Łąka Młodych Smoków

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Tehanu zaśmiała się radośnie, widząc jak Lwiątko wykonuje swój trening. –Brawo!– powiedziała do samiczki, po czym zwróciła łeb ku Masafowi. –A więc jak wygląda skakanie już wiesz.– powiedziała, wciąż ukradkiem spoglądając na Szarą. –No dobrze. Najpierw powiedz mi do czego potrzebna jest ta umiejętność, oraz z pokazu mojej siostry, wywnioskuj jaka jest najlepsza pozycja..– rzekła Hipnotyzująca, czekając na odpowiedź samczyka.

Masaf przyglądał się treningowi Lwiątka z nieskrywanym zainteresowaniem. Turkusowe oczy chłonęły każdy szczegół ćwiczeń, a umysł pisklęcia starał się zapamiętać jak najwięcej. Końcówka ogona wiła się niczym wąż, podrygując lekko.
– Skok pozwala się dostać gdzieś wyżej... na przykład na drzewo. Skok można użyć do ataku by przykładowo nadać uderzeniu większą siłę bądź zwalić przeciwnika z łap, a także do obrony by uniknąć ciosu.– stwierdził cicho przenosząc wzrok na Hipnotyzującą Łuskę- Skrzydła przytulone do boków, ogon w linii prostej do kręgosłupa, łapy lekko ugięte i rozstawione, nieco opuszczona głowa.

Skinęła nieznacznie łbem kiedy tylko usłyszała odpowiedź samczyka. –Dobrze. Tylko raczej nie wskoczymy na drzewo, przynajmniej nie na naszej nauce. Skok bardziej potrzebny nam jest kiedy chcemy przeskoczyć nad jakąś przepaścią, bądź szybko ominąć jakąś przeszkodę. Poza tym dobrze.– uśmiechnęła się delikatnie. –To teraz skoro wiesz jaka jest postawa, to ją przyjmij. Dla przypomnienia: łeb schylony, skrzydła złożone, ogon na równi z kręgosłupem, a łapy lekko rozstawione i ugięte. – powiedziała i czekała, aż młody wykona polecenie. W tym zasie uważnie przyglądała się swojej siostrze. Ciekawiło ją co ona będzie robić na czas nauki.

– Nad przepaścią lepiej przelecieć.– stwierdził po chwili, wlepiając spojrzenie w Hipnotyzującą- Mniejsze ryzyko niepowodzenia... Tak sądzę.
Lekko pochylił łeb i przyłożył złożone skrzydła do boków, ogon wyrównał z kręgosłupem, zaś łapy rozstawił i nieco ugiął. W jego oczach pojawiła się pytająca iskra czy dobrze wykonuje polecenie.

#Wybacz duże poślizgi w odpisach, ale mam sporo na głowie nadal :/

Hipnotyzująca mrugnęła z charakterystycznym błyskiem w kryształowym ślepiu. –Też tak sądzę, ale co kiedy nie możesz latać, bo masz na przykład zranione skrzydła?– spytała z powagą, po czym nie kontynuowała już tematu. Nie lubiła, gdy podważało się jej słowa. Przyglądała się poczynaniom młodego samca, aż w końcu kiwnęła łbem. –Dobrze. Teraz przejdźmy do samego skoku. Naciśnij mocno na podłoże, aby zaraz po chwili się od niego odbić. W górze podwiń tylne łapy pod siebie, a przednie wystaw do przodu. Ląduj zawsze najpierw na przednich kończynach. Zaczynaj.– poleciła i czekała na wykonanie polecenia. Posiedzą tu jeszcze trochę z Masafem, więc Lwiątko mogła wrócić do domu.

///Dokładniejsze opisy działań poproszę. Wszystko umieściłeś w jednym zdaniu. :)///

Dodano: 2015-03-06, 18:52[/i] ]
Z tej nauki nic jednak nie wyszło. Trudno. Adeptka postanowiła nie przejmować się tą sprawą, choć trochę żałowała Masafa, mógłby z niego wyrosnąć naprawdę fajny smok, ale trudno... Samica nagle poczuła głód. Głód tak ściskający żołądek, że aż cię mdliło. Wzdrygnęła się. Musiała coś zjeść. Dawno nie jadła, a od dawna czułą głód. Jedzenie jest jej potrzebne. Przywołała trochę mięsa z groty, którą wybrała sobie za tymczasową. Nie była to idealna grota, wszystko musiała mieć pod osłoną, gdyby ktoś zamierzał ją okraść. Było tam zimno i wilgotno. Nie lubiła jej. O wiele bardziej wolała swoją dawną, w Mchowych Skałach. Ale dla jednej, głupiej groty nie będzie rezygnować ze swoich pragnień. Także przywołała ten kawałek mięsa i zaczęła jeść. Nawet nie wiedziała co to za mięso, było ususzone i czerwone. Może jakiś dzik? Nieważne. Było smaczne i sycące. Adeptka zrezygnowała jednak z dzikiego pochłaniania mięsa, jak to zwykle robiła. Ktoś mógłby jeszcze ją zauważyć. Po zjedzonym posiłku, z wypełniony brzuchem, oblizała tylko pysk i westchnęła cicho. Życie jest ciężkie do przetrwania, ale daje mnóstwo szczęścia.

Lwia podeszła niepewnie do Hipnotyzującej, kiedy ta dokończyła posiłek. Przystanęła niedaleko Hipno. Przez chwilę stała w milczeniu, nie wiedząc co właściwie ma powiedzieć. Tak bardzo brakowało jej przyjaciółki...Nie tępiła ją za jej wybór jak zapewne większość Życiowych. Nadal kochała niebieskołuską.
– Tęsknię za tobą, Hipno – powiedziała w końcu cichym, smutnym głosem. Postawiła na szczerość. – Musisz wiedzieć, że nie potępiam cię za twój wybór i nie odbieram go jako zdrady. Zrobiłaś co uważałaś za słuszne. – Zamilkła na chwilę, patrząc w kryształowe ślepia Hipnotyzującej. – Chciałabym jedynie wiedzieć, jak żyjesz obecnie...Czy niczego ci nie brakuje? – jej pytanie było wyrazem troski, czy starsza przyjaciółka daje sobie radę sama. Była gotowa wspomóc ją, gdyby zaszła taka potrzeba.

Po skończonym posiłku zamierzała odlecieć, ale nagle co ją zatrzymało. To była Lwia. –Nie odleciałaś jeszcze?– spytała zdziwiona samica, myślała, że zrobiła to już dawno temu. Najwidoczniej, Lwiątko była tu cały czas, nie opuściła jej i Masafa. A w szczególności jej. Adeptka już chciała coś dodać, ale szarołuska jej przeszkodziła. Przysiadła, zaintrygowana jej pierwszymi słowami. "Tęsknie za Tobą, Hipno." Ja za Tobą też.– szepnęła bezgłośnie, a na jej prawym policzku pojawiła się słona kropla. Słuchała dalej. Kiedy Lwia skończyła łza, która pojawiła się na jej policzku, kilka chwil wcześniej, zdobyła nowych towarzyszy. Tehanu wstała na równe łapy i podbiegła do samiczki, czule otarła się o jej bok i westchnęła cicho. –Kocham Cię, Lwiątko.– Jak mogła jej nie kochać? Była jej przyjaciółką, jej siostrą, kimś kto Cię nigdy nie potępi, nie oskarży i nie ważne co się wydarzy, ty zawsze będziesz dla tej osoby kimś ważnym. Ona jet takim kimś dla niej, a Lwia dla niej. –Dziękuje za zrozumienie, kochanie.– powiedziała, pociągając nosem. –Jesteś jedną z nielicznych osób, która rozumie mój wybór. Jakby nie powiedzieć, że jedyną.– Ważka jej nie rozumie. Wspomnienie cierpi. Seraficzna się od niej odwróciła. Z rodzicami o tym nie rozmawiała, z Zapomnianym tylko przez moment. Złudzenie jej nienawidzi. Wszyscy myślą o swoim bólu, o swoim cierpieniu, którego dała im ona. Jest zdrajczynią, jest winowajczynią, ale jej też jest z tym ciężko. I nikt o tym nie pomyślał. Nikt prócz Lwiej. –Nie potrzebuję nic, skarbie. Mam wszystkie dobra materialne. Chcę tylko zrozumienia. Chcę, aby to co mówisz było prawdą. Żebyś nigdy się ode mnie nie odwróciła i żebyśmy zawsze były siostrami. Ty dla mnie tarczą, ja dla Ciebie szponem i kłem, który zawsze Cię obroni. Jesteś w stanie mi to dać, czy o za dużo proszę?– Nie widziała już w Lwiej tego malucha co kiedyś. Widziała w niej dojrzałą smoczycę, dojrzalszą od niej.

Objęła Hipnotyzującą skrzydłem.
– Ja ciebie też – szepnęła.
I jej zebrało się na płacz. Parę łez spłynęło z jej policzków i rozbiły się o łuski Hipno. Lwia powstrzymała szloch. Jeszcze tego brakowało, aby płakały obie.
Trwały tak w uścisku, a młodsza Adeptka słuchała starszej i coraz bardziej chciało jej się płakać. Nie mogła wprost uwierzyć w to, że jako jedyna pozostała przy niej. Przecież Hipno jedynie odeszła ze stada, nikogo nie zabiła, nie zbratała się z innymi stadami. Nie szpiegowała dla Ognistych ani tym bardziej dla Cienistych. A mimo tego została okrzyknięta mianem zdrajczyni. Lwia nie mogła tego pojąć.
– Oczywiście. Zawsze będę z tobą, niezależnie co się stanie. Będę cię wspierać z całych sił – powiedziała cicho, mocniej przytulając smoczycę.

Słysząc odpowiedź Lwiej, jej ślepia ponownie uroniły strumyk łez. Niedługo skończy mi się ich limit.– pomyślała Hipnotyzująca, czując jak bardzo pieką ją ślepia. Muszę być bardziej silna. I przede wszystkim mniej płaczliwa. Bo co to za wojownik, który ciągle płacze?– uśmiechnęła się sama do siebie, co dla jej rozmówczyni mogło wydawać się nieco dziwne. Ale Hipnotyzująca nigdy nie należała do tych "normalnych". –Dziękuje, że tak mówisz. Ja też zawsze będę Cię wspierać, mój Ty kwiatuszku.– powiedziała cichutko. Cieszyła się z obecności Lwiątka.

Lwia mocniej przytuliła Hipno, wyczuwając drżenie jej ciała od płaczu. Ona także cieszyła się, że nadal ma przyjaciółkę.
– Co teraz z tobą będzie? Dołączysz do któregoś stada? – spytała Lwia.
Brała pod uwagę raczej stado Ognia. Znała i rozumiała stosunek Hipnotyzującej do Cienistych. Przecież z pewnością nie chciałaby do niego dołączyć... Prawda?

Wtuliła się w samiczkę, jeszcze bardziej. Prawie zabrakło jej tchu, ale co tam. Były razem. –Dołączyłam do Ognia.– powiedziała, spuszczając wzrok. Po chwili jednak podniosła ślepia do góry. –Nie myśl tylko, że jak dołączyłam do innego stada tak szybko zapomnę o Życiu. Nigdy o nim nie zapomnę. Nigdy nie zapomnę o smokach, które w nim były i są. Bo Wy jesteście moją rodziną i przyjaciółmi. Tyle, że ja nie pasuję do tego stada.– Znowu czuła nagłą potrzebę tłumaczenia się mimo, iż Szara nie wymagała tego od niej. –Jednakże moja historia raczej nie zakończy się wśród Ognistych. – powiedziała, po czym ze zdenerwowania zaczęła machać ogonem na różne strony. –Pamiętasz jak mówiłaś o tym, aby zakończyć waśnie i razem skupić się na wrogu jakim są Równinni? Coś w tym stylu mówiłaś na naszej nauce. No więc razem z "innymi" zamierzamy do tego doprowadzić.– Szeptała. Te słowa mogły nie być przeznaczone do wszystkich uszu. –A i jeszcze jedno mam Ci do powiedzenia, Lwiątko. Przepraszam, że przeze mnie musiałaś słuchać tyle oskarżycielskich słów w stronę twojego ojca. Nie chciałam, aby tak to wyszło, mogłam to załatwić po cichu, bez widowni... Ale taka już jestem. Roztrzepana, impulsywna i emocjonalna.

– Oczywiście, że nie zapomnisz. Znam cię i wiem, że jesteś uczuciowa – powiedziała z niezachwianą pewnością.
Słuchała dalej. Nie mogła uwierzyć w to, że coś, co zasugerowała na nauce może mieć takie skutki. Że znajdą się smoki, które będą chciały zrealizować ten niebezpieczny i przez wielu uważany za nierozsądny plan.
– Nie mam do ciebie żalu. Czasem nie zgadzam się z decyzjami ojca, ale rozumiem, że ciąży na nim ogromna odpowiedzialność. Musi mu być z tym ciężko.
Westchnęła. Wróciła do wcześniejszego tematu.
– Kim są ci inni? – spytała bardzo cicho, trzymając pysk blisko pyska Hipno.
Bardzo zainteresowała ją grupa, o której mówiła smoczyca. Czy mają jakiś plan? Jak dużo ich jest? I najważniejsze: co mogą zdziałać?

Rozluźniła się zupełnie. –Dziękuje Ci za takie zrozumienie. Jesteś bardzo inteligenta, wrażliwa i silna, Lwiątko.– powiedziała, po czym wystawiła prawą łapę, zgięła ją w łokciu i kierowała na swój lewy nadgarstek. Szarym szponem skubnęła niebiesko-szarą łuskę, którą miała w owym miejscu, nad stopą i wyrwała ją mocno. Pociekła tycia strużka, czerwonej krwi. Tehanu wsadziła łapę do śniegu i krew się zmyła. Obmyła również łuskę, po czym podała ją przyjaciółce. –Masz. To dla Ciebie. Wiem, że marny prezent, ale jest po to, abyś zawsze, gdy na nią spojrzysz, przypomniała sobie mnie. Poza tym, nie zaprzeczysz, że ma ładny kolor.– Mrugnęła do niej znacząco i posłała jej wesoły uśmiech. Na pytanie samicy, adeptka ściszyła głos bardziej, niźli zwykle. –To jest sprawa dosyć tajna i chętnie opisałabym Ci szczegóły, ale sama dopiero się z nią zaznajomiłam. Jeżeli chcesz się czegoś o niej dowiedzieć, udaj się do Słowa Prawdy. To on jest założycielem tej organizacji, wszystko Ci wytłumaczy. – Mówiąc, pochyliła łeb do przodu, aby samiczka lepiej słyszała.

Lwia przyglądała się z uwagą poczynaniom Hipno. Co miała zamiar zrobić? Spojrzała ze zdziwieniem na szaro-niebieską łuskę, zabrudzoną krwią przyjaciółki. Kiedy Hipno wyjaśniła, że to prezent, młoda smoczyca westchnęła ze wzruszeniem. Ujęła delikatnie łuskę starszej smoczycy.
– Dziękuję ci, Hipno. To najlepszy prezent, jaki kiedykolwiek dostałam – powiedziała z rozrzewnieniem.
I ona musiała dać przyszłej Wojowniczce coś od siebie. Podniosła łapę i uniosła ją nad głowę. Odszukała pazurami największe, śnieżnobiałe pióro. Wyrwała je, choć lepszym określeniem byłoby "wyjęła", bowiem pióro nie sprawiło żadnego oporu. Od jakiegoś czasu pióra i kępki sierści zaczęły jej nieregularnie wypadać. Wyciągnęła pióro w kierunku Hipno.
– Proszę. Jedynie tak mogę się odwdzięczyć. Zachowaj je, tak samo jak mnie, w swojej pamięci. Pamiętaj, że zawsze jestem z tobą – rzekła.
– Rozumiem. Oczywiście, zgłoszę się do niego i postaram się wam pomóc.
Kojarzyła Słowo Prawdy z zebrań i ceremonii. Sprawiał wrażenie ponurego, zamkniętego w sobie smoka. Lwia nie miała pojęcia o napiętych kontaktach pomiędzy Słowem a Złudzeniem, więc nie miała oporów przed pójściem do Wojownika.

–Dziękuje. To dla mnie wiele znaczy.– szepnęła niemal bezgłośnie, tak aby słowa docierały tylko do uszu jej przybranej siostry. Wzięła piórko. –Będę o tym zawsze pamiętać, Lwiątko.– powiedziała, po czym wtuliła w nią łeb. Jej łzy, popłynęły, zatapiając się w gęstwinie reszty piór. –Kocham Cię. I będę Cię kochać. Zawsze.– powiedziała jeszcze, a potem odsunęła się od Szarej. –Nasze spotkanie dobiega końca. Nie zapominaj o tym, co Ci powiedziałam, a ja również nie zapomnę. A teraz już odchodzę. Do swojego świata. Udanych lotów, przyjaciółko!– powiedziała, po czym z ociąganie ruszyła przed siebie. Wzbiła się w powietrze i odleciała do Ognia.

Objęła Hipnotyzującą skrzydłem.
– Ja również cię kocham i nic tego nie zmieni – powiedziała cicho, prosto do ucha smoczycy.
Po chwili cofnęła skrzydło, patrząc z rozrzewnieniem na przyjaciółkę.
– Nie zapomnę. Smoki nie zapominają – przyrzekła. – Powodzenia na nowej drodze życia. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś nasze drogi się spotkają.
Młoda patrzyła jeszcze jakiś czas na oddalającą się Ognistą. Tak wiele się zmieniło...
Westchnęła ciężko, po czym wzbiła się w powietrze, kierując się w stronę obozu Życia – jej stada, jej domu, jej przyszłości...

z.t.

Młodego smoka na łąkę sprowadził dziwny zapach. Był akurat w okolicy i postanowił pójść za źródłem nieznanej mu dotychczas woni. Był to zapach smoka ze stada życia, ale on o tym jeszcze nie wiedział. Trzymał pysk blisko ziemi, po czym szedł za swoim tropem. Zapach wydawał się coraz bardziej wyraźny, gdy nagle coś zakryło pisklaka cieniem. Spojrzał do góry i zobaczył dużą smoczycę przelatującą nad nim. Gdy patrzył tak na nią, do jego nozdrzy nagle dobiegł dziwny smród zgniłego mięsa. Widocznie wiatr właśnie zmienił kierunek. Młody smok zrobił to samo i poszedł nowym tropem. Po pół godzinie wędrówki, spostrzegł spomiędzy traw jakieś martwe zwierzę, którego nie był w stanie zidentyfikować. Wyglądało jednak na jakieś z rodziny saren. Przez chwilę przeszło mu przez myśl, czy nie jest to jakiś smok, ale nie był pokryty łuską, ani nie miał skrzydeł. Głód jednakże zwyciężył i smok zdecydował się to to stworzenie zjeść. Gdy co jakiś czas spoglądał na miejsce, w którym się znajdował to się wewnętrznie uśmiechał. Było to piękne miejsce. Po skończonym posiłku, młody smok wykopał dołek, wrzucił tam padlinę, po czym nazbierał suchych traw zakrywając psujące się już mięso. Pisklak nie był głupi i jak na młody wiek, wiedział, że skoro on wyczuł to zwierzę, to ktoś inny też może. Był już zmęczony. Położył się spać, by wieczorem znów odzyskać siły. Zwinął się w kłębek, po czym czekał aż zaśnie, ale myśli mu nie pozwalały. Myślał bowiem o tym jaki jest sam i jak bardzo chciałby mieć kogoś, dla kogo będzie ważny.

Ra delikatnie wpełzła pomiędzy trawy. Jej kroki były ostrożne i przemyślane a ona sama na chwile obecną bardziej przypominała wprawioną w łowach lwicę niżeli smoka. Podniosła nieco wyżej łeb, chcąc dostrzec hałasujące ponad jej głową wrony, to właśnie skrzek tych ptaków przywiódł ją w to miejsce...
Zaciekawiona pociągnęła nosem, akurat gdy wiatr zmienił kierunek w ten sposób doszczętnie straciła, i tak już ledwie wyczuwalną woń padliny. No cóż, nie musiała się tym za nadto przejmować, nie była przecież głodna, znalezienie truchła byłoby tylko miłą odmianą w powoli nudzącej się, pisklęcej monotonni.

Smoczek udał się na krótką wyprawę rozejrzeć się po okolicy, a także przemyśleć to co w jego życiu ostatnio zaszło, nie miał łatwego startu jako pisklak, czół się trochę smutny, z powodu straty rodzeństwa. Znów przeszył jego myśli pisk jego siostry. Kilka łez pociekło mu po policzkach. Ale musi być silny, spotkał smoczyce które mu pomogły, które się nim zaopiekowały, poznał dwoje innych smoków ze stada Życia którzy także byli dla niego mili. Jeden nawet wytłumaczył mu gdzie jest, czym są stada, jakie są inne i na kogo uważać. Wczłapał na polankę i zobaczył kwiaty, chciał do nich podbiec i powąchać, lecz pamiętał, najpierw rozejrzeć się czy nikogo nie ma w pobliżu. Zauważył szaro-granatowego pisklaka, nie czekając czy ten go zauważy padł plackiem na ziemię, woli nie sprawdzać czy tamten smoczek go zauważył, wiedział ze zachowuje się jak tchórz, ale łatwo było powiedzieć, nie każdy był bliski śmierci w jego wieku.

Przechodziłem w okolicy i poczułem kilka znajomych woni. Kierowałem się tylko węchem. Po chwili zobaczyłem białego pisklaka, trochę dalej stała granatowa samiczka. "Oo... Elendrajis i Rahvik. Wreszcie jakieś znajome pyszczki. (=^.^=)" pomyślałem i się zorientowałem, że białas kuli się z strachu.
Podchodzę do niego i klepie go po ramieniu, jednocześnie pokazująć, że ma się nie bać. Staję godnie i mówię
–Witaj Rahvik. – podchodzę do samiczki i ją tule – Miło Cię znów widzieć. – patrzę się w strone z której przyszedłem – Elendrajis, chodź tu i się nic nie bój. Ona ci nic nie zrobi.

Młody smok nagle podniósł głowę do góry, lecz trawa wciąż go kryła. Gdyby tylko jakiś smok przelatywał, to od razu by go dostrzegł. Usłyszał bowiem jak jakieś smoki kroczą parę metrów od niego. Usłyszał po chwili znajomy głos Shir'a (?). Smok się uśmiechnął i po cichu rozkopał padlinę, po czym oderwał zwierzynie kończynę i rzucił w ich stronę, tak by go nie dostrzegli. Chciał bowiem odwrócić ich uwagę, by do nich nagle wyskoczyć. Gdy wyskoczył powiedział nagle-Hej Shiro!-wzrok młodego smoka nagle dostrzegł więcej smoków niż przypuszczał. Wyczuł wcześniej tylko Rahvika i Shiro, ale trzeciego już nie. Widocznie był zbyt młody, by przesiąknąć wonią jakiegokolwiek stada. Zdezorientowany spojrzał z powrotem na Shiro i tym razem już poważniej spytał-Co tu robicie?

Smoki Wolnych Stad

Łąka Młodych Smoków

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu