Mała plaża

[Wirtuoz Szeptów]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ruszył przed siebie, po swojemu. Z boku wyglądało to dość zabawnie szczerze mówiąc. Trochę jak płaz. Chociaż można było tak Głębinowego nazwać przez jego mylną aparycję.
~ My, naziemcy korzystamy z kamuflażu, choć ja osobiście rzadko z niego korzystam. Zwierzęta zwykle, co może śmieszyć, nie zauważają skradającego się smoka. Kto by pomyślał?~
Powiedziałem idąc za samcem. Woń, którą poczuł samiec była jak najbardziej myląca. Może było to igliwie? Albo czegoś zupełnie innego? Nie wiem bowiem ja tego zapachu nie czułem więc nie powiem czym dokładnie było to co morski wyczuł. Może powinien ruszyć w stronę bardziej zielonych terenów? W końcu mało zwierząt przechadza się po plaży.

[Dziadke]

Kroczył niezdarnie przed siebie, słuchając nauczyciela. Co jak co, ale w kwestii kamuflażu to morski mógłby uczyć naziemców. Zdążył już zauważyć, że wielu z nich zwyczajnie brzydziło się wielu odrażających substancji, a to przecież one zapewniały sukces przy kryciu się!
W każdym razie, jak tak łaził przed siebie, znowu pociągnął nosem. Foka. Chyba foka.
– Foczke niedaleko. Tak, tak.
Zmienił kierunek na północny, wypatrując śladów. Może jakieś ogryzki ryb? Albo ślady płetw? Foka miała bardzo charakterystyczny styl życia- ot nażreć się, wygrzać na słoneczku i wracać do wody.
Skradał się, cały czas trzymając postawę na ugiętych łapach i z podniesionym ogonem, którym próbował nie szorować o gorący, błyszczący w świetle dnia piasek.
Jeden mały chrzęst i...
I wtedy zobaczył nieopodal jakieś cuchnące barachło. Odchody. Może coś jest nieopodal?
Posłał porozumiewawcze spojrzenie Zapomnianemu.

[Wirtuoz Szeptów]

Zapewne i mógłbym się od adepta trochę nauczyć. Ciekawe tylko jak ta nauka by wyglądała, aż trochę ciekawy się zrobiłem.
Wracając do morskiego...
Słysząc jego uwagę sam wyciągnąłem nosem powietrze w poszukiwaniu zapachu, o którym wspomniał Głębinowy.
~ Dla mnie pachnie to jak mokry wilk... Albo lis. Hmm... Zechcesz kiedyś wymienić się zwierzynę. Taki dzik za fokę?~
Zapytałem z wesołym uśmiechem.
Odchody, które zauważył samiec były niestety odchodami zwierzyny leśnej, a dokładniej dzika. Obok było kilka śladów prowadzących w stronę terenów ognia. Zwierzę pewnie zatrzymało się tu by napić się wody. Dziwne było to, że dzik przyszedł nad wodopój napił się, zrobił co musiał i wrócił dokładnie tą samą drogą. Hmm...

[Dziadke]

Zawtórował tamtemu gdy pociągnął nosem. Faktycznie. Jakiś taki nie do końca foczy ten zapach. Ale nie ważne. Gdy usłyszał pytanie Zapomnianego, zadumał się na chwilkę.
– Hm, hm! Gadzik pomyśli, ale jak odda foczke za coś z włos-kolec, to bez futerka. Tak, tak! Szaman kiedyś w stare stado mówił, że futro foczke dobre jak gadzik źle czuje na ląd. Płaszcz z foczke inny zapach, tłumi smród-smród wysokie brązowe z liśćmi. Tak, tak! Płaszcz z foczke symbol szacunek i bogactwo, bo foczke ciężko złapać, trochę jak lewiatan. Dlatego w stado noszony przez szaman. Ale gadzik też będzie nosić jak wyjdzie na ląd-ziemia rozmawiać z naziemiec. Tak, tak.
No ale już. Powrócił do poszukiwań, zauważając, że poszlaka dosyć podobna, była koniec końców odmienna od tego, co zwykle znajdował na plaży. I co gorsza, ślady prowadziły bardziej wgłąb lądu.
Poczynił kilka płazowatych kroczków bezpośrednio nad brzeg, zerwał nieco glonów rosnących w pobliżu sitowia i nawtykał sobie w nos. Trudno, najwyżej będzie wyciągał od czasu do czasu.
Zaraz potem wrócił do nauczyciela, w dalszym ciągu będąc na ugiętych łapach. A potem... potem kontynuował idąc po śladach zwierzyny i polegając póki co na wzroku. Skoro dzik zostawił udeptaną ścieżkę, to on ochoczo nią podąży. Przynajmniej tak długo, jak była widoczna.

[Wirtuoz Szeptów]

Niezbyt rozumiałem słowa samca. Czyżby chodziło mu o to, że jego lud używa futer jako wyznaczników statusu? Ciekawe... Oczywiście nie miałem nic przeciwko, bowiem ja tylko chciałem spróbować foczego mięsa.
~ Nie chcę skóry jeśli ci o to chodzi. Tobie też futra nie dam, chyba że będzie ci potrzebne.~
Powiedziałem spokojnie obserwując czynności wykonywane przez samca. Trochę zdziwiła mnie "wycieczka" morskiego z powrotem nad wodę po glony? I dlaczego on zatyka sobie nos?
~ Nie lubisz zapachu lądu?~
Odruchowe pytanie przemknęło przez mój język szybciej niż myśl o nim przez łeb. Co jak co, lecz ciekawym dla mnie było dlaczego Głębinowy sam sobie utrudnia.
Wracając jednak do "polowania" samiec przeszedł kilka kolejnych metrów wgląd lądu nim ślad niestety się nie urwał. I co teraz?
Gdyby tylko samiec się rozejrzał dostrzegł by wgięty krzew.

[Dziadke]

– Nie, nie. Gadzik niepotrzebne futerko. Gadzik mięsko. Futerko na ląd ostre, kłujące. Niedobre.
Przerwał, ponieważ chciał się skupić stricte na nauce. W końcu po to tutaj przyszedł, tak? Wstał na moment, co by wrócić do swojej naturalnej pozy, a potem znowu spróbował.
Przypomniał sobie prawidłową postawę do skradania- ugiął łapki tak, aby brzuch nie szorował o podłoże, a ogon nie dotykał ziemi. Dodatkowo, musiał pilnować aby kończyna nie wadziła o roślinność. Nie chodziło już nawet o to, żeby nie narobić hałasu, ale nie zarazić się czymś paskudnym przez te okropne, naziemne rośliny. Fe!
Samiec wyprostował szyję, wyciągając łepek daleko przed siebie i wodząc spojrzeniem po okolicy.
Hm, faktycznie, niedaleko był ugięty krzew sugerujący, że coś mogło po nim niedawno przejść. Hm.
Pod wodą wyglądało to inaczej, ale nie było co filozofować, ponieważ wszystko w świecie morskiego figurowało na innych zasadach. Ruszył w stronę krzaczka, dokładnie badając jego okolicę. W każdym razie, sam ten trop sugerował już kierunek w jakim poszedł dzik. Skręcił w prawo.
I dopiero wtedy dotarło do niego, że Zapomniany o coś pyta.
– Duże wysokie z liście albo igły niedobre. Śmierdzieć. Głębinowy rzygać dużo-mocno i zawrot głowa. Choroba lądowa. Tak, tak. Nie chodzi na ląd daleko, chyba, że prąd rzeka słabszy, to podpłynie i chyc-chyc migusiem do jeziorka albo inne dobre miejsce niedaleko. Jeziorko dobre. Mętne i woda inna niż morska ale dobre. Dużo rybke jakich gadzik nie widział. Nie, nie.

[Wirtuoz Szeptów]

~ W takim razie mamy umowę.~
Powiedziałem wesoło. Pomyśleć, że dopiero teraz będę miał okazję zasmakować mięsa wodnego stworzenia.
Wracając do "polowania". Samiec dobrze zmienił kierunek po minięciu krzewu. Zdawałoby się, że dzik jest już bardzo blisko.
Głębinowy mógł wyczuć zapach zwierzęcia, widział coraz więcej odcisków łap. Klika kroków... I samiec mógł dostrzec kilka jeszcze lekko okrwawionych kości, kilka strzępków futra. Cóż... To chyba tyle z polowania. Przynajmniej znalazł coś.
~ Takie fobie trzeba burzyć stawiając im czoła. Pewnie kiedyś coś zmusi cię do wyjścia na ląd. Woda może zamarznąć. Co wtedy?~
Powiedziałem siadając. Co teraz?

// Złóż raport, ale nie odpisuj. Najwyżej ja zedytuje posta :3

[Dziadke]

Meh.

Żadna to była satysfakcja, ale przynajmniej ukończył naukę. Z lekkim niedowierzaniem obszedł okolicę, ale poza resztkami zwłok nie doszukał się niczego przydatnego. Co za smuteczek!
Posadził jednak zad i rozejrzał. Będąc pewnym, iż nie ma w pobliżu jakichś większych drzew mogących wzbudzić u niego chorobę lądową, wysmarkał glony, wydając z siebie przy tym odgłos startującej, miniaturowej rakiety. Oczywiście, w Wolnych Stadach nie znano rakiet, więc żaden ze smoków najpewniej nie załapałby aluzji.

Szkoda.
Rakiety są zaje*iste.

Słysząc, że będzie musiał przywyknąć do lądu, zmarszczył brwi i spojrzał na Zapomnianego wzrokiem obrażonego jaskiniowca.
– Gadzik lądowy mało wie o morze. Zima nie może mróz- skamienieć cała woda w ocean. Głębinowy chyżo-chyżo umie rąbać lód-lód. A jak za twarde, to gadzik może popłynąć pod woda do swoja jaskinia, która wyjście do woda i naziemiec. Tak, tak. Gadzik sprytny, nie tylko głupio pod powierzchnią dychać. A poza tym jak śnieg-puch padać i zimno, więcej foczke na brzeg-brzeg bo one nie lubić jak dużo ciepło-słońce. Tak, tak!
Przypomniał sobie o czymś bardzo istotnym. Wiedza nigdy nie jest za darmo. W każdym razie, nie powinna.
– Gadzik chodzi dużo na brzeg-piasek szukać świecuszka co duża-słona woda wyrzucać. Tak, tak! Weźmie naziemiec jeden w podzience. Tak, tak! Bursztyn, morskie świecuszko . Tak, tak!
I z takimi słowami, przekazał Zapomnianemu kamień szlachetny.

[Wirtuoz Szeptów]

Szczerze to cieszyłem się z czasu, który spędziłem z Neptunem. Dzięki temu poznałem kolejną kultury, kolejną cząstkę tego wielkiego świata. Uśmiechnąłem się widząc jak glony opuszczają nos samca. Doprawdy specyficzny osobnik. Słysząc jego słowa skinąłem tylko głową w geście zrozumienia. Widocznie nie zawsze starszy oznacza mądrzejszy i dzięki adeptowi dowiedziałem się czegoś nowego.
Widząc błysk kamienia szlachetnego spojrzałem na Głębinowego że zdziwieniem. Po co mi on? Jestem za stary na nauki u nauczyciela. Może dam go do skarbca?
~ Jestem ci wdzięczny za ten dar i mam nadzieję, że przyda ci się ta wiedza. Tymczasem bywaj Neptunie.~
Powiedziałem delikatnie zabierając kamień i po krótkim rozbiegu wzbijając się w powietrze.

//z/t

[Dorian]

Dorian wraz z Bykiem pojawili się na plaży nad Zimnym Jeziorem, zwiedzając nowy teren. Pogoda popsuła się gwałtownie, a powietrze ochłodziło, co bardzo nie podobało się mniejszemu z samców.
– Nie rozumiem, jakim cudem to ja się trzęsę, mimo iż to ja mam futro – stwierdził Dorian, zatrzymując się na piasku, nim jego łapy zetknęły się z chłodną taflą niespokojnego przez wiatr jeziora. Rozejrzał się uważnie, ale naokoło było pusto i cicho jak makiem zasiał. Nie licząc oczywiście szumu wiatru.
Dorian mrużył ślepia i przyciskał uszy do ciała, a jego czarna grzywa falowała przez uderzenia chłodnego powietrza.
– Nikogo tu nie ma. Jesteś pewien, że widziałeś jakieś smoki, Amatus? – spytał. Kichnął w pewnym momencie, marszcząc pysk i zaklął.

[Byk]

Byk był całkiem podekscytowany, zaciągnąwszy tu kochanka mimo jego marudzenia – z pełnym entuzjazmu, wielkim smokiem nie dało się dyskutować, kiedy bardzo się na coś uparł. Szedł raźno, z podniesionym łbem i rozglądając się ciekawsko, zupełnie niezrażony niepogodą.
– Oczywiście! Nie widzisz, bo jesteś za malutki. I za bardzo skupiasz się na swoim rozwianym nieszczęściu – stwierdził Byk, zerkając na rozczochrane przez wiatr włosy partnera z góry, wykrzywiając pysk w uśmiechu. Przekrzywił lekko łeb i poruszył nozdrzami. – Hrrh... na pewno ktoś tu jest. Ale nie widzę.
Zatrzymał się i położył płasko przed Dorianem. Wiedział, że temu bardzo niekomfortowo chodzi się po wilgotnym piasku, więc z pewnością zaaprobuje ten pomysł.
– Wejdź mi na grzbiet – zachęcił. – Rozejrzysz się.

[Barwa Szkarłatu]

Nagle usłyszeli ruch potężnych skrzydeł. Czerwony punkcik zbliżał się do małej plaży nad zimnym jeziorem. Nie zauważyła tamtejszych samotników tylko wylądowała na brzegu i zaczęła pić wodę. Zanurzyła pysk w wodzie i zaciągała wodę ile się dało. Złożyła skrzydła i po tej czynności rozejrzała się. Wtedy dopiero zauważyła dwójkę nieznajomych. Spięła się. Ale kiwnęła tylko łbem..jakby nigdy nic...nie chciała robić problemów.

[Byk]

Leżący na piasku przed swym partnerem Byk obrócił łeb w stronę, z której dobiegał świst powietrza. Odruchowo napiął lekko mięśnie, by wydać się większym i gotowym do ataku, gdyby było trzeba – był to już wyuczony odruch. Uniósł jednak łuk brwiowy i powoli uspokoił się, kiedy ujrzał małą – cóż, w porównaniu z nim każdy był mały – smoczycę. Tak, natychmiast wyczuł po zapachu, że to bezsprzecznie była smoczyca. Jego jedyne ślepię otworzyło się nieco szerzej, zdradzając zaintrygowanie, łeb przekrzywił lekko. Gad wydał gwiżdżący dźwięk, wypuszczając powietrze przez potężne, lekko rozchylone szczęki.
– Ulala... – wymruczał, gapiąc się dość jawnie i bezpardonowo, a jego uwaga została na długi moment pochłonięta przez obserwację przybysza. Spojrzenie przejeżdżało nieśpiesznie po lśniących czerwienią łuskach nieznajomej. Pierwszy ich dzień tutaj i już jest na co popatrzeć.
Byk w końcu podniósł się powoli, nieco leniwie podnosząc ciężki zad z piachu. Odchrząknął i wręcz odruchowo wciągnął powietrze, napinając pierś i muskuły, coby spotęgować ich hipnotyzujący efekt i dobrze wypaść. Cóż, przecież wypadało przed pierwszym nowopoznanym smokiem, prawda? Trzeba było zrobić dobre pierwsze wrażenie. Zwłaszcza, że obaj poważnie odwykli od kontaktów innych niż pomiędzy sobą nawzajem.
– Czołem, panienko. Jesteśmy tu nowi... dopiero co zaczynamy się zadomawiać. Jestem Byk, a to mój partner, Dorian.

[Barwa Szkarłatu]

Smoczyca szybko przeanalizowala swoją sytuację. By lo ich dwóch, a dodatkowo jeden wyglądał jakby mógł łapami miażdżyć kamienie. Cudownie. – kim jesteście? Nie czuje na was zapachu żadnego ze Stąd. – Nie zapomniała jednak się przedstawić skoro miskularny samiec zrobił to pierwszy. – Nazywam się Ognista Łuska chociaż wolę jak mowi się do mnie Szkarłat. – Dodała po chwili. W razie problemów była gotowa do ucieczki.

[Dorian]

Gdy Dorian usłyszał, co ma zrobić, uniósł łuki brwiowe.
– Raczysz żartować? Nie będę się tak wydurniać – stwierdził dumnie w pierwszej chwili. W kolejnej wskakiwał zwinnie na grzbiet kochanka i unosił wysoko łeb osadzony na długiej szyi, by się rozejrzeć. Położył przy tym bezpardonowo ubrudzone od wilgotnego piachu łapsko na łbie Byka między rogami.
I w takiej pozycji zastała ich Ognista Łuska. Kiedy tylko Dorian ujrzał ją, zamarł. Zeskoczył pośpiesznie, mamrocząc coś pod nosem. Co za upokorzenie.
Szybko jednak zapomniał o własnym zażenowaniu, kiedy ujrzał, jak jego partner podchodzi do smoczycy, a potem popisuje się przed nią. Zmrużył groźnie oczy, czując irytację. Nie pozwolił zostawić się w tyle i podszedł do nich pośpiesznie.
– Jeszcze – mruknął, gdy Byk przedstawił go jako swego partnera. Posłał mu chłodne spojrzenie. – Pozwolisz, że sam się przedstawię – dodał dumnie. Wystąpił o krok i skłonił łeb nisko i z gracją, wbijając wzrok w czerwonołuską. – Jestem Dorian z rodu Pavus. Miło mi cię poznać, Szkarłat.
Wyprostował się.
– Niedawno przybyliśmy z daleka, szukając spokoju. Jesteś pierwszym smokiem, jakiego tu spotkaliśmy. Mamy pecha, czy naprawdę jest tu tak mało mieszkańców?

[Barwa Szkarłatu]

Smoczyca spoglądała na nich nieco zaskoczona. Ciekawa z nich ekipa. – To nie pech. To pogoda. Ostatnio strasznie pochłodnialo i nikt nie chce szczególnie wychodzić ze swoich jaskiń. – Zaśmiała się jednak. Nie byli agresywnie nastawieni. Mimo ze była czujna to jednak troszkę sie uspokoiła. – Miło mi was poznać. Uważajcie jednak, bo nie wszyscy są tą mile nastawieni jak ja. Pochodzę ze Stada Cienia jednak jeszcze nie jestem tak groźna jak reszta. – Uśmiechnęła się. Ciekawe co by było gdyby spotkali Delirium.

[Byk]

Byk przekręcił łeb, popatrując z ukosa na partnera, jakby zaskoczony jego chłodnym nastawieniem i niemalże groźbą co do dalszego istnienia ich związku. Zmierzył go uważnym, badawczym spojrzeniem.
Zaraz jednak skupił się na słowach czerwonołuskiej smoczycy. Wyszczerzył kły lekko, unosząc łuk brwiowy. Wlepiał wręcz głodne spojrzenie w jej szkarłatne łuski. Cóż, chyba nie robił nic złego, korzystając z ładnych widoków? Co mógł poradzić, że uwielbiał czerwone smoczyce? Szczególnie tak urodziwe, powabne i pełne gracji. Widział, że ta mała jest bardzo młoda, ale już pachniała całkiem przyjemnie, o czym świadczyły poruszające się nozdrza wielkiego gada.
– Ach, więc wszyscy tu aż drżą na samą myśl o wyjściu na chłodny wiaterek. Masz tu jakąś rodzinę, hę, Dorian? – rzucił, błyskając białymi zębiskami. Przekrzywił zaraz łeb ciekawsko. – "Groźna jak reszta"? Macie tu wojowników? – spytał, zaintrygowany. – Jest tu więcej stad? Nie mieliśmy jeszcze raczej okazji się rozejrzeć. Czuć za to wszędzie mnóstwo obcych zapachów. To... wręcz rozpraszające.

[Barwa Szkarłatu]

-Stada są cztery. A wojowników jest pełno. Sama szkolę się na wojownika. Choć jeszcze długa droga przedemną. – Uśmiechnęła się lekko i przekrzywiła kolczasty łeb. – Jak wspomniałam, pochodze ze Stada Cienia. Jest jeszcze stado Wody, Ziemi i Ognia. Ostrzegłam was jedynie bo nie wszyscy lubią obcych. Jest też sporo czarodziejów. – Opowiedziała im właściwie pokrótce i usiadła, oplatając swoje łapy ogonem. Starała się nie prowokować nieznajomych. Nie byli jednak jakoś źle nastawieni. Dziwni. Szczególnie że dwa samce są bodajrze partnerami. Dziwne. Ale nie zamierzała oceniać.

[Dorian]

Słysząc przytyk dotyczący nielubienia zimna, Dorian prychnął i uniósł dumnie łeb.
– Jeśli czerpiesz przyjemność z odmrażania sobie członków na zimnie, obawiam się, że masz coś z głową – stwierdził i wrócił spojrzeniem do smoczycy. Postąpił ku niej kilka zgrabnych kroków, jego ciało falowało nieznacznie, a grzywą targał wiatr.
– Jakie szczęście, że my też jesteśmy groźni – stwierdził. Nie obawiał się żadnych obcych. Byli we dwóch, razem, byli bezpieczni. Informacja o wojownikach nie zaciekawiła go. Co innego o czarodziejach. Natychmiast postawił uszy na sztorc.
– Czarodzieje, mówisz? Z którego stada pochodzą, Szkarłacie? – zapytał. Czy powinni dołączyć do jakiegoś stada? Zerknął uważnie na Byka. Zwykle byli tylko ze sobą, razem, nie potrzebując nikogo innego. Nie miał pojęcia, co myśleć o tym pomyśle.

[Barwa Szkarłatu]

– W każdym ze stad są różne smoki. Zajmują się różnymi rzeczami. W każdym stadzie są wojownicy i czarodzieje. Tak jak i łowcy, uzdrowiciele oraz piastuni. Dodatkowo są też przywódcy i zastępcy przywódcy stad. Ja jestem Adeptką, czyli szkolę się dopiero na którąś z podstawowych rang. – Zamruczała wyjaśniając im to dośc łopatologicznie, jeśli można tak powiedzieć. – Ja osobiście znam bliżej Maestrię Kreacji z Ziemi. Czarodziejkę z stada Cienia dopiero poznałam, ale jest dosyć..dziwna.

[Byk]

Byk przekrzywił łeb, słuchając smoczycy z ciekawością. Szczególnie zaintrygowała go, przeciwnie niż Doriana, informacja o wojownikach. Aż wyszczerzył kły z ekscytacji.
– Haha! Słyszałeś, Dorian? Będę miał z kim powalczyć. Ooch, tak zatęskniłem już za porządnym rozbijaniem łbów.
Nieco mniejszym entuzjazmem zareagował na wspomnienie o magii, aż czując, jak jeżą mu się jego twarde łuski. Potrząsnął łbem ze zdegustowaniem.
– Świetnie. Musiała być jakaś zła wiadomość – wymruczał, wyburczał wręcz pod nosem, wykrzywiając pysk niechętnie. Słysząc o stadach, również zerknął na kochanka znacząco, z pytaniem w jedynym ślepiu. To... mogłoby być ciekawe. Nie potrzebowali nikogo obcego, ale jeżeli to miał być ich nowy dom, na pewno byłoby im łatwiej, gdyby mieli swój bezwzględnie bezpieczny teren. Tu, gdzie teraz byli, czuli wiele woni. Nie wszystkie musiały okazać się przyjazne.
– Na razie nie wiemy nic o tych stadach, więc rozejrzymy się. Od lat podróżujemy tylko we dwójkę – wyjaśnił. Przekrzywił nagle łeb, zerkając na smoczycę. Oblizał kły. – W twoim stadzie jest więcej takich miłych dla oka ślicznotek?