Drewniana Figura Aterala

[Ateral]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Szara postać, mniejsza od Uskrzydlonego, siedziała pośrodku groty w milczeniu i bezruchu. Czarne ślepia obserwowały obecnie Cienistego bez emocji. Bez oczekiwania, napięcia, bez powitania. Ateral po prostu... był. Nie więcej. Nawet nie oddychał. Ale z drugiej strony, po co bogowi oddychanie? W końcu i tak nie mógł umrzeć z braku powietrza. Może tylko w celu uspokojenia rozmówcy w jakimś stopniu. Ale Uskrzydlony miał z nim na tyle duże doświadczenie, że pewnie nie zaniepokoi go kamienność boga śmierci.

[Uskrzydlony Marzeniami]

A i owszem. Marzenie spędził zbyt wiele czasu na tym świecie, także w towarzystwie bogów, aby przejmować się czymś takim. Od samego wyklucia wierzył w to, że bogowie się nimi opiekują, dbają o nich. W tym wszystkim upewniło go kilka interwencji Erycala, z których jedną poczuł na sobie, a także Ateral, który od wielu księżyców stąpa po tych terenach. Do tej pory słyszał o jednej dłuższej wizycie boga, Naranlei, ale nawet bogini magii nie spędziła tutaj tak wiele czasu. A Skrzydło czasami zastanawiał się, jak dla Aterala płynie ten czas. Czy jest dla niego niczym mrugnięcie ślepiem? Krótkie, nic nie znaczące?
Białofutry przez krótką chwilę wpatrywał się w boga śmierci. I zrobił krok do tyłu, aby stanąć między swoimi kompanami, łeb w łeb.
– Chciałem cię o coś prosić. Moi kompani, przeżyli ze mną wiele. Nie zostało mi wiele księżyców na tym świecie. Chciałbym, abyś zdjął więzi łączące mnie z Chrapą i Wyrwijem. Im także coś się od życia należy. Większość swego życia spędzili pośród smoków. Czas, aby wrócili tam, gdzie ich miejsce. – wyjaśnił, a żółte ślepia śledziły poczynania Aterala, rejestrując każdy, nawet najmniejszy ruch.

[Ateral]

Ateral przez długą chwilę po prostu obserwował Uskrzydlonego Marzeniami.
– Cokolwiek stanie się smokowi, jego kompani nie umrą wraz z nim – powiedział beznamiętnym głosem, jakby nie bardzo go obchodził los zwierząt, którym smoki nakładały więzi. – Czy pomimo tej wiedzy życzysz sobie zerwania więzi? – czarne ślepia patrzyły na obecnie-Cienistego.
Ślepia były jedynym elementem tej szarej postaci, który sugerował, jakoby było w niej jakiekolwiek życie. Tylko one się poruszały.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Wysłuchał Aterala, a na pysku białofutrego pojawił się delikatny uśmiech.
– Wiem o tym. – odparł. Poklepał Chrapę po lewym boku, a po chwili Wyrwija po prawym. Spędził z nimi tyle czasu. Nie bardzo wiedział, jak sobie poradzi bez tej dwójki. Ale i im coś się od życia należy.
– Chcę, aby znowu poczuli się swobodnie pośród drzew, mogli galopować po równinach. Niech resztę swojego życia spędzą tak, jak powinni. Wolni, bez ograniczeń. – powiedział i spojrzał na swych kompanów, a w jego ślepiach widać było ogromny szacunek, jakim ich darzył i to, jak bardzo się zżyli. Ale nadszedł czas, żeby pozwolić im żyć własnym życiem. Tak, jak powinni.

[Ateral]

– Wedle twego życzenia, Uskrzydlony Marzeniami – odpowiedział mu Ateral, po czym z umysłu Uskrzydlonego, całkiem brutalnie i bez zapowiedzi, zniknęły obecności jego kompanów... zostawiając go całkiem samego w swojej głowie.
Czy będzie to przyjemna odmiana, czy raczej w pierwszych chwilach smok będzie tęsknił za kompanami, z którymi dzielił życie przez długie księżyce?
A tymczasem jego kompani, nieco oszołomieni na początku, smagnięci biczem mrozu po zadach przez Aterala uciekli z groty... Kierując się gdzieś, gdzie smoków nie było tak dużo.

[Cichy Potok]

Cichy nie spoglądał na ojca. Nie miał odwagi. A może po prostu też już go nienawidził? Kto wie? Jednak widząc wybiegające w popłochu zwierzęta, które chowały go za pisklęcia otworzył szerzej oczy. Co właściwie się stało? Nie był pewien, jednakże nie mógł dłużej siedzieć bezczynnie, podczas gdy Cień po prostu panoszy się i rozsiewa swoje zatrute ziarno na tych terenach. Grota boga Śmierci i Sprawiedliwości stała otworem i idąc za przykładem Uskrzydlonego ruszył wgłąb nieznanego. – Ateralu? – zapytał, rozglądając się za bogiem.

[Ateral]

Nie było po co się rozglądać, wystarczało iść za potęgującym się zimnem. I tam, w centrum mrozu w grocie widać było ciemną sylwetke boga o jasnym pysku. Którego czarne oczy spoczęły na Cichych Wodach jak tylko przywódca się pojawił.
– Co cię trapi, młody smoku? – zapytał Ateral głosem równie przyjaznym i ciepłym jak górska rzeka w środku zimy.

[Cichy Potok]

Chłód Cichemu nie przeszkadzał. Był ukojeniem dla jego starganych nerwów. Może i dokuczał jego ciału, jednak umysł, umysł był dziwnie spokojny. Błękitne ślepia spoczęły na sylwetce boga, a jego ciało machinalnie delikatnie się skłoniło w geście szacunku do boga śmierci i sprawiedliwości. – Przybyłem tutaj po radę, po pewność...której nie oczekuję dostać, jednakże rad byłbym odpowiedzi. – zaczął dość pogmatwanie, potem westchnął. – Czy Soreth już nie cierpi i czy zaznał spokoju? – to było pierwsze pytanie, które napłynęło do myśli Cichego, po czym jego wzrok ze szklistego, stał się stalowy – I chciałem upewnić się, że dwa smoki, które są odpowiedzialne za krzywdy jego i Tygrysiego Kolca zostaną pochłonięte w czeluści, z których przypełzły te gady...Zamierzam przeprowadzić nad nimi sąd, ale smocze Prawa są jasne, za zabicie i profanację, a to jeszcze bardziej obrzydliwa rzecz, jaką uczynili chcę aby te smoki zdechły i zaznały cierpień, jakich doznały smoki nad którymi trzymam pieczę, czy to czyni ze mnie potwora? – zapytał, odwracając wzrok od oblicza boga śmierci, może nie chciał widzieć w tych gwieździstych ślepiach, które wydawały się wszechwiedzące potępienia? Być może...

[Ateral]

– Soreth, w chwili śmierci, nie cierpiał. Nie cierpi także teraz – odpowiedział cichym głosem Ateral, nie ruszając nawet powieką. – A pragnienie pomsty nie czyni z ciebie potwora. Czyni z ciebie ojca swoich smoków. Tak, jak to powinno być – zimne ślepia zabłysły na chwilę. – Śmierć ani sprawiedliwość nie oszczędzi nikogo. Bogowie odbiorą wszelki dług, jaki pozostawiły po sobie smoki za życia. Jednakże czy żyjący wyrównają rachunki między sobą... To zależy od was. Ta droga nie jest łatwa ani przyjemna, a na jej końcu nie ma ulgi, jest jedynie pustka. Ale cena musi zostać zapłacona, a kara wymierzona, jeśli żyjący mają doznać spokoju ducha – bóg spojrzał gdzieś w punkt nad Cichymi Wodami. – Nasze błogosławieństwa będą wam towarzyszyć.

[Cichy Potok]

Słysząc słowa Aterala skinął krótko pyskiem. Po czym spojrzał na boga w postaci smoka. Czy na pewno wyglądali tak, jak prezentowali się za życia? Czy to tylko ułudne formy, aby im, smokom było lepiej ich postrzegać? Sam nie był pewien i w zasadzie nie zamierzał rozwiązywać tej zagadki, to sprawa bogów. Nie jego. Milczał, jak to zazwyczaj robił, chwilę kontemplując słowa. Jednak poczucie winy za to, że zamierza zabić dwójkę smoków w gniewie zżerało go od środka, mimo wszystko sprawiedliwości musi się stać zadość i nie zamierzał narażać ani jednego smoka więcej na kanibalizm i okrucieństwo tak podłe, że aż w Cichym obudziły emocje, o których sam siebie nie podejrzewał. – Dziękuję... – wyszeptał, po czym skłonił się raz jeszcze bogowi śmierci, aby zaraz potem ruszyć w stronę wyjścia i zniknąć. Ta rozmowa dała mu wiele, choćby wiedzę, że jego syn już nie cierpi i kiedyś go spotka, wraz z Bezkresną gdzieś tam...w domenie Aterala.

[Ateral]

Ateral beznamiętnie patrzył za Cichymi Wodami. Bóg nie zaoferował smokowi nic. Rady, wskazówki... A te słowa, które wypowiedział, ledwie można było uznać za pocieszenie. Ale bogowie nie od tego byli. O ile ich sens istnienia wzrastał ponad bycie zagadkowymi jak tylko się dało. Tę jedną zagadkę smoki śmiertelne musiały wziąć na wiarę. Bo jeśli uznają, iż istnienie bogów nie miało sensu... To co to mówiło o ich własnym istnieniu?

[Oczywistooki]

Kogoż tu licho niesie? Oczywisty Kolec w tak mrocznym miejscu? Chyba musiał mieć poważny problem w ostatnich księżycach, że przychodzi do miejsca, w którym nigdy nie był. A może był, tylko w innym wcieleniu? Tylko bogowie to wiedzą.
Bez zbędnych hałasów, z nienaturalnie dla niego poważną miną (gdyż jego pyszczek zwykł się uśmiechać!) wszedł do Ciemnej Groty, gdzie podobno można spotkać Aterala.
– Ateralu... Nie wiem, czy tu jesteś, ale... – Zrobił krótką przerwę na połknięcie śliny. – Czy mógłbym wiedzieć co z moim zmarłym rodzeństwem...? Cirrusem... Arią... Psotnikiem oraz... Bezkresną Galaktyką? – Zapytał spokojnie, wpatrując się w ciemność. Spodziewał się nagłego powiewu chłodnego wiatru, gdyż widział kiedyś na jakimś spotkaniu, że Ateral zazwyczaj swoją obecność znaczył lodem bądź chłodniejszym powietrzem. Martwił się o dusze swoich bliskich... Chciał wiedzieć, czy zaznały spokoju i czy nic im już nie grozi.

[Ateral]

Ateral rzeczywiście był w Ciemnej Grocie (jak zwykle), gdzie rzeczywiście panował przenikający kości chłód. Wysłuchał słów Oczywistego Kolca.
– Odpowiedź na to pytanie może nie być tą, której oczekujesz lub tą, która uśmierzy twoje obawy – powiedział cichym, obojętnym głosem bóg śmierci i sprawiedliwości.
Bo czyż zmarli martwili się żywymi tak, jak żywi martwymi? Raczej wątpliwe. Kto wie, być może nawet dusze te były już w nowych ciałach. I Oczywisty Kolec je już zdążył poznać.

[Oczywistooki]

// zakładam, że słyszę tylko głos Aterala i go nie widzę

– Ja chciałbym usłyszeć prawdę. – Rzekł poważnym, aczkolwiek cichym głosikiem – Oczywiście, jeśli można prosić o to, abyś powiedział to... – Dodał po chwili, nie szczędząc szacunku do tak potężnej istoty jak on. Swoją drogą ciekawiła go jeszcze jedna kwestia, i to niezmiernie.
– Ateralu... Czy mógłbym się Ciebie o jeszcze jedną rzecz zapytać? – Dla pewności się spytał po tym, niezależnie od tego, co pan śmierci odpowiedziałby na jego pytanie. Wiedział, że na przykład bóg mógł mieć inne zajęcia niż odpowiadanie na pytania takiego zwykłego śmiertelnika, jakim był Oczywisty.

[Ateral]

– Zmarli nie niepokoją się o żywych – powiedział cicho Ateral, a jego czarne ślepia błysnęły w ciemności groty. – Pytać zawsze można – dodał obojętnie.
Zadanie pytania nie było problemem. Większym problemem było chyba uzyskanie odpowiedzi, lub wręcz jasnej i zrozumiałej odpowiedzi.

[Oczywistooki]

Co z tego, że zmarli nie interesują się żywymi, skoro Oczywisty był jeszcze żywy? Jeszcze...
W duchu się ucieszył, że Ateral ma czas na porozmawianie z nic dla niego nie znaczącym smokiem, jak Oczko.
– Czy... Pamiętasz dzień, w którym przyszedłeś na ten świat? Jak się wtedy czułeś? – Rzekł, nie chcąc jakoś mocno zadawać tego pytania. Pamiętał historię, o której opowiadała mu Ulotne Wspomnienie, o stworzeniu Aterala... Bardzo go interesowało to, jak to jest... Budzić się i nagle być bogiem śmierci i sprawiedliwości.

[Ateral]

Jeśli Ateral był zdziwiony pytaniem, to nie okazał tego po sobie.
– Wcześniej nie istniałem. A od pewnego momentu zacząłem istnieć – powiedział po prostu. – Nie jesteśmy wami. W naszym przypadku nie ma etapu nauki, dorastania do mocy. Kiedy zacząłem istnieć, miałem też świadomość wszystkiego. Możecie mnie nazywać najmłodszym z bogów, ale wiek boga nie ma znaczenia dla jego wiedzy i doświadczenia.

[Oczywistooki]

Zrozumiał wszystko. Trochę dziwne, że nie był młody a zadawał takie pytania, ale no cóż, zdarza się.
– Dziękuję za twą odpowiedź. Interesujące... – Wypowiedź dokończył w swoim umyśle. Na koniec pokłonił się bogu, a następnie skierował się do wyjścia.
– Życzę miłego dnia. – Niespodziewanie rzekł, jak najprawdopodobniej nikt nigdy. Był to miły i ciepły głos, który zapewne zdziwił nieco Aterala, bo któż to kiedykolwiek życzył mu czegoś miłego?

[Nathi]

Szedł wolnym krokiem, zupełnie jakby był to najzwyklejszy w świecie spacer. Słowo rozglądał się, jakby zachwycając się pięknem otaczającego świata. Odczuwał na swoich łuskach chłód, choć nie przeszkadzało mu to. Zimno można było interpretować na dwa sposoby; jak uciążliwe szczypanie lub jak powiew świeżości. Choć jako gad nienawidził tej pory roku, to tego dnia nie robiła mu ona różnicy. A był to dzień szczególny, bo wybierał się w odwiedziny do tego, wokół którego aura zimna unosiła się niezależnie od pory roku.
Zawędrował pod samą Ciemną Grotę. Stanął tuż przed wejściem, z dumnie wypiętą piersią do przodu, jak zwykle. Trudno było wyczytać cokolwiek z jego pyska. Był raczej rozluźniony. Cierpliwie wpatrywał się w cień jaskini, oczekując pozwolenia na przekroczenie jej progu.
Nie pukał. Ateral doskonale wiedział, że miał gościa. W końcu był bogiem. Widział wszystko.

[Administrator]

Ateral wiedział. Czemu by nie. Ale zaproszenie nie przychodziło. Bo po co? Gdyby Ateral nie życzył sobie gości... Zostałby po prostu niewidzialny!
Chociaż może powinno się doceniać tego typu przejawy grzeczności. W końcu niekultywowane szybko znikały, a potem zaczynało się za nimi tęsknić. Z drugiej strony niektóre rzeczy może zwyczajnie nie były w naturze boga śmierci. Który najczęściej przychodził bez pukania i nieproszony.
Ale Biały Kolec ze swej pozycji nie mógł dostrzec, czy ktokolwiek jest w środku i go ignoruje, czy też grota jest pusta. Może powinien zrobić parę kroków do przodu i tam zajrzeć?

[Nathi]

Uśmiechnął się delikatnie. Więc to tak.
– Ateralu – odezwał się grzecznie, z zaskakującym wręcz spokojem. – Czy mógłbym wejść? Chciałbym porozmawiać – oznajmił, choć niezbyt natarczywie. Przysunął się do groty ledwie o krok, nie chcąc się do niej wpraszać bez pozwolenia. A może bóg śmierci właśnie kogoś przyjmował, z kimś rozmawiał?
Spojrzał na bok, na rosnące nieopodal drzewo. Tak, jakby nie czekał, a po prostu stał w tym miejscu dla przyjemności. Bo dobrze stąd było widać tę konkretną roślinę.
Interesujące, że taki smok jak on nigdy wcześniej nie prosił o rozmowę z Ateralem. Tyle miał w końcu planów, tyle pomysłów. I z żadnym pytaniem, z żadną prośbą nigdy go nie odwiedził. Lepiej późno niż wcale. Za parę ładnych księżyców to bóg odwiedzi jego...