Sitowie

[Słodki Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Popatrzyłem na niego smutnym wzrokiem
–Pokłóciłem się z ojcem i chciałem zostać uzdrowicielem. Nyu. – powiedziałem ze smutkiem – Czy możesz mnie juz oto nie pytać? Nyu?– zamilkłem na chwilę
–Tak z ciekawości jaką funkcję pełnisz w stadzie cienia? Nyu? – byłem ciekaw

/mi chodzi ze te runy to katalizator do maddary

[Spojrzenie Mroku]

// Nigdzie o tym nie słyszałem >..> //


Najwidoczniej SPojrzenie nie miał zamiaru przestać drążyć tematu.
– Ojcem? -rzekł i dokładnie mu się przyjrzał... No jasne!– Twoim ojcem jest ta żałosna podróbka smoka, pozbawiona honoru i inteligencji? Współczuję Ci. Ale Twoje stado stworzyły jeszcze głupsze smoki. Z deszczu pod rynnę.
Jezu. Malec nigdy nie mógł usłyszeć głosu tak ociekającego pogardą. Pogarda się wręcz lała strumieniem z jego pyska, a sam jego wyraz pyska mówił że uważa Słowo i smoki które odeszły z wody za śmiecie. Ale przecież nie każdy mógł szczycić się tak szlachetnym rodowodem jak Spojrzenie. Słysząc jego pytanie, nieco się uspokoił i odparł:
-Jestem łowcą. Morduję bezbronne zwierzęta w lesie i osieracam młode na ich własnych oczach, nim je same zabiję.

[Słodki Kolec]

–Naprawdę? Nyu? – w moim głosie było słychać sarkazm – Musi być to ciekawe zajęcie. A tak z ciekawości, czy zjadasz pisklaki?Nyu? – zapytałem patrząc mu w oczy z lekko chorym uśmiechem na pysku.
Rozejrzałem się w około i zobaczyłem suche miejsce gdzie mogłem się położyć. Jak pomyślałem tak zrobiłem. To legowisko nie było zbyt wygodne ale chociaż nie leżałem na szlamie.

[Spojrzenie Mroku]

Atak faktycznie był ciekawy. Jeszcze nigdy go o to nikt nie pytał. Na ogół smoki z cienia wiedziały o tym doskonale, a nikomu innemu by nie przyszło do łba o to spytać
-Tylko te zdechłe. -odparł spokojnie, ciekawiąc się wewnątrz, czemu pisklaka interesują takie rzeczy-Żywe mogą przydać się stadu. A skąd to pytanie Ci do łba przyszło? Zainteresowany byciem zjedzonym?
łowca, błyskawicznie zbliżył łeb do malca, tak ze jego zębiska znalazły się tuż przy nim. Mógłby go zjeść na 3-4 kęsy, bez problemu.

[Słodki Kolec]

Szybko zbliżający się pysk mroka mnie bardzo zaniepokoił. Delikatnie odsunąłem od siebie.
–Ja chyba podziękuję. – w moim głosie było słychać lekki strach – Ja jestem nie smaczny.

[Spojrzenie Mroku]

Shiro mógł poczuć odór z pyska łowcy i z bliska przyjrzeć się jemu zaślinionemu uzębieniu. łowca był bardzo blisko spełnienia swojej propozycji. Ale się powstrzymał. Zapewne nie poniósł by żadnych konsekwencji. Woda nie była stadem. Brak jej terytorium, przywództwa... Nie ma podstaw do roszczenia żadnych praw... Ale nie. Nie będzie robił sobie zbędnych wrogów dla krótkiej przyjemności. Odsunął więc swój pysk.
-Szkoda -odparł po krótkiej chwili- A więc mały dziwaku. Powiesz mi co tutaj robisz? Co z twoim, tak zwanym, stadem? Gdzie wy żyjecie? co jecie?

[Słodki Kolec]

Niechciałem cieniowi gadać za dużo. No cóż jak pyta to odpowiem
–Żyjemy na terenach życia, tam też polujemy. Więc jemy to samo co reszta smoków. Nyu. – powiedziałem z uśmiechem na ustach. – Czemu pytasz o moje stado? Nyu?

[Spojrzenie Mroku]

Słysząc jego słowa samiec parsknął z pogarda. Co? Na terenach życia i tyam też polują. Czy on ma go za idiotę? Z groźną miną błyskawicznie złapał go za kark i przycisnął do ziemi.
-Kłamiesz. Jak ja nie lubię kłamców. Twoje stado nie istnieje. Nikt go nie uznał. Wszyscy wami gardzą. Nie macie terenów ani przywódcy. I co czyni was stadem? Nie należcie nawet już więcej do smoków wolnych stad. Chciało wam się własnego stada? To teraz zginiecie. -wycedził samiec z głosem przesiąkniętym czystą pogardą.

[Słodki Kolec]

Zaśmiałem się mu w pysk.
–Tereny mamy od zdrad zdradliwego bagna w lewo. Co co było kiedyś terenami wody. Przywódcę też mamy, więc jesteśmy juz stadem cienisty – powiedziałem to z pogarda w głosie. Patrzyłem na niego co zamierza zrobić, albo czego nie zamierza zrobić

[Spojrzenie Mroku]

// Nie umiesz się postarać na posta normalnej chociaż długości? I jakości?//

Łowca parsknął z pogardą.
-Przywódca Błota. Stado-gó.no. Tereny uzyskaliście tylko przez istny zamach i zdradę swojego stada, które was wychowało. Banda niewdzięcznych robaków. Jesteście żałośni -rzekł do pisklaka, po czym wbił swoje szpony w jego kark, który wcześniej trzymał, tak mocno że aż z ran poleciała obfita struga krwi. Następnie przyszpilił mu kark do ziemi. Zbliżył swój łeb do jego ucha i rzekł:
-Wołaj. Wołaj o pomoc. Zobaczysz jak mało jesteście warci. Jesteście niczym.
Uścisk bardzo powoli się zaciskał. Gdyby Shiro mógł teraz dostrzec minę łowcy dostrzegłby malującą się na nim wielką satysfakcję.

[Słodki Kolec]

Heee... Żałosny był. Obrażał moje stado, obrażał moją rodzinę. Czułem ból w karku, ciepłą pulsującą ciecz spluwającą po tułowiu, komplet pozorów drażniące moje nerwy.
Chciałem krzyczeć, błagać o litość. Krzyczeć prosząc o pomoc. Ja nic nie mogę zrobić. Ja, ja... Ja tu zginę...
Milczałem niczym grób. Słychać było kapanie mej cieplej posoki, szum sitowia mój oddech. Głośny i słychać było w nim ból. Bogowie ratujcie swe dzieciecie

[Spojrzenie Mroku]

A więc nie krzyczał? Nie błagał o litość ani nie walczył? Nie wysyłał impulsów? Co za robak. Co za ścierwo. Jak wszyscy jego pobratymcy. Tak jak oni nie zasługiwał na życie. Mały gnojek, który postanowił zdradzić tych którzy go wychowali i kochali, swoje własne stado... Po co? Bo ktoś miał taki kaprys. Taką zachciankę by zrobić coś "fajnego". Co prawda, na miejscu kata powinien być teraz Słowo, a nie on, ale przecież tamten cienias nigdy się odważy się wykonać swojej pracy i posprzątać syf który zostawił. Tak więc obowiązek spada na łowcę.
Ten nagle wbił swoje szpony jeszcze głębiej. Tak że przebiły się przez całą skórę i zagłębiły się w mięśniach. Następnie zaczął bardzo powoli, bez użycia siły, a jedynie polegając na ostrości szponów ciąć jego ciało. Antrasmer w swej torturze odpuścił sobie całe podejście psychologiczne, które zwykle odwala większość roboty. tutaj był czysty ból. Monstrualny. Szpony przecinały, bardzo powoli kolejne włókna, zbliżając się do karku, a więc i do rdzenia kręgowego.
-Krzycz! Pokaż że stać cię na cokolwiek! Nawet nie próbujesz ocalić swej nędznej egzystencji? KRZYCZ! -wydarł się na niego samiec po raz pierwszy podnosząc głos od bardzo, bardzo dawna. Widać było ze nie zawaha się dokończyć tortury szybko by uśmiercić kleryka.

[Słodki Kolec]

Żałosne, no poprostu koń by się uśmiał. On robi mi krzywdę a ja leze spokojnie z mętnym wzrokiem. Chce bym krzyczał ale nie dam mu tej satysfakcji.
Ciął mnie, włókno za włóknem, żyłka za żyłką, ścięgno za ścięgnem. Już po pierwszej chwili przestałem to czuć. Mój własny mózg załatwił mi niezły koktajl hormonalny.
Ja leżałem i patrzyłem na swojego oprawce. Nie ruszałem się i spokojnie czekałem aż skończy.

[Lenifiell]

Może zawahał się może bogowie ratowali życie Tygrysiego Kolca, lecz pazury Spojrzenia Mroku nie trafiały w cel tak jak powinny, rysowały jedynie łuski, siniacząc skórę pod spodem, lecz nie wbijały się w mięśnie. Teraz Jego decyzja czy zdecyduje się oszczędzić bezbronnego adepta, czy dalej będzie kontynuował swój ,,taniec" śmierci. W okolicy ucichły ptaki nie słychać już było świerszczy ani żab. Zwierzęta wyczuwały się to napięcie wiszące w powietrzu.

Tygrysi Kolec – 1x rana lekka (Zadrapania na łuskach kilka łusek rozdartych siniaki na ciele, lekkie krwawienie z naczyń włosowatych w okolicach brzucha).

[Spojrzenie Mroku]

Nie chciał krzyczeć jego sprawa. Spojrzenie zbyt często dawał szanse temu pod-smokowi. Miał wołać o pomoc, pokazać że jest warty przynajmniej cokolwiek, poprzez walkę o swoje życie. A nie robił nic. Dawał się kroić jak ofiara losu, nawet się nie szarpiąc. w takim razie, najwyraźniej jego życie nie było warte nic nawet dla niego samego. żałosne stworzenie. Szpony samca wbiły się głęboko i szybko przecięły jego skórę, zadając poczwórną ranę. Znów bez udziału siły, lecz przy pomocy samej, niezwykłej ostrości szponów samca. Tam razem ranił go by zabić. Z mina pełną satysfakcji szybko ciął przez jego kark tak, by przeciąć ważne żyły, przeciąć mięśnie, więzadła i ścięgna i zadać ranę tak poważną i głęboką, by przeciąć rdzeń kręgowy. Szczerze powiedziawszy to byłaby bardzo humanitarna śmierć.

[Słodki Kolec]

Ja leże a on mnie kroi na żywca. Po raz kolejny w mym krótkim życiu widziałem je po raz kolejny. I jak poprzednio dałem mu okejke z sentymentu.
Hee... więc tak wyglądał koniec? Ja leże spokojnie, nawet o nie nie walczę. Nie zależy mi czy nie warto? Sam nie wiem. Jeśli mam tu skonać. Niech skonam.
Czuję jak łowca tnie moje piękne pręgowane łuski. Rozcina moje żyły, cięgna, nerwy i mięśnie.
Bogowie, ratujcie swej dzecięcie.
W ostatniej myśli mej jeszcze w miarę przytomniej świadomości wysłałem wiadomość do kilku osób. Do Zorzy, Podszeptu i mojego przyjaciela Ducha. Wszystkie brzmiały tak samo – "Pomocy"
Przestałem walczyć, poddałem się. Graj, muzyko graj.

[Dwuznaczna Aluzja]

Okrutność Cienistego łowcy sięgnęła granic. Szpony z zabójczą precyzją cięły skórę, łuski i mięśnie. Nie było w tym siły, ostrość szponów i precyzja ciosów robiła swoje. Agonia wypełniała każdy zakamarek ciała Tygrysiego Kolca, który wzywał pomoc. Ale ledwo mu się udało, a ciało odmówiło posłuszeństwa. Ból wygrał. Krew zalała jego białe łuski. Przed ślepiami pojawiły się mroczki, świat zawirował... Nie bło nawet bólu. Omdlenie...

Tygrysi Kolec – 1x rana lekka (zadrapania na łuskach, kilka łusek rozdartych, siniaki na ciele, lekkie krwawienie z naczyń włosowatych w okolicach brzucha); 1x rana ciężka (poczwórne rany cięte na grzbiecie, obfite krwawienie i rozdzierający ból, przecięte ważne naczynia krwionośne, trudności w poruszaniu się, ból nasila się przy każdym ruchu); – nieprzytomny

[Lenifiell]

był na polowaniu właśnie szukał kamieni szlachetnych kiedy usłyszał wezwanie. Tygrysi? A cóż znów uczynił. Już raz musiał go ratować więc ruszył szybko, ciekawy był w co się wpakował, wzbił się w powietrze i ruszył lecąc bardzo szybko, a jako smok powietrzny umiał naprawdę dobrze latać i czół się tam jak smok wodny w wodzie. Niedługo potem dotarł tam skąd został wezwany. Wylądował lekko na ziemi i spojrzał na to co się działo. Zobaczył jakiegoś czarnego smoka stojącego nad Tygrysim, ten natomiast był nieprzytomny i krwawił. Spojrzał na tą scenę z przerażeniem. Cóż tu się działo? – Co ty wyprawiasz? – Wrzasnął. – Atakujesz smoka który walczyć nawet nie umie? Gdzie twój honor? – Pierwszy raz czuł wściekłość. Wysłał mentalną wiadomość z prośbą o przybycie do Zabójczego Umysłu i do ojca liczył na to ze się pojawią.

[Niebieski Kolec]

Odpoczywałem... Właśnie to robiłem gdy do mojego umysłu dotarło wołanie o pomoc ze słabym mignięciem obrazu miejsca, z którego dochodziło. Wiedziałem, kto je wysłał... Mój własny syn wzywał pomocy. Obie osobowości, które drzemały w moim ciele wykazały tylko jedno... nienawiść... Nienawiść do tych, których chciałem ochronić przechodząc do Wody. Cienisty łowca z dala mógł usłyszeć ryk... Był ostrzeżeniem... Na razie. Po chwili zauważył biegnącego w jego stronę łowcę. Zatrzymałem się dwa ogony od niego i nieprzytomnego syna. ~ Zostaw go!~ Wywarczałem patrząc w różnobarwne ślepia cienistego swoimi fioletowymi. Lepiej dla niego by odpuścił.

[Spojrzenie Mroku]

A więc padł. Nawet się nie wił. Żałosne. Wręcz śmieszne ale paradoksalnie w bardzo przykry sposób. Przykre, bo Antrasmer nie mógł uwierzyć że jakakolwiek smocza istota może być taka... słaba? Niedorozwinięta? Aż brakowało mu na to słów. Już miał dobijać malca, już miał zakończyć jego bezwartościowy żywot, gdy nagle pojawiły się znikąd dwa smoki. Co prawda poczuł jak Tygrysi wysyła impuls ale żeby tak szybko? W parę sekund? co to za magia? Ech, ale czego się spodziewać? Gdy tylko usłyszał zbliżające się smoki, chwycił kleryka za gardłu, zaciskając szpony na jego tchawicy, gotowy ją przerwać, w każdym momencie. I nawet nie było szansy go zatrzymać, gdy by zdecydował się to zrobić. Gdy smoki wylądowały, poznał po nich że jak on są łowcami. Ale wyglądali na naprawdę, naprawdę słabych. Ale czego się spodziewać po smokach Błota? Przecież oni są słabi zarówno mentalnie, jak i fizycznie. Rak wolnych stad. Nawet nie wpadli na "genialny" pomysł okrążenia go.
-Pf. Smoki z Błota. Myślałem że jesteście zbyt zajęci robieniem sobie wielkiej rozrywki z waszej zdrady własnego stada, które raczyło was wychować, by tu przybyć. -rzekł samiec, a mówiąc, tak by rozproszyć interlokutorów wysłał zakamuflowany impuls do przywódcy, by przekonał ta dwójkę do jak najszybszego odejścia. tymczasem ustawił się tak że bezwładne ciało Shiro oddzielało go od potencjalnych napastników. Jego szpony wciąż zagrażały tchawicy kleryka- Jeden ruch, który mi się nie spodoba, a gwarantuję wam ciekawa lekcję anatomii.
Po chwili spojrzał się też na pierwszego przybyłego.
-Nie bądź hipokrytą. Gdzie był honor w spiskowaniu przeciw własnemu przywódcy i zdradzaniu własnego domu, by stworzyć swój, własny, jeszcze bardziej bezwartościowy?

[Niebieski Kolec]

Widząc szpony łowcy na szyi syna krew zaczęła się we mnie gotować. Jednak pozostałem pozornie spokojny. Wiedziałem, że przed sobą mam podobnego sobie. Wiedziałem, że jest nieobliczalny. Przed ślepiami widziałem swój patrol na granicy z cieniem gdy to ścierwo mnie zaatakowało. ~ Pomyśl głąbie, że wbrew pozorom zostawiłem tego idiotę Słowo na lodzie by wam pomóc. Nie słyszałeś jego wielkich planów. Chciał zjednoczyć Życie z Ogniem, a twoje stado wybić, a tych co mu się nie sprzeciwią wypędzić. Jednak jak patrzę na ciebie to żałuję, że mu się to nie udało.~ Powiedziałem spoglądając co jakiś czas na swojego ucznia. Mam nadzieję, że w końcu to chodzące g*wno zrozumie swój błąd i odejdzie.