Łączka Przy Skale

[Migotliwa Aura]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Lśniąca zacisnęła zęby, aby nie odpyskować Uśmiechowi. To, że tu był dawało jej poczucie bezpieczeństwa. Sama wiedziała, że Cień nie ma nikogo, kto choćby chciał podjąć się tej trudnej sztuki, jaką jest uzdrawianie i znów Cieniści musieliby żyć z jałmużny innych stad, albo płacić elfom. Westchnęła, czekając na satysfakcję Spojrzenia, jednak w tym momencie przyszedł jej zbawca. Anioł Stróż. Keith, którego traktowała wręcz jak drugiego ojca. Bo jak nie on, nauczył ją przetrwać? No właśnie. On. Dlatego, gdy przejął naukę wyszczerzyła zadowolona zęby w uśmiechu i skinęła energicznie głową.
– A więc...Kamuflaż stosuje się do ukrycia. Siebie, swojej obecności. Tak, by nikt nie mógł cię dostrzec, ale i wywęszyć.
Odpowiedziała pokrótce. Bo tyle wiedziała. Ale chyba ujęła sedno tej nauki, prawda?

[Pierwotny Instynkt]

Keith mruknął coś pod nosem, co brzmiało jak "skrzydlate pokraki" i wywrócił ślepiami.
– W bardzo okrojonej wersji tak.
Odparł znużony i rozejrzał się po otoczeniu. Łączka i skały. Krzaki i drzewa. Idealne miejsce do kamuflażu.
– A więc wiedząc już mniej więcej co i jak zakamufluj się. Ale tylko i wyłącznie używając rzeczy z otoczenia. Wyczuję magię, a złoję ci skórę. Zrozumiano?
Zapytał rzeczowym tonem, a w jego złotych ślepiach pojawiło się ironiczne rozbawienie, ale i zawoalowana groźba.

[Migotliwa Aura]

Lśniąca albo nie słyszała uwagi Keitha, albo nie chciała jej słyszeć. Po prostu zignorowała marudzenie starszego smoka, posyłając mu lekki uśmiech. Zaraz potem dostała polecenie i zmrużyła ślepia. Jak u licha ma się schować? Albinoska spojrzała na swoje śnieżnobiałe łuski. Chyba jakiś żart....jeszcze niedawno śnieg tu zalegał. Zwinęłaby się w kłębek i nie musiała martwić o nic, a teraz? Wszędzie zielono! No po prostu super! Jednak wtem krwawe ślepia samicy padły na szarobiałe kamienie. Wyszczerzyła zęby. Znalazła ubitą ziemię, gdzie pył osadził się przez księżyce. Postarała się w nim wytarzać na tyle, by przyćmić biel swoich łusek, a także pobrudzić je gdzieniegdzie, aby wyglądała nie jak jednolita masa. Pył miał też swój skalisto-ziemny zapach, a więc idealnie maskował jej. Potem samica ułożyła się niedaleko kamieni, zwijając w kłębek i zakrywając skrzydłem łeb, a ogon podkulając pod siebie. Teraz udawała skałę. Spłyciła oddech. Tylko bardzo uważny smok, mógłby ją dostrzec. Miała przynajmniej taką nadzieję.

[Pierwotny Instynkt]

Łowca przyglądał się poczynaniom Lśniącej. Nie było sensu bawić się z nią w chowanego. Był na to zbyt zmęczony. Gdy schowała się, wykorzystując inteligentnie otoczenie skinął głową.
– Teraz spróbuj z zielonym.
Wyszczerzył drapieżnie kły. Wiedział, że Kleryczka celowo ominęła krzewy, drzewa, trawę. Niech jednak nie myśli, że w jej zasięgu znajdzie się zawsze teren, gdzie nie będzie musiała wykorzystać pewnego rodzaju diametralnego przeobrażenia.
– Możesz użyć magii, ale twój kamuflaż w większej części ma zawierać przedmioty z otoczenia. Wykonać.
Polecił krótko. W końcu była Kleryczką, magią będzie posługiwać się zapewne częściej. Ale niech wie, że od Łowców nie dostanie prostych poleceń magicznych. Tu oni mogli jej przekazać tylko wiedzę o danej umiejętności lepszą, niż miały zwykłe, szare smoki, które nie wiedzą, co to prawdziwe polowanie.

[Migotliwa Aura]

Lśniąca wstała, gdy tylko dotarł do jej uszu głos Keitha. Otrzepała się z pyłu i jęknęła. Serio? Serio ma to zrobić? Westchnęła ciężko i popatrzyła cierpiętniczym wzrokiem na otaczającą ją zieleń. I jak tu ma się zamaskować, jako co? Spojrzała w pobliskie krzaki. Wzruszyła barkami. Czemu nie? Lśniąca poszukała ziemi. Nie było jednak nigdzie odkrytej połaci, więc Lśniąca posłużyła się magią, aby stworzyć dół, który wyglądał jak wykopany przez jakiegoś roślinożercy, poszukującego korzonków. Potem dzięki magii stworzyła błoto. Dodała tylko wodę do ziemi. Następnie przy użyciu magii stworzyła wietrzny sierp, ścinając wysokie trawy. W końcu mogła użyć magii, a to oznaczało, że nie zostawi swojego zapachu...Gdy wszystko było gotowe Lśniąca podeszła do błota i umorusała się w nim, pokrywając ciało lepką konsystencją. Następnie wytarzała się w ściętej trawie. Teraz wyglądała jak bagienny potwór. Świetnie. Ale przynajmniej ziemia i trawy tak intensywnie pachniały, że nie było sensu maskować magią swoją magią. Jedyne, co zrobiła, to stworzyła poduszki powietrzne pod swoimi łapami, aby przejść do krzewów i wskoczyła tam, ukrywając się i mając nawet niezły wgląd na otoczenie.

[Pierwotny Instynkt]

Keith warknął cicho. Wszystko, co zrobiła Lśniąca zakrawało na bardzo, ale to bardzo zły kamuflaż. Przynajmniej dla wyszkolonego łowcy. Zaraz jednak bezskrzydły pohamował swoją złość przypominając sobie, że szkoli Kleryczkę, a nie Adepta aspirującego na zabójcę. Westchnął.
– Wyłaź. Koniec nauki, ale twoje ostatnie zadanie było koszmarne. Dobry pomysł z użyciem magii, aby wykopać dół i stworzyć błoto, a także ściąć trawę. Ale na litość. Trzeba było te ścięte trawy nałożyć na swoje ciało magią, a nie zostawiać ślady błota na ziemi. Potem dobry pomysł z podejściem do krzaków bez zostawiania śladów. Ale znów...na cholerę wskakiwałaś do tych krzaków z takim hałasem? Spłoszyłabyś przynajmniej niedźwiedzia.
Wywrócił ślepiami i spojrzał na umorusaną Kleryczkę.
– To wszystko. Jesteś wolna, chyba że ci dwaj mają do ciebie jakąś sprawę.
Oznajmił i spojrzał pokrótce na Uśmiech i Spojrzenie. Wzruszył barkami i odszedł. Więcej tu nie zagrzeje.

// raport Kamuflaż I

[Martwy Kolec]

Był to późny wieczór, a zmysły smoka się wyostrzały. Jego źrenice się zwiększyły i odbijały światło, świecąc w ciemności. Młody smok szedł przed siebie, na ugiętych kończynach, blisko ziemi śledząc kota, którego dostrzegł. Co prawda smok miał już 11 księżyców, ale instynkt łowiecki wciąż dominował w jego sercu. Po chwili wybił się z tylnych kończyn i rozpoczął pościg za kocurem. Momentalnie kot go dostrzegł i zaczął uciekać. Amandracull nie dawał za wygraną i odpychając się nogami od ziemi, zaczął go doganiać, lecz nie wyrabiał wciąż na tyle dobrze na zakrętach, przez co kot miał przewagę. Po niecałych 10 minutach biegu, smok dogonił kocura i złapał go swoimi chwytnymi i ostrymi zębami. Zwierzę nie miało szans. Wykrwawiało się na miejscu piszcząc z bólu. Amandracull położył się i przytrzymując przednimi łapami ofiarę, rozszarpywał jeszcze żywego kota i połykał jego mięso, gdy ten wciąż żył. Jego pysk był brudny od krwi co dodawało mu upiornego wyglądu. Gdy choć trochę nasycony wstał, wbijając w ziemię swoje zakrzywione szpony spostrzegł w oddali jakiś ruch. Szedł przed siebie, rozchylając kwiaty na boki. Zapach kwiatów był na tyle intensywny, że uniemożliwiał smokowi zidentyfikowanie stworzenia. Stanął więc na chwilę na tylnych kończynach wyciągając swój tułów do góry i dostrzegł że jest to coś dużego. Ciekawy co to jest zaczął powoli zbliżać się coraz bliżej. Nie wiedział, że spotkanie to nauczy go nowych doświadczeń.

[Zorza Północy]

Przedzierała się przez chaszcze, chcąc zostawić jak najdalej za sobą nieszczęsny Zagajnik, gdzie dopuściła się zdrady na swej przyjaciółce, wymuszając coś niemoralnego na jej partnerce. Czuła do siebie obrzydzenie, chociaż w podbrzuszu nadal czuła to przyjemne mrowienie, posmak spełnienia.
Mrużyła ślepia w półmroku. Ogniste Ślepię zdążyło się schować za horyzontem, chociaż nadal, gdzieś tam, majaczyła krwistoczerwona łuna zmierzchu.
Wszystko dookoła wydawało się takie nienaturalnie ciche, a jej oddech nieznośnie głośny, tak jak i każdy krok, który wyrzucał spod łap mniejsze kamyki i piach, gdy dotarła do skały o błękitnawej barwie. Zatrzymała się, kierując morskie ślepia ku zachodowi, podziwiając zjawisko przemijania. Kolejny dzień chylił się ku końca, a jego miejsce miała zająć noc. Unosząc łeb obserwowała ciemniejący firmament nieba, gdzie nieśmiało wychylały się pierwsze, migocące jasnym, bladym światłem gwiazdy, przodkowie, którzy na wieki spoczęli w przestworzach, mogący jedynie obserwować znudzonym wzrokiem swych bliskich, ze świadomością, że sami już nigdy nie zaznają ziemskiego żywota.
Czy chciałaby na zawsze spocząć pośród nich? Nie, czuła, że nie, to równałoby się z wyrzeczeniem tego wszystkiego, co czuła, a przecież nawet cierpienie było lepsze, od nie odczuwania.
Westchnęła, a jej długie uszy drgnęły, wychwytując szybciej, niż świadomośc, jakieś dźwięki za sobą.
Krótkie futro na grzbiecie zjeżyło się, a ogon świsnął, przecinając powietrze.
Zwróciła łeb w kierunku dźwięku. Nie od razu dostrzegła majaczącą pośród rzadko rosnących krzewów, na których kielichy kwiatów zamknęły się, aby uniknąć chłodu wieczoru. Jasna plama łba podpowiedziała jej, że ma do czynienia ze smokiem, chociaż sam młody osobnik, na co wskazywał wzrost, kojarzył się z samą śmiercią. Być może dlatego, iż jego łeb porastała kostna struktura.
Nozdrza poruszyły się, przesiewając wonie do niej docierające. Mimowolnie, raczej nie całkiem świadomie, zmarszczyła nos, rozpoznając zapach Cienia. Zniżyła pysk, obserwując młodego smoka.
– Polujesz na mnie? – rzuciła swym cichym, dźwięcznym głosem, w który wkradła się nuta nieco kpiącego rozbawienia.
Ostatnie wydarzenia przysposobiły dotąd wesołą i otwartą smoczycę w sarkazm i uprzedzenia.

[Martwy Kolec]

Młody smok odskoczył do tyłu ze zjeżonym włosiem na grzbiecie. Nie wystraszył się. Było to bardziej zaskoczenie, gdyż nie sądził, że go tak łatwo dostrzeże. Młody smok po chwili zbliżył się z delikatnie uniżoną głową i spojrzał smoczycy w oczy.-Może...-odpowiedział cicho po czym dodał niepewnie-nie chciałem cię jednak skrzywdzić. Nie wiedziałem, że jesteś smoczycą. Myślałem, że to jakieś zwierzę.-dodał, spuszczając swój wzrok i drapiąc łapą ziemię. Spojrzał po chwili ponownie na smoczycę i spojrzał na jej wielkie i pierzaste skrzydła. Po raz pierwszy spotkał się z tym, że skrzydła nie muszę być pokryte łuską. Spoglądał na nie przy każdej możliwej okazji. Ciekawski smok w końcu spytał-Czemu masz pióra na skrzydłach?-dodał już bardziej pewnie. Smok miał dziwny humor. Był pobudzony, ale zarazem niepewny. Nie umiał chyba normalnie nawiązywać znajomości.

[Alextrasza]

bardzo lubiła spacery po łąkach, szukanie kwiatów wśród traw i ganianie motylków. Ciągle miała nadzieję, że w końcu jakiegoś schwyta i będzie mogła pokazać mamusi. Och, jak bardzo chciała by się pochwalić tymi wszystkimi cudami, które natyka podczas zwykłych spacerków!
Zastanawiała się, czy ta cała Maddara, czymkolwiek była, nie mogła by jej w tym pomóc? Może zamiast łapać każdego robaczka, którego znajdzie, mogła by go wyczarować, tak jak mama?
Magia jednak kojarzyła jej się z czymś bardzo trudnym. Kiedy Głos pytał ją podczas nauk czy chce się jej uczyć, troszkę stchórzyła i zrezygnowała. Teraz chyba nawet żałowała tej decyzji.

[Trzy Odcienie]

Ostatnio zaczął chodzić sam, bez Żara i Kłosa. Byli na tyle duzi, trochę już pokazał im świata, wiedzieli jak wrócić do leża. Mimo to, był chyba nadopiekuńczy. W sumie, to były jego pierwsze pisklaki. Może nie był ich genetycznym ojcem, ale to i tak nie zmieniało faktu, że był lekko poddenerwowany. Kiepski moment na używanie maddary. Nagle zauważył coś na łące, brązową kulę futra. Kolejny futrzak? Ile ich się pałęta po tym świecie? Na dodatek ta pachniała jakoś... inaczej. Jak morska bryza, ni to z Życia, Cienia a na pewno nie z siarkowego Ognia! Obszedł ją dookoła, gdy ta ganiała owady i szukała kwiatów na ziemi. Chrząknął i podszedł do niej, patrząc z góry, oceniając ją – Zgubiłaś coś, że ciągle patrzysz na ziemię?

[Alextrasza]

zapatrzona w swoje kolorowe skarby, nawet nie zauważyła, że ktoś ją dokładnie obszedł i obejrzał. Dopiero słysząc głos, postawiła na sztorc szpiczaste uszka, zastrzygła jednym i spojrzała na brązowego samca.
– Oj – pisnęła, nieco zawstydzona, że tak dała się przyłapać – Nie, nie – zapewniła z lekkim uśmiechem – po prostu tak sobie... o... rozmyślam, tak. – powiedziała, pewności nabierając dopiero przy ostatnim słowie.
– Próbuję wymyślić jak się czaruje, bo tata powiedział, że jeśli chcę być uzdrowicielem, muszę szybko się tego naumieć. Ale właściwie – tu oklapła trochę – nie wiem jak się za to zabrać.

[Trzy Odcienie]

Z gardła Odcienia wyleciało ciche "yhym..." a więc magia. W sumie, skoro chce to może ją nauczyć, przecież kiedyś tam lubił maddarę ale teraz to tak średnio
– Mogę cię nauczyć ale to i tak dość trudne, jeżeli chcesz stworzyć prawdziwe zwierzę, no chyba że ograniczysz się na razie do zwykłej, niematerialnej iluzji... Możesz wtedy iść do mamy i się pochwalić-
Jemu było jedno, byle szybko bo czekają na niego w domu! Kluski warzy!

[Alextrasza]

prawie zaklaskała w łapy, kiedy usłyszała, że będzie mogła iść pochwalić się mamie. To niesamowite, że znów spotkała smoka, który chce jej pomóc być troszeczkę lepszą niż do tej pory. Uśmiechnęła się do niego promiennie.
– Byłoby wspaniale! – powiedziała z przejęciem.

[Trzy Odcienie]

Odcień spojrzał uważnie na samiczkę. Cała się "trzęsła" z emocji, co nie sprzyjało używaniu maddary
– Dobrze ale uspokuj się na początek, usiądź i spróbuj się uspokoić. Powiedz mi co wiesz o magii, skąd się bierze? Usiadł przed samiczką i jeszcze się przedstawił, bo przecież tak wypada – Jakie nosisz imię? Mnie zwą Trzy Odcienie

[Zbierający Kolec]

Skała i łączka. Samczyk coby się już tyle nachodził, czuł się niczym wielki podróżnik który odkrył coś nowego. A co z jego braćmi i matką i Bubą-ojcem? Anubis kroczył dumnie ze rozłożonymi skrzydłami, niby chciałby objąć całą okolicę i krzyknąć "moje" i tylko moje! W pewnym momencie usiadł i zaczął czyścić swoje futerko, rozglądając się po niebie. Tak mocno zdzierał łeb, choćby chciał sięgnąć nieba po którym słońce odbywało swą codzienną wędrówkę. I dzięki mu za to, życie dzięki niemu nabierało sensu, to ono było twórcą tego co tutaj jest. Co żyje. W końcu te zadzieranie łebka skończyło się na przewrotce. Położył się na plecach z rozłożonymi skrzydełkami i westchnął, fajnie tak sobie odpocząć od tego męczącego chodzenia. Wolałby już biec czy od razu lecieć. Tak jak w śnie, skoczyć ze chmury i spadać wieczność. No i żeby tylko nie zostać zjedzonym przez czarnego smoka.



//post krótki bo już mi się nie chce pisać tak długo xD

[Oddech Pustyni]

Nic nadzwyczajnego, że Pustynia po raz kolejny wyszła poza terytoria Ognia. Robiła to regularnie, jak gdyby uważała, że ograniczanie się do smoków z jednego tylko stada, utrudniało jej rozwój. Lubiła gorącokrwistych, ale nie czuła z nimi większej jedności niż z Cienistymi, smokami Życia czy Wody. Wszyscy po prostu byli, a ona była wśród nich.
Szybowała spokojnie, kiedy w oddali dostrzegła mały, biało-czerwony punkt. Zainteresowana podleciała trochę bliżej i kiedy zorientowała się, że jest to wylegujący się smok, przystąpiła do lądowania.
Pustynia rządna była wszelkich znajomości, więc nie mogła po prostu zostawić nieznajomego. Dotknęła ziemi około dwa ogony od niego, żeby zbytnio nie zakłócać jego prywatności. Z daleka zamierzała zorientować się czy smok jest skłonny do rozmowy, czy może chce być sam. Ognista szła powoli, nisko trzymając łeb i kiedy od młodszego dzielił ją już tylko ogon, zatrzymała się. Jeżeli na nią spojrzał, skinęła mu łbem na powitanie.
–Czekasz na kogoś?– typowe pytanie, zadane spokojnym, niemalże bezbarwnym głosem. Zasób wypowiedzi wykorzystywanych na początku znajomości, ograniczał się jedynie do dwóch, trzech wariantów, ale Pustyni to nie przeszkadzało. Było to pytanie neutralne, a od razu można było się dowiedzieć czy obcy był pokojowo nastawiony.

[Zbierający Kolec]

Nagle cień okrył cały świat, chcąc już na zawsze zakryć życiodajne słońce. Sprowadzić tu Krainę Cienia, sprowadzić na świat zagładę. Ziemia zacznie się trzęść, wody ustąpią a na powierzchnię wypęzły najgorsze koszmary i Cienie. Czyżby miała spełnić się legenda jego matki? Anubis otworzył przerażony oczy, myśląc że stanie się pierwszą ofiarą Złego Cienia, to on wszystkie jego lęki wyciągnie z czeluści jego własnego umysłu?! Chce go zniszczyć w tak okropny sposóh. Ah, czyli jednak będzie gasnącą gwiazdą? Przygotował się aż tutaj nagle.. Miód. Słodki, zbawienny głos życia. Zapach siarki który okazał się... Łapa wyciągnięta w jego stronę, lina i śmiech losu- znowu zrobiłem cię w bambuko! Jeszcze pożyjesz, spokojnie?– zaśmiało się jego wewnętrzne ja. Wstał i zobaczył. Łał jaki wielki smok!
On też będzie taki wielki? Gdzie ona ma głowę? A tam, okej sytuacja opanowana. Anu postukał pazurem po masce i wypiął dumnie pierś -Nie, dopiero co tutaj przyszedłem. A kim jesteś?– Zapytał się i skinął łbem na przywitanie, pusząc futerko z zadowolenia. Czuł że ona mu nic nie zrobi i nie ma się czego obawiać.

[Oddech Pustyni]

Smoczyca dokładnie przyjrzała się młodemu. Zaciekawił ją wygląd jego łba, ponieważ był inny od tych które dotychczas widziała. Jakaś czaszkopodobna powłoka przyczepiona była do jego górnej szczęki, w dodatku wyglądała, jakby na stałe była do niej przyczepiona. A może tak było? Chwilę milczała, analizując dalej, już nie tylko jego pysk, ale i równie charakterystyczne rogi, a potem sylwetkę. Kiedy dotarła do łap, uniosła powoli wzrok. Mimo tej dogłębnej obserwacji rozmówcy, samiec nie mógł odnieść wrażenia, że smoczyca przygląda się jego poszczególnym członkom. Jej oczy były niemalże nieruchome, więc jej spojrzenie w kierunku kończyn smoka, mogło wydać się równie przypadkowe co celowe.
Samica skłoniła mu się po raz kolejny. Przeważnie prezentowała się tym właśnie gestem, a potem od razu, wyjawianiem swojego imienia. Teraz jednak, smok zdołał coś powiedzieć, zanim ona wykonała oba te podpunkty, więc musiała powtórzyć całą sekwencję –Oddech Pustyni, Wojowniczka– powiedziała spokojnie, a potem powoli usiadła. Młody nie wydawał się wystraszony ani agresywny, więc mogła sobie na to pozwolić.
–Często wędh-wędruję sobie po terenach wspólnych i jak widać ps-przeważnie wychodzi mi to na korzyść. Tyle różnych smoków można spotkać– poruszyła skrzydłami w zadowoleniu, chociaż jej pysk wyrażał niewiele radości –A ty jak masz na imię?

[Zbierający Kolec]

Co? Oddech Pustyni? Może nie chodzi o to, że dziwne to imię ale.. Czemu więc Shiro jako kleryk jest teraz Tygrysim Kolcem a ona tylko Oddechem Pustyni? Postukał się ponownie pazurem po masce- tak robił gdy był też zdezorientowany. Kurczę, czemu Shiro mu nic nie powiedział o tych terenach? Nawet nie wiedział czy cały świat to stado Wody czy może coś innego? Hej, skoro ona jest wojownikiem... coś mu się kojarzy jak "Buba" mówił o łowcach, uzdrowicielach... czarodziejach- bogowie wiedzą co to jest- i jeszcze o wojownikach. Mówił o tej krainie? Cóż, możliwe ale to i tak za mało! Pustynia jest takim wielkim smokiem, więc musi już bardzo długo żyć i wiele wie. Może ją warto o to zapytać? Czuł się jak muszla- na zewnątrz niby taki cały, okazały i piękny- wewnątrz jednak pusty, bez wiedzy. Niewiedza gorsza od śmierci, bo dzięki śmierci pewnie dowiesz się wszystkiego. Całe sekrety lecą do twojego umysłu, pojmujesz je bo i tak nie masz nikomu z żywych go zdradzić a Duchy przecież to wiedzą. Tak wyobrażał sobie życie po życiu, może dzieje się jednak coś innego? Może te smoki wiedzę co się dzieje? MOŻE Pustynia wie? Tyle pytań i chęci cisnęło mu się do głowy że aż nie wiedział od czego zacząć! Tygrysi Kolec czy też tam Shiro, był strasznie roztrzepany. Miał mu coś powiedzieć to zaraz poleciał gdzieś przed siebie i najwyraźniej zapomniał że on cokolwiek mówił. Pewnie jak sam będzie duży to nie będzie tam często przebywać, szybko sobie znajdzie własną jaskinię a co!
– Ja.. jestem Anubis. A.... Nauczysz mnie biegać i skakać? Nie potrafię tego robić.. Dobrze w sensie...

[Słodki Kolec]

Biegłem cały w nerwach. Anubis znikną, kiedy ja spałem. W głowie miałem obrazy jak zaatakował go jakiś drapieżnik, jak spotkał kogoś z cienia i w tym momencie przerabia go na mielonkę.
Biegłem szybko po śladach jakie zostawił pisklak w masce. No ale bądźmy szczerzy, przybycie mojej matki w tak opłakanym stanie to musiałem jakoś przerwać naszą naukę wiedzy o tych terenach.
Znalezienie go nie było trudne, zostawiał bardzo łatwy trop. Dotarcie do niego zajęło mi jeszcze mniej czasu.
Zatrzymałem się nie cały skok od nich. stanąłem pod wiatr, tak aby on wiał mi w pysk. Zobaczyłem na tej łączce Anubisa i Piaskową. Z uśmiechem na pysku wkroczyłem na polanę.
–Witaj Piasek – posłałem jej miły uśmiech, a następnie popatrzyłem lekko srogo na pisklaka – Anubisie, proszę więcej mi tak nie znikaj. Martwiłem się o ciebie – powiedziałem to miłym głosem i go przytuliłem – Widzę, że jesteś w dobrych łapkach – zaśmiałem się i ruszyłem pod drzewo przy, którym się położyłem i patrzyłem na dwoje smoków

// Anu co do wiedzy to ja mam gotowy odpis tylko czekam, aż rozwiąze się ta sytuacja z zorzą