Wzgórze

[Pełnia Rozkoszy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

W normalnej walce niemiałby czasu obserwować przy okazji samych ruchów przeciwnika, tu jednak nie umknęła jego uwadze zmiana pozycji, wygięcie w łuk no i wprawienia w ruch samego ogona. Ten trafił cel i bez spinania łapy pozwolił odskoczyć jej na bok.
Po tym odstawił ją na ziemię, a nawet w pełni się rozluźnił, porzucając pozycję do walki.
– Dobrze, na dzisiaj to byłby koniec. Masz jeszcze jakieś pytania? – Sięgnął po torbę i przysiadł, nie śpieszył się z powrotem, bo i nie lubił od tak odsyłać uczniów. Nie zwykł migać się od ewentualnej rozmowy.

Hektyczny Kolec
Możesz złożyć raport z Ataku i Obrony na 1

[Daleka Łuska]

    Wzgórze. Jedno z jakich wielu. Wylądowała tu, aby z bliska przyjrzeć się Terenom Wspólnym. Znała je dobrze z lotu ptaka, ale rzadko bywała na ziemi. Szła nisko pochylona, szukając ciekawych rzeczy. Słoneczni i ziemiści mieli u siebie ciekawe punkty, jak zbyt małe pustynie lub ładny obóz Ziemi — Wspólne też muszą mieć coś do zaprezentowana.
    Wzleciała na pobliskie drzewo, aby lepiej widzieć pobliską okolicę. Póki co widziała jedynie dużo zieleni lub czerni. Hm, w okolicy tych wzgórz królowała głównie czerń. Zmarszczyła pysk. Kolor gleby to za mały wyróżnik.

Topielczy Skrzek

[Topielczy Skrzek]

  Gdzieś między łysymi chaszczami skryła się buraczkowa smuga, jak wielka, przerośnięta dżdżownica. Nie ruszała się, na pierwszy rzut oka nie wyglądała nawet na żywą. Nic nie robiła sobie z surowego, zimnego wiatru, z tnącego łuski zimna skał. Wyglądało to jak coś wyrzucone na brzeg morza, zapomniane przez Matkę Wodę.
  Ale nagle rozległ się jęk i smuga poruszyła się, zwinęła się jak wąż. Jęk głosił ból, niezadowolenie. Zaraz po tym przekleństwo i ciche, niewyraźne mruknięcie. Postać smoka zdawała się nie mieć pojęcia co się wokół niej znajduje czy dzieje, nie zdawała się również być w pełni zdrowia. Może jest ranna?

Daleka Łuska

[Daleka Łuska]

    Hm? Czerwona glista? Ale taka duża... Zmrużyła oczy, patrząc na nią krytycznie. Nie, to takie duże było... ale za duże. Do tego się ruszało. Węże tak duże tu nie występowały. Zleciała z drzewa, aby się zbliżyć do tego czegoś.
    Po wylądowaniu zobaczyła i usłyszała że... to jest smok?! No no, wiele widziała, ale to nawe ją zaskoczyło. Co taka zdecydowanie morska dżdżownica – sądząc po budowie – robiła na cholernym wzgórzu?
    — Nie wiedziałam, że węgorze mogą przebywać tak daleko od wody — prychnęła. — Skąd się tu wzięłaś rybko? — zagadnęła, zachowując stosowną odległość. Szkoda że nie była na tyle duża, aby ją pochwycić szponami i odlecieć.

Topielczy Skrzek

[Topielczy Skrzek]

  Co robiła na wzgórzu? Otóż ona sama tego nie wie. Półprzytomnym wzrokiem omiotła nieznajomego smoka i odsunęła od niego jedynie łeb, dając jakikolwiek znak, że nie jest w zupełności zadowolona z jego obecności. A może w ogóle z sytuacji.
  Nie była również ranna, a przynajmniej zewnętrznie. Natomiast ziemna samica widziała, jak dziwnie nienaturalnie morska mruży oczy.
  – ... a spierdalaj. – wysiliła się na odpowiedź. Spróbowała unieść łeb i rozejrzała się po okolicy, próbująć nie tylko samicy, ale przede wszystkim samej sobie odpowiedzieć na pytanie jak się tutaj znalazła... Z ciężkim wysiłkiem próbowała sobie przypomnieć co ostatnio robiła. Pamiętała las, jakieś dziwne kule zwisające z drzew i sporo z nich leżących na ziemi, które chyba nazywają tutaj "owocami". Reszty nie pamiętała. Zatruła się?

Daleka Łuska

[Daleka Łuska]

    Prychnęła na jej krótką . Podleciała i usiadła na pobliskim drzewie, nie odzywając się. Zamiast tego patrzyła co robi ta rzecz.
    Ewidentnie była zdezorientowana, nie wiedziała skąd się tu wzięła... Z jakiegoś powodu. Suruali również nie wiedziała; i się nie dowie – skoro to coś postanowiło nią wzgardzić, to dobrze, posiedzi sobie i popatrzy jak się męczy. Chyba że, kto wie, stworzonko umie chodzić po lądzie i samo odpełznie.

Topielczy Skrzek