Łączka Przy Skale

[Żar Zmierzchu]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ha, fortel się powiódł! Jednak młodzik aż przystanął na moment widząc ozdóbkę, która unosiła się w powietrzu niesiona magią św... znaczy maddarą. Spodziewał się jakiegoś małego zwierzątka z dzwoneczkiem przytroczonym do szyi podobnym do tego który zdobił młodzika. Z uwagą przyglądał się przewodnikowi, reniferowi Pyszałkowi który zaczął deklamować wierszyk. Słowa były proste do zapamiętania. Nabrał powietrza w płuca, gotów powtórzyć gdy... ojciec zaśpiewał. Nigdy wcześniej nie słyszał takiego sposobu wypowiadania słów, siedział naprzeciwko opiekuna i pomocnika Mikołaja z dzwoneczkiem między nimi, wsłuchując się niczym zaczarowany. Każde słowo zdawało się być natchnione maddarą, gdyż sprawiało że słuchacz nie chciał przerywać, nie ważne co by się działo. Aż w końcu przyszła pora na Onyksa. Nie umiał śpiewać, jednak wypowie je najpiękniej jak potrafi:

Przywołuję Magię Świąt,
Niechaj płynie czarem łąk,
czarem śniegu, czarem nocy,
niech z dzwoneczkiem się połączy.

Ciekawe co teraz się stanie? Czy piękna ozdóbka powieli się tak by nie tylko młodzik, ale i jego opiekun dostali po jednym? Czy może nie podzieli się, ale jego świąteczną magię poczują obaj?

[Deszczowa Kołysanka]

Pyszałek westchnął, zachwycony piękną melodią oraz równie piękną recytacją. W momencie kiedy wybrzmiały ostatnie wersy rymowanki, zewsząd, w kierunku dzwoneczka zaczęły płynąć powietrzem złote iskierki i pyłek. Unosiły się znad łąki, która cała przybrała złoty kolor i podążały w kierunku rytmicznie dzwoniącej błyskotki. Dryfowały także w powietrzu w jej stronę, nie zwracając uwagi na kierunek wiatru. Rozświetlona świąteczną magią łąka, zdawała się być teraz miejscem z bajki. Dzwoneczek powoli znikał wśród wiru iskierek i pyłku, aż w końcu umilkł, a w zamian za to, z centrum tego magicznego zjawiska zaczęło dobiegać jasne światło, które, o dziwo nie miało właściwości rażących w oczy. Pyszałek tupnął kopytkiem, z uśmiechem wpatrując się w przepiękne zjawisko i w tym momencie pyłek opadł, ukazując dwa dzwoneczki, związane ze sobą kokardką.
-Udało się...
Cichutkie słowa renifera były pełne podziwu.
-Teraz, powiedzcie: "Witam Cię, dzwoneczku"
Ostatnie zadanie było już bardzo łatwe. Wystarczyło tylko przywitać dzwoneczek...

[Żar Zmierzchu]

Młodzik aż wystawił łapę przed siebie by chronić oczy przed tymi wszystkimi rozbłyskami i iskierkami. Zaiste, fascynujący sposób tkania maddary. A efekt końcowy jeszcze bardziej go zachwycił. Dwa dzwoneczki związane kokardką! Rzecz nie tylko estetyczna ale i symboliczna. Dwie ozdóbki związane ze sobą niczym losy dwóch czarnołuskich wpatrujących się w nie. Spojrzał z wdzięcznością na Pyszałka, najwyraźniej dumnego ze swojego dzieła. Pozostało tylko...
– Witam cię, dzwoneczku! – wypowiedział formułkę ze szczerą radością z tego mistycznego wydarzenia. Obiekcik poruszający się wbrew wiatrowi, złota łąka... magia świąt.

[Kruczopióry]

Witam cię... dzwoneczku Raz jeszcze pozwolił sobie na odrobinę artyzmu, odśpiewawszy ostatni wers, nie mógł obserwować magicznego tworu, zdaje się jednak, iż w żaden sposób czarodziejowi to nie przeszkadzało. Wyprostował się znowu i uśmiechnął szeroko, ciekawy, co wydarzy się dalej. Czy to już? Czy za chwilę poczują magiczną moc dzwoneczka Świętego Mikołaja?

A może wydarzy się jeszcze coś innego...?

[Deszczowa Kołysanka]

Renifer uśmiechnął się. Wiedział co się teraz stanie, dlatego trochę się wycofał. Dzwoneczki zaś zadzwoniły, sypiąc złotym pyłkiem na ziemię pod nimi, a po chwili, w miejscu w które spadał, pojawiły się dwie błyskotki. Jakimś dziwnym magicznym sposobem, smoki wiedziały, która jest dla kogo.
-Dzwoneczki też zostawiam wam na pamiątkę, chociaż więcej już nie zdziałają.
Pyszałek uśmiechnął się, po czym odwrócił i wesołym krokiem odbiegł, śpiewając pod nosem.
-Chwalcie mnie, który dokonać potrafi rozdwojenia skarbu...
Po chwili wystartował i odleciał w stronę Skał Pokoju, gdzie czekali na niego towarzysze.

+cytryn dla Buchającego Płomienia
+onyks dla Onyksa

[Kruczopióry]

– Tak, chyba naprawdę jesteś najlepszym z reniferów, Pyszałku – rzekł czarodziej, uśmiechnąwszy się szeroko, gdy renifer już odlatywał z powrotem do krainy Świętego Mikołaja. Potem przytaknął łbem, przez moment stał... i pociągnął nosem, szukając woni Onyksa.

– Ciekawe stworzenie... – powiedział, mruknąwszy z zainteresowaniem. – I w sumie chętnie dowiedziałbym się o tym Świętym Mikołaju więcej, o tych świętach... Szkoda, że Pyszałek zdążył odlecieć, zanim go o wszystko wypytałem – stwierdził, westchnąwszy z nutką żalu w glosie. – Tak czy, chyba już czas wracać do groty, co? – zapytał, szczerząc swoje białe kły. – Prowadź! – zakrzyknął, a potem... cóż, pozwolił Onyksowi znów wskazywać sobie drogę.

// zt

[Deszczowa Kołysanka]

//pozaeventowo

W którąś z kolejnych nocy, Chaosia ponownie wybrała się na tereny wspólne. Dzięki nocnej nauce, za dnia będzie miała nieco więcej czasu. To kilka umiejętności, na których trening potrzeba trochę go poświęcić. A nikt nie ustalał z góry, kiedy uczniowie mają się uczyć i o jakiej porze. Tym bardziej, że to co teraz chciała przećwiczyć, czyli śledzenie było równie przydatne zarówno w dzień, jak i w nocy. A będąc w ciszy, będzie mogła się bardziej skupić. Przed wyjściem oczywiście upewniła się że Motylek jest bezpieczna i tak jak ostatnio, zostawiła symbol, informujący o tym gdzie mniej więcej się udaje. Zamaże go jak wróci. Na miejsce spotkania, tym razem przybyła lotem i gładko wylądowała na ziemi, nie hałasując. Już bardzo dobrze latała. Trening, który kiedyś sobie urządziła przyniósł wiele pożytku.

[Zmora Opętanych]

___Następnego dnia – a raczej nocy – po nauczeniu Chaosu magii spotkały się ponownie, ale tym razem w innym miejscu. Błękitna Skała, a raczej łąka położona niedaleko niej. Opętana nie była jeszcze w tym konkretnym miejscu, ale zlokalizowanie go nie stanowiło dla niej żadnych trudności. Znając położenie skały znalazła też łączkę, lądując miękko na białym puchu. Złożyła skrzydła i wyciągnęła je do przodu, opierając się na nich w zastępstwie za nieposiadane przednie łapy. Urok bycia wywernowym. Na pewno jest się... Oryginalnym, bo takich smoków w wolnych stadach jest ekstremalnie mało.
___– Wiesz cokolwiek o śledzeniu? Ktoś ci kiedyś pokazywał, może już tłumaczył? – zapytała po krótkim przywitaniu się z młodą w postaci skinieniem łba. Nie zamierzała zwlekać z przesadnymi uprzejmościami. Szybko zaczną i szybko skończą.

[Deszczowa Kołysanka]

Spojrzała w niebo, czekając na Opętaną. Światło księżyca rozjaśniało teren wokół, nie było całkiem ciemno. Kiedy już zjawiła się nauczycielka, Chaos również przywitała ją skinieniem łebka. Tym razem śledzenie. Znów bardzo szybko przeszły do lekcji, co było jej na łapkę. To przecież oznaczało, że szybciej się nauczy śledzić.
-Tak, kiedyś, podczas nauki skradania, Porywisty wspominał, że aby coś upolować, trzeba wcześniej wytropić zwierzynę. Myślę że to jest właśnie śledzenie, to tropienie. Ale nie mówił wtedy nic o tym w jaki sposób to robić.
Usiadła na śniegu, przytulając skrzydełka do boków. Nie było jej chłodno, ale mimo to, chciała się troszkę osłonić przed wiatrem. Tamte nauki nie polegały na śledzeniu, uczyła się wtedy skradać, a te umiejętności, mimo że są ze sobą w pewien sposób powiązane, znacznie się różnią.

[Zmora Opętanych]

___Cienista pokiwała powoli głową udekorowaną koroną rogów. To, co powiedziała Chaos było prawdą. Oczywiście była to bardzo uogólniona definicja, ale samiczka przynajmniej zdawała sobie sprawę, czego będzie się uczyć. Musi tylko zapamiętać pewne szczegóły. I oczywiście zająć się ćwiczeniem praktycznym.
___– Tak, śledzenie polega na poszukiwaniu zwierzyny. Ale nie tylko. Można przecież śledzić innego smoka, który, przykładowo, naruszył czyjeś ziemie a teraz ucieka. Nigdy nie wiadomo, kiedy ta umiejętność może się przydać – samica poruszyła lekko barkami, jakby chciała je nieco rozruszać, bo w tym bardzo krótkim czasie zaczęły już drętwieć – Śledzenie jest jednak nie tylko sztuką szukania, ale i rozpoznawania poszczególnych śladów i tropów. Byś wiedziała, czy ślady jakie widzisz należą do roślinożercy, czy padlinożercy – wyjaśniła, ponownie robiąc przerwę, obserwując swoją młodą uczennicę bardzo uważnie. Myślała, że będzie miała wszystko podane na tacy? Otóż nie. Nauka wymaga zaangażowania z obu stron.
___– Jak myślisz, na jakie ślady można się natknąć? – zapytała, oblizując pysk czarnym, rozwidlonym językiem.

[Deszczowa Kołysanka]

Pokiwała lekko główką. Śledzenie smoka też na pewno będzie przydatne... Kiedyś.
-Albo drapieżnika..
Mruknęła do siebie, słysząc o śladach padlinożerców i roślinożerców. Drapieżnika co prawda by nie śledziła, ale znalezienie śladów, mogłoby ją ostrzec przed jego obecnością. Nie jak kiedyś, ale to inna historia. Teraz będzie mogła ustrzec się przed podobnym spotkaniem.
-Myślę, że najważniejsze są ślady łapek... Czy tam czegoś co zwierzęta mają zamiast łapek, oraz ich zapachy. I pewnie jeszcze można znaleźć jakieś zaczepione futerko o gałęzie na przykład, albo ślady że coś jadły. Padlinożerca chyba mógłby zostawić za sobą kości z tego co zjadł. Gdyby pachniały jeszcze mięskiem, to znaczy że był niedawno w tym miejscu? A roślinożerca... Obgryzione gałązki? I zwracałabym też uwagę na jakieś odgłosy, bo zwierzęta jakieś dźwięki wydają.
Na pewno potrafią.. Skoro smoki potrafią ryczeć, to przecież zwierzyna też musi się jakoś nawoływać, no nie? To logiczne.
-I jeszcze.. Można znaleźć ich odchody.
Skrzywiła się na samą myśl o tym, że miałaby czegoś takiego szukać. Już wystarczy to, że trzeba było oczyścić grotę z powyższej zawartości. Fu. Na pewno nie będzie celowo się za nimi rozglądać.

[Zmora Opętanych]

___Teraz otrzymała bardziej szczegółową odpowiedź. Nie wyraziła jednak aprobaty, nie czuła takiej potrzeby. Nie chwal dnia przed zachodem słońca – czas bowiem pokaże, jak ta nauka dalej się potoczy. Niewykluczone przecież, że Chaos będzie miała poważne problemy z praktyczną częścią, to nie jest rzadkie zjawisko.
___– Łapy, kopyta, pazury. Czasem można natknąć się przykładowo na kawałki poroża jelenia albo łosia, plamki krwi, ułamane pazury, ślady sugerujące, że jakieś drapieżniki musiały niedawno stoczyć gdzieś walkę – dodała, mrużąc delikatnie ślepia. To co powiedziała Chaos było prawdą, dlatego też Keezheekoni nie skomentowała tego w żaden sposób. Gdyby coś było źle, to z pewnością zwróciłaby na to uwagę.
___– Gdy szukasz tropu, musisz być czujna i ostrożna. Nie wiesz, czy zaraz nie wyskoczy ci z zarośli jakiś drapieżnik. Nie spiesz się, bo inaczej z pewnością przegapisz jakieś istotne wskazówki. Gdy znajdziesz już coś, sprawdź czy jest świeże, bo kępka futra pozostawiona przez zwierzę księżyc wcześniej do niczego ciebie nie doprowadzi – wyjaśniła, po czym rozejrzała się po okolicy, wyginając długą szyję. Nikt raczej im nie przeszkodzi.
___– Szukaj więc. To, jaki kierunek obierzesz zależy od ciebie. Niektórzy twierdzą, że najlepiej jest poruszać się po powiększającej się spirali, inni, że slalomem, jeszcze niektórzy idą prosto przed siebie. Twoja decyzja – poleciła Opętana, czekając aż Chaos weźmie się do pracy.

[Deszczowa Kołysanka]

Skoro mogła wybrać kierunek, to wybrała slalom. Wydawał jej się najbardziej odpowiedni. Rozejrzała się dookoła i trasa jaką sobie wyznaczyła, była trasą po prostu obiegającą łączkę naokoło, ale zamierzała przejść ją slalomem, swoją drogą dość szerokim. Kiwnęła łebkiem, dając znak że zrozumiała o co chodzi.
Ruszyła wolnym krokiem, po drodze przypatrując się otoczeniu.
Zwracała uwagę na ewentualne ślady łap / kopyt / pazurków i innych, oraz na to, czy może gdzieś nie ma odłamanych kawałków poroża, pazurów, rogów, tak jak to Opętana mówiła. Prócz tego, zwracała uwagę na zapachy, bo być może akurat wiatr coś przyniesie. Przypatrywała się też roślinności w poszukiwaniu śladów obgryzionych gałązek, kawałków zaczepionego futerka, albo uszkodzeń wywołanych przez przechodzącą zwierzynę. Szukała też świeżo obgryzionych kostek, lub śladów krwi, również świeżych. Zresztą, zamierzała sprawdzić świeżość każdego znaleziska. Wsłuchiwała się także w otoczenie, bo jeśli gdzieś coś było, równie dobrze mogła to usłyszeć.
Przy całym tym śledzeniu, co jakiś czas podnosiła łebek znacznie wyżej, rozglądając się, sprawdzając przy tym, gdzie jest i czy wokół czegoś nie ma. Cały czas też była uważna, bo kto wie co się tu czai...

[Zmora Opętanych]

___Opętana bardzo uważnie obserwowała poczynania młodej adeptki. Jako łowca Keezheekoni szczególnie powinna zwracać uwagę na szczegóły, skoro uczy teraz śledzenia. Zresztą, przy kamuflażu i skradaniu byłoby to samo. Wiadomo, że w tej kwestii dysponuje większą wiedzą niż w przypadku maddary. To pozostawia czarodziejom i uzdrowicielom. Wiedzę na temat magii ma, ale nie tej, która występuje w Wolnych Stadach.
___Przez pierwsze kilka minut Północna nie natknęła się na nic godnego uwagi. Aż do czasu. Gdy już można było zacząć podejrzewać, że coś robi źle, że o czymś zapomniała – jej nozdrza wychwyciły unoszącą się nad ziemią woń. Nie było w niej zapachu krwi, więc można było sądzić, że ma się do czynienia z roślinożercą. Ale jakim konkretnie? Na ziemi nie było żadnych śladów, nic nie można było na razie usłyszeć. Nic, poza tym delikatnym zapachem. Co zrobi Chaos? Może... Jest w tym jakiś haczyk?

[Deszczowa Kołysanka]

Chaos uniosła nieco łebek, na tę wysokość, na jakiej unosiła się woń zwierzęcia. Nic, tylko sama woń. Ale przecież woń, nie oznacza, że zwierzak musiał akurat tędy przechodzić. Zdecydowała się więc ruszyć za zapachem, z tej strony, z której on dochodził. W tym celu, zwróciła uwagę na wiatr. Mógł on przynieść ten ślad, więc szła pod wiatr, w stronę, z której wiał. Tam, powinno być źródło zapachu. Cały czas też zwracała uwagę na to, czy nie gubi zapachu, oraz, przypatrywała się otoczeniu, szukając śladów zwierzęcia, w szczególności roślinożernego, bo nie wyczuła krwi. Sprawdzała więc jednocześnie obecność innych śladów, teraz skupiając się głównie na śladach kopyt, łap, futerka gdzieś zaczepionego czy obgryzionych roślin, oraz na zapachu, aby go nie zgubić i podążać ku jego źródłu. Prócz tego, jeszcze zwracała uwagę na otoczenie, wsłuchując się w noc, w poszukiwaniu dźwięków. Co jakiś czas też popatrywała wokół siebie. Jakoś musi przecież przy śledzeniu zachować bezpieczeństwo. Aczkolwiek, skupiała się na podążaniu ku źródłu zapachu, nie chcąc go zgubić.

[Zmora Opętanych]

___Stało się niestety tak, jak podejrzewała Opętana. Rzeczywiście, w owym zapachu był haczyk. Chaos wkrótce mogła domyślać się jaki, bowiem w pewnym momencie woń totalnie zniknęła, ulotniła się w powietrzu.
___~ Powinnaś sprawdzić, czy woń jest świeża. Ta była delikatna, trop pozostał pozostawiony dawno i nigdzie cię nie zaprowadzi. Musisz odróżniać to, co jest przydatne od tego, co nie ~ przekazała adeptce mentalnie. Cóż, pierwsze poszukiwania zakończyły się bez sukcesu, ale przecież to nie koniec tej nauki. Keezheekoni nie ruszała się z miejsca, stała przez cały czas tam gdzie na początku, obserwując wszystko uważnie. Bez problemu widziała w takich ciemnościach.
___~ Spróbuj jeszcze raz ~ poleciła, znowu mentalnie. Nie chciała rozpraszać samiczki krzycząc do niej. Cisza, jaka panowała dookoła była bardziej odpowiednia i szkoda by było ją zagłuszać.

[Deszczowa Kołysanka]

Więc błędem było to, że z góry założyła że każdy zapach jest świeży, przypisując sprawdzanie świeżości do innych śladów.. Westchnęła cichutko. Teraz już będzie sprawdzać wszystkie ślady. Dobrze więc, skoro zapach zniknął to nie warto go już ponownie szukać. Poprostu będzie kontynuować poprzednią trasę, tą, którą opuściła.
Więc skierowała kroki do miejsca w którym przerwała slalom aby iść za zwodnym zapachem. Miała tam iść o prostej lini, a następnie zacząć kontynuować poprzednią slalomową ścieżkę wokół polanki. Przez całą trasę ponownie rozglądała się za przeróżnymi śladami, szukając odcisków łap, kępek futra, śladów po posiłku w postaci ogryzionych części roślin lub pozostałości po mięsku, kościach i innych. Szukała talże śladów walki pomiędzy zwierzętami lub krwi pozostałej po rannych osobnikach. Zwracała też dużą uwagę na zapachy, oraz na to z której strony dobiegają i czy są wyraźne i świerze. W ogóle sprawdzała świerzość każdego napotkanego śladu.
Przy całym śledzeniu pozostawała także czujna, słuchając otoczenia i co jakiś czas podnosząc wyżej łeb w celu kontrolnego rozglądnięcia się po okolicy. Może tym razem uda jej się coś znaleźć...

[Zmora Opętanych]

___Zawsze to jakaś dodatkowa nauka, prawda? O to przecież chodziło. By Północna miała świadomość, że nie każdy trop na jaki się natknie jest warty uwagi. Bo po co iść za śladami zostawionymi blisko księżyc temu? Szanse, że doprowadziłyby ją one do zwierzyny były bardzo małe, a i tak wymagałoby to bardzo długiej podróży. Zwierzęta są przecież w ciągłym ruchu.
___Zaczęła więc szukać od nowa, ale przez pierwsze, mijające minuty nic nie rzucało jej się w ślepia. Wywerna była jednak cierpliwa i milcząca. A skoro nie powiedziała ani słowa to oznaczało to, że Chaos robi wszystko jak należy, a po prostu nie dopisuje jej szczęście... Chociaż, czy aby na pewno w tym chodziło o szczęście?
___W pewnym momencie na śniegu mogła zobaczyć trop. Należący do dwójki zwierząt, oba były identyczne – dwie większe, przepołowione racice a z tyłu wgłębienia tych mniejszych, nazywanych raciczkami, które były ułożone bardziej po bokach, dalej od siebie. Czy Chaos wie, z czym ma do czynienia? Trop prowadził na północ.

[Deszczowa Kołysanka]

/nie do końca wiem jak ten trop zinterpretować

Chaos przyjrzała się odnalezionemu tropowi i zbadała jego świeżość. Powąchała, spróbowała ocenić czy został odciśnięty świeżo, czy może już dawno i tkwi tu nadal wskutek tego że przymarzł. Jeśli świeży nie był, to olała jego obecność i poszła szukać dalej, według wcześniejszego schematu, a jeśli świeży był, to przez chwilkę się zastanowiła. Do czego mógłby należeć? Do głowy przychodziły jej różne zwierzęta posiadające racice, jakieś krowy, kozy, łosie, czy sarny albo jelenie. Ale.. To coś miało tylne racice mniejsze? Czy może rodzic i dziecko? Jeśli to pierwsze, to może jakiś drapieżnik? Nie przychodziło jej do głowy zwierzę łowne z przednimi racicami większymi. A jeśli to drugie.. To też nie za dobrze, bo rodzic dziecka będzie bronił więc stanie do walki. Przechyliła niepewnie łebek na bok w zastanowieniu, co pewnie było dość.. Widoczne. Postanowiła że przez chwilę pójdzie za tropem, zwracając szczególną uwagę na otoczenie. Więc zrobiła tak, Przysłuchując się otoczeniu, szła na ugiętych łapach, jednocześnie nie gubiąc śladu i wypatrując ewentualnych zagrożeń i starając się być w miarę niezauważalna. Zamierzała zobaczyć, do czego należały tamte ślady.

[Zmora Opętanych]

___To, że Północna nie dala rady odgadnąć, do jakiego stworzenia należy trop nie było niczym złym – w śledzeniu nie przeszkadzało, poza tym i tak w końcu samiczka dowie się, za czym podąża. I będzie mogła zapisać to w pamięci, swoim zbiorze danych. Na przyszłość będzie wiedziała, do jakiego zwierzęcia należy taki trop.
___Zmora czekała na efekty, ale nie pospieszała adeptki. Wiedziała, że to nie odniesie skutku, jedyne co zrobi to wywoła niepożądaną w przypadku takiej akcji presję. Stres sprawia, że traci się ostrożność i znika skupienie, a wskutek tego można zupełnie zboczyć z toru i wszystkie starania pójdą na marne, wskutek czego trzeba będzie zaczynać od nowa.
___Po kilkudziesięciu uderzeniach serca woń znacząco się nasiliła, wręcz uderzając w nozdrza adeptki. I po chwili dostrzegła swój cel – dwójkę dzików, bardzo powoli idącą przez siebie, od czasu do czasu odgarniającą swoimi racicami śnieg. Jednak wkrótce po ich odnalezieniu, oba rozpłynęły się w powietrzu. Iluzja.
___– To powinno wystarczyć na początek – stwierdziła Zmora, nie spuszczając z Chaos przeszywającego wzroku liliowych ślepi.

[Deszczowa Kołysanka]

Tak, pospieszanie w takich sytuacjach na pewno byłoby stresujące. W końcu to nie zależy od smoka, gdzie są jakieś ślady. Ale w końcu, po chwili marszu za tropem zobaczyła ofiarę. A więc to były dziki.. Będzie musiała sobie to zapamiętać. Wkrótce zniknęły, więc nie zwracała już na nie większej uwagi. Wróciła do nauczycielki, siadając na śniegu. Skinęła łebkiem, lekko się uśmiechając.
-Dziękuję
Jeszcze kiedyś przetrenuje umiejętność śledzenia, ale podstawy które teraz nabyła to już porządny początek. Zmora okazała się być dobrą nauczycielką. A tymczasem trening został zakończony, więc mogą wrócić do obozu.