Malachitowa Noc

[Malachitowa Noc]

Kiedy Sea wróciła wraz z Eshelem ze swojej pierwszej przygody, skierowała się od razu w kierunku Świątyni.
Nosiła się z zamiarem zwrócenia się do Bóstw od dawna, ale dotąd wynajdywała milion powodów, aby tego nie robić, zdjęta strachem, że jej nie odpowiedzą i jeszcze większym, że jednak to zrobią.
Sama nie wiedziała, co myśleć o tym, że te potężne byty mogły stać się namacalne, a gdy smoki szukały ich iskier... nawet były cielesne.
Jednak tym razem decydujący głos miało poczucie obowiązku. Skoro wpadła na ten nieco niedorzeczny pomysł, który miały odwalić dwa inne stada, powinna chociaż sama się postarać o przychylność małej boginki.
Zupełnie nie wiedziała, czego się spodziewać, czuła się nieco zagubiona, ale przede wszystkim stremowana.
A co jeżeli Alaleya naprawdę się nie zgodzi? Co wtedy?
Czy ludzie zawędrują dalej, biorąc co chcą, aż wyprą z tego miejsca smoki, lub je wybiją? Zagarną naturę, tworząc swoje wioski, hodując zwierzęta i rośliny?
W ostatnich dniach młoda wiele czytała i rozmawiała, próbując zdobyć wiedzę, nie widziała innej możliwości, aby zrozumieć tą rasę, ale i jej własną.
Szła korytarzami, aż w końcu przysiadła... po środku, pomiędzy posągami, nie wiedząc, co czynić.
Zdjęła swą torbę, kładąc ją ostrożnie, aby nie uszkodzić flakoniku z olejkiem lawendowym oraz tego z wodą brzozową.
Rozejrzała się, strzygąc uszami.
Wyciągnęła w końcu z torby bransoletkę, splecioną z zebranych na polowaniu włosów z końskiego ogona, jasne pasma przeplatały się z brązowymi w warkoczyku, w który wplecione były drobne kryształki: zielony o kształcie koniczyny, żółty w kształcie słońca, lawendowy w kształcie sierpu księżyca.
Tworzyła ją od kilku księżyców, od czasu gdy wyruszyła na swe pierwsze łowy, potem po napadzie na wóz... a teraz... teraz zdawała się ukończona.
– Alaleyo, Pani Natury, czuwająca nad tym, co samo się nie ochroni, usłysz mnie proszę... Przyjmij ten dar i wysłuchaj prośby młodej smoczycy, martwiącej się o losy krainy – szepnęła cicho, lekko drżącym głosem.

[Alaleya]

Malachitowa Noc chwilę nie otrzymała żadnej odpowiedzi, dopóki zielony dym nie buchnął jej przed nosem. Zanim się rozmył, z jego wnętrza zdawała się płynąć jakaś wesoła muzyka i śpiewy, ale nie były to smocze głosy.

Jak tylko zieleń opadła, na szczycie drewnianej figurki siedziała Alaleya, jak zwykle przybrała formę kapucynki. Co więcej, wraz z nią wokół zakątka duszków pojawiło się mnóstwo... koszyków? Wypełnione były przeróżnymi bogactwami, od monet po kamienie szlachetne. W jednym nawet gdakała jakaś kura! Głowę boginki zdobił jakiś niedorzeczny wianek z suszonych kwiatów, cóż za marnotrawstwo. Ludzie mieli zdecydowanie zbyt dużo wolnego czasu, albo za mało do roboty na froncie, skoro tyle chwil poświęcali składaniem jej darów.
– Przeklęci nowotrundczycy, gdzie ja to upchnę – mamrotała pod nosem, a potem podniosła wzrok i wyraz jej pyska zrobił się nieco surowszy.

Uniosła brwi, patrząc na smoczycę wyczekująco.

[Malachitowa Noc]

Seba w żadnym razie nie spodziewała się tego, co miało się wydarzyć.
Ale czyż nie jest tak zawsze, że to co znaczące bije nas prosto w oczy jakimś... patosem lub niedorzecznością? Najpierw wokół drewnianej figurki pojawił się zielony dym. Zaskoczona młoda smoczyca cofnęła się odruchowo o jeden kroczek, chwytając w palce bransoletkę, a gdy obłok się rozwijał, wokół stało mnóstwo przeróżnych koszyków z dziwnymi krążkami, błyszczących kamieni i... co to za zwierzę?
Czarodziejka zamrugała powiekami, przełykając ciężko słone, a jej ogon wil się niespokojnie po ziemi. W wyciągniętej prawej łapie, że złotych szponów, zwieszała się bransoletka. Opuściła powoli kończynę, szepcząc:
– ...ten dar....dla ciebie...
Uszy położyła po sobie pod bacznym, mało przychylnym spojrzeniem... małpki? Nie była pewna, nie widziała nigdy takiego stworzenia, ale chyba zaczynała rozumieć, że duszki lubiły zwierzęce formy. Jak ta kuna, foka i kot.
Skłoniła w końcu przed nią głowę, czując nerwowe drżenie w ciele. Jak miała jej to przedstawić?
Czy dobrze zrozumiała mamrotanie duszka? Czy ta nazwa nie należała do ludzi mieszkających przy Słońcu? Oh na Bogów, Naranleo dopomóż.
– Witaj, Alaleyo, dziękuję ci za twoją dobroć i chęć odpowiedzenia na moją modlitwe – zaczęła troszkę niepewnie, cicho. – Jak zapewne wiesz, Strażniczko Natury, powstaje coraz więcej obozowisk na południu, a ludzie stają się tam bardziej odważni, smoki i te istoty toczą bój. Jedni o przetrwanie, o ziemię, na której wyrośli, drudzy chcąc ją dla siebie. Nie będę nawet udawać, że wiem, jak to się zaczęło, nie mam pojęcia czym kierują się ludzie. Wiem jednak, że chętnie polują na smoczą rasę dla jej magii i chcą zająć te terytoria. Koło jeziora na południu powstały dwa rozrastające się obozy i pojawia się kolejny. Ostatnio w tamtym kierunku podążała karawana z zapasami, a po rzece łódka z dziwnym czarnym prochem. Sama łódka zachowała się jak nasza runa ataku, wybuchła w rzece. Ma przybyć ludzki król, co sprawi, że ludzie staną się jeszcze odważniejsi... pomyślałam, że można byłoby spróbować stworzyć tamę podobną, jak tworzą bobry na rozwidleniu rzeki Pekeri, aby odciąć ludzi od wody w tamtym rejonie, a potem może zburzyć tame, aby wracająca do swojego kryta rzeka uszkodziła te obozy i osłabiła ich wojowników. Serce mnie boli na taki ruch... ale nie wiem, jak jeszcze możemy powstrzymać powstanie fortu w tym miejscu.
Samiczka mówiła spokojnie, ale prostolinijnie. Nie była urodzoną mówczynią, jednak w jej głosie pobrzmiewala troską i niepokój.

Alaleya

[Alaleya]

Alaleya zajmowała się segregacją swoich darów, a dotknąwszy kurę małym palcem zmieniła ją w żółte kurczątko. Boginka nie wyglądała na zainteresowaną monologiem, jednak jej nie przerywała. Kiedy tylko Malachitowa Noc skończyła mówić, kapucynka spojrzała na nią.
– Masz rację, wiem co się dzieje na moich terenach – odpowiedziała jej karcącym, zmęczonym tonem. Nie potrzebowała żadnych streszczeń. – I jak sobie wyobrażasz budowę tej całej tamy, co? Konkrety, konkrety – kręciła dłonią kółka w powietrzu, ponaglając smoczycę.

[Malachitowa Noc]

Smoczyca obserwowała boginkę. Jej widok fascynował ją, a gdy użyła mocy, aby dorosłego ptaka zamienić w pisklę, poczuła jak przez jej grzbiet przepływa dreszcz respektu.
Zamilkła na chwilę.
– Aby nie niszczyć natury, pomyślałam że można zebrać powalone drzewa, większe kamienie. Wymagałoby to współpracy więcej, jak jednego stada. Wiem, że moja przywódczyni... jest uprzedzona, ale jednocześnie jestem pewna, że chociaż część Mgieł zechce się zjednoczyć z pozostałymi w tej sprawie. Poza tym, Alaleyo... może miałabyś wskazówki, które sprawiłyby, że nasza praca byłaby bardziej efektywna, jeżeli wyraziła byś zgodę... – głos młodej smoczycy stopniowo cichnął.
Czuła się nieco jak pisklę w obecności dorosłego, który jest mocno zajęty, a to zawraca mu głowę.

Alaleya

[Alaleya]

Małpa wpatrywała się w smoczycę, niemalże świdrując ją spojrzeniem. Milczała chwilę po tym wywodzie, a potem głośno westchnęła.
– Natura sama was rozliczy z konsekwencji takich działań – skomentowała krótko. Malachitowa Noc będzie musiała sama rozgryźć o co chodziło w tej odpowiedzi, bowiem boginka zniknęła w kłębie zielonego dymu, a wraz z nią stos prezentów, które ze sobą przyniosła chwilę temu.