Drewniana Figura Aterala

[Ćmienie Maddary]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

A jeśli i jego czas mógł się skończyć...?
Ćmienie poruszała się na trzech łapach. Chodzenie na czwartej sprawiało ból. Rozciągało potężną, wewnętrzną bliznę. Ból sprawił, że łapa przestała być używana. Nawet pół naturalne wygojenie rany nie zapewniało chodzenia. Tak jak czuła ból po tym jak się ocknęła, tak przez cały czas czuła ból podczas chodzenia. Aż łapa była używana coraz mniej i mniej. W końcu zesztywniała. Już wcześniej niewiele było w tej łapie czucia, po tej ranie. Kiedy uzdrowicielka wykorzystała łapę do uratowania życia czarodziejki. Teraz zanikały mięśnie. Wyglądało na to, że przyzwyczaiła się do tego stanu rzeczy podkulając zbędny kikut, jak myślała o owej łapie. Ale tak też myślała o skrzydłach zbyt małych by unieść byka jakim była. W locie była ciężka i szybko opadała męcząc się. A teraz tym bardziej latać się jej odechciewało.
Przystanęła przed grotą. Nie czuła nic. Jej umysł zamknięty był w grubej skorupie jak płód w jaju. Odcięty. Okres prób zaaklimatyzowania się, zdobycia przyjaciół minął. Zamknęła się w sobie tak bardzo, że sama nie umiała otworzyć się przed sobą. Dostrzegła obok Lunarnego. Spojrzała jednak w kierunku wejścia do groty kamiennym spojrzeniem. Na pysku nie miała żadnej emocji. Najprawdopodobniej jak będzie stara nie będzie miała zmarszczek wokół oczu i przy pysku.
– Ateralu? – Zapytała cichym głosem. Najwyraźniej stwierdziła, że bóg wie o jej obecności. Pozostało jeszcze pytanie, czy dopuści ją do siebie, czy też nie. Miała do niego tylko jedno pytanie, na które odpowiedź chciała poznać wiele księżycy temu. Czemu teraz chciała o to zapytać, nie wiedziała.

[Ateral]

Ze środka groty, razem z dziwną falą mrozu, do Ćmienia Maddary doszły słowa szarego boga Śmierci.
– Czarodziejko.
Być może to było jedyną formą zaproszenia do środka, jakiej można było oczekiwać po Ateralu. Kto go tam wie. Najwyraźniej Lunarny Kolec nie do końca zrozumiał przekaz, ale może Ćmienie nie będzie miała takich kłopotów.

[Ćmienie Maddary]

Poczuła mróz i usłyszała nazwę swojej profesji. Uznała, że to swego rodzaju zaproszenie. Nic jednak nie poczuła. Prócz respektu. Bogowie mogą robić wiele rzeczy. Może im się też nie podobać wścibskość samicy. Na trzech łapach, ze zmasakrowaną czwartą zaczęła iść w stronę wnętrza groty. Jej myśli były puste. Dusza biła się za skorupą tak, że wydawała się martwa. Tylko skorupa umysłu. Dosyć pusta. Tylko kilka myśli tajonych głęboko. Kiedy zobaczyła Aterala nie sklasyfikowała go jako smoka, a bóstwo. Skłoniła mu łeb nisko, jednak krótko. Ukłoniłaby się, jednak zdecydowanie trudniej wstać z jednej łapy niż z dwóch. Miała nadzieję, że bóg nie będzie miał jej tego za złe. – Chciałam o coś zapytać, boże. – Zaczęła. Patrzała na jego pysk z szacunku, ale nie skupiała mocno czy długo wzroku na jednym z jego oczu nie chcąc zachowywać się nachalnie. Mimo to w jej głosie brak było emocji. Nie wyglądała na zdenerwowaną, chociaż teraz jak nigdy indziej, przynajmniej od jakiegoś czasu, skłębiło się w jej kilka myśli, które ignorowała. – Czy bogowie znają przyszłość smoka? – Czy nagradzają go za starania, czy karzą za działanie przeciw nim i ich zasadom, które panują na ziemiach wolnych stad. Czy bronią smoki przed samymi sobie. Czy zawsze czuwają nad smoczym bezpieczeństwem? Czy interesują się przyszłością smoka jeśli ją znają? Czy chronią? I dziesiątki innych pytań. Ale zadała to jedno starając się nie myśleć o źródle tego pytania, co jej wychodziło. Spojrzała na Aterala nieco głębszym spojrzeniem, ale potem wzięła nieco głębszy wdech. Być może też przez zmęczenie trójłapą wędrówką.

[Ateral]

– Nikt nie ma całkowitej pewności. Możemy podejrzewać, ale przyszłość nie jest pewna, póki smok nie podejmie decyzji i nie będzie się jej trzymał – czarne ślepia mierzyły Ćmienie Maddary z chłodnym spokojem.
Czarodziejka miała o wiele więcej pytań, ale Ateral nie był bogiem, którzy ułatwiał innym życie. Jeśli je zada, może dostanie odpowiedź. Jeśli nie... To nie.

[Ćmienie Maddary]

– Więc jej nie znacie. Jednak wiele widzicie. Jesteście mądrzy. Mimo wszystko przyszłość to spekulacje. – Powiedziała kamiennym, grobowym tonem. A jednak to dało jej nadzieję. Jednak miała wiele próśb do bogów. I nie mogła prosić o wszystko. Jej dobro nie było najważniejsze. – Dziękuję boże. Być może więcej odpowiedzi otrzymam niedługo. – Jeżeli zacznie robić o czym myśli z pewnością niedługo sama spotka Aterala w miejscu, w którym bywa się tylko raz w życiu. Podkuliła prawą łapę i tylną prawą przeniosła lekko w tył. Odchyliła się w stroną zadu a pysk chowając w piersi. Potem się wyprostowała. Oby taki ukłon wystarczył, bo nic innego na tę chwilę nie wymyśliła. Zwykłe ukłonienie łba nie wystarczało. Wszak oddawała cześć bogowi, nie przywódcy stada. Śmiertelnikowi. Potem wycofała się dwa kroki w tył i wyszła z groty zostawiając boga samemu sobie. I Lunarnemu, który chyba nadal tu czekał. Teraz musi wrócić do legowiska.

[Ateral]

Czarne ślepia nakrapiane srebrem niczym gwiazdy obserwowały w milczeniu odejście Ćmienia Maddary. Kolejne smoki poznawały coraz więcej informacji o bogach, być może mogły nawet poznać ich słabości. Jednak czy było w tym coś złego? Raczej nie. Bo gdyby to doprowadziło do czegoś złego, to raczej Ateral nie dzieliłby się tą informacją, nieprawdaż?
W grocie panował chłód i spokój.

[Uskrzydlony Marzeniami]

W grocie Aterala zjawił się smok, który był tu tylko raz. Ten jeden raz zmienił jego życie w bardzo dużym stopniu. Była to zmiana pozytywna, za którą Marzenie był wdzięczny. Tym razem nie przyszedł jednak sam. Postanowił w końcu zrobić coś dla siebie, a nie smoków, które okazały się po prostu niewdzięczne. A przy okazji da nieco swobody swym kompanom. Zatrzymał się przed wejściem do groty, a za nim przysiedli Chrapa i Wyrwij. Cała trójka była nieco podenerwowana. Mimo to każde z nich w pewnym sensie wiedziało, że jest to nieuniknione.
– Ateralu? Mogę wejść?

[Cichy Potok]

Słyszał, że w świątyni znajduje się ciemna grota. Grota, w której można spotkać boga śmierci i z nim porozmawiać, jeśli będzie miał na to ochotę. Cichy przybył więc w to miejsce, samotnie, aby porozmawiać z bogiem śmierci, ale i sprawiedliwości, a więc po to, po co tu przyszedł Wodny Przywódca. Po sprawiedliwość. Bogowie zbyt długo pozwolili już cierpieć niewinnemu smokowi z łap Cienistych i Cichy nie zamierzał być na to ślepy i głuchy. Przyszedł więc do Aterala szukać odpowiedzi i pomocy. Czy ją otrzyma? Nie był pewien. Teraz przystanął prze wejściem i odezwał się wystarczająco głośno, aby jego głos poniósł się w głąb Ciemnej Groty. – Ateralu...przybyłem porozmawiać, czy zechcesz ze mną pomówić o pewnym problemie, jakim jest łamanie boskich praw? – zapytał niepewny, czy Ateral w ogóle zechce go wysłuchać.

[Ateral]

Smoki stały sobie przed wejściem... Ze środka nie dochodził żaden odgłos. Może dlatego, że skoro wejście do groty nie było niczym zasłonięte, to jeżeli ktokolwiek tu był, mógł przyjąć interesantów. W końcu Ateral, wiedząc że ktoś do niego idzie, mógł zawczasu zasłonić wszystko lodem tak, by nikt nie mógł wkroczyć do środka.
Najprawdopodobniej. Ale nigdy nic nie wiadomo. Może czekał, aż niewinny śmiertelnik wpadnie w jego pułapkę i... I wtedy co?

[Uskrzydlony Marzeniami]

Marzenie dość długo stał i czekał. Ale nic się nie wydarzyło. Aż przyszedł on. Ten, który zawdzięczał mu życie. A później wszystko to, co Skrzydło osiągnął obrócił w pył. Na szczęście księżyce cierpienia po stracie ukochanych pozwoliły mu zamknąć emocje głęboko w środku, w kokonie, którego spodziewał się już nigdy nie użyć. Znowu stał się skorupą. Obojętną, chłodną. Bez cienia emocji. Tym razem jednak jego ślepia pozostały żywe. I gdy przelotnie spojrzał na samca, ten mógł w nich dostrzec jedynie odrazę.
Chrapa zarżała niepewnie. Wyrwij cicho zaskrzeczał. Oni także zostali zranieni. Od samego początku dbali o wszystkie pisklęta, jakie pojawiły się w grocie białofutrego. A teraz wszyscy ich opuścili. Odsunęli się, gdy przyszedł czarodziej, aby stać jak najdalej od niego.
Po chwili Marzenie uniósł łeb nieco wyżej i pewnym, dostojnym krokiem wszedł do groty Aterala. Już kiedyś w niej był. Jego kompani ruszyli za nim. Liczyli na to, że wejście zostanie zamknięte, gdy znajdą się w środku. Pamiętając ułożenie groty, Skrzydło zamierzał pójść tam, gdzie kiedyś rozmawiali.
– Ateralu? – powtórzył zatrzymując się przed swoimi kompanami.

[Ateral]

Szara postać, mniejsza od Uskrzydlonego, siedziała pośrodku groty w milczeniu i bezruchu. Czarne ślepia obserwowały obecnie Cienistego bez emocji. Bez oczekiwania, napięcia, bez powitania. Ateral po prostu... był. Nie więcej. Nawet nie oddychał. Ale z drugiej strony, po co bogowi oddychanie? W końcu i tak nie mógł umrzeć z braku powietrza. Może tylko w celu uspokojenia rozmówcy w jakimś stopniu. Ale Uskrzydlony miał z nim na tyle duże doświadczenie, że pewnie nie zaniepokoi go kamienność boga śmierci.

[Uskrzydlony Marzeniami]

A i owszem. Marzenie spędził zbyt wiele czasu na tym świecie, także w towarzystwie bogów, aby przejmować się czymś takim. Od samego wyklucia wierzył w to, że bogowie się nimi opiekują, dbają o nich. W tym wszystkim upewniło go kilka interwencji Erycala, z których jedną poczuł na sobie, a także Ateral, który od wielu księżyców stąpa po tych terenach. Do tej pory słyszał o jednej dłuższej wizycie boga, Naranlei, ale nawet bogini magii nie spędziła tutaj tak wiele czasu. A Skrzydło czasami zastanawiał się, jak dla Aterala płynie ten czas. Czy jest dla niego niczym mrugnięcie ślepiem? Krótkie, nic nie znaczące?
Białofutry przez krótką chwilę wpatrywał się w boga śmierci. I zrobił krok do tyłu, aby stanąć między swoimi kompanami, łeb w łeb.
– Chciałem cię o coś prosić. Moi kompani, przeżyli ze mną wiele. Nie zostało mi wiele księżyców na tym świecie. Chciałbym, abyś zdjął więzi łączące mnie z Chrapą i Wyrwijem. Im także coś się od życia należy. Większość swego życia spędzili pośród smoków. Czas, aby wrócili tam, gdzie ich miejsce. – wyjaśnił, a żółte ślepia śledziły poczynania Aterala, rejestrując każdy, nawet najmniejszy ruch.

[Ateral]

Ateral przez długą chwilę po prostu obserwował Uskrzydlonego Marzeniami.
– Cokolwiek stanie się smokowi, jego kompani nie umrą wraz z nim – powiedział beznamiętnym głosem, jakby nie bardzo go obchodził los zwierząt, którym smoki nakładały więzi. – Czy pomimo tej wiedzy życzysz sobie zerwania więzi? – czarne ślepia patrzyły na obecnie-Cienistego.
Ślepia były jedynym elementem tej szarej postaci, który sugerował, jakoby było w niej jakiekolwiek życie. Tylko one się poruszały.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Wysłuchał Aterala, a na pysku białofutrego pojawił się delikatny uśmiech.
– Wiem o tym. – odparł. Poklepał Chrapę po lewym boku, a po chwili Wyrwija po prawym. Spędził z nimi tyle czasu. Nie bardzo wiedział, jak sobie poradzi bez tej dwójki. Ale i im coś się od życia należy.
– Chcę, aby znowu poczuli się swobodnie pośród drzew, mogli galopować po równinach. Niech resztę swojego życia spędzą tak, jak powinni. Wolni, bez ograniczeń. – powiedział i spojrzał na swych kompanów, a w jego ślepiach widać było ogromny szacunek, jakim ich darzył i to, jak bardzo się zżyli. Ale nadszedł czas, żeby pozwolić im żyć własnym życiem. Tak, jak powinni.

[Ateral]

– Wedle twego życzenia, Uskrzydlony Marzeniami – odpowiedział mu Ateral, po czym z umysłu Uskrzydlonego, całkiem brutalnie i bez zapowiedzi, zniknęły obecności jego kompanów... zostawiając go całkiem samego w swojej głowie.
Czy będzie to przyjemna odmiana, czy raczej w pierwszych chwilach smok będzie tęsknił za kompanami, z którymi dzielił życie przez długie księżyce?
A tymczasem jego kompani, nieco oszołomieni na początku, smagnięci biczem mrozu po zadach przez Aterala uciekli z groty... Kierując się gdzieś, gdzie smoków nie było tak dużo.

[Cichy Potok]

Cichy nie spoglądał na ojca. Nie miał odwagi. A może po prostu też już go nienawidził? Kto wie? Jednak widząc wybiegające w popłochu zwierzęta, które chowały go za pisklęcia otworzył szerzej oczy. Co właściwie się stało? Nie był pewien, jednakże nie mógł dłużej siedzieć bezczynnie, podczas gdy Cień po prostu panoszy się i rozsiewa swoje zatrute ziarno na tych terenach. Grota boga Śmierci i Sprawiedliwości stała otworem i idąc za przykładem Uskrzydlonego ruszył wgłąb nieznanego. – Ateralu? – zapytał, rozglądając się za bogiem.