Siderus

[Immanor]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ciepło zajaśniało wokół proroka. Nie było ani gorące, ani gwałtowne, ale tak wyraźne, że wyciszyło każdy inny zmysł.
– Uzdrawia się ten, kto pragnie zdrowia. Oczyszcza się ten, kto dostrzega brud. Smoki te mają w sobie tę samą wolność, co wszystkie inne, i to ona wiedzie ich tam, gdzie chcą być – powiedział cicho Immanor. – Nie da się rozjaśnić mgły tym, którzy uczynili z niej dom.

Na moment zapanowała cisza. Nie była ciężka, raczej potrzebna, jak wdech przed kolejnym zdaniem.
– Ale tak samo nie da się kwestionować źródła i wciąż z niego pić. Jeśli to stado dalej będzie sięgać po to, czego nie uznaje, strumień zacznie dla nich wysychać.

Ciepło jeszcze przez chwilę utrzymywało się w powietrzu, a potem rozpłynęło się bez śladu, pozostawiając wszystko dokładnie takim, jakie miało być.

[Osąd Gwiazd]

// Kammanor

Siderus ukłonił się nisko przed pomnikiem Kammanora. Jego myśli krążyły obecnie wokół tematu, który niezmiennie powracał niczym nocna zjawa. Myśli o upadłym bogu i myśli o trójce bogów, których nie znał, aż do przybycia na Wolne Stada.

– Kammanorze, tyś kroczył jako pierwszy po tym świecie, razem ze swym bratem. Tyś był świadkiem powstania każdego z bogów. Tobie też było wielokrotnie widzieć upadek i zdradę. Proszę cię łaskawie o pomoc w odnalezieniu prawdy, gdyż myśli me mąci niepewność.

Gdy byłem młody, znałem tylko dwunastu bogów. Znałem Immanora, Kammanora, obu waszych braci – Tarrama i Tahara – i waszą siostrę – Nenyę. Znałem synów Wodnej Nimfy – Viliara i Valanyan – oraz ich rodzeństwo, dzieci Immanora – Uessasa i Nytbę. Znałem córkę Immanora – Naranleę – oraz jej potomstwo – Lahae i Erycala.

Moje stado nigdy nie dowiedziało się o upadku Tarrama, kiedy jego miejsce zajął nowy bóg – Ateral. Podobnie, dopiero tutaj, pośród Wolnych Stad, poznałem Sennah i Kaltarela, bogów całkiem obcych moim ojcom.

Już kilkukrotnie smoki pytały mnie o stan boskości twego upadłego brata. Pytano mnie też o potężne istoty spoza tej krainy. O bogów, których nieznamy, podobnie jak ja nie znałem Aterala, Sennah i Kaltarela. Wybacz więc prosze moją bezpośredność, gdy ośmielę się zadać pytanie, w którym spróbuję zawrzeć wątpliwości wciąż pojawiające się u mnie, jak i u innych Wolnych...

Zapytam więc pokornie: "Ilu jest bogów?", a raczej "Ilu jest bogów, takich jak ci, których czcimy w świątyni? Takich jak Immanor, Kammanor, Nenya, Viliar, Uessas, Naranlea, Erycal, czy Kaltarel?"

Czy Tarram nadal jest bogiem? I czy bogów jest więcej, niż tylko ci, których znają Wolni? Wszak potomstwo Tarrama jest bogami Smoków Równin, odwiecznych wrogów jego ojczyzny. Bogowie zaś mogli mieć więcej potomstwa, których smokom nie było dane poznać. A ponad to wszystko, istnieli też bogowie nie będący rodziną Immanora: Viliar i Valanyan, czy też Sennah i Kaltarel. Co jeśli ich też było więcej? Czy miałby się ich obawiać, a może ich też powinien obdarzyć czcią?

[Kammanor]

  Ciepła, znajoma obecność Kammanora objęła zmysły Proroka. Pan Siły wysłuchał jego słów z należytą uwagą i skupieniem. Gdy ostatnie zdania padły, a cisza zdążyła rozbrzmieć w świątyni, wtedy też odezwał się Kammanor, swoim niskim, rezonującym głosem.
  – Siderusie Fioletowooki. Spędzimy ze sobą znaczy kawałek czasu śmiertelnych, o ile okażesz się być choć w połowie tak obiecujący jak Strażnik Gwiazd. Nie bój się zadawać mi pytań i rozwiewać wątpliwości. Jeśli tego pragniesz możemy również rozmawiać na tematy mniej ważne.  – zaczął Kammanor, a Siderus mógłby przysiąc iż przez moment dojrzał pobłażliwe spojrzenie na kamiennym obliczu Pana Siły.

Następnę słowa już wypowiedział z większą mocą.
  – Prawdziwych bogów jest trzynastu. Ja, mój bliźniak Immanor, Thahar, Nenya, Naranlea, Nytba, Uessas, Lahae, Erycal, Viliar, Valanyan, Ateral i Sennah.

  Lecz liczba ta zmieniała się przez wieki jak sam zauważyłeś. Nasza moc i egzystencja jest ponad wszystko co rozumiecie na tej Ziemi, jako że naszą matką jest Niebo. Jednakże istnieje wiele potężnych duchów bezpośrednio zrodzonych z trzewi tego świata.

  Valanyan i Viliar zostali wyniesieni do rangi bogów przez mego brata. Czego nie raz żałowaliśmy w przypadku tego drugiego – Kammanor odchrząknął znacząco. – Jako, że w czasach zamierzchłych byli pierwotnymi duchami wód słodkich i słonych.

  – Sennah i Kaltarel to stare duchy Lata i Zimy, zwane też Ogniem i Lodem. Kaltarel ukarany i spętany za swe dawne występki odzyskał część swej mocy, lecz nigdy nie dostał wstępu spowrotem między bogów panteonu. – Kammamor skrzywił się, niezadowolony, wspominając o Panu Zimy. – Jest Duchem Zimy, jak Alaleya Boginką Natury. Lecz Alaleya zasługuje na znacząco więcej szacunku – fuknął, wyraźnie podkreślając niesamowitą, przewspaniałą ważność Boginki Natury.

  . . .

  Tarram.

  Zapadło kilka długich oddechów ciszy, a atmosfera stała się cięższa... ponura.
Osąd poczuł gwałtowny strzępek emocji, jakby coś bezpośrednio ścisnęło mu żołądek. Pojedyncze krystaliczne krople spłynęły po jego policzkach, a w pysku zrobiło się sucho.

  – Tarram... – bóg zawachał się – Tarram jest tragedią rodziny – wyraził z żalem.



  Osąd Gwiazd

[Osąd Gwiazd]

// Kammanor

Odpowiedział Kammanorowi cichym ukłonem, nie wchodząc mu w słowo. Bardzo doceniał bliskość i zaufanie, jakim obdarzył go jego boski patron. Szczególnie wielkim zaszczytem była możliwość rozmów na tematy błahe, nawet jeśli jemu samemu mogło to sprawiać trudności.

Liczba trzynaście była dla niego niemałym zaskoczeniem. On sam domyślał się, że bogów mogło być cztermastu, jako że Upadły został zastąpiony. Kaltarel jednak, jak się okazało, również został potępiony i spętany. Proroka przeszedł dreszcz na myśl o tym, że mimo to Duchowi Zimy udało się odzyskać część swojej mocy. W każdym więzieniu odnajdzie się pęknięcie...

Poznanie pochodzenia dwójki "nowych" bogów odnowiło w smoku wiarę w stare legendy. Wyszło bowiem na jaw, że tak naprawdę znał te dwa duchy od zawsze, jednak pod innymi mianami. Ogień i Lód: matka Lahae i ojciec Erycala. Będzie musiał jeszcze raz przestudiować dokładnie te najstarsze historie, bowiem może kryły się w nich jeszcze inne prawdy, które mógł przeoczyć.

Prorok opuścił żałobnie łeb pod naporem gwałtownej emocji. Cios był na tyle silny, że upuścił jego duszy krwi, która upadła na posadzkę świątyni w dwóch kroplach. Nie było to przyjemne uczucie i nigdy takim być nie miało.

– Czy jesteśmy przed nim bezpieczni? – Siderus zadał krótkie pytanie po tym, jak pozwolił ciszy zatrzymać się na wystarczająco długo. – Kaltarel uwolnił się z więzów dzięki cząstce mocy Naranlei. Tymczasem ostatni fragment Iskry nadal nie został odnaleziony. Smoki już wiele razy pokazały, że nie zawsze stronią od zdrady...

[Kammanor]

  – Legendy zniekształcają się z czasem, Osądzie Gwiazd. Lód nigdy nie zalecał się do Naranlei. Erycal i Lahae to dzieci Ognia i Magii, lecz Sennah bezpodstawnie oskarżyła Naranleę o zdradę.
  – ...
  – Ironia losu. – Kammanor mruknął cicho pod nosem.

Po oddechu ciszy, oczy Pomniku błysnęły spoglądając na swojego Proroka.
  – Badaj legendy bo w nich kryje sie więcej naszych sekretów, które być może odkryjesz. Lecz bacz na nie branie ich nazbyt dosłownie.

Na zadane na głos pytanie Bóg odpowiedział przydługim niskim mruknięciem. Powietrze w Świątyni zawibrowało, gdy Pan Siły namyślał się nad odpowiedzią.
  – Obecność Kalterala jest przez nas tolerowana. Pomógł Wam, gdy my nie mieliśmy dostępu do Świata Śmiertelników. Niech uzna to za naszą łaskę, iż z Bratem nie zacisnęliśmy ponownie więzów.


Osąd Gwiazd

[Osąd Gwiazd]

// Kammanor

– Czy nie powinniśmy więc poprawić legendę, by nie mijała się z prawdą? Jeśli opowieść odkształca się z czasem, to wtedy naszym obowiązkiem jest dbać o jej kształt i ją pielęgnować, by choroba fałszu się w niej nie zalęgła. Prawdą jest, że symbol niesie w sobie większą potęgę niżby suchy fakt, lecz mylący symbol większą jest szkodą, niż pomocą i wymaga zmiany. – Mówiąc "powinniśmy" i "naszym obowiązkiem" miał na myśli wszystkie Smoki Wolnych Stad. Sam wszak był nadal smokiem i uważał się za jednego z Wolnych.

– Wybacz, Kammanorze, jeśli jeszcze się dopytam o Kaltarela. Jakiegoż bowiem występku dokonał Duch Zimy, który by zasłużył na takie potępienie? – Prorok miał jedynie własne domysły, jednak niemądrym byłoby rozsiewać plotkę, której podstawy chwiały się niczym drzewo słabo ukorzenione w piasku.