Jezioro

[Oddech Pustyni]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Adept zaczął dziwnie warczeć, a jego kąciki ust wykrzywiły się łukiem do góry. A no tak, śmiał się.
–Jeżeli nie będziesz podchodził bliżej– wystawiła lewą łapę i nakreśliła w powietrzu linię, idealnie pomiędzy nimi –nie będę musiała ci zabh-zabraniać– mówiła szczerze, jak zwykle i patrzyła nieprzerwanie w ślepia Adepta. Czyli nastąpiła zgoda. Po tym wszystkim nie miała jednak pojęcia co powiedzieć. Oczko zapewne wiedział już, że kiepsko jej szło zaczynanie rozmowy.
–Przepraszam, że przeze mnie byłeś zest-zestresowany. Teraz jednak możemy się trochę rozluźnić prawda?– Tylko w jaki sposób? Spojrzała na wodę... no tak –Umiesz pływać?– rzuciła ni stąd ni zowąd, chcąc zacząć inną rozmowę.

[Oczywistooki]

– Oczywiście! – Potwierdził to, iż nie ma zamiaru już się zbliżać. – Tak, możemy się rozluźnić... Czy umiem pływać... to zależy, czy jestem pół-przytomny, czy nie. – Zaśmiał się, wspominając dawny incydent, lecz tym razem bez żadnego strachu. – A czemu pytasz? – Dodał po chwili, spoglądając właśnie na jezioro. Czyżby Piaskowa chciała... czegoś się nauczyć od niego?! Byłoby świetnie!

[Zutto]

– Skręcanie. Wygiąć całe ciało w łuk w stronę skrętu. Gdy zakończyć skręt, odrzuć ogon w stronę przeciwną. Tylko nie zapominać o łapkach. – Już dokładnie zapamiętała jak wygląda każda nauka podstaw, ponieważ wiedziała, że jeszcze nie raz przyjdzie jej uczyć kogoś tej umiejętności. Rav cały czas, bez przerwy przyglądała się "uczennicy". Starała się nie przegapić niczego. W końcu jeśli zrobiłaby coś źle teraz, potem zapamiętałaby to i powtarzała to źle do czasu aż ktoś jej tego nie wytłumaczy. Na szczęście Alyssa była całkiem mądra i szybko zrozumiała o co chodziło w pływaniu. Dlatego też morska nie musiała jej poprawiać. Siedziała tylko na brzegu, patrzyła na nią i dawała coraz to nowsze polecenia.

[Dynamika Ostrza]

Alyssa pokiwałaby główką, albo odezwała się, albo jakoś inaczej dałaby Rav do zrozumienia, że słyszy i rozumie polecenie, ale teraz nie mogła. Była zbyt zajęta wysilaniem mięśni łapek, by odpychać nimi wodę i nie wpadać pod nią. Trochę ciężko jej było podczas takiego wysiłku mówić, więc postanowiła po prostu zrobić co jej każą. Wygięła swoje ciałko w łuk w prawą stronę, razem z szyją, zmieniając kierunek pływania, a na koniec tegoż skrętu dla odzyskania pozycji poziomej w tej zimnej cieczy zwanej wodą odrzuciła swój ogonek na lewo. Był to raczej łagodny skręt i zajął jej trochę miejsca, aczkolwiek nikt nie potrzebował się tym martwić, Jezioro było w końcu wielkie. Podpłynęła jeszcze kawałek do przodu, młócąc łapkami wodę w wyrównanym rytmie, po czym powtórzyła ten sam manewr, lecz tym razem w stronę przeciwną. Wygięła ciałko w lewo i zaczęła skręcać, zataczając w wodzie obszerne półkole, a następnie odrzuciła ogon w prawo by zacząć znów płynąć prosto. Mając główkę wystawioną nad wodę obserwowała też Rav i uważnie słuchała, czy z jej pyszczka nie padają kolejne instrukcje czy polecenia. Łapki ją już trochę bolały, bo pływanie wymagało włożenia w ich ruchy dużo więcej siły niż bieg, była też trochę zasapana, ale pewnie jeszcze parę ćwiczeń mogłaby zrobić gdyby musiała.

[Zutto]

Rav pokiwała łebkiem. Czyni nawet dla futerkowych smoków pływanie nie było aż takim wielkim problemem.
– Ostatnie zadanie. Nabrać dużo powietrza w płuca po czym szarpnąć ciałem w dół, by zanurkować. Przepłynąć trochę pod wodą, zakręcić i wynurzyć się gdy zacząć brakować ci powietrza. – Powiedziała wpatrując się w głębsze miejsca Zimnego Jeziora. Oczywiście nie kazała jej tam płynąć. Alyssa miała się tylko zanurzyć , nie za głęboko. Po prostu, by ciecz zalała ją w całości, i by żadna część jej ciała nie wystawała ponad powierzchnię wody. – A! I postarać się nie zamykać ślepi. – Dodała. Teraz pozostało jej już tylko czekać na wykonanie ostatniego zadania. Tego najtrudniejszego w całej nauce podstaw pływania.

[Dynamika Ostrza]

Fakt że futerko Alys miała krótkie, jak u pospolitego dachowego kota, na pewno jej to pływanie ułatwiał. Bardziej puchate smoki musiały mieć pewnie dużo trudniej, z całym futrem robiącym się ciężkim od wody. Słysząc instrukcję Rav, różowofutra wzięła głęboki wdech i zarzuciła szyją tak, by zanurzyć głowę pod wodę i pociągnąć za nią resztę ciała. Odgarniała też wodę energicznymi ruchami łapek za siebie, do góry, by od razu się nie wynurzyć. Jednak z chwilą gdy woda wdarła jej się do oczu, mała wystraszyła się tego nieznanego dotąd odczucia i musiała je zamknąć. Przepłynęła tak kawałek na ślepo, po czym uniosła łebek w górę, ogon zaś podkuliła w dół by ustawić się przodem ciała do powierzchni. Znów zaczęła wiosłować łapkami by wreszcie wynurzyć łebek znad wody i zacząć nim machać, otrzepując go z wody. Wypuściła też trzymane dotąd powietrze. Dopiero po chwili otworzyła ponownie oczy, mrugając kilkakrotnie.
Ale Rav mówiła żeby nie zamykać oczu. Czy to było w ogóle możliwe dla takiego smoka jak Alyssa? Nie była w końcu rasy morskiej. A może woda pomimo tego nieprzyjemnego uczucia przy zetknięciu się jej z oczami małej nie zrobi jej żadnej krzywdy? Może niepotrzebnie się bała?
Pisklę spróbowało jeszcze raz zanurzyć łebek, bez nurkowania całym ciałem, utrzymując się na powierzchni, tak jednak by jej ślepia znalazły się pod wodą. Zamknęła je jeszcze przed zanurzeniem a teraz, pod powierzchnią cieczy spróbowała otworzyć. Powoli. Aż w końcu jej się udało, nie było to jednak przyjemne, ani zbytnio niczego nie ułatwiało. Widziała tylko rozmazane kształty na dnie poprzez te całe masy wody. Wynurzyła łebek i znów spróbowała zanurkować, żeby mieć to ćwiczenie za sobą, tym razem nie poddając się już odruchowi zamknięcia ślepi. Oczywiście przed zanurzeniem się wzięła głęboki wdech. Skierowała swe ciało w dół i zaczęła wiosłować mocno łapkami, odpychając za siebie wodę by zanurzyć się głębiej. Teraz spróbowała jeszcze zakręcić pod wodą. Ciągle młócąc wodę łapkami zgięła swoje ciało w lewo, zmieniając kierunek pływania, choć w tym rozmazanym, podwodnym świecie ledwo orientowała się w którą stronę skręca i gdzie właściwie wypłynie. Na koniec skrętu zawinęła ogon w przeciwną stronę, w prawo, prostując swą trasę. Zaczynało jej powoli brakować powietrza.
Czuła taki dziwny ucisk w płucach, nieprzyzwyczajonych do zatrzymywania wewnątrz takich ilości zużytego już powietrza. Dało jej to znak że czas się wynurzać. Zadarła głowę w górę i zaczęła łapkami upychać wodę pod siebie, by ustawić się przodem do powierzchni i zacząć wypływać. Wynurzyła się szybko, głośno wydychając oraz łapiąc do płuc świeże, bogate w tlen powietrze. Zorientowała się że jest ustawiona w kierunku brzegu, to też zaczęła tam płynąć. W końcu jak ostatnie zadanie, to ostatnie i już kończyli, tak?
Ostatecznie dopłynęła do miejsca gdzie mogła już swobodnie stanąć w wodzie. Miała otwarty pyszczek, sapała ze zmęczenia, a jednocześnie się uśmiechała. Jej spojrzenie powędrowało do Rav.
–Dobrze nurkowałam? – Spytała, przez jej głos ciągle przebijała się nuta entuzjazmu, choć temu który był w małej na początku nauki już się nie równała. W dodatku łebek Alyssy, cały w mokrym futerku owiała chłodna bryza co sprawiło, że mała wzdrygnęła się z zimna, pomimo prażącego słońca nad nimi.

[Zutto]

Nie poszło jej najgorzej. O dziwo strasznie mało powietrza musiało jej się mieścić w płucach skoro aż tyle razy musiała pobierać je przed zanurkowaniem. Tak czy siak udało jej się. Na jej pytanie jedynie pokiwała potakująco łbem. Następnie wstała i rozciągnęła się. Poczekała aż Alyssa dopłynie do brzegu po czym podeszła do niej.
– Czy to już wszystko? – Chciała się jakby co upewnić czy futrzasta nie ma jeszcze jakiejś prośby czy coś. Morska nie patrzała jednak teraz na samiczkę, a wodę. Chciałaby już do niej wrócić i badać dalej dno jeziora ale nie popędzi tam do czasu aż nie upewni się, że zrobiła już wszystko, co powinna.

// Raport

[Dynamika Ostrza]

–T-tak, wszystko– Odpowiedziała swej rówieśniczce, ponownie wzdrygając się od powiewu chłodnej bryzy.
–Dziękuję! – Dodała wesoło, po czym zaczęła wychodzić z wody. A im mniej jej futra było pod wodą tym robiło jej się zimniej. Brrr. W dodatku jej futerko, choć krótkie, pozlepiało się i czuła się niczym w śliskim kombinezonie. Od czasu do czasu przechodził ją dreszcz chłodu. Po wyjściu na brzeg natychmiast otrzepała się, niczym mokry pies, rozchlapując wodę po okolicy. Ciągle jednak czuła się mokra i zimna. Dostrzegła wtedy jednak swoją matkę, która musiała wcześniej obserwować jak uczyła się pływać. Od razu do niej podbiegła i skuliła się przy niej, wtulając się w jej pióra i futro z uśmiechem na pyszczku. Od razu było jej cieplej. No, bo co z tego, że jej mamusia też będzie teraz mokra od tych jej przytulasów? Przecież taki duży smok jak ona nie odczuwał pewnie aż tak bardzo zimna od jakiegoś drobnego, mokrego pisklątka które się do niego przylepiło?

[Zutto]

Rav pożegnała się z nowo poznaną smoczycą po czym weszła ponownie do wody. Głębiej i głębiej, a gdy woda sięgła jej do szyi – natychmiastowo zanurzyła się. Bez żadnego nabierania powietrza w płuca czy pływania po powierzchni. Osoby przebywające w pobliżu mogły dostrzec pomarańczową, podobną do smoka plamę, która wężowatymi ruchami poruszała się do przodu, ku środkowi jeziora. Nim jednak tam dopłynęła zaczęła coraz szybciej zanikać. Smoczy kształt stawał się coraz mniej wyraźny, a po pewnym czasie całkowicie zniknął. Rav zanurkowała na samo dno jeziora. Dopiero tam znajdował się prawdziwy raj dla morskich smoków. Muszelki, rybki, podwodne rośliny. Najpiękniejsze rzeczy, do których większość smoków nie może dopłynąć i których żaden nie-morski zapewne nigdy nie zobaczy.

[Subtelny Gniew]

Przytuliła mocno Alyssę, gdy ta do niej podeszła, a potem obsuszyła ją za pomocą magii. Choć dzień był tak gorący, że ona osobiście cieszyłaby się nawet z zanurkowania w wodzie. Choć nigdy nie przebadała za pływaniem. Może dlatego, że gdy miała okazję nauczyć się pływać, rzeka była lodowata.
Z lekkim niepokojem obserwowała odpływającą Rav. Wyglądało jednak na to, że mała wie co robi. Była morskim smokiem, a to z pewnością czyniło z niej lepszą pływaczkę niż była nią Jesień. A poza tym nie było to jej (okropna ta kobita).
– Chcesz coś porobić? – spytała Alyssę. Choć najchętniej poszłaby spać. Ostatnio odkryło, że ciepełko futerkowych, a także niefuterkowych stworzonek stanowi lepszą kołdrę niż skóra. Tym bardziej nie przepadała za wczesnym wstawaniem.

[Dynamika Ostrza]

Mała poczuła, jak nagle cała wilgoć znika z jej futerka, kiedy mamusia ją przytuliła. Uśmiechnęła się i oparła łapkami o pierś Jesieni uśmiechając się ciepło. Zadarła główkę do góry by popatrzeć mamusi w oczy.
–A opowiesz mi coś? – Zapytała niewinnym pisklęcym głosikiem. Końcówka jej ogona latała energicznie to na lewo to na prawo. Pisklątku zdecydowanie nie chciało się spać. Teraz, gdy już nie było jej zimno, nie musiała nawet leżeć skulona. Potrzebne jej były nowe bodźce, wiedza, rozrywka, cokolwiek! Byle by tylko nie siedzieć bezczynnie. A może Jesień znała jakieś bajki lub historie? Fajnie by było gdyby jakąś opowiedziała
–Jakąś ciekawą historię! – Po namyśle malutka dodała, po czym odkleiła się od mamusi, odskoczyła do tyłu i oparła się na łokciach przednich łapek, niczym szczenię zapraszające do zabawy. Nie mogła się doczekać.

[Subtelny Gniew]

Podniosła wysoko brwi i rozszerzyła oczy. Ciekawą historię? To dopiero. Nigdy nie musiała opowiadać "ciekawych historii". Może coś o stadach, bogach. Ale o bogach wiedziała mało, a historia z pewnością znuży maleństwo. Poza tym, nie miała ochoty opowiadać tego wszystkiego, co powtarzała cały czas. Ale czy ona znała jakieś ciekawe historie? Chyba nie była bardzo kreatywna w słowie. Uwielbiała powtarzać pieśni, historię. Ale tych w głupich pomysłach wykazywała się inwencją twórzą.

– Cóż – zaczęła opowieść, w której nigdy nie wie się, jakie będzie następne słowo. – Była sobie mała smocza księżniczka. Miała tatę smoczego króla, i mamę smoczą królową. A także młodsze smocze rodzeństwo, za którym nie przepadała. Smoczy król i smocza królowa byli bardzo dobrzy, a smocza księżniczka chciała być taka jak oni. Była ciekawa świata, kulturalna i czasem bardzo nieprzewidywalna. Ale raczej starała się zachowywać wzorowo. No oprócz kłócenia się z rodzeństwem...

[Dynamika Ostrza]

Gdy jej matka zaczęła opowiadać, źrenice małej rozszerzyły się w czystej fascynacji. Ba, mała nawet usiadła na zadku jak bogowie przykazali, a był to w jej przypadku rzadki widok, biorąc pod uwagę ilość genów które odziedziczyła od ojca. jedynie końcówka jej ogona była nieustannie w ruchu, podrygując gwałtownie, co zwykle było oznaką ciekawości, ekscytacji, niecierpliwości, ciekawości czy też po prostu sytuacji w której małą rozpierała energia. Niezbyt jednoznaczny sygnał mowy ciała, trzeba przyznać. Bo choć historia była pewnie wymyślana na poczekaniu, mała Alyssa nie była przecież krytykiem narracji. Jedynie małym pisklątkiem. A takie, jak wiadomo, cieszą nawet najprostsze rzeczy. Była bardzo ciekawa co przydarzy się smoczej księżniczce. Bo przecież historie zwykle polegają na tym że coś się w nich dzieje.
Dlatego też mała patrzyła się na matkę ślepkami pełnymi ciekawości, wyczekującymi, chcąc usłyszeć dalszą część historyjki. Z resztą, samo spędzanie czasu z mamą było dla niej cenne, bo przecież rzadko mamę widziała. Częściej po prostu bawiła się z ciocią Chybioną albo z tatusiem.

[Subtelny Gniew]

Czuła się zakłopotana faktem, że Alyssę tak ciekawi ta historia, a ona, biedna, młoda (choć już nie taka młoda, bądźmy szczerzy) kiepska matka musiała zmyślać na poczekaniu.

– Pewnego dnia smocza księżniczka – mówiła wolno, obracając głową dookoła w poszukiwaniu inspiracji. – Wyszła na samotny spacer, kiedy nikt nie widział i skierowała się nad.... Bystrą Rzekę – zawołała z taką radością, że doszła jakiegoś punktu, że wręcz przygryzła wargę, obawiając się, że ktoś to usłyszał i pomyślał, że już do reszty zwariowała. – Usiadła nad brzegiem i pomyślała, że mogłaby trochę popływać. Weszła więc do wody i zaczęła poruszać łapkami, jak uczył ją ojciec, smoczy król. I w pewnym momencie! – nadała swojemu głos ton tajemniczości, głównie dlatego, że sama z wielkim zainteresowaniem oczekiwała, co będzie dalej. – Poczuła, że coś chwyciło ją za łapę!

[Dynamika Ostrza]

W wyjątkowym dla siebie skupieniu mała słuchała dalszego ciągu historii. Obswerwowała też gestykulację Bzu, uznając że jest ona częścią opowieści. Toteż gdy po pierwszych słowach jej matka rozejrzała się, mała podążyła za jej wzrokiem, zaciekawiona. Niczego niestety nie dostrzegła, poza krajobrazem rzecz jasna, dlatego wróciła wzrokiem do swej mamy, przekrzywiając nieco główkę w zapytaniu.
Wtedy jednak nadeszła dalsza część opowieści. Uśmiechnęła się szeroko. ona też czasem się wymykała, sama i szła przed siebie. Na radosne zawołanie Bzu o miejscu, do którego smocza księżniczka poszła, w oczkach małej pojawiła się iskierka ekscytacji. Nad żadną rzeką jeszcze nie była, szczerze powiedziawszy. Musiała kiedyś jakąś zobaczyć! Ale ciocia Chybiona albo mama zawsze ją łapią. Przechyliła łebek na drugą stronę gdy usłyszała że smocza księżniczka poszła popływać. A po co właściwie? Według małej Alyssy woda tylko moczyła futerko i nic więcej. A jeszcze ten tajemniczy ton który przybrał głos jej matki gdy opowiadała o pływaniu. Mała aż pochyliła się, jakby następne słowa opowieści miały być tajemnicą wyszeptaną jej do ucha.
Nie były jednak! Słysząc nagle że coś złapało małą smoczą księżniczkę za łapę Alyssa wręcz podskoczyła, piskając z przejęcia i zaskoczenia.
Kto wie, może Bez się niedocenia w kwestii zmyślania historii? Albo to po prostu pisklęca rzecz, tak wszystko przeżywać?

[Subtelny Gniew]

– Tak, Al! Chwyciło ją za łapę coś oślizgłego i silnego zaczęło ciągnąć ją w dół i w dół – starała się mówić cicho, z napięciem w głosie, by ukryć brak dalszej części historii, którą zaraz wymyślą, jej szare komórki, ale jeszcze nie teraz. Dlatego na razie napięcie miało po prostu rosnąć, tak jak ekscytacji Alyssy. – Aż na samo dno. Woda stawała się coraz ciemniejsza, choć z początku smocza księżniczka widziała ryby, a nawet całe ławice to ryby niedługo zniknęła. Spowiła ją ciemność, coś ciągnęło ją coraz głębiej i głębiej, tak daleko, że pisklę nawet nie wyobrażało sobie, że Rzeka jest taka głęboka! Spowijała ją ciemność, a może to oczy zamykały jej się od braku powietrza, wiedziała tylko, że wciąż płynie i choć próbuje się uwolnić, oślizgły uścisk był na to za mocy... – wzięła bardzo długi głęboki wdech, grając na zwłokę, ale że dech się kończył, a ona nie miała dalszej części historii, chwyciła się ostatniej deski ratunku, która pojawiła jej się intuicyjnie przed oczyma.

– Tymczasem – jej głos stał się trochę normalny, lekko zachrypnięty przez długi wdech, przypominający tracenie powietrza przez smoczą księżniczkę. – Smoczy król i smocza królowa zauważyli, że brakuje ich smoczej księżniczki...

[Dynamika Ostrza]

I rozpoczął się dalszy ciąg opowieści. Słysząc jakie straszne rzeczy przytrafiły się smoczej księżniczce, Alyssa siedziała z lekko otwartym pyszczkiem, oczyma w których rozkwitło nagle przerażenie. Można by powiedzieć że w ogóle nie miała dystansu do tej historii, przeżywała ją, jakby to wszystko, na jej oczach, działo się naprawdę. W dodatku, sposób w jaki Bez opowiadała, zmieniając ton głosu tak, aby podkreślał klimat opowieści, jeszcze to wrażenie u małej wzmacniał.
Przycisnęła swe skrzydełka do boków, kto by się przyjrzał zobaczyłby że delikatnie drżały. Co będzie dalej? Co się stanie? Końcówka ogona różowej puchokulki dygotała w napięciu. Tym bardziej podczas stosunkowo długiej przerwy w narracji, jaką Bez poczyniła, by wymyślić dalszą część bajki. Oczywiście mała tego nie wiedziała. Myślała że następne zdania opowiedzą o czymś tak strasznym albo złym że mama nie mogła tego od razu wypowiedzieć.
I tu się pomyliła. Bo dalsza część historii była o tym że rodzice księżniczki odkryli jej zniknięcie. Ale... co się stało z księżniczką?
Mała nie mogła się doczekać żeby się dowiedzieć. Przecież historia nie mogła się skończyć tym że smocza księżniczka zginie pod wodą, prawda? To by była straszna bajka. No bo przecież pod wodą nie można oddychać, nawet takie małe pisklątko jak ona to wiedziało.

[Subtelny Gniew]

– Z początku wcale tak bardzo się nie martwili. Ich smocza księżniczka często znikała na całe dnie, a raz musieli już jej szukać po obozie w nocy. Jednak kiedy tym razem smoczy król rozłożył skrzydła, by odnaleźć córkę, jego starania poszły na marne. Nigdzie nie było po niej śladu – mówiła już z trochę większą pewnością, może dlatego, że przypominało to jej przygody z Alyssą. Na szczęście to była tylko bajka, wymyślona przez samą Bez, więc wszelkie obawy byłyby absurdalne... ale mimo wszystko. Och Bez, Bez, to przecież nonsens by kiepskie opowieści stawały się prawdą!
– Poszukiwania trwały całą noc i cały dzień, zebrali się wszyscy adepci i dorosłe smoki. W końcu łowcy odnaleźli ślad smoczej księżniczki, który biegł na brzeg Bystrej Rzeki. Pierwszy śmiałek, którego imię brzmiało Gorejące Serce wskoczył do wody, jako pierwszy, by upewnić się, że smoczej księżniczki nie ma na dnie rzeki. Inni woleli raczej iść wzdłuż brzegu, tak jak prowadził ich nurt z nadzieją, że księżniczka wypłynie tam, gdzie prąd staje się słabszy. Ale kiedy Gorejące Serce nie wracał i nie wracał, zorientowali się, że coś jest nie tak. Jeszcze parę smoków próbowało zanurkować, z tym samym skutkiem. Nikt nie wracał. Smoki chciały zrezygnować i sam smoczy król w furii chciał wskoczyć do rzeki, ale go powstrzymano. Kilka zaginionych smoków i tak stanowiło duży uszczerbek dla stada, a kochali swojego króla zbyt mocno, by pozwolić mu odejść...
Od tej pory nie był już jednak taki samy. Zniknął z niego cały entuzjazm i radość, inne dzieci nie wydawały mu się tak drogie jak jego pierworodna córka. Był surowszy i bardziej ponury, a i stado stawało się coraz to smutniejsze. Wykluwające się pisklęta wolały kryć się w cieniu jaskiń, niż bawić się i hałasować. Kiedy inne stada powędrowały na południe w poszukiwaniu nowych terenów, smoczy król został wraz z garstką smoków, które pozostały w stadzie. W ten sposób stało się one ponurą opowieścią dla innych stad na południu, opowieścią, która zamieniła się w legendę. Legendę o ponurym stadzie smoczego króla...
Kilkadziesiąt księżyców później – zaczęła bardziej entuzjastyczną część, choć już wszystko wskazywało na to, że to był smutny koniec. Nawet Jesień nie do końca wiedziała, jak zwrócić akcję, by bajka nie okazała się horrorem. – Urodził się pewien dzielny, waleczny i bardzo urodziwy smok, którego zwali ehm Czerwonym Książątkiem!

[Dynamika Ostrza]

Mała dalej słuchała, tak uważnie, że to aż dziwne dla takiego kłębka energii jakim była. No, jak zahipnotyzowana. Jej wszelkie reakcje były podyktowane nastrojem opowieści. Z każdym kolejnym słowem wyraz na pyszczku pisklęcia stawał się coraz bardziej ponury. Mała myślała w końcu że znajdą i uratują księżniczkę. To byłoby takie proste rozwiązanie. Ale tak się nie stało. Cóż mogło być w tej wodzie że smoki znikały?
Dalszej części historii Alyssa słuchała z pochylonym łebkiem. Oczka miała szkliste. Czy to znaczyło że księżniczka umarła?
Ale mama znów podjęła opowieść, przenosząc jej czas kilka miesięcy w przód. Może coś się jeszcze zdarzy? Może jest nadzieja?
Mała uniosła łebek, wyczekująco obserwując Jesień. Chciała się dowiedzieć co będzie dalej. Chciała usłyszeć czy wreszcie stanie się coś dobrego. No bo powiedzmy sobie, co to za bajka dla dzieci co się źle kończy? Chociaż z drugiej strony, smoczyce które nie były doświadczone w wychowywaniu dzieci nie musiały tego wiedzieć. Bądźmy wyrozumiali. Ale nie da się ukryć że taka opowiastka wpływała na nastrój małej w zaskakująco dużym stopniu.

[Subtelny Gniew]

– Czerwone Książątko – nie poddawała się Jesień, choć rzeczywiście doświadczenie miała prawie tak marne, jak marną była matką. Historia wlokła się powoli, tak samo dla Alyssy, jak i dla Jesień. W zasadzie uzdrowicielka także czuła pewne emocje z tym związane. Jakby jej mózg wyskoczył z jej głowy i opowiadał im obu te dramatyczną bajkę, której zakończenia nie znały. Choć Jesień znała prawdę o życiu, a prawda była taka, że księżniczka nie żyje, to opowieść musiała skończyć dobrze, i chyba najwięcej emocji związanych było z tym, by jednak prawda okazała się złudzeniem.
– Był bardzo znudzony pokojowym życiem. Pewnego dnia usłyszał legendę o smoczej księżniczce i zapragnął powędrować na północ, by znaleźć ponure stado z ponurym smoczym królem, i rozwiązać jego problem.
Pewnego dnia, o wschodzie słońca tak właśnie uczynił. Wędrował sam przez siedem gór, siedem lasów, siedem rzek i siedem równin – mówiła monotonnie, dając sobie czas na zmyślenie, co stanie się dalej. – Aż w końcu dotarł do miejsca, w którym wyczuł smak smoków. Ziemia nie była tu przyjazna, drzewa rosły ciasno, a darń tworzyło coś w rodzaju muru. Książątko nie ustępował jednak i brnął przed siebie, do centrum owego zapachu.
W końcu spotkał smoki ponurego stada. Opowieści nie kłamały. Byli to bardzo smutni i srodzy wartownicy, którzy stanęli mu na drodze, a potem zaprowadzili go do swojego króla. Milczeli przy tym, jak grób. Ale Czerwone Książątko pozostawał wesoły. Głównie dlatego, że dotarł do celu.
Smoczy król okazał się najbardziej zgorzkniałym ze wszystkich smoków. Był tak zgorzkniały, że nawet motyle traciły przy nim sens swego krótkiego życia. Był też bardzo stary, brudny i śmierdzący, jakby nie mył się od wieków. Gdy podszedł do Książątka przeszył go takim wzrokiem, że na jego miejscu zrzuciłabym się ze skały. Ale Czerwone Książątko dał sobie radę i z tym wyrazem złego humoru i z uśmiechem oznajmił smoczemu królowi, że przyszedł, aby wydobyć jego córkę z rzeki.
Smoczemu królowi zrzedła mina. Całą noc i kolejny dzień próbował zbrzydzić przybyszowi to przedsięwzięcie. Ale mu się nie udało. W końcu zrezygnowany kazał go zaprowadzić na brzeg Bystrej Rzeki i pozwolić mu się zabić, choćby z tym uśmiechem na ustach.
Poszli więc nad rzekę, której okolica zdziczała, a Czerwone Książątko bez odrobiny smutku wskoczyła do mknącego nurtu. Pilnujące go smoki czekały chwilę, ale szybko stwierdziły, że to koniec przybysza i wróciły do domu.
Tymczasem nasz bohater wziąwszy w paszczę najwięcej powietrza, ile był w stanie, płynął w dół, i w dół, aż w końcu coś chwyciło go za łapę i samo zaciągnęło go na dno. Czerwone Książątko wypuścił radośnie kilka bąbelków. Mknął w dół, i w dół, a woda stawała się coraz mroczniejsza i bardziej pusta. Lecz choć miał coraz mniej powietrza, wciąż nie tracił nadziei.
I wtem!

[Dynamika Ostrza]

Wraz z tą iskierką nadziei którą przyniosły dalsze słowa Jesieni, ogonek małej Alyssy jakby ożył i zaczął podrygiwać w niecierpliwym wyczekiwaniu na dalszą część historii, w której miała rozwiązać się tajemnica jaką była głębia tej bystrej rzeki, o której matka jej opowiadała. Przechodząc jednak do opisu ponurego królestwa i jego mieszkańców, wywołał on wiele różnych emocji w małym pisklęciu. Emocje te kolejno wymalowywały się na jej pyszczku. Od niepokoju, przez smutek, trochę odrazy, aż po zachwyt, że czerwone książątko potrafiło odeprzeć taką falę negatywnych emocji, jaką to królestwo musiało go zbombardować.
Mała zaczęła podziwiać bohatera opowieści. Był taki dzielny i... optymistyczny? Tak, to jest to słowo, optymistyczny. Właśnie czegoś takiego w tej historii do tej pory brakowało. Niepokój powrócił jednak do oczek małej, gdy opowieść dotarła do momentu, w którym Czerwone Książątko wskoczyło do rzeki. A co jeśli on też zniknie? – mała myślała – przecież wszyscy do tej pory też znikali! A co jeśli nie będzie inaczej? – mała nie była bowiem znawcą narracji i nie wiedziała że główni bohaterowie opowieści, szczególnie tych dla dzieci, rzadko umierają. Toteż martwiła się. Co będzie dalej?
Na słowa Jesieni: "i wtem!" mała aż wstała z pozycji siedzącej na cztery łapki, wpatrując się wyczekująco w matkę.