Błękitna Skała

[Tejfe]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Samica kiwnęła łbem z aprobatą. –Mhm.– powiedziała, patrząc w białe łuski młodej Łuski. –Smoka można jeszcze ukryć na tle nieba, ale wtedy musi atakować z góry.– powiedziała samiczce. Po chwili wyczarowała na kamiennej półce letni las. Pełno było zielonych liści, drze w i krzewów. –Ukryj się.– poleciła, czekając na to wykona samiczka.

[Lwia Łuska]

Skinęła głową, gotowa do działania. Zagłębiła się w zieleń lasu. Odnalazła w nim nieco wilgotnego mchu i energicznie się w nim wytarzała. Po paru chwilach jej pióra zabarwiły się na lekko zielonkawy kolor. Lwia rozejrzała się po okolicy i dostrzegła rozłożysty krzak. Schowała się za nim, starając się jak najbardziej za nim skulić i wtopić się w tło z zielonych liści. Przy okazji powtykała w pióra nieco liści z krzewu. Zamarła.

[Tejfe]

Kiedy Lwia skończyła się kamuflować, Hipnotyzująca podeszła do niej. –Twój pomysł był dobry, nawet bardzo dobry.– stwierdziła samica, przekrzywiając łeb na prawo. –Ale pamiętaj, że podczas polowania nie możesz stać w miejscu i czekać, aż zwierzyna sama Cię znajdzie. Musisz się do niej zbliżać, więc kamuflaż nie może Ci tego utrudniać. Dlatego ja zdjęłabym te liście, a ścieżkę przez którą podchodziłabym do ofiary, wybrałabym taką, aby było na niej dużo krzaków.– powiedziała Lwiątku, po czym posłała jej czuły uśmiech. –No dobrze, wymyj się w śniegu i zrób kolejny kamuflaż. Z podchodzeniem do zwierzyny. Ukryj zapach.– powiedziała, po czym sprawiła, że iluzjonistyczne drzewa i krzaki pokrył śnieg, a w oddali siedział mały ryś. Ciekawe co zrobi samiczka.

[Lwia Łuska]

Zmarszczyła pysk. Nie pomyślała o najważniejszym. Miała ochotę uderzyć się w czoło.
Nie zrobiła tego. Zamiast tego pokiwała głową i podeszła do najbliższej zaspy. Wytarzała się w niej porządnie, tak że zielonkawy kolor znikł.
Lwia podeszła pod jedno z bardziej rozłożystych drzew, gdzie śniegu było znacznie mniej. Zaczęła dokopywać się do ziemi. Wykonywała duże zamachy łapami i wkrótce spod białej brei wychynęło leśne poszycie. Samiczka skrupulatnie wytarzała się w nim, chcąc ukryć swój zapach. Trochę ziemi przylgnęło do jej ciała.
Adeptka ruszyła w kierunku młodego rysia, trzymając się terenu pokrytego śniegiem, aby za bardzo nie odstawać od krajobrazu. W miarę możliwości wykorzystywała drzewa i krzewy, starała się także poruszać się nisko na łapach, tuż przy ziemi, niemal się czołgając. W ten sposób chciała zmniejszyć szansę na odkrycie.

[Tejfe]

Kiedy Lwia znalazła się już blisko zwierzaka, Tehanu uznała, że wystarczy. Drzewa i krzaki zniknęły, pozostawiając tylko nagą, kamienną półkę, okrytą lepkim śniegiem. –Było dobrze. Myślę, że jesteś już w stanie sama tworzyć kamuflaż. To na tyle z tej lekcji, kochana.– pochwaliła samiczkę, posyłając jej czuły uśmiech. –No dobrze. To coś jeszcze?– spytała biało-łuską adeptkę. Wprawdzie mówiąc, nieco się już zmęczyła, ale lubiła prowadzić nauki i jeżeli Lwiątko będzie chciała się jeszcze czegoś dowiedzieć, nie odmówi jej.

//Raport- kamuflaż 1

[Lwia Łuska]

Lwia otrzepała się energicznie, strząsając resztkę ziemi z piór. Podeszła do Hipno i szeroko się uśmiechnęła.
– Dziękuję, że poświęciłaś mi tak dużo czasu. Dzięki tobie nauczyłam się bardzo wielu rzeczy. Zaspokoiłaś w pełni moją chęć kształcenia. – Lwia uśmiechnęła się szerzej. – Na razie dziękuję. Nam obydwu należy się odpoczynek.
Młoda uścisnęła krótko przyjaciółkę. Zawdzięczała jej bardzo wiele.
Będę się musiała kiedyś odwdzięczyć – pomyślała.

[Tejfe]

Hipnotyzująca słysząc słowa Lwiej, uśmiechnęła się wesoło, po czym ułożyła grzbietem na ziemi. –Masz racje. Odpoczynek obu nam się przyda.– powiedziała, po czym podeszłą do samiczki i liznęła ją po policzku. –Jakbyś kiedykolwiek chciała, abym nauczyła Cię czegoś nowego, lub coś z Tobą poćwiczyła, śmiało zgłaszaj się.– powiedziała do Szarej. Następnie oddaliła się nieco, wzbiła się w powietrze i odleciała.

[Lwia Łuska]

Lwia objęła skrzydłem przyjaciółkę.
– Oczywiście. Wiem, że na ciebie zawsze mogę liczyć – powiedziała z uśmiechem.
Adeptka odsunęła się od Hipnotyzującej i patrzyła, jak tamta odlatuje. Kiedy Hipno zniknęła jej z oczu, Lwia odbiła się mocno nogami od ziemi, po czym również wzbiła się w powietrze. Skierowała się w stronę obozu Życia.

z.t.

[Trzy Odcienie]

Kolejne piękne miejsce, a on miał szczęście że je znalazł. Wspiął się na skałę i spojrzał na wodę, która rozpościerała się przed nim. Wciągnął powietrze powoli, jakby się nim delektując, następnie wezwał mentalnie Wichurę Czy możesz spotkać się ze mną na Błękitnej Skale i powiedzieć mi o tym świecie parę rzeczy?
Musiał się nieźle skupić aby wysłać tę wiadomość, mają nadzieję że dotrze do jej umysłu wyraźnie. Zapatrzony w horyzont, czekał jakby czas teraz nie miał dla niego znaczenia.

[Tejfe]

Niestety na wezwanie Płowego nie zjawił się nikt. Być może młody samiec uzna to za zniewagę ze strony Wichury i nie będzie dalej kontynuował prób spotkania się z nią, ale jeżeli tak by postąpiły, to znaczy, że jest w błędzie. Młoda wciąż wojowniczka po prostu nie usłyszała jego mentalnej prośby. Nie usłyszała i tyle. Najprawdopodobniej była to wina jej choroby, o której ta nie miała pojęcia? Nerwica, cóż przy takiej chorobie zdolność do używania magii jest wręcz niemożliwa, a więc i odbieranie wiadomości mentalnych wydaje się dość nie realne. Może wypadałoby spróbować innego sposobu, aby obudzić Wichurę z jej ciągłych koszmarnych wizji? To by wyszło na dobre i jej i Płowemu, ta by się choć na chwilę skupiła na czymś innym, niż jej przerażające myśli, a ten zyskałby parę przydatnych informacji.

[Trzy Odcienie]

W pewnym momencie czas uderzył go jak kolec w ogon, który właśnie oznajmiał, że czeka już bardzo długo. Wstał więc by rozruszać kości, ale też aby spróbować innej formy. Czuł się z magią już dobrze, dlatego postanowił wysłać jej iluzję samego siebie i miejsca gdzie siedzi. Z początku wyciszył umysł i sprawnie wyobraził sobie to; nieduża łuska w brązowym kolorze, która po odnalezieniu Wichury rozbiła się i ukazała jego siedzącego na Błękitnych Skałach. Wyobrażając sobie wszystkie szczegóły posłał twór do Wichury, widział jak iluzja łuski leci i znika. Nie pojawiła się w umyśle a tuż przed Wichurą leżącą w grocie, dało się słyszeć jego głos z iluzji "Wichura!". Nie wiedział gdzie leży jej jaskinia ale sam fakt że ją znał już wystarczył. Jakby ta się obudziła mogła ujrzeć że przed nią stoi mała kopia jego samego na skałach. Zaczekał.

[Tejfe]

Płowy niewątpliwie był pomysłowym adeptem. Zamiast zaryczeć głośno i wyraźnie jak każdy kiedy chce się z kimś spotkać, ten uciekł do jakiejś wymyślnej metody pocztowej, która dziwnym trafem okazała się skuteczna. Hipnotyzująca leżała w swojej grocie, ogarnięta koszmarem i depresją, kiedy nagle przed nią pojawiła się łuska, a w niej wiadomość. Wzdrygnęła się wystraszona, jednak zadowolona, że ktoś postanowił ją wreszcie obudzić i chciał zapełnić jej czas. Nie wąchając się ruszyła na spotkanie z Płowym. –Witaj. Co mogę dla Ciebie zrobić?– spytała, lądując tuż przed młodym samcem.

[Trzy Odcienie]

Obrócił łeb powoli, kiedy Wichura zjawiła się. Uśmiechnął się niepewnie i powiedział – Cóż, chciałbym dowiedzieć się czegoś o Wolnycy Stadach, jak powstały, co przeszły, jakie były stada kiedyś i teraz... Uznałem że możesz mi pomóc- Usiadł i przyjacielsko, jak pies, zachał swoim masywnym ogonem i pewniej się uśmiechając – A jak się miewają Lewitacja i Rahvik?– zapytał od tak z ciekawości.

[Tejfe]

Skinęła łbem. Nauka. Tak, to jej bez cienia wątpliwości zabierze choć trochę czasu. Wymusiła na sobie lekki uśmiech, po czym usiadła przy samcu. –Dobrze. Poopowiadam Ci trochę, ale Ty także nie będziesz siedział bezczynnie i słuchał.– oznajmiła spokojnie, przekrzywiając i prostując na zmianę łeb. Nie wiedziała skąd ten tik. –Najpierw powiedz mi co już wiesz. Może coś o bogach, albo choć trochę z historii? Jeśli nie to powiedz jakieś podstawy o tym co się dzieję obecnie na smoczych ziemiach. Czego się nauczyłeś przez te księżyce mieszkania z nami?– spytała, oddając głos Płowemu.Na jego następne pytanie, odpowiedziała krótko. –Mają się dobrze, cieszą się urokami dzieciństwa, oraz uczę je pierwszych umiejętności. Niedługo czeka je ceremonia.

[Trzy Odcienie]

Samiec siedział z lekko przekrzywioną na prawo głową, wysłuchując uważnie pytań skierowanych do niego. Lekko się uśmiechnął na wieść, że Lewi i Rah zaraz będą mieć ceremonię. Lewitacja być może da sobie imię Lewitująca Łuska... ale ciekawiło go, co wybierze Rahvik. Wyraźnie dało się zauważyć, że nagle trochę posmutniał. W głębi duszy żałował że nie wykluł się na terenach Wolnych Stad, że jego matka nie należała do Ognia. Tak, mieszkał z nimi już od pełnych jedenastu księżyców ale nauki zabierały mu dużo czasu i niezbyt wiedział co dzieje się w stadzie. Nie było to godne pochwały. Z cichym westchnieniem popatrzył na Wichurę, próbując udawać pogodnego i powiedział – Boga znam tylko jednego, Thahar'a do którego się modliłem i tyle. Z historii nie wiem nic, przykro mi Wichuro- potem na chwilę przerwał i wydał z siebie pomrukujące "hmm" Nie zwlekał zbyt długo na dalsze mówienie – Mam wrażenie że coś wisi w powietrzu, coś złego... ważnego dla stada Ognia. No i wiem już że dobrze wybrałem, dołączając do Ognistych. Taka rodzina ale jednocześnie z dyscypliną i wiedzą- Przyłożył łapę do oczu i potarł o nie, mówiąc – Wybacz, nie jestem zbyt dobry w teorii. Kiedyś Jad Duszy mało co z łusek nie wyszedł z tego co mu mówiłem- Zaśmiał się pod nosem. Spojrzał wyczekująco na Wichurę.

[Tejfe]

Gdyby była zdrowa, najprawdopodobniej zaśmiałaby się, ale, że nie jest... Siedziała z poważną miną i słuchała. –Wiesz. Chodziło mi oto, abyś powiedział takie podstawy, jakich zwykle uczę pisklęta. Bo chyba wiesz co to jest podział na stada, kim są przywódcy, jakie można mieć rangi? Jeszcze raz.– spytała spokojnie i ponownie poleciła Płowemu zdawać test z teorii. Niech się nie martwi, ona się jeszcze nagada.

[Trzy Odcienie]

Teraz smok mógł odpowiedzieć, zrozumiały o co chodziło Wichurze – Są trzy stada. Stado Ognia, Życia i Cienia. Przywódca to ten, który opiekuje się stadem, jest najważniejszym smokiem w stadzie i to on odpowiada za wojny, ceremonie i inne ważne rzeczy. Naszym przywódcą jest Runa Ognia. Jeżeli dobrze pamiętam to w stadzie prócz przywódcy jest też zastępca, wojownik, mag, łowca, Uzdrowiciel i jego kleryk, adept no i pisklę– czekał.

[Tejfe]

Kiwnęła głową, potwierdzając słowa samca. –Mhm. Dobrze.– Choć w jej zwyczaju było nadmierne chwalenie swoich uczniów, zrezygnowała z tego. Nie była w stanie zanadto się entuzjazmować, także wolała się skupić na konkretnych rzeczach. W tym wypadku było przekazanie wiedzy jej dobremu znajo... A niech już będzie przyjacielowi! –To może zacznijmy od Bogów. Głównym Bogiem, władcą naszych krain jest Immanor. Pierwszy na tym świecie. Najstarszy z boskiej piątki. Patron wytrzymałości. Następny jest Kamanor. Granatowy samiec, co łatwo się denerwuje. Niezwykle silny i tą właśnie domeną się opiekuje. Następnie jest Tarram. Zdradziecki, ciemnołuski gad, który rozpętał ogromne spustoszenie bardzo dawno temu, ale został pokonany. Potem jest Nenya. Bardzo ładna o czerwonych łuskach i złotych ślepiach. Zwykle wesoła. Patrona zręczności, to ją wybrałam na swoją opiekunkę. – pochwaliła się. –Ostatni z piątki jest Thahar, do którego się modliłeś. Chyba widziałeś jego posąg, więc wyglądu opisywać Ci nie muszę. Patrol polowań i zwierzyny łownej. Poza nimi są także bracia Valnyan i Villar, synowie rzeki. Valanyan jest spokojnym smokiem o łagodnych ślepiach. Patron rzemieślników i partner Nenyi. Villar jest jego przeciwieństwem. Gwałtowny jak burza samiec o szalonym spojrzeniu. Patron wojny. Dalsi Bogowie to dzieci i wnukowie Immanora. Naranlea to łagodna, fioletowa smoczyca. Opiekuje się czarodziejami. Jej córka Lahae jest ognistoczerwona, raczej nieduża i bardzo zagadkowa. Patronka Percepcji. Syn Naranlei, Erycal ma śnieżnobiałe futro i jest patronem uzdrowicieli. Kolejnym dzieckiem Immanora jest Uessas, przyjacielski, leniwy i niezwykle kochliwy. Patron miłości i zakochanych. I jeszcze najmłodsza córka Immanora, Nytba. Bardzo piękna i bardzo próżna, raczej nie odpowie na twoje modlitwy. Poza tymi bogami jest jeszcze Ateral, ponury bóg, który zaprowadza nas przed osąd Immanora. Obecnie przebywa na naszych ziemiach i czasemi poucza pisklaki.– wytłumaczyła Płowemu. Po chwili zapytała. –Wiesz coś o barierze i geografii Wolnych Stad?

[Trzy Odcienie]

Samiec słuchał jak zaczarowany, zapamiętał każdego boga i boginię bo skoro trzeba wybrać sobie patrona.. Ale on już chyba wie kogo wybierze. Popatrzył w dal i chwilę się zastanowił... Podumał pod nosem, pochrząkał i powiedział – Chodziłem trochę po terenach, są tutaj rzeki i jeziora, góry no i tak dobrze znane morze. Ogólnie jest tutaj bardzo dużo ukształtowań terenu. Na patrolu widziałem też gęste lasy i suche pustynie... Wiem tylko tyle o barierze, że nie przepuszcza Równinnych...– tu nagle się zaciął. To co siedziało mu w głowie przeraziło go – Sądzisz że jestem Równinnym w pewnym stopniu?

[Tejfe]

Cieszyła się, że nie papla językiem na próżno. Płowy ją słuchał i to jej się podobało. A jeszcze bardziej podobało jej się to, że nie musi tego powtarzać kilka razy, tylko ten od razu zapamiętuje. Kiedyś miała takiego ucznia, któremu jedną rzecz trzeba było powtórzyć trzy razy, zanim ten choć trochę pojął o co chodzi. Nie pamiętała jego imienia, tylko to, że był z Cienia. Po niej, to Kolec zaczął mówić. Tak jak on uważał na to co ona mówi, tak ona wsłuchiwała się w jego, krótką i zwięzłą relacje. Prawdziwa współpraca. –Mhm. Dobrze.– powiedziała, posyłając mu lekki uśmiech. Przy chorobie, która dopadła jej umysł nie uśmiechała się często, a jak już to zwykle sztucznie, tym razem jednak był on prawdziwy, a więc Płowy mógł się poczuć doprawdy zaszczycony. Jego następne pytanie, zdziwiło ją. Bardzo. –Równinnym? Nie jesteś stąd?– spytała zdziwiona. Myślała, że samiec wychował się na terenach Ognia, ale czasami los może nas zdziwić. –Nie przypominasz mi Równinnego. Nawet jeśli nie jesteś stąd, to w żadnym wypadku nie uważam Cię za te bezlitosne bestie. Właśnie, wiesz coś o Równinnych?

[Trzy Odcienie]

Smok westchnął przeciągle i pokiwał przecząco łbem – Pochodzę ze wschodu, uciekłem jednak od rodziny w ósmym księżycu. O Równinnych powiem ci tylko tyle, że w wychowaniu młodych są surowe reguły. Matka Yvette chciała nauczyć nas walki i polowania. No a wśród piskląt istnieje zasada, że najsłabsze z miotu są ignorowane przez matkę. To ja byłem ten słaby ale wygrałem. No i nie byłem w stadzie. Była tylko matka, ojciec, ja, dwóch braci i siostra– tu wypiął dumnie pierś i dokończył – Jedynym wartościowym smokiem którego zna z rodziny to mój brat Czerwony. Określenie Równinni usłyszałem gdzieś po drodze i tak naprawde nie znam za bardzo ich historii. A ty? Wiesz coś o przeszłości Równinnych? Czemu są bezlitośni? Czemu ja byłem inny? Ale wygląda na to że mam ich geny we krwi... Przecież Yvette musiała być Równinną...– posypały się pytania jak z pyska pisklaka, pytania na które chciał uzyskać odwiedź.