Mały Wodospad

[Zachodząca Łuska.]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Cierpliwie czekała, aż samiczka odpowie, a gdy to zrobiła, na pysku Czarodziejki odmalowało się zdziwienie. Szum Czasu był Zastępcą Wody! Jak to się stało, że ktoś taki umarł...? Z poprzednich słów Niezapominajki wynikało, że nie zginął w walce – wtedy pewnie zostałaby o tym poinformowana przez kogoś i powiedziałby coś więcej, niż "twój tata nie żyje". Tak samo jak Splamiona, kiedy mówiła o śmierci Zachwycającej... Myśli młodej samicy znów popłynęły w stronę nie żyjącej części rodziny, ale na ziemię przywołało ją kolejne pytanie Wodnej. Jednak zamiast odpowiedzieć na nie, skomentowała jej wcześniejszą wypowiedź:
– Szum Czasu?... Pewnie inne smoki cię szanują, skoro jesteś córką Zastępcy – stwierdziła, uśmiechając się pod nosem. – Hm... Moją mistrzynią była Niewypowiedziane Zaklęcie. Podejrzewam, że ją znasz – odpowiedziała na jej drugie pytanie. Miała pewność, że czerwonołuska smoczyca była znana wśród Wodnych.
– A kim ty chciałabyś zostać? – spytała, spoglądając z ciekawością na samiczkę.

[Iskra Nadziei]

Parsknęła cicho kiedy zobaczyła na pysku Jutrzenki zdziwienie, ale szybko spoważniała, bała się że Ziemna źle ją odczyta. Rozbawiło ją to że smoczyca nie wiedziała z kim związała się jej ciocia, mogła przecież nie rozmawiać za często, dlatego tak szybko się uspokoiła. Lecz gdy padło pytanie do Niezapominajki, nie wiedziała co powiedzieć, nie zauważyła by ktoś traktował ją inaczej, raczej mało kto wiedział kto jest jej ojcem.
-Raczej tego nie zauważyłam, tato nie zdążył się mną nacieszyć i pokazać innym smokom, oprócz rodziny -powiedziała z nutka smutku, ale nie lubiła być w centrum uwagi, więc nie narzekała.
Tak, znała Niewypowiedziane Zaklęcie, także była czarodziejką, nie wiedziała że można mieć mistrza z innego stada. – Tak, znam Zaklęcie, uczy mnie biegać i skakać. Chce zostać czarodziejką, tak samo jak rodzice. -powiedziała i pomyślała o tym że zna już sporo osób z tej profesji, więc będzie jej łatwiej.

[Zachodząca Łuska.]

Promień wzruszyła barkami trochę zmieszana. Niezapominajka zachowywała się tak, jakby wzięła jej słowa całkiem na poważnie... Czy naprawdę nikt nie zrozumie, jeśli powie coś w charakterze żartu? Wyglądała na taką ponurą, czy co? Smoczyca westchnęła bezgłośnie, zrezygnowana. Ech.
Nie zdziwiło ją to, że Niezapominajka znała Zaklęcie – była ona smoczycą sympatyczną i z chęcią nauczającą młodszych, a także na arenie sobie nieźle radziła. Mało kto o niej nie słyszał.
– Czarodziejką... Ach, rozumiem – na jej pysk wpełzł blady uśmiech. Z pewnością znajdzie się smok, który zostanie jej mistrzynią – czy to w Wodzie, czy w innym stadzie. Magów było mnóstwo.

[Iskra Nadziei]

Uśmiechnęła się do smoczycy, sama nie wiedziała dlaczego tak dziwnie się zachowuje, chyba strata rodzica wpłynęła na nią. Wcześniej była zawsze uśmiechniętą smoczycą, która lubiła spokój i przyrodę, nie chciała się zmieniać, miała nadzieje że później wróci to tamtej smoczycy. Powoli powinna się przyzwyczajać do braku opiekuna i znów się uśmiechać do wszystkich.
-Jak jest w stadzie Ziemi, jak się tam czujesz? -zadała dość dziwne pytanie, które mogło świadczyć, że Niezapominajka chciała się przenieść, ale tak nie było. Choć nie miała już nikogo bliskiego w jej stadzie, to i tak kochała Wodę, nie mogła by jej nigdy opuścić.

[Zachodząca Łuska.]

Promień przechyliła łeb, słysząc to nietypowe pytanie. Jeden smok już zadał jej podobne... Ale miał uzasadnienie – był uciekinierem, zdrajcą Ziemi. Zaś Niezapominajka nie miała takiego powodu, chyba że chciała się przenieść do jej stada – a ona wątpiła, żeby to była prawda. Może po prostu była powodowana zwykłą ciekawością typową dla młodszych smoków.
– Cóż... W stado Ziemi to ciekawe miejsce pełne ciekawych smoków. Co prawda mało kto ma tam poczucie humoru, ale jakoś da się przeżyć – powiedziała z nutką nostalgii słyszalną w jej głosie i uśmiechnęła się nikle. Jej stado było dziwne, naprawdę. Czasami czuła się tam źle, a czasami dobrze... Ale tak czy tak, to była rodzina, tak jak powiedział Marzenie. Ziemia jest jej rodziną, a o rodzinę trzeba dbać. Nawet, jeśli nie jest w stanie zastąpić tej prawdziwej w żaden sposób.

[Iskra Nadziei]

Dla Niezapominajki humor prawie zawsze dopisywał, potrafiła też dopasować się do sytuacji, ale czasem inni nie rozumieli jej zachowania, lecz to smoczycy nie przeszkadzało. Ciekawe smoki można spotkać prawie wszędzie, każdy jest inny i to jest piękne. Uśmiechnęła się i wstała aby rozprostować kości, siedzenie w jednej pozycji, jak dla niej było udręką, lubiła ruch. Otrzepała się ze śniegu, który zdążył obsypać ją. Spojrzała szafirowymi, wielkimi oczętami na smoczyce, była podobna do swojej Cioci,a jej mamy Zapalającej Gwiazdy. Ona sama była dość do niej podobna, ale nie tak bardzo. Najbardziej błekitnofutra była podobna do swojej babci Esencji Maddary, jest jak jej mała miniaturka.

[Zabójczy Umysł]

Pytacie co tu robie? Siedze! A czemu siedze? Czekam na nauke? A z kim? Z jakims wodnym. Cos z Woda. Wyjasnione? Snione? Ku-rcze! Wysnione. Wysnione Wody, tak sie wabil, tfu, nazywal – smoki sie nazywaja, to nie psy, a nia wabia. Ekh. Trudne do zapamietania, ale .. tak juz jest, jak sie slucha piate przez dziesiate, to kogo mam sie zglosic po nauke. Ale, ale .. na szczescie magie juz prawie znam, wiec nie bedzie juz takich niedomowien. Myslowych! Wysle sie tylko wyzwanie i .. bedzie po problemie. Jakie to intyligentne. Hm. Ale gdzie jest ten wodniak? znowu o mnie zapomniano? O nie. Bo sie juz naprawde wkurze, i ... zaczne gryzc. A zeby mam ostre.

[Gra]

Pisklę musiało trochę poczekać na przybycie Wyśnionego. Jest przywódcą, ma dużo spraw na głowie, a na dodatek prosili go o nauki. Jednak jemu to nie przeszkadzało, lubił pomagać innym, więc chętnie się zgadzał. Udał się na umówione miejsce, po czym podszedł do pisklęcia i skinął mu głową.
– Witaj – przywitał się – Czego chciałaś się nauczyć?
Chyba chodziło jej o kamuflaż, ale nie był pewien, więc wolał się spytać. W końcu nie chciał się pomylić.

[Zabójczy Umysł]

No nareście! Ileż można czekać? Ale na szczęście, czy nie szczęście, byłam na tyle przytomna, że nie powiedziałam tego na głos. Nie, nie zamierzałam zaprzepaszczać swoich przyszłych nauk, zwłaszcza, że o jakąkolwiek naukę trzeba się prosić. A i ona nie zawsze jest realizowana od początku aż do końca. Mruknęłam coś pod nosem, to mogło oznaczać wszystko – od jestem Chochlik, przez dzień dobry, a zakończywszy na ... no, nie wiadomo czym. – Prosiłam bym o naukę kamuflażu, a jeśli to nie byłby jakiś problem, to także nauki śledzenia. – choć, oczywiście nie planowałam jakiś problemów, i to także było słyszalne w moim głosie.

[Gra]

Pokiwał głową słysząc słowa małej. Pomyślał przez chwilkę, po czym zadał jej pytanie.
– Powiedz mi co to jest kamuflaż i po co go wykonujemy – powiedział.
Na początek jak zawsze teoria. Pisklę raczej powinno sobie z nią poradzić, w końcu to wszystko nie było trudne. Kamuflaż był jedną z umiejętności, która niezbyt się przydawała podczas polowań, w końcu po co trafić na niego czas? Jednak na wszelki wypadek przydałoby się go nauczyć, bo nie wiadomo kiedy może się przydać. Wpatrywał się w samiczkę swoimi czarno-białymi ślepiami i czekał na odpowiedź.

[Zabójczy Umysł]

Jakoś nigdy nie przepadłam za teorią, nudziła mnie, ale od tego powinno się zaczynać. Niestety! Od teorii. Bez wstępu, nawet krótkiego, za dużo się nie zdziałam, bo nie będzie się wtedy wiedziało co ma się zrobić. Wskoczyć do rzeki? Też forma kamuflażu, tyle, że dość niepraktyczna. Ukryć się na niebie? Ok, pomysł świetny, ale ... ale będąc tam, a zwierzę tutaj – na ziemi – smok jej nie upoluje. Czemu? Bo jeszcze nikt nie wymyślił polowania na odległość. Niby jest plucie, czy tak zionięcie ... czymś, wtedy rodzi się problem. Jak tu wycyrklować, aby trafić. Nie. Trzeba przysiąść do tej teorii, i bacznie słuchać. Coś tam się wie, coś tam można wnioskować, coś tam można przeanalizować, ale – Kamuflaż to czynność mająca na celu ukrycie się przed drapieżnikami lub też potencjalnymi ofiarami. Jeśli się wtopimy w otoczenie, zwierzyna – obojętnie jaka – może nas nie dostrzec, a to na pewno ułatwi nam polowanie.
Kamuflaż – kamuflowanie się, maskowanie, dezorientacja, chowanie się, znikanie, wtapianie się ... gra słów. Lubiłam takie rzeczy. Ileż one radości mi dawały? oh, tylko ja mogłam to wiedzieć! i wiedziałam, zresztą. Muah.

[Gra]

Pokiwał głową. Raczej wszystko było w porządku, ale samiczka nie powiedziała o jednym.
– Dobrze, ale pamiętaj, że podczas kamuflażu staramy się także zamaskować swój zapach, a nie tylko wtopić w otoczenie. Jeśli tego nie zrobimy to zwierzyna nas po prostu wyczuje i ucieknie – powiedział – Co można wykorzystać do zrobienia kamuflażu?
Pisklę raczej nie powinno mieć z tym problemów. Podstawy były łatwe, więc nauka pójdzie im raczej szybko.

[Zabójczy Umysł]

No, na to akurat nie wpadłam, więc słowa Wyśnionego skwitowałam krótkim, bo krótkim, ale jednak skinieniem głowy. To mogło znaczyć tylko jedno. Ok, szefie! Wiadomość została zapamiętana, a wcześniej dokładnie przeanalizowana. Tak na wszelki wypadek. Zaraz potem padło kolejne pytanie, i to właśnie na nim musiałam się skupić. Cała moja uwaga została skierowana w tamta stronę. Co mogę wykorzystać? Hm. Szybkie spojrzenie na prawo. Co widzę? śnieg! Szybkie spojrzenie na lewo. Śnieg! Look za siebie. Śnieg! – Na pewno śnieg i ... – zamyśliłam się na chwilę – Kamienie! – wypaliłam ni stąd, ni zowąd, nawet się nad tym długo nie zastanawiając – Jeśli się skruszy kamień, czy to za pomocą siły łap czy magicznie, można uzyskać szary proszek, którym można się uzyskać – no co? dużo czasu spędziłam między, czy raczej pośród, kamieni, więc to i owo – głównie z własnego doświadczenia – wywnioskowałam. Obrzuciłam także wzrokiem pobliskie krzaki i drzewa. Teraz, co prawda są nagie, i takie też były gdy się urodziłam, ale na wiosnę? Kto wie? Może zyskają jakieś "ubranie". Mhm. – I może jeszcze te drzewa i krzaki, raczej to, co na nich jest. Z tych gałęzi – wskazałam pyskiem na najbliższy krzak – spokojnie dało by się zrobić rusztowanie, taką jakby osłonkę zaś reszta mogła by służyć jako czynnik kamuflujący.

[Gra]

Pokiwał głową. Wprawdzie to co mówiła było w porządku, ale nie było tego zbyt dużo, dlatego uzupełnił jej wypowiedź.
– Dobrze, jednak oprócz tego do kamuflażu możemy użyć także błota, liści, trawy, czy grzybów, które są dobre do maskowania zapachu. Ogólnie możemy użyć wszystkiego co pomoże nam wtopić się w otoczenie. Na dodatek można też użyć magii. – powiedział – Jak ukryłabyś smoka białego, niebieskiego, zielonego i czerwonego nie używając wcześniej wymienionych rzeczy?
Wpatrywał się w samiczkę oczekując odpowiedzi. Chodziło tu o kolory i otoczenie do którego pasowałby dany smok, więc nie było to trudne i powinna sobie dać radę.

[Zabójczy Umysł]

Przekrzywilam lekko glowe na bok. Dobrze to wiedziec, naprawde.. Jedynie co znalam, i to nawert za bardzo, byl snieg. Choc nie urodzilam sie stricto w Porrze Bialej Zimy, to i tak kilka ksiezycow spedzilam w grotach, poszczegolnych, wiec na zewnatrz wyszlam wtedy kiedy byl snieg. Bywa, no ckz. – I jeszcze ziola. Ziola mocna pacna, wiec nasz zapach bylby skutecznie zamaskowany – tak. od zapachu ziol, dla laikow, mozna stracic wech. Tak smierdza. Chociaz nie wszystkie, ale nie sposob wyczuc melisty, czosnku ... Zwlaszcza u Uzdrowiciela. – Rozumiem, ze chodzi o naturalny kamuflaz. Bez uzycia magii, czy tak? Bo korzystajac z magii, z tego co wiem, mozna sie do wszystkiego upodobnic. – co prawda mowilam to glownie do siebie – taka roxmowa z samym soba – ale na tule glosno i wyraznie, ze wodny rowniez bez nadstawienia uszu – moglby to uslyszec. – Smok niebieski moglby sie ukryc w wodzie polujac na jakas rybe czy jakies inne zyjace zwierzatko. Moglby sie takze ukryc na niebie, polujac na cos latajacego. Bialy moze sie ukrywac w chmurach i na sniegu. Pod sniegiem rowniez. Wystarczy, ze zamknie slepia i bardzo, ale to bardzo, upodobni se do pagorkow ze sniegu. Zielony to tam gdzie jest zielono. W lesie, w krzakach w zaroslach, na rowninie. zastanowilam sie na chwile. Ale ta chwila dotyczyla drugiej czesci niz pierwszej, bo odpowiedz na pierwszabyla przeciez oczywista. – I nawet tak zielony nie bedzie musial sie jakos szczegolowo maskowac, bo jego luski zrobiona cala reszta. Wtopia sie w otoczenie. A czerwone luski? Nie wiem. Nie znam odpowiedzi na to pytanie. Zapewne tam gdzie dominuje czerwien, ale tutaj nie ma chyba takirgo miejsca. A moze i jest
Ciekawosc u mnie mieszala sie z podejrzliwoscia. A takze i ...

[Gra]

Zioła... Sam o tym nie pomyślał, ale dobrze, że Ziemna o tym wspomniała. Pokiwał głową słysząc to co mówi, a następnie z uwagą wsłuchiwał się w następną część zadania. Wszystko raczej było w porządku, jednak nie wspomniała nic o czerwonym, więc Przywódca musi jej z tym pomóc.
– Czerwony smok podczas pory Liściastych Dywanów mógłby schować się na tle różnokolorowych liści. Część z nich jest czerwona, więc jego łuski mogłyby się wtopić. Równie dobrze mógłby schować się wśród kwiatów, oczywiście takiego samego koloru co on. Reszta smoków mogłaby wykorzystać ten sam sposób kamuflażu – powiedział – To tyle z kamuflażu.
Koniec pierwszej nauki, teraz czas na drugą! Zastanowił się chwilkę, po czym zapytał:
– Na czym polega śledzenie?
Raczej powinna to wiedzieć, a jeśli nie – powie jej. W końcu jest tu po to, żeby jak najlepiej ją wszystkiego nauczyć.