Samotna Skała

[Krzyk Honoru]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

//Możesz spróbować złożyć raport.


-Zobaczymy....– mruknąłem czekając na to, co sobie Czarny wymyślił.
Stałem wpatrując się w niego z zaciekawieniem. Najpierw utraciłem jego zapach, to znaczy w powietrzu unosił się słaby swąd siarki, ale nie był on tak mocny, jakby to był, gdyby nie zamaskował swego zapachu.
Gdy Czarny skończył wyglądał jakby ktoś nieumiejętnie okleił go futrem. Nie mogłem powstrzymać śmiechu.
-Coś ci jednak nie wyszło. – patrzyłem na niego badawczo. – Z tej strony masz więcej futra....– zacząłem obchodzić go wokół sprawdzając wszystko. Prawa strona rzeczywiście była bardziej owłosiona niż lewa. -Musisz być bardziej skupiony. Nie bądź chaotyczny. Sukcesywnie dodawaj każdą kolejną warstwę. – powiedziałem już poważniejąc i znów stając przed nim. -Może spróbuj jeszcze raz. – zachęciłem. Tym razem w powietrzu unosił się zapach mokrego futra. Nieco zatęchły, wilgotny smrodek, jakby jakiś zwierzak za długo siedział w wodzi, albo nie miał się wysuszyć. – Jeśli ci się uda, skończymy naukę.

[Czarny Kolec2]

//Wybacz obsuwę...

Przekrzywił łeb, po czym spojrzał na swój abstrakcyjny twór.
– Mówiłem, że będzie to dziwne.
Skupił się na dodawaniu warstw futra, od tego "wewnętrznego" po bujne kłaki na wierzchu. Wszystkiego po równo, aby nie było zbyt ubogo, ani zbyt dużo... Cóż, powinno zadziałać. Po tej czynności, wzmocnił barierę zapachową, aby zniwelować odór siarki. Może pachnieć mokrym futrem, niech tam będzie. Ale najważniejszym będzie, że nie będzie pachniał...Cóż. Sobą.

[Krzyk Honoru]

-Jak uważasz.– wzruszyłem barkami. W końcu to jego wyobraźnia, skoro tak chce się przedstawić.
Zerknąłem na poprawioną postać. Teraz wyglądała o niebo lepiej.– No i koniec. Myślę, że chyba sobie poradzisz w swoim fachu. Ale proponuję, żebyś trochę poćwiczył samodzielnie. – uśmiechnąłem się lekko.
-W czymś jeszcze mogę ci pomóc?– zapytałem po chwili namysłu.

[Czarny Kolec2]

Otrząsnął się ze swojego "okrycia", jak przemoknięty pies, co zaowocowało tym, że jego futro rozpłynęło się w oparach ciemnoczerwonego dymu. Zapach Czarnego powrócił do nozdrzy Krzyku, oznajmiając iż skończył czarować.
-Chciałbym poprawić swój atak. Znam podstawy. Chcę więcej.
Powiedział twardo, jasno pokazując, czego potrzebuje. Jego poza nie zmieniła się ani trochę, tak samo jak spojrzenie. Tak samo zimne i pozbawione...Właściwie wszystkiego.

[Krzyk Honoru]

-Hmmm atak powiadasz? – zmarszczyłem nos w zastanowieniu. Właściwie czemu nie? Coś tam potrafię, więc chyba mogę go jeszcze trochę pomęczyć. W końcu to nie zajmie nie wiadomo ile czasu.
Po krótkim namyśle, a co za tym idzie i milczeniu zerknąłem w ślepia Czarnego Kolca. -Niech będzie. Pokaż co potrafisz. – machnąłem łapą. Skora ma już podstawy, to teoria nie jest mu potrzebna. Przygotowałem się do obrony i czekałem na to, co wymyśli Czarny.

[Czarny Kolec2]

-Myślałem że będziemy rozważać o taktyce.
Powiedział, uśmiechając się chytrze. Jak to w jego wykonaniu bywa, było to nader...Niepokojące. Tym bardziej, że był to bardzo chytry i wredny uśmieszek.
Smok nagle rzucił się ku swojemu nauczycielowi, bardzo szybko zawierając pozycję do ataku. Celował przede wszystkim w gardziel oraz głowę jako punkt witalny. Rozwarł przy tym łapy, by przypadkiem go nie zabić. Szpony Kolca urosły od ostatniego czasu. Były teraz długimi i ostrymi sierpami. Raz wbite i wyrwane, zostawiają paskudne i głębokie szarpane rany. A jako, że Krzyk jest użyteczny, nie zabije go...Bo od kogo ma później się uczyć? Owszem, mistrzowska trójca z Jadem i Nieśmiertelną była ciekawym konceptem, niemniej, nie należy uszczuplać stada.
Wracając do ataku:
Najpierw uderzył lewą łapą, jakby testował obronę. Był wszak odrobinę zwinniejszy od Krzyku. Chciał go najpierw wytrącić z równowagi, wyeksponować słabe punkty jego obrony. Poza tym, lewa łapa była tą słabszą, trzymał ją bowiem z przodu. Po tym uderzył prawą, jako tą silniejszą, celując również w wyżej wspomniane gardło i łeb.
Przy obu ruchach trzymał 3 łapy na ziemi w celu utrzymania balansu w razie kontrataku, a także aby nie zabić się o własne łapy.

[Krzyk Honoru]

Nim zdążyłem odpowiedzieć Czarnemu, ten już zaatakował. Nie pozostawało mi więc nic innego jak się bronić. Prawdę mówiąc miałem ochotę na obronę magiczną, no bo przecież w walce fizycznej nie jestem tak dobry jak w magicznej, ale powstrzymałem się.
Zablokowałem jego atak lewą łapą wystawiając swoją kończynę do przodu. Spiąłem mięśnie i przyjąłem ten atak na siebie. Nie było tak źle. Gdy zaatakował prawą, nie miałem wyjścia, jak tylko cofnąć się w tył. Zwinnie odskoczyłem w tył, by zaraz potem paść na ziemię i doturlać się od Czarnego.
Ten to sobie znalazł zabawę! Będzie mnie męczyć! Oj, jak ja nie lubię walki fizycznej.
-Jeśli chcesz, możemy bawić się w teorię, choć chyba bardziej przyda ci się praktyka, nie sądzisz? – odparłem podnosząc się z ziemi i przygotowując do kolejnej obony.

[Czarny Kolec2]

Jak tylko Piękny odskoczył, Czarny rzucił się naprzód, by skrócić dystans. Krótkim susem doskoczył, i stanął przed swoim "sparing-partnerem" nos w nos.
-Gdyby to było tak proste...Powiedz mi coś, co powinienem wiedzieć.
Powiedział, i natychmiast podniósł się uderzył prawą łapą w łeb smoka. O ile trafi, rzecz jasna. nie sztuką jest machać łapami i gryźć. Sztuką jest właśnie trafić. I tego chce się nauczyć. Atakować efektywnie. Liczył, że Piękny coś o tym wie...No chyba, że nie będzie użyteczny. Wtedy mogą się pojawić problemy.

[Krzyk Honoru]

Drgnąłem lekko, gdy znalazł się przy mnie. Tej reakcji chyba nigdy się nie pozbędę, ale chyba nie można mnie za to winić, prawda? Może stąd bierze się też moja niechęć do walki fizycznej.....Ah, ci Równinni, chyba nigdy nie zapomnę o tamtym dniu. Skrzywiłem się lekko. Roztargniony spojrzałem na Czarnego. Coś co może mu się przydać? Niech pomyślę....
Ej! Żeby pomyśleć, muszę mieć chwilę spokoju, a on mnie tu atakuje! Zamachnął się na mój nieszczęsny łeb, jakby to była kukła z trocin. No dobra, może trochę przeginam, ale co tam. Szybko padłem na ziemię unikając ciosu. Leżałem u stup Czarnego, a gdy jego łapa trafiła w próżnię wstałem spokojnie.
-To, że najlepiej atakować miejsca najczulsze, takie jak krtań, tętnice, zapewne wiesz. Atak w oczy jest skuteczny, podobnie jak atak w nos. To z podstaw.– zamilkłem na moment przypominając sobie swoją pierwszą lekcję ataku- Jeśli bazujesz na zręczności stosuj ataki oparte na precyzji i szybkości. Wiesz jakie to? – spojrzałem na niego i nie czekając na to aż się odezwie sam sobie odpowiedziałem- przede wszystkim ugryzienia, cięcia pazurami. Z kolei jeśli bazujesz na sile trzymaj się takich ataków, które mogą połamać kości, a więc wszelkie uderzenia ogonem, łapami, kopanie, nawet zianie ogniem możesz tu włączyć, ewentualnie miażdżenie za pomocą szczęki, ale to jest kwestia dyskusyjna. – kolejna krótka przerwa. -To na czym bazujesz, na sile czy zręczności? – zapytałem Czarnego wpatrując się w niego twardym wzrokiem. O! Chyba mam fajne pytanie! -Powiedz mi, czy wiesz jakie smoki nie powinny używać szarży na inne?– pytanie banalne, ale skoro Czarny chce teorii to dostanie ją w pełnej krasie.

[Czarny Kolec2]

Jak tylko Piękny się uspokoił, to paradoksalnie zatrzymało Czarnego który chciał już zaatakować go szczękami, gdy leżał na ziemi. Smok na szczęście zatrzymał się wtedy, gdy tylko otworzył paszczę. Nie pochylił się w dół, by sięgnąć ku szyi.
– Jestem odrobinę szybszy. Więc raczej na szybkości.
Odparł swoim monotonnym i pozbawionym emocji głosem, we łbie zastanawiając się jaki obrać kierunek. Szybkość, czy może dewastujące uderzenia? A może...oba?
– Szarża jest nieefektywna, kiedy smok jest lekki. Działa tylko wtedy, kiedy mięso jest mniejsze.
Odparł, samemu nie zdając sobie sprawy, że właśnie zastąpił słowo "przeciwnik", "mięsem".
-Jesteś magiem. Chciałbym wiedzieć, jak skutecznie walczyć z magami bez pomocy Maddary.
Powiedział, znajdując temat przewodni treningu. Taktyka na magów...pytanie, czy mag zdradzi, jak ukręcić na niego bat?

[Krzyk Honoru]

-Schowaj ząbki kochanieńki.– zażartowałem patrząc na pozę w jakiej zastygł Czarny.
-Tylko nie mięso, proszę... twój przeciwnik też jest istotą żywą, jakieś uczucia ma, więc trochę szacunku by się przydało, nawet jeśli chcesz go zabić. – mój ton głosu zrobił się ostrzejszy. Co prawda mówiłem cicho i spokojnie, ale na tyle dobitnie, by Czarny wiedział, że powinien się hamować, przynajmniej przy mnie.
-Hmmm w walce z Czarodziejem jest taki problem, że on zawsze użyje maddary.– stwierdziłem. Przez chwilę wahałem się czy mówić mu, czy nie o sposobie, jakiego już na własnej skórze kilka razy doświadczyłem. W końcu jednak zdecydowałem się, że udzielę mu tej informacji, zanotowałem sobie jednak, żeby z nim nigdy nie walczyć.– Paru Wojowników, z którymi walczyłem stosowało coś w rodzaju rozproszenia. To znaczy, kiedy ja atakowałem, oni robili to samo wybijając mnie z rytmu. Tym samym zwiększało się prawdopodobieństwo, że mój czar się nie uda. Jednak przy samym ataku, kiedy Czarodziej stoi i czeka na ruch Wojownika, nie ma skutecznej metody. Po prostu albo obrona magiczna wyjdzie, albo nie.– uśmiechnąłem się kwaśno. Ta luka w magii jest niewielka i właściwie można ją jakoś przeskoczyć, jednak czasami daje się we znaki. Westchnąłem przypominając sobie walkę z Uśmieszkiem. Użył takiej taktyki, ale wtedy byłem słaby, teraz nie dałbym się tak wrobić.
-No właśnie, jeszcze jedno! Im Czarodziej zdolniejszy, im większą wiedzę posiada, tym trudniej będzie Ci go przechytrzyć.

[Czarny Kolec2]

– Jeżeli są na tyle głupi, by stanąć nam na drodze, są niczym więcej niż mięsem dla wron.
Odparł. Szczerze powiedziawszy, miał gdzieś, czy jego cel czuje czy nie, czy ma samicę, dzieci i takie tam. Był dla niego jedynie kupą mięsa i kości, bo tym dla Czarnego był każdy smok. Właśnie to wypływa spod łusek. Jedynie mięso, krew i kości.
-Zatem musiałbym Cię zaskoczyć albo wykiwać, aby Cię pokonać.
Odpowiedział, po czym odwrócił się i odszedł kilka kroków od Krzyku, ponownie zwracając się przodem ku niemu.
– Zatem powinniśmy spróbować praktykę.
Rzekł, czekając aż jego towarzysz się przygotuje. Co powie na mały sparing, aby nauczyć się umiejętności taktycznych?

[Krzyk Honoru]

//Wybacz opóźnienie.

-Kogo masz na myśli mówiąc nam? Chodzi ci o Wojowników, morderców, czy może pewnych siebie, aroganckich smoków, które wiele mówią, a mało robią? – zapytałem poirytowany.
– Tak, tak też można to ująć.– skinąłem łbem potakująco.
Zaśmiałem się patrząc na poważnego Czarnego.– Kto tu jest nauczycielem, hę?– nie byłem zły, czy coś. No bo za co? Bardzo dobrze, że Czarny wykazuje inicjatywę.– Używaj tych ataków, które opierają się na twojej domenie. – nakazałem szykując się do odbioru ataku.

[Śnieżny Kolec.]

Khantar wraz ze swoim ojce udał się na Czarne Wzgórza w pobliże Samotnej Skały. Młody smok był podekscytowany, co doskonale objawiało się w drgających kolcach i niespokojnie wijącym się ogonie. Jego ekscytacja nie była przypadkowa, bowiem właśnie teraz, dzisiaj, będzie miał okazje pierwszy raz zasmakować namiastki prawdziwej walki, a to, że zdawał sobie sprawę jak sama nauka z Szydercą będzie ciężka, tylko niezdrowo go podniecało. Przez te kilka księżyców życia zdążył wyrobić w sobie pewną zasadę, że bez wysiłku nie ma żadnego skutku.
Większość czasu szedł ze wzrokiem utkwionym przed siebie, ale gdy zbliżyli się do Skały, spojrzał na ojca badawczo i bynajmniej nie po to, by popatrzeć sobie na znajomy pysk. Młody samiec już zawczasu skupiał uwagę na wszelkich wrażliwych częściach ciała, które mógłby zaatakować. Tak naprawdę nie myślał o niczym innym.

[Uśmiech Szydercy.]

Szyderca dawno nie uczył już niczego syna, a jednak – jeśli Khantar jakimś cudem przeżył – wolał szkolić go osobiście, by jego pierworodna latorośl nie przynosiła mu w przyszłości wstydu niektórymi ohydnymi rzeczami... na przykład bezinteresowną pomocą.
Rozejrzał się, miejsce wydawało się odpowiednie. Obrócił się przodem do syna i usiadł. Taaak, to oznaczało tylko jedno. Teoria.
Kheldar uśmiechnął się złośliwie. Podręczy nieco synka z wiedzy teoretycznej.
– No, to słucham. – mruknął. Oczywistym było, co chciał usłyszeć. Miejsca wrażliwe na atak, rodzaje ataków, sposoby obrony...

[Śnieżny Kolec.]

Podekscytowany Khantar widząc jak ojciec siada, trzasnął ogonem w pierwszym odruchu irytacji. Czy Szyderca naprawdę sądził, że Khan nie zna teorii zagadnień które tak naprawdę są jedynymi jakie go interesują?
Zamiótł ogonem, zmierzył przywódce bystrym, błyszczącym spojrzeniem i... przysiadł na tylnych łapach. Westchnął ciężko, ale krzywy uśmiech świadczył, że nie jest zdenerwowany, a raczej pewny siebie.
– Nie jestem zbyt zwinny, więc mam zamiar opierać się głównie na swojej sile. – Wycharczał z trudem. Zdążył się już przyzwyczaić do swoich problemów z mówieniem, dlatego zwykle ograniczał gadanie do niezbędnego minimum. Nawet w przypadku nauk gdzie bywało to kłopotliwe. Przełknął ślinę i potrząsnął łbem jakby to miało pomóc mu wyraźniej artykułować słowa.
– Będę korzystał głównie z uderzeń opartych na sile, zionięć i parowania. Jestem też dosyć ciężki i kolczasty – Nastroszył kolce na podkreślenie słów – więc szarże także mogą okazać się skuteczne. Najkorzystniej atakować najwrażliwsze miejsca na smoczym ciele czyli szyję, podbrzusze, głowę i skrzydła. Smoki, których strategia walki opiera się na zwinności skupiają się głównie na zadawaniu ran ciętych, a w obronie stosują uniki. Sądzę, że takiego smoka najlepiej jak najszybciej pozbawić możliwości skakania jak sarenka, by łatwiej było ukręcić mu łeb.
Przy ostatnich słowach uśmiechnął się paskudnie acz z zadowoleniem, jakby sama świadomość, że w przyszłości może pozbawić kogoś życia sprawiała mu autentyczną satysfakcję.