Aleja Zakochanych

[Eskalacja Konfliktu]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

+18

Samica zaczęła przez ułamek sekundy zastanawiać się czy byłaby w stanie uczynić coś podobnego wobec innego samca, a tym bardziej obcego. Frar tak robiła, dla zachowania populacji. Poświęcała się dla dobra ogółu, czy może było jej wszystko jedno? Huh...
W momencie w którym samiec znieruchomiał i – wedle pierwszej myśli samicy – się odsunął, prowokacyjnie warknęła. Nie spodobało się jej to, nie zamierzała pozwolić na wycofanie się z tego, gdy już zabrnęli tak daleko. Znacznie dalej niż wcześniej, wtedy w górach. Eurith burczała gardłowo niczym rozwścieczony niedźwiedź wybudzony z zimowego snu. I kiedy tylko poczuła, że samiec po prostu się przymierza – wyłączyła się niczym ptak, którego człowiek zestrzelił z gałęzi ostrym narzędziem. Oczekiwanie było jednak zabójcze. Czas pomiędzy pierwszym ruchem samca, a dotknięciem jej z zewnątrz zdawał się nieubłaganie dłużyć. Kto wie, jeszcze chwila i zamiast złorzeczyć pod nosem i myśleć o spraniu go na kwaśne jabłko, zaczęłaby błagać o więcej. Ech, to zniewolenie przez własne ciało. Wstyd.
Wtargnięcie do dotychczasowo ciasnego wnętrza było czymś... nieprzyjemnym. Takiego bólu nie zada ci żaden pazur ani kieł. Smoczyca wydała z siebie dźwięk, który zwykle się wydaje przy ogromnej dawce bólu. Tłumiła go mocno, rzecz jasna, ale naprawdę chciała ryczeć na cały obszar. Trwało to kilkanaście uderzeń serca. Pieczenie między nogami było naprawdę rozdzierające, ale później przyszła przyjemna ulga. Naprawdę przyjemna.
Partner dodatkowo ją rozpieszczał liźnięciami po szyi, głowie. Odchyliła ją na tyle na ile potrafiła by pozostać w swojej strefie komfortu, ale i by jemu ułatwić to, co robił. Przecież nie chciała aby przestawał. Każde pchnięcie bioder łowcy było nad wyraz informujące. Czuła jak to, co penetrowało ją od środka stawało się po prostu szersze, większe. Jednocześnie jej to się podobało, ale też w pewnym sensie przerażało. Ale chyba jej nie rozsadzi od środka? Nie, wróć, nie myśl w ten sposób, nie teraz. Przestań chociaż raz w życiu analizować. I zgrali się w czymś zupełnie niespodziewanym – oboje musieli się ugryźć w język w tym samym momencie, tylko z nieco innych powodów.
Przedziwny taniec w jakim zakleszczył ich Calad, nabrał właśnie rozpędu. Eurith zupełnie nie spodziewała się narastającego tempa. Za szybko? Może i tak. Nie chciała jednak hamować samca, nie po tym co przeszedł, do czego go zmusiła ostatnio. Skoro jednak mogła znosić ciosy z zewnątrz ciała, to w środku również da radę. To kwestia praktyki. Gdyby miało tak boleć zawsze, smocza rasa z pewnością dawno by wymarła. Każde silniejsze pchnięcie spowodowało wydobycie się z jej gardła różnych gam dźwięków. Mruknięcia, warknięcia, a nawet jęknięcia. W pewnym momencie zaczęła nawet cicho rzęzić, a z nosa uciekały jej gorące kłęby powietrza raz po raz. Dym z jego fajki zdawał się być przy tym małą mgiełką...
To wszystko było intensywne, aż za bardzo. Tyle emocji, tyle bodźców dla ciała, coś pięknego. Zamknęła ślepia, całkowicie oddając się partnerowi. Nie mógł tego widzieć zza jej pleców, lecz tym sposobem zaufała mu w stu procentach. Spanie obok niego to jedno, ale odsłanianie zadu i swojego całego ciała, do tego w takim miejscu, było naprawdę sporą dawką zaufania. O większej nie mogłaby chyba pomyśleć.

[Szara Rzeczywistość]

The blood pumps, the limbs obey! +18
Godny oddawał się instynktowi, który hamował tylko w przypadku zbyt szybkiego samozadowolenia. W tym przypadku nie był do końca sobą. Jego uczucia znajdowały w tym co robił cały upust. Miała rację... to co nie wyszło ostatnio, teraz miało wrócić z podwójną siłą. Nie był może mistrzem w tym co robił, ale wcale nie musiał. Słyszał przecież jak reaguje pod jego ruchami, czuł też zapach dymu, ale nie patrzył na to. Zamknął ślepia, oddawał się temu co robił, skupiał się na innych zmysłach. Przede wszystkim słuchu... Jej warknięcia i jęki były jeszcze bardziej pobudzające, sprawiały, że chciał więcej, chciał mocniej. To co czuł było przyjemne samo w sobie i zupełnie różne od jej chwycenia za przyrodzenie. To było znacznie bardziej przyjemne, chociaż uścisk był zdecydowanie mocniejszy. Chciał jej dać wszystko, ile miał siły w swoich trzewiach. Warknął i zaczynał miarowo brać oddechy przez nozdrza. Na dłuższą metę było to nie tyle męczące co zwyczajnie trzymanie się w ryzach było ciężkie. W końcu to jego pierwszy raz, jej również... Czy powinien już skończyć? Czy dał z siebie już wszystko? Nie! To nie koniec. Jeszcze nie teraz. Znów warknął i tym razem chwycił szczęką jej róg. Mruknął przeciągle i jeszcze mocniej pchnął, zapierając się prawą tylną łapą bardziej w tył. Powtórzył jeszcze kilka mocniejszych ruchów i wreszcie puścił z pomrukiem jej róg. Było po prostu za dobrze, za ciepło, zbyt przyjemnie.
Znów złożył jej kilka mokrych pocałunków na poliku. Znów zaczął cicho dyszeć, jednak skupiony na ruchach nie potrafił się skupić na pocałunkach, które jej składał. Zbliżał się do końca i to akurat nie dziwne licząc się z tym, iż od ponad dobrego księżyca próbował to trzymać na wodzy.
Jeszcze... nie.
Nie potrafił jednak się zatrzymać, zmusić swojego instynktu, żeby przestał. Było to zbyt przyjemne, było zbyt intensywne. W końcu poczuł, że przekroczył granicę i nie mógł tego cofnąć. Zasygnalizował to bardzo wyraźnie, przez chwilę kompletnie nie oddychając. Napięły się jego smukłe mięśnie i łapy mocno objęły boki samicy. Wraz z gorącym westchnięciem poczuł nagłą ulgę i uniesienie, które w jakiś niewyjaśniony sposób i z niewyjaśnionych przyczyn zaczęło go opuszczać. Mruknął przeciągle jeszcze mocniej tuląc się do jej ciała, a chwilę później się cofnął...
To.Nie.Koniec.
Czuł się jakby przed chwilą skończył pogoń za ofiarą i właśnie dopadłby ją. Przed nim jednak jeszcze było kilka zdobyczy. Czuł, że miał jeszcze ochotę na więcej, czuł że jego przyrodzenie jest twarde, gdyż obijało się o jego podbrzusze.
Skoro tak...
Powtórzył to co niegdyś. Nie dał jej chwili wytchnienia, tylko obszedł ją nieco bokiem, pochylił się i mocno łbem i przednimi łapami obrócił ją na grzbiet.
–To nie koniec...
Oznajmił jej i uśmiechnął, a następnie zgrabnie na nią wskoczył. To zdecydowanie nie był koniec. Tym razem chciał ją widzieć. Chciał patrzeć na jej pysk i jej reakcje, a nie tylko słuchać jęków. Znów przyłożył podbrzusze do jej. Tym razem nie ocierał się tylko, ale od razu znów w nią wszedł. I tym razem znów poczuł się jakby zaczynał bieg od początku, jakby jego wcześniejsze dojście kompletnie pozbawiło go tego wcześniejszego napięcia. Ale to bardzo dobrze, skoro jego przyrodzenie pozostało twarde? Czy dojdzie drugi raz? A co za różnica?
Znów zaczął kołysać się jak przy pocieraniu, ale tym razem robił to nieco bardziej spokojnie.

[Eskalacja Konfliktu]

+18



O ile sam stosunek nie był zły, nawet pomimo pierwszych bólów, tak ciąganie za róg było lekkim przegięciem. Eurith miała dość wrażliwe rogi. Wyglądały okazale, ale nie nadawały się za bardzo do walki siłowej, tak samo jak ona. Warknęła cicho i próbowała wyszarpać łeb z kleszczy jego pyska, byle odzyskać swobodę i oddać się na nowo przyjemności. Położyła łeb na ziemi, by nie był w ogóle w zasięgu samca zasiadającego na jej plecach.
Sama nie była pewna czy osiąga maksimum rozkoszy. Z jednej strony tak, a z drugiej ból wewnątrz rozdzierał ją intensywnie. Traktowała to także jako trening, w końcu była dość wytrzymała – a skoro z walką daje radę, to z seksem też powinna. Prawda? No przecież. Przymknęła ślepia. Starała się nie skupiać na bolesności ruchów, które to nasilały się ilekroć samiec sięgał głębiej, a na samych ruchach. Wsłuchała się w te – dla zapewne wielu – dziwaczne dźwięki. Plaski, szorowanie łuski o łuskę, niestabilne oddechy samca i własne. Lekko nawet zaczęła tym swoim zadem przesuwać po ziemi. Nieznacznie do tyłu, potem do przodu, jakby próbowała się z nim zgrać. Coś jednak nie wychodziło. Właściwie to robiła to na odwrót, ale nie umniejszało to przyjemności – co najwyżej zwiększało tarcie, a samca zmuszało do większego wysiłku. Ha, ona musi tylko leżeć. Tylko? Hm...
Nawet nie słyszała swoich jęków, w pewnym momencie wyciszyła się na zewnętrzne bodźce. Czuła ciepło, czuła przyjemność, czuła i wiele innych rzeczy – było jej dobrze. Aż nagle przestało. Samiec ją czymś wypełnił bo poczuła w środku więcej wilgoci niż zazwyczaj. Odruchowo podniosła łeb, zerkając sobie przez plecy. Coś mówił?
Nie wiadomo kiedy znalazł się obok niej, równolegle. Łypnęła na niego złowróżbnie, ale ten wzrok szybko zamienił się w zawstydzenie kiedy spostrzegła coś, co dyndało mu pod brzuchem. O rety, rety, rety. Nie patrz. Uciekła spojrzeniem na bok, skołowana. Ale łowca wcale jej nie dał uciekać. Nim się obejrzała, była już na plecach. Gniecione kolce na grzbiecie nie należały do przyjemności, ale była w stanie to znieść. Starczyło się trochę powiercić, aby znaleźć dogodną pozycję. Licha budowa partnera jednak miała swoje zalety – nie był taki ciężki, nawet jak leżał na niej częściowo uwalony, częściowo przenosząc masę swego cielska na jej miękki brzuch.
– Co ty... – nie zdążyła dopytać, bo jej głos się urwał w głośny jęk, kiedy nagle się w nią wsunął.
Łapska samicy odruchowo chwyciły barki samca, dość mocno wbiły swe szpony między jego błękitne łuski. Puściła dopiero po chwili, dopiero gdy na nowo przywykła do tych ruchów. Teraz pod innym kątem, trudno jednak powiedzieć czy lepszym.
On chciał patrzeć jej w oczy, ona zaś niezupełnie. Wstydziła się. Była pod innym smokiem, uległa, poddana, wręcz bezbronna. To takie dziwne, niecodzienne, zwłaszcza dla wojownika, który stara się być nieustraszony. Odchyliła szyję aby położyć ją na zimnym kamiennym gruncie, a łeb obróciła w lewo. Patrzała się na ścianę, z zamkniętymi oczami. Oczywiście nie leżała jak martwe prosię, ani nie brzmiała jakby ją zarzynano – było przyjemnie, dawała mu o tym dość dosadnie znać poprzez przeróżne gamy dźwiękowe. Raz ciszej, raz głośniej. Ale żeby spojrzeć na niego? Prosto w oczy? Kiedy jej to robi? Nie ma mowy! Na pewno zobaczy tam jakąś chorą satysfakcję z tej dominacji.

[Szara Rzeczywistość]

+18
//( ° ͜ʖ °)\\
Pierwszy raz jest niby najlepszy. Czy tak samo czuła Eurith? To dopiero ciężkie pytanie!
Samiec nie chciał się zbłaźnić tym, że nie potrafił określić czego tak na prawdę chce samica przy kopulacji. U kotów wydawało się to prostsze. I tak, miał kompana aktywnego seksualnie, tak był ciekaw jak to powinno wyglądać i w sumie całe doświadczenie z tego szlag trafił, kiedy przyszło co do czego. Kotołak nie robił tego z przyjemnością, a tylko i wyłącznie dla rozmnożenia się. Ta sytuacja była jednak inna. Oboje wiedzieli, że piskląt z tego nie będzie, a i samo zbliżenie nie było dziesięciokrotnym zbliżeniem po raptem kilka uderzeń serca.
Gdyby to nie było takie przyjemne... Eh, dobrze że zamknął się na więź i Burek sobie spokojnie spał nieświadomy tego co tutaj się odgrywa.

Godny czy chciał czy nie, teraz poznał już smak samicy, jego niepohamowana chęć kopulacji uciekła wraz z pierwszym swoim dojściem. To akurat wielki plus, gdyż teraz nie była to już gonitwa za czymś czego nie znał, a wycieczka, którą już odbył i teraz mógł wręcz podziwiać widoki? Wbite szpony w jego barki były, hm. Przyjemne. Dla niego taka dawka bólu była akurat przyjemna.
Dominacja? Cóż, dało się na pewno inaczej, ale dopóki miał siły i myślenie, że to 'jego zadanie' to do tej pory będzie się skupiał właśnie na tym. Samica może i nie była w tym wszystkim bierna, reagowała na jego poczynania, ale było to raczej mniej wyczerpujące.
Samiec od kiedy tylko wszedł w nią w tej pozycji, zaczął poruszać się znacznie mniej narwanie. Nie próbował już jej dominować w tak perfidny sposób (chociaż świadom tego nie był).
Jego spokojne ruchy nie miały sprawić, że będzie się wiła na posadzce. Teraz chodziło o spokojną przyjemność z tego co robili. Wolniej nie oznaczało, że mniej przyjemnie prawda? Nawet sił sobie oszczędził i uderzenie końcowe było wręcz ciche.
Widział jak odwraca łeb. Wiedział, że wrócili do punktu wyjścia. Czy tym razem uda mu się przebrnąć przez tą barierę? Skoro nie mógł patrzeć to mocno objął ją pod łapami i przywarł do niej. Nie był ciężki, to fakt. Był bardzo ciepły od tej wcześniejszej pogoni. Pachniał typowo samczo, a wczorajsze zioła jakby już wywietrzały.
Łeb ułożył przy jej gardzieli. Polizał ją spokojnie, kilka razy.
–Kocham Cie, Eurith
Oznajmił pozostając w uścisku i nie przestając się ruszać. Cieszył się z tego, że tak właśnie wyszło, ale żeby miał satysfakcję z tego, że tak dominował? Kwestia raczej sporna. Trzeba najpierw wiedzieć, że można inaczej.

[Eskalacja Konfliktu]

+18

Jak dobrze, że nie wspominał na głos o aktywnościach seksualnych swojego kompana, byłaby niezwykle zdziwiona, że ktokolwiek na to zwraca uwagę... Ona i jej kompan byli od siebie tak oddaleni, praktycznie obcy. Wiedziała co musi zrobić. Oddać mu wolność, ludzie za bardzo go zniszczyli. Nie dało rady wypracować zaufania z sokołem, choć bardzo tego chciała. Pierwsza wielka porażka Eurith, do której nigdy nikomu się nie przyzna. I tak mało kto zwracał na Lalathina uwagę. Nie był biesem, demonem, żywiołakiem. Po prostu ptakiem. Plaga podwyższała poprzeczkę w każdym aspekcie życia, zaczynała się w niej dusić.
Ale nie o tym teraz powinna myśleć, prawda?
Zwolnione tempo było czymś błogim, po prostu. Samica była wykończona odczuwaniem typu bodźców na raz, samo to potrafiło smoka wykończyć – nie musiała się wcale ruszać. Oddech narzucał sercu szybką pracę, a pompowanie krwi w nadmiernej ilości mogło być zgubne. Mogła więc odetchnąć, prawie dosłownie. Ruchy samca wcale nie były mniej przyjemne, przeciwnie – równie mocno się jej podobały. Wszak dzika i nieokrzesana powinna być w boju, a w leżu? Może właśnie tego było jej trzeba, przynajmniej przez jakiś czas? Odkrywała siebie na nowo, miała totalnie nową perspektywę. Powieki samicy nieco się rozchyliły. Co on powiedział?
Odwróciła nieśmiało głowę, odrobinkę. Zerkała na niego jednym okiem. Naprawdę dziwnie się czuła patrząc na niego z dołu. Dźwięki złączonych ciał nie były już takie głośne i nachalne dla ucha, ale dalej powodowały "dyskomfort". Nie było to wszystko takie romantyczne, jakby sobie tego zażyczyła czy wyobrażała. Ach, dziecięcy umysł samiczek, zawsze wszystko musi być wielobarwne...
Poluźniła uścisk na barkach samca, nie wbijała już pazurów tak nachalnie między jego błękitne łuski. Słowo na k. Niby słabość, niby nie. Nigdy nikomu go nie powiedziała, nawet członkom rodziny. Być może było dla niej to jeszcze za wcześnie. Czynami mogła pokazywać jak mocno jej zależy na samcu i co do niego czuje, ale słowa tego typu nie chciały przejść jej swobodnie przez gardło. Uznała, że może odpowie coś innego.
– God... – urwała na jedno uderzenie serca, a później głos samicy zmienił się w głośniejszy jęk. Najwidoczniej powolne, posuwiste ruchy dotarły do bardzo wrażliwej tkanki w środku, przyrodzenie łowcy się o nie otarło, a na samicę spłynęła wpierw gorąca lawa, później chłodna lawina. Wzdrygnęła się przyjemnie, jej ciało podpowiadało co się właśnie stało. Zamknęła znów oczy i wydała z siebie głośne westchnięcie ulgi. O tak. Była w domu.

[Szara Rzeczywistość]

+18
Było to jak polowanie. Można znać teorię, przećwiczyć ją w myślach, albo nawet praktycznie na sucho (no co? istniały smoki, które lubiły ocierać się o drzewa i kamienie, nie?). Nic jednak nie przygotuje niedoświadczonego wędrowcy na to co zastanie finalnie w swojej podróży. Gdzieś już słyszał opinię, że samice są zmienne jak wiatr w górach... ale na tą chwilę dla Godnego wiał wiatr bardzo łagodny. On jak niewyżyty pobiegł próbując go złapać i przez to właśnie teraz czuł się bardzo głupio. Emocje jednak opadły wraz z jego wcześniejszym dojściem. Teraz już zrozumiał jak powinien postępować, a z każdą chwilą Eurith była bardziej przekonana co do niego. To właśnie było w tym najlepsze... Widzieć jak się otwiera na doznania i nie potrzebuje siły, a zwykłej czułości.
Oby jej nie zrobił wcześniej przykrości tym swoim nachalnym traktowaniem!
Nie wymagał od niej słów. Wiedział, że ich nie dostanie, ale miał nadzieję, że kiedyś je usłyszy. Teraz nie miały one znaczenia. Gdyby i ona go nie kochała to nie znajdowaliby się w takiej pozie, nie odsłoniłaby się nawet na chwilę przed nim.
Coś spróbowała powiedzieć, ale gwałtownie sama sobie przerwała. Co się stało? Jej wzdrygnięcie, mocniejsze zaciśnięcie się na jego przyrodzeniu przez chwilę...
To nie oznaczało, że w ogóle zwolnił. Po prostu jeszcze mocniej zwolnił, pozwolił sobie na dłuższe ruchy, wysuwając się prawie całkowicie z niej, a następnie wsuwać do końca, ale bez niepotrzebnej siły. Teraz jedynym dźwiękiem będzie ocieranie się łusek no i oczywiście ich oddechy i pomrukiwania. Nie zamierzał jej teraz po prostu tak zostawić, po prostu się odsunąć.
Nie wiadomo kiedy następnym razem znów to zrobią, nie wiadomo czy w ogóle będzie chciała to robić... A mu teraz było niemniej przyjemnie. Byli przy sobie, połączeni i nigdzie im się nie śpieszyło. Mu już tym bardziej. Będąc tutaj przy niej martwił się jedynie tym, żeby jej nie zawieźć swoją osobą, a za tym schronem przed zimnem czekało tyle zmartwień, że czasami łeb od nich bolał.

[Eskalacja Konfliktu]

+18

Zmiana podejścia na pewno była dobrym pomysłem. Nawet jeżeli początek nieźle nastraszył i zraził niedoświadczoną samicę, tak teraz czuła się nieco lepiej. Pewniej. Podkurczyła tylne łapy dociskając kolana do podbrzusza, nie chciała niechcący partnera zadrapać lub – nie daj bogowie – odepchnąć czy kopnąć. Miała różne odruchy, takie nie byłyby czymś nowym. Oddech się jej uspokoił, a wyraz na pysku delikatnie zmienił. Trochę to mogło wyglądać jakby właśnie jedynie się przytulali albo prowadzili zwykłą rozmowę, nie mającą nic wspólnego ze zbliżeniem. Każdy posuwisty ruch był bardziej naturalny dla niej, przyjemny, pozbawiony bólu i, co ważniejsze, pierwotnego strachu. Aczkolwiek dalej odczuwała dość spore zawstydzenie. Naprawdę do tej pory leżenie pod kimś kojarzyło się jej z porażką, czymś, co oznaczało słabość.
– To... przyjemne – wydusiła z siebie, spomiędzy miarowych oddechów. Przytulona przez samca mogła wetknąć nos pod jego pachę przedniej łapy, chociaż trochę się nagimnastykowała. Zalety długich szyi, zdecydowanie. Skubnęła go delikatnie po skórze której nie zakrywała w tamtym miejscu łuska. Ona również chciała się nauczyć delikatności, niemniej jednak dawało się jej we znaki zmęczenie. Nie podejrzewała powodów dla których samiec tak to wszystko przeciągał. Może to i lepiej, roześmiałaby się gdyby zasugerował, że będzie mu tych przyjemności później odmawiać. Chociaż... pewnie martwił się o to ze względu na jej niechęć do młodych. No tak, to wtedy wszystko było logiczne.
– Skar... znaczy, khm.. – chrząknęła, gryząc się w język. Czułe słówka nie były jej mocną stroną. Nie czułaby się sobą gdyby je wypowiadała. – Trochę... się zmęczyłam. – Zrobiła głupią minę, bo to on z ich dwojga powinien pierwszy paść z wycieńczenia, nie ona.

[Szara Rzeczywistość]

+18
Ta chwila była przyjemna. Chwila. To wszystko w końcu nie mogło trwać cały dzień, a tym bardziej całe życie. Kiedy dotknęła łapy... Ona dziwnie zabolała. Nie pokazał jednak tego. Zawsze to lepsze niż pociągnięcie go za odrobinę sierści, która miał od wewnętrznych stron łap, prawda?
Mimo to Godny docenił jej starania i podniósł łeb z uśmiechem na pysku. Powoli napięcie faktycznie opadało, chociaż... On mógłby to jeszcze raz powtórzyć.
Tak, chodziło o pisklęta, gdyż niedługo może faktycznie być płodny... a wtedy co będzie musiał uczynić, żeby ją przekonać do zbliżenia, skoro istniało zagrożenie, że będzie wykluwać jaja?
Paść ze zmęczenia? Nie... Godny, który pomimo bycia łowcą nie potrafił się poddawać.
Kiedy jednak usłyszał jej słowa, najpierw zaśmiał się krótko z zadowoleniem, a następnie mruknął mało zadowolony, że będzie musiał przerwać tą przyjemność.
–Dobrze, skarbie... rozumiem.
Wykonał jeszcze kilka tęsknych ruchów i powoli wysunął się z niej, a następnie po prostu położył przyrodzenie na niej.
Powoli jego napięcie i twardość zacznie zanikać i wrócą do stanu sprzed... uniesienia. Pozostanie tylko charakterystyczny zapach i powoli schnące ich podbrzusza.


Samiec po prostu tulił ją i znów położył na niej łeb.
–Chcesz jeszcze się przespać?
Zapytał po chwili ciszy, a następnie po prostu wsłuchiwał się w powoli uspokajający się jej oddech i serce. Może i to nie było tak przyjemne jak zbliżenie, ale to była inna forma przyjemności, nie mniej ważna w związku, który powoli rozkwitał. Przynajmniej na to liczył Godny.

[Eskalacja Konfliktu]

Gdy cały akt się zakończył ostatecznie, samica padła na bok wycieńczona. Oddychała, starała się uspokoić i odpocząć. Pokręciła jednak pyskiem. Snu miała dostatek, a obowiązków – więcej. Musiała tylko odsapnąć zanim się rozstaną. Tylko na trochę, przynajmniej taką miała nadzieję. Podniosła głowę i sięgnęła nią do polika partnera o który potarła własnym, mrucząc przy tym cicho.
Nie mogli się jednak sobą nacieszyć, bo trzeba było wracać do obowiązków. Wysunęła się spod partnera ostrożnie, a potem wstała i przeciągnęła, aż strzyknęło w kościach. Mlasnęła i spojrzała na niego z góry, chociaż raz...
– Muszę wracać, mam polowanie. Jak je skończę spotkamy się na granicy, dobrze? – zaproponowała, a po uzyskaniu odpowiedzi pożegnała się czule z łowcą i odeszła.

[Szara Rzeczywistość]

Ah. Co za noc i co za dzień.
Kiedy Eurith mu uciekła, on nieco tęsknym wzrokiem obserwował ją odchodzącą. Pewnie zatrzymałby ją, gdyby nie to jej zdecydowanie.
–No dobrze. W takim razie do zobaczenia.
Samiec przyjął czułości na pożegnanie, a następnie sam się położył na chwilę jeszcze nie chcąc na razie odchodzić. Dopiero po dłuższej chwili wyszedł z tobołkiem i fajką w pysku. Już ją odpalił i powoli ruszył w stronę swojego stada.
zt

[Ah'Rime]

Te tereny były naprawdę niesamowite! Takie spokojne, łagodne. Rzadko kiedy napotykała jakieś nienaturalne formacje czy smocze twory. Nigdzie nic nie ozdabiali. Gdyby nie rzeczywiście te zapachy, nawet nie zorientowałaby się, że ktoś tu mieszka. Widziała kilka smoków migających jej to między drzewami, albo na niebie. Naprawdę wiele ich musiało być... Gdyby z nimi sąsiadowali pewnie bałaby się o bezpieczeństwo ich(Rime) ludu. Może i tereny ojca były wielkie, ale czy mieszkańcy równie liczebni? Ah, znów wspomnienia o miejscu pochodzenia, o jej domku. Niby prawie nic z przyrody jej go nie przypominało. Może trawa i woda jakieś podobne. Ale nawet kiedy o nim nie rozmyślała – myśli same się nasuwały. Czy chciała, czy nie.
Drzewa w tym miejscu rosły jakoś tak nietypowo. Nienaturalnie? Ciekawe czy to twory tutejszych, czy rzeczywiście jakoś szczęśliwie tak wyrosły. U niej sadz... nie, dość. Skupmy się na tym co tu i teraz. Ponownie sięgnęła po deseczki ze swojej torby i swój przyrząd rysowniczy. Usiadła naprzeciwko alejki, zaczynając szkicować. Dużo tutaj szczegółów, trochę jej to pewnie zajmie. Latała swoim wzrokiem co chwilę między drewienkiem, a rysowanymi obiektami, nie chcąc niczego pominąć.

[Despotyczny Ferwor]

Mułek jak zwykle, wędrował sobie po terenach wspólnych, bez większego celu. Ot tak, luźny spacerek. Z dnia na dzień robiło się coraz cieplej, więc zimno już mu tak nie doskwierało. No i tak chodził i chodził, oglądając otaczającą go faune i florę, zastanawiając się nad ich rolą na tym świecie. I zastanawiając się, jak wpłyneło by na nich ,,skażenie" z jego rodzinnych bagien. Na pewno rośliny były by większe... Czy nawet przeźroczyste. Było to niezwykle ciekawy temat.
Mułek wkraczając na aleje, zauważył smoczyce. Nie było by to nic niezwykłego, gdyby nie szkicowała. Bagienny lekko przekręcił swój łeb, uważnie obserwując Rime swoimi żółtymi ślepiami. Powoli podszedł do smoczycy, tak żeby ją nie przestraszyć.
– Hej. – Rzucił krótko przysiadając obok niej, wciąż zachowując pewnien dystans.
– Co robisz? – Zapytał z zaciekawieniem, a jego plama zmieniła kolor na fioletowy.

[Ah'Rime]

Mimo częstych spoglądań na arenę nie dostrzegła nadchodzącego smoka. Była bardzo skupiona na oddaniu wszystkiego idealnie. Przynajmniej na tyle, na ile pozwalały jej umiejętności. Coś jej tutaj nie pasowało, coś było nie tak. Jakieś drzewo? Jakiś krzak. Może to obecność nieznajomego, którego w sumie pominęła, czy też którego obecności nie wyczuła. Dopiero po usłyszeniu słów wzdrygnęła, choć nie wystraszyła się. To trochę dziwne słyszeć smok innego smoka. Nie przerywała jednak rysunku, zerknęła na niego między kolejnymi stawianymi kreskami. Raz, milcząc, a potem za drugim się odzywając, wciąż nie przerywając pracy.
– Oi? Karü! Garamo, ne sëweta nate.
Rim nomeo... Vetren, täma vietreee- – Dopiero w tym momencie zorientowała się że coś jest nie tak. Musiała chwilę poskładać we łbie informacje i oh! No tak. Przecież on mówił do niej w kompletnie innym języku. Klepnęła się w łeb łapą. Nie za mocno, nie robiąc sobie krzywdy, ale bujając się delikatnie do tyłu. Następnie chwyciła ponownie pewniej narzędzie w łapie, a ona sama musiała się chwilkę zastanowić.
– Wybacz, wybacz. – Zaczęła trzymając w jego kierunku uniesione w górę przednie łapy, wnętrzami w kierunku jego pyska. Do tego trzymała niżej łeb, delikatnie garbiąc całą sylwetkę. Trwało to chwilę, bo zaraz wróciła łapami na ziemię, chwytając swoje narzędzie, które wcześniej upuściła, coby nie burzyło przyjmowanej pozycji. – Ja zapomnieła, że wy mówicie wspólny. Zapomniała m. – Ojejku, jak dawno się tego uczyła. Zapomniała od czasu do czasu powtarzać i od razu cały wspólny wyleciał jej z głowy. Szczerze nigdy też po prostu nie spodziewała się, że będzie go używać do normalnej rozmowy. Podrapała się delikatnie po brodzie.
– Jak mówiła... m: rysuję, szkice. – Dla demonstracji zrobiła ciemną kreskę w miejscu jeszcze niewypełnionego pnia spoglądając to na model, a to na kartkę. Dobrze? Dobrze!
Po chwili znów skierowała na niego łeb, wysuwając go nieco w jego kierunku, zaciekawiona jego osobą.

[Despotyczny Ferwor]

Mułek aż podniósł brew, gdy usłyszał odpowiedź Rime. Swoim życiu słyszał różne smoki. Z trudną do zrozumienia gwarą, lub te które miały wadę wymowy. Ale jeszcze nie spotkał smoka, który posługiwałby się zupełnie innym językiem. Teraz pytanie... Co dalej? Podczas analizowania sytuacji, samica przemówiła już w jego języku, a przynajmniej próbowała. Bagienny wpatrywał się w nią swoimi żółtymi ślepiami, obniżając lekko swoją błone. W sumie, aż tak źle jej nie szło, zważając na to, że zapomniała posługiwać się tą mową, to szło jest naprawdę dobrze.
– Nie nie, nic się nie stało. – Zapewnił ją, a swoją lewą łapą wykonał gest potwierdzający to.
– Rysuje? I szkicuje? – Zapytał zaciekawiony, po czym wyciągnął spod swojego skrzydła skóre, naciągniętą na drewnianą ramkę i kawałek węgla. Swój prowizoryczny szkicownik pokazał samicy, a na nim można było zobaczyć rysunek dziwnej konstrukcji( z wyglądu przypominało baliste, skrzyżowaną z procą). Może nie było niesamowicie ładne, ale z pewnością czytelne. Mimo, że nie miał talentu artystycznego. – Ja też rysuję. – Obwieścił z uśmiechem.
– Tak w ogóle jestem Despotyczny Ferwor, ale możesz mi mówić Mułek, ale to już jak sama będziesz chciała. A ty? Jak cię zwą? – Nie czekając na pytanie, przysiadł na zadzie.

[Ah'Rime]

Jak ładnie brzmiała jego wymowa i akcenty. Może przebywając tu chwilę podszkoli się lepiej od rdzennych użytkowników języka? Nawet nie wiedziała, że są jeszcze tacy. Kiwała łbem, kiedy słuchała zafascynowana kolejnych słów. Brzmiały dla niej jak nauka od najlepszego mistrza-tłumacza! Nawet sam Tusu'motte nie potrafił tak ślicznie wymawiać ich słów!
Przekrzywiła główkę obserwując, co takiego wyciąga spod skrzydła. Postąpiła nawet kilka kroków do przodu, pozostawiając swój sprzęt i wyciągając się do przodu, jakby szybkim ruchem chciała zajrzeć mu pod skrzydło, poszukując czegoś ciekawego. Jednak jego krótkie, zwykłe ruchy ją powstrzymały. Wyciągany przedmiot zatrzymał ją w połowie drogi, cofając wężowy łeb i szyję.
– Ja widziauam już taki! My używaliśmy do uczenie symboli. Jak ty patrzyć pod światło, z drugim taki, wzór się przebijać i ty móc narysować taki sam, widząc pierwszy pod spód. – Chwyciła w łapki dwie deseczki, wyglądające jak cienkie przekroje niewielkiego pnia, wzmacniane magią i naturalnymi substancjami. Pokazała mu o co chodzi, trzymając jedną pod słońce, a drugą przed nią. Kalkowanie dzięki światłu, proste.
– Ja mam duntömm, do rysowanie i można tesz wypalanie. Ale wypalanie do pisanie, bo wypalanie-rysowanie to...trochę oszustwo. No i ytri, tak jak ty. – Wytłumaczyła pokazując najpierw deseczki, a ostatecznie łapiąc w swoje łapy węgielek, obłożony czymś po bokach. Zapewne po to, by tak łatwo się nie rozpadał przy większym nacisku. – Despot- Despothynczy Frefor. Fer... wor. Sevli? – Ostatnie słówko chyba kierowała do siebie. Nie rozumiała czegoś bardzo. Mułek jak się zorientowała było jego pierwszym imieniem, ale ta... reszta. Nie ukrywała swojego zdziwienia. Prawie zapomniała się aż przedstawić! – Ah'Rime! – Odezwała się po chwili z niepewnym uśmiechem.

[Despotyczny Ferwor]

– Pomysłowe. – Stwierdził oglądając poczynania samicy. I mówił to na prawdę serio. Było to dość przydatne i można było by to wykorzystać do naprawdę wielu rzeczy.
Mułkowi troszeczkę było głupio, gdy Rime próbowała wymówić jego imię. Do najłatwiejszych one nie należało, ale i tak poszło jej całkiem nieźle. Dobrze, że nie zapytała o znaczeniu jego imienia, bo mogła by nie zrozumieć jego natłoków słów.
Mułek odwzajemnił uśmiech, obniżając lekko swoją błone.
– Masz ładne imię. – λStwierdził. Chowając swoje przybory pod skrzydło.
– Tak w ogóle to skąd jesteś? – Zapytał zaciekawiony.

[Ah'Rime]

Na pierwszy komentarz uśmiechnęła się z przymrużeniem swoich skośnych ślepek. Może nawet ta wiedza mu się kiedyś do czegoś przyda? W końcu zawsze może podłożyć jedno takie skórzane płótno pod drugie, aby uszczegółowić to, co wcześniej narysował. Albo poprawić, jeśli za mocno przetarł węglem.
Odłożyła swój węgielek na drewnianym podłożu. Tak, aby się nie sturlał. Nie będzie przecież na siłę rysować, jeszcze smok, znaczy się, mułek pomyśli, ze nie chce z nim rozmawiać. Skinęła dziękując, może nawet potakując łbem na komplement jej imienia.
– Rime znaczyć labradoryt. Taki cenny kamyk, do którego ja jes-tem podobna. Ahr osnaczać radość. To kończy się na "r", więc powinno się mówiś Ahr rime, albo Ahrrime, ale dwa r móc zmiękczyć, bo za mocne razem, więc złączyć w jedno ah-rime. Pisać z symbol apostrow. Znaczyć, że tam była litera, która została złączona. – Niektórym mogło się wydawać, że to trochę poplątane, bo w ich językach nie było takich dziwnych skracań. W momencie tłumaczenia apostrofu zapisała swoje imię na śniegu w dziwnych symbolach, nieznanych tutejszym smokom. Jeden oznaczał jedną literę. W pewnym momencie zmazała trzeci symbol, taki sam jak czwarty i wstawiła owy apostrof. Pokazała jeszcze w razie czego na niego szponem, gdy tłumaczyła jego funkcję.
– Muł-ek oznaczać Dezpothyczny Frewor? – "muł" kojarzył jej się rzeczywiście z mułem i wtedy całość nie miała dla niej sensu. Może ten "despotyczny" to inne określenie mułu? albo jego imię też było z innego jeszcze języka?
Wskazała samcowi pyskiem na południowy-wschód. Mniej-więcej rzecz jasna. – Ja pochodzę z Grathë arukanu Omëge. Tak się nazywać moja kraina. Żyzne Ziemia Omëge. Dokładniej, ja jesztem z klanu Elrok. A ta kraina? – Uniosła zaciekawiona łuki brwiowe. Niektórzy po drodze nazywali ją "Ziemiami pod barierą", ale nie widziała tu żadnej bariery. Ciekawiło ją więc, może jej mieszkańcy nazywali ją inaczej?

[Despotyczny Ferwor]

Plamisty słuchał uważnie słów samicy, która wyjaśniała mu znaczenie i pisownie jej imienia. Według samca było to troszeczkę zbyt skomplikowane, ale zapewne jest tak, bo nie zna tego języka. Jego imię przecież też nie należy do najprostszych. Samiec pokiwał głową na znak, że rozumie.
– Nie. To są dwa kompletnie różne imiona. Moje pierwsze imię, czyli Mułek wzięło się z tego, że w młodości często ukrywałem się w mule. Muł pomógł mi przetrwać pierwsze księżyce mojego życia, dlatego przybrałem imię, nawiązujące do niego. Despotyczny Ferwor, natomiast powstał w oparciu o mój charakter. Jestem bardzo wierny wobec moich poglądów, wartości i ideii. To one wskazują kierunek w moim życiu i jestem gotów je bronić za wszelką cenę. Stąd Despotyczny Ferwor. – Wyjaśnił spokojnie. Może część o jego drugim imieniu mogła zabrzmieć źle, bo wszak despotyzm, nie kojarzył się z czymś dobrym. Lecz to, że się nie kojarzył, nie oznacza, że taki nie może być, bo po prawdzie, przez całe życie walczył o lepsze jutro. A to, że jest wstanie zapłacić za to najwyższą cenę, to już inna sprawa...
Bagienny spojrzał się w kierunku w którym pokazywała samica, słuchając jednocześnie jej słów.
– Z tego co słyszałem, to tą krainę zwą ,, Wolnymi stadami". Więc chyba tak się nazywa. Mnie to w sumie nigdy nie interesowało i tak poprawdzie nie pochodzę z stąd. Ja pochodzę z bagien, których dotknęła nie znana plaga. Ja zwę ją po prostu ,,Skażeniem". – Łapą wskazał na południe.

[Ah'Rime]

Oh, teraz rozumiała! Nie, jednak nadal nie. Choć naprawdę bardzo się starała, pokiwała więc potakująco łebkiem. Strasznie trudne było to jego imię i skomplikowane. Może to też jakoś nawiązywało i samiec był... skomplikowany?
– Ah tak, ktoś mi mówił o tych waszych stadach! Ogienia, Wody... tak? – Próbowała sięgnąć łbem do jednej z wczesniejszych rozmów – Na czym one w sumie polegają? – Wiedziała że... były i miały własne terytoria, ale nic poza tym, a temat wydawał się być ciekawy. Może nie są żadnymi klanami? Może "stado" to coś kompletnie innego niż jej się kojarzy?
– Hmm... Nie byłam chyba tam. Napotkałam kiedyś skażenie zwane "varo ol". Wszyscy umierali, bardzo zarazliwe i nie mogliśmy ratować.
No i północ moich ziem, zródło "petis caio", gdzie stworzenia zamieniały się w straszna kreatura. Agresywna, trzeba było zabic. Nie zarazliwe, nikt nie zna pochodzenia.
Kreatury mają wspólne mózg, choć osobne i odległe. Przyjmują często bardzo podobne kształty, więc można podzielić na gatunki. To wygląda strasznie. Nasz klan specjalizuje się w walce z nimi.
A co robiła tamta plaga? Że ty musiałeś podróż? – Walka z petis caio trwała od kiedy tylko pamiętała. Choć ginęły setki po obu stronach, choć zawsze wygrywali, wróg nigdy nie tracił. Przychodzili kolejni i kolejni. Tyle chociaż dobrze, że zarażeni byli głupi, nie potrafili walczyć i ginęli od razu. Jednak skąd ich tyle było? Nikt nie mógł sprawdzić, chyba już zawsze pozostanie to zagadką. Może "skażenie" też było jedną z wymienionych przez nią chorób? Ciekawe...

[Despotyczny Ferwor]

Na czym polegają... W oczach Mułka jedynie na wybijaniu siebie na wzajemnie, ale tego jej przecież nie powie.
– No... Stada głównie polegają na tym, że są w nich określona ilość smoków, którymi rządzi smok którego nazywają przywódcą. To decyduje w stadzie i go reprezentuję. Stada mają różne tradycje i takie tam. Ogólnie smoki ze stad są badzo terytorialne, więc musisz uważać aby nie wkroczyć na ich tereny. –[/color]
Na wzmiankę o petis caio, Mułek przekręcił swój łeb z zaciekawieniem. Brzmiało groźnie. Ciekawe co powoduje tą chorobę...
– Tam ta plaga... Ogarneła moje rodzine bagna, a konkretnie ich środek. Sprawiła, że drzewa stały się gigantyczne, tak, że ich korony zasłaniały promienie słońca. Co spowiło tamto miejsce w kompletnej ciemności. Zwierzęta i rośliny posiadają na sobie świecące plamy, takie jak moja. Rośliny jak pamiętam były tam większe, nie które przezroczyste. Zaś zwierzęta... Cóż... Z tego co pamiętam to dostawały swego rodzaju pancerze. Najbardziej pamiętał stworzenie, które niegdyś było wilkiem. A przynajmniej tak poznałem po samej posturze ciała. Owy wilk nie posiadał oczów, ani nosa. Cały był opancerzony i jako jedyny nie świecił. Skażenie musi zmieniać żyjące tam stworzenia. No i cząstka tego jest też we mnie, ale nie musisz się bać. Nigdy to nie rozprzestrzeniło się poza moje ciało. –
No i w sumie musiał mieć tego w sobie bardzo mało. Widział to na własne oczy i jedynie co go łączyło z tym miejscem to plama.
– A odszedłem z stamtąd, bo odczuwałem dziwne uczucie. Coś kazało mi tam zostać i iść w głąb tych bagien. Dziwne nie prawdasz... Ale wracając, coś mi w tym wszystkim nie pasowało. Dlatego postanowiłem stamtąd odejść. –

[Infamia Nieumarłych]

Nie miała pojęcia, jak nazywa się to miejsce.
Gdyby wiedziała, z całą pewnością wybrałaby jakieś inne.
Żyła jednak w błogiej nieświadomości – więc dla niej była to zwyczajna, nieco bardziej urokliwa od innych alejka. Hmm, chociaż urokliwa teraz nie była. Bo zamiast kwitnących pąków, świeżej trawy i śpiewu ptaków słychać było tylko szum wiatru oraz łapy pluskające się w błotnych kałużach. Uroki końca zimy.
Chciała jednak wyrwać się z objęć własnego stada. Cała uwaga Plagi zdawała się być ostatnio skupiona na niej i doprowadzało ją to do szału – więc opuszczenie na jakiś czas rodzinnych ziem zdawało się być jedyną rozsądną opcją. Oczywiście, na przechadzkę nie wyruszyła sama. Śnieżnobiała hydra, młoda hiena oraz cienisty demon kręcili się nieopodal niej, nienachalnie, acz czujnie. Wierni strażnicy, nie patrzący jej jednak na łapy.
Nie miała konkretnych planów, toteż zwyczajnie szła przed siebie. Jak na wywernę przystało – zgarbiona, z wyciągniętą do przodu szyją i skrzydłami szurającymi po podłożu. Czujna, ostrożna, acz skupiona raczej na własnych myślach, aniżeli męczącym wyciu zimnego wiatru.