Grota za wodospadem

[Dwuznaczna Aluzja]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wszystko działo się tak gwałtownie, że ciężko było zarejestrować przebieg sytuacji. Jedynie wprawne oko mogło coś na to poradzić.
Znowu poczuła jego ciepło na swoim ciele. Leżała więc, nie mogąc się wydostać spod tego ciała. Miała jednak wolne przednie łapy, co mogła teraz wykorzystać. Nie chciała znowu powtarzać ich pierwszego spotkania. Nie dlatego, że się bała. Tylko dlatego, że samiec na za dużo sobie pozwalał.
Wystrzeliła łbem w jego kierunku, chociaż wciąż nieco ogłuszona niedawnym uderzeniem o ziemię. Polegając na sile, wbiła wszystkie kły w jego pysk, uniemożliwiając jego otwarcie, jednocześnie wbijając zęby w nozdrza. Uniemożliwiając mu w ten sposób oddychanie. A gdyby chciał się wyszarpać, mógłby stracić nozdrza, które zostałyby dosłownie wyrwane.

[Wierch Skazanych]

Obserwował wyraz oszołomionego pyska, czuł pulsowanie serca pod sobą, gorąc buchający z ciała, a wszystko to przywodziło mu na myśl zdarzenia, które towarzyszy jego odejściu z klanu.
Mlasnął jęzorem wiedząc, że smoczyca nie odpuści, schwyciła zębiskami jego pysk. Warknął ogłuszająco, a następnie uniósł przednią prawą łapę i zdzielił zwiniętym jej bokiem w skroń smoczycy dwukrotnie, wiedząc, że w ten sposób będzie musiała ogłuszona rozluźnić szczęki, wtedy zamierzał też wyszerpnąć łeb z uścisku, nie bacząc na obrażenia i dobrać się do jej gardzieli, zaciskając szczeki na tchawicy. Nie miażdżył jednak, a dusił, jednocześnie napierając swą męskością na jej samiczość, chcąc dać nauczkę tej nadętej suce, która sądziła, iż mogła wodzić go za nos, by następnie odepchnąć, niczym śmiecia.
Nauczka, która utrze wydęte ego do rozmiarów Płonącego ślepia. Warkot niósł się echem, gdy mocował się z nią, niby oszalały, chociaż w jego umyśle panował idealny wręcz zimny spokój i wyrafinowanie.

[Dwuznaczna Aluzja]

Dwa nagłe uderzenie ogłuszyły ją. Skutecznie, aczkolwiek nie na zbyt długo, Potrząsnęła barwnym łbem, wprawiając w ruch grzebień, który niemiłosiernie wbijał się w jej ciało, gdy była przygnieciona ciężarem smoka.
Chmurny jednak popełnił błąd, którego teraz pożałuje. Aluzja nie była bowiem tak zupełnie sama... O czym ten miał się zaraz przekonać.
Na razie jednak wbiła pazury obu przednich łap w jego barki, po obu stronach, przejeżdżając szponami po całej długości jego łap. Uśmiechnęła się przy tym obłąkańczo, i wtedy w powietrzu rozległo się głośne skrzeczenie.
Na głowę samca niczym tornado spadło coś potwornie głośnego. Trzepotało skrzydłami, a dziób zasypywał jego ślepia gradem pocisków. Orlica wbiła natomiast ostre szpony dokładnie w czaszkę samca, podtrzymując się na nim niczym na gałęzi, nie zaprzestając ataku.

[Wierch Skazanych]

Ból rozlał się po jego przedramionach, gdy smoczyca wpiła chciwe szpony w jego ciało, warknął mocniej zaciskając szczęki na jej krtani, a następnie gwałtownym pchnięciem miednicy wcisnął się w nią z wściekłym pomrukiem.
A potem coś skrzeczącego, niczym zarzynane prosię spadło na niego. Ptaszysko jednak nie miało łatwego zadania, ponieważ pysk miał ukryty pod żuchwą smoczycy, tym samym dziób chcąc trafić jego, mógł nieopatrznie zranić ją.
Poruszał się na niej niczym wściekłe zwierzę, chociaż jednocześnie robił to z zimnym wyrafinowaniem.
Gdy ptaszysko zrobiło się natrętne, przednimi łapami, a także przednią częścią ciała, unieruchomił łapy smoczycy, puścił jej gardziel i wywinął szyję i łeb do tyłu, zaczerpując powietrza, aby wypuścić ku ptaszysku szeroką strugę lodu.
Mimo to nie zamierzał się poddać. Walka, adrenalina i wyzwanie tylko potęgowały jego popęd i doznania, przyspieszając znacznie zadanie.

[Dwuznaczna Aluzja]

Smoczyca zaczerpnęła oddechu, wykorzystując fakt że samiec ją puścił. Wygiął swoją szyję, by pochwycić ptaka, odsłaniając miękką szyję. Kolejny błąd. Zignorowała ból i całą sytuację w jakiej się znajdowała.
Znowu wystrzeliła łbem, i wtedy szczęki zacisnęły się dokładnie na gardle smoka. Orzeł wzbił się szybko w powietrze, umykając przed lodem i zaskrzeczał wrednie. Następnie zmienił swój cel, którym okazał się być teraz bok samca. Będąc po lewej stronie obu rozgrzanych ciał, kolejna seria ciosów ostrego dzioba spadła na bok smoka. Wszystko zbliżało się ku końcowi. Cienista mimo iż była na przegranej pozycji nie okazywała słabości, z doświadczenia wiedziała że trzeba walczyć do końca. Nawet będąc w tak beznadziejnej sytuacji, jak obecna.

[Wierch Skazanych]

I wtedy, gdy zębiska zacisnęły się na jego gardzieli, czuł jak zalewa go fala spełnienia. W tym gwałcie znalazł swego rodzaju przyjemność, nie tylko fizyczną, ale i pyschiczną.
W piersi rozbrzmiał gromki śmiech, gdy wypełniła ją jego esencja. Tym razem nie były to niewinne igraszki, tym razem mógł zostawić po sobie jakiś ślad, chociaż czuł, że smoczyca prędzej zniszczy jaja, niż pozwoli im się wykluć. Tym razem jednak miał inną satysfakcję.
Przednią prawą łapą przesunął z siłą po pysku smoczycy, szponami zahaczając o wargi, wciskając je pomiędzy zębiska, rozszerzając szczęki, a następnie odskoczył, machnąwszy skrzydłem, aby strącić wredne ptaszysko ze swego boku.
Otrząsnął się, stając ogon od smoczycy.
Oboje broczyli krwią z licznych ran, chociaż niewątpliwie samiec miał ich więcej za sprawą ptaszyska, a jednak emanował z niego dziwny spokój, gdy patrzył na leżącą smoczycę.

[Dwuznaczna Aluzja]

Po wszystkim. Wstała, otrzepując się ze śniegu splamionego ich krwią. Ostre spojrzenie posłane do orlicy, zmusiło ją do odwrotu. Zaskrzeczała po raz ostatni, lecz w końcu wzbiła się w powietrze wracając do Obozu Cienia.
Chmurnego jednak nie obdarzyła niczym. Spojrzeniem, słowem, warkotem, syknięciem. Niczym. Zupełnie, jakby go już nie było. Cienista odwróciła się powoli, odchodząc. Spokojnie, bez słowa. Nic tutaj po niej. Wszystko się zakończyło.
Ziewnęła przeciągle, przeciągając się, zupełnie lekceważąc samca. Pierwszy smok, którego zlekceważyła. Nie zasługiwał jednak na nic więcej.
Ruszyła dalej, powoli zanikając, aczkolwiek wciąż będąc w zasięgu ślepi.

[Przebudzona Łuska]

Przyczłapała, kontynuując wycieczkę po terenach wspólnych. Obchodząc Zimne Jezioro musiała znaleźć ostatecznie i to miejsce. Co prawda nie weszła do środka groty, lecz pozostała przy wodospadzie – podziwiając wodę spływającą kaskadami nieprzerwanie z góry. To było piękne! Zdawało się, że nic nie zatrzyma potęgi wody, ale kamienie na dnie sprawiały, że ta rozpryskiwała się na wszystkie strony, mieniąc się w promieniach Złotej Twarzy na tysiące różnych barw, które pojawiały się i zanikały tak szybko, że ciężko było je wszystkie wyłapać. Samiczka siedziała przy wodzie, pozwalając jej zraszać rozgrzane łuski Rosy. Nie zwracała uwagi na swoje otoczenie, widok ją zhipnotyzował

[Trzy Odcienie]

Płowy szukał świętego spokoju. Dosłownie. Kilka nauk piskląt, swoich treningów i miał dość. Ostatnie księżyce były pracowite jak na jego prawie dojrzałe ciało. Od czasu do czasu myślami zatapiał się w chęci spłodzenia własnego potomstwa. Był już dojrzałym smokiem, chociaż nie miał pełnego prawa do noszenia się w stadzie jako Dorosły Mag. Wylądował trochę nieprzytomny i zaraz się położył, nie zauważając Rosy a szum wody zagłuszyło chrapanie Płowego Kolca. Może Rosa go obudzi?

[Przebudzona Łuska]

Oczywiście, że go obudzi! Samiczka, jak tylko zauważyła znajomą mordkę Ognika, podreptała w jego stronę. Spał? Niebezpiecznie spać poza grotą! Ktoś może go napaść, albo też pogoda może się zmienić i Płowy się przeziebi... Rosa nie chciała wywołać u smoka szoku, budząc go naskokiem na jego grzbiet, ale też nie chciała pozwolić mu tak spać w najlepsze w takim miejscu. Podjęła więc bardzo poważną decyzję po rozważeniu wszystkich opcji za i przeciw, po czym wysunęła powoli język i przyłożyła go z błogim uśmiechem do powieki lewego oka smoka... Po czym zaczęła się obficie ślinić. Może powinna przyjąć imię Poślinionej Łuski podczas ceremonii na Adeptkę? Takie imię całkowicie by pasowało do jej nawyków, które wyrobiła sobie już jako małe Pisklę i utrzymują się przy niej przez te sześć księżyców życia z dala od obu mam.

[Trzy Odcienie]

Płowy się nie bał, ostatnio aż za dużo miał tej odwagi. Ruch Rosy wystarczył, aby ten szybko podrapał się pod okiem, wytarł i przygniótł łapą Rosę. Przytrzymał ją, podniósł już suchą piowiekę i zapytał – Rosa, nazwij się Morka Łuska na ceremonii co ty na to? – zaśmiał się i puścił ją, wstając powoli z miejsca – Co byś chciała?– otarł się o jej bok na powitanie.

[Przebudzona Łuska]

Spojrzała zaskoczona na Płowego, przytrzymana przez jego łapę i z językiem ciągle wystawionym z pyszczka.
– Nie jestem mokra! – powiedziała udając oburzenie, po czym zaczęła próbować uwolnić się z chwytu Adepta.
– Jestem zła na siebie bo mogłabym mieć ceremonię, ale nadal za mało umiem... Nauczysz mnie jak się skradać? Może jak to będę umiała, to pozwolą mi być Adeptką! – poprosiła samca, robiąc do niego słodkie oczka numer 3. Ciężko opisać mimikę jej pyszczka inaczej niż słowami "proszę, zrób to, albo moja słodycz zje ci duszę". Co jak co, ale opanowała do perfekcji sztukę wykorzystywania Pisklęcego uroku!

[Trzy Odcienie]

Płowy natomiast nauczył się trochę łagodzić ubersłodkość piskląt, oprócz Ra i Lewi. Jednak Rosę też lubił więc tylko ponownie otarł się o smoczycę i usiadł, mówiąc – No dobrze, bez problemu. Powiedz mi na początku, czy wiesz do czego służy skradanie?

[Przebudzona Łuska]

Miętowołuska zaczęła od razu się cieszyć, że Płowy zgodził się na nauczenie jej podstaw skradania. Tak! Będzie mogła podchodzić bliżej do smoków zanim ją zauważą i zdążą uchronić się przed jej mokrym atakiem!
– Skradanie to chyba coś czego używa się jak jest się na polowaniu. No bo jak zwierzątko zauważy, że podchodzimy by je zaatakować, to po prostu ucieknie i z ataku nici! – oczywiście prawdziwy motyw tej nauki musiał być przez nią utrzymany w sekrecie. Musiała udawać, że chodzi jej tylko i wyłącznie o polowanie. Cóż – przez chwilę da radę pobawić się w udawanie kogos innego niż ten smok, którym się wykluła! Będzie poważna i myśląca o praktycznych rzeczach jak na przykład jedzenie, jedzenie i jedzenie. Meh. Po co komu jedzenie? Pisklęta żyją bez tego i mają się dobrze! To znaczy... Nie całkiem bez tego, ale jedzą duuuużo mniej!

[Trzy Odcienie]

– Tak, skradanie to podchidzenie do ofiary. Ale musisz być cicho, uspokoić się, czuwać i cierpliwie czekać. Musisz uważać przede wszystkim na przeszkody i to, co masz po łapami aby nie narobić hałasu. Odech spokojny, cichy, ogon nieruchomo. Teraz pokaże ci pozycję a ty ją powtórz– ustawił się bokiem do Rosy. Ugiął i rozstawił łapy mocno w stawach, aby być jak najbliżej ziemi ale nie szurał po podłożu ciałem. Ogon nieruchomo, skrzydła do ciała ciasno, oddech spokojny. Łeb obniżył na prostej szyi. Oczy skupione na okolicy i czekał aż Rosa powtórzy.

[Przebudzona Łuska]

Pokiwała łepkiem, słuchając słów Płowego. Ach tak! W sumie logiczne, że musiała być cicho. W końcu chciała niezauważenie podejść do smoka, a jak będzie hałasować, to ten prędzej czy później spojrzy w jej stronę – chyba, że nie bał się niczego i nie patrzał nigdy w kierunku, z którego do jego uszu dotarł hałas... Ale to już była pewna forma samobójstwa. Samiczka obejrzała uważnie postawę Płowego, po czym uznała, że czas ponaśladować smoka. Ogólnie rzecz biorąc – postawa bardzo, ale to bardzo przypominała jej pozycje do skoku czy walki fizycznej, więc przyjęcie jej nie powinno być trudne. Rozstawiła nieco łapki i ugięła je, łep nieco opuściła, ogon podniosła nad ziemię – pewnie po to, by nie szurał po trawie! Skrzydła zawsze miała przy bokach, więc nic z nimi nie zrobiła. Postarała się też przestać dyszeć i spojrzała pytająco na Płowego. Dobrze?

[Trzy Odcienie]

Połowy pokiwał łbem i pokazał polanę przed nią. Było tam stadko trzech małych dzików. Bez matki. Krążyły wśród paproci kolorem podobnym do łusek Rosy. Wysoka trawa w niektórych miejscach wydeptana. Dwa głazy. Dziki ryły w ziemi. Wiatr wiał tak, że dziki nie poczują Rosy ale młode były ustawione do niej przodem. Łbem nakazał ruszać samiczce.

[Przebudzona Łuska]

Trudne zadanie, ale wykonalne. Pierw uważnie rozejrzała się po terenie, który zaoferował jej Płowy. Kolor roślin mógł jej ułatwić znacząco podkradnięcie się do zwierzaków, ale musiała poruszać się na tyle powoli, by żadne gwałtowne ruchy nie przyciągnęły spojrzeń dzików. Po drodze mogła schować się za głazami i ocenić dalszą drogę. Dobra! Plan już był, teraz trzeba działać! Samiczka ruszyła bardzo powoli, nie zmieniając swojej postawy. Balansowała lekko ogonem, by sie nie wywrócić, bo poruszanie się w zwolnionym tempie działało na niekorzyść jesli chodzi o jej równowagę. Nie mogła też iść zbyt wolno, bo dziki by zauważyły że coś jest nie tak, albo wiatr zmieniłby kierunek. Była obserwowana, więc starała się nie iść wprost na zwierzynę, ale planowała zatoczyć półkole, by wciąż być poza zasięgiem ich nosów, ale by ich ślepka nie były skierowane na Rosę. Szła powoli, płynnie, patrząc to pod łapy, to znów na dziki. Uważała, by ogonem nie szurać po trawie, a lekko rozwartym pyszczkiem sprawdzała kierunek wiatru. Kierowała się do pierwszego głazu, a z niego zamierzała przejść równie płynnie i powoli do drugiego i stamtąd prosto do ofiar. Uważała, by nie dyszeć za głośno, a także by nie tupać. Szła na miękkich łapach, starając się nie zwracać na siebie uwagi.

[Trzy Odcienie]

Samiec uważne oglądał ruchy Rosy. Cóź, radziła sobie bardzo dobrze. Nie ominęło żadnego z ważnych kroków, zapamiętała co jej mówił. Zadowolony pokiwał łbem. Ale jednak coś poszło nie tak. Dotknęła ogonem krzaku a ten zaszeleścił cicho. Młode dziki stanęły i zaczęły się niespokojnie rozglądać. Rosa musi szybko zareagować, bo dziki uciekną i nici z "polowania"

[Przebudzona Łuska]

Gdy tylko usłyszała szelest, który sama wywołała – zareagowała błyskawicznie. Zamarła w bezruchu, przymykając lekko jaskrawożółte oczy i zniżając się bardzo powoli na łapach, by zakryć jak największą powierzchnię swojego ciała przez rosnące dookoła niej rośliny w barwie jej łusek. Nie umiała jeszcze się kamuflować, ale tu nawet nie chodziło o kamuflaż, tylko o to, by nie przyciągać wzroku dzików. Chodziło jej o to, by te miały czas na porozglądanie się i uznanie, że jednak są bezpieczne. Wtedy znów odwrócą od niej uwagę i Rosa będzie mogła kontynuować swoją powolną drogę do zwierząt. Póki co wyciszyła oddech i czekała cierpliwie, starając się tkwić w bezruchu, by nie przyciągać spojrzenia zwierząt. Miała nadzieję, że to wystarczy.

[Trzy Odcienie]

Rosa poradziła sobie bardzo dobrze, w porę zastygała w bezruchu i małe dziki uspokoiły się. Nagle cała iluzja znikła a Płowy zapytał – Teraz podkradniesz się do zająca. Uważaj bo one są ciągle niespokojne– I tak pojawiła się duża łąka z kwiatami, wyższymi kępami i krzakami bez liści. Było tutaj 5 zajęcy każde w odstępie około dwóch ogonów a wiatr zanosił zapach samiczki prosto do nozdrzy szaraków