Skała

[Tejfe]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Przyleciał. Samica śledziła wzrokiem jego sylwetkę, która łagodnie opadała na ziemię. Nie miał już w sobie tej samej siły i energii co kiedyś. Bardzo zirytował ją fakt, że tak bardzo się postarzał. Nie miała w zwyczaju liczyć księżycy, ani swoich, ani jej bliskich. Jednak wiedziała, że niedługo jej ojciec dołączy do starszyzny. To uświadomiło jej fakt, że nie widziała go od bardzo dawna. Tyle czasu zleciało! –Ojcze...– wychrypiała, na jego powitanie. Nie bardzo wiedziała jak ma się zachowywać, co robić. Nie dokończyli tamtej rozmowy, nie wiedziała czy ma do niej żal, czy jest wściekły? Czy wciąż ją kochał? Czy wciąż miał ją za swą małą Tehanu, którą się teraz czuła? Och, jak ona bardzo chciała rzucić mu się w ramiona, przytulić się do jego czerwonego torsu, dać się zganić za swoje nieodpowiednie zachowanie, niczym kilku księżycowe pisklę. Jednak nie. Była dorosłą, nadzwyczaj piękną samicą w kwiecie wieku. Świadomą swoich błędów i sukcesów. W pełni dojrzałą. Jednak skoro to prawda, to dlaczego ona tak się teraz nie czuje? –Nie odprowadziłeś mnie na granicę.– wyrzuciła z siebie, nie patrząc mu w ślepia. –Czy jesteś na mnie zły... tato?

[Pasterz Kóz]

Bezchmurny faktycznie miał już sporo księżyców na karku. Podobnie się też czuł, jak z każdym księżycem zbliża się nieubłaganie do wieku, gdy mięśnie zanikają, aż w końcu jest tak słaby, iż po prostu jego dusza wydostaje się z ciała. Wtedy znajdzie się wśród przodków... lub wróci pod postacią innego smoka. Nie przesadzajmy zbyt jednak i nie dramatyzujmy. Wciąż był zagrożeniem dla zwierzyny w lasach i dla niejednego smoka, który podniesie łapę na jego stado lub postanowi wyzwać go na arenę.
-Nie, nie jestem... Nie powiem, Twoja decyzja mnie zaskoczyła... Ale to przez brak mojego zainteresowania. Pomyślałem sobie... Że chcesz nas opuścić, bo nie byliśmy dobrymi rodzicami, ja i Iskra...– powiedział cicho, jakby pod nosem, tak, że jego słowa ciężko było wyłapać, ale nie było to niemożliwe.

[Tejfe]

A więc jednak nie miał do niej żalu! Ta myśl uradowała serce niebieskiej wojowniczki. Podeszła bliżej i otarła się o jego bok. –A jak tak się bałam, że nie chcecie mnie znać!– powiedziała, a po jej poliku popłynęła pojedyncza łza. Mimo swojego wieku, wciąż miała w sobie dziecinne cechy, oraz irytującą niektórych infantylność. –Wiesz nie odzywałam się tak długo, gdyż myślałam, że to Wy zrobicie pierwszy krok.– powiedziała, patrząc na niego tymi swoimi tajemniczymi ślepiami, które teraz wyrażały czystą łagodność. Na jego dalsze słowa, posmutniała. –Ależ tato! Jak możesz tak myśleć! Byłeś najlepszym ojcem jakiego można sobie wymarzyć! A matka mimo, że nie miała dla mnie zbyt dużo czasu, robiła co mogła, aby uczynić moje dzieciństwo jak najlepszym. Sama była chora, a mimo to starała się pokazywać nam jak nas kocha. Nie możesz tak myśleć.– powiedziała, zła na siebie, że z jej powodu rodzice żyli z poczuciem winy. –Wiesz, te słowa, które wtedy powiedziałam, były prawdziwe, ale... Głównym powodem mojego odejścia było to, że się zakochałam.

[Pasterz Kóz]

Niebo wpierw prychnął cicho.
-Nie chcemy znać! Przecież nie wyrzeklibyśmy się własnej córki! No, przynajmniej nie za to, ale nie wiem co by to musiało być...– stwierdził, myśląc o swojej córce, Bezkresnej. Tej prawie się wyrzekł. -Miłość pcha nas do różnych rzeczy, czasami bardziej szalonych niż to co zrobiłaś. Jak wam się powodzi? Jak czujesz się w nowym stadzie?– spytał, z lekkim uśmiechem. No tak, rodzicami byli całkiem dobrymi, choć według Bezchmurnego to mogliby się czasami bardziej postarać.
-A właśnie... Wiesz, że Świt, nowy przywódca Życia, o ile tak można nazwać nasze marne resztki, zdjął z Ciebie piętno zdrajcy?– spytał, ciekaw czy była o tym poinformowana.

[Tejfe]

Zaśmiała się cicho, widząc poirytowanie ojca. Jednak jej śmiech nie był tym co dawniej było dane słyszeć czerwonołuskiemu. Była w nim odczuwalna pewna dojrzałość i przejmująca melancholia. Naznaczyły ją bowiem wszystkie te wydarzenia, straty przez, które w dorosłym życiu było danej jej przejść. –Nasza miłość jest naprawdę silna, Tato. Wiem, że jesteśmy sobie przeznaczeni. Ale, och! Nawet nie podałam Ci jego imienia. Pożeracz Księżyca, najcudowniejszy samiec o jakim może marzyć smoczyca. – powiedziała pełnym czułości głosem. Po chwili przybliżyła się do ojca i polizała tuż pod okiem. –Ale Ty też jesteś dla mnie wciąż bardzo ważny. I bardzo Cię kocham.– powiedziała, mając nadzieję, że Bezchmurny weźmie jej słowa na poważnie. W jej naturze nie było dane kłamać. –W nowym stadzie? Och, tato! Wiem, że to zabrzmi podle, ale porzucenie Życia było chyba najlepszą decyzją jaką podjęłam. Co prawda niektórym ciężko było mnie zaakceptować, drwili ze mnie, ale to minęło. Jestem już wojowniczką, Runa chyba jest ze mnie zadowolona.– powiedziała, żałując, że nie może mu powiedzieć czegoś bardzo ważnego. Ale to by była zdrada wobec jej nowego stada. A zapomniałam o najważniejszym. Jesteś dziadkiem! Mam córkę Rahvik, wspaniała samiczka. A i muszę Ci powiedzieć, że nasza niesforna Lilia ma się chyba dobrze. Co prawda jej syn mówił, że napadli ich nad rzeką, ale ona zawsze radziła sobie w takich sytuacjach. Jednak Rudy przerażony uciekł, aż doszedł do Wolnych Stad. Nie może wrócić do siebie, przynajmniej na razie, więc wzięliśmy go pod opiekę z Chłodem. – Słowem nie wspominała o Lewitacji, to mogłoby być zbyt bolesne zarówna dla niej jak i jej dziadka. Uśmiechnęła się na następne słowa swojego ojca. –Oczywiście, że wiem. Sam mi powiedział! Wiesz bardzo mnie cieszy, że to on został przywódcą. Lubię Słowo.

[Asjena]

Cisza, nieprzyjemna okolica, mroczna. No nareszcie coś dla zbuntowanej, mającej wszystko gdzieś Asjeny. Dla niej stało się charakterystyczne chodzenie z ciągłym, cichym sykiem i co jakiś czas wysuwała język. Póki co kilka razy zapuściła się za tereny stada Cienia, teraz będzie robić to częściej. Tutaj jest o tysiąc razy ciekawiej niż tam. Przynajmniej na razie. Posadziła zadek na miejscu i zamknęła swe jadowicie niebieskie ślepia, wsłuchując się w cisze.

[Pasterz Kóz]

-Hm, pamiętam go- stwierdził, słysząc imię partnera Wichury, choć niewiele o nim wiedział. Uśmiechnął się, gdy został polizany pod okiem. -Ja Ciebie też bardzo kocham córuś- odpowiedział. Pokiwał głową, słysząc o dzieciach Nadciągającej. Bycie dziadkiem napawało go dumą, będzie musiał kiedyś poznać najmłodszą część swojej rodziny.
-Niestety, nie wszystkich to cieszy. Idioci wpierw wybrali go na swojego Przywódcę, a potem stwierdzili, że stworzenie nowego stada jest lepszym pomysłem, nawet nie dali mu szansy. Dojdzie do wojny. Gdyby jednak okazało się, że Życie przegra... Wolałbym już dołączyć do Ognia, niż do splugawionej Wody- stwierdził, z cichym westchnięciem. Do Cienia się nie wybiera, to nie było stado dla niego, a nowe stado... Nazwa była tylko nazwą, to nie to samo stado co dawniej. To była tylko idea młodych smoków, ogłupionych swoją młodością.

[Tejfe]

A więc się znali? –Kiedy się spotkaliście? Jakie wrażenie na Tobie wydobył?– spytała zainteresowana, bowiem chciała wiedzieć co jej ojczulek sądzi o jej partnerze. Po chwili samica zaśmiała się. Tym razem był to śmiech szczery i prawdziwy, taki na jaki nie potrafiła się zdać od bardzo, bardzo dawna. –Wiesz, co Tato? Przypomniało mi się jak kiedyś mówiłeś, że mój samiec będzie miał ze mną ciężko. I ani trochę się nie myliłeś. Ostatnio sprowadziłam do groty małe pisklę, Rudego o, którym mówiłam bez wiedzy Pożeracza. Często też kłócę się z jego ojcem i siostrą, oraz robię inne pomniejsze głupstwa. On mi jednak zawsze wybacza. Chyba kocha mnie tak mocno jak ja jego.– Wsłuchała się w jego następne słowa. –Też nie jestem uradowana pomysłem nowego stado, bo wiele o nim słyszałam. Przez to stado Życia nie będzie mogło się rozwijać. Jednak w tym stadzie są bliskie mi osoby, które są też chyba ważne i dla Ciebie. Zapomniany, Ważka... No i moja przyjaciółka Ulotna. Nie potępiaj ich, proszę. A co do dołączenia go Ognia, to ta opcja mi odpowiada. Dołączyłbyś wraz z mamą, prawda? Może jak Iskra mogłaby spędzić trochę czasu z wnukami, tchnęło by w nią nowe życie?– spytała przypominając sobie tą wyniszczoną przez życie samicę, która była jej matką.

[Oddech Pustyni]

Piaskowa również zapuściła się w tę okolicę, nawet nie po to żeby rozprostować zastałe mięśnie, ale żeby poszukać trochę towarzystwa. Tereny wspólne były dla niej najlepszym miejscem, ponieważ zawsze mogła znaleźć tu smoki ze stad które ją tak fascynowały. Najwięcej styczności miała z Życiem, więc podświadomie zaczęła węszyć za czymś nowym. Wędrowała sobie spokojnie, łapa za łapą aż z daleka dostrzegła ciemną sylwetkę. Smok siedział nieruchomo jak gdyby odpoczywał, więc przez chwilę Pustynia zastanawiała się czy na pewno chce zakłócać jego koncentrację. W końcu jednak przemogła się i podeszła bliżej, po czym zatrzymała się na odległość ogona od gada. Skinęła mu, a raczej jej, łbem na powitanie –Witaj, jestem Pias...Oddech Pustyni– odezwała się. Zawsze zaczynała od przedstawienia swojego imienia, nawet jeżeli nikt tego nie wymagał –Czekasz na kogoś?– zagadnęła i dopiero teraz zaczęła dokładniej przyglądać się samicy. Niebieski kontrastujący z czerniami i czerwieniami jej maści wyda się jej bardzo interesujący, podobnie jak niewielka błona ozdabiająca jej szyję. Była mała, ale kojarzyła jej się z inną smoczycą, więc tym bardziej przyciągała jej uwagę. Piaskowa tak już miała, że skupiała się na małych, niekoniecznie istotnych rzeczach, ale rozmówcy nie orientowali się, że dokładnie lustruje ich wzrokiem, gdyż jej oczy pozostawały wtedy nieruchome, jak gdyby patrzyła w jeden punkt.

[Asjena]

Asiena spojrzała leniwie na smoczycę. Ogień. Jak nic. Pustynia miała szczęście, Cienista dzisiaj była tak bardzo neutralna do świata, że to naprawdę rzadkie. Wyszczerzyła zęby w szyderczym uśmiechu, jak Aluzja a jej błony poruszyły się jak wąż, slalomikiem – W sumie..... Pouczysz mnie czegoś? Asjena– nie czekała ale to idealna okazja do podszkolenia się.

[Oddech Pustyni]

Cienista odwróciła się ku niej, obnażając kły jakby szykowała się do ataku. Piaskowa zaczęła liczyć w myślach jej zęby gdy wtem ta odezwała się, wargami przysłaniając punkt skupienia Ognistej. No tak, to wykrzywienie nazywano uśmiechem, ale smoczyca, pomimo dobrej pamięci, wciąż nie potrafiła odróżnić go od naturalnego dla zwierząt warczenia. Skłoniła się jej, jak gdyby słowa towarzyszki wytrąciły ją z równowagi i zapomniała, że przed chwilą to robiła. –Pouczyć cie czegoś?– powtórzyła, pozbawionym jakichkolwiek emocji głosem. Już po raz któryś z kolei zadawała komuś pytanie, a on ignorował ją i przechodził do "konkretu". Pustynia lubiła praktyczność i prostotę, ale pomijanie grzeczności było dla niej czymś niewybaczalnym. Nie gniewała się jednak, nie wiedziała co to znaczy. Zamiast tego przysiadła na zadnich łapach i zapytała –Dlaczego ss-sądzisz, że dobra ze mnie nauczycielka?

[Pasterz Kóz]

-Nie pamiętam. To było dawno, bardzo dawno. Dałem mu tylko jedzenie, nie było to spotkanie towarzyskie- stwierdził. Gdyby wiedział, że ten smok zostanie partnerem Wichury, z przesadną chęcią poznałby go zawczasu, by mieć chociaż jakiekolwiek pojęcie o nim i móc wydać opinię, najlepiej przychylną.
-To dobrze, że się kochacie, to jest najważniejsze. Dlatego ja i Iskra tyle przetrwaliśmy- powiedział z uśmiechem. -Może i są w tym stadzie, ale nie myśleli wtedy o konsekwencjach swojej decyzji. Wojna była przecież oczywista, powinni się domyślić, iż będą musieli stanąć do walki przeciwko swojej rodzinie czy przyjaciołom. Co do dołączenia do Ognia... To byłaby decyzja Iskry. Zawsze pozostawała wierna Wodzie i marzyła o jej odtworzeniu, ale ja nie mam zamiaru do nich dołączać. To tylko nazwa, żadnego powiązania z dawnym stadem. Nie wykazali się nawet pomysłem, a jedynie plamią pamięć Wodnistych, przypisując im cechy, które pasowałyby bardziej do Cienia. Nie, tamta woda była czysta, a ta jest pełna błota- podsumował za pomocą przenośni. Przesadzał, wiedział o historii Wody więcej niż większość żyjących i aż tak święci nie byli, ale jednak to było jego stado w którym się urodził.

[Asjena]

Cienista odwróciła się ku niej, obnażając kły jakby szykowała się do ataku. Piaskowa zaczęła liczyć w myślach jej zęby gdy wtem ta odezwała się, wargami przysłaniając punkt skupienia Ognistej. No tak, to wykrzywienie nazywano uśmiechem, ale smoczyca, pomimo dobrej pamięci, wciąż nie potrafiła odróżnić go od naturalnego dla zwierząt warczenia. Skłoniła się jej, jak gdyby słowa towarzyszki wytrąciły ją z równowagi i zapomniała, że przed chwilą to robiła. –Pouczyć cie czegoś?– powtórzyła, pozbawionym jakichkolwiek emocji głosem. Już po raz któryś z kolei zadawała komuś pytanie, a on ignorował ją i przechodził do "konkretu". Pustynia lubiła praktyczność i prostotę, ale pomijanie grzeczności było dla niej czymś niewybaczalnym. Nie gniewała się jednak, nie wiedziała co to znaczy. Zamiast tego przysiadła na zadnich łapach i zapytała –Dlaczego ss-sądzisz, że dobra ze mnie nauczycielka?

Fuknęła coś pod nosem, po raz kolejny mrucząc pod nosem coś o durnym świecie i niezrozumieniu
– Czy jesteś dobrą to bym się przekonała... To co, pouczysz mnie biegu i skoku czy nie?– wstała, nadal musiała zadzierać łeb ku górze. Jak ona tego nienawidzi!! Skurczcie wy się a nie że ona ma się jeszcze dodatkowo wysilać..gr...– cała Asjena. Kto z nią wytrzyma?

[Oddech Pustyni]

Dopiero teraz zorientowała się, że góruje nad samicą i poczuła z tego powodu lekki dyskomfort. Zawsze wolała, żeby jej ślepia były na poziomie ślepi rozmówcy, a teraz jak gdyby nigdy nic, o tym zapomniała.
Wyciągnęła łapy przed siebie aby częściowo się położyć, w ten sposób zrównując się z Cienistą.
Nie chciała jej dręczyć dodatkowymi pytaniami, a wiedziała, że podczas nauki i tak będą rozmawiać, więc skinęła twierdząco łbem. Nadal szkoda jej było, że zupełnie obca smoczyca bez jakiegokolwiek wstępu czegoś od niej wymagała, ale najwyraźniej musiała się przyzwyczaić.
–No dobrze. Mogę cie trochę pods-podszkolić. Na początku przerobimy bieg, a dopieh-dopiero potem skok, żeby było ci łatwiej– odparła wciąż obojętnym i bezbarwnym głosem –Pierw przybierz odpowiednią pozycję, taką z której potem ruszysz. Rozstaw łapy tak, żebyś stała stabilnie, ogon wyph-wyprostuj, żeby stanowił idealne przed-przedłużenie twojego kh-kręgosłupa, zaś skrzydła dociśnij do boków, żeby ci nie przeszkadzały–

[Asjena]

Asjena, zanim Pustynia zaczęła mowić, zapytała jeszcze – Dlaczego tak dziwnie mówisz? Masz coś w gardle?– wypuściła sobie z nosa kłębek dymu. Potem musiała się ustawić. Poruszała barkami, łapy nieco ugięła i lekko rozstawiła. Jej skrzydła pozostały jednak lekko rozłożone, bo jakoś nie słyszała od nauczycielki, że ma z nimi coś zrobić. Szyję i ogon wyprostowała i uniosła nad ziemię tworząc linię prostą. A nawet lekko sobie wbiła pazury w ziemię. Spojrzała na nią i zapytała – Tak czy źle?

[Oddech Pustyni]

zaś skrzydła dociśnij do boków, żeby ci nie przeszkadzały

napisane na końcu

Pustynia przyglądała się jak jej uczennica przybiera odpowiednią pozycję zapominając jednak o jednym ze szczegółów –Uczysz się podstaw f-więc nie będziesz teraz korzystać ze skrzydeł. Dociśnij je do boków, żeby podczas biegu wiath-wiatr nie podwiewał ci ich do góry albo na boki. Dz-dzięki temu, że są złożone nadajesz ciału bardziej opływowy kształt, czyli sprawiasz, że powieth-powietrze nie będzie ci sprawiać oporu– wytłumaczyła spokojnie. Możliwe, że Cienista pominęła ten detal celowo, a może po prostu o nim zapomniała, jakkolwiek jednak było, stało się idealną sposobnością do wyłożenia krótkiej, teoretycznej części nauki. Dopiero potem Piaskowa zwróciła uwagę na pytanie zadane przez towarzyszkę. Zabawne, że kiedy była młodsza czuła coś w rodzaju dyskomfortu kiedy ktoś zwracał uwagę na jej głos. Teraz zupełnie się tym nie przejmowała, wiedziała przecież, że nie ma na to wpływu ani też, że nie stanie się nic złego jeżeli trochę sobie posepleni.
–Od zawsze mówię w ten sposób, ale s-szczerze mówiąc nie wiem dlac-dlaczego. Mam nadzieję, że ci to nie ps-przeszkadza– poruszyła skrzydłami Kiedy już odpowiednio się ustawisz mos-możesz ruszyć do ph-przodu i szybkim krokiem zrobić wokół mnie kilka kółek. To będzie rozgrzewka, a potem przejdziemy do rzeczy

[Asjena]

Spojrzała smętnie na skrzydła, one są jej dumą. Zawsze je tak prezentowała, pokazywała pewność siebie. No ale jak mus to mus. Złożyła je z cichym sykiem niezadowolenia. Zaczęła oddychać spokojnie, szybko aż coraz wolniej cały czas wbijając jadowicie fioletowe ślepia w Pustynię. Wzruszyła barkami a potem krótko odpowiedziała – Nie, nie przeszkadza mi to. Potrafię cię zrozumieć–
Ruszyła wiec do przodu, przebierając szybko łapami. Stawiała je na przemian, płynnie aby się nie przewrócić. Biorąc zakręt wygięła ciało w łuk na prawo, łapy pod skos w przeciwną stronę, ogon powędrował za ciałem. Robiła to wszystko odruchowo, zrobiła pięć okrążeń w jedną a potem w drugą stronę. Zatrzymała się przed Pustynią, nie wyrabiając i zdeżając się bokiem o szyję smoczycy. Zasyczała niezadowolona. Hmm...

[Oddech Pustyni]

Nie zwróciła uwagi na syk uczennicy, była skupiona jedynie na tym jak wykonuje polecenia. Cienista bez problemu ruszyła, od razu zabierając się za okrążenia i solidnie wykonując rozgrzewkę. Przyglądała się jej spokojnie, do czasu kiedy ta zahamowała nieudolnie i w nią uderzyła. Odruchy Pustyni nadal wydawały się w pewien sposób upośledzone, jako wojowniczka już dawno powinna radzić sobie z unikaniem tego typu "ataków", a jednak, nadal jej nie wychodziło. Zamyślenie nie było jej na łapę.
Kiedy ciało Asjeny grzmotnęło o jej szyję, Ognistą przeszył lodowaty, nieprzyjemny dreszcz, sprawiając, że smoczyca stanęła sztywno na łapach, a ogonem uderzyła niczym biczem albo jakby chciała jego końcówką uciąć komuś łeb. Pustynia otrząsnęła się dopiero po dłuższej chwili i spojrzała na pisklę typowym dla siebie, nieco otępiałym wzrokiem. Kiedy nie walczyła, czyli nie spodziewała się dotyku, każda taka "poufałość" sprawiała, że czuła coś na pokrój bólu, odmrożenia. Kiedy w końcu oprzytomniała, westchnęła przeciągle, a potem się odezwała, zupełnie zapominając o zajściu
–Jeżeli f-wiesz, że pow-powierzchnia jest śliska bądź nieh-nierówna, staraj się do niej dostosować i znacznie zwolnić, zamiast hamować od razu– spojrzała pod swoje łapy. W sumie grunt nie był szczególnie zniszczony lub w jakiś inny sposób niezdatny do biegania –Najlepiej jest hamować zadnimi łapami. Możesz spróbować je delikatnie podkl-podkurczyć, pazury zaś zah-zaryć w ziemi. Ale póki co po prostu zwalniaj– tłumaczyła rzeczowo. Kiedy sama uczyła się biegać również zdarzyło jej się nie wyrobić, ale nie zamierzała brać tego jako przykład. Wiedziała, że żeby uniknąć błędów trzeba wyjaśnić ich przyczynę, a nie je usprawiedliwiać.
–Swoją drogą podczas biegania możesz pochylić gk-głof-głowę lekko do przodu, to też może być dla ciebie ułatwienie– poinstruowała i oddaliła się od Asjeny o kilka kroków –Teraz poruszałaś się th-truchtem, więc możemy przejść do czegoś szybszego, mianowicie gah-galopu. W nim ziemi dotykają na przemian zadnie i przednie łapy, ale będzie to dla ciebie odruchowe kiedy już psys-przyspieszysz. Spróbuj przebiec w ten sposób kilka prostych linii, żeby zobaczyć jak szybka jesteś, a potem tak jak w truchcie, zrób kil-kilka kółek wokół mnie–

[Tejfe]

// Przepraszam za tak późny odpis.

Wichura tylko skinęła łbem na jego słowa. –Nie znałam dawnej Wody, ale Ty z niej pochodzisz i wierzę Ci na słowo. Nie pierwszy raz słyszę określenie Błotniści.– powiedziała wesoło, po czym ponownie otarła się o policzek wiekowego łowcy. –Kocham Cię, tato. Mówiłam Ci to już?– spytała, a wyraz jej pyska nagle posmutniał. –Przyszło mi do głowy jakby się jakby potoczyły się moje losy, gdybym została w Życiu. Nigdy nad tym nie zastanawiałam. – powiedziała bardziej do siebie, niż do swojego rozmówcy. Po chwili wyszła z tej zadumy. –A powiedz mi jak tam u reszty mojego rodzeństwa? Z Zapomnianym się widuje dosyć często, z Oczkiem też czasami. Jednak dawno nie widziałam Kaszmirowego i Ważki. Co u nich? Oni również poszli do Wody?

[Pasterz Kóz]

//Prędzej przepraszaj za to, że przepraszasz za takie coś, bo w takim wypadku ja ciągle bym musiał przepraszać za opóźnienia z odpisem :D

-Coś tam wspominałaś, ale możesz mi ciągle przypominać- zaśmiał się. -Ja Ciebie też kocham, córuś. Nie martw się tym co się nie wydarzyło, bo nigdy nie można być pewnym co by się wtedy stało, a przeszłości nie da się zmienić- powiedział jak tylko posmutniała. Taka była prawda, zaprzątanie sobie głowy "co by było gdyby" nie miał żadnego sensu. -Kaszmirowy został w Życiu, ale nie wiem zbyt wiele co u niego. Jakoś tak się złożyło. Tyle spraw na głowie, a Łowcą i tak jest się zawsze, mam mało czasu. Oczko pewnie będzie wiedział. Co do Ważki... Cóż, jestem z nią nieco skłócony. Poniosło mnie, gdy dowiedziałem się, że jest z inną samicą, ale staram się to naprawić- wyznał, nieco zawstydzony.

[Tejfe]

/// Heh. :P

Ona również zaśmiała się słysząc komentarz ojca. Przypomniały jej się te wspólne chwile z dzieciństwa, kiedy zawsze było im tak ze sobą dobrze. Wtedy nie miała nikogo kto tak świetnie ją rozumiał. Nawet Lilia nie dorównywała ubóstwianemu przez Tehanu ojcu. Siostra różniła się z nią pod tyloma względami, ale podobno były spokrewnione, a przynajmniej tak uważała Wichura, która nigdy nie dowiedziała się o swoim pochodzeniu. Ojciec był jej najlepszym przyjacielem. Teraz również ją rozumiał. –Mhm. Cieszę się, że nie da się zmienić. Nie chciałabym tego.– powiedziała z delikatnym uśmiechem, po czym wsłuchała się w jego opowieść o tym co się teraz dzieje w rodzinie. –Nie mów, że każą Ci jeszcze polować?! Według mnie powinieneś dostać zasłużoną emeryturę i odpoczywać, niech zastąpi Cię Głos. Nie możesz się przemęczać! Ile Ty właściwie masz księżycy, tato? Nigdy nie byłam w stanie tego określić. – wybuchnęła zmartwiona stanem zdrowia swojego staruszka. A kiedy usłyszała o Ważce to mocno się uśmiechnęła. –Ach! Nie rozmawiałam z nią o tym, ale wiem o tym, gdyż spotkałam ich wspólne dziecko. Ciekawe tylko kto jest ojcem? Mam nadzieję, że dojdziecie do porozumienia i kłótnia nie była bardzo sroga. Skoro ją kocha, to pozwólmy jej na to. Tyle tylko, żeby dzieci nie przeniosły błędnych wzorców rodzinnych na swoje przyszłe życie.