Samotna Skała

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Gdy ta skończyła się toczyć w śniegu uśmiechnąłem się do tej już małej kulki śniegu. ~ Dobrze jednak teraz podnieśmy poprzeczkę.~ Powiedziałem, a moja uczennica mogła na sobie poczuć strumień ciepłej wody zmywającą z niej cały śnieg, a wokół pojawiła się zielona polana, na której było kilka kępek trawy i mała kałuża błota. Ja sam znacząco spojrzałem na Velum.

Seraficzna skinęła głową w geście zrozumienia. Przyszedł czas na prawdziwe brudzenie. Nie mogła się powstrzymać od mimowolnego uśmiechu, gdy ciepła woda zmyła z niej śnieg. Od razu poczuła nową energię i z mniejszą obawą spojrzała także na nowe wyzwanie. Poza tym nie ma na co narzekać, gdy uczy cię ktoś ze stada Życia. Wszyscy są mili, a jak się ubrudzisz, pomagają ci się oczyścić. Czegoż można chcieć więcej? W Seraficznej zapłonęła miłość do stada, która z każdym dniem była coraz większa.

Kleryczka zbliżyła się do wyczarowanej polany z szacunkiem dla Zapomnianego, że z taką dokładnością stworzył coś tak skomplikowanego. Może nawet poczuła nutkę wesołej zazdrości, że ona tak jeszcze nie potrafi. Ale już niedługo sama miała czynić wspaniałe rzeczy. Teraz jednak należało skupić się na kamuflażu. Seraficzna tym razem nie zanurzyła się w błocie, tylko obkleiła kilka miejsc na swoim ciele tworząc zaschnięte brązowe plamy, zwłaszcza na niełatwych do ukrycia skrzydłach. Wiedziała, że kilka kępek trawy nie pokryje jej nawet, gdy będzie przyklejać się do błota, postanowiła więc wziąć je w łapy i niby zioła pościerać na swoim ciele, brudząc łuski i pióra ciemnozielonym kolorem z nutką żółci. Tak przygotowana znów przybrała pozę do skradania, prawie niewidoczna na tle stworzonej przez Zapomnianego iluzji.

Kamuflaż wyszedł jej wręcz idealnie, a ja uśmiechnąłem się do Velum serdecznie. Byłby z niej świetny łowca jednak jej droga potoczy się inaczej. Gdy Velum skończyła mogła (znów) poczuć na sobie strumień ciepłej wody obmywającej z niej cały brud. ~ Bardzo dobrze. To już wszystko co musisz wiedzieć o kamuflażu. Coś jeszcze?~ Spytałem, a cała łąka nagle znikła, a na jej miejsce powrócił śnieg.

// raport Kamuflaż I

Gdyby Seraficzna usłyszała myśli Zapomnianego na pewno byłaby mu bardzo wdzięczna, ale na nic jej to było, gdyż brzydziła się praktycznie każdą formą zabijania, czy to smoków czy zwierząt. Można by powiedzieć, że gdyby nie wolne miejsce uzdrowiciela w stadzie Życia zostałaby pewnie łowcą, a wtedy niezadowolona z życia popełniłaby samobójstwo. Ma szczęście miejsce było wolne i Seraficzna mogła spełniać się w jedynej godnej zainteresowania dziedzinie, przynajmniej jak dla niej.

Skinęła głową w podziękowaniu za prysznic, który nie tylko zmył z niej brud, co ogrzał trochę jej zaziębione łuski.

– Chciałam Cię jeszcze prosić o naukę śledzenia – odparła zgodnie z prawdą. Tylko tyle brakowało jej by móc ustrzec się od niebezpieczeństwa na wyprawach. – To szukanie tropów. Jeśli znajdziemy jakikolwiek ślad zwierzyny dzięki tej nauce jesteśmy w stanie utrzymać trop zważając na zapach, wszelkie znaki jak połamane gałązki, zdarta kora, a nawet odchody. Najwyraźniej wskazują na obecność zwierzyny odbicia łap racic lub kopyt. – powiedziała, co wiedziała, jak zawsze miała w zwyczaju, by wykazać się inicjatywą.

Uśmiechnąłem się do kleryczki widzą, że ta nadal chce się ode mnie czegoś nauczyć. Na pierwsze pytanie, którego nawet nie musiałem zadawać odpowiedziała w miarę dobrze. ~Pamiętaj, że do tropów zaliczamy też zapach, a także przydatna może być wiedza o miejscu żerowania lub wodopoju przyszłych ofiar. Czując zapach jelenia prowadzących na wschód i widząc ślady kopyt na śniegu prowadzących na zachód, za jakim tropem podążysz?~ Powiedziałem uśmiechając się do Velum. Nauczanie zaczęło sprawiać mi coraz więcej radochy...

Seraficzna zamyślała się. Pytanie było trudne. To tak jakby dwa jelenie rozdzieliły się i ruszyły inną trasą. Zapach był ważny, ale ślady także. Z tą różnicą, że...

– Myślę, że za śladami kopyt – powiedziała, starając się brzmieć pewnie, ale co ona mogła wiedzieć o polowaniach. Była młodym smokiem, który nie ruszył się dalej niż poza obóz Życia i tereny wspólne pełne smoków i pozbawione niebezpieczeństw. – Zapach może równie dobrze unosić się jako ślad po jeleniu, który ze wschodu przybył. Ale ślady kopyt wyraźnie wskazują kierunek wędrówki. Pewnie wiatr wieje ze wschodu i przynosi zapach dawnej wędrówki, gdyby wiał z zachodu także czuć byłoby charakterystyczną woń – odpowiedziała, wpatrując się pytająco w swego nauczyciela. Zapomniany chyba szkolił się na łowcę, więc co nie co wiedział. Dobrego wybrała nauczyciela, nie to co ostatnio, gdy magii uczyła ją smoczyca, nienawidzą używania maddary.

Cóż to było trudne pytanie, a ja zbytnio nie spodziewałem się dobrej odpowiedzi. Mimo to Velum mnie zaskoczyła chociaż w jej odpowiedzi nie brakowało błędu. ~ Zapomniałaś o jednej bardzo ważnej rzeczy. O pogodzie. Jeżeli śnieg by padał dość dawno nie zgodziłbym się z tobą, ale jeżeli wieje wiatr, a śnieg jest świeży lepiej byłoby pójść za tropem. Chociaż zapach to pewniejszy trop. Zawsze idąc za nim można by znaleść więcej tropów. Teraz pokaż mi jak będziesz szukała śladów.~ Powiedziałem i zachęcająco uśmiechnąłem się do mojej uczennicy. Tylko ciekawe jak tym razem sobie poradzi.

Seraficzna brała się właśnie do wyczerpującej odpowiedzi, gdy dotarł do niej sens słów Pokaż. Zdębiała więc i zaczęła się zastanawiać, co powinna teraz zrobić. Skoro szuka śladów, chyba nie musiała ustawiać się w pozycji do skradania. Zwierzę, którego jeszcze nie ma, nie może jej zobaczyć. Przypomniała sobie pierwsze pytanie. Ślady, połamane gałązki, zapach, odgłosy, wodopoje. Gdzieś przez Czarne Wzgórza płynął strumień. Słyszała szum i plusk. Tam powinna skierować swe łapy. Ruszyła więc powoli w stronę wody, ale tak by nie stracić z zasięgu wzroku strumienia. Udawała, że łapie zapachy z powietrza, których być nie mogła, biorąc pod uwagę, że zwierzęta nie zapuszczały się tak blisko skupisk smoków. Mimo to wyostrzyła każdy zmysł. Jej oczy wodziły dookoła, próbując odnaleźć ślady. Choć jako drapieżnik, bardziej liczyć mogła na węch, to jednak woń miała ją zaprowadzić do znaków dla wzroku. Szukała nie tylko odcisków łap w śniegu, ale także połamanych gałęzi, startej kory, plam śniegu na kamieniach rozkopanego przez nieuważną zwierzynę, sierści na drzewach. Suchych liści jeszcze ostałych się na niskich gałęziach. Odchodów, które dałyby jej znak mocnym zapachem. Wodziła spojrzeniem za dziurami w śniegu, gdzie ryjki pekari mogły poszukiwać jedzonka przy ziemi, podeptanych badyli, martwych roślin, stratowanych przez stada jeleni. Szukała wszystkiego podejrzanego i nienaturalnego w okolicy. To wszystko mogło nieść ze sobą mocniejszy zapach, który zaprowadziłby ją do tropu. Poza tym nasłuchiwała kroków, tętentu kopyt, rżenia, ryczenia, wycia, pochrząkiwania. Dosłownie wszystkiego. Zastanawiała się czy Zapomniany wyczaruje dla niej jakiś cel...

Oglądałem cały pokaz kleryczki szukając możliwych błędów, których cóż... kilka było. Gdy już skończyła otworzyłem pysk i z lekką chrypą zacząłem mówić. ~ Wykryłem kilka błędów. Po pierwsze dlaczego na początku się nie rozejrzałaś? Nie powęszyłaś? Po drugie pozycja. Obowiązuje ta sama co przy skradaniu. Powtórz.~ Powiedziałem i po kilku kaszlnięciach przyglądałem się Velum i jej kolejnej próbie.

Pokiwała głową, choć nie do końca wiedziała, czego miało dotyczyć rozglądanie się. Przecież próbowała coś dojrzeć wśród drzew, skupiając się nie tylko na węchu, ale na wszystkich zmysłach. Zrozumiała jednak, że myliła się, myśląc, że skradanie jest jej niepotrzebne. Zrozumiała swój błąd i szybko przygotowała się do skradania, tak jak uczył ją Złudzenie. Ugięła łapy, trochę jak do biegu ale mocniej, znowuż rozstawiła je lżej, aby nie zajmowały zbyt dużo miejsca. Przycisnęła skrzydła do ciała i pochyliła się tak, by jej brzuch unosił się kilka szponów nad śniegiem. Wysunęła szyję do przodu, a ogon wyprostowała, by wszystko znalazło się na jednym poziomie i nie wystawało zza zasp. Była jednak rozluźniona, nie taka sztywna jak przy pierwszym razie. Oddychała miarowo i spokojnie. Starała się iść pod wiatr, by nie niósł jej zapachu, lecz przynosił woń dochodzącą z lasu i potencjalnej, nie przychodziło jej to przez myśl, zwierzyny do zjedzenia.

W takiej pozycji ruszyła w stronę strumienia. Stawiając ostrożnie łapy, aby nie nadepnąć na suche patyki i nie zahaczyć ciałem o gałęzie krzewów przemieszczała się na tyle wolno, by niczego nie przeoczyć, ale na tyle szybko, by nic jej nie uciekło. Tak jak wcześniej szukała wszelkich znaków na niebie i ziemi o obecności zwierzyny, starała się wywąchać jakiś zapach i nasłuchiwała szelestów. Była bardzo ostrożna, by także ona nie stała się ofiarą.

Przyglądałem się poczynaniom kleryczki, która cóż... podtrzymuje zdanie, że byłaby świetnym łowcą. Gdy ta już trochę się oddaliła przesłałem jej wiadomość bo po co strzępić chore gardło. ~ To tyle. Chciałabyś coś jeszcze?~ Postanowiłem sobie chwilę posiedzieć i poczekać, a przy okazji zacząłem patrzyć w niebo.

Seraficzna wróciła do Zapomnianego, szczęśliwa, że to już koniec. Może była świetnym łowcą, ale na pewno nie wesołym w takiej formie służenia smokom. Skinęła głową.

– Dziękuję – powiedziała. Pomyślała, że teraz będzie musiała to jeszcze kilka razy poćwiczyć, żeby nabrać wprawy. Niedługo miała wyruszyć na swoją pierwszą wyprawę, a takie umiejętności na pewno jej się przydadzą. – Myślę, że to tyle – odparła i usiadłszy czekała aż Zapomniany sam się oddali.

Chwilę postałem patrząc na Velum. Lepszej uczennicy chyba mieć nie będę. Cóż nic więcej nie chciała więc zbytnio nie jestem potrzebny. ~ Nie ma za co. W końcu to mój obowiązek.~ Powiedziałem i przeszedłem jakiś skok drogi po czym usiadłem chwilę i patrzyłem w niebo. Siedziałem tak chwilę po czym wzbiłem się w powietrze i poleciałem do obozu.

Czarne wzgórza to najmniej lubiane miejsce pośród wolnych stad. Idealne miejsce na przechadzkę. Mala szansa że ktoś go tutaj zaczepi. Prawdopodobnie gwarantowany spokój. Cienisty przechadzał sie po swoim ulubionym rejonie wzgóż, czarnej skale. Piękne miejsce. Nikogo tu nie ma. Spojrzenie spacerował spokojnym krokiem, rozmyślając o życiu i śmierci.

Nieprzyjemny powiew, cichy szum, delikatny śpiew ptaków... Pora zimy na wolnych stadach już dosyć mocno dawała o sobie znać. Samczyk zauważył jak jego łuski stawały się ciemniejsze, niedługo z pewnością ściemnieją już na brązowy.. szkoda, lubił kiedy były one bordowe.
Maszerując powolnym krokiem, zamknął na moment ślepia i rozkoszował się czystym powiewem powietrza, które targało jego grzywę. Rudawe futro tańczyło w rytm śpiewu ptaków, a wzrok samca cały czas kierował się ku górze, niebo było niezwykle jasne. Dużo jednak słyszał o czarnych wzgórzach, niestety nic nie jest pewne i trzeba będzie być bardzo ostrożnym.
Wiedział, że podróżowanie samemu po tak niebezpiecznych terenach nie jest zbyt mądrym pomysłem, jednakże czuł, że nic mu nie grozi. Drzewa delikatnie szumiały mu w uszach, samczyk zatrzymał się i przysiadł na zadnich łapach, owijając łapy ogonem. Chyba jeszcze nikogo tutaj nie było, gdyż w zasięgu jego wzroku panowały same pustki. Nagle dostrzegł jakiś kształt.. czyżby był to smok?
Wziął głęboki oddech, wyczuwając charakterystyczną woń.
Cienisty.
Zmarszczył pysk, spoglądając na niego. Dużo o nich słyszał i wolał nie wdawać się z nimi w jakiekolwiek kontakty..

// Wybacz jakość posta ale na tablecie trudno jest przelać myśl na słowa

A więc jednak ktoś tu przebywał. I niestety ten ktoś na kilometr śmierdział Życiem. Ugh. Spojrzenie wyczuł zapach młodego samca i skrzywił się z niesmakiem. Czemu to zawsze musiało być to stado? Czemu nie mógł natrafić na kogoś z Ognia? Takie są wyroki złośliwego losu... Nie zamierzał jednak zwracać uwagi na "intruza". Łowca nie szukał towarzystwa i szedł tylko dalej. Pamiętał wciąż ostatnie spotkania i nie mógł w nich odnaleźć nic co zachęcałoby do kontaktów z tym stadem.

temu murzynowi

Ostatnie na liście okolice, które musiał koniecznie zwiedzić to Czarne Wzgórza. Już samą swoją nazwę zwracają swoją uwagę, oferując na pewno wiele niezapomnianych wrażeń. Temu adept zaprzeczyć nie mógł. Cała ta okolica była po prostu imponująca, zaś gdy udało mu się w końcu dostać na kraniec skały – spojrzał w dół. Coś takiego, ciekawe miejsce żeby zakończyć swoje życie, a zarazem na pewno jeszcze nim się nacieszyć przez długie, radosne chwile, z wbitym na wylot kolcem we wnętrznościach.
Oczywiście jednak, nie po takie wrażenia Widmowy przybył. Już spełnił swoje zadanie i mógł się wycofać, natomiast jego wzrok zdążył zauważyć sylwetkę zbliżającego się smoka północnego. Wiatr momentami był porywisty, więc nie trudno było tego nie zauważyć. Warto jednak było zidentyfikować kto to, dlatego czym prędzej zaczął skracać dystans do nieznajomej mu osoby.

Leciała nisko nad ziemią, uważając na pozostałości po walce, które jeszcze nie całkowicie się wyleczyły. Co ją podkusiło, żeby wzbiła się w powietrze! Jednak mimo, że wiatr niebezpiecznie ją targał, nie zamierzała się poddawać i lądować. W końcu miała geny smoka powietrznego... A poruszanie się drogą lądową już zdążyło jej zbrzydnąć. Zwykle transportowała się z użyciem skrzydeł, a gdy regeneracja ran jej to uniemożliwiła na tak długo, nie wytrzymała i zignorowała swoje zdrowie akurat w taką pogodę...
Nagle jej wzrok padł na ciemnej plamie, która wyraźnie się poruszała. Smoczyca nagle włożyła w swoje ruchy więcej uwagi, by wiatr nie wybijał jej z rytmu i by w ten sposób nie zdradzić swojego stanu zdrowia. Na terenach wspólnych obnoszenie się ze swoimi słabościami nie było zbyt mądre...
Gdy zbliżyła się, rozpoznała, że ma do czynienia ze smokiem. Próbowała zidentyfikować jego tożsamość, ale przy pomocy zmysłu wzroku nie mogła tego stwierdzić. Na pewno nie był to żaden ze znanych jej smoków.
Wreszcie wylądowała, lekko opadając na ziemię. Złożyła skrzydła i otrzepała się, a potem utkwiła spojrzenie w czarnym smoku. Z tej odległości dostrzegła, że także nosi geny smoków północnych. Czyli raczej żaden Cienisty...
Zaczęła się do niego zbliżać, podchodząc z takiej strony, by wiatr przyniósł ze sobą jego woń. Wtedy rozpoznała, że rzeczywiście nie jest to żaden cienisty. Co prawda było kilku smoków z Cienia, których lubiła, ale tylko tego brakowało, by natknęła się na Spojrzenie Mroku lub jego krewnych!
Jednak Widmowy nawet z wyglądu nie przypominał tego dziwacznego samca, który wygłaszał jakieś swoje brednie na spotkaniu z Ateralem. Po zapachu Ważka rozpoznała, że pochodzi ze Stada Ognia.
Gdy znalazła się na takiej odległości, że jej głos mógł być usłyszany, zwolniła i przyjrzała się z zaciekawieniem Adeptowi.
–Witaj... Nazywam się Bezkresna Galaktyka. A ty jak masz na imię? I co robisz w tak niebezpiecznym miejscu, gdy szaleje taki silny wiatr? – Spytała, siadając i owijając ogonem przednie łapy. Utkwiła spojrzenie w smoku, cały czas dyskretnie analizując zapach, by dowiedzieć się, z kim ma do czynienia. Teraz, gdy była bliżej, wyczuwała wonie różnych członków Ognia, a w tym... swą siostrę! Informacja ta tak ją zainteresowała, że aż w jej oczach przez krótką chwilę pojawił się błysk zainteresowania, ale na razie nie zdradziła swoich myśli.

temu murzynowi

Choć warunki nie były sprzyjające, podróże za młodu przyzwyczaiły go do srogiej pogody. Wiatr złośliwie przeczesywał jego futro, było jednak to przyjemne doznanie, coś za czym niedługo będzie tęsknił. Mógł tylko wyobrazić sobie, jak męczące będą letnie dni, gdy zastanie sam skwar a wiatr pozostanie wspomnieniem.
Adept przyglądał się uważnie zbliżającej samicy, chcąc dowiedzieć się jak najwięcej z samego wyglądu, zachowania a także reakcji. Przede wszystkim, rzadko kiedy poznawał smoki z innych stad i właśnie względem nich wolał zachować ostrożność.
Wszystko jednak mówiło, że oboje nie chcieli kłopotów, a to dobry początek.
Przede wszystkim, jej obecność ucieszyła go, gdyż gotów był stwierdzić, że przez te okolice prawie nikt nie podróżuje. Prawdopodobnie i on tu nie wróci. Jeszcze tak ponurego miejsca nie widział, mógłby równie dobrze tu powstać cmentarz.
W końcu gdy stanęli naprzeciw siebie, młody samiec mógł dokładnie przyjrzeć się nieznajomej, jej gęste futro sprawiało ogromne wrażenie przy tym wietrze, targane z każdym silniejszym podmuchem. Pomimo smukłej sylwetki, ciężko było mu powiedzieć, z kim ma do czynienia.
Samiec nadstawił uszu, widząc że zamierza przejąć inicjatywę. Już pierwsze pytania, rzucone w tak szybkim tempie skojarzyły mu się z Piaskową Łuską. Jakby nie patrzeć, to ich ciała były ubarwione w podobny sposób, wykluczył jednak z góry jakiekolwiek pokrewieństwo.
– Miło mi cię poznać! Zwą mnie Widmowym Kolcem i tak właściwie, to przywędrowałem tu tylko po to by poznać okolice. Zwłaszcza że szkolę się na łowcę, uznałem że dobrze by było lepiej orientować się w terenie – Przywitał się, wyjaśniając jednocześnie powód swojego pobytu tutaj.
– Wybrałaś interesujące imię.. Nie sprawi ci to kłopotu, jeśli zapytam jaką rangę w stadzie zajmujesz? – Nie mógł ukryć ciekawości przed nowo poznaną. Jego ton głosu był pewny i zdecydowany – odpowiedni do takich warunków pogodowych które na szczęście się uspokajały. Samiec dołączył do niej, siadając na trawie i subtelnie przesuwając ogon z jednej strony na drugą, wciąż z ciekawością lustrując jej postawę.

Widmowy Kolec. Ciekawe czemu wybrał takie imię? Może ma to jakiś związek z jego umaszczeniem i wyborem ścieżki życiowej? Smoczyca przyglądała mu się uważnie. Ona także nie była w stanie stwierdzić jego pokrewieństwa z nikim. Wiedziała tyle, że pochodzi od smoków północnych, ale to było oczywiste. Zresztą w Wolnych Stadach długowłosych smoków było dość dużo. A jego rodziców nawet nie znała, gdy jeszcze chodzili po tych ziemiach, także jego zapach nie kojarzył jej się z nikim konkretnym, poza tym że wyczuwała na nim wonie smoków, które spotkał w najbliższym czasie. Niektóre zupełnie obce, niektóre bardzo znajome.
–Achh.. – Mruknęła ze zrozumieniem, a później przycichła, słuchając pytania Widmowego. – Pewnie, że nie. Jestem Czarodziejką, córką Iskry Nadziei i Bezchmurnego Nieba. – Odpowiedziała, uznając że może podanie smokowi tej informacji będzie przydatne i w ten sposób dowie się również jego pochodzenia, którego była całkiem ciekawa. Do tej pory wydawało jej się, że spośród smoków Ognistych znała dużo osobników.
–Widmowy Kolec... Pasuje do łowcy. – Stwierdziła z zamyśleniem. Kątem oka dostrzegła czarny, poruszający się ogon i zerknęła na niego, jakby sprawdzając, w jaki sposób jest zakończony. Może nie wspominała o tym innym, ale różnorodność umaszczenia, upierzenia i rodzajów sierści żyjących tu smoków ciągle ją zaskakiwała. Widać było podobieństwa, ale i tak każdy był w swoim rodzaju.

temu murzynowi

Czarodziejka? – Powtórzył w myślach samiec, dobrze więc się złożyło. Nie znał jednak kompletnie jej rodziców, warto było jednak zapamiętać te imiona, gdy w przyszłości ktoś je powtórzy. Łatwo wówczas skojarzy kto z nią jest spokrewniony.
Nie skomentował krótkiej wypowiedzi o jego imieniu, chociaż mógł to uznać za komplement. W każdym razie, adept nie z tego powodu był ucieszony. Ukazał nieznaczny uśmiech na swoim pysku, uderzając przy tym rytmicznie ogonem o ziemię.
– Tak się składa, że potrzebna mi pomoc doświadczonego czarodzieja. Potrafisz nauczyć korzystania z maddary? – Zapytał, a błękitne spojrzenie spoglądało z wyczekiwaniem na odpowiedź Bezkresnej Galaktyki. Ogon zakończony czarną, puchatą kitą zatrzymał się w górze, wręcz drżąc z zainteresowania które zdradzał.

Smoki Wolnych Stad

Samotna Skała

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu