Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

// Naranlea

Zatrzymała się przed pomnikiem bogini magii i zdjęła kapelusz ze łba. Przytrzymała go metalową łapą przy piersi, po czym pochyliła łeb.

– Naranleo, wiedz, że bardzo żałuję za to, co zrobiłam Lahae. Krzywda pisklęcia to najgorsza rzecz, jaką może doświadczyć matka. Z twoich piskląt oboje są kalekimi, z czego do jednej krzywdy ja sama się przyczyniłam, za co cię przepraszam z całego mojego serca.

Czuła się zobowiązana do tych przeprosin, nawet jeśli przepraszała już wiele razy.

– Przyszłam w sprawie twojego syna. Od odzyskania iskry, Tarram coraz bardziej przecieka przez boga uzdrowień. Ma na niego zły wpływ, a przez to Erycal krzywdzi smoki, które chcą się do niego modlić. Ostatnio nawiedził mnie we śnie i nałożył pragnienie, którego nie mogłam zaspokoić niczym innym, niż piciem dziwnej czarnej mazi z jego piedestału, która wcześniej poraniła moje gardło i zainfekowała mnie chorobą. Nie wiem co by się ze mną stało, gdyby Nenya nie zdjęła ze mnie tego pragnienia.

Odchrząknęła i podrapała się nerwowo po szyi.

– Czy nie da się jakoś podzielić Tarramem, żeby cały ciężar więzienia nie spadał na barki jednego boga, który już nie daje rady? Albo czy nie dałoby się chociaż nim wymieniać, żeby nie mógł zbyt długo przegryzać się od środka przez swoje więzienie? Ateral powiedział, że nie jest Erycalowi nic winien, choć według mnie, to on powinien trzymać Tarrama, skoro dzięki temu w ogóle istnieje. Nenya też nic mi na ten temat nie powiedziała, prócz tego, że Ateral nigdy nie będzie wdzięczny za decyzje Immanora.

Pewnie był jakiś powód, czemu było tak, a nie inaczej, ale kompletnie go nie rozumiała. Jak tak dalej pójdzie, to będą musieli zniechęcić modlitw do Erycala, żeby Tarram nie miał negatywnego wpływu na smoki. Kto wie ile Erycala było w Erycalu. Na tym etapie, to Tarram mógł się podszywać pod boga uzdrowień, a wiążący stał się uwięzionym.

[Narrator]

Srebrna łuna ledwie zaczęła przebijać się przez sklepienie świątyni, a już zdążyła zniknąć jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, gdy tylko smoczyca w rozpoczęła trzecie zdanie. Do samego końca monologu Sekcja Zwłok mogła pozostać w przekonaniu, że mówi dosłownie do ściany, kiedy to w oddali usłyszała nieprzyjemny, głośny trzask tłuczonego... szkła? Nie, czegoś cięższego. Lodu. Nie mogła jednak znaleźć źródła dźwięku, które musiała zinterpretować na własny sposób.

[Ślepa Sprawiedliwość]

// Katamu

Smoczyca zatrzymała się przed zakątkiem duszków. Na skórach, które tam rozłożono, położyła błyszczący topaz. Potem odchrząknęła i zaczęła modlitwę.

Kłów dwadzieścia osiem w zielonej paszczy stoi
Większość śnieżnobiała, choć dwa inne ma kolory
Katamu, jak to jest, że gdy jeden ząb pęknie
Wszystkie kły słabną w tej zielonej gębie?

Potem poczekała na odpowiedź duszka. O ile w ogóle chciałby jej odpowiedzieć, bo nie cieszyła się pewnie popularnością pośród nich.

[Narrator]

Jedynym co słyszała piastunka, było echo jej własnych słów. Wiersze zagadki odbijały się od ścian świątyni, pozostawiając Sekcję całkowicie bez odpowiedzi. Nie pojawił się żaden sygnał sugerujący, że ktokolwiek ją wysłuchał. Była tylko ona, jej zagadka i nieskończona cisza.

[Ślepa Sprawiedliwość]

// Valanyan

No cóż, spróbowała. Nie miała ochoty bardziej się wysilać, żeby spełniać zachcianki jakiegoś obcego duszka. Właściwie to równie dobrze mogła to zgłosić.

Przeszła pod stojący nieopodal pomnik Valanyan i uchyliła łeb przed boginią.

– Pani Rzemiosła, jakiś duszek mnie szantażuje i wychciewa ode mnie rzeczy. Ma w posiadaniu kryształ wysłannika Erycala, który kiedyś należał do Basiora Lancetowatego.

Była temu pośrednio winna.

– Kryształ umieściłam kiedyś w sekcji Giganta, wydzielonej przeze mnie pod podobne ważne dla smoków przedmioty związane z historią Wolnych, ale został stamtąd przez kogoś wyniesiony i ukradziony. Teraz ma go ten duszek, którego za bardzo nie znam imienia, ale posługuje się dużo lodem oraz odmroził mi łapę na ceremonii.

Pokazała lewą dłoń. Niestety była już wyleczona przez Astrala, ale smoczyca nie kłamała.

– Wiem że kryształy są twoimi dziełami, kryształ wysłannika chyba też, dlatego chciałam się ciebie zapytać co powinnam zrobić w tej sytuacji. Oprócz tego też mam pytanie, jak można by lepiej zabezpieczyć Giganta, żeby znowu go nie okradziono. Te stare rzeczy, które umieściłam w Gigancie, to nie aż tak wielka strata, w przypadku kradzieży, ale na przykład kroniki mogłyby podobnie zostać ukradzione, lub zniszczone. To jest dzieło wielu pokoleń smoków i strata takiej spuścizny byłaby dla nas bardzo bolesna.

[Valanyan]

W świątyni zrobiło się nieprzyjemnie ciepło, a niewidzialny dym zaczął drażnić nozdrza Sekcji. Wkrótce w jej umyśle zazgrzytały cudze słowa:
– Zawsze tylko "co mam zrobić, co mam zrobić". Myślisz czasem samodzielnie? Przestań zawracać mi łeb. – Bogini nie kryła swojego zdegustowania.
Oj. To chyba nie był najlepszy temat na nawiązanie nowego kontaktu z boginią, przed którą Sekcja ośmieszyła się ostatnim razem. Sekcja Zwłok

[Ślepa Sprawiedliwość]

// Valanyan

Och, czyli jednak to nie było tak poważne jak myślała. No dobrze, nie będzie niepotrzebnie zawracać bogini głowy. Sama coś sobie wymyśli.

– Dziękuję za wysłuchanie i za radę – powiedziała z uśmiechem i kiwnęła łbem w podziękowaniu. – Życzę szczęścia i wielu piskląt z Nenyą.

Nadal pamiętała reakcję bogini zręczności, po tym jak jej dała kamyk od Valanyan. Rzadko się zdarza taka miłość pośród bogów, a tak właściwie to chyba tylko jedna para, która nadal była parą. Trochę jej pod tym względem przypominały Astrala i Goździk.

Po tym pozdrowieniu postanowiła wycofać się ze świątyni i pójść gdzieś indziej.

[Ślepa Sprawiedliwość]

// I AM BACK
// Ateral, Administrator, ten event z gadaniem do zmarłych
// skierowane do losowego starego ducha, ale chciałbym odpowiedź Sekretu Pustyni

W ciemnościach groty czuła się tak samo, jak w każdym innym miejscu. Częściowo po omacku, częściowo z pomocą sondy i częściowo też z pamięci podeszła do drewnianej figurki i zatrzymała się przy magicznym jeziorku. Spojrzała w jego stronę, choć sama nic z siebie nie widziała. Był to swego rodzaju gest chęci skorzystania z pomocy Boga Śmierci. NIE "TEJ" POMOCY, OCZYWIŚCIE! Jeszcze nie spieszno jej było umierać.

– Historia jest niczym nieprzebrane morskie wody. My żyjący widzimy tylko jej najbliższe wybrzeże, a opowieści tylko w niewielkim stopniu są nam w stanie przybliżyć ogrom jej głębi. Kieruję moją prośbę do ducha starego i odległego, który widział świat już dawno nie istniejący. Proszę, opowiedz mi o tym świecie. O dawnych sporach i trudnościach. O szczęściu i smutku. O walce i o nadziei. Uczynię twe słowa nieśmiertelnymi. Zaklnę je w skale i umieszczę w kronice, by przyszłe pokolenia mogły ujrzeć twój świat i twoją z dawna zapomnianą historię.

[Narrator]

Smoczycy odpowiedziała cisza. Echo słów wybrzmiało i umarło w ciemnościach groty Boga Śmierci. Przez chwilę nie działo się nic, jednak ślepa smoczyca zaczęła coś czuć. Delikatne wibracje, wprawiające podłoże jaskini w delikatne drgania. Kamyki odbijały się od siebie, tworząc buczenie jakby echo słów odbite od napiętej błony skrzydła. Bzyczenie jak insektów, jakby stłumione słowa płynące znikąd. Narastały w syk, teraz wyraźniej przypominając szelest piasku układający się w dźwięki naśladujące intonacje mowy, nabierały wyrazu i wreszcie pojawiły się pojedyncze słowa. Płynęły nierozpoczęte, jakby opowieść od środka, bez zaczerpnięcia oddechu.

...przybyli nocą. Nie pomogły patrole, na nic było sprawdzania granic. Nie zabijaliśmy ich. Ich życie było naszym życiem, ich krew naszą krwią, chociaż bez skrzydeł i bez honoru. Dar od Immanora, tak drogocenny.

Głos zrodzony z piasku, brzmiał teraz wyraźniej, kiedy kolejne słowa przypominały mentalnie odtworzone wspomnienie. Dwa głosy rozmawiały, zmęczony ton starszej smoczycy i odpowiadająca jej rezolutnie młódka. Lekcja?

Na wojnie między stadami, kogo powinien leczyć medyk?
Powinien leczyć każdego smoka. Ponieważ zadaniem medyka jest pomagać chorym.
Jeśli nie potrafisz ofiarować życia tym, którzy już je stracili, nie śpiesz się zbytnio z odbieraniem go innym, którzy jeszcze może coś z nim zrobią. Każdy ma szansę na zmianę.

Sekcja zorientowała się, że podłoga nie wibrowała na ten moment, ale gdy poprzedni ton głosu powrócił, zaczęła drżeć odrobinę. Jakby pod wpływem uderzeń łap dziesiątek smoków. Odległy marsz przez wspomnienia ducha, kiedy pełnym boleści szeptem odezwała się znowu, wszędzie i nigdzie, wydychając słowa bezpośrednio do ucha smoczycy, a jednocześnie z drugiego końca jaskini.

Prowadził ich zdrajca, Płomienny Cień. A ja chora, zbyt chora i stara. Plująca krwią Uzdrowicielka, na co ona komu na wojnie? Czarna Gwiazda wezwała nas i pognała mnie z pisklętami. Młodzieży dali wybór, walki lub ucieczki. Małe dziecię Wichru, poszła walczyć. Drobna, piękna, butna, dzielna... Martwa. Prawda, wspaniała, kochana Prawda. Martwa. Adepci z tylnej straży, podrostki stawiające opór, martwi, martwi! Tyle krwi, dym, ogień, krzyk.

Jakby do wtóry jej słowom odległe dźwięki bitwy, ledwo słyszalne poniosły się po jaskini. Ślepa samica mogła poczuć ciepło, jakby otaczały ją płomienie, gotowe polizać jej łuski jeśli zstąpi nieostrożnie z drogi. Odległe wrzaski mordowanych, jak echa ech ze wspomnień rozbiegły się po grocie.

Ciągle je słyszę. Wojownicy i Czarodzieje, Łowcy i Uzdrowiciele. Pogrom Wolnych Stad.

Głosy ucichły, drżenie powoli zamierało, jak marsz ustał i nie było już nikogo, kto zdołałby uciekać. Ciepło jednak pozostało, dalej przypominając żar ogniska. Jednak w narracji, jaka płynęła bez ustanku, tym zmęczonym i szarym szeptem, pełnym bólu i żalu, to znajome ciepło tylko pogłębiało uczucie pogorzeliska.

Okrutne Szpony równinnego Zastępcy strzaskały czaszkę kompana prorokini. Byłam tam, widziałam krew na czarnym futrze dobrego przyjaciela. Płacz piskląt, gdy zaganiali je razem. Mogłam walczyć. Mogłam umrzeć. Ale ja już nie żyłam.

Otoczenie zmieniło się. Chociaż powietrze dalej było ciepłe, teraz też suche i smakujące wiatrem, nagrzanymi skałami i nadchodzącym chłodem nocy. Głos nabrał pewności, szept był prawie mową, a każde słowo pierwszy raz wyraźnie, dźwięczało dumą.

Tam w ogniu i nocy Sekretem umarłam i powstałam w Pyle. Niezmienna i niewzruszona jak pustynia, ma imienniczka. Zostałam z dziećmi. Jedyna dorosła w obozie zagłady. Wpuściłam między nich historie Wolnych Stad, a one przekazywali dzieciom dzieci. Równiny padły, Stada znów były Wolne, a ja martwa nie tylko już duchem lecz ciałem. Nareszcie, wolna od obowiązku.

Temperatura wróciła do normy, a głos znów rozmył się do szeptu niczym chrzęst piasku pod łapami Łowcy.

Przodkowie powitali mnie wśród swoich. Immanor otworzył Krainę Łowów, chociaż jestem niezasłużona. Nie umarłam dla Stad, ale przeżyłam dla ich dzieci. Dla was. Moje dzieci.

Nuty czułości, choć słowa rozmywały się. W tle każdej zgłoski znów było brzęczenie, jakby naciągnięta błona odbijała ten dźwięk w stronę ślepej samicy. Delikatne wibracje znów zaczęły poruszać małymi kamyczkami wokół jej łap.

Pamiętajcie o Pogromie Wolnych Stad. O smokach, co smokom taki los przygotowały. O tym jak litość może być słabością, a miłość siłą.

Ostatnie słowa padły, z trudem rozpoznawane, kiedy z szeptu stały się sykiem, a z syku ledwo rozpoznawalnym szmerem. Zapętlając się w opowieści, rozpłynęły się w wibracjach podłoża.

Pamiętajcie, jak przybyli nocą...

Wibracje ustały, powietrze znów było zimne i smakowało mrozem. Brzęczenie w uszach ustało, stając się stopniowo coraz cichsze, aż w końcu znikając z progu słyszalności. Sekcja po raz kolejny stała w grocie sama.


Ślepa Sprawiedliwość

[Ślepa Sprawiedliwość]

// Naranlea

Sekcja przydreptała pod piedestał Naranlei, niosąc ze sobą lśniący, fioletowy kamień szlachetny. Bogini Magii według legend była związana z Ametystami, toteż piastunka uznała, że byłby to odpowiedni podarunek. Złożyła go na piedestale w miejscu, gdzie mogłyby spocząć łapy bogini.

– Naranleo, od jakiegoś czasu piszę nową poprawioną kronikę do Giganta i jak studiowałam historię Wolnych Stad, zaczęłam coraz bardziej doceniać różne rzeczy, jakie bogowie zrobili dla nas. Tak szczerze, według mnie, największym darem była chyba twoja Magiczna Bariera, a przynajmniej wywarła największe piętno (w dobrym sensie) na smocze życia w czasie, gdy istniała.

Podrapała się po podbródku, zastanawiając się, jak do tego podejść, żeby przypadkiem nie rozgadać się na kilkadziesiąt pacierzy, dywagując nad różnymi wydarzeniami historycznymi, które nie były aż tak powiązane z samą Magiczną Barierą.

– Gdy byłam młoda, a było to już wieledziesiąt księżyców po tym, jak Bariera przestała istnieć, moja rodzina wciąż o niej mówiła. Mi też tak zostało i szczerze do teraz, jak są jakieś wycieczki za granice stad, to mówię o nich, że są "za Barierą". Nigdy się bardziej nad tym nie zastanawiałam, ot przyzwyczajenie. Ale teraz, jak spisywałam wydarzenia jeszcze sprzed jej powstania, uświadomiłam sobie jak olbrzymie miała dla nas znaczenie.

Praktycznie cały okres, od samego początku kronik, aż do powstania bariery, to samo cierpienie. Dosłownie. Sama pewnie pamiętasz to, jak okrutne dla nas były Smoki Równin. Zsyłali na nas zarazy, które za każdym razem pozostawiały tylko dziesiątą część smoków przy życiu. Oczywiście nie jest to potwierdzone, ale jak dla mnie to jest zbyt podejrzane, ze ów zarazy za każdym razem poprzedzały atak Równinnych. Za każdym razem!

W każdym razie, Równinni byli dla nas prawdziwą plagą. Zsyłali na nas zarazy, mordowali nas, popychali do zdrady, nawet spalili naszą krainę i zmusili do ucieczki. A z tego wszystkiego najgorszym chyba była dwustu-księżycowa niewola. Dwieście księżyców! To jak dwa smocze pokolenia, a w tamtym czasie to nawet z osiem, bo Równinni zabijali każdego, kto by dożył dorosłości, lub choć spróbował skorzystać z twojego daru maddary.

Gdy wtedy do nas przyszłaś, po setkach księżyców cierpienia, smoki mogły po raz pierwszy raz prawdziwie poczuć ulgę. Mogły prawdziwie poczuć się bezpieczne. Twoja Magiczna Bariera była czymś prawdziwie niezwykłym. Um...

Przetarła mokre ślepia, które napełniły się czarnymi łzami od chwilowego wzruszenia.

– Aż szkoda, że nie mogłam jej nigdy ujrzeć na oczy. To nowe magiczne drzewo w Słońcu jest wyjątkowo piękne więc mogę sobie tylko wyobrażać jakie sama Bariera mogła sprawiać wrażenie. No, chyba że była niewidoczna... wtedy to trochę głupie marzenia z mojej strony, he he.

Czuję się trochę jak przedstawiciel tych dawnych i odległych pokoleń, jak tak opisuję ich życia w kronikach. Chciałabym choć symbolicznie podziękować ci za Magiczną Barierę tym drobnym podarunkiem ametystu. A oprócz tego, co pewnie będzie znacznie lepszym podarkiem, chciałam nazwać czasy Magicznej Bariery od twojego patronatu: Erą Mocy. Byłaby wtedy po Erze Ucisku, gdy Równinni nękali nas bez końca, a poprzedzała by Erę Iskier, w której w sumie do teraz się znajdujemy.

Wiem, że to tylko nazwnictwo, ale zawsze to taki drobny gest. Poza tym, może i inne smoki, które o samej Barierze nie słyszały, doceniłyby bardziej, jak wielki wpływ miała na naszą historię? Oczywiście, o ile nie miałabyś nic przeciwko temu...

Wszak nie zapomniała o tym, że ona sama raczej nie będzie dobrze zapamiętana, ze względu na to co zrobiła w przeszłości. Oczywiście, o tym też napisała w kronikach więc nawet gdyby chciała, to nigdy przed tym nie ucieknie.

[Naranlea]

Echo głosu Ślepej Sprawiedliwości odbijało się od ścian świątyni.

Jeżeli piastunka wyczekała odpowiednio długo na odpowiedź zamiast odejść, usłyszała w głowie cichy, niechętny do rozmowy głos bogini, któremu nie towarzyszyła żadna aura.
– Nie mam.

Ametysty zostały tam, gdzie zostały położone. Na pustym piedestale. A Naranlea nie odezwała się już drugi raz.

[Ślepa Sprawiedliwość]

// Lahae

Po odwiedzeniu Giganta od razu postanowiła przyjść do Świątyni. Ukłoniła się ładnie przed pomnikiem Bogini Snów, przytrzymując piracki kapelusz na łbie maddarą, żeby jej nie spadł przy tym akcie. Na sobie miała pełny piracki strój, uszyty dla niej przez Mistrza Yamiego.

– Dzień Dobry, Lahae! Dawno się nie widziałyśmy! – Sekcja przywitała się z boginią, sięgając po drobną grę słowną dla rozładowania napiętej atmosfery. Biorąc pod uwagę, że smoczyca była ślepa, a ślepia posągu były podobnie czarne (a przynajmniej tak pamiętała, bo teraz nie sondowała pomnika), to rzeczywiście, minęło sporo czasu, od kiedy ostatnio się widziały.

– Poprawiłam kroniki, tak jak mi to powiedziano we śnie. – Właściwie to nie była pewna, które z bogów nakazało jej dokonać tej zmiany. Jako, że Lahae była patronką snów, smoczyca postanowiła zwrócić się do niej.

Miała wystarczająco dużo czasu na zastanawianie się nad swoimi dawnymi czynami. Na tym etapie było to wręcz oczywiste, że brała wtedy pod uwagę jedynie konsekwencje, jakie miały by dotknąć jej. Kompletnie nie myślała wtedy o tym, jakie konsekwencje zabranie iskry będzie miało dla innych, a przede wszystkim dla samej Lahae.

Cóż, łatwo było oceniać z perspektywy czasu, znając późniejsze wydarzenia. Nawet jeśli jej zdaniem, ostatecznie sytuacja nie była aż tak tragiczna (choć kilka razy na prawdę mogło być blisko, że któryś z fragmentów Iskry zostałby stracony na zawsze), tak nie o to tu chodziło. Według niej, sam całkowity brak pomyślenia o Lahae w momencie podejmowania tamtej decyzji był wystarczająco krzywdzący dla Bogini.

Może drugi z fragmentów Iskry rzeczywiście został stracony? Strażnik pierwszy fragment przyniósł do świątyni. Była wtedy na tyle skupiona na tym, żeby go śledzić. Drugiego kawałka nie widziała, nawet metaforycznie. Słyszała, że wielka Abominacja (jak ją zwano) za barierą nadal miała w sobie ten fragment i kto wie czy w ogóle dało się go z niej wyciągnąć.

– Słyszałam, że masz nową formę – wspomniała na wielookie monstrum. – Nie miałam okazji jej zobaczyć na oczy, ale z tego co słyszałam, wygląda naprawdę imponująco. Czy tobie też się podoba?

[Lahae]

Powietrze w Świątyni stało się gęste i ciężkie. Ślepa Sprawiedliwość nie była tu proszonym gościem, a na pewno nie przed tym pomnikiem – zazwyczaj zagadkowa Lahae tym razem nie bawiła się w zagadki, dała jej to odczuć całym swym jestestwem, nie używając nawet słów. Żarty nie rozładowały atmosfery, wręcz przeciwnie – zdawało się, że jeszcze bardziej rozjuszyły boginię.

Coś ją wciągnęło; nagle, niespodziewanie, niczym gwałtowna pustka w powietrzu podczas lotu! Cokolwiek się wydarzyło, nie mogła się przed tym obronić – samica poczuła się niczym wessana i wypluta w innym miejscu. Bez wątpienia to było inne miejsce; choć pod łapami nadal czuła kamień, ten nie był równy i płaski jak w świątyni. Gdyby tylko miała wzrok...

Słyszała wiatr świszczący wokół, jego źródła zdawały się... nienaturalne, chaotyczne. Gdziekolwiek się znajdowała, nie pachniało to jak wolne stada – czuła wszędzie wokół zapach kamienia, piachu, a przede wszystkim wszechobecną woń zgnilizny. Obrzydliwą, starą, pachnącą... niczym ludzie? Z tym najbardziej kojarzył jej się zapach, choć był tak zatęchły, że równie dobrze mogła się pomylić.

Usłyszała ciche skrzypienie przez sobą. Ruch. Odgłos łap stawianych na bruku. Każdy dźwięk miał w sobie coś w rodzaju... oślizgłości? Było to niezwykle dziwne, nie przypominała sobie nic podobnego. Kiedy znów pociągnęła nosem... Ktokolwiek to był, pachniał smoczą łuską. Wysuszoną, starą i na pewno pochodzącą od wielu smoków. Można by pomyśleć, że typowy łowca w smoczej skórze, gdyby nie fakt, że kroki nie brzmiały ludzko.

Czy Mirri powinna się bać? Próbować rozmawiać, uciekać? Co teraz...?

// Ślepa Sprawiedliwość znajduje się w nieznanym miejscu, otrzymuje czarny nick.
// Fabuła kontynuowana w osobnym temacie: viewtopic.php?p=699453#p699453
// Smoki Stada Słońca mogą odnotować jej nieobecność. Postać znajduje się poza zasiegiem mentalek.

Ślepa Sprawiedliwość

[Ślepa Sprawiedliwość]

// Lahae

Smoczyca podeszła pod pomnik bogini percepcji i ukłoniła jej się ładnie. Miała na sobie swój piracki strój w zestawie z kapeluszem.

– Dzień Dobry, Lahae! – Mimo ostatnich doświadczeń, Sekcja okazywała niezmącony entuzjazm. Towarzyszył jej stukot butelek, wydobywający się ze skórzanej sakwy.

– Myślałam trochę o tym bólu, który mi pokazałaś ostatnim razem i wpadłam na pomysł, jak można by mu zaradzić. – Uśmiechnęła się lekko, poprawiając kapelusz. – Bo widzisz, moja babcia leczyła kiedyś Viliara, jak był ranny. No, i tak sobie myślę: może na ten ból też jest jakieś lekarstwo? Niestety nie jestem już uzdrowicielką, ALE! Patrz co umiem zrobić!

Wyciągnęła z sakwy osiem drewnianych buteleczek. Każda z nich była podpisana wyskrobanymi w drewnie smoczymi runami. Mikstur było w sumie osiem: cztery "na lekkie", dwie "na średnie" i dwie "na ciężkie".

– Eliksiry lecznicze! Działają nawet lepiej niż pomoc uzdrowiciela, bo tym czasem łapa się omsknie. A eliksir? Pijesz i rana sama magicznie się zasklepia, bez niczyjej pomocy.

Potrząsnęła zawartością jednej z buteleczek.

– Spróbować nigdy nie zaszkodzi, a kto wie, może zadziała? Jak wolisz, to możesz je sama wypić, albo możesz przenieść mnie do siebie, żebym ci z tym pomogła. Zacząć trzeba od tych na ciężkie i średnie, a potem popić tymi na lekkie.

Nawet jeśli Lahae nie miała ran, które dałoby się wyleczyć eliksirami, to chociaż zioła przeciwbólowe w ich składzie powinny trochę pomóc. A jak eliksiry wcale nic nie dadzą, to cóż... Trzeba będzie pomyśleć nad czymś innym.

[Lahae]

Łeb Ślepej Sprawiedliwości nagle przepełniło uczcuie grozy. Jakby jej zachowanie, choć zapewne o czystych intencjach, obudziło demona. Ziemia zaczęła sie trząść, zaś uszy smoczycy wypełniły się nagle przeraźliwym, pwoodującym ból piskiem. Ciśnienie w głowie pdoniosło sie tak, że zdawało się, jakby miała zaraz eksplodować, gardło wypełnila zas suchość smakująca niczym wyschnięty piasek.

Buteleczki z miskturami przewróciły się, a zaraz potem wszystkie naraz pękły z hukiem! Mirri poczuła, jak kilka odłamków wbija sie w jej tors, zawartość rozlała się po posadzce. Zaraz potem... wszystkie ewenemnety gwałtownie zniknęły.

I nastała cisza.

– 4 x eliksir leczacy rany lekkie
– 2 x eliksir leczacy rany średnie
– 2 x eliksir leczacy rany ciężkie

+ rana lekka [kilka głębokich zadrapań na klatce piersiowej, zanieszczyszonych drobnymi, ostrymi kawałkami drewna, niektóre z nich wbiły się głęboko pod łuski]

Ślepa Sprawiedliwość