Czarny Staw

[Oczywistooki]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Na prawdę? – Odparł z iskierką nadziei młodzieniec słysząc, że jednak nie jest nikim dla Piaskowej. Po chwili zaczekał, aż smoczyca dokończy.
– Chcę dalej się z Tobą przyjaźnić. Akceptuję twoją opinię na ten temat... – niestety... Dodał w myśli niebieskołuski, po czym spróbował łagodnie się uśmiechnąć. Nie podchodził już bliżej do Piaskowej, bo ta na pewno znowu by się cofnęła. Patrzył się na nią dokładnie tak samo, jak zwykle. Był również uważny, gdyż Spojrzenie Mroku mógł tu wrócić w każdej chwili...

[Oddech Pustyni]

Była dosyć prostą smoczycą, więc kiedy Oczko przyznał, że zgadza się na jej warunki, nie miała powodu sądzić, że nie jest to w pełni z nim zgodne. Rzecz jasna ucieszyła się z powodu jego odpowiedzi. Dzięki temu, będą mogli wrócić do poprzedniego stanu swojej relacji. Bez miłosnych wyznań, bez smutku i bez konsternacji. Czysta, miła znajomość. –To dobrze– Odpowiedziała i poruszyła skrzydłami w geście ucieszenia. –Może rozejdziemy się th-teraz, żeby trochę odpocząć? Jeżeli będziesz chciał możemy spotkać się pós-później.– Adeptowi nie zaszkodziłaby jakaś drzemka żeby w pełni się zregenerować, więc Piaskowa nie chciała nalegać na przeciąganie spotkania.

[Oczywistooki]

– To dobry pomysł. Jestem bardzo zmęczony. – Odparł od razu, wstając z miejsca, w którym siedział. W sumie to za chwilę nawet zacznie się robić ciemno, więc tak czy siak musiałby wracać, gdyż w nocy budzi się do życia więcej wszelakich drapieżników. Wpatrywał się jeszcze chwilę w ślepia Piaskowej, po czym musiał się niestety pożegnać.
– Do zobaczenia w przyszłości... Piaskowo Łusko. – Rzekł, po czym udał się w kierunku swojego obozu. Podczas drogi patrzył jeszcze do tyłu obserwując, czy adeptka z Ognia użyje skrzydeł, czy zrobi tak jak on, czyli pójdzie z łapy.

[Oddech Pustyni]

Skłoniła mu się po raz ostatni, a kiedy zauważyła, że zaczął się oddalać również zdecydowała, że podąży do swojego domu. Już teraz ciekawiło ją jak będzie wyglądać następne spotkanie z Oczywistym i czy na pewno nic się między nimi nie zmieniło. Chociaż nadal była nieco wycieńczona jej mięśnie zdołały wypocząć, więc nie zaszkodziło, żeby do Ognia udać się drogą powietrzną. Samiczka wybiła się zgrabnie z ziemi, a potem kilkoma uderzeniami lotnych kończyn wzbiła się na odpowiednią odległość i odleciała. Nie oglądała się bo nie miała tego w zwyczaju. Jeżeli spotkanie było zakończone, nie było potrzeby żeby patrzeć za siebie.

[Subtelny Gniew]

Znalazła się tu nie bez powodu. Nie przyszła tu, anie nie przyleciała tylko lekko przyczołgała się. Wciąż krwawiła i wciąż zdawała się majaczyć. Zatrzymywała się co chwilę i łapała za zranione miejsce mrucząc coś o swoich dzieciach, patrząc się w dal i bredzić, że nic ją nie boli. Kiedy w końcu znalazła przy Czarnym Stawie zaczęła pić z niego wodę, totalnie nie przejmując się brudem. Leżała przez chwilę w bezruchu, a potem spojrzała przed siebie znów bredząc i dopiero po chwili udało jej się na tyle zebrać myśli, by wysłać magiczny impuls do Słodyczy Zbawienia.

/

Seraficzna Łuska + rana ciężka (rozdarte podbrzusze na całej długości, aż do krocza, potworny ból, bardzo obfite krwawienie,\uczucie palenia i pieczenia, mocno uszkodzony narząd płciowy)

// magiczne

[Słodycz Zbawienia]

Na szczęście dla Seraficznej gdy wysłała do mnie wiadomość, wracaliśmy z Kuramą z granicy. Byliśmy stosunkowo niedaleko, więc dość szybko znaleźliśmy się przy stawie. To, co zobaczyliśmy, było co najmniej szokujące. Kto mógł tak urządzić kleryczkę? I ją zostawić? Podbiegłam do niej i ostrożnie dotknęłam, a moja magia od razu przesondowała jej organizm. Moje ślepia zrobiły się nieco szersze. Delikatnie obróciłam ją na grzbiet, uważając na skrzydła. Kurama położył się, a łeb Seraficznej ułożyłam na miękkim boku mojego kompana. Przywołałam z groty kawałek jakiejś wilczej czy innej skóry, umoczyłam w oczyszczonej wodzie i przemyłam jej podbrzusze. Ostrożnie, aby nie pogorszyć jej stanu. Niemal od razu zabrałam się za przygotowanie ziół.
Najpierw napar z liści melisy. Obróciłam lekko łeb samicy i uniosłam. Upewniłam się, że napar jej nie poparzy i pomogłam jej go wypić. Sparzone płatki ostróżeczki, gdy nie parzyły, ułożyłam wzdłuż rany, na jej brzegach. Po chwili sparzyłam także płatki rumianku i poukładałam pomiędzy płatkami ostróżeczki.
Nic więcej nie mówiąc przyłożyłam łapę do jej barku i wysłałam wgłąb ciała magię. Zaczęłam od zamknięcia naczyń krwionośnych, które były uszkodzone. Oczyściłam całą ranę. Z brudu, którego było co nie miara, uszkodzonych i martwych komórek i wszystkiego innego, czego nie powinno tam być. Odnowiłam uszkodzone połączenia naczyń krwionośnych i otworzyłam je, by zregenerować także połączenia nerwowe. Po chwili zajęłam się regeneracją mięśni i uszkodzenia narządu płciowego. Wszystko, co nosiło znamiona uszkodzenia, było przez moją magię leczone. Działałam ostrożnie i powoli, starając się niczego nie pominąć. Usunęłam ognisko pieczenia i palenia, nawilżyłam wszystko, co mogło ulec otarciu. Zniwelowałam opuchliznę, upewniłam się, że nie wda się zakażenie. Na sam koniec połatałam skórę, sprawdzając, czy wszystkie mięśnie, narządy i inne tkanki są w dobrym stanie. Przyspieszyłam wzrost futra i łusek i przyjrzałam się podbrzuszu samicy.

[Lazurytowa Łuska]

Samiczka szukała sobie najwygodniejszego miejsca do wylądowania. Bujając skrzydłami w harmonijnym takcie, pełnym spokoju i gracji, toczyła kręgi wysoko ponad taflą jeziora o niezwykle osobliwej barwie.
Chcąc przyjrzeć się onyksowym wodom zbiornika zniżyła nieco lot. Machnęła mocniej obojgiem skrzydeł i wystawiając przednie łapy nieco bardziej w dół, sunęła ponad lustrem wody mącąc go zwieszonym luźno szponem.
Gdy doleciała do punktu gdzie woda była odpowiednio płytka z pluskiem wylądowała, zatrzepotała skrzydłami, świsnęła ogonem i strąciła chłodne krople z granatowych łusek pokrywających smukły pysk.
– Co za ulga... Westchnęła oddychając pełną, smocza piersią. Woda sięgała jej mostka a skrzydła – teraz szeroko rozłożone po obu stronach tułowia, dryfowały na wodzie nieznacznie zanurzone.

[Słodki Kolec]

Przelatywałem nad Czarnymi Wzgórzami. Sama pogoda zachęcała do lotu po wolnych stadach. Aah... Jak miło lecieć sobie w powietrzu nie myśląc o niczym. lecąc nad jakimś dużym stawem zobaczyłem znajomą mordkę. To była Ra. Jak ja jej dawno nie widziałem.
Złożyłem skrzydła i bardzo szybko leciałem, a raczej spadałem ku niej. Jakieś 2 no może 3 ogony nad wodą rozłożyłem skrzydła tak, aby mi ich nie wyrwało. Wylądowałem centralnie przed jej pyskiem, lekko ją ochlapując.
–Witaj Ra. – przytuliłem mocno samiczkę – Co ty tutaj robisz?

[Lazurytowa Łuska]

Zmrużyła powieki gdy tylko usłyszała chlust wody, nie musiała długo czekać by mieniące się w słońcu krople zderzyły się z powierzchnią jej łusek na pyszczku i szyi. Po chwili zakołysała lekko łebkiem strząsając je z oczu i nozdrzy, prychnęła głośno.
– S-Shiro? Zapytała nie będąc do końca pewną, z jakim smokiem na do czynienia. Co prawda znała głos Shiro, jego zapach... Widziała jak wyglądał... I jeśli i tym razem był to on we własnej osobie, to nieźle wyrośl! Uśmiechnęła się ukazując czubki kłów.
– Mogłabym Cię zapytać o to samo! Odpowiedziała energicznie składając po sobie skrzydła. – Zażywam kąpieli, ot co. Jest tak ciepło że nawet leżenie w cieniu nie przynosi ulgi... Dodała ze spokojem.

[Słodki Kolec]

Zaśmiałem się głośno. Taaa... Upał był nie doniesienia. Piekło na ziemi. Dopiero teraz zauważyłem jak woda jest zimna i jednocześnie jaka przyjemna.
–Znalazłaś sobie idealne miejsce do odpoczynku. – popatrzyłem uważnie na smoczycę z miłym uśmiechem na pyszczku – Milo się znów widzieć Rahvik. Może się pobawimy? – zacząłem łaskotać ogonem towarzyszkę.

[Lazurytowa Łuska]

– Cóż, może mam do tego... Smykałkę? Chyba właśnie tak ująłby to Chłód. Wyprostowała dumnie zgrabną szyję i zmierzyła go pełnym rozbawienia spojrzeniem. Gdyby potrafiła z pewnością puściła by samczykowi oczko, od tak, dla podkreślenia groteskowości ich spotkania. Niestety nie potrafiła.
Gdy tylko zaczął ją łaskotać energicznie podniosła się na tylnych łapach i opadła w dół uderzając szponami przednich kończyn w wodę. Tym samym rozchlapując ją dookoła, no i rzecz jasna wprost na Shiro. Zaśmiała się perliście odskakując zwinnie niespełna metr od jego sylwetki i tym razem uderzyła w wodę ogonem, posyłając sporą falę krystalicznie czystej wody w stronę skrzydeł Shiro.

[Słodki Kolec]

Aaa... Zostałem zaatakowany przez wodę. Nie byłem dłużny samiczce i skoczyłem na nią. Wywróciłem ją na plecy i zacząłem łaskotać energicznie ogonem. Woda była tu na tyle płytka, że nikt się tu nie utopi.
–Co ty na to, ślicznotko. – pościłem do niej oczko i wybuchłem miłym śmiechem. Jak ja kocham się bawić. Może to było lekko sadystyczne, ale zabawne.

[Lazurytowa Łuska]

No i przewróciła się na plecy... A woda choć płyta szczętnie zalała jej pysk i ślepia ( o nozdrzach nie wspominając...). Nie przepadała za tego typu zabawą, oj nie... O ile nie miała nic przeciwko zabawie w wodzie i wesołym ochlapywaniu się, tak ta jej się wybitnie nie spodobała. Ignorując łaskotanie Shira poderwała się na równe łapy, podparła na skrzydłach i wystrzeliła spośród czarnych wód jeziora niczym rozjuszona tygrysica. Podobnie jak tygrysica, szczerzyła długie kły a szponami cięła wodę. Odskoczyła od niego na metr tym razem pozwalając by woda wartkimi strużkami spływała w dół jej smukłego ciała, dyszała ciężko a jej oczach tlił się płomień złości. Zwęziła powieki ustępując dodatkowy krok od niego, podniosła górną wargę obnażając zębiska i zawarczała ostro dając mu do zrozumienia by sobie zwyczajnie nie pozwalał...

[Słodki Kolec]

Tak to moja wina, że ją lekko podtopiłem.
–Przeplaszam. – skrucha pojawiła się na moim pyszczku –Nic ci się nie stało?
Ta... martwię się o nią. Jeśli coś jej zrobiłem to sobie nie wybaczę. Jest dla mnie jak trochę starsza siostra.

[Lazurytowa Łuska]

Jej oddech powoli wracał do względnej normy... Boki samicy nie poruszały się już tak gwałtownie i chaotycznie jak chwilę temu, szarpane odruchami wymiotnymi. Odkaszlnęła ostro. Gdyby nie to że robiła to co jakiś czas, bez względu na własną wolę to warczałaby dalej – i z pewnością też głośniej.
Niebezpiecznie świsnęła ogonem tuż nad taflą wody, pochyliła łeb strosząc kostne płyty na karku i pomiędzy barkami.
– Nigdy więcej tak nie rób Shiro... Mruknęła gardłowo nie spuszczając ślepi z bieli łusek którymi był pokryty. – Nic mi nie jest. Odchrząknęła wypluwając ślinę i wodę. – Ale gdy zrobisz to kolejny raz, coś może stać się Tobie wiesz? Zagroziła mu podnosząc z wody nadgarstki obszernych skrzydeł.

[Słodki Kolec]

Popatrzyłem na nią smutnie
–Dobrze, Ra – było mi głupio, że prawie ją unieszkodliwiłem. Przecież nie jestem świętą inkwizycją, żeby zabijać smoki. Podeszłem do nie i ją przytuliłem na znak przeprosin – Więc w co będziemy się teraz bawić? – bardzo mnie to interesowało

[Lazurytowa Łuska]

Szarpnęła łbem w tył i cofnęła się o krok gdy spostrzegła, że Shiro chce ją przytulić. Nie miała ochoty na czułości... Cóż, trudno by miał je ktokolwiek, kto jeszcze chwilę temu mało nie utonął prawda? Straciła do niego zaufanie... Może na godzinę, może dwie. A może już na zawsze, sama jeszcze nie była tego pewna. Była przecież drapieżnikiem który nie lubi okazywać słabości, który nie zdzierży trwania na przegranej pozycji, nawet jeśli w grę wchodzi tylko zabawa. Była też zwierzęciem, a więc stworzeniem pamiętliwym i łatwym do zrażenia.
A przede wszystkim nie była już tym drobnym, płochliwym i nieświadomym niczego pisklęciem które Shiro niegdyś znał.
– Czemu nie pachniesz już Życiem? Wypaliła nagle lustrując go przebiegłym spojrzeniem swoich upiornie karminowych ślepi.

[Słodki Kolec]

Zasmuciło mnie jej pytanie. Pytanie o stado. Posmutniałem wyraźnie, prawie się popłakałem na myśl o rozpadzie stada.
–Ponieważ juz do niego nie należę. Moim stadem stało się stado Wody. – powiedziałem płaczliwym tonem. I znowu słyszę słowa ojca, który wypowiada wojnę nowo powstałemu stadu. Popatrzyłem na nią z wielkim bólem w szafirowych oczach – Proszę, nie pytaj mnie o więcej. – uciąłem temat, którego tak bardzo nie chcę ruszać

[Lazurytowa Łuska]

Kolejny raz łypnęła na niego z niezdrową wręcz ciekawością.
– Nie zamierzam. Parsknęła. – Nie interesuje mnie to jakoś szczególnie bardzo. Zapytałam bo po prostu pachniesz inaczej, inaczej niż Słowo Prawdy będący Twoim ojcem i zdaje się, przywódcą stada Życia? No nie ważne... Zakołysała karkiem jakby otrzepując grzbiet z wody która przecież już dawno wyparowała.
– Ktoś się teraz Tobą opiekuje? Nadal ojciec? Czy może radzisz sobie sam? Zagaiła nie rezygnując z chłodnego tonu głosu.

[Słodki Kolec]

Dalej ciągnie niemiły dla mnie temat
–Opiekuje się mną mama, jak i moim bratem Tsunami. – powiedziałem z lekkim smutkiem w głosie – Możesz zamiast rozmawiać, na ten nie miły temat to może się pobawimy – robiłem minę jak szczerbatek

[Lazurytowa Łuska]

– Nie wiedziałam że masz brata... Wymruczała z wyraźną niechęcią, tym stwierdzeniem zamknęła temat. Słysząc jego propozycję wzruszyła lekko skrzydłami. Uznała bowiem, że o wiele bardziej rozwijająca dla smoków w ich wieku jest ciekawa rozmowa, niż chowanie się za drzewami czy bieganie za własnymi ogonami bez konkretniejszego celu. Poza tym, ostatnio tyle ćwiczyła że na zabawę zwyczajnie nie miała ochoty, no i upał robił swoje... Ziewnęła przeciągle brodząc w sino-czarnej wodzie.
– Nie możesz pobawić się sam? Zaoponowała układając się w pozycji leżącej, niespełna pół metra od linii brzegu – Lub z rodzeństwem? Nie obraź się, ale nie mam ani siły, ani też chęci. Mlasnęła z przekąsem zadzierając łeb ku błękitnemu niebu.