Posąg Viliara

[Zajęczy Sus]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

  Wciąż był maleńki. Drobny. Lekki. Jego ostrożne, sarnie kroki nie niosły żadnego echa, kiedy skrycie podążał za tatą od momentu opuszczenia jego bezpiecznego grzbietu. Miał napiętą szyję oraz kark od ciągłego rozglądania się na boki i podziwiania otoczenia. Wszystko było dla niego nowe i niezwykłe. Inne od ich przytulnej, ulistnionej jaskini, w której wilgoć mieszała się z ciepłem, podkreślając zapachy gleby oraz traw.

Dygnął, kiedy Siderus się odezwał. Spojrzał na niego w popłochu, głuchnąc od uderzeń przestraszonego, króliczego serca. Jego słowa były głośne. Zbyt głośne, jak na tę martwą ciszę, którą mógł kroić pazurami! Drżące powietrze uszło z jego płuc po długich chwilach wstrzymywania go. Jak mu się tu podoba?
– Tak – mruknął cicho i uśmiechnął się, a kiedy zauważył, że tata patrzy na pomnik, tak samo skierował na niego spojrzenie. Zamrugał. Wyciągnął łapę i pokazał palcem.
– To to?Kto to? – zapytał, wzrok znowu wwiercając w Siderusa.

[Osąd Gwiazd]

– To jest Viliar, Bóg Wojny – pochylił się i wskazał palcem w stronę pomnika. – Uwielbia oglądać, jak smoki biją się ze sobą.

Potem pokazał na stojący obok pomnik smoczycy.

– A to jest jego siostra. Valanyan, Bogini Rzemiosła. – Mówił powoli i wyraźnie, chcąc nauczyć swego syna tej elementarnej wiedzy. Elyo był jeszcze bardzo młody, ale jeśli o czymś miałby się teraz uczyć, to przede wszystkim o bogach.

Elyo

[Zajęczy Sus]

  Jego przyciężka głowa opadła na bok, a miękka grzywka przesunęła się po czole i zasłoniła oko. Na Viliara spoglądał drugim, pozbawionym emocji. Pysk nieskalany myślą uchylił się i poruszył, kiedy bezdźwięcznie powtórzył imię oraz aspekt, będący pod opieką tego akurat boga.

Siderus nie używał skomplikowanych słów. Nie zagłębiał się w temat, ani nie rozwodził. Informacje były proste. Bardzo rzeczowe. Treściwe wręcz! Młody umysł Elyo przyswajał to najlepiej.
– A – bąknął, powoli mrugając ku wykręconym do przodu, byczym rogom gigantycznego pomnika. Potrząsnął łebkiem, by pozbyć się zakrywających widzenie włosów i powziął głęboki, bardzo skoczny wdech, prawie jakby miał się lada moment zadławić.
– A Miosło? So to kiego – miosło?A Rzemiosło? Co to takiego – rzemiosło? – zadał kolejne pytanie.

[Osąd Gwiazd]

– Rzemiosło? Hmm... – Łagodnym ruchem poprawił włosy syna, żeby nie zasłaniały mu oczu. – Rzemiosło to ptaki robiące gniazdo. Rzemiosło to mama robiąca pyszny obiad. Rzemiosło to... kolorowe ubrania wujka Yamiego. On też sam je robi.

Uśmiechnął się pogodnie.

– Może pochwalisz się Valanyan swoim rzemiosłem, co Elyo? – Wojownik chciał zachęcić Elyo do malutkiej szczątkowej modlitwy.

W ramach przykładu, obrócił się w stronę posągu bogini i lekko się ukłonił.

– Dzień Dobry, Valanyan. Zrobiłem wczoraj piękny kamienny krążek, na którym wyryłem małe gwiazdy. – Ot, prosta wiadomość. Pochwalenie się najdrobniejszym osiągnięciem.

Elyo

[Zajęczy Sus]

Poczuwszy ojcowski dotyk na głowie, wyciągnął szyję bardziej, trochę niczym kot, zaś jego długi, zwieńczony charakterystyczną gwiazdką ogon przesunął się leniwie po podłożu, pomruk zamyślenia Siderusa przyozdabiając cichym szmerem. Rzemiosło, o którym mówił, wydawało mu się czymś bardziej skomplikowanym – głównie dlatego, że samo słowo było trudne. Nietypowe.
– Cyli miosło to systko co lobimy... s cegoś? – zapytał, zadzierając głowę jeszcze wyżej, tak, aby spojrzeniem móc ująć żuchwę taty. Po chwili jednak lekko zmarkotniał, wzrokiem sięgając po posąg Valanyan. On... nie miał... niczego. Ale Osąd również pozbawiony był przedmiotu, o którym mówił.

Elyo wahał się przez chwilę, spojrzeniem błądząc po wnętrzu świątyni. Wkrótce zdecydował się podejść. Przeszedł pod ogonem taty, między jego tylnymi łapami, a później przystanął pomiędzy przednimi.
– Sień bly, Vanalyan! Swpliąntłem cy kwatki, lusowy, zółty i pomańcowy. Zlobiłem bukiecik dla Dzafki! Sadzafki! – Nie doceniła go, co prawda. Tak przynajmniej sądził – że jej się nie spodobał. Mimo to... dziś rano wciąż miała go wplecionego w pomiędzy liście, nieopodal rdzenia. Może jednak polubiła prezent, ale była zbyt dumna, aby się do tego przyznać?

– – – – – – – – –
Osąd Gwiazd

[Osąd Gwiazd]

– Tak. – Siderus przytaknął łbem na domysły Elyo, czując dumę z bystrości syna.

Mruknął nieco zdziwiony, gdy młodzik wspomniał o chwaście.

– Lubisz Sadzawkę? Dla mnie jest zawsze taka niegrzeczna. – On sam nie do końca przepadał za tą ożywioną rośliną. Dopiero w późnym okresie życia zaczął widywać te stworzenia i wywoływały w nim jakiś pierwotny niepokój. Nie mówiąc już o nagannym zachowaniu kompanki Chmiel.

Elyo