Leszczynowy Zagajnik

[Krewetka]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Krewecia nadal polowała na wiewiórki, kiedy pojawili się przybysze. Podskoczyła ze strachu, kiedy usłyszała obcy głos Cynamonki z oddali! Zeskoczyła z grzbietu taty i schowała się między jego nogami, bacznie obserwując obcych. Mierzyła wzrokiem bujną grzywę samicy, przezroczysty wachlarz samca, i... czyjeś nogi? Nie ważne jak bardzo wychylała szyję, nie umiała dostrzec osobnika z tyłu. Zaczęła wyobrażać sobie wygląd tego smoka....
Włochatek siadł kilka kroków przed pisklęciem. To było pierwsze stworzenie, na które nie miała chrapki. Głównie dlatego, że jej zainteresowanie wygrało z odwiecznym głodem- wyglądało na to, że pająk coś trzymał. Czy to był podarek? O właśnie, przecież wcześniej ujrzała w pobliżu ładny łososioworudy kamyczek. Może jeśli zaoferuje skarb wielookiemu, dojdzie do wymiany? Szturchnęła noskiem skarb, żeby potoczył się do pajęczaka i położyła główkę na ziemi, oczekując co dalej.
Teraz jej uwaga była całkowicie skupiona na dorosłych.
Huh, tato mówi do nich inaczej niż do niej i mamy. O ja, ten niebieski się do niej uśmiechnął! Wysłała mu bezzębny wyszczerz z wzajemnością i zamrugała lampką.
Problemy pełnoletnich ją nudziły. Wysłuchała tylko Echo opowiadającego o postaciach; od Goździka czuła tylko pozytywne wibracje. Tato mówi, że jest "zdolnym łowcą". To brzmi tak dostojnie! Może ktoś też ją kiedyś nazwie "zdolnym łowcą"?
Schowanej z tyłu "adeptki", cokolwiek to oznacza, nadal nie umiała dojrzeć. Zmarszczyła brewki z niezadowolenia tym jakże istotnym dla młodziaka faktem.
I trzeci smok- ten miły pan, którego będzie obserwować przez pryzmat pierwszego wrażenia, jakie na niej wywarł. To brat jej mamki! Ale fajnie mieć kogoś takiego w rodzinie. Pomimo chłodnego traktowania jegomościa przez ojczulka, którego dzieciak nie spostrzegł, polubiła Poranek.
Ćwierknęła powitalnie do smoków, wydając odgłos podobny do wróbla który nawdychał się helu.

[Słodycz Ziemi]

Zdziwiła ją reakcja Świetlika, w jej pytaniu nie było przecież nawet cienia złośliwości, a tym bardziej oskarżeń o kradzież dziecka. Zanim jednak na to odpowie, postanowiła w pierwszej kolejności zwrócić się do maleństwa. Och, a więc Echo i siostra Astrala... Jak tak się lepiej przyjrzeć, to mała miała w sobie coś z Pogodnej. Zerknęła ukradkiem na partnera, zastanawiając się czy i on również słyszy o tym po raz pierwszy. Później go podpyta, teraz za to uśmiechnęła się ciepło do Krewetki, ukrytej między łapami Czarodzieja.
– Witaj, maluchu. Wszystko co powiedział Twój tata się zgadza. A brat Twojej mamy to Gwieździsty Poranek, wspaniały Wojownik Ziemi. Masz szczęście mając takiego wujka. – Puściła do małej oczko, nie komentując nawet tego lekceważącego względem Astrala zachowania Świetlika. Nie miała wątpliwości, że pominął go celowo. Wypadałoby porozmawiać z Czarodziejem. Nie chciała jednak robić tego przy Iskierce i Krewetce. Dzieci nie powinny być obarczane problemami dorosłych, dlatego w jej łebku pojawił się pewien pomysł.
– Krewetko, wiesz co robią Piastuni? Uczą pisklęta takie jak Ty podstawowych umiejętności, na przykład biegać i latać. Chciałabyś żeby Zachodnia Łuska Cię czegoś nauczyła? – Zwróciła się do pisklęcia łagodnie i przeniosła spojrzenie na córkę. – Skarbie, co o tym myślisz? – Zapytała, widząc, że Adeptka stanęła z tyłu. Nie chciała decydować za nią. Może nie była w nastroju, czemu by się nie dziwiła, a może będzie chciała się wykazać jako przyszła Piastunka. I Goździk nie ukrywała, że chętnie poobserwowałaby jak radzi sobie młoda w tej roli. Dopóki byli tutaj z Astralem, Iskierka nie musiała obawiać się Echa.
Na Cynamonkę, Astrala i Świetlika czekała też trudniejsza rozmowa. Skoro żyją w jednym Stadzie i jak widać, wpadają na siebie nawet poza jego granicami, wypadałoby wyjaśnić sobie pewne kwestie. A ostatnio nie rozstali się w najmilszych okolicznościach, chociaż Poranek zdawał się zachowywać wtedy większy spokój niż ona. Toteż tym bardziej nie rozumiała skąd taka wrogość Świetlika do jej partnera, a nie do niej.
~ Świetliku, nie chodzi o przepraszanie, a brak zaufania. Gratuluję córki, jest śliczną młodą samiczką. Nie chciałam Cię urazić, nie obrażaj się, ale sam na pewno rozumiesz niepokój mój i Poranka, gdy zobaczyliśmy Cię z pisklakiem. Ceremonia, grota... Straciłeś panowanie nad maddarą, nie byłeś wtedy sobą. – Taką przynajmniej miała nadzieję. ~ Cieszę się, jeśli jest już lepiej. Jeśli Rapsod zdołał Ci pomóc. Nie oczekuj jednak, że wszystko będzie jak dawniej. Przynajmniej nie od razu. Zaufanie trzeba odbudować, małymi kroczkami na początek. – Wysłała mentalną wiadomość, która miała dotrzeć jedynie do umysłów Wojownika i Czarodzieja.
~ Ty i Twoja partnerka na pewno będziecie wspaniałymi rodzicami dla Krewetki. – Dodała jeszcze i spojrzała na Poranka. Cieszyła się, że miała go teraz przy sobie. Gdzieś głęboko, podświadomie, nadal w jakimś stopniu bała się Echa. Wspomnienia ognia i kamiennej bariery wciąż były żywe w jej umyśle.

Dixi tylko prychnął pogardliwie, widząc pająka podchodzącego do tego szalonego pomarańczowołuskiego gada. Jak widać niebieskołuski też nie był zbyt mądry, skoro związał z nim swój umysł. I o bogowie, musiał się zgodzić z Brodaczem. "Głupek". Sam by to powiedział gdyby potrafił. Nie znaczy to, że zostaną z krukiem przyjaciółmi oczywiście! Nie podobało mu się tu. Chciał już stąd iść. A Ona jeszcze proponowała naukę potomstwu Czarodzieja. No gorzej już być nie mogło. Nie rzucił się mu jeszcze do gardła tylko ze względu na Nią. Co Jej już kiedyś tłumaczył? Że jak ktoś się sam pcha pod Jej pazury to ma mu naklepać, a nie jeszcze rozmawiać i pocieszać.

[Pasterz Kóz]

Prychnął tylko na słowa Echa, ale nie skomentował ich w żaden sposób. Powinien przepraszać aż mu się wybaczy, nie wystarczy udawać, że nic się nie stało, najwidoczniej jednak jego nikły rozum nie był w stanie tego pojąć. Trudno, nie jego sprawa, to Krewetka będzie miała problem z takim ojcem. Tym bardziej ha, brat jej mamusi? Dobre sobie! Pewnie chciał go zirytować, aczkolwiek ani nie wierzył w jego słowa, ani nie przejąłby się marnym wyborem partnera Pogodnej. Ewentualnie wyjaśni jej dlaczego nie powinna chociażby rozmawiać z Czarodziejem, co jednak z tym zrobi to jej sprawa.
Skupił się bardziej na małej, która też się wyszczerzyła i... Zamrugała lampką? Faktycznie miała takie coś na głowie. Ciekawa anomalia, być może nawet praktyczna. Pisklak wydawał się też grzeczny, przynajmniej tyle. Może nie wyrośnie na świra.
~ Hej mała. Jestem Gwieździsty Poranek, Wojownik Ziemi. Ten pająk to Włochatek, legwan to Łuskacz, a kruk to Brodacz. Włochatek chyba Cię lubi ~ posłał jej mentalnie i tylko jej. Co prawda kompani wiedzieli, że o nich mowa, ale ani Brodacz, ani Łuskacz nie zareagowali jakoś specjalnie. Ot, kruk uniósł dumnie dziób, żywiołak nieco się poprawił w leżącej pozycji.

Włochatek za to niewiele rozumiał z tego co mówią smoki, widział za to kamyk. Łososiowyrudy, takiego jeszcze nie miał. Nie miał w sumie żadnego, bo nie zbierał kamyki jak Astral, jedynie patyki. Nic więc dziwnego, że teraz miał zagwozdkę, gdy trzymał dalej gałązkę w szczękoczułkach, spoglądając na oferowany przez Krewetkę skarb. Wymiana? Tylko czy opłacalna? Może zabierze to i czmychnie w siną dal? Tylko nie rady wziąć obu rzeczy naraz... Poranek coś mówił o zachowywaniu się. Że ma nie gryźć smoków, nawet dla zabawy. Niech będzie zatem, wymieni się...
Położył powoli patyk na ziemi, po czym niezdarnie pchnął go jednym z odnóży do przodu, w kierunku pisklaka. Samemu podszedł bliżej kamyka, żeby wziąć go do pyska i nieco odsunąć się do teraz. Pierwsze wrażenie zrobione, handel wykonany... I co dalej? Co mała zrobi z jego skarbem?

[Jutrzenka Serc]

Iskra powoli zbliżyła się do smoków, gdy wywołała ją mama. Mogła też przyjrzeć się małemu pisklęciu, które chyba też jej szukało wzrokiem, bo obie spotkały się spojrzeniem. Mała smoczyca przesunęła ogonem po ziemi i powoli podeszła.
– Cześć. – Jej spojrzenie przesunęło się na Echo, który był...dość straszny. Z jednej strony nic jej nie zrobił, ale niespodzianki, które tworzył, nie były miłe. – Mogę spróbować... – Dodała ciszej i spojrzała na Krewetkę. Nieznajoma smoczyca była taka malutka, że Iskierka nawet nie wiedziała, jak ma zareagować i co z nią robić. Pierwszy raz widziała pisklę mniejsze od siebie. Czy ona chciała się bawić? Oby...

[Echo Zbłąkanych]

Echo skinął głową na pomysł łowczyni. Niech mała się czegoś nauczy, i może zaprzyjaźni z Iskrą.. Był to dobry pomysł na odbudowanie zrujnowanych relacji z Cynamon. W sumie tylko na niej mu zależało. Popatrzył z ukosa na Cynamon, potem na Zachodnią, po czym przeniósł wzrok na córeczkę.
-Kochanie, myślę, że to dobry pomysł. Iskra, jako piastunka, będzie tak cię uczyć trochę przez zabawę! Nie musisz się jej obawiać. – zachęcał maluszka do skorzystania z propozycji. Troszkę motywacji ze strony taty powinno ją przekonać!
Jego humor natomiast został popsuty, gdy wyczuł mentalną wiadomość.. Na tyle władał sprawnie maddarą, że mógł wiedzieć od kogo pochodziła wiadomość, i że była kierowana do jego córki, która nawet nie wiedziała jak odpowiedzieć. Zirytowało go to.. warknął cicho, wbił pazury w ziemie, jednak.. po chwili się powstrzymał. Takie zachowanie nie będzie w stanie poprawić relacji z dawną przyjaciółką i jej dzieckiem, musi być ponad to. W ogóle zastanawiał się, czemu aż tak pasyjnie nie cierpi niebieskołuskiego.. Przecież tak naprawdę kompletnie mu nic nie zrobił, ba.. to Cynamon groziła mu utopieniem we krwi. Takie afronty, jakie zrobił wobec Echa na pojedynku, nie były niczym szczególnym, ba, nawet były zasłużone. Więc w czym była rzecz? Że mu sprzątnął sprzed nosa potencjalną partnerkę? Kiedyś leciał na Goździk, oraz Brzoskwinię.. Nawet powiedział o tym ich ojcu, który w przypływie wielkiego zaskoczenia rozwalił drzewo ogonem. Cóż, Goździk zajęta, a nie było w jego stylu rozwalanie czyiś relacji, mimo swego, dość specyficznego charakteru, a Brzoskiwnia.. Spalona.. Palenie? Wolał się nie wiązać z kimś, kto miał bardziej zryty beret od niego. Więc.. czy to było możliwe, że czuł do Poranka jakąś podświadomą niechęć, tak dla zasady? Bzdurne, trzeba to nieco ukrócić, ale na pewno nie całkiem.. bawiło go to zbytnio.
-Od tamtej pory przeszedłem długą drogę.. Pomogło mi kilka osób, w tym mój mistrz, jak zauważyłaś. Czy uda mi się odbudować zaufanie? Będę postępował według zasad, które wyznawałem sprzed swojej.. choroby. Jeżeli uda mi się odzyskać.. Twoje zaufanie, to dobrze, jeżeli nie.. jakoś będę z tym żył. Tak, żyjemy w jednym stadzie, i tak jak boczenie się na siebie, i ciągłe docinki, między innymi z Twoim partnerem mogły być przez pewien czas zabawne, to w obecnej swojej sytuacji, wolałbym ten konflikt zażegnać. Oczywiście, chęci muszą wyjść z obu stron, z mojej są jak najszczersze, to ja nawaliłem, i biorę to wszystko na siebie. Ale tak jak mówiłem na początku, nie będę błagał o wybaczenie. Poza tym, to dotyczy naszej trójki, myślę, że powinniśmy odejść nieco na bok, żeby nie przeszkadzać naszym pociechom, i przedyskutować to na spokojnie. Co do partnerki, to chyba dość skomplikowane, na razie po prostu wychowujemy razem maluszka. – taką metnalkę mogła usłyszeć w głowie Cynamon, odnosząc się także do tego, że uznała Pogodną za jego.. drugą połowę?
Znów przeniósł uwagę na córeczkę.
-Krewetko, zostawie Cię tu, pod opieką Iskry, a dorośli pójdą rozmówić się.. jak będziesz mnie potrzebować, będę tuż obok. – powiedział do malutkiej. Nie oddali się dalej niż to było potrzebne.. Tak na wszelki wypadek. Następnie spojrzał pytająco na Cynamon, czy popiera jego pomysł.

[Krewetka]

Wysłuchała Cynamonki. Hihi, mrugnęła do niej.
Że na naukę to ona zawsze chętna, skinęła główką. Zachodnia Łuska... to tak nazywa się schowana smoczyca.

C-co się dzieje! Słyszy jakiś głos w głowie? To wujek Błysk? Spojrzała na niego pół pytająco, pół zintrygowana. Rzeczywiście jest z nim więcej stworzonek poza pająkiem.
Patyk powędrował w jej stronę. Szczęśliwie zaczęła go gryźć i przyjaźnie uśmiechnęła się oczami do ośmionoga. Transakcja zakończona sukcesem.

Krewetka nawiązała kontakt wzrokowy z piastunką i wypuściła patyk. Wygląda na niepewną, trzeba będzie ją jakoś rozruszać! Może uda się zarazić ją dziecięcym wigorem. Przybrała pozycję do zabawy, wypinając zadek w górę i kładąc przednie łapki przed siebie.

Zachęta taty utwierdziła jej chęć do pójścia z Łuską. Fakt, że rozstanie się na chwilę z rodzicem był dla niej nieco niepokojący, ale starała się być dzielna.

[Jutrzenka Serc]

Smoczyca powoli podeszła do smoczycy, która wydawała się chętna do zabawy. Iskra nieśmiało spojrzała na rodziców, którzy się oddalili, ale najwyraźniej zapowiadało się, że zajmą się sobą. Dobrze. Smoczyca powolutku podeszła i uśmiechnęła się łagodnie do smoczycy.
– Cześć, jestem Iskierka, chcesz się pobawić? Może w berka? Wiesz, jak się bawi w berka? – Zaproponowała małej smoczycy i podniosła się na łapki. Jej ogon poruszył się łagodnie, a smoczyca już zaczęła planować jak poprowadzić tę naukę. Może coś ciekawego z tego wyjdzie? Krewetka wyglądała na chętną na pojedynek na bieganie.

[Krewetka]

– Cześ! – odparła- Nie? Jak berka?
Zapytała, oczywiście, przekrzywiając główkę jak domowy pies. Ekscytacja rozpierała jej ciałko, nie bawiła się jeszcze z nikim oprócz rodziców. Zamachała ogonem w powietrzu, ponownie przybierając pozycję do zabawy, z zadem do góry.

[Jutrzenka Serc]

Iskierka uśmiechnęła się na widok ekscytacji małej smoczycy. Jej ogon zadygotał zaraz, a małe pisklę zaraz podniosło się na łapki.
– W ganianego. Ja będę uciekać, a Ty mnie będziesz gonić. Chcesz? Ja Ci pokażę, jak się biega. – Zawołała i zaraz ugięła łapki. Rozstawiła je szerzej, a ogon wylądował z tyłu. Poprawiła skrzydła i łeb łagodnie umieściła w wygodnej pozycji. – Zobacz! Musisz ciałko ustawić w dobrej pozycji, takiej wygodnej. Nogi ugięte, ogon z tyłu i skrzydła przy ciele. O tak, jak ja! Teraz jesteś gotowa do biegania. – Najważniejsze było przyjęcie odpowiedniej pozycji. Smoczyca musiała stanąć pewnie na łapach, które były lekko ugięte, aby czuła możliwość ruchu. Ogon nie powinien przeszkadzać, więc najlepiej, aby trzymała go w swobodnej pozycji za ciałem. Nie za nisko, ale też nie za wysoko. Ot, żeby lekko podążał za ciałem. Skrzydła zaś musiały spocząć na grzbiecie bez napinania niepotrzebnego mięśni. Głowa zaś prosto, skoncentrowana na celu i czynności. Ciało miało współgrać, stanowić całość. – Teraz, kiedy już się ustawiłaś, to możemy przejść do biegu. Bieganie to takie szybsze chodzenie, ale młode smoki często się wywracają, dlatego ważne jest, aby się tego nauczyć z kimś!

[Krewetka]

Nigdy nie ganiała, ale to brzmiało jak świetna zabawa! Energicznie kiwnęła głową w odpowiedzi.
Obserwowała uważnie adeptkę. Okej, łapki tak, ogon tak... Chyba rozumie!
Jej małe nóżki zgięły się nieco, skrzydła przylegały do ciała, naprężony ogonek nie przeszkadzał nogom. Spojrzała naprzemiennie na swoją nauczycielkę i na siebie, żeby się jeszcze raz upewnić. Dobra! robimy to!
Iiiiiiiii... szkrab zaczął dosłownie szybko chodzić. Był to power-walk, i bolały ją od niego mięśnie. Wyglądała conajmniej komicznie. Spojrzała na Iskierkę pytająco, nadal chodząc. – Tak? – zapytała, dysząc leciutko.

[Jutrzenka Serc]

Smoczyca zaskoczyła się tempem małego pisklęcia. Takie skore do biegu było? Adeptka wypruła za swoją uczennicą, chcąc dotrzymać jej kroku.
– Dobrze kombinujesz, ale musisz łapki inaczej stawiać. Zobacz, o tak. – Zawołała i powoli zaczęła kłusować obok niej. Stawiała łapki powolutku, ostrożnie tak, aby ta mogła dostrzec co się właśnie dzieje. Powoli kłusowała, a potem przeszła do biegu zwykłego, czyli odbijała się zadnimi nogami, a przednimi zagarniała ziemię. Poruszała się powoli tak, aby symulować ruch, bo nie chciała jej wyprzedzać. – Tylne nogi mocno kopią ziemię, a przednimi zagarniasz ziemię, ile możesz. Nie musisz biec jak najszybciej, bo najważniejsze jest, abyś się nie potknęła i nauczyć jak układać łapy. – Wyjaśniła łagodnie, utrzymując tempo koło koleżanki. Liczyła, że pomoże jej ta prezentacja.

[Krewetka]

Badała z dociekliwością ruch adeptki. Aaa, to ma więcej sensu, pomyślała. Zatrzymała się na sekund dwie, wzięła głęboki wdech i skorygowała ruch. Najpierw, rozluźniła bardziej mięśnie. Dwie pary przeciwległych kończyn jednocześnie odbijały się od ziemi, tworząc leniwy trucht, który powoli przyspieszał. Nie zapomniała o prawidłowej postawie skrzydeł i ogona- zależało jej, żeby nauczyła się poprawnie biegać!
Jej pewność siebie przyspieszyła naukę, bo nie minęło wiele czasu kiedy zaczęła pewnie kłusować. Na sprint ma niestety jeszcze za krótkie nóżki. Czas przetestować swoje limity!
– Dogoń mnie!– Zaczepiła adeptkę, przyspieszając coraz bardziej. Poczuła przypływ endorfin w wyniku biegania, pomieszany ze zmęczeniem. Jeszcze tego nie wie, ale jej morska krew sprawia, że łatwiej jej jest poruszać się w wodzie niż na lądzie. Cud, że jeszcze nie zaryła o glebę.

[Jutrzenka Serc]

Iskra wyrwała za Krewetką, która się rozpędzała. Smoczyca przeszła do biegu i utrzymywała ten ruch, aby smoczyca mogła popatrzeć, jak robi to Iskierka. Samiczka dobiegła do niej i zrównała z nią krok.
– Jak chcesz uciec, to musisz biec trochę szybciej, ale wiesz, co jeszcze pomaga? Skręcanie. Musisz wygiąć ciało w wybranym kierunku i ruszyć łapami w lewo lub w prawo. Zobacz, ucieknę na lewo i spróbuj mnie dogonić. – Iskra zawołała, szturchnęła ją leciutko nosem i zaczęła skręcać w lewo. Wygięła szyję, tułów i ogon w lewo, a następnie, układając w odpowiedni sposób łapy, zawróciła. Kiedy już była obrócona o odpowiedni kąt, to powoli wyprostowała szyję, ciało i ogon, a następnie ruszyła przed siebie. Spoglądała co chwilę do tyłu, patrząc jak jej uczennica. Jeśli potrzebowała wsparcia, to zamierzała do niej zaraz wrócić.

[Krewetka]

Skręcanie? Błachostka – pomyślała. Powtórzyła manewr adeptki, nieco przyspieszyła. Zagięła szyjkę i ogon – tylko jak to było z nogami? Ym!!! Zaryła o glebę z supłem zamiast łapek. Posapała przez chwilę, żeby ochłonąć od wysiłku i pulsującego bólu. Miło, że jej łuski są na tyle twarde, że nie otworzyła jej się rana wskutek impaktu. Jej serduszko biło bardzo szybko. Dobra Kreweta, weź się w garść! Podniosła się niedbale, brudna z ziemii i z piachem w prawym oku, które musiała przymrużyć. Spróbujmy jeszcze raz- zgięła ciało w prawo biegnąc. Zatoczyła trzy małe, coraz szybsze kółeczka i wystrzeliła za Iskrą! Miała wiele do nadrobienia, jeśli chodzi o dystans.

[Jutrzenka Serc]

Iskierka nie spodziewała się, że tak szybko ta nauka skończy się na glebie. Podbiegła do małej smoczycy i powoli ją podniosła.
– Wszystko w porządku? Nic Ci nie jest? – Zapytała cicho, otrzepując ją z ziemi i piasku. Obejrzała ją dokładnie, ale wyglądało na to, że nic poważnego się nie stało. – Na spokojnie, spróbuj jeszcze raz i skup się na ruchu, a nie na szybkości. Zresztą, wiesz, że podczas biegu możesz wykorzystywać różne cechy swojego ciała? Niektórzy biegną bardzo szybko i wtedy z całych sił odbijają się od ziemi. Jeśli jesteś słabsza, to może jesteś zwinna, czyli wtedy uskakujesz zgrabnie przed przeszkodami i wykorzystujesz to do zmylenia przeciwnika, który Cię goni. Możesz też spróbować biec jak najdłużej, a wtedy nie popisujesz się siłą, czy zręcznością, a utrzymujesz po prostu spokojny bieg przez dłuższy okres czasu, bo liczy się wytrzymałość, a nie szybkość. Spróbuj, któryś z tych typów i spróbuj skręcić. – Zaproponowała małej, nim ta wypruła przed siebie. Iskra obserwowała, jak Krewetka biegnie, utrzymując się w jej pobliżu. Nie chciała jej wejść pod łapy, więc czasami stanęła, gdy Krewetka biegła. – Pamiętaj o tym, aby wyginać całe ciało! Ważne jest to, abyś o tym pamiętała. Teraz czas na zatrzymanie, czyli zaczynasz mocno uderzać łapami, aby się zatrzymać. Uderzasz mocno, aby zwalniać, a kiedy już poczujesz, że biegniesz wolniej, to możesz też ruszać łapami wolniej. Spróbuj się zatrzymać. – Rzuciła do smoczycy kolejne polecenie, licząc, że to wystarczy.

[Krewetka]

– Jest okej... tylko lekko boli. – wskazała pazurkiem na oko.
Słowa adeptki dały Krewetce fałszywe poczucie nadziei, że nie, wcale nie ssie absolutnie w poruszaniu się na lądzie przez morską krew. Chociaż lepiej żeby pisklak o tym nie wiedział, żeby nie był zdemotywowany. Mądre.

Wraz z narastającym dystansem między nauczycielką a uczniem, coraz słabiej słychać było słowa mentorki. Cośtam o wyginaniu ciała i... zatrzymaniu. Kolejne wyzwanie!
Spróbowała zrobić jak usłyszała. Zmęczone łapki silnie stąpały po ziemi, jej tępo zwalniało. Spróbowała też zmienić ułożenie ciała w bardziej naturalne – szyja się rozluźniła i schowała, ogon bardziej opadł na ziemię, skrzydła przestały przywierać do ciała. Galop przeszedł w kłus, który przeszedł w trucht, który przeszedł w spacer. Tym razem obyło się bez spotkania z glebą, jak miło.
Zmęczona aktywnością, położyła się plackiem na trawie, napełniając płucka z dużą częstotliwością.
– Wo...dy... – pisnęła dramatycznie.
Miała nadzieję, że to już koniec nauki... Gwałtownie wstała w pozycję półleżącą, żeby spojrzeć na Zachodnią z oddali, żeby zobaczyć, jeśli będzie miała jakieś uwagi.