Samotna Skała

[Figlarne Serce]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zastrzygła nieznacznie uszami, słysząc zbliżające się w jej kierunku kroki, ale nie spojrzała w tamtą stronę niemal pewna, że przechodzący smok prawdopodobnie nawet jej nie zauważy. Słysząc jednak głos samca i słowa skierowane bezpośrednio do niej szybko oraz dyskretnie otarła z oczu łzy, po czym przeniosła swój wzrok na nowo przybyłego.
– Bo nie mam z kim. – odparła starając się zabrzmieć wesoło i przywołać na swój pysk ciepły uśmiech, ale raczej kiepsko jej to wyszło, bo też nie było szczere. Smutna Figlarna nie umiała już zachowywać się jak dawniej i nawet pomimo najlepszych starań jej przygnębienie cały czas pozostawało widoczne. Westchnęła i przesunęła się nieco na bok, ale bardziej z grzeczności, niż żeby faktycznie liczyła, że samiec zechce się do niej przysiąść. Przyjrzała mu się uważnie stulając uszy, a po chwili jej smutne spojrzenie powróciło do tego samego martwego punktu, w którym było utkwione poprzednio.

[Złoty Bażant]

On z kolei postanowił zagrać humorystycznie, jeśli tak można było określić jego obecne zachowanie
Stanął sobie obok samicy, przekrzywił lekko łeb i zapytał
– Ten widok musi być zaiste ciekawy bo wpatrujesz się w to jakbyś zobaczyła tam conajmniej skrzydlatego jednorożca– zaśmiał się, ciekawe jak ona to odbierze...

[Figlarne Serce]

W jednej chwili cały ponury nastrój znikł, gdy tylko smoczyca wyobraziła sobie przed oczami jednorożca ze skrzydłami i mimowolnie zachichotała uroczo, choć wciąż niestety z chrypką. Spojrzała na samca jednak już dużo weselszym wzrokiem, niż poprzednio zadowolona, że ów zdołał ją rozbawić. Na tę chwilę ciepły uśmiech z pewnością jej się przyda, zamachała lekko ogonem, a jej uszy podniosły się do góry.
~ Nie, niestety skrzydlatego jednorożca tam nie ma. ~ odpowiedziała telepatycznie z rozbawieniem, ale zaraz spoważniała nieco. ~ Wybacz mi, że będę rozmawiać z tobą mentalnie, ale mam chore gruczoły. ~ dodała po chwili. Wiedziała, że niektóre smoki tego nie lubią, ale na tę chwilę po prostu nie miała wyboru. Zakasłała lekko zasłaniając pysk łapą i westchnęła cicho, niestety choroba zdecydowanie do przyjemnych rzeczy nie należy.

[Złoty Bażant]

Rozumiał jej sytuację, sam kiedyś sie z czymś tam borykał jak chyba każdy więc skinął lekko łbem
– Rozumiem i nie ma problemu, wolę rozmawiać zwyczajnie ale jak trzeba to trzeba, przecież nie będziemy na siłę zmuszać twojego gardła do współpracy skoro ci dokucza. Tak czy siak jestem Zdławiony Bunt, choć przez większą część mojego życia nosiłem imię adepckie – Zbuntowany Kolec. Ale dlaczego to już długa historia – powiedział z mrugnięciem ślepia. Zdecydowanie ostatnio poprawił mu się humor.

[Figlarne Serce]

~ Lubię długie historie. ~ uśmiechnęła się zalotnie, poruszając z lekka na boki swoim puchatym ogonem, a uszy nadstawiając z zainteresowaniem ku górze. ~ A ja mam na imię Figlarne Serce. ~ przedstawiła się uprzejmie skinąwszy mu pyskiem. Dość szybko doszła do wniosku, że Zdławiony Bunt w swym wyglądzie mimo braku skrzydeł prezentuje się nader ładnie. Na tę chwilę spodobał jej się również i jego charakter, chociaż było to dopiero pierwsze wrażenie. Ale pierwsze wrażenie jest niezwykle ważne, więc jak najbardziej podążało w kierunku dla niego korzystnym. Samo to, że przywołał znów uśmiech na jej pysk było miłe, bo ostatnio nie miała niestety zbyt wielu powodów do radości, oj nie. Zwykle mówiła dużo, lecz teraz nieco z tym wyhamowała ciekawa jak dalej zachowa się jej rozmówca.

[Złoty Bażant]

//No patrz, zaglądałam tu i przegapiłam ten odpis


– A więc lubisz długie historie, tak ? No dobra, mam tylko nadzieję ze nie zmienisz zdania o mnie i nie wyniesiesz się jak tylko usłyszysz za co dostałem karę, szczerze to nie uważam żeby to było jakieś wielkie przewinienie no ale co zrobić. A wiec swego czasu chciałem wolności, chciałem też stworzyć pewna grupę, taki jakby gang smoków o przekonaniach innych niż prawa Wolnych Stad, to miała być grupa poza stadna, która nie sieje terroru to wiadomo ale też nie wierzy w przynależność do jednego stada i bezgraniczne poświęcenie dla niego, w myśli tego wszyscy mieli być równi sobie i tak Cienisty smok nie kłóciłby się z Wodnym i tak dalej i tak dalej, poza tym nie uznawałem autorytetu przywódcy czy nawet napyskowałem odrobinę Ateralowi na spotkaniu młodych. Stare dzieje. Później zakumulowałem się z Niewidocznym Kolcem, Bez Imiennym, Samcem…nie wiem czy go znałaś i pod którym z imion, on głosił podobne wartości tylko potem…hmm poszedł chyba o krok za daleko, a ja kiedy ostrzegłem go o karze śmierci wydanej przez Wodę i poza tym uczyłem pisklęta o pewnej grupie, zostałem ukarany niemożliwością zdobycia pełnej rangi, stąd dopiero kilka księżyców temu zostałem łowcą. Kiedyś chciałem być piastunem, ale tak wyszło jak wyszło i jestem łowcą, który przestał się wszystkim sprzeciwiać…póki co. –powiedział, szczerze nie lubił się tym wszystkim chwalić ale kiedyś trzeba to było z siebe wyrzucić, racja ?
– A jak to jest z tobą ? Jakoś nie kojarzę cię ale to może dlatego, że za bardzo skupiałem się na sobie, żeby dostrzec, ze po tych ziemiach chodzi jedna z bogiń– powiedział, może teraz dokonywał się bezczeszczenia boskości czy czegoś tam ale lubił słodzić smoczycom.

[Figlarne Serce]

~ Twój pomysł wcale nie był zły, a nawet powiedziałabym, że wręcz przeciwnie, chociaż radziłabym jednak zachować większą ostrożność, zwłaszcza gdy rozmawiasz z kimś ważniejszym od ciebie. ~ rzekła. Na wzmiankę o Niewidocznym westchnęła ciężko i jedynie potakująco pokiwała pyskiem. Wspomnienie ich krótkiego romansu i zmarłej córeczki nadal bolało ją mocno i nie chciała do tego wracać.
~ Och, daleko mi do nich, ale dziękuję za komplement, to miłe, że tak uważasz. ~ posłała mu śliczny uśmiech, po czym kontynuowała rozmowę. ~ Cóż…ja niegdyś byłam uzdrowicielką, ale zostałam zdegradowana do rangi czarodziejki. Można powiedzieć, że też się tak jakby zbuntowałam i uciekłam za Barierę, przez co mocno zdenerwowałam Opokę. Ale jak widać wróciłam i choć dostałam karę, to przynajmniej pogodziłam się z siostrą, więc nie jest tak źle. ~ opowiedziała pokrótce pod koniec wypowiedzi znowu się uśmiechając.

[Złoty Bażant]

– Czyli podsumowując, jesteś siostrą Opoki Ziemi, byłaś uzdrowicielką ale przez degradację zostałaś czarodziejką i byłaś przynajmniej raz za barierą. No ciekawe są losy każdego smoka, co do tego mojego pomysłu, nawet miałem kiedyś ambicje założyć faktycznie istniejące piąte stado, ale nigdy nie udało się znaleźć chętnychMoże dlatego że specjalnie nie próbowałeś[/i]

[Figlarne Serce]

~ Dokładnie, a jeżeli chodzi o piąte stado, to sama nie wiem czy takie coś by się sprawdziło, z pewnością reszta stad i ich przywódcy mogliby nie patrzeć na to zbyt przychylnie. Ale niezbadane są ścieżki naszego losu, więc kto wie…może kiedyś jeszcze uda ci się zrealizować twoje marzenia. ~ uśmiechnęła się uroczo. Niesforny kosmyk z jej pięknej błękitnej grzywy opadł jej lekko na pysk łaskocząc nieco, więc odgarnęła go zgrabnie łapą. Kto by pomyślał, że dzisiejszy dzień okaże się być taki przyjemny, a wycieczka na Samotną Skałę nie stanie się powodem kolejnych łez i westchnień? Wręcz przeciwnie, Figlarna cieszyła się teraz szczerze z czasu spędzanego ze Zdławionym Buntem, od początku wywarł wszak na niej bardzo pozytywne wrażenie.

[Złoty Bażant]

-Kto wie, kto wie – powiedział cały czas się jej przyglądając. Trzeba przyznać, ze miała w sobie coś interesującego, coś co nie pozwalało mu oderwać wzroku od jej ciała
– Wiesz co, musze powiedzieć że nie spotkałem jeszcze na tych terenach smoczych o tak interesującym ubarwieniu. Wyglądasz jakby pora zimna i ciepła spotkały się ze sobą i stworzyły dzieło sztuki – słodził bo lubił słodzić, to trzeba mu było przyznać.

[Figlarne Serce]

~ Dziękuję. ~ stwierdziła wstając na chwilę, ale tylko po to, by w dość kuszących ruchach obejść go naokoło i usiąść z drugiej strony. ~ Twoje ubarwienie również jest piękne, poza tym intryguje mnie to coś, co nosisz na rogach. Nie przypominam sobie, abym kiedykolwiek wcześniej coś takiego widziała. ~ dodała przypatrując się w zaciekawieniu jego pierścieniom. Ładnie się błyszczały, podobnie zresztą jak oczy samca, które były w takim samym kolorze. Figlarnej bardzo się to podobało i najchętniej wpatrywałaby się tak w Zdławionego bez końca, no ale to chyba nie byłoby zbyt grzeczne. Dlatego też starała się nie patrzeć na niego zbyt natarczywie. Musnęła za to niby nieumyślnie jego ogon poruszając z lekka własnym na boki, ot taka drobna niewinna zaczepka. On też miał kitę na końcu, milutko.

[Płacz Aniołów]

Obrał sobie Samotną Skałę jako punkt widokowy. Miejsce to wydawało mu się odosobnione i idealne do tego, by nieco pokontemplować w samotności, z dala od stadnego zgiełku i wiecznego zawracania głowy. A ostatnio całkiem sporo się tego namnożyło... miał ochotę odetchnąć. Porozmawiać z kimś, kto nie chce od niego czegoś, a po prostu pogadać z nim o pie.rdołach. Ostatnio miał coraz mniej czasu dla siebie.
Zaczęło go to męczyć. Choć nie dałby po sobie tego poznać. Nigdy. Pewnie będzie bagatelizował zmęczenie i zostawiał je na kiedyś, nigdy nie mając czasu, by się poważnie na tym skupić. Pewnie odda się w całości obowiązkom, by móc zapomnieć o tym, że... już nie dba o siebie. Jedyny moment samorealizacji ma wtedy, gdy trenuje w walce. Choć... efekty mówią same za siebie. Potrafi druzgocąco zranić smoka, lecz nie daje rady sobie z drapieżnikami. A życie towarzyskie, spędzanie czasu z dzieckiem i wnukami, ba, znalezienie kogoś bliskiego jego sercu? To już dawno temu zostało odsunięte na bok.
Miał sporo takich niespełnionych marzeń... nie, to nie były nawet marzenia. Były to plany, których nie było mu dane spełnić. Nie miał nawet kiedy porozmawiać na osobności ze smokiem, z którym od zawsze chciał spędzić choć trochę czasu.
Leżał tak zamyślony na Samotnej Skale, trzymając brodę na nadgarstku lewej łapy, a prawą żłobił w ziemi coraz głębsze ślady, miarowo drapiąc w niej swoimi pazurami. Ślepia gdzieś wpatrzyły się jasny punkt na horyzoncie, a umysł na chwilę wyłączył się z odbierania wszelkich bodźców dochodzących z zewnątrz. Wiatr ani dźwięki nie były w stanie go wybić z tego zamyślenia.

[Administrator]

Najwidoczniej nie tylko ten kontretny smok miał problem... z obowiązkami i powinnościami. Nie tylko on borykał się z samotnością, bo chociaż jesteś otoczony przez swoje Stado, powinność zabija wiele radości ze zwykłego obcowania ze swoimi bliskimi.
A gdy zabraknie tego jednego bliskiego twojemu sercu, nie jest łatwo.
Smoczyca od dawna czuła się w jakiś sposób zagubiona. Po stracie Chłoda, a potem Czarciego próbowała zapełnić jakoś tą pustkę. Była już stara, tego nie dało się ukryć, bo chociaż ciało było jeszcze w miarę młode, umysł już przeżył więcej, niż nie jedno pokolenie, które słabsze z księżyca na księżyc umierało ledwie Adeptem lub zaraz po osiągnięciu dorosłości.
Fatum istne. Cóż tak działało na tą destrukcję. Gdzie potomni popełniali błąd?
Dzisiaj jednak chciała odpocząć, pisklęta okupowały nową Przywódczynię, a jej to przestało już przeszkadzać. Chyba zapomniała już, jak obchodzić się z pisklętami. Czyżby była na to za stara?
Dotarła aż do Czarnych Wzgórz, szła, dzisiaj nie miała ochotę na lot. Szła więc spokojnym krokiem, przyglądając się mijanym terenom. Po prostu, aby chłonąć ich widoki, gdyż jej księżyce były już policzone, a ona chciała zapamiętać to, co mogła zwać przez ten czas domem.
Dostrzegła w końcu nawet Wodnego. Przekrzywiła trójkątny złoty łeb, na którym nie znać już było maski. Na czole, między oczami, znać było kilka białych plamek łusek, a koło oczu migotały kolroowe kryształki.
Usmiechnęła się pod nosem z tym kpiącym, melancholijnym rozbawieniem. Pamiętała go, jako młodzika, który częstował ją tą galaretowatą meduzą. Gdzież podziała się ta beztroska? Skąd ta nienawiść i uprzedzenia...
Nie zbliżała się jednak jeszcze za bardzo, jakby sama nie wiedziała, czy ma ochotę na rozmowę?
Czy jest w stanie przeprowadzić ją w spokojnej atmosferze?

[Obojętny Kolec]

Morski wspiął się na skałę i usiadł na jej szczycie, wlepiając spojrzenie w kłębiące się na nieboskłonie chmury. Niebo wyglądało jakby zaraz miało spaść na ziemię i przykryć ją puchatym, szarym kocem, ale Obojętny nie obawiał się możliwej ulewy ani nawet końca świata jeśli miałby nastąpić po tym jak niebo zamieni się z ziemią miejscami. Musiał przyznać, że widok burzowych chmur wydawał mu się piękny w taki sposób w jaki tylko piękny może być zwiastun nawałnicy.
Oddychał płytko zastygłym w oczekiwaniu powietrzem, sam zastygłszy niczym skała pod łapami. Jego umysł był przyjemnie pusty. Był jedynie on i przestwór gniewnego nieba cichutko mruczący z oddali echem grzmotów.
Dopóki nie wyszedł na ląd nie dostrzegał piękna przestrzeni. Wprawdzie nadal nie zamieniłby swoich karłowatych skrzydeł na takie, zdolne unieść go w powietrze, ale mógł zrozumieć dlaczego niektóre smoki lubowały się w locie. Czy wznosząc się wysoko, ponad chmury czyli to samo co on gdy otaczała go głębia? Czy czuły się... wolne?

[Hila]

Sztorm nie wiedział jednak, że kolorowy młodzik podążył za nim aż tutaj.
Hila nie mógł odpuścić. Trudno było nadążyć za zwinnym kształtem morskiego potwora wijącego się w głębinach niczym wąż, ale on był zbyt uparty, żeby stanowiło to taką przeszkodę. Wyrwane z pyska "zaczekaj" pewnie nawet nie zostało usłyszane. To nic. Morski nie ucieknie.
Wspiął się na skałę z pewnym trudem, patrząc ze zwątpieniem na kolce. Nie wchodziłby tutaj, gdyby mu tak nie zależało na odpowiedziach. Zacisnął zęby, starając się nie ślizgać, mimo wciąż mokrych łap. Wątpił, że ktokolwiek mógłby przeżyć ten upadek.
Ale oto on. Potwór z głębin wylegiwał się tak po prostu, patrząc tęsknie w niebo. Zupełnie nie zdawał sobie sprawy z istnienia młodzika. Chyba nie sądził, że za nim pójdzie.
Kilka kamieni obsunęło się pod tylną łapą Hila, łoskocząc przy upadku. Uniósł szybko łapę i przesunął się ostrożnie do przodu. Ale było już za późno. Obojętny z pewnością go usłyszy.
– Um, witaj – powiedział cicho. – Nie widziałem ciebie tutaj nigdzie. Jesteś stąd?
Obojętny pachniał inaczej. Możliwe, że to był zapach tych słynnych wodnych. Ale trudno orzec. Morskie miały swoją specyficzną woń. Hila zdecydowanie o tym wiedział.

[Obojętny Kolec]

Być może był zbyt nieuważny, zbyt rozproszony, by dostrzec obecność nieznajomego. Dlatego niepomny czegokolwiek, wbijał wzrok w mruczące niebo nad Czarnymi Wzgórzami. Dopiero kiedy w usypiającą, odległą pieśni burzy wdarł się nieoczekiwany łoskot, obrócił się gwałtownie, strosząc pióropusz wysychających kolców i szczerząc kły ostrzegawczo. Jednak kły szybko zniknęły za wargami, gdy dostrzegł jaskrawą sylwetkę morskiego i niepewne spojrzenie jego malinowych ślepi.
Kolce powoli opadły, na powrót stanowiąc wątpliwą ozdobę karku. Pysk Obojętnego wygładził zwyczajowy chłód. Odwrócił spojrzenie znów patrząc przed siebie, ale przesunął się lekko, robiąc młodemu miejsce obok siebie.
Więc przyszedł tu za nim, by znów dręczyć go obecnością, której wcale nie pragnął? Tak dziwnie było znów czuć u boku kogoś podobnego sobie, przynajmniej w tych kilku podstawowych aspektach. Naturalnie przyszło mu na myśl pytanie "dlaczego?" Dlaczego młody za nim polazł? Był ciekawy, a może samotny? Zabawne. Ostatnio wokół siebie dostrzegał jedynie samotne smoki. Gdzie podziały się te, które chlubiły się umiłowaniem stada, wielką rodziną i szczęściem?
Minęła chwila nim zdecydował się odpowiedzieć na pytanie.
– Nie ma morskich "stąd". – Mrukliwy ton zdawał się wtórować odległym grzmotom. Zerknął na nieznajomego, mrużąc błyszczące, błękitne oczy. – Więc i ty nie jesteś stąd.
Nie zapytał dlaczego młody porzucił poprzednie życie na rzecz tego, nie zapytał też czy znalazł się tu w jakikolwiek inny sposób i z innych przyczyn. Nie rozmawiał o swojej przeszłości, a tego wymagano by od niego, gdyby sam zadawał pytania. Nie robił więc tego, zresztą, niewiele obchodził go los innych.

[Rhaegranthur]

Przylazł pod samotną skałę bo była całkiem niedaleko jego dotychczasowego domostwa. W jakim jednak celu się tu pojawił? Musiał wezwać na pomoc jakiegoś uzdrowiciela a to miejsce aktualnie było całkiem nieźle nasłonecznione i osłonięte od wiatru. Dzięki temu medyk będzie mógł na spokojnie obejrzeć sobie jego ślepia i ocenić jak bardzo źle było. Może to przez młodego? Jakoś się Rhae bardziej markotny zrobił odkąd ten odszedł do Wody. Cieszył się wolnością, ale jednocześnie czegoś mu brakowało. Osłabienie go złapało i tyle. Westchnął ciężko czując jak swędzenie ślepi nabiera na sile. Na lewe oko jeszcze coś widział, ale prawe piekło tak że wolał go nie otwierać. Koniec tego... musiał zrobić z tym porządek. Uniósł łeb i ryknął głośno w kierunku terenów Ziemi i Wody. Ciekawe skąd przyjdzie do niego medyk... zgłoszenie było jednoznacznie – potrzebuję pomocy. Głos miał na tyle obcy, że być może smok który go usłyszy zrozumie że nie chodzi o pomoc dla innego stada. Chociaż skąd on tam mógł to niby wiedzieć. Westchnął ciężko i czekał z przymkniętymi ślepiami.

[Przedwieczna Siła]

Przeklęta usłyszała wezwanie o pomoc, tym razem od całkiem obcego jej smoka. Wezwanie nie było konkretnie skierowane do niej, za to wiedziała, gdzie ma się udać. Tereny Wspólne. Czyżby jakiś smok z Cienia lub Ziemi?
Mara skierowała swoje kroki ku Czarnym Wzgórzom. Dość szybko dotarła do Samotnej Skały i dostrzegła smoka, przypominającego węża, a co ją najbardziej zdziwiło – nie potrafiła rozpoznać, z jakiego stada pochodził. Musiał przybyć tutaj bardzo niedawno!
– Witaj. – przywitała się łagodnym głosem, kiedy podchodziła bliżej. – Jestem Przeklęta Łuska, Kleryczka Wody. – kiedy się przedstawiła, kiwnęła lekko łbem, cały czas uważnie obserwując obcego. Szybko zauważyła, jak z bólem mrużył jedno ślepię, drugie zaś również było podrażnione. Nie widać było żadnej rany, więc musiało to być kolejne zapalenie. Zatrzymała się jakiś ogon od niego.
– Miło mi Cię poznać, nieznajomy. Pozwól, że obejrzę Twoje ślepia. – podeszła, lekko stawiając łapy. Zbliżyła się na tyle, że wystarczyło trochę unieść pysk i doskonale widziała podrażnione ślepia, wyraźny ból, kiedy je mrużył, intensywnie mrugał, oczy, szczególnie prawe, łzawiły.
– Wygląda mi to na niegroźne zapalenie rogówki. Dobrze, że szybko się z tym zgłosiłeś. Zrobię teraz opatrunek z ziół. – uprzedziła, po czym przywołała do siebie ostróżeczkę i żywokost, po jednej sztuce. Najpierw wsypała sproszkowany korzeń żywokostu do kamiennej, magicznej miseczki. Zebrała wodę z powietrza, którą podgrzała do temperatury wrzenia. Kiedy napar był gotowy, odczekała chwilę, aż się troszkę schłodził.
– Zakropię Ci teraz ślepia naparem. Stój spokojnie, powinieneś od razu odczuć lekką ulgę. – poprosiła i odczekała moment, aż smok wykona polecenie. Wtedy uniosła miseczkę nad jego łeb, nad ślepiami i przechylała delikatnie, najpierw nad prawym, później nad lewym ślepiem. Zakrapiała po dwie-trzy krople na raz, potem pozwalała smokowi trochę mrugać, a potem znów kropiła. Potem wzięła kwiaty ostróżeczki polnej, wsypała do nowej miseczki kamiennej, zebrała wodę z powietrza za pomocą magii i wlała do miseczki, do kwiatów. Podgrzała ją do temperatury wrzenia, ale na bardzo krótko, tylko na tyle, żeby sparzyć płatki kwiatów. Wzięła płatki, po czym przyłożyła do ślepi samca, robiąc z nich okład, który pozostawiła tam do wyschnięcia.
– Zioła już zaczęły swoje działanie, teraz dotknę Twojej skroni, żeby moja maddara mogła przeniknąć do Twojego ciała i dokończyć proces. Nie będzie bolało. – obiecała, a kiedy smok się zgodził, dotknęła jego skroni i zaczęła powoli przelewać swoją maddarę w jego organizm. Najpierw zabrała się za oczyszczanie ślepi ze wszystkich zanieczyszczeń, bakterii. Wszystko, co spowodowało zapalenie, musiało zostać usunięte z organizmu. Robiła to powoli, cierpliwie pozbywając się każdego zarazka. Kiedy bakterie zostały już wyeliminowane, pobudziła do regeneracji tkanki oczu, a także nawilżyła ślepia, zapewniając im ponownie odpowiednią ochronę, naturalną. Złagodziła także wszelkie podrażnienia. Na koniec upewniła się, że wszystko wykonała poprawnie, a ślepia są już zregenerowane.
– Gotowe. – powiedziała łagodnie, uśmiechając się do smoka pogodnie.

/ 1x ostróżeczka polna, 1x żywokost

[Erupcja Epidemii]

Careth przechadzał się spokojnie. Lubił wolność, lubił swobodę. Czarne Wzgórza wydawały się wprost idealnym miejscem do takich celów – niebezpieczne, nieprzyjemne, chłodne. To właśnie tutaj wiało grozą, gdy wchodziło się na niejaką Samotną Skałę i patrzyło w dół, w głąb, dostrzegając zabójcze kolce. Cienisty co prawda lubił czuć trochę smaku ryzyka, jednak wolał nie kusić losu. Odsunął się od krawędzi, rozglądając się wokół siebie neonowymi ślepiami skrytymi częściowo pod powiekami. Wyglądał w sumie trochę na znudzonego, jednak całkiem ciekawie patrzyło się na rozległe tereny z tej skałki. Stał niemal w bezruchu, jedynie jego łeb czasem się z lekka obracał na boki, a źrenice chłonęły chciwie widoki przed nimi. Tak, to właśnie te ostatnie najbardziej zdradzały, że nie był żadnym kamiennym posągiem, a żywą istotą. Nawet jego klatka piersiowa poruszała się tak delikatnie, tak powoli, że niespostrzegawczy smok mógłby tego nie zauważyć. Samczyk zamyślił się ewidentnie, nie zwracając zbytnio uwagi na to, co działo się wokół.

[Szpetny Kolec]

Noceri spoglądał badawczo na Cienistego smoka, obserwując młodszego z oddali. Oczywiście nie wiedział, że jest to Cienisty, będzie musiał podejść i potwierdzić swoje podejrzenia zapachem. Niemniej, był to ktos, kogo jeszcze nie poznał. A więc może wypadało zmienić ten stan rzeczy.
Ruszył do przodu, do Skały, nie kryjąc się ze swoim podejściem w żaden sposób, ale też z drugiej strony nie robiąc nadmiernego hałasu. Mógł nie być najlepiej wyszkolonym smokiem na tych ziemiach, ale swoje wiedział, wobec czego nie obawiał się spotkania z nieznajomym. Przeżył w długim życiu dużo gorsze rzeczy.
– Witaj – odezwał się głośno, chcąc zwrócić na siebie uwagę młodszego.
Zatrzymał się w dość sporej odległości, bo nie chciał tego drugiego wystraszyć, jeśli faktycznie był tak zamyślony na jakiego wyglądał. Nawet najbardziej pokojowo nastawiony smok nie zareaguje dobrze na nieznajomych podkradających się do nich na odległość, która im pozwoli na atak. Więc Noceri zatrzymał się w odległości na tyle dużej, by jego zamiary pozostały oczywiste – przyszedł tu pogadać, a nie walczyć. Chyba że na słowa.

[Erupcja Epidemii]

Careth nie na darmo był synem łowcy, coś po nim odziedziczyć musiał. Dlatego też usłyszał nieznajomego chwilę przed tym, nim ten się odezwał, lecz mimo to drgnął niespokojnie na wydźwięk jego dorosłego głosu. Obrócił wpierw łeb, zerknąwszy szybko przez bark by upewnić się, że tamten nie próbuje go zrzucić. Kiedy ujrzał go w bezpiecznej odległości ostrożnie się obrócił w miejscu, wwiercając się podejrzliwym spojrzeniem w całą jego sylwetkę. Nie przyglądał się jednak tylko oczom, lustrując go całego, od stóp do głów.
– Wodny – prychnął jakby sam do siebie z lekką nutką kpiny w głosie. Czy starszy ją usłyszał? Caretha niezbyt to obchodziło. Tyle się ostatnio nasłuchał o dwóch nieprzyjaznych Cieniowi stadach, że zaczynał do nich wszystkich podchodzić z coraz większą dawką nieufności, utrzymując odpowiedni dystans. Tak naprawdę to nie spotykał nigdy żadnego Wodnego sam na sam, dlatego też zastanawiał się, czy i obcy wykaże jakąś dozę niechęci, kiedy zapach Cienistego pisklęcia wreszcie do niego dotarł. Póki co wydawał się przyjaźnie nastawiony. Mimo to nadal traktował go jako kogoś, kto chce go zniszczyć. Tak było najłatwiej. Najlepiej. Kto wie, pułapki mogły czaić się wszędzie.
– Kim jessteś – wysyczał cicho, podchodząc o krok. Był jednak pewien, że rozmówca usłyszy jego pytanie, które wbrew pozorom jak pytanie wcale nie brzmiało. Wypowiedział je obojętniejszym tonem niż wcześniejsze słowo.