Polanka

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Słuchała z umiarkowanym zainteresowaniem. Od Ćmienia Maddary słyszała kiedyś o terenach na północ od wolnych stad, gdzie cały czas padał śnieg. Jeśli poza barierą faktycznie rozpościerały się dużo, dużo większe tereny (w co Niepamięć nawet nie śmiała wątpić), to różnorodność terenów czy klimatów mogła być ogromna.
Przekrzywiła powoli łeb, patrząc na Aluzję sceptycznie, gdy ta znowu zapytała o fakt z jej życia. O ile już zainteresowanie jej miejscem wychowania czy też wyklucia wywołał zaskoczenie, to teraz Niepamięć miała prawo czuć się nieco podejrzliwie.
– Upodobania...? – zapytała wątpiąco. – Jeśli zalicza się do tego czekanie z atakiem, aż ofiara rzuci ci to ostatnie, błagające spojrzenie to jasne – odparła wzruszając lekko barkami. Rzuciła Dwuznacznej wyczekujące spojrzenie, kiwając lekko łbem, żądając od wojowniczki podzielenia się i jej zainteresowaniami. Zrywania kwiatków i śpiewania wśród drzew wraz z ptaszkami nie oczekiwała, aczkolwiek raczej pozytywną niespodzianką wydałoby jej się takie hobby. Szkoda, bo cienista nie wyglądała na taki typ smoka.

Tak, hobby Aluzji były bardzo ciekawe. I bynajmniej nie było to tulenie się do drzew, podlewanie kwiatków deszczówką i słuchanie świergotu ptaków.
– Bardzo interesujące... – rzekła tajemniczo, uśmiechając się przebiegle. Bardzo subtelnie, ale z błyskiem w oku. Domyślała się, iż łowczyni może w tym momencie czuć się dziwnie, jakoby naruszało się jej przestrzeń prywatną... I właściwie tak właśnie było.
– Jak pytasz o mnie... Jeśli można do tego zaliczyć podrzynanie gardeł smokom Życia i straszenie piskląt, to właśnie to – rzekła do niej, a uśmiech przybrał na sile, jak u psychopaty. A przecież to trafne określenie. bo Dwuznaczna była właśnie psychopatką.
– Tak bardzo zbliżone zainteresowania... – mruknęła. W końcu zabijanie smoków a zabijanie zwierzyny to nadal zabijanie, a więc Aluzja była podekscytowana.

Oj. Górska wybitnie nie lubiła, gdy nadwyrężano jej cierpliwość w stosunku do jej własnej przestrzeni osobistej. Ale nawet jeśli Świt nie była zadowolona z kierunku, w którym ta rozmowa zmierzała, to bynajmniej po sobie tego nie okazywała. Pysk łowczyni niezmącony był żadną emocją, może oprócz tego chłodnego zainteresowania, okazywanego wyłącznie z czystej przyzwoitości.
– Skąd to upodobanie do smoków Życia akurat?
Ona sama do życiowych nic nie miała. Tolerowała ich bardziej niż cienistych. Od okazywania otwartej i zgryźliwej niechęci, lub agresji, do tego stada powstrzymywał ją sojusz. A co do straszenia piskląt... co kto lubi, prawda?
– Polemizowałabym – zaśmiała się ponuro. Niepamięć nie miała interesu upuszczania bezpotrzebne krwi smokom, zwierzyna to co innego.
Nagły, nieco chorobliwy entuzjazm rozmówczyni wywołał u ognistej pewnego rodzaju ciekawość, zainteresowanie, teraz już nie takie formalne.

Przekrzywiła łeb to na prawo, to na lewo. Uśmiechnęła się przebiegle na pytanie, dlaczego akurat te smoki.
– Bo to durni miłośnicy honoru którzy tulą się do drzew. Sami nie postępują honorowo, ale gdy Ty tego nie robisz – zrobią wszystko by uprzykrzyć Ci życie – odpowiedziała, zaś biczowaty ogon wił się po ziemi niczym leniwie pełzający wąż. Dzikość w całej okazałości, w każdym ruchu, geście, słowie.
– Intrygujące... – mruknęła, po czym wstała z miejsca. I postąpiła kilka powolnych kroków do przodu. Niespiesznych, ale pełnych zgrabności, widać było tą zwinność i płynność ruchów. Nie zatrzymywała się. Była coraz bliżej Niepamięci Świtu, czekając na jej reakcję. Coś powie? A może się cofnie? Odległość była już o połowę mniejsza niż początkowo...

Parsknęła cicho. Powód Dwuznacznej Aluzji wydawał jej się trochę błahy, jakby smoczyca była rozżalona takim a nie innym traktowaniem przez smoki życia... W jej głosie ni mowie ciała ów żalu nie można było rozpoznać, ale, Niepamięć postawiła w tym wypadku na domysły. No i nieźle, mścić się za hipokryzję szlachtowaniem gardeł. Taktyka może i sycąca, ale na dłuższą metę raczej niepraktyczna. Jeszcze pół wolnych stad przez to się wybije.
Pozostawała czujna, jak to łowca. Nie umknęła jej śmiałość wojowniczki cienia w mowie i gestach. Łowczyni pochyliła łeb, ale nie z uległością. Ugięła powoli przednie łapy, napinając mięśnie, wyprostowała nieznacznie szyję w poziomie. Patrzyła na Aluzję spod przysłowiowego łba, w przenośni i dosłownie. Głuchy warkot z gardzieli smoczycy jeszcze się nie dobywał, ale gdyby wojowniczka postanowiła brnąć ku górskiej, niewątpliwie dałoby się go usłyszeć. Ostrzegała, dawała znak, że nie podobało jej się to zmniejszanie dzielącego je dystansu. Tym bardziej, że nie znała przecież zamiarów fioletowej samicy. Szczerze wątpiła, by z życiowych postanowiła przenieść się teraz na ognistych, ale i tak – skoro nie było powodów do dalszego spoufalania się, Niepamięć Świtu nie miała zamiaru na to pozwalać.

Aluzja nie zamierzała atakować Niepamięci, a jedynie się z nią zabawić. Przecież można? Ten jeden raz. I patrzyła, obserwowała, analizowała to co wyraża łowczyni Ognia. Widziała, jak mięśnie napinają się pod ciemną łuską, jak ślepia lśnią i czujnie obserwują fioletowołuską. Uśmiechnęła się przebiegle, delikatnie, ale widocznie. Aluzja nie zatrzymywała się jednak, mimo tych znaków. Po prostu brała co chciała. Nie powstrzymało jej ostrzegawcze spojrzenie ani głuchy warkot. Zatrzymała się dopiero wtedy, gdy odległość wyniosła zaledwie jedną czwartą ogona. To mało, zwłaszcza że do niedawna dystans wynosił dwa ogony. Nic nie mówiła, lecz w ślepiach tliło się coś niebezpiecznego, chęć zasmakowania nowej rzeczy. A Świt była intrygująca do tego stopnia, że Aluzja wybrała sobie ją na cel badań.

Nie podobało jej się to, a tym razem pozwoliła sobie, by i pysk, i cała reszta ciała wyrażała jej emocje. Zrezygnowała z siadu, cofając tylne łapy w tył, a i te delikatnie uginając w kolanach. Kolczasty ogon samicy poruszał się miarowo z pewnego rodzaju złością na prawo i lewo. Najeżyła się, jak kot, dosłownie. Jako smok górski pokryta była licznymi wyrostkami kostnymi, które teraz zaprezentowała bardziej okazale, manifestując swoją niewygodę spowodowaną śmiałością drugiej samicy. Chorobliwie żółte ślepia obserwowały pysk wojowniczki z uwagą. Ślepia były zwierciadłem duszy, mówiono, a więc to w nich najłatwiej było rozpoznać emocje targające rozmówcą. Jeśli to prawda, to wejrzawszy w oczy łowczyni być może dostrzegłoby się bardziej pierwotne, dziksze zaintrygowanie. Wciąż niewyraźne i zmechacone przez niezadowolenie oraz dyskomfort samicy, ale obecne.
Odsunęła się w tył o jeden krok, być może mając nadzieję, że to ustanowi jakąś granicę, przez którą Dwuznaczna Aluzja nie miałaby już czelności przejść. Jednak bardziej niż pewne było, że kręgosłup moralny cienistej wojowniczki był raczej rozchwiany.

Patrzyła Niepamięci w oczy, widząc w nich coś drapieżnego. Niepewność, niezadowolenie, może nawet irytację. Ale również zaintrygowanie. Zaś co czaiło się w ślepiach Dwuznacznej? Głód, pragnienie, chęć skosztowania czegoś nowego. I takim własnie wygłodniałym, pełnym żądzy wzrokiem mierzyła Ognistą. Z jej gardła wydobywało się ciche, gardłowe, drapieżne mruczenie, niczym u dzikiego, nieposkromionego kota. Widziała jak kolce na ciele łowczyni najeżają się, ale to jej nie zniechęciło, a wbrew przeciwnie. Coś, co ciężej zdobyć jest jeszcze bardziej pociągające, i to Aluzja chciała teraz posiąść. Gdy ta odsunęła się o krok w tył, Cienista postąpiła kilka kroków do przodu, jeszcze bardziej zmniejszając dystans. Tak, że wynosił on zaledwie dwa szpony.
– Daj się poznać... – rzekła głębokim, gardłowym szeptem, uśmiechając się niczym psychopatka.

Za blisko. Niepamięć zaczęła czuć się jak w klatce, nie podobało jej się to bardzo. Z przodu agresorka, a w około nic więcej jak ogon czy dwa wolnej przestrzeni i ściana lasu. Mało to dawało pola do popisu, mało miejsca, by zaczerpnąć chociaż oddechu. Kłapnęła pyskiem, rozzłoszczona.
– Niedoczeknie – odparła warkliwie, niewyraźnie. Słyszalne było, że priorytetem ciemnołuskiej nie było teraz przejmowanie się odpowiednią artykulacją słów. Ugięła mocniej łapy, dając susa na ukos w prawy bok, bliżej drzew. Być może chciała udogodnić sobie ewentualną drogę ucieczki i czmychnąć w las, albo... zatańczyć z Dwuznaczną Aluzją? Cóż, jakiekolwiek kontakty wychodzące ponad koleżeństwo z innymi smokami były jej dalekie, może też chciała zasmakować, poczuć czegoś? To było możliwe, ale raczej skrywane w podświadomości łowczyni, tak przyzwyczajonej do samotności i świętego spokoju.
A jeśli już miałaby "dać się poznać", to dlaczego nie miałaby tego utrudniać wojowniczce?

Agresorka? Raczej samica która chce spróbować czegoś nowego, odmiennego, czego jeszcze nie miała okazji skosztować. Takie nowości to zakazany owoc który kusi jak nic innego. Łechce kubki smakowe i doprowadza umysł oraz ciało to obłędu, niepokonanego szaleństwa. Pragnęła rzucić się na samicę, mieć ją tylko dla siebie.
Gdy łowczyni zgrabnie uskoczyła w bok, Aluzja uśmiechnęła się przebiegle. To jej się podobało, Ognista nie zamierzała oddawać się tak łatwo. A więc była Wyzwaniem, a wyzwania były ekscytujące, i każde było inne od poprzedniego.
Cienista ugięła łapy i energicznie, niczym sprężyna doskoczyła do samicy, znowu zmniejszając dystans do zaledwie jednej czwartej ogona. Była już tak blisko celu, wystarczyło po niego sięgnąć, ale czekała na ruch Niepamięci, czy zechce tańczyć dalej, czy przejść do wyższej sfery.

Górna warga górskiej smoczycy drgała, gdy ta z warkotem okazywała swoją irytację. A zirytował ja uśmieszek wojowniczki, bo jej, oczywiście, do śmiechu nie było. Smagnęła kolczastym ogonem podłoże, z werwą wyrywając roślinność porastającą polankę, a w powietrze wzniecając odłamy ziemi. Jedna czwarta ogona to więcej niż poprzednie kilka szponów, ale dalej za blisko. Tak, o wiele za blisko. Wierzgnęła łbem, zniżając go jeszcze, po czym odbiła się od ziemi jeszcze bardziej w prawo, roztwierając nieznacznie, jeszcze bliżej linii drzew. No, czyli jednak uciekała...?
Chyba, że *ktoś* spróbowałby jej to utrudnić.

Natomiast Ankaa wszystko analizowała. Niepamięci najwyraźniej się to nie podobało, ale to w sumie logiczne. Cienista ciągle naruszała jej przestrzeń prywatną, widać było, że coś knuje... A to nie oczywiste? Zawsze coś podłego znajdowało się w tym fioletowym, rogatym łbie. Cóż poradzić. Nie zraziła się ostrzeżeniami które wypływały z pyska Ognistej wraz z sykami i warkotami, uderzeniem o ziemię kolczastym ogonem. Była niedostępna, więc była wyzwaniem. A wyzwania były kuszące.
A więc wolała uciekać. Więc czemu nie czmychnęła w las? Brakowało tu logiki, coś musiało Świt tutaj zatrzymywac. Inaczej mogłaby po prostu sobie pójść. Dwuznaczna zamruczała gardłowo, niczym kot. Gdy ta odskoczyła, wojowniczka postanowiła odciąć jej drogę ucieczki. A przynajmniej teoretycznie. Wykonała zgrabnego susa, energicznie prostując łapy i niemal bezszelestnie lądując na ziemi. Tak, że znowu stala przodem do Niepamięci, ale obecnie jedyną możliwością odwrotu był gęsty las za łowczynią. Odległośc wynosiła pół ogona. Nieco więcej niż oprzednio, ale nadal mało. Aluzja zaczęła powoli się do niej zbliżać. Spokojnym krokiem. Jakby nigdy nic.

Żółte ślepia podążały za sylwetką cienistej wojowniczki, nie chcąc przegapić żadnego ruchu. Dwuznaczna Aluzja nie ustępowała, ale i tak samo nie zamierzała ustępować ognista. Podejrzany spokój i opanowanie Aluzji rozdrażnił jeszcze Świt, choć za każdym kolejnym gestem górskiej smoczycy wydawało się, że jest u granic swojej irytacji. Gdyby nie fakt, że nie była aż tak głupia i wiedziała, że atak na wojowniczkę nie zakończyłby się dla niej zbyt pomyślnie, prawdopodobnie by to zrobiła. Być może nawet znalazłaby dla tego jakieś sensowne wytłumaczenie, jak działanie w obronie własnej i takie tam...
Ale nie. Limit czasu, który Niepamięć Świtu mogłaby przeznaczyć na gierki najwyraźniej się skończył. Gdy tylko Aluzja poczęła stawiać następne kroki w stronę ognistej, ta obróciła się z impetem na łapach, dając susa między drzewa. A tam sobie biegła dalej, hasając w bliżej nieokreślonym kierunku.

Widziała spięcie mięśni u Ognistej łowczyni. Wiedziała, że zaraz coś zrobi. Zaatakuje? Znowu odskoczy? A jednak nie. To, że zaczęła uciekać sprawiło, iż Aluzja zapragnęła jej jeszcze bardziej. I nic nie mogło jej powstrzymać, nie zamierzała dawać za wygraną dopóki nie zdobędzie Ognistej.
Niepamięć skoczyła w stronę gęstwiny. I gdy tylko sytuację przeanalizował umysł wojowniczki – zrobiła to samo. Ugięła łapy i pochyliła głowę, wykonując dalekiego, ale stosunkowo niskiego susa prosto w mrok lasu. Dalej już biegła, przebierając łapami ile sił, nabierając coraz większej prędkości. Mięśnie niczym ze stali przesuwały się pod zahartowaną łuską. Nierównomierny oddech wydobywał się z fioletowego pyska. Złote ślepia lśniły nienaturalnie, czuła jakby właśnie goniła zdobycz. A ofiarą była Świt, umykająca zgrabnie, omijająca drzewa i krzewy. Cienista nie zwalniała, chciała czym prędzej dogonić Ognistą, złote pazury miarowo uderzały o podłoże. Kłapnęła szczękami, widząc że zdobycz jest coraz bliżej. Nie mogła uciec, nie miała szans. Bycie łowcą nie znaczy, że jest szybsza czy zwinniejsza. Aluzja uważała na wszelkie terenowe przeszkody, nie przerywając dzikiej pogoni.

Tętent kolejnych łap dał jej do zrozumienia, że miała ogon. Niespecjalnie było to dla niej pocieszające. Wręcz przeciwnie, działało jej na nerwy. I poczuła się co najmniej dziwnie. Zwykle to ona goniła za zwierzynę, nigdy na odwrót. To jeszcze bardziej wypchnęło ją z jej strefy komfortu, nie miała zamiaru stawać się ofiarą. Syknęła przeciągle. Sama również nie zwalniała, aczkolwiek zaczęła zmieniać tor biegu. Skręciła w prawo, cierpliwie zataczając sporu łuk. Chciała z powrotem wrócić się na polankę. Lubiła las i w ogóle, ale nieco wolnego od drzew terenu dałoby jej możliwość wzbicia się w powietrze. Wcześniej nie miała żadnej okazji ku temu, dlatego musiała jakąś stworzyć. A tereny wspólne nie były szczególnie rozległe, trochę trzepania skrzydłami i znalazłaby się ponad terenami Ognia, na które Dwuznaczna Aluzja nie miałaby już raczej bezczelności wejść. Uciekłaby.

Łowca stał się ofiarą, i to w dość dosłownym sensie. Cienista nie zamierzała odpuszczać. Zgrabnie uginała łapy i wykonywała długie susy, by nie potknąc się o powaline pnie drzew czy wpaść na krzewy. Była tak blisko celu. Widząc, jak Ognista skręca w prawo, Ankaa domyśliła się, że chce wrócić na polanę. Tak więc wygięła ciało w łuk, wciąż przebierając łapami, wykonując skręt w tym samym kierunku. Złote szpony uderzały z cichym stukotem o podłoże. Polanka była niepokojąco blisko, liczyła się każda sekunda. Dwuznaczna widziała jedynie brązowy zad i ogon swej zdobyczy, ale była blisko... Zaryzykowała. Ugięła łapy, wyciągając przednie prze dsiebie, wykonując niski ale daleko skok w przód. Przy odrobinie szczęścia zdoła powalić łowczynię. Zamierzała po prostu pochwycić jej grzbiet, a impetem doprowadzić do zapewne niezbyt przyjemnego upadku. Czego się nie zrobi dla osiągnięcia celu?...

~MG~

Aluzja była już tuż, tuż swojej zdobyczy, już zbierała się do skoku... Ale Niepamięć Świtu gnana przez przemożną chęć oddalenia się od zachłannych łap wojowniczki osiągnęła nieprawdopodobną wręcz szybkość, wpadając na upragnioną polanę o sekundę wcześniej niż cienista. Rozwinęła skrzydła i już szykowała się do odlotu. Nie było szans, by Aluzja dopadła do niej na czas. Jedynie czego mogła spróbować, to równocześnie z nią wzbić się w przestworza.

Nie poczuła cudzych łap na swoim zadku, wbiegając na polanę. Czyli zostawiła cienistą jakoś w tyle i mogła sobie już sama polecieć! Świetnie. To zamierzała zrobić. Ugięła mocniej łapy i wyprostowała je dynamicznie, wybijając się z ziemi ku górze. Otworzyła skrzydła, by podtrzymać ciało dłużej w powietrzu, a dzięki kolejnym machnięciom – unieść się wyżej. I najzwyczajniej w świecie polecieć, podkulając łapy pd brzuch, coby wiatr nie stawiał aż tak dużego oporu. Nie zmieniała obranego kierunku, nadal jej celem byłe tereny Ognia.

Warknęła zajadle, lądując miękko, ale bez Niepamięci między łapami. Cóż, musiała biec dalej. Ale jak się okazało, gdy tylko znalazły się na polanie – ta wzbiła się w powietrze, kierując wyraźnie ku Ognistym terenom. Trzeba ją dorwać, zanim przekroczy granicę, która była stosunkowo niedaleko.
Aluzja ponownie ugięła łapy, wybijając się z nich w tym samym momencie, co Świt. Podkuliła łapy, przyciskając je do ciała, i nie zaprzestając machania kolorowymi skrzydłami – wzbiła się wyżej. A przynajmniej taki był cel, znaleźć się jakiś ogon nad Ognistą, po czym wyrównać lot, ustawiając sie poziomo, a następnie zapikować w dół, składając częściowo skrzydła. Znowu wyciągnęła przed siebie przednie łapy, z zamiarem pochwycenia łowczyni. Spaść na nią jak orzeł na ofiarę, pochwycić... A co zrobi potem, to słodka tajemnica.

~MG~

Te pościgi Dwuznacznej dzisiaj coś jej nie wychodziły. Choć Cienista miała niewątpliwie fizyczną przewagę nad łowczynią, to musiała nieźle się namęczyć, żeby ją złapać. Ale w końcu nadeszło nieuniknione i pomimo sprawności, z jaką Niepamięć Świtu wykonała manewr wzbicia się do lotu... to Dwuznaczna Aluzja po chwili już była nad nią, wbijając swoje pazury w szybującą (jeszcze) ognistą. Właśnie tak czuje się ptak, schwytany niespodziewanie przez zamaskowanego wysoko na niebie drapieżcę. W tej chwili nie można już było nic poradzić na to, że cienista decydowała o tym, co dalej się z drugą samicą stanie. Przynajmniej na razie.

Leciała. Przez jakąś chwilę. Potem poczuła na grzbiecie pazury smoczycy i jej ciężąr. Buntowniczy warkot znowu dobył się z pyska smoczycy. Czego ona od niej do licha chciała? Głupia jędza...
Świt nie miała za bardzo żadnego planu na dalszą ucieczkę. Wyszła z założenia, że wojowniczka nie dogodni ją z uwagi na przewagę czasową, i będzie mogła odlecieć sobie spokojnie w stronę terenów Ognia i zachodzącego słońca. Teraz mogła albo próbować wyrwać się, albo dać się pociągnąć Dwuznacznej Aluzji. Chociaż cienista nie wyglądała na zbyt silną smoczycę, być może nie byłaby w stanie dalej unieść jej ciężaru. Niepamięć spojrzała kątem oka w dół. Trochę wysoko, w dole las. Ale... trudno.
Złożyła skrzydła, wręcz pretensjonalnie pozwalając, by to teraz grawitacja przejęła stery. Jak już spadać, to razem.

Smoki Wolnych Stad

Polanka

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu