Rzeka

[Spojrzenie Mroku]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nawet wielkie smoki muszą czasem się napić. I dlatego wartka rzeka była tak popularnym miejscem spotkań tylu smoków. Jeden z nich, łowca o atramentowo granatowych łuskach wylądował tutaj płosząc ptaki z całej okolicy. Smok niespiesznie podszedł do wody i zanurzył w nim swój pysk, ciągnąc z niego długie łyki. Gdy w końcu napił się do pełna, usiadł na ziemi by chwilę odpocząć przed dalszą podróżą. Nie lubił latać z żołądkiem pełnym wody. Dostawał od tego mdłości.

[Tejfe]

Wichura również przelatywała na Zimnym Jeziorem. Cała umorusana błotem, po zabawie ze swoim młodym siostrzeńcem. Nie chciała tak wrócić do groty, poza tym jeszcze uznaliby ją za kogoś obcego, gdyż nawet potrójne, gadzie powieki miała w zaschniętej brązowej skorupie. Przynajmniej taka kąpiel dobrze zrobiła moim łuskom.– pomyślała samica, zadowolona z tych nietypowych zabiegów spa. Wylądowała. Na jej nieszczęście musiał tam być ktoś jeszcze. Jęknęła. Gdyby była zdrowa na umyśle, nie obciążona chorobą, wybuchłaby śmiechem. Musiała przecież wydawać się taka śmieszna! Jednak teraz czułą tylko zażenowanie. Gdyby to był ktoś inny, tylko nie on! Samica nie witając się weszła do lodowatej wody (nie bez powodu nazwano tą rzekę zimną) i zanurkowała, kiedy znalazła się na dość głębokim spadzie. Plus był taki, że rzeka była teraz wyjątkowo spokojna i nie groziło jej porwanie jej prądom. Tym bardziej, że była smokiem. A smoki są duże. Nienawidziła wody, wolała kąpiele piaskowe, ale taka jej teraz nie była potrzebna. Nie wynurzała się. Mimo, że chciała jak najszybciej wyjść i się osuszyć, czekała. Nie miała ochoty na pogawędki z tym Cienistym.

[Spojrzenie Mroku]

Och, co za długotrwały foch! Kto by się spodziewał że Spojrzenie będzie obiektem aż tylu obrażonych smoków. Ale ciekawe że także tych którym kilkakrotnie ratował zad.
łowca śledził ruchy Wichury obserwując ją z uśmieszkiem na pysku. Bawiło go jak ostentacyjnie jest ignorowany. Gdy ta weszła do wody i się w niej zanurzyła odezwał się w końcu do niej:
-Tylko nie zacznij się topić. Nie wiem czy tym razem będzie chciało mi się Ciebie ratować. Nie lubię zimnej wody.
Mały brudasek faktycznie pływał w miejscach gdzie z pewnością nie miał gruntu. Byłoby istną tragedią gdyby zaczął się topić. To byłby drugi taki przypadek w którym Spojrzenie jest podejrzanie blisko. I pierwszy gdzie nie ma z tym nic wspólnego.

[Tejfe]

Nie poszedł. Jakby złośliwie zamierzał tutaj czekać, zmuszając ją, aby wreszcie wyszła z wody. I to mu się udało. Gdyby zaraz nie wyszła być może groziłoby jej poważne przeziębienie, albo sparaliżowanie ciała. Choć oczywiście przesadzała. Jej zamiarem było czekanie tam przez nawet długie godziny, a ledwo co wytrzymała kwadrans, przy tym co chwila wystawiając łeb do góry, aby zaczerpnąć powietrza. Zdecydowanie nie miała nic wspólnego ze środowiskiem wodnym. Co do pływania... Umiała pływać. Niezbyt dobrze, ale umiała. Tonąć raczej nie będzie, tym bardziej, że już wychodziła. Podpłynęła do brzegu rzeki, a potem już wyszła normalnie. Na łapach. A on wciąż tu był. –Przynajmniej mamy coś wspólnego. Również jej nie znoszę.– odpowiedziała na jego wcześniejszy komentarz, tym razem zupełnie czysta. –Chciałam podziękować za uratowanie mi tyłka, podczas napadu elfów na stado.– powiedziała oschle, lecz z nutą wdzięczności. Nie odlatywała jeszcze. Chciała się wpierw osuszyć. Gdyby mogła, posłużyłaby się maddarą. Jednak teraz musiała czekać, aż ciepłe promienie Złotej Twarzy zrobią to za nią.

//Uznajmy, że ten napad niby już się odbył do końca.

[Spojrzenie Mroku]

Och tak. Spojrzenie z pewnością robił to, bo był bardzo złośliwą kreaturą. Z pewnością. Ale z niego świnia, no! Smok-świnia siedział dalej na brzegu, absolutnie, nigdzie się nie ruszając. Obserwował tylko wojowniczkę, a gdy ta mu podziękowała, uśmiechnął się do niej lekko. Jak uroczo.
-Cała przyjemność po mojej stronie. Zdążyłem nabrać już w tym doświadczenia -rzekł do niej krótko, po czym położył się na ziemi. Był bardziej zmęczony niż sadził. Od księżycy polował, by nadrobić czas swojej nieobecności. nie był też najmłodszy na świecie. Chyba zaraz utnie sobie drzemkę, przed dalszą podróżą.
-Nauczyłaś się już walczyć? -zapytał ją spod wpół przymkniętych ślepi.

[Tejfe]

Mruknęła coś w odpowiedzi na jego pierwszy komentarz, cały czas zerkała przy tym na swoje skrzydła, chcąc sprawdzić czy są już suche. Nie były. Będzie musiała tu czekać i na niego patrzeć, a co gorsza słuchać. O, zgrozo! I właśnie wtedy on odezwał się ponownie. Kiedy tylko usłyszała ten dokuczliwy tekst, musiała zacisnąć pazury, aby go nie spoliczkować. Jak śmiał?! –Umiem walczyć od bardzo dawna, jakbyś chciał wiedzieć. Jednak dziękuję za twoją troskę o mnie i o moje umiejętności.– powiedziała ironicznie, posyłając mu mordercze spojrzenie swych jasnych jak dwa kawałki kryształy, ślepi.

[Spojrzenie Mroku]

Skąd te nerwy? Spojrzenie aż uniósł łeb rozbawiony jej świętym oburzeniem.
-Nie ma sprawy. Ale w takim razie rozumiem że wilki, mantikory i elfy nie należą w takim razie do Twoich specjalności -rzucił do niej obojętnym tonem patrząc się jej w ślepa. Podobało mu się to spojrzenie. Pełne złości, pasji, szczerych uczuć. Widział że zdecydowanie nie chciała tutaj przebywać. Chyba. Bo mimo tego że ma mokre skrzydła, to w niczym nie przeszkadzało jej to w odejściu kawałek od łowcy. Ale kto by tak potrafił rozgryźć samicę.
-Ale sądzę że gdyby było inaczej, Runa nie dałaby Ci pełnej rangi -dodał po krótkiej chwili.

[Tejfe]

W sumie Spojrzenie miał w czymś racje. Faktycznie mogła odejść kawałek dalej i tam w spokoju poczekać, aż jej łuski staną się suche, a przez delikatną, kremową błonę skrzydeł przestanie kapać woda. A czemu tego nie zrobiła? Tego to chyba nawet ona sama nie potrafiła pojąć. Może po prostu tak naprawdę łaknęła towarzystwa tego pewnego siebie Łowcy? Słysząc komentarz ciemnołuskiego, wbrew swojej woli uśmiechnęła się lekko. –Masz rację. Nigdy nie byłam dobra w walce z drapieżnikami. Dużo łatwiej mi zranić takich jak ja.– powiedziała nonszalancko, po czym zdecydowała się, że może zamiast stać usiądzie. Kiedy już jej zad dotknął zielonej, wiosennej trawy, samica szczelnie owinęła się kolczastym ogonem. –Runa i tak długo zwlekała z daniem mi rangi. Musiałam dowieść tego, że jestem lojalna nowemu stadu.– zwierzyła się temu już nie tak obcemu jej samcu.

[Spojrzenie Mroku]

Cóż, faktem jest że Spojrzenie nigdy jeszcze nie miał szansy zobaczyć Wichury w walce. I faktycznie. O ile on pokonywał większość nie-smoczych przeciwników bez najmniejszego problemu, tak walka ze smokami nie była już najłatwiejszym dla niego zadań.
– Mam nadzieję. Zapewne nie długo znów przyjdzie nam walczyć razem. Może mi się odwdzięczysz -odparł jej zupełnie skromnie o tak bardzo miło jak to miał w zwyczaju. Po chwili kontynuował odpowiedź:
-Runa akurat nie jest głupia. Tylko dwa stada mają głupich przywódców. Cóż. Ale woda w całości składa się z debili.

[Tejfe]

–Może. Tym bardziej, że uświadomiłam sobie, że nie pierwszy raz przybyłeś mi z odsieczą.– powiedziała tajemniczo, zastanawiając się czy Łowca pamięta ich pierwsze, niefortunne spotkanie. Wieki, wieki temu... Na jego następne słowa nieco się zdziwiła. Słyszałam, że Życie się rozpada, ale nie wiedziałam nic o tym, że tak szybko zrobią nowe stado. – pomyślała szczerze zdumiona tym co usłyszała. Chyba za bardzo odłączyłam się od spraw tego świata.– dodała roztargniona, jednak na dalszy komentarz Spojrzenia na jej pysku, mimo usilnych starań malowało się oburzenie. –Jakbyś chciał wiedzieć to większość z obu stad to moja rodzina i mimo, że odrzuciłam Życie wciąż darzę uczuciem niektórych z tego stada. I nie wiem kto jest przywódcą Wody, ale Słowo Prawdy mimo swojej specyfiki jest inteligenty. I myślę, że będzie dużo lepszym przywódcą niż Złudzenie Życia, którym gardzę.– powiedziała rozzłoszczona. A Wy w swoim stadzie, zamiast jej zgładzić trzymacie największą bezlitosną łajzę jakiej te tereny nie widziały od wieków.– Tego na głos jednak nie powiedziała.

[Spojrzenie Mroku]

spojrzenie raczej nie pamiętał szczegółów z tak odległej przeszłości. Najwidoczniej to zdarzenie nie było dla niego na tyle ważne by je zapamiętał. Pamiętał tylko sytuację na misji i podczas napadu na obóz.
-Nie zmienia to faktu że w Życiu znam tylko jedną samicę, która nie jest głupia. Możliwe że nie znam Twojej rodziny -odparł, nie zmieniając swojego stanowiska ani odrobinę.
Potem dotarła do niego opinia Wichury o Słowie Prawdy. W tym momencie Spojrzenie już nie wytrzymał i parsknął głośno śmiechem.
– Żartujesz? To ideologicznie skończony debil i kretyn. Sam nazywa moje stado złym i podstępnym, robiąc dokładnie to co nam zarzuca. To hipokryta i kłamca i wystarczy chwila by się o tym przekonać. Ktoś powinien go zabić zanim wyrządzi krzywdę komuś innemu. Nie świadczy też najlepiej o Życiu to, że go wybrało.

[Tejfe]

Ona natomiast owe spotkanie pamiętała, aż nazbyt dobrze. Jednak samiec był wtedy bardzo młody, a ona sama nawet nie była adeptką, tylko małym, buńczucznym (choć w sumie teraz, momentami też jest) pisklęciem, które musiało wyglądać bardzo, bardzo głupio. Jednak Łowca jej pomógł i choć ona również to zapomniała, teraz przywróciła jej fala wspomnień. Wtedy tak nie uważała, ale teraz chciała się śmiać na myśl o tym spotkaniu. Z zamyślenia znowu wyrwał ją niski głos samca. Przypomniała sobie, że ma udawać obrażoną. Jednak słowa, które powiedział miały ją chyba udobruchać, więc uśmiechając się powiedziała. –Ja znam tam całe moje pokolenie! Chodzi Ci o Ulotne Wspomnienie?– spytała, nie zdając sobie sprawy z ich wspólnego konfliktu. Sama nie wiedziała, czy Ailla wybrała Życie, czy Wodę. Miała ją natomiast za smoczycę bardzo mądrą i dlatego ona pierwsza przyszła jej na myśl. Na jego wypowiedź o Słowie, zaśmiała się. –Nie życzę mu źle, ale zawsze bolał mnie fakt, że tak źle wypowiadał się o Waszym stadzie. Nie mam tam żadnych przyjaciół, jak już to wrogów, ale kiedyś miałam. Najlepszy jaki mógł mi się trafić, jednak nie wiem co się z nim działo dalej, zaraz po tym... – jej pysk na chwilę okropnie posmutniał, ale zaraz potem mówiła dalej, żywo. –Nie znam jednak w Cieniu wszystkich, ale kiedyś spotkałam pewną samicę, bardzo sympatyczna. Dlatego boli mnie fakt, że wszystkim od Was przykleja tą samą łatkę. To niesprawiedliwe. Lecz mimo to myślę, że jest bardzo ambitny, a jego wizja na przyszłe jutro jest wspaniała. Chciałabym, aby mu się w życiu udało. Choć w sumie mi mógł mówić inny obraz swojej rzeczywistości, niż Tobie jest znany. Choć nie wydaje mi się on kłamcą.

[Spojrzenie Mroku]

To niemożliwe by jakikolwiek Cienisty był w stanie pomóc komukolwiek. Przecież to są wredne, bezduszne bestie, stanowiące zarazę wolnych stad. Tak mówił ze wspaniałą wizją, prawda?
-Nie Ulotna przeszła do wody. Mówię o Seraficznej Łusce, teraz Jesieni Bzów, uzdrowicielce -odparł, po cym kontynuował rozmowę:
– Ja Słowu życzę, tak długo jak tak traktuje moje stado, śmierci i to w męczarniach. On może i ma jakaś kwietną wizję świata, która tylko dowodzi jak głupi jest. Albo jest naprawdę dobrym kłamca i aktorem. To by oznaczało że jest bardzo groźny. Głupcem da się jeszcze manipulować.
Gdy skończył mówić, wstał i podszedł do samicy, siadając tuż przed nią. Miał iść spać ale rzadko spotykał się z kimś, kto zdawał się przestawać być kompletnym zerem. W zasadzie, po za naiwnością wydawała się być całkiem w porządku.

[Tejfe]

Seraficzna Łuska. Jej mała Velum, która okazała się być fałszywą przyjaciółką. Stała się cyniczną egoistką, wypierającą się prawdy. Zraniłaś mnie, kolorowa kuleczko, ale Ci wybaczyłam.– pomyślała samica i była to prawda. Tehanu w dzieciństwie kochała tą samiczkę, zastąpiła jej matkę i traktowała ją jak córkę, potem pałała do niej nienawiścią. A teraz? Teraz nic. Była dla niej niczym, całkowita obojętność. –To myślę, że prócz niej znajdziesz w tym stadzie kogoś bardziej wartościowego.– powiedziała, po czym zamilkła. Samiec ponownie rozpoczął wywód o Słowie Prawdy. –Kiedyś też go nienawidziłam. Potem po naszej rozmowie sprawił, że czułam się otumaniona. Tak bardzo byłam szczęśliwa, że ktoś ma podobne widzenie na świat jak ja. Myślisz, że mógł mną manipulować?– spytała drżącym głosem, obawiając się czy słusznie zrobiła zgadzając się na jego propozycję. –Nie rozmawiajmy już o nim. Porozmawiajmy może o Tobie. Nie wiem czy wiesz, ale widzieliśmy się już kiedyś. I nie mówię tu o naszej wędrówce w lasach Dzikiej Puszczy, wraz z moją zazdrosną szwagierką. Najprawdopodobniej mnie nie pamiętasz. Byłam dużo, dużo młodsza, ale moje oczy chyba są zapamiętywalne? Jednak jako, że byłam smarkata nie zwróciłeś na to uwagi. Ty sam wtedy byłeś bardzo młody, też nie mogła uwierzyć, że to Ty, strasznie się postarzałeś. Szkoda tylko, że nasze spotkanie skończyło się na tym, że przyszpiliłeś mnie do ziemi. Choć w sumie wiem teraz, że to było słuszne. Gdybyś mnie nie powstrzymał wpadłabym w kłopoty.– zaśmiała się lekko. Może te wskazówki pozwolą mu przypomnieć mu owe, pamiętne wydarzenie, w któympoznałą swojego największego wroga?

[Spojrzenie Mroku]

Wywrócił ślepiami słysząc słowa Wichury.
-Tak długo jak Słowo wpaja wszystkim smokom z Życia jad do łba, wątpię, bym znalazł tam kogokolwiek z rozsądnym poglądem na świat -odparł samicy- I tak. Mógł Cię okłamywać. On jest albo głupcem, w co wątpię, kłamcą rządnym władzy lub pół-szaleńcem opętanym wizją utopii. Ale to Twoja sprawa czy chcesz za nim podążać.
Gdy ta zaczęła na niego... patrzeć, on także posłał jej swoje spojrzenie. Jego lewe, srebrne ślepie różniło się jednak nieco od prawego, złotego. Lewe oko miało w sobie nieco więcej uczuć. Zarówno złości jak i dobroć. I głęboko, głęboko coś niepokojącego, ledwo dostrzegalnego. Prawe oko miało w sobie zdecydowanie mniej wyrazu. Spokojne spojrzenia zawierało w sobie spokój z dozą tego co charakteryzuje Cień. Bezwzględności w realizowaniu celów. Jeśli chce zacząć posyłać mu zalotne spojrzenia, niech najpierw wie mniej więcej, z kim chce się zadawać.
Potem zaczęła starać się przypomnieć mu jakąś sytuację. Niby coś pamiętał. Jak przez mgłę. Ale bardzo, bardzo słabo. Zwykle gdy miał takie dziury w pamięci oznaczało to tylko jedno.
-Wiesz, po tym jak zatruła mnie wywerna mój umysł pracował dziwnie. Niewiele z tego okresu pamiętam. Wybacz. Może mnie olśnisz?

[Tejfe]

Zadawać? W sensie, że chce przeżyć z nim jakąś przygodę? Nie, nie to miała na myśli. Tehanu należy do tych typów samic, którym poczucie własnej wartości podnoszą rozkochani w niej samce. A przynajmniej teraz w to sobie odkryła. Czy to jednorazowe? Może i nie. Posyła mu zalotne spojrzenia z nadzieją, że to podsyci jego samcze żądzę. Lubiła być w centrum zainteresowania. Jednak jedynie co mogło sprawiać, że inni czuliby do niej pociąg to jej wygląd, gdyż z charakteru była wielce infantylna. Oczywiście to wszystko nie dotyczyło jej ukochanego, Pożeracza Księżyca. On ją pokochał ze względu na nią samą, a ona ze względy na niego. Po prostu byli sobie przeznaczeni. Teraz jednak nie miała przed sobą swojego wiernego partnera, a Cienistego Łowcę. –Masz ciekawe ślepia. Dopiero teraz to zauważyłam. A co do Słowo, będę się musiała nad tym zastanowić. Tak naprawdę to mimo, że opuściłam Życie wciąż czuje się uwikłana w jego sprawy. Nie podoba mi się to. Chyba to wszystko zostawię, porzucę i skupię się wyłącznie na tym co tu i teraz.– powiedziała, po czym na jego następne słowa, zaśmiała się na wpół wesoło, na wpół ponuro. –Ach nieważne, zapomnij o tej sprawie.– powiedziała, po czym spojrzała na swoje skrzydła. Prawie całkiem wyschły, lecz ona jeszcze się nigdzie nie wybierała. Przyjemnie jej się rozmawiało z Łowcą. Jakże szybko można zmienić o kimś zdanie.

[Spojrzenie Mroku]

Spojrzenie jednak traktował top inaczej. Nie znał się zbytnio na samicach ale do tej pory gdy ta posyłała mu takie spojrzenia, najczęściej chciała jednej rzeczy. Zwłaszcza że trwa wiosna i samice wówczas bywają bardziej rozochocone.
Gdy usłyszał o swoich ślepiach uśmiechnął się niespodziewanie szeroko. Na jego pysku ten uśmiech wyglądał raczej upiornie.
-Miło mi -rzekł do niej po czym jego uśmiech zelżał, a on znowu wrócił do swojej "normy"– Odetnij się od Życia. Dobra rada. Jeżeli teraz tego nie zrobisz w przyszłości będziesz żałować.
Gdy ta zdecydowała się nie roztrząsać dalej dawnych wspomnień on na to przystał, lecz po chwili coś go tknęło
-Czy byłaś tym smarkatym bachorem, który chciał mi napyskować?

[Tejfe]

Cóż pod względem jej rozochoconych potrzeb mogła liczyć na pomoc Pożeracza. Flirtowanie ze Spojrzeniem wydawało jej się tylko zabawą. Samice zdumiały słowa samca. –Chciałabym. Tylko żeby to było takie proste.– powiedziała, lecz słowa Łowcy wzięła sobie do serca. Będzie musiała nad nimi pomyśleć. Na szczęście Spojrzenie zmienił temat, a raczej wrócił do tego poprzedniego, co ona już chciała zakończyć. –Raczej tym co było gotowe pożreć wzrokiem, a raczej rzucić się na twoją znajomą.– Tehanu zaśmiała się. Jednak nie liczyła na to, że może to odświeżyć pamięć Łowcy. –Wiesz nie jesteś taki okropny, za jakiego Cię miałam. – Zdumiała ją jej własna szczerość.

[Spojrzenie Mroku]

Oczywiste było że chętna samica, zawsze znajdzie samca, który je pomoże. Ale pytanie brzmiało o to czy musi być to zawsze ten jeden smok? A może lepiej próbować w życiu wszystkiego, hm? Spojrzenie zdecydowanie nie był słabym smokiem. Może i nie był najmłodszym ale wciąż daleko mu było od początków starości. Ale przecież on tylko zjada własne potomstwo. Nigdy by nikogo nie zmuszał.
Tymczasem usłyszał dość zaskakujące słowa.
-Nie jestem aż taki zły, co? Więc rozumiem że jestem tylko odrobinę okropny. -rzekł do niej wyraźnie rozbawiony. On nie był zły? Zapewne wiele straciłby w jej oczach gdyby naprawdę dobrze go poznała.

[Tejfe]

Tehanu była w kwiecie wieku. Piękna i bardzo pociągająca. Faktycznie mogła się jeszcze zabawić z różnymi samcami, że byliby chętni- nie wątpiłaby. Jednakże wojowniczka zbyt wielce darzyła szacunkiem Pożeracza i wiedziała, że on jest jej wierny, ufała mu. A więc czemu on miałby przestać jej ufać? Nie. Umiała zachować wstrzemięźliwość. Poza tym to obezwładniające uczucie gorąca, ta siła, która chciała ją rozerwać od środka, ona istniała tylko w obecności jej życiowego partnera. Także z każdym innym mogła się pośmiać, poflirtować, czasem lekko zbliżyć, ale na tym koniec. Tehanu bardzo rozśmieszył komentarz łowcy, zachichotała, ale potem spoważniała. –Tylko troszeczkę. Dla tej wilczycy byłeś naprawdę potworny. W wprawdzie mówiąc ja też chciałam ją najpierw zabić, ją i jej dzieci, przecież to naturalny instynkt drapieżnika. Jednak cieszę się, że się na to nie zdałam. Nie chciałam mieć na sumieniu tych małych szczeniaków. Wiesz zawsze kiedy poluje, serce mnie ściska z żalu, gdy zatapiam moje pazury w krwi ofiary. Potem to jednak mija. Też tak masz? Znaczy miałeś, bo jesteś już długo w swoim fachu i chyba do tego przywykłeś?– Ciekawe tylko, czy po tych pytaniach Spojrzenie ją wyśmieje? A może faktycznie kiedyś cechował się podobną wrażliwością?

[Spojrzenie Mroku]

Cóż. Jej wybór. Skoro czuje tak silne uczucie tylko do niego i nawet bez próbowania czegoś innego jakimś sposobem wie że on jest najlepszy z taką pewnością, by powstrzymywać swoje instynkty, to już zostało powiedziane że do gwałtu tutaj nie dojdzie.
Potem usłyszał jej wypowiedź. I szczerze powiedziawszy mało się nie załamał. Rany. czasami zastanawiam się czemu Zaklinacz postanowił pozostać tutaj, ze swoim stadem, tak innym od tutejszych smoków.
-Niby czemu miałoby tak być? Jestem łowcą więc zabijam zwierzęta. Małe i duże, w różnym wieku. Muszę wykarmić moje stado. Co do tej wilczycy, rozprułbym jej brzuch, tak by wciąż żyła wijąc się w cierpieniach i mordowałbym powoli każde z jej szczeniąt przed jej ślepiami, gdybyście we dwójkę mnie nie powstrzymały.
Tak. Spojrzenie faktycznie mógł być nieco bardziej niż tylko odrobinę okropny. Był przecież cienistym. Okropną, bezduszną bestią. Trochę naiwnym było oczekiwanie jakiegokolwiek żalu.