Mały Wodospad

[Słodki Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Usłyszałem znajomy głos. Rozejrzałem się wokoło. To chyba była moja wyobraźnia. Pacza za siebie i co widzę? NO... rudzielca na tapecie. O wreszcie jakaś znajoma mordka. Chociaż nie będzie mi smutno, a o losach stada nie będą mi zawracać łepetynki.
–Witaj Rudy – podpływam i tulę rudego pisklaka – Miło cie znów widzieć.
Wszyłem na brzeg i rozłożyłem się na trawce niedaleko wodospadu.
–Co cię tu sprowadza? – patrzę jak wyrósł znajomy. No troszeczkę mu w kłębie przybrało. Ale mnie tak prędko nie prześcignie.
– No więc co robimy Rudzielcu? – powiedziałem to robiąc jednocześnie najbardziej słodką minkę jaką potrafiłem zrobić.

[Absurd Istnienia]

Jak miło Shiro zareagował na wołanie rudzielca, lecz nieoczekiwanie mokry smok przyszedł i przytulił płomiennopiórego. Ten nawet nie drgnął, tylko z zdziwieniem spojrzał na paskownika. Teraz był mokry bez wchodzenia do wody, to nie powinno tak działać. No cóż. Gdy Żelek ułożył się na trawce, Rudy podszedł i usiadł koło niego, świdrując go zaciekawionymi oczkami. Delikatnie poruszał końcówką ogona, zapewne nie byłoby to zbyt widoczne gdyby nie spory wachlarz piór. Shiro zrobił jakąś dziwną minę, na co Ognisty uśmiechnął się delikatnie. Ten smok w przeciwieństwie do swojej matki nie szczerzył się do wszystkich na prawo i lewo i nie świergotał jak ptak. Może gdyby został z rodziną również przejął by te zachowania? Nie wiadomo.
– Większość czasu przebywam poza grotą Nadciągającej Wichury, więc po prostu zwiedzam. Tu mnie jesczecze nie było. – mówił bez więkrzego entuzjazmu. – Może porozmawiamy? – tutaj jego głos się ożywił, bo z chęcią pogada z znajomym. – Wiesz już na kogo chcesz się szkolić? – zapytał.

[Słodki Kolec]

Chileczkę myślałem
–Chce się kształcić na uzdrowiciela, a ty? – patrzę na niego swoimi przeszywającymi na wylot szafirowymi oczami – Masz już imię jako adept? – bardzo ciekawił mnie ten temat

[Absurd Istnienia]

Shiro chce być uzdrowicielem, ciekawe ale i bardzo odpowiedzialne zajęcie. Rudy nie chciałby mieć życia innych smoków w swoich łapach.
– Ja chce być łowcą. To praktyczne. – stwierdził. Wojownik, Czarodziej? To nie dla niego.
– Nie dokońca rozumiem sensu zmian imion. – przymróżył oczy w zastanowieniu. Siedział przez chwile nic nie mówiąc, przy okazji cicho mrucząc. – Zastanawiałem się nad tym... Myślałem nad Pustym Kolcem. – powedziedział. – A ty? ... Tak właściwie czemu chcesz być uzdrowicielem? – zapytał.

[Słodki Kolec]

–Ładne imię, ja może będę się nazywał Tygrysi Kolec, a czemu chce być uzdrowicielem? – zamilkłem nad chwilę myśląc nad odpowiedzią – Ja poprostu chce lczyć i dawać radość innym. Bzydzę się przemocą, a tylko tak będę mógł sięodwdzięczyć tym którzy nas bronia. To jest główny motyw dla którego chce być medykiem – powiedziałem to z dumą w głosie

[Absurd Istnienia]

– Tygrysi Kolec... Uhm. – nie do końca wiedział jak to skomentować. Nie podobało mu się to imię. Właściwie, to imiona z Kolcem ogólnie są brzydkie, lecz nie on to wymyślał. Wysłuchał uważnie słów Shiro. Brzydzi się przemocą... No cóż warunki Wolnych Stad pozwalają na coś takiego.
– Na pewno będziesz świetnym uzdrowicielem! – powiedział szczerząc ząbki. Płomiennopióry spojrzał w niebo, z pewną nostalgią, po czym znów spojrzał na pasiastego. W jego oczach znów zagościł chłód i pewien smutek.
– Shiro... Wiesz... Moja mama pochodzi z stada Życia... odeszła za barierę jeszcze jako adept... – zaczął ten dość wrażliwy temat. Co ciekawe gdyby nie wzmianka "za barierę", równie dobrze mógłby mówić o Wichurze. To widać, że One są siostrami. Rudzielec wziął głęboki wdech. – Możesz mi opowiedzieć co się dzieje w Życiu? – zapytał cicho, parząc w dół.

[Słodki Kolec]

–Dzięki. Jeśli chcesz wiedzieć co się dzieje w wodzie to jest tam niezłe bagno. – znowu ten temat mnie dopadł – Stado podzieliło się na dwie części i skaczą sobie do gardeł. jednym słowem zła sytuacja. – popatrzyłem na niego zmęczonymi szafirowymi oczami. Przepełnione były bólem, szaleństwem, chorobą. Widać, że nie radziłem sobie w tej sytuacji. – Możemy nie rozmawiać na ten temat. Jest on dla mnie bolący.

[Absurd Istnienia]

W Wodzie? Podział Życia? Co się stało? Rudy jak tylko skończy spotkanie z Shiro, pójdzie poinformować o tym Runę. Przywódczyni chyba powinna o tym wiedzieć. Płomiennopióry już po pierwszych słowach smoka zrozumiał, że nie chce o tym rozmawiać. Sam doskonale wiedział co to bolące tematy. Spojrzał na pasiaka ze współczuciem w szafirowych ślepiach. Właśnie... równie szafirowych co oczy Rudzielca. Samiec okrył skrzydłem białołuskiego w geście pocieszenia.
– Wiesz... Przy pierwszym naszym spotkaniu byłem bardzo smutny. Może o tym nie wiesz, ale pocieszyłeś mnie wtedy. – mówił cicho i uspakajającą, nawet się uśmiechnął, ale tak że nie było widać zębów. – Może ja też spróbuje cię pocieszyć? – zapytał retorycznie.

[Słodki Kolec]

Przypomniałempierwszye spotkanie rudzielcem. Był on wtedy smutny, a ja go pocieszylem.
–sprobuj, może ci się uda. – powiedziałem to z snutkiem, bez przekonania. Może mi pomoże w em piekle, które mnie pochłania niczym bagon. Truje mój umysl, a on jest wystarczająco chory.

[Absurd Istnienia]

Rudy spojrzał przenikliwie na Shiro. Zdjął z niego swoje skrzydło i odsunął się od pasiaka. Ugiął łapy i mocno się wybił z tylnich, a przednie wyciągnął do przodu. Wylądował na Shiro i Uśmiechnął się zawadiacko.
– Czujesz się pocieszony? – mówiąc to wyszczerzył kły.

[Słodki Kolec]

Czułem łapy rudzielca i twarde podłoże. Na moim pyszczku pojawił się uśmiech. Wygiąłem ciało i zacząłem się wiercić. Tak źe wywróciłem samca na ziemie, ja stałem nad min i zacząłem go łaskotać
–Co ty powiesz na to. – zacząłem się śmiać. Może dobry humor wrócił mi na dobre. Nie to wątpliwe. Ale zabawa mnie się podobała.

[Absurd Istnienia]

Och, no proszę podziałało! Niestety łaskotki Shiro nie działały, ponieważ Rudy takowych nie posiadał! Mimo to uśmiech mu z pyska nie z chodził. Dmuchnął mu powietrzem w mordkę i wyturlał się spod Pasiaka. Wstał i machnął ogonem. Ugiął łapy, znów szykując się do skoku. Odbił się od ziemi, ale zamiast wylądować na Shiro przeskoczył go.

[Słodki Kolec]

Robię za przeszkodę. Wolne żarty. No nic n to nie poradzę. Podszedłem do rudzielca i zacząłem go dźgać ogonem. Chciałem go lekko zirytować. Nie chciałem go zmusić do zabawy. Dźgałem go w łapę z wielkim bananem na pysku.

[Absurd Istnienia]

Gdy Shiro zaczął dźgać ogonem łapę Rudego, ten zasłonił się kolorowym skrzydłem. W pewnym momencie pacnął pasiaka po głowie i pobiegł przed siebie. Chciał się pobawić w berka, a co! Teraz umiał biegać, więc ta zabawa miała więcej sensu. Shiro pewnie też umiał już biegać, ale Rudy ostatnio ćwiczył tą umiejętność, więc Wodnik musi się postarać żeby go złapać.

[Słodki Kolec]

Zobaczyłem, że ucieka. On biegnie, a ja uginam łapki, prostuję skrzydła i się mocno podbijam. Wzlatuję w powierzę.
–Co ty na to Rudy. – powiedziałem z chytrym uśmiechem na twarzy – Umiesz latać?

[Absurd Istnienia]

Gdy shiro się odezwał, Rudzielec się zatrzymał i spojrzał na niego. Przyglądał się jak pasiak wzlatuje w powietrze. Płomiennopióry westchnął.
– Nie umiem. – powiedział zrezygnowany. Jakoś nie miał sposobności się tego nauczyć.

[Słodki Kolec]

Popatrzyłem na rudzielca z lekkim zaciekawieniem
–Naprawdę nie umiesz? – chwilę pomyślałem nad wszystkimi, za i przeciw – A chcesz się tego nauczyć?
Zaproponowałem mu naukę za darmo i dobrą. Nagle mnie olśniło – A umiesz skakać? Bo jeśli tego nie umie to mamy mały problemos. Jeśli ie zna się opdstaw to jest tak kiepsko, ale pożyjemy zobaczymy.

[Absurd Istnienia]

Rudy miał wysoko uniesioną głowę, aby dobrze widzieć pasiaka. Jego mordka była bez wyrazu, ani smutna ani wesoła, wtedy Shiro zaproponował naukę. Płomiennopióry uśmiechnął się, a po usłyszeniu pytania o skoku, parsknął śmiechem.
– Naprawdę nie umiem. Tak, bardzo bym chciał. Czy już zapomniałeś jak przeskoczyłem ci nad głową? – powiedział, a w jego głosie było słychać rozbawienie. Shiro był chyba jedynym smokiem, przy którym się tak często śmiał i był w tak dobrym humorze.

[Słodki Kolec]

Na moim pyszczku pojawił się duży uśmiech. Będę uczył przyjaciela.
–Jeśli chcesz uczyć lotu to stań w pozycji gotowości – wylądowałem pol ogona przed nim – Rozłurz skrzydła i zacznij nimi machcać. Musisz przyzwyczaić się do tego.
Patrzylem na niego z wielkim uśmiechem na twarzy.

[Absurd Istnienia]

Pozycja gotowości? Pewnie chodzi o tą samą co w czasie biegu i skoku. Rudy delikatne ugiął łapy, wyciągnął szyje i podniósł ogon, tak aby wraz z kręgosłupem tworzyły prostą linie. Rozłożył swoje szerokie, pierzaste skrzydła. Uniósł je i opuścił, zaczął powoli nimi machać, by stopniowo zwiększać częstotliwość machów. Rudy czuł jak potężne mięśnie przesuwają się pod skórą, za chwile miały go unieść w powietrze, gdyby były słabe po prostu nie nadawały byś się do tego celu. W czasie gdy skrzydła opadały, lotki unosił wiatr, a gdy podnosiły, pióra pod naporem powietrza zaginane były do dołu. Rudy czuł przyjemne ciepło i powoli zwiększający się zakres ich ruchów w czasie rozciągania.
– Co teraz? – zapytał.

[Słodki Kolec]

–Teraz spróbuj skoczyć machając jednocześnie skrzydłami. Jesi ci nie wyjdzie, to się spróbuj rozpędzić i wyskoczyć z tamtej półeczki. – pokazałem mu małą "wyskocznie". Teraz to będzie akcja – Wierzę w ciebie Rudzielcu – mój głos przepełniony był motywacją i wiarą w sukces.