Drapieżniki
Wolne Stada
- Administrator
- Smoków Wolnych Stad
-
- Posty: 20719
- Rejestracja: 30 paź 2022, 23:51
Drapieżniki
Drapieżniki
• A-D • E-J • K-L • M-R • S-W • Ż •
Na terenach Smoków Wolnych Stad można spotkać wiele drapieżników. Najlepiej jest wiedzieć o nich jak najwięcej, by znaleźć ich słabe punkty i móc zwyciężyć walkę nawet z silniejszym przeciwnikiem.
Zwierzęta na liście oznaczone kolorem błękitnym są z wodnego środowiska i nie mogą wychodzić na ląd.
Licznik słów: 61
| Link: | |
| BBcode: | |
| Ukryj linki do postu |
[ ■ CHAŁKA | ■ KRUCZKE | ■ WAŻKA ]
Jeżeli potrzebujesz pomocy, rady lub zauważyłeś jakieś
nieprawidłowości – sprawdź do kogo najlepiej się zwrócić!
Czasami lawina uzależniona jest od pojedynczego płatka śniegu.
Czasami kamyk zyskuje szansę odkrycia, co mogłoby się stać, gdyby tylko odbił się w innym kierunku.
Jeżeli potrzebujesz pomocy, rady lub zauważyłeś jakieś
nieprawidłowości – sprawdź do kogo najlepiej się zwrócić!
Czasami lawina uzależniona jest od pojedynczego płatka śniegu.
Czasami kamyk zyskuje szansę odkrycia, co mogłoby się stać, gdyby tylko odbił się w innym kierunku.
- Administrator
- Smoków Wolnych Stad
-
- Posty: 20719
- Rejestracja: 30 paź 2022, 23:51
Drapieżniki
Opisy Drapieżników :: część A-D
Aligator
Większy od kajmana i mniejszy od krokodyla, aligator ma masywny ogon oraz stosunkowo krótki, szeroki pysk. Prowadzą nocny tryb życia przy zbiornikach słodkowodnych, choć można je również spotkać za dnia - są wtedy znacznie mniej aktywne i agresywne. Żywią się głównie rybami, rzadziej ssakami, a dźwięki, które z siebie wydają, przypominają ryk dużego kota. Grube i twarde łuski ich ciała mają z reguły ciemne odcienie.
Amemait
Chimera, będąca połączeniem hipopotama, krokodyla oraz lwa. Mają masywne tułowie o gładkiej i grubej skórze, długi gadzi ogon oraz pysk, z którego masywnej szczęki wystają charakterystyczne kły – szable. Łapy tych bestii są grube, kocie, pozbawione jednak sierści i zwieńczone zakręconymi do zewnątrz szponami. Jedyne futro znajduje się na ich karku, szyi oraz rzadziej podbrzuszu, pod postacią bujnej grzywy. Potrafią świetnie kamuflować się na bagnistych terenach, głównie dzięki szaro-brązowo-zielonym odcieniom swych ciał.
Żyją samotnie, na niewielkich podmokłych terytoriach o na tyle głębokich zbiornikach wodnych, by mogły skryć w nich swe ciała. Większość dnia spędzają w bezruchu, czekając aż ofiary same zbliżą się do brzegu, choć zdarza im się spacerować po dnie, gdzie wyjadają małe skorupiaki.
Barakuda
Duża drapieżna ryba o długim, wyjątkowo smukłym ciele i srebrzysto-białych łuskach, z ciemnymi plamami po bokach. Młode ryby trzymają się raf koralowych, podczas gdy dorosłe, zdolne do obronienia się przed większością drapieżników, wypływają na otwarte przestrzenie wód czystych i ciepłych - nieco rzadziej spotyka się je w chłodnych. Prowadzą dzienny tryb życia i z reguły polują samotnie, choć można je spotkać w małych grupach.
Bazyliszek
Krążą legendy, że bazyliszek rodzi się z jaja zniesionego przez koguta i wysiedzianego przez sto oraz jednego jadowitego węża. Ile w tym prawdy? Zapewne tak wiele, jak w tym, że zamieniają spojrzeniem w kamień. Bazyliszki mają posturę wyverny - ich przednie kończyny przekształcone są w opierzone skrzydła, jednak są za małe by latać. Wysokie jak tarpan, przygarbione, o zielonkawych i pomarańczowych ciałach okrytych luźną skórą oraz łuską. Na czubku głowy mają upstrzony wzorami koguci grzebień, a pyski w kształcie dziobu - niekiedy kurzego, innym razem sokolego, nie ma tu reguły.
Aktywne są głównie o świcie oraz zmierzchu. Preferują tereny o gęstym poszyciu, gdzie polują na mniejsze ptactwo oraz ssaki. Żyją samotnie, bądź w parach, w które łączą się na całe życie. Po utracie partnera stają się znacznie agresywniejsze i opuszczają siedlisko, zmieniając tryb życia z osiadłego na koczowniczy.
Bies
Zwane również Bukaczem, bądź Czartem, jest bestią, która kłębem dorównuje samym smokom. Ich ciała są przygarbione i krótkie, bardzo krępe oraz umięśnione, a szerokie łby przypominają koźle – z tą różnicą, że z paszczy wystają szablaste kły, a ich głowy zdobią zarówno baranie rogi, jelenie poroża, jak i łosie łopaty. Ich karki oraz szyje najczęściej zdobi gęsta grzywa. Ciała upstrzone są różnymi barwami oraz wzorami, zazwyczaj wpasowanymi w leśne poszycie. Jego przednie kończyny zakończone są długimi szponami, a tylne uwieńczone są racicami. Całości dopełnia cienki, przywodzący na myśl ten należący do dzika, ogon.
Na ogół unikają dwunogów, mimo że jednym solidnym uderzeniem potrafią zmieść ich kruche ciała z powierzchni ziemi. Są zwierzętami, które agresywnie walczą obronie terytorium, oraz kiedy nie mają innego wyjścia. Są samotnikami.
Błotnik
Stworzenie na oko równie duże, co smoczy łeb. Posiadają motyle bądź ćmie ciała oraz skrzydła, mieniące się niczym gwiazdy i przyciągające spojrzenia swymi soczystymi barwami oraz wzorami. Dwie pary czułek na czubku ich głowy często porośnięte są błonką, bądź puszkiem. Pod nimi znajdują się oczy – od jednej pary, aż do trzech. Pod oczami natomiast charakterystyczna trąbka, która nie służy do spijania nektaru, a krwi. Błotniki są niepozornymi mięsożercami, które swoimi silnymi żuwaczkami rozrywają mięso oraz wsysają się w ciała, by żerować na posoce. Pierwsza para ich kończyn osłonięta jest rzędem ostrych haczyków, zaś długi odwłok zawsze posiada żądło, którego mogą użyć tylko raz w życiu.
Błotoryj
Wielkością porównywalne do niedźwiedzi ropuchy o wielkich ryjach tworzących głowę, beczułkowatych, tłustych ciałach, czterech krótkich nogach i równie krótkim ogonem, którego kształt przypomina gekoni. Błotoryje są mistrzami kamuflażu na mokradłach, jako że na ich ciałach zawsze coś rośnie – często są to ukorzenione w grubych łuskach grzbietowych gałęzie, paprocie, mchy, a nawet grzyby.
Są drapieżnikami powolnymi oraz bardzo terytorialnymi. Najczęściej czekają, aż ofiara sama do nich podejdzie, a wtedy atakują przy pomocy swoich śmiercionośnych języków. Długie i na tyle lepkie, że nawet smok może mieć trudności z oswobodzeniem się, okryte są małymi kolcami. Błotoryje często połykają zwierzęta w całości – kwasy w ich żołądku są tak żrące, że rozdzierają tkanki praktycznie w chwili zetknięcia z nimi.
Pozbawione swej głównej broni stają się niemalże bezbronne. Łączą się w pary na całe życie, a młodych nie odchowują.
Brzeginia
Brzeginia, zwana przez ludzi rusałką, to istota o dwunogiej, kobiecej postaci, lecz wzrostu typowego dla niziołka i innych niewielkich ras. Ich skóra jest bladoniebieska, a włosy i ślepia najczęściej połyskliwie srebrne, lecz wszystkie te elementy są w stanie zmienić barwę, by lepiej się zakamuflować w toni wodnej. Chętnie pokrywa swoje ciało roślinnymi i kwiatowymi ozdobami. Zdenerwowana, traci swoją kobiecą formę na rzecz bardziej zwierzęcych cech: ostrych, drapieżnych kłów i szponów. Nawet nos zaczyna przypominać wilczy lub rekini.
Chmurnik
Zwane są również Poświstami. Ich ciała są stworzone z trudnego do określenia puszystego („piankowego”) materiału wizualnie przypominającego chmurę. Z daleka niemalże nieodróżnialny od białego obłoku. Lśniące ślepia, najlepiej widoczne w ciemności, do złudzenia przypominają kosztowne błyskotki, przybierając różne ich odcienie, podobnie zresztą co ciała – w zależności od nastroju mogą ciemnieć do burzowych, a nawet jaskrawić się odcieniami tęczy.
Żyją pośród chmur, a zstępują na ziemię jedynie po to by pożywić się kamieniami szlachetnymi. Nie atakują pierwsze, ale sprowokowane oddają pięknym za nadobne. Potrafią lokalnie kontrolować pogodę, przez co humorzaste osobniki bywają prawdziwym utrapieniem.
Chochlik
Istoty wysokie najczęściej na około dziesięć szponów o groteskowo chudym, kanciastym ciele, przypominającym czasem owadzie. Z wąskich barków wyrastają skrzydła przypominające owadzie, delikatnie opalizujące w świetle, nie są jednak zbyt funkcjonalne – chochliki korzystają z nich głównie do spowolnienia upadków. Z wątłej klatki piersiowej wyrastać może jedna lub dwie pary funkcjonalnych rąk, a każda dłoń ma najczęściej trzy długie, szponiaste palce. Wszystkie kończyny wydają się nieproporcjonalnie długie względem tułowia. Łeb jest nieduży, przyzdobiony sporymi, nietoperzymi uszami, a za wargami kryją się ostre kły. Skóra przybiera popielato-brązowe barwy.
Szczególnie aktywne są nocą; poruszają się niezwykle cicho. Sprawnie wspinają się po drzewach. Żywią się od orzechów pod nadgniłe owoce, w porze zimowej wykopują korzonki i dietę uzupełniają drobnymi zwierzętami. Ze względu na kruchą budowę, w walce polegają na magii i przewadze liczebnej; nie odpuszczają aż do śmierci swojej lub przeciwnika.
Cudorośl lądowa/wodna
Są żyjącymi, zachowującymi się niczym węże roślinami, które spotkać można zarówno na lądzie, jak i w wodzie, w wielu różnych formach – wszystkie jednak łączy fakt, że mogą utrzymać zarówno posturę pionową, jak i poziomą, kiedy się poruszają; Długość ich ciała zaś sięga nawet sześciu metrów. Na lądzie przypominają bluszcze o różnych barwach, liściach oraz kolcach, które zdobią poskręcany z korzeni oraz łodyg trzon, chroniący rdzeń pełen życiodajnych dla nich soków – mają kwasowy, niemalże żrący odczyn, służący im w walkach. Wodne cudorośle są dość podobne, z tym, że przypominają wodorosty oraz posiadają elementy bioluminescencyjne. Mogą używać swego kolca jadowego do wstrzykiwania żrącego kwasu, podczas gdy lądowe cudorośle nim spluwają.
Delfin
Ssak morski obdarzony dużą inteligencją i przyzwyczajony do życia w stadzie. Ma opływowe ciało z dwoma płetwami brzusznymi, jedną ogonową i jedną grzbietową. Posiadają gładką skórę zazwyczaj w kolorze szarym z ciemniejszym grzbietem i jaśniejszym brzuchem.
Jest zwierzęciem stadnym, często igraszkującym w wodzie. Jest zaskakująco inteligentny, może ze swoim smoczym partnerem mentalnie porozumiewać się za pomocą słów. Nie atakuje smoków, chyba że one zaatakują jego pierwsze.
Demon
Jeden z największych postrachów tego świata; niezwykle agresywny, mocarny stwór o dwunożnej postaci. Wzrostem dorównuje niejednemu smokowi, tak samo też mocą ryku. Umięśnione, zakończone kopytami nogi należą do różnych gatunków kopytnych zwierząt, najczęściej byka lub kozła. Tors i ręce mgliście przypominają rzeźbą ludzkie; dłonie zakończone są zakrzywionymi szponami, a z karku wyrasta łeb – ludzki, o szerokim nosie i zdziczałą mimiką, lub koźli czy byczy. Zawsze przyzdobiony co najmniej jedną parą powywijanych rogów. Krwiste oczy zawsze mają wrogi wyraz, a szczęki są pełne ostrych kłów, nieważne do jakiego zwierzęcia zdają się należeć. Całe ciało demona może być pokryte króciutką sierścią lub jaszczurzą łuską, z rzadka przypomina fakturą spękane skały. Z pleców wyrastają niezbyt funkcjonalne, ale pazurzaste skrzydła, a z pośladków – ogon, byczy lub kościany.
Daleko poza wolnymi stadami mogą występować egzotyczne odstępstwa od powyższych norm, w związku z czym finalna forma tych przeklętych bestii może różnić się od utartych schematów. Przez inne rasy demony czasem są nazywane gargulcami i uważane są powszechnie za przeklęte, a wokół nich powstaje co rusz wiele legend oraz przypowieści.
Druzgotek
Goblinopodobne, lecz jeszcze brzydsze od swoich kuzynów, podwodne stworzenia. Ich humanoidalne tułowia od dołu zwieńczone są plątaniną macek zamiast nóg; dopiero reszta ciała w miarę przestrzega normalnej budowy. Z wątłych ramion wyrasta para rąk, których dłonie przekształciły się w macki połączone ze sobą błoną, oraz duży, spłaszczony nieco łeb. Wielka gęba wypełniona jest drobnymi, ostrymi ząbkami, a szeroko osadzone oczy – o poziomej źrenicy – są najczęściej intensywnie zielone. Ze skóry głowy wyrastają kolejne macki lub liczne drobne wyrostki kostne, nadając druzgotkom jeszcze bardziej makabrycznego wyglądu. Ich skóra przybiera odcienie szarości i zieleni.
Druzgotki są agresywnymi, niezbyt mądrymi drapieżnikami. Żyją w niewielkich grupkach, w których często wybuchają konflikty i regularnie dochodzi do starć w kwestii hierarchii; osobnik z największą liczbą blizn to często ten najbardziej poważany.
Aligator
Większy od kajmana i mniejszy od krokodyla, aligator ma masywny ogon oraz stosunkowo krótki, szeroki pysk. Prowadzą nocny tryb życia przy zbiornikach słodkowodnych, choć można je również spotkać za dnia - są wtedy znacznie mniej aktywne i agresywne. Żywią się głównie rybami, rzadziej ssakami, a dźwięki, które z siebie wydają, przypominają ryk dużego kota. Grube i twarde łuski ich ciała mają z reguły ciemne odcienie.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Mokradła, Zbiorniki słodkowodne
Typ: 3
Mięso: 3/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Pierwszy atak z zaskoczenia. Walkę kontynuują próbując wciągnąć ofiarę pod wodę, gdzie rozszarpują ją zębami i topią.
Statystyki: S: 4 |W: 2 |Z: 1 |M: 0 |P: 1
Inne: może przebywać w głębinach.
Amemait
Chimera, będąca połączeniem hipopotama, krokodyla oraz lwa. Mają masywne tułowie o gładkiej i grubej skórze, długi gadzi ogon oraz pysk, z którego masywnej szczęki wystają charakterystyczne kły – szable. Łapy tych bestii są grube, kocie, pozbawione jednak sierści i zwieńczone zakręconymi do zewnątrz szponami. Jedyne futro znajduje się na ich karku, szyi oraz rzadziej podbrzuszu, pod postacią bujnej grzywy. Potrafią świetnie kamuflować się na bagnistych terenach, głównie dzięki szaro-brązowo-zielonym odcieniom swych ciał.
Żyją samotnie, na niewielkich podmokłych terytoriach o na tyle głębokich zbiornikach wodnych, by mogły skryć w nich swe ciała. Większość dnia spędzają w bezruchu, czekając aż ofiary same zbliżą się do brzegu, choć zdarza im się spacerować po dnie, gdzie wyjadają małe skorupiaki.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Mokradła
Typ: 3
Mięso: 5/4
PA do rozdania: 8
Sposób walki: Pierwszy atak z zaskoczenia, używając szczęk. Starcie kontynuuje skupiając się na ciosach łapami i przygniataniu przeciwnika, celem łamania kości.
Statystyki: S: 6 |W: 3 |Z: 1 |M: 0 |P: 1
Inne: –
Barakuda
Duża drapieżna ryba o długim, wyjątkowo smukłym ciele i srebrzysto-białych łuskach, z ciemnymi plamami po bokach. Młode ryby trzymają się raf koralowych, podczas gdy dorosłe, zdolne do obronienia się przed większością drapieżników, wypływają na otwarte przestrzenie wód czystych i ciepłych - nieco rzadziej spotyka się je w chłodnych. Prowadzą dzienny tryb życia i z reguły polują samotnie, choć można je spotkać w małych grupach.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: zbiorniki słonowodne (głębiny)
Typ: 2
Mięso: 2/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: nagły, szybki atak, wykorzystujący ostre zęby do gryzienia ofiary.
Statystyki: S: 2 |W: 1 |Z: 3 |M: 0 |P: 2
Inne: nie może wyjść na ląd.
Bazyliszek
Krążą legendy, że bazyliszek rodzi się z jaja zniesionego przez koguta i wysiedzianego przez sto oraz jednego jadowitego węża. Ile w tym prawdy? Zapewne tak wiele, jak w tym, że zamieniają spojrzeniem w kamień. Bazyliszki mają posturę wyverny - ich przednie kończyny przekształcone są w opierzone skrzydła, jednak są za małe by latać. Wysokie jak tarpan, przygarbione, o zielonkawych i pomarańczowych ciałach okrytych luźną skórą oraz łuską. Na czubku głowy mają upstrzony wzorami koguci grzebień, a pyski w kształcie dziobu - niekiedy kurzego, innym razem sokolego, nie ma tu reguły.
Aktywne są głównie o świcie oraz zmierzchu. Preferują tereny o gęstym poszyciu, gdzie polują na mniejsze ptactwo oraz ssaki. Żyją samotnie, bądź w parach, w które łączą się na całe życie. Po utracie partnera stają się znacznie agresywniejsze i opuszczają siedlisko, zmieniając tryb życia z osiadłego na koczowniczy.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Lasy
Typ: 3
Mięso: 3/4
PA do rozdania: 8
Sposób walki: Atakują z zaskoczenia, najczęściej pikując z powietrza. Przygważdżają ofiarę do ziemi, próbując odgryźć jej głowę z pomocą kwasu.
Statystyki: S: 4| W: 3| Z: 4| M: 0| P: 2
Inne: pluje kwasem, nie może pływać.
Bies
Zwane również Bukaczem, bądź Czartem, jest bestią, która kłębem dorównuje samym smokom. Ich ciała są przygarbione i krótkie, bardzo krępe oraz umięśnione, a szerokie łby przypominają koźle – z tą różnicą, że z paszczy wystają szablaste kły, a ich głowy zdobią zarówno baranie rogi, jelenie poroża, jak i łosie łopaty. Ich karki oraz szyje najczęściej zdobi gęsta grzywa. Ciała upstrzone są różnymi barwami oraz wzorami, zazwyczaj wpasowanymi w leśne poszycie. Jego przednie kończyny zakończone są długimi szponami, a tylne uwieńczone są racicami. Całości dopełnia cienki, przywodzący na myśl ten należący do dzika, ogon.
Na ogół unikają dwunogów, mimo że jednym solidnym uderzeniem potrafią zmieść ich kruche ciała z powierzchni ziemi. Są zwierzętami, które agresywnie walczą obronie terytorium, oraz kiedy nie mają innego wyjścia. Są samotnikami.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Lasy, Góry
Typ: 3
Mięso: 4/4
PA do rozdania: 8
Sposób walki: Szarżują, próbując stratować przeciwnika, bądź przyszpilić go rogami do leśnych drzew. Kontynuują walkę w brutalnym zwarciu, posługując się pazurami i zębami.
Statystyki: S: 6| W: 4| Z: 2| M: 0| P: 2
Inne: –
Błotnik
Stworzenie na oko równie duże, co smoczy łeb. Posiadają motyle bądź ćmie ciała oraz skrzydła, mieniące się niczym gwiazdy i przyciągające spojrzenia swymi soczystymi barwami oraz wzorami. Dwie pary czułek na czubku ich głowy często porośnięte są błonką, bądź puszkiem. Pod nimi znajdują się oczy – od jednej pary, aż do trzech. Pod oczami natomiast charakterystyczna trąbka, która nie służy do spijania nektaru, a krwi. Błotniki są niepozornymi mięsożercami, które swoimi silnymi żuwaczkami rozrywają mięso oraz wsysają się w ciała, by żerować na posoce. Pierwsza para ich kończyn osłonięta jest rzędem ostrych haczyków, zaś długi odwłok zawsze posiada żądło, którego mogą użyć tylko raz w życiu.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Mokradła
Typ: 2
Mięso: 1/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: atakują przede wszystkim swoimi przednimi kończynami.
Statystyki: S: 1| W: 1| Z: 1| M: 0| P: 1
Inne: umiera po wykorzystaniu żądła.
Błotoryj
Wielkością porównywalne do niedźwiedzi ropuchy o wielkich ryjach tworzących głowę, beczułkowatych, tłustych ciałach, czterech krótkich nogach i równie krótkim ogonem, którego kształt przypomina gekoni. Błotoryje są mistrzami kamuflażu na mokradłach, jako że na ich ciałach zawsze coś rośnie – często są to ukorzenione w grubych łuskach grzbietowych gałęzie, paprocie, mchy, a nawet grzyby.
Są drapieżnikami powolnymi oraz bardzo terytorialnymi. Najczęściej czekają, aż ofiara sama do nich podejdzie, a wtedy atakują przy pomocy swoich śmiercionośnych języków. Długie i na tyle lepkie, że nawet smok może mieć trudności z oswobodzeniem się, okryte są małymi kolcami. Błotoryje często połykają zwierzęta w całości – kwasy w ich żołądku są tak żrące, że rozdzierają tkanki praktycznie w chwili zetknięcia z nimi.
Pozbawione swej głównej broni stają się niemalże bezbronne. Łączą się w pary na całe życie, a młodych nie odchowują.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Mokradła
Typ: 3
Mięso: 4/4
PA do rozdania: 8
Sposób walki: Atakuje lepkim, uzbrojonym w małe kolce językiem; potrafi owinąć nim swoją ofiarę i przyciągnąć, by próbować połknąć w całości. Pozbawiony języka (zadanie w niego rany ciężkiej) staje się niemalże bezbronny – polega wtedy na swojej masie i próbach zmiażdżenia przeciwnika poprzez przygniecenie go.
Statystyki: S: 5 |W: 3 |Z: 1 |M: 0 |P: 1 – posiadając język.
S: 2 |W: 3 |Z: 1 |M: 0 |P: 1 – po ucięciu języka raną ciężką.
Inne: Może przebywać w głębinach.
Brzeginia
Brzeginia, zwana przez ludzi rusałką, to istota o dwunogiej, kobiecej postaci, lecz wzrostu typowego dla niziołka i innych niewielkich ras. Ich skóra jest bladoniebieska, a włosy i ślepia najczęściej połyskliwie srebrne, lecz wszystkie te elementy są w stanie zmienić barwę, by lepiej się zakamuflować w toni wodnej. Chętnie pokrywa swoje ciało roślinnymi i kwiatowymi ozdobami. Zdenerwowana, traci swoją kobiecą formę na rzecz bardziej zwierzęcych cech: ostrych, drapieżnych kłów i szponów. Nawet nos zaczyna przypominać wilczy lub rekini.
- Dieta: wszystkożerność.
Występowanie: Mokradła, Zbiorniki słodkowodne, zbiorniki słonowodne.
Typ: 2
Mięso: 2/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Atakuje magią związaną z żywiołem wody oraz pazurami.
Statystyki: S: 3 |W: 1 |Z: 1 |M: 3 |P: 1
Inne: może używać magii; jest stworzeniem podwodnym, nie może oddychać powietrzem, więc nie wychodzi na ląd. Odporna na ataki magiczne związane z żywiołem wody. Może mówić (nawet pod wodą) po osiągnięciu 2 poziomu Aparycji.
Chmurnik
Zwane są również Poświstami. Ich ciała są stworzone z trudnego do określenia puszystego („piankowego”) materiału wizualnie przypominającego chmurę. Z daleka niemalże nieodróżnialny od białego obłoku. Lśniące ślepia, najlepiej widoczne w ciemności, do złudzenia przypominają kosztowne błyskotki, przybierając różne ich odcienie, podobnie zresztą co ciała – w zależności od nastroju mogą ciemnieć do burzowych, a nawet jaskrawić się odcieniami tęczy.
Żyją pośród chmur, a zstępują na ziemię jedynie po to by pożywić się kamieniami szlachetnymi. Nie atakują pierwsze, ale sprowokowane oddają pięknym za nadobne. Potrafią lokalnie kontrolować pogodę, przez co humorzaste osobniki bywają prawdziwym utrapieniem.
- Dieta: kamieniożerność
Występowanie: Góry, Pustynie
Typ: 2
Mięso: 0/4, po zabiciu ciało chmurnika staje się kamieniem szlachetnym.
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Ataki magiczne związane z żywiołem powietrza.
Statystyki: S: 0| W: 1| Z: 1| M: 3| P: 1
Inne: Może latać. Może korzystać z magii. Nie może pływać. Napastnik ma +2ST do ataków fizycznych.
Chochlik
Istoty wysokie najczęściej na około dziesięć szponów o groteskowo chudym, kanciastym ciele, przypominającym czasem owadzie. Z wąskich barków wyrastają skrzydła przypominające owadzie, delikatnie opalizujące w świetle, nie są jednak zbyt funkcjonalne – chochliki korzystają z nich głównie do spowolnienia upadków. Z wątłej klatki piersiowej wyrastać może jedna lub dwie pary funkcjonalnych rąk, a każda dłoń ma najczęściej trzy długie, szponiaste palce. Wszystkie kończyny wydają się nieproporcjonalnie długie względem tułowia. Łeb jest nieduży, przyzdobiony sporymi, nietoperzymi uszami, a za wargami kryją się ostre kły. Skóra przybiera popielato-brązowe barwy.
Szczególnie aktywne są nocą; poruszają się niezwykle cicho. Sprawnie wspinają się po drzewach. Żywią się od orzechów pod nadgniłe owoce, w porze zimowej wykopują korzonki i dietę uzupełniają drobnymi zwierzętami. Ze względu na kruchą budowę, w walce polegają na magii i przewadze liczebnej; nie odpuszczają aż do śmierci swojej lub przeciwnika.
- Dieta: wszystkożerność
Występowanie: Lasy, Równiny, Góry
Typ: 2
Mięso: 1/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: : Bardzo dobrze się kamuflują i na ogół czekają aż ofiara sama wejdzie w ich zasięg. Preferują ataki magiczne, ale w zwarciu wykorzystują szpony i kły. Ich ślina zawiera toksyny, które mogą sparaliżować na krótki czas nawet dużą ofiarę.
Statystyki: S: 2| W: 1| Z: 2| M: 2| P: 1
Inne: Nie może pływać. Może używać magii i mówić po osiągnięciu 2 poziomu Aparycji. Może latać przy pomocy Magii po osiągnięciu 2 poziomu Magii Precyzyjnej.
Cudorośl lądowa/wodna
Są żyjącymi, zachowującymi się niczym węże roślinami, które spotkać można zarówno na lądzie, jak i w wodzie, w wielu różnych formach – wszystkie jednak łączy fakt, że mogą utrzymać zarówno posturę pionową, jak i poziomą, kiedy się poruszają; Długość ich ciała zaś sięga nawet sześciu metrów. Na lądzie przypominają bluszcze o różnych barwach, liściach oraz kolcach, które zdobią poskręcany z korzeni oraz łodyg trzon, chroniący rdzeń pełen życiodajnych dla nich soków – mają kwasowy, niemalże żrący odczyn, służący im w walkach. Wodne cudorośle są dość podobne, z tym, że przypominają wodorosty oraz posiadają elementy bioluminescencyjne. Mogą używać swego kolca jadowego do wstrzykiwania żrącego kwasu, podczas gdy lądowe cudorośle nim spluwają.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: lądowe wszędzie poza pustyniami, brzegiem zbiorników wodnych i górami, wodne w zbiornikach słonowodnych i słodkowodnych.
Typ: 2
Mięso: 3/4 roślin
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Posługują się kwasem. Często oplatają całych swoich przeciwników, bądź ich kończyny, miażdżąc w ten sposób kości.
Statystyki: S: 5 |W: 2 |Z: 5 |M: 0 |P: 1
Inne: uzbrojone w kwas; lądowe cudorośle nie mogą pływać; wodne cudorośle nie mogą opuszczać wody ; mają automatyczny 1 sukces z Kamuflażu (nie rzuca im się na Kamuflaż w ogóle)
Delfin
Ssak morski obdarzony dużą inteligencją i przyzwyczajony do życia w stadzie. Ma opływowe ciało z dwoma płetwami brzusznymi, jedną ogonową i jedną grzbietową. Posiadają gładką skórę zazwyczaj w kolorze szarym z ciemniejszym grzbietem i jaśniejszym brzuchem.
Jest zwierzęciem stadnym, często igraszkującym w wodzie. Jest zaskakująco inteligentny, może ze swoim smoczym partnerem mentalnie porozumiewać się za pomocą słów. Nie atakuje smoków, chyba że one zaatakują jego pierwsze.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Zbiorniki słonowodne
Typ: 3
Mięso: 3/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: preferuje uderzenia płetwami; zębami chwyta najczęściej za drobne, bądź cienkie elementy ciał, jak końcówki ogonów, palce, błony skrzydeł.
Statystyki: S: 2| W: 1| Z: 2| M: 0| P: 2
Inne: oddycha powietrzem, ale przebywa wyłącznie w środowisku wodnym. Po rozwinięciu mocy na poziom 2, może wysyłać werbalne mentalne wiadomości. Nie może jednak dzięki temu korzystać z magii. Może uczyć się dodatkowej umiejętności na poziom 2.
Demon
Jeden z największych postrachów tego świata; niezwykle agresywny, mocarny stwór o dwunożnej postaci. Wzrostem dorównuje niejednemu smokowi, tak samo też mocą ryku. Umięśnione, zakończone kopytami nogi należą do różnych gatunków kopytnych zwierząt, najczęściej byka lub kozła. Tors i ręce mgliście przypominają rzeźbą ludzkie; dłonie zakończone są zakrzywionymi szponami, a z karku wyrasta łeb – ludzki, o szerokim nosie i zdziczałą mimiką, lub koźli czy byczy. Zawsze przyzdobiony co najmniej jedną parą powywijanych rogów. Krwiste oczy zawsze mają wrogi wyraz, a szczęki są pełne ostrych kłów, nieważne do jakiego zwierzęcia zdają się należeć. Całe ciało demona może być pokryte króciutką sierścią lub jaszczurzą łuską, z rzadka przypomina fakturą spękane skały. Z pleców wyrastają niezbyt funkcjonalne, ale pazurzaste skrzydła, a z pośladków – ogon, byczy lub kościany.
Daleko poza wolnymi stadami mogą występować egzotyczne odstępstwa od powyższych norm, w związku z czym finalna forma tych przeklętych bestii może różnić się od utartych schematów. Przez inne rasy demony czasem są nazywane gargulcami i uważane są powszechnie za przeklęte, a wokół nich powstaje co rusz wiele legend oraz przypowieści.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Lasy, Góry, Pustynie
Typ: 3
Mięso: Zatrute; 0/4
PA do rozdania: 9
Sposób walki: W pierwszej kolejności próbuje połamać kości tylnych łap, aby uniemożliwić przeciwnikowi ucieczkę, później dobija przy pomocy magii oraz pazurów.
Statystyki: S: 6| W: 2| Z: 2| M: 6| P: 1
Inne: Nie może pływać. Może korzystać z magii. Napastnik ma +2 ST do ataków magicznych. Może mówić przy pomocy maddary po nauczeniu się magii precyzyjnej i osiągnięciu Aparycji 3.
Druzgotek
Goblinopodobne, lecz jeszcze brzydsze od swoich kuzynów, podwodne stworzenia. Ich humanoidalne tułowia od dołu zwieńczone są plątaniną macek zamiast nóg; dopiero reszta ciała w miarę przestrzega normalnej budowy. Z wątłych ramion wyrasta para rąk, których dłonie przekształciły się w macki połączone ze sobą błoną, oraz duży, spłaszczony nieco łeb. Wielka gęba wypełniona jest drobnymi, ostrymi ząbkami, a szeroko osadzone oczy – o poziomej źrenicy – są najczęściej intensywnie zielone. Ze skóry głowy wyrastają kolejne macki lub liczne drobne wyrostki kostne, nadając druzgotkom jeszcze bardziej makabrycznego wyglądu. Ich skóra przybiera odcienie szarości i zieleni.
Druzgotki są agresywnymi, niezbyt mądrymi drapieżnikami. Żyją w niewielkich grupkach, w których często wybuchają konflikty i regularnie dochodzi do starć w kwestii hierarchii; osobnik z największą liczbą blizn to często ten najbardziej poważany.
- Dieta: wszystkożerność
Występowanie: Zbiorniki słonowodne i słodkowodne (głębiny)
Typ: 2
Mięso: 1/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Najczęściej mają prowizoryczne harpuny i inną broń wygrzebaną z wraków statków.
Statystyki: S: 2| W: 1| Z: 2| M: 0| P: 1
Inne: –
Licznik słów: 2405
| Link: | |
| BBcode: | |
| Ukryj linki do postu |
[ ■ CHAŁKA | ■ KRUCZKE | ■ WAŻKA ]
Jeżeli potrzebujesz pomocy, rady lub zauważyłeś jakieś
nieprawidłowości – sprawdź do kogo najlepiej się zwrócić!
Czasami lawina uzależniona jest od pojedynczego płatka śniegu.
Czasami kamyk zyskuje szansę odkrycia, co mogłoby się stać, gdyby tylko odbił się w innym kierunku.
Jeżeli potrzebujesz pomocy, rady lub zauważyłeś jakieś
nieprawidłowości – sprawdź do kogo najlepiej się zwrócić!
Czasami lawina uzależniona jest od pojedynczego płatka śniegu.
Czasami kamyk zyskuje szansę odkrycia, co mogłoby się stać, gdyby tylko odbił się w innym kierunku.
- Administrator
- Smoków Wolnych Stad
-
- Posty: 20719
- Rejestracja: 30 paź 2022, 23:51
Drapieżniki
Opisy Drapieżników :: część E-J
Ekimma
Chude, wysokie stworzenie o sylwetce niepokojąco przerośniętego nietoperza. Wzrostem może się zrównać ze smokiem w kłębie, ale na ogół jest przygarbiona. Nogi są silne i umięśnione, zaś górne kończyny funkcjonują jednocześnie jako ręce, jak i skrzydła – o silnej, choć przekrwionej błonie i dłoniach przyozdobionymi długimi, ostrymi szponami. Całe ciało stwora jest paskudne – porośnięta niezbyt zauważalnym, rzadkim owłosieniem skóra lekko się mieni, a barwę przybiera od czerwonawej, przez cielistą, po popielato-szarą. Łeb również przykuwa uwagę nietoperzym, wielopłatkowym nosem, wielkimi, żebrowanymi uszami i ostrymi kłami wystającymi z pyska. Niektóre osobniki mają do tego grzywę jasnej sierści wzdłuż kręgosłupa.
Wyczuwają krew na ogromne odległości i szybko się gromadzą – szczególnie w nocy.
Ptak wielkości orła, o drapieżnej sylwetce, zdolny na zawołanie zapłonąć na całym ciele bez wyrządzenia sobie krzywdy. Różne feniksy mogą mieć różne zabarwienie płomieni – od czerwonych, przez złote, po błękitne, zaś w barwach pierza przewijają się też kolory popiołu i węgla. Zazwyczaj mają proste, ostro zakończone dzioby i czarne ślepia. Są zdolne do odrodzenia się z popiołów po tym, jak zostaną zabite i spłoną we własnych płomieniach. Prowadzą raczej samotniczy tryb życia i gustują w zbieraniu łatwopalnych materiałów na gniazda (które w związku z tym zlokalizowane są na kamienistej ziemi lub w piaskowych norach) oraz błyszczących smoczych łusek.
Humanoidalne stworzenia dorastające około dziesięciu szponów, o stosunkowo korpulentnej budowie i nieproporcjonalnie dużym łbie, z którego wyrastają spiczaste uszy. Ich gruba skóra przybiera barwy od szarej, przez mdłe odcienie zieleni po żółtawą, a oczy są duże; czarne lub czerwone. Spomiędzy warg często wystają wydłużone, ostre kły.
Lubią trzymać się w grupie. Korzystają z prymitywnych narzędzi, a zimą okrywają się skórami upolowanej zwierzyny. Potrafią zastawiać pułapki i znęcać się nad zdobyczą, a do tego są bardzo mściwe. Największym przysmakiem dla nich są zgniłe ryby.
Gorgonida
Ten krewny wężownika stanowi zagrożenie nie tylko dla wszystkich przydennych stworzeń, ale nawet dla większych ryb. Zbudowany jest z centralnego, wysklepionego dysku, w którym mieszczą się wszystkie ważne organy i układy, oraz z korony promieniście wyrastających z jego brzegów odnóży. To one jako pierwsze przykuwają uwagę: długością osiągają nawet siedem szponów, są wielokrotnie rozgałęzione i podwijają się w zgrabne spiralki, przywodząc na myśl w tym stanie spoczynku młode liście paproci. Bez problemu jednak się rozwijają.
Na ogół gorgonidy poruszają się ślamazarnie i często zastygają w bezruchu, czekając, aż ofiara sama się do nich zbliży w wyniku nieuwagi, lecz w chwili potrzeby lub porusza się przerażająco szybko i zgrabnie. Owija się wokół ofiar i je unieruchamia, by zacząć trawić je żywcem przy pomocy ukrytego u spodu ciała otworu gębowego.
Są to bestie często większe od smoka przeciętnego wzrostu. Charakteryzują się chimeryczną budową ciała: przednia połowa naśladuje drapieżnego ptaka, najczęściej brązowego lub białego orła, ale zdarzają się też inne gatunki; druga połowa zaś przypomina dużego, drapieżnego kota – od pum, przez tygrysy, po najpowszechniejsze lwy. Posiadają parę skrzydeł o swoim ptasim upierzeniu i są zdolne do lotu. Dziób, ostre szpony przednich kończyn i pazury tylnych składają się na śmiercionośny arsenał. Są to stworzenia inteligentne i dumne; trzymają się w niewielkich, rodzinnych grupach i rezydują głównie w górach, zaś na równiny zlatują na czas polowania.
Przypomina uskrzydloną mieszankę chochlika i człowieka o drapieżnym wyrazie pełnego ostrych zębów pyska. Mają różne kolory skóry, która od pasa w dół zawsze okryta jest gęstymi piórami, zdobiącymi również skrzydła zastępujące ramiona, a także głowy i karki. Pierze bardzo często schodzi po ich czołach, policzkach oraz torsie, wydłużając się blisko kości ogonowej.
Są bardzo głośne i krzykliwe. Tworzą niewielkie grupy, w których zawsze znajduje się gniazdująca para, będąca żarliwie ochraniana. Zwykle wokół ich gniazd, plecionych nie tylko na drzewach, ale także skalnych półkach, znaleźć można kości.
Różniące się od swoich lądowych kuzynek, harpie morskie można by pomylić z trytonkami, gdyby nie fakt ich błoniastych skrzydeł o dużej rozpiętości oraz przypominających rybie pyski twarzy, uzbrojonych w długie i ostre zęby. Posiadają parę długich rąk oraz tułów przemieniający się w długi ogon, najczęściej rekini, choć zdarzają się rybie oraz węgorzowe. Latają nisko nad otwartymi wodami morza, nurkują głęboko, mogąc oddychać pod taflą dzięki skrzelom. Spotkać je można również wylegujące się na skałach – wtedy bardzo często zawodzą swymi pięknymi głosami, wabiąc rasy dwunożne. To od tych istot wzięły się legendy o syrenach.
Występujące na pustyniach są kotowatymi sporych rozmiarów, przypominających wilki. Mają krótką, brązowawą sierść, charakterystyczną przygarbioną sylwetkę oraz mordercze szczęki o potężnej sile. Polują grupowo, często pożywiając się odnalezioną na otwartych przestrzeniach padliną. Charakterystyczne dla nich są dźwięki, jakie wydają – przypominają śmiech. W klanach panuje matriarchat. Samice są większe i silniejsze od samców, bardziej agresywne oraz dziedziczą po matkach swą pozycję, o którą często toczone są krwawe boje. Na wolnych stadach spotkać można raczej mniejsze grupy tych osobników, podczas gdy w dalekich zakątkach świata klany mogą liczyć nawet 80 osobników.
Stworzenia wielkości konia, średnio nieco niższe od przeciętnych smokach. Podobnie jak u gryfów, przednia połowa ich ciała oraz skrzydła naśladują wyglądem gatunki drapieżnych ptaków, lecz tułów i tył należą do koni o szerokiej różnorodności umaszczeń – od karych, przez srokate, po hreczkowate. Hipogryfy są smuklejsze od swoich gryfich kuzynów i charakteryzują się spokojniejszym temperamentem, co nie znaczy wcale, że w poczucia zagrożenia nie będą się bronić. Często spotyka się je na równinach w małych, przypadkowych grupach. Koński ogon pomaga im z problemem much.
Hydry należą do najbardziej barczystych i wzbudzających powszechną grozę drapieżników. Są wyższe i szersze od zwykłego smoka; przypominają go głównie w łuskowej pokrywie przyjmującej rozmaite barwy i wzory oraz po po kształcie licznych pysków, ale to tyle. Ich ciała są bardzo korpulentne, zdolne pomieścić sensownie na karku kilka szyj. Im starsza hydra, tym więcej będzie mieć łbów, jako że każdy uszkodzony może spowodować wyrośnięcie jednego lub dwóch kolejnych głów. U niektórych osobników spotkać się można z wężowato wyginającymi się, dziwnie długimi szyjami niezakończonymi niczym – takie są niezdolne już do regeneracji, ale nadal stwarzają zagrożenie.
Hydry są bardzo agresywne i wybuchowe z charakteru, a każdy łeb obdarzony jest własną wolą, co może doprowadzać do autoagresji pomiędzy nimi. Osobniki preferujące lądowe życie miewają dwie pary łap, ale wodne hydry zamiast tylnych kończyn posiadają bardzo długi ogon.
Legendy mówią, że jest on królem i praojcem wszystkich zwierząt, zamieszkującym świętą górę, na której nie postała ludzka noga. Są to rzecz jasna brednie – wierzenia prostych chłopów ras wszelakich. Indriki przypominają ciałem przygarbione jelenie, których chód utożsamić można gracją z kotowatym.
Przednie łapy posiadają uzbrojone w pazury palce, zaś tylne kończyny – ostre racice. Ich ciała otula krótka sierść, która nigdy nie jest jednolita, a zawsze zdobiona rozmaitymi wzorami. Głowę mają niby sarnią, ale za to uszy oraz rząd ostrych kłów już wilcze. Ich czaszki oraz karki porasta bujna grzywa, która przesuwa się po garbatych barkach i niknie w połowie grzbietu. Dłuższy włos okala również biczowaty ogon, choć niekiedy spostrzec go można pod postacią ledwie kępki na jego zwieńczeniu. Zarówno samce jak i samice posiadają rogi różnych kształtów – te pierwsze dodatkowo rząd ciągnących się wzdłuż kręgosłupa kolców.
Indriki są samotnikami – uzbrojonymi w magię drapieżnikami, które polują na inne drapieżniki, wabiąc je ku sobie wyglądem mającym przypominać zwierzynę łowną. W kłębie podobne są do łosi, lecz ze względu na sylwetkę i poroże, mylone są z jeleniami.
Ekimma
Chude, wysokie stworzenie o sylwetce niepokojąco przerośniętego nietoperza. Wzrostem może się zrównać ze smokiem w kłębie, ale na ogół jest przygarbiona. Nogi są silne i umięśnione, zaś górne kończyny funkcjonują jednocześnie jako ręce, jak i skrzydła – o silnej, choć przekrwionej błonie i dłoniach przyozdobionymi długimi, ostrymi szponami. Całe ciało stwora jest paskudne – porośnięta niezbyt zauważalnym, rzadkim owłosieniem skóra lekko się mieni, a barwę przybiera od czerwonawej, przez cielistą, po popielato-szarą. Łeb również przykuwa uwagę nietoperzym, wielopłatkowym nosem, wielkimi, żebrowanymi uszami i ostrymi kłami wystającymi z pyska. Niektóre osobniki mają do tego grzywę jasnej sierści wzdłuż kręgosłupa.
Wyczuwają krew na ogromne odległości i szybko się gromadzą – szczególnie w nocy.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Góry
Typ: 2
Mięso: Zatrute; 0/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Drapieżnik używa swoich zębisk oraz pazurów do brutalnego rozszarpywania ciała przeciwnika. Pije krew przeciwnika, by go osłabić.
Statystyki: S: 5 |W: 2 |Z: 5 |M: 0 |P: 3
Inne: Może latać. Nie może pływać. Zwykle kryje się w jaskiniach lub szczelinach. Wychodzi poza nie jedynie w porach nocnych. Unika pustyń.
Ptak wielkości orła, o drapieżnej sylwetce, zdolny na zawołanie zapłonąć na całym ciele bez wyrządzenia sobie krzywdy. Różne feniksy mogą mieć różne zabarwienie płomieni – od czerwonych, przez złote, po błękitne, zaś w barwach pierza przewijają się też kolory popiołu i węgla. Zazwyczaj mają proste, ostro zakończone dzioby i czarne ślepia. Są zdolne do odrodzenia się z popiołów po tym, jak zostaną zabite i spłoną we własnych płomieniach. Prowadzą raczej samotniczy tryb życia i gustują w zbieraniu łatwopalnych materiałów na gniazda (które w związku z tym zlokalizowane są na kamienistej ziemi lub w piaskowych norach) oraz błyszczących smoczych łusek.
- Dieta: wszystkożerność
Występowanie: Pustynie, Góry (wulkaniczne)
Typ: 2
Mięso: 0/4 – po śmierci zamienia się w popiół.
PA do rozdania: 7
Sposób walki: wykorzystuje ostry dziób kłuje i ostre szpony. Preferuje korzystać z magicznego ognia.
Statystyki: S: 5 |W: 2 |Z: 5 |M: 5 |P: 2
Inne: jest odporny na ognistą magię i ataki fizyczne opierające się na żywiole ognia. Może używać magii. Może latać. Zanurzenie w wodzie nawet na chwilę może być dla niego śmiertelne. Może wędrować po terenach górskich. Specjalna mechanika: spopielenie.Kompan-feniks po śmierci zamienia się w kupkę popiołu. Po upływie 3 księżyców (3 tygodni dla graczy), odradza się. Czas każdego kolejnego odrodzenia jest wydłużony o kolejny tydzień. Spopielony feniks nadal zajmuje miejsce na kompana. Rozwianie prochu uniemożliwia odrodzenie.
Humanoidalne stworzenia dorastające około dziesięciu szponów, o stosunkowo korpulentnej budowie i nieproporcjonalnie dużym łbie, z którego wyrastają spiczaste uszy. Ich gruba skóra przybiera barwy od szarej, przez mdłe odcienie zieleni po żółtawą, a oczy są duże; czarne lub czerwone. Spomiędzy warg często wystają wydłużone, ostre kły.
Lubią trzymać się w grupie. Korzystają z prymitywnych narzędzi, a zimą okrywają się skórami upolowanej zwierzyny. Potrafią zastawiać pułapki i znęcać się nad zdobyczą, a do tego są bardzo mściwe. Największym przysmakiem dla nich są zgniłe ryby.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Lasy, Równiny, Wybrzeża zbiorników wodnych
Typ: 2
Mięso: 1/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Gryzie i drapie, a rany przez niego zadane bez wątpienia zaprowadzą do paskudnej infekcji, jeśli Uzdrowiciel nie zajmie się nimi od razu. Mogą wykorzystywać patyki, kamienie i bardzo prymitywne bronie.
Statystyki: S: 2| W: 1| Z: 2| M: 0| P: 1
Inne: Może mówić po osiągnięciu 2 poziomu Aparycji.
Gorgonida
Ten krewny wężownika stanowi zagrożenie nie tylko dla wszystkich przydennych stworzeń, ale nawet dla większych ryb. Zbudowany jest z centralnego, wysklepionego dysku, w którym mieszczą się wszystkie ważne organy i układy, oraz z korony promieniście wyrastających z jego brzegów odnóży. To one jako pierwsze przykuwają uwagę: długością osiągają nawet siedem szponów, są wielokrotnie rozgałęzione i podwijają się w zgrabne spiralki, przywodząc na myśl w tym stanie spoczynku młode liście paproci. Bez problemu jednak się rozwijają.
Na ogół gorgonidy poruszają się ślamazarnie i często zastygają w bezruchu, czekając, aż ofiara sama się do nich zbliży w wyniku nieuwagi, lecz w chwili potrzeby lub porusza się przerażająco szybko i zgrabnie. Owija się wokół ofiar i je unieruchamia, by zacząć trawić je żywcem przy pomocy ukrytego u spodu ciała otworu gębowego.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Zbiorniki słonowodne (głębiny)
Typ: 2
Mięso: 1/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Oplata się wokół ciała przeciwnika i wydziela żrący kwas w zetknięciu z nim.
Statystyki: S: 4| W: 1| Z: 4| M: 0| P: 2
Inne: –
Są to bestie często większe od smoka przeciętnego wzrostu. Charakteryzują się chimeryczną budową ciała: przednia połowa naśladuje drapieżnego ptaka, najczęściej brązowego lub białego orła, ale zdarzają się też inne gatunki; druga połowa zaś przypomina dużego, drapieżnego kota – od pum, przez tygrysy, po najpowszechniejsze lwy. Posiadają parę skrzydeł o swoim ptasim upierzeniu i są zdolne do lotu. Dziób, ostre szpony przednich kończyn i pazury tylnych składają się na śmiercionośny arsenał. Są to stworzenia inteligentne i dumne; trzymają się w niewielkich, rodzinnych grupach i rezydują głównie w górach, zaś na równiny zlatują na czas polowania.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Góry, Równiny
Typ: 3
Mięso: 4/4
PA do rozdania: 8
Sposób walki: Drapie i szarpie, dziobie w oczy, czasem czaruje. Czasami próbuje chwycić przeciwnika i dziobem celować w szyję.
Statystyki: S: 5| W: 3| Z: 5| M: 0| P: 2
Inne: Może latać.
Przypomina uskrzydloną mieszankę chochlika i człowieka o drapieżnym wyrazie pełnego ostrych zębów pyska. Mają różne kolory skóry, która od pasa w dół zawsze okryta jest gęstymi piórami, zdobiącymi również skrzydła zastępujące ramiona, a także głowy i karki. Pierze bardzo często schodzi po ich czołach, policzkach oraz torsie, wydłużając się blisko kości ogonowej.
Są bardzo głośne i krzykliwe. Tworzą niewielkie grupy, w których zawsze znajduje się gniazdująca para, będąca żarliwie ochraniana. Zwykle wokół ich gniazd, plecionych nie tylko na drzewach, ale także skalnych półkach, znaleźć można kości.
- Dieta: wszystkożerność
Występowanie: Lasy, Góry
Typ: 2
Mięso: 2/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Polega przede wszystkim na atakach z powietrza – drapie pazurami i zrzuca ciężkie obiekty na głowę oraz grzbiet.
Statystyki: S: 3| W: 2| Z: 3| M: 0| P: 2
Inne: może mówić po osiągnięciu 2 poziomu Aparycji. Może latać.
Różniące się od swoich lądowych kuzynek, harpie morskie można by pomylić z trytonkami, gdyby nie fakt ich błoniastych skrzydeł o dużej rozpiętości oraz przypominających rybie pyski twarzy, uzbrojonych w długie i ostre zęby. Posiadają parę długich rąk oraz tułów przemieniający się w długi ogon, najczęściej rekini, choć zdarzają się rybie oraz węgorzowe. Latają nisko nad otwartymi wodami morza, nurkują głęboko, mogąc oddychać pod taflą dzięki skrzelom. Spotkać je można również wylegujące się na skałach – wtedy bardzo często zawodzą swymi pięknymi głosami, wabiąc rasy dwunożne. To od tych istot wzięły się legendy o syrenach.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Zbiorniki słonowodne (głębiny i brzeg)
Typ: 2
Mięso: 2/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Wabią i dezorientują swoim śpiewem. W walce posługują się długimi, ostrymi pazurami oraz zębami, najczęściej próbując wciągnąć swą ofiarę pod wodę, aby ją utopić.
Statystyki: S: 4 |W: 2 |Z: 4 |M: 0 |P: 1
Inne: może oddychać pod wodą; może latać.
Występujące na pustyniach są kotowatymi sporych rozmiarów, przypominających wilki. Mają krótką, brązowawą sierść, charakterystyczną przygarbioną sylwetkę oraz mordercze szczęki o potężnej sile. Polują grupowo, często pożywiając się odnalezioną na otwartych przestrzeniach padliną. Charakterystyczne dla nich są dźwięki, jakie wydają – przypominają śmiech. W klanach panuje matriarchat. Samice są większe i silniejsze od samców, bardziej agresywne oraz dziedziczą po matkach swą pozycję, o którą często toczone są krwawe boje. Na wolnych stadach spotkać można raczej mniejsze grupy tych osobników, podczas gdy w dalekich zakątkach świata klany mogą liczyć nawet 80 osobników.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Pustynie
Typ: 2
Mięso: 2/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: atakuje brutalnie i nieustępliwie przy pomocy szczęk. Ich ugryzienia często powodują infekcje.
Statystyki: S: 4 |W: 2 |Z: 4 |M: 0 |P: 1
Inne: –
Stworzenia wielkości konia, średnio nieco niższe od przeciętnych smokach. Podobnie jak u gryfów, przednia połowa ich ciała oraz skrzydła naśladują wyglądem gatunki drapieżnych ptaków, lecz tułów i tył należą do koni o szerokiej różnorodności umaszczeń – od karych, przez srokate, po hreczkowate. Hipogryfy są smuklejsze od swoich gryfich kuzynów i charakteryzują się spokojniejszym temperamentem, co nie znaczy wcale, że w poczucia zagrożenia nie będą się bronić. Często spotyka się je na równinach w małych, przypadkowych grupach. Koński ogon pomaga im z problemem much.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Góry, Równiny
Typ: 3
Mięso: 4/4
PA do rozdania: 8
Sposób walki: Dziobią, drapią, a przede wszystkim kopią, co sprawia, że wcale nie są mniej groźnymi przeciwnikami od gryfów.
Statystyki: S: 4| W: 3| Z: 4| M: 0| P: 2
Inne: Może latać.
Hydry należą do najbardziej barczystych i wzbudzających powszechną grozę drapieżników. Są wyższe i szersze od zwykłego smoka; przypominają go głównie w łuskowej pokrywie przyjmującej rozmaite barwy i wzory oraz po po kształcie licznych pysków, ale to tyle. Ich ciała są bardzo korpulentne, zdolne pomieścić sensownie na karku kilka szyj. Im starsza hydra, tym więcej będzie mieć łbów, jako że każdy uszkodzony może spowodować wyrośnięcie jednego lub dwóch kolejnych głów. U niektórych osobników spotkać się można z wężowato wyginającymi się, dziwnie długimi szyjami niezakończonymi niczym – takie są niezdolne już do regeneracji, ale nadal stwarzają zagrożenie.
Hydry są bardzo agresywne i wybuchowe z charakteru, a każdy łeb obdarzony jest własną wolą, co może doprowadzać do autoagresji pomiędzy nimi. Osobniki preferujące lądowe życie miewają dwie pary łap, ale wodne hydry zamiast tylnych kończyn posiadają bardzo długi ogon.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: zbiorniki słodkowodne i słonowodne (wybrzeża), Mokradła
Typ: 3
Mięso: 6/4
PA do rozdania: 8
Sposób walki: Używa swoich licznych szczęk do rozszarpania przeciwnika.
Statystyki: S: 6| W: 3| Z: 6| M: 0| P: 1
Inne: Może przebywać w głębinach. Może atakować dwóch przeciwników tak jak smoki z atrybutem na 4.
Legendy mówią, że jest on królem i praojcem wszystkich zwierząt, zamieszkującym świętą górę, na której nie postała ludzka noga. Są to rzecz jasna brednie – wierzenia prostych chłopów ras wszelakich. Indriki przypominają ciałem przygarbione jelenie, których chód utożsamić można gracją z kotowatym.
Przednie łapy posiadają uzbrojone w pazury palce, zaś tylne kończyny – ostre racice. Ich ciała otula krótka sierść, która nigdy nie jest jednolita, a zawsze zdobiona rozmaitymi wzorami. Głowę mają niby sarnią, ale za to uszy oraz rząd ostrych kłów już wilcze. Ich czaszki oraz karki porasta bujna grzywa, która przesuwa się po garbatych barkach i niknie w połowie grzbietu. Dłuższy włos okala również biczowaty ogon, choć niekiedy spostrzec go można pod postacią ledwie kępki na jego zwieńczeniu. Zarówno samce jak i samice posiadają rogi różnych kształtów – te pierwsze dodatkowo rząd ciągnących się wzdłuż kręgosłupa kolców.
Indriki są samotnikami – uzbrojonymi w magię drapieżnikami, które polują na inne drapieżniki, wabiąc je ku sobie wyglądem mającym przypominać zwierzynę łowną. W kłębie podobne są do łosi, lecz ze względu na sylwetkę i poroże, mylone są z jeleniami.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Lasy
Typ: 3
Mięso: 3/4
PA do rozdania: 8
Sposób walki: polują głównie na inne drapieżniki – w zwarciu przy pomocy ostrych pazurów, rogów oraz kłów, zaś na dystans przy pomocy magii.
Statystyki: S: 5 |W: 1 |Z: 2 |M: 5 |P: 2
Inne: Może używać magii. Na polowaniu może podszywać się pod jelenie i tylko udany rzut na Percepcję i Wiedzę sprawi, że smok nie zaatakuje niechcący drapieżnika.
Licznik słów: 1854
| Link: | |
| BBcode: | |
| Ukryj linki do postu |
[ ■ CHAŁKA | ■ KRUCZKE | ■ WAŻKA ]
Jeżeli potrzebujesz pomocy, rady lub zauważyłeś jakieś
nieprawidłowości – sprawdź do kogo najlepiej się zwrócić!
Czasami lawina uzależniona jest od pojedynczego płatka śniegu.
Czasami kamyk zyskuje szansę odkrycia, co mogłoby się stać, gdyby tylko odbił się w innym kierunku.
Jeżeli potrzebujesz pomocy, rady lub zauważyłeś jakieś
nieprawidłowości – sprawdź do kogo najlepiej się zwrócić!
Czasami lawina uzależniona jest od pojedynczego płatka śniegu.
Czasami kamyk zyskuje szansę odkrycia, co mogłoby się stać, gdyby tylko odbił się w innym kierunku.
- Administrator
- Smoków Wolnych Stad
-
- Posty: 20719
- Rejestracja: 30 paź 2022, 23:51
Drapieżniki
Opisy Drapieżników :: część K-L
Kąsacz
Nie większa od żbika istota o łuskowatym, stworzonym z płytowych segmentów ciele węża oraz uzbrojonych w chwytne palce owadzich skrzydłach. Paleta ich barw jest zwyczajnie nieograniczona. Spotyka się zarówno szare osobniki, przypominające pytony, o skrzydłach komara, jak i soczyście żółte, przepasane czarnymi prążkami, nastroszone kolcami kobry, których kończyny lotne pochodzą od szerszeni, a koniec ogona zwieńcza żądło. Na ich głowach zawsze znajdują się mniejsze lub większe czułki.
Kąsacze żyją w sporych grupach, a ich zachowanie przypasować można do naczelnego – są bardzo ciekawskie i wszędobylskie, a przy tym zaczepne. Atakują dla zabawy, częściej porzucając poranioną zwierzynę na powolną śmierć, niż faktycznie kończąc dzieła.
Łagodnie wyglądający koń o bujnej grzywie oraz ogonie, najczęściej śnieżnobiałej barwy, choć niekiedy zdarzają się również osobniki kare. Spotykane są u brzegu zbiorników wodnych, a ich niepozorna aparycja jest skrajnie zwodnicza – pod wodą ich ciała zmieniają swój kształt. Kopyta przemieniają się w pazurzaste palce złączone błonami, włosie wypada, zastąpione łuską oraz błoną, a w pysku wyrasta rząd ostrych, drapieżnych zębów.
Są bardzo zaborcze względem swojego zbiornika wodnego, w którym nigdy nie spotka się dwóch osobników – za wyjątkiem okresu godowego. Swym upiornym zawodzeniem, przypominającym wycie, ostrzegają przed zbliżającymi się burzami.
Żywe kamienie szlachetne, które przyjmują kształty przypominające prawdziwe zwierzęta, nigdy większe od lisa. Ciała klejnotników są w całości stworzone z czegoś, co przypomina zrogowaciały naskórek – tkanki tej samej, jaka opisuje kryształy ciał smoków górskich, w związku z czym odgryzione łapy czy ogony po czasie odrastają, a wyżłobione szczeliny zapełniają się.
Wydają się być na wpół żywe, trochę jak Spaleńce. Przez ich zwierzęce sylwetki przebiegają zarówno drobne naczynia krwionośne, jak i system nerwowy, a ze zranionych miejsc cieknie posoka w odcieniu tego kryształu, jaki imituje zrogowaciała tkanka. Istota ta żyje jednak tylko i wyłącznie dzięki prawdziwemu kamieniowi szlachetnemu, który stanowi swego rodzaju rdzeń i którego energia popycha naczynie do przodu, zupełnie jak infekujący umysł pasożyt swego nosiciela.
Humanoidalne, gadzio wyglądające stworzenia osiągające wzrost do około dziesięciu szponów. Charakteryzują się krępą budową i stosunkowo krótkimi kończynami; dłonie mają cztery palce i spore pazury. Ciało pokryte jest łuskami w bardzo różnorodnych kolorach: na ogół kamuflujących zieleniach i brązach, ale zdarzają się osobniki czarne, a nawet niebieskie i czerwone. Mają jaszczurze ogony. Wydłużony, jaszczurzy pysk czasami przyozdobiony jest niedługimi rogami, a rozsunięte ślepia przybierają brązowe, zielone i żółte barwy. Mniej agresywne od goblinów, lecz podobnie prymitywne. Zbierają trofea bojowe w postaci naszyjników.
Gigantyczne padlinożerne ptaszyska o charakterystycznych nagich głowach. Preferują kamieniste tereny bezleśne, choć podczas swych podróży natknąć się można na nie również w pobliżu piaszczystych wydm. Gniazdują na półkach skalnych pustynnych wzgórz oraz gór. Składają najczęściej jedno jajo, rzadziej dwa, a pisklę pozostaje u boku rodziców aż przez około 24 księżyce. Ptaki te nie są aktywnie polujące, dlatego też rzadko atakują jako pierwsze. Samca są czarne, o białych kołnierzach, zaś samice brązowe.
W kłębie, będąc na czterech łapach, mierzy około pół metra, lecz w związku z tym, że potrafi poruszać się na tylnych łapach, lekko przygarbiony – trochę jak goblin, bądź kobold – potrafi sięgnąć nawet przeszło metra. Są bardzo zwinne, o mocnych łapach i uszach zwieńczonych frędzlami. Futra okalające ich ciała posiadają różne odcienie w zależności od występowania – na równinach z reguły spotyka się osobniki czarne oraz bure, pręgowane, zaś na pustyniach białe i złotawe, cętkowane. Są bardzo inteligentne, choć wciąż daleko im do jakiejkolwiek rasy rozumnej.
Są bardzo bitne i zaczepne. Z czystej i naturalnej dla nich złośliwości korzystają z magii, aby uprzykrzać życie mieszkańcom lasu – trochę jakby bawiły się swoimi ofiarami przed upolowaniem ich.
Czarny jak noc ptak o dość ponurym głosie i sporych rozmiarach. W wielu kulturach jest symbolem śmierci. Jego potężny dziób może bez trudu przebić smoczą skórę. Są najinteligentniejszymi ptakami, przez co często spotyka się je jako smoczych – i nie tylko – towarzyszy, mogących naśladować mowę. Na wolnych stadach występuje wiele ich podgatunków, lecz dzięki obfitości pożywienia każdy z nich żyje w dużych gromadach. Są ptakami terytorialnymi, które z rewiru odganiają inne ptaki drapieżne, włączając w to znacznie większe orły. Są wszystkożerne, a większość ich diety stanowi padlina, lecz potrafią polować na zające, sarny i kuropatwy.
W niektórych rejonach świata zwany kokatrysem, przypomina wielkiego niczym łabędź koguta o długiej szyi, błoniastych skrzydłach uzbrojonych w pazurzaste palce oraz gadzim ogonie. Jego dziób wypełniony jest ostrymi niczym szpilki zębami, a długi, rozwidlony jęzor zdobią niewielkie haczyki, pozwalające mu zdzierać mięso z kości tak, jak robią to kotowate. Na czubku opierzonej głowy zawsze spostrzec można pokaźny grzebień różnych kształtów, a u samców dodatkowo parę rogów. Są drapieżnikami jadowitymi – ich gruczoły produkują podobny do smoczego kwas.
Są zwierzętami bardzo agresywnymi, które podobnie jak miodożery, atakują wszystko to, co stanie im na drodze, nie przejmując się rozmiarami oponenta. Potrafią latać, ale bardzo pokracznie i na krótkie odległości. Najczęściej podlatują z gałęzi na gałąź, aby po uzyskaniu wysokości szybować.
Sporych rozmiarów bezwzględni morscy mordercy, o masywnych, wydłużonych ciałach, które poza proporcjami i rozmiarem nie różni się zbytnio od foki. Starcia z nimi potrafią być nie lada zadrą w oku. Zwierzęta te dla zabawy znęcają się nad innymi mieszkańcami morza – podtapiają ptaki, a także ranią foki, wydry czy żółwie, doprowadzając do ich powolnej śmierci z wykrwawienia. Polują nawet wtedy, kiedy nie są głodne, a smoki nie są tu żadnym wyjątkiem.
Preferują zimniejsze wody, dlatego latem rzadko spotyka się je przy brzegu, a częściej w chłodniejszych głębinach. Ich sierść nie jest puchowa, zazwyczaj utrzymana w odcieniach stali. Mają masywne głowy odporne na wstrząsy i szerokie szczęki, w których znajdują się rzędy mocnych kłów oraz przedtrzonowców, przystosowane do rozdzierania oraz przytrzymywania zdobyczy. Poza okresem rozrodu, kiedy tworzy stada, żyje samotniczo.
W niektórych rejonach świata nazywane Wendigo, Borutą, Borowcem, bądź Wilczym Pasterzem. Najczęściej o posturze wyprostowanej, dwunożnej, choć zdarzają się osobniki sylwetką przypominające małpy, przygarbione, poruszające się również na wszystkich czterech kończynach. Ciała leszych zbudowane są z przede wszystkich splecionej kory drzew, lecz ta często przyozdobiona jest zarówno roślinnością, jak i elementami ciał zwierzęcych – kośćmi, bądź futrem. Głowa leszego jest natomiast zawsze czaszką, zazwyczaj jelenią, choć od tej reguły są rozmaite odstępstwa.
Jest tak zwanym demonem lasu i władcą zwierząt w nim żyjących, dlatego nigdy nie spotyka się ich w konflikcie z innymi drapieżnikami. Potrafi naśladować dźwięki oraz głosy, w tym smoków, oraz wycie wiatru.
Jego ciało jest długie na trzy smocze ogony, kształtem i postawą przypominające walenia o potężnym torsie, z którego wyrastają długie ramiona, funkcjonalnością bliskie tym modliszki, acz wizualnie niemalże niczym nie różniące się od płetw morskich żółwi – może poza faktem, iż po wewnętrznej ich stronie grube płyty są bardzo ostre i mogą ciąć tkanki niczym wodorosty. Lewiatan praktycznie pozbawiony jest szyi. Masywna głowa o czterech oczach oraz lśniących czułkach przypomina coś między owadem, a krabem, o mogących kruszyć skały żuwaczkach. Najbardziej w oczy natomiast rzuca się tył jego ciała, który nie posiada jednej ogonowej płetwy, a długi łuskowaty ogon, który otoczony jest ośmioma ośmiornicowymi ramionami, których przyssawki wydzielają blade światło, a na samym zwieńczeniu wyrastają ostre parzydełka.
Lewiatany mają różne barwy, lecz nigdy intensywne i pstrokate. Najczęściej takie, które umożliwiają im kamuflować się w głębinach, przy skałach oraz dnie. Ich grzbiety, łby, ramiona oraz macki okrywają grube łuskowate płyty, zaś spód ciała – gardło, pierś i podbrzusze – równie gruba, pomarszczona skóra. Są drapieżnikami wędrownymi. Nie trzymają się jednego terenu łowieckiego i nie żyją w grupach.
Gryzoń osiągający wielkość dobrze wyrośniętego szczura. Charakteryzuje się tym, że zamiast pary ślepi posiada tylko jedno, duże oko o silnie zabarwionej tęczówce, a kamuflująca sierść potrafi przyjąć kolory inne od naturalnych: poza odcieniami brązu i szarości zdarza się też zgniła zieleń czy żółć opadłych liści, co wydaje się powiązane z typowym miejscem życia danego osobnika. Długi ogon najczęściej jest łysy.
Sprawnie wspinają się po drzewach dzięki zręcznym łapkom i długim pazurkom. Preferują nocny tryb życia i gustują w owocach, ale korzystają z magicznych zdolności przeciw drobnej zwierzynie. Spotyka się je w niewielkich grupkach do trzech osobników.
Kąsacz
Nie większa od żbika istota o łuskowatym, stworzonym z płytowych segmentów ciele węża oraz uzbrojonych w chwytne palce owadzich skrzydłach. Paleta ich barw jest zwyczajnie nieograniczona. Spotyka się zarówno szare osobniki, przypominające pytony, o skrzydłach komara, jak i soczyście żółte, przepasane czarnymi prążkami, nastroszone kolcami kobry, których kończyny lotne pochodzą od szerszeni, a koniec ogona zwieńcza żądło. Na ich głowach zawsze znajdują się mniejsze lub większe czułki.
Kąsacze żyją w sporych grupach, a ich zachowanie przypasować można do naczelnego – są bardzo ciekawskie i wszędobylskie, a przy tym zaczepne. Atakują dla zabawy, częściej porzucając poranioną zwierzynę na powolną śmierć, niż faktycznie kończąc dzieła.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Pustynie
Typ: 2
Mięso: 1/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Atakują całą chmarą, podgryzając, nakłuwając i nacinając tkanki w wielu różnych miejscach.
Statystyki: S: 1 |W: 1 |Z: 1 |M: 0 |P: 1
Inne: Może latać.
Łagodnie wyglądający koń o bujnej grzywie oraz ogonie, najczęściej śnieżnobiałej barwy, choć niekiedy zdarzają się również osobniki kare. Spotykane są u brzegu zbiorników wodnych, a ich niepozorna aparycja jest skrajnie zwodnicza – pod wodą ich ciała zmieniają swój kształt. Kopyta przemieniają się w pazurzaste palce złączone błonami, włosie wypada, zastąpione łuską oraz błoną, a w pysku wyrasta rząd ostrych, drapieżnych zębów.
Są bardzo zaborcze względem swojego zbiornika wodnego, w którym nigdy nie spotka się dwóch osobników – za wyjątkiem okresu godowego. Swym upiornym zawodzeniem, przypominającym wycie, ostrzegają przed zbliżającymi się burzami.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Zbiorniki słodkowodne i słonowodne (brzeg i głębiny)
Typ: 2
Mięso: 3/4
PA do rozdania: 8
Sposób walki: Zawsze próbuje wciągnąć przeciwnika pod wodę, gdzie atakuje pazurami, zębami i magią. Na lądzie posługuje się głównie magią.
Statystyki: S: 2| W: 1| Z: 2| M: 5 |P: 1 – na lądzie
S: 5| W: 2| Z: 2| M: 5 |P: 1 – pod wodą
Inne: Może używać magii; może oddychać pod wodą; Nie może wędrować po terenach pustynnych.
Żywe kamienie szlachetne, które przyjmują kształty przypominające prawdziwe zwierzęta, nigdy większe od lisa. Ciała klejnotników są w całości stworzone z czegoś, co przypomina zrogowaciały naskórek – tkanki tej samej, jaka opisuje kryształy ciał smoków górskich, w związku z czym odgryzione łapy czy ogony po czasie odrastają, a wyżłobione szczeliny zapełniają się.
Wydają się być na wpół żywe, trochę jak Spaleńce. Przez ich zwierzęce sylwetki przebiegają zarówno drobne naczynia krwionośne, jak i system nerwowy, a ze zranionych miejsc cieknie posoka w odcieniu tego kryształu, jaki imituje zrogowaciała tkanka. Istota ta żyje jednak tylko i wyłącznie dzięki prawdziwemu kamieniowi szlachetnemu, który stanowi swego rodzaju rdzeń i którego energia popycha naczynie do przodu, zupełnie jak infekujący umysł pasożyt swego nosiciela.
- Dieta: kamieniożerność
Występowanie: Pustynie
Typ: 2
Mięso: 0/4 – po śmierci wyrzuca kamień szlachetny
PA do rozdania: 8
Sposób walki: Polega na tworach kryształowych, odpowiadających temu kamieniowi, który jest ich rdzeniem.
Statystyki: S: 4 |W: 3 |Z: 1 |M: 4 |P: 1
Inne: Używa magii. Nie może pływać i nie może latać niezależnie od formy.
Humanoidalne, gadzio wyglądające stworzenia osiągające wzrost do około dziesięciu szponów. Charakteryzują się krępą budową i stosunkowo krótkimi kończynami; dłonie mają cztery palce i spore pazury. Ciało pokryte jest łuskami w bardzo różnorodnych kolorach: na ogół kamuflujących zieleniach i brązach, ale zdarzają się osobniki czarne, a nawet niebieskie i czerwone. Mają jaszczurze ogony. Wydłużony, jaszczurzy pysk czasami przyozdobiony jest niedługimi rogami, a rozsunięte ślepia przybierają brązowe, zielone i żółte barwy. Mniej agresywne od goblinów, lecz podobnie prymitywne. Zbierają trofea bojowe w postaci naszyjników.
- Dieta: wszystkożerność
Występowanie: Pustynie, Góry, Równiny, Mokradła, Wybrzeża zbiorników wodnych
Typ: 2
Mięso: 1/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Drapią i kopią; nie lubią gryźć. Często rzucają kamieniami lub korzystają z zaostrzonych patyków. Zdarza się, że polegają na magii.
Statystyki: S: 2| W: 1| Z: 1| M: 2| P: 1
Inne: Może używać magii i mówić po osiągnięciu 2 poziomu aparycji.
Gigantyczne padlinożerne ptaszyska o charakterystycznych nagich głowach. Preferują kamieniste tereny bezleśne, choć podczas swych podróży natknąć się można na nie również w pobliżu piaszczystych wydm. Gniazdują na półkach skalnych pustynnych wzgórz oraz gór. Składają najczęściej jedno jajo, rzadziej dwa, a pisklę pozostaje u boku rodziców aż przez około 24 księżyce. Ptaki te nie są aktywnie polujące, dlatego też rzadko atakują jako pierwsze. Samca są czarne, o białych kołnierzach, zaś samice brązowe.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Pustynie
Typ: 2
Mięso: 2/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Nie atakuje jako pierwszy. Podczas walki utrzymuje się w powietrzu, ciosy zadając swymi ostrymi pazurami.
Statystyki: S: 3 |W: 1 |Z: 3 |M: 0 |P: 1
Inne: Może latać.
W kłębie, będąc na czterech łapach, mierzy około pół metra, lecz w związku z tym, że potrafi poruszać się na tylnych łapach, lekko przygarbiony – trochę jak goblin, bądź kobold – potrafi sięgnąć nawet przeszło metra. Są bardzo zwinne, o mocnych łapach i uszach zwieńczonych frędzlami. Futra okalające ich ciała posiadają różne odcienie w zależności od występowania – na równinach z reguły spotyka się osobniki czarne oraz bure, pręgowane, zaś na pustyniach białe i złotawe, cętkowane. Są bardzo inteligentne, choć wciąż daleko im do jakiejkolwiek rasy rozumnej.
Są bardzo bitne i zaczepne. Z czystej i naturalnej dla nich złośliwości korzystają z magii, aby uprzykrzać życie mieszkańcom lasu – trochę jakby bawiły się swoimi ofiarami przed upolowaniem ich.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Równiny, Pustynie
Typ: 2
Mięso: 2/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: ciosy pazurami po pachwinach i podbrzuszu; wspiera się magią.
Statystyki: S: 3| W: 2| Z: 3| M: 3| P: 1
Inne: Może mówić przy pomocy maddary po nauczeniu się Magii Precyzyjnej i Aparycji 2.
Czarny jak noc ptak o dość ponurym głosie i sporych rozmiarach. W wielu kulturach jest symbolem śmierci. Jego potężny dziób może bez trudu przebić smoczą skórę. Są najinteligentniejszymi ptakami, przez co często spotyka się je jako smoczych – i nie tylko – towarzyszy, mogących naśladować mowę. Na wolnych stadach występuje wiele ich podgatunków, lecz dzięki obfitości pożywienia każdy z nich żyje w dużych gromadach. Są ptakami terytorialnymi, które z rewiru odganiają inne ptaki drapieżne, włączając w to znacznie większe orły. Są wszystkożerne, a większość ich diety stanowi padlina, lecz potrafią polować na zające, sarny i kuropatwy.
- Dieta: wszystkożerność
Występowanie: Lasy, Góry
Typ: 1
Mięso: 1/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Niezwykle inteligentne, korzystają z brudnych zagrywek. Swoimi grubymi dziobami zawsze celują w czułe cele takie jak oczy, nozdrza, brzuch czy odbyt swoich ofiar. Zawsze atakują całą gromadą, a pojedyncze osobniki natychmiast uciekają.
Statystyki: S: 2 |W: 1 |Z: 2 |M: 1 |P: 2
Inne: może mówić po osiągnięciu 2 poziomu Aparycji. Nie może pływać. Może latać. Może uczyć się dodatkowej umiejętności na poziom 2 i rozwinąć dodatkowy atrybut na poziom 2.
W niektórych rejonach świata zwany kokatrysem, przypomina wielkiego niczym łabędź koguta o długiej szyi, błoniastych skrzydłach uzbrojonych w pazurzaste palce oraz gadzim ogonie. Jego dziób wypełniony jest ostrymi niczym szpilki zębami, a długi, rozwidlony jęzor zdobią niewielkie haczyki, pozwalające mu zdzierać mięso z kości tak, jak robią to kotowate. Na czubku opierzonej głowy zawsze spostrzec można pokaźny grzebień różnych kształtów, a u samców dodatkowo parę rogów. Są drapieżnikami jadowitymi – ich gruczoły produkują podobny do smoczego kwas.
Są zwierzętami bardzo agresywnymi, które podobnie jak miodożery, atakują wszystko to, co stanie im na drodze, nie przejmując się rozmiarami oponenta. Potrafią latać, ale bardzo pokracznie i na krótkie odległości. Najczęściej podlatują z gałęzi na gałąź, aby po uzyskaniu wysokości szybować.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Lasy, Mokradła, Góry
Typ: 2
Mięso: 2/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Skaczą na ofiarę próbując zadać jej rany pazurami i dziobem. Ich ukąszenia są jadowite, potrafią podobnie jak bazyliszki splunąć nim.
Statystyki: S: 2| W: 1| Z: 2| M: 0| P: 2
Inne: Pluje kwasem. Może szybować, ale nie latać. Nie może pływać.
Sporych rozmiarów bezwzględni morscy mordercy, o masywnych, wydłużonych ciałach, które poza proporcjami i rozmiarem nie różni się zbytnio od foki. Starcia z nimi potrafią być nie lada zadrą w oku. Zwierzęta te dla zabawy znęcają się nad innymi mieszkańcami morza – podtapiają ptaki, a także ranią foki, wydry czy żółwie, doprowadzając do ich powolnej śmierci z wykrwawienia. Polują nawet wtedy, kiedy nie są głodne, a smoki nie są tu żadnym wyjątkiem.
Preferują zimniejsze wody, dlatego latem rzadko spotyka się je przy brzegu, a częściej w chłodniejszych głębinach. Ich sierść nie jest puchowa, zazwyczaj utrzymana w odcieniach stali. Mają masywne głowy odporne na wstrząsy i szerokie szczęki, w których znajdują się rzędy mocnych kłów oraz przedtrzonowców, przystosowane do rozdzierania oraz przytrzymywania zdobyczy. Poza okresem rozrodu, kiedy tworzy stada, żyje samotniczo.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: zbiorniki słonowodne (głębiny i wybrzeże)
Typ: 3
Mięso: 3/4
PA do rozdania: 8
Sposób walki: Zawsze celuje w witalki. Na początku walki zawsze celuje w podbrzusze, opływając przeciwnika od dołu.
Statystyki: S: 4 |W: 3 |Z: 5 |M: 0 |P: 2
Inne: Może przebywać w głębinach.
W niektórych rejonach świata nazywane Wendigo, Borutą, Borowcem, bądź Wilczym Pasterzem. Najczęściej o posturze wyprostowanej, dwunożnej, choć zdarzają się osobniki sylwetką przypominające małpy, przygarbione, poruszające się również na wszystkich czterech kończynach. Ciała leszych zbudowane są z przede wszystkich splecionej kory drzew, lecz ta często przyozdobiona jest zarówno roślinnością, jak i elementami ciał zwierzęcych – kośćmi, bądź futrem. Głowa leszego jest natomiast zawsze czaszką, zazwyczaj jelenią, choć od tej reguły są rozmaite odstępstwa.
Jest tak zwanym demonem lasu i władcą zwierząt w nim żyjących, dlatego nigdy nie spotyka się ich w konflikcie z innymi drapieżnikami. Potrafi naśladować dźwięki oraz głosy, w tym smoków, oraz wycie wiatru.
- Dieta: kamieniożerność
Występowanie: Lasy
Typ: 3
Mięso: 0/4
PA do rozdania: 9
Sposób walki: Gwałtowne ataki pazurami oraz brutalne wgniatanie w ziemię. Posługuje się czarami związanymi z naturą.
Statystyki: S: 5 |W: 4 |Z: 1 |M: 5 |P: 2
Inne: Nie może pływać. Może korzystać z magii. Może mówić po osiągnięciu 2 poziomu Aparycji.
Jego ciało jest długie na trzy smocze ogony, kształtem i postawą przypominające walenia o potężnym torsie, z którego wyrastają długie ramiona, funkcjonalnością bliskie tym modliszki, acz wizualnie niemalże niczym nie różniące się od płetw morskich żółwi – może poza faktem, iż po wewnętrznej ich stronie grube płyty są bardzo ostre i mogą ciąć tkanki niczym wodorosty. Lewiatan praktycznie pozbawiony jest szyi. Masywna głowa o czterech oczach oraz lśniących czułkach przypomina coś między owadem, a krabem, o mogących kruszyć skały żuwaczkach. Najbardziej w oczy natomiast rzuca się tył jego ciała, który nie posiada jednej ogonowej płetwy, a długi łuskowaty ogon, który otoczony jest ośmioma ośmiornicowymi ramionami, których przyssawki wydzielają blade światło, a na samym zwieńczeniu wyrastają ostre parzydełka.
Lewiatany mają różne barwy, lecz nigdy intensywne i pstrokate. Najczęściej takie, które umożliwiają im kamuflować się w głębinach, przy skałach oraz dnie. Ich grzbiety, łby, ramiona oraz macki okrywają grube łuskowate płyty, zaś spód ciała – gardło, pierś i podbrzusze – równie gruba, pomarszczona skóra. Są drapieżnikami wędrownymi. Nie trzymają się jednego terenu łowieckiego i nie żyją w grupach.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: zbiorniki słonowodne (głębiny)
Typ: 3
Mięso: 5/4
PA do rozdania: 8
Sposób walki: pod wodą korzysta ze swej masy.
Statystyki: S: 6| W: 3| Z: 6| M: 0| P: 1
Inne: Oddycha pod wodą; nie może wychodzić na ląd; Napastnik ma +2 ST do ataków magicznych.
Gryzoń osiągający wielkość dobrze wyrośniętego szczura. Charakteryzuje się tym, że zamiast pary ślepi posiada tylko jedno, duże oko o silnie zabarwionej tęczówce, a kamuflująca sierść potrafi przyjąć kolory inne od naturalnych: poza odcieniami brązu i szarości zdarza się też zgniła zieleń czy żółć opadłych liści, co wydaje się powiązane z typowym miejscem życia danego osobnika. Długi ogon najczęściej jest łysy.
Sprawnie wspinają się po drzewach dzięki zręcznym łapkom i długim pazurkom. Preferują nocny tryb życia i gustują w owocach, ale korzystają z magicznych zdolności przeciw drobnej zwierzynie. Spotyka się je w niewielkich grupkach do trzech osobników.
- Dieta: wszystkożerność
Występowanie: Równiny, Lasy
Typ: 2
Mięso: 1/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Ataki magiczne, głównie związane z żywiołem ziemi i trucizną; lubią celować w ślepia.
Statystyki: S: 1| W: 1| Z: 1| M: 2| P: 1
Inne: może korzystać z magii.
Licznik słów: 1978
| Link: | |
| BBcode: | |
| Ukryj linki do postu |
[ ■ CHAŁKA | ■ KRUCZKE | ■ WAŻKA ]
Jeżeli potrzebujesz pomocy, rady lub zauważyłeś jakieś
nieprawidłowości – sprawdź do kogo najlepiej się zwrócić!
Czasami lawina uzależniona jest od pojedynczego płatka śniegu.
Czasami kamyk zyskuje szansę odkrycia, co mogłoby się stać, gdyby tylko odbił się w innym kierunku.
Jeżeli potrzebujesz pomocy, rady lub zauważyłeś jakieś
nieprawidłowości – sprawdź do kogo najlepiej się zwrócić!
Czasami lawina uzależniona jest od pojedynczego płatka śniegu.
Czasami kamyk zyskuje szansę odkrycia, co mogłoby się stać, gdyby tylko odbił się w innym kierunku.
- Administrator
- Smoków Wolnych Stad
-
- Posty: 20719
- Rejestracja: 30 paź 2022, 23:51
Drapieżniki
Opisy Drapieżników :: część M-R
Mamuna
Stworzenie o ludzkiej, kobiecej, lecz często zdeformowanej sylwetce. Głowa i twarz mgliście przypominają ludzką; zawsze ma niezwykle długie, białe włosy, zapadnięte, mleczne oczy, a spomiędzy spękanych warg widać dwa rzędy rekinio ostrych zębów. Człowiecze elementy ciała pokryte są skórą o ziemistej barwie i fakturze, czasem do tego rośnie na niej mech, porosty lub huby. Zdarza się, że mamuna posiada jaszczurzy ogon lub ludzkie kończyny zastąpione gadzimi, o łusce w różnych odcieniach zieleni.
Często można dostrzec je, gdy nieruchomo spoczywają na gałęziach lub pniach drzew. Zjadają wszystko, co zanadto się do nich zbliży, nawet owady.
Wielkości dorosłego smoka i o podobnej rozpiętości płetw, co gadzie skrzydła, manta piaskowa na pierwszy rzut oka nie różni się niczym od swej morskiej kuzynki, poza tym, że zamiast pływać – lata. Jej ciało często zdobią liczne kolce, a długi ogon zdobiony zwiewnymi błonami uzbrojony jest w groźny jadowy kolec. Manta piaskowa posiada aż trzy pary oczu, a przy pysku bardzo potężne żuwaczki, którymi może przegryzać się przez najtwardsze skały. Jej ciało okryte jest albo gładką, imitującą skórę łuską, albo nieco grubszymi, pustymi w środku płytkami, które praktycznie nie dodają jej wagi.
Prowadzi samotniczy tryb życia. Jest dość leniwa i niekonfliktowa, a większość dnia oraz nocy spędza zakopana w piasku, w którym maskuje się doskonale dzięki swoim złoto-beżowym odcieniom. Najaktywniejsza o brzasku oraz zmierzchu, może nie jeść przez długie księżyce.
Ogon z kolcem jadowym skorpiona, karłowate skrzydła nietoperza, a ciało, łapy oraz głowa dużego kota. Ich przysadziste sylwetki są dobrze umięśnione, a wzrostem nie ustępują największym niedźwiedziom. W zależności od tego, jaki gatunek kotowatego jest ich rdzeniem, posiadają inny odcień oraz wzory sierści. Ich głowy najczęściej przyozdobione są pokaźnymi rogami różnych kształtów, a grzbiety nierzadko kolcami, które ciągną się aż do tego jadowitego, zwieńczającego ogon.
Prowadzą samotniczy tryb życia, za swoje siedlisko obierając wysokie partie gór o stromych zboczach i krętych szlakach. Polują z zaskoczenia, zawsze pikując na swe ofiary, które próbują zrzucić w przepaście. Są indywidualistami, lecz nie terytorialnymi; Legowiska zakładają w pobliżu innych osobników swego gatunku.
Największy gatunek meduzy występujący w morzu wolnych stad, a jednocześnie jedyny mogący stanowić realne zagrożenie dla smoczego zdrowia. Ich przypominające grzyb kapelusze są wielkości zająca, o gradientowej barwie, która u szczytu przyjmuje odcień głębokiego bordo, by bliżej niesamowicie długich parzydełek, zarówno prostych, jak i falowanych niczym wstążki, rozjaśnić się do pomarańczowego. Swoją nazwę zawdzięcza jasnym pręgom, których brzegi posiadają ciemną obwódkę.
Poruszają się w wielkich gromadach, a nocą wydzielają światło o ognistym odcieniu, przez co w głębinach wyglądają niczym unoszące się lampiony.
Na pierwszy rzut oka przypomina przerośniętego węgorza o masywnej głowie, jest drapieżnikiem nocnym, zamieszkującym laguny oraz zewnętrzne stoki raf koralowych. Żywi się głównie mniejszymi rybami, najczęściej polując samotnie, choć czasami zdarza się, że łowy odbywa w grupach – o dziwo nie tylko swego gatunku, ale także grup mieszanych. Są dłuższe niż wysokość największych smoków, a ich ubarwienie zależne jest od dojrzałości – młode osobniki żółtozielone, zaś wraz z wiekiem na ich ciele pojawia się więcej lamparcich cętek. Jeśli atakują coś większego od siebie, najczęściej jest to wskutek przypadku.
O różnych odcieniach brązu, najbardziej rozpowszechniony gatunek w okolicach wolnych stad oraz ich sercu. Choć wyglądają na ociężałe i powolne, potrafią osiągać zawrotne prędkości, a także poruszać się na tylnych łapach, choć to robią już nieco nieporadnie. Są wszystkożercami, zimą zapadającymi w hibernację, a przed tym okresem zawsze dbają o swoją masę tłuszczową oraz odpowiednie przygotowanie gawry.
Bardzo duży ptak o smukłej, umięśnionej sylwetce. Całe jego ciało pokrywają pióra w odcieniach brązu, jednak w zależności od odcieni każdy przedstawiciel gatunku może mieć nieco odmienny wzór kolorystyczny. Posiada żółto-czarny, zakrzywiony w dół, niesamowicie ostry dziób i imponujące szpony. Samice tych ptaków są większe od samców.
Są silnie terytorialne, co odbija się zarówno na innych osobnikach swojego gatunku (wyjąwszy partnera), jak i na smokach.
Smukły, stosunkowo duży kot. Futro ma zwykle barwy piasku lub żwiru, a bystre ślepia przyjmują bursztynową, zielonkawą ub brudnobrązową barwę. Ma silne, muskularne łapy, pewnie stąpające nawet po najtrudniejszym terenie. Ponadto ma niezwykle groźne kły oraz szpony, których nie waha się użyć w razie potrzeby. Ogon, długości niemalże tej samej co reszta ciała, umożliwia zachowanie równowagi w każdej sytuacji. W większości prowadzą samotniczy tryb życia poza okresem godowym.
Czasem zwane saharbisami, zwłaszcza przez osoby spoza Wolnych Stad. Wyższe od wilka o połowę i znacznie smuklejsze, o przystosowanej do sprintu sylwetce otulonej drobną łuską, pod którą dobrze zarysowane są solidne mięśnie. Kończyny tych drapieżników są śmiertelnie niebezpieczne – przednie łapy o dłuższych szponach tną tkanki niczym papier, a kopnięcie tylnych może gruchotać kości. Długi ogon gońców służy im za przeciwwagę, zaś biegnąca z tułowia długa szyja zwieńczona jest głową węża. Mienią się różnymi wzorami, przyjmując najczęściej neutralne odcienie szarości, brązów, czy złota.
Pustynne Gońce prowadzą stadny tryb życia. Są skrajnie agresywne i terytorialne. Polują na wszystko to, co tylko się rusza, także na siebie nawzajem. Ich paszcze uzbrojone są w bardzo ostre zęby i gruczoły kwasowe, a wzrok ich drapieżnych oczu jest równie ostry, co u łownych ptaków, w związku z czym ofiary dostrzegają z daleka i żadna odległość nie zatrzyma ich przed polowaniem.
Dorosłe osobniki długością ciała mogą dorównać przeciętnym smokom.. Mają opływowy, wrzecionowaty tułów, duży łeb uzbrojony w kilka rzędów ostrych zębów i masywną płetwę ogonową. Zazwyczaj są srebrzystych barw, z ciemnym grzbietem i jaśniejszym spodem ciała. Ich skórę chronią malutkie, ale twarde łuski, zapewniające opływowość i doskonały kamuflaż w środowisku wodnym, gdyż redukują wibracje wody wywoływane przez ruchy rekina.
Cętkowany kot o sierści w barwie szarej, brązowawej lub rudej. Ma krótki ogon i uszy zakończone charakterystycznymi pędzelkami. Mniejszy i słabszy od pumy. Potrafi wytrzymywać bardzo niskie temperatury, a duże stopy pomagają im poruszać się po głębokim śniegu.
Zwykle rysie prowadzą samotniczy tryb życia, ale niekiedy formują niewielkie podróżujące lub polujące wspólnie grupy.
Mamuna
Stworzenie o ludzkiej, kobiecej, lecz często zdeformowanej sylwetce. Głowa i twarz mgliście przypominają ludzką; zawsze ma niezwykle długie, białe włosy, zapadnięte, mleczne oczy, a spomiędzy spękanych warg widać dwa rzędy rekinio ostrych zębów. Człowiecze elementy ciała pokryte są skórą o ziemistej barwie i fakturze, czasem do tego rośnie na niej mech, porosty lub huby. Zdarza się, że mamuna posiada jaszczurzy ogon lub ludzkie kończyny zastąpione gadzimi, o łusce w różnych odcieniach zieleni.
Często można dostrzec je, gdy nieruchomo spoczywają na gałęziach lub pniach drzew. Zjadają wszystko, co zanadto się do nich zbliży, nawet owady.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Mokradła, Zbiorniki słodkowodne i słonowodne (wybrzeże)
Typ: 2
Mięso: 3/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Atakuje pazurami i zębami, wyje ogłuszająco.
Statystyki: S: 2| W: 2 | Z: 1| M: 0| P: 1
Inne: może mówić po osiągnięciu 2 poziomu Aparycji.
Wielkości dorosłego smoka i o podobnej rozpiętości płetw, co gadzie skrzydła, manta piaskowa na pierwszy rzut oka nie różni się niczym od swej morskiej kuzynki, poza tym, że zamiast pływać – lata. Jej ciało często zdobią liczne kolce, a długi ogon zdobiony zwiewnymi błonami uzbrojony jest w groźny jadowy kolec. Manta piaskowa posiada aż trzy pary oczu, a przy pysku bardzo potężne żuwaczki, którymi może przegryzać się przez najtwardsze skały. Jej ciało okryte jest albo gładką, imitującą skórę łuską, albo nieco grubszymi, pustymi w środku płytkami, które praktycznie nie dodają jej wagi.
Prowadzi samotniczy tryb życia. Jest dość leniwa i niekonfliktowa, a większość dnia oraz nocy spędza zakopana w piasku, w którym maskuje się doskonale dzięki swoim złoto-beżowym odcieniom. Najaktywniejsza o brzasku oraz zmierzchu, może nie jeść przez długie księżyce.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Pustynie
Typ: 3
Mięso: 3/4
PA do rozdania: 8
Sposób walki: Nie atakuje jako pierwsza? Podczas walki próbuje zmiażdżyć przeciwnika swoim ciałem, opadając na niego od góry. Posługuje się kolczastym ogonem.
Statystyki: S: 5 |W: 4 |Z: 2 |M: 0 |P: 2
Inne: Może latać.
Ogon z kolcem jadowym skorpiona, karłowate skrzydła nietoperza, a ciało, łapy oraz głowa dużego kota. Ich przysadziste sylwetki są dobrze umięśnione, a wzrostem nie ustępują największym niedźwiedziom. W zależności od tego, jaki gatunek kotowatego jest ich rdzeniem, posiadają inny odcień oraz wzory sierści. Ich głowy najczęściej przyozdobione są pokaźnymi rogami różnych kształtów, a grzbiety nierzadko kolcami, które ciągną się aż do tego jadowitego, zwieńczającego ogon.
Prowadzą samotniczy tryb życia, za swoje siedlisko obierając wysokie partie gór o stromych zboczach i krętych szlakach. Polują z zaskoczenia, zawsze pikując na swe ofiary, które próbują zrzucić w przepaście. Są indywidualistami, lecz nie terytorialnymi; Legowiska zakładają w pobliżu innych osobników swego gatunku.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Góry
Typ: 3
Mięso: 0/4, zatrute
PA do rozdania: 9
Sposób walki: Głównym celem mantykory jest wstrzyknięcie smokowi w ciało jej kwasu. Poza tym walczy gryząc i drapiąc wspomagając się magią.
Statystyki: S: 6| W: 3| Z: 6| M: 6| P: 1
Inne: Może korzystać z magii. Napastnik ma +2 ST do ataków magicznych.
Największy gatunek meduzy występujący w morzu wolnych stad, a jednocześnie jedyny mogący stanowić realne zagrożenie dla smoczego zdrowia. Ich przypominające grzyb kapelusze są wielkości zająca, o gradientowej barwie, która u szczytu przyjmuje odcień głębokiego bordo, by bliżej niesamowicie długich parzydełek, zarówno prostych, jak i falowanych niczym wstążki, rozjaśnić się do pomarańczowego. Swoją nazwę zawdzięcza jasnym pręgom, których brzegi posiadają ciemną obwódkę.
Poruszają się w wielkich gromadach, a nocą wydzielają światło o ognistym odcieniu, przez co w głębinach wyglądają niczym unoszące się lampiony.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Zbiorniki słonowodne (głębiny)
Typ: 2
Mięso: 0/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Podpływają blisko ofiary i parzą ją dotkliwie.
Statystyki: S: 3| W: 1 | Z: 3| M: 0| P: 1
Inne: Dziki osobnik umiera po otrzymaniu dowolnej rany.
Na pierwszy rzut oka przypomina przerośniętego węgorza o masywnej głowie, jest drapieżnikiem nocnym, zamieszkującym laguny oraz zewnętrzne stoki raf koralowych. Żywi się głównie mniejszymi rybami, najczęściej polując samotnie, choć czasami zdarza się, że łowy odbywa w grupach – o dziwo nie tylko swego gatunku, ale także grup mieszanych. Są dłuższe niż wysokość największych smoków, a ich ubarwienie zależne jest od dojrzałości – młode osobniki żółtozielone, zaś wraz z wiekiem na ich ciele pojawia się więcej lamparcich cętek. Jeśli atakują coś większego od siebie, najczęściej jest to wskutek przypadku.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: słone wody (głębiny)
Typ: 2
Mięso: 1/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Nie atakują jako pierwsze. Posługują się swoimi szczękami, atakując przede wszystkim kończyny.
Statystyki: S: 2 |W: 2 |Z: 2 |M: 0 |P: 1
Inne: Nie może przebywać na lądzie.
O różnych odcieniach brązu, najbardziej rozpowszechniony gatunek w okolicach wolnych stad oraz ich sercu. Choć wyglądają na ociężałe i powolne, potrafią osiągać zawrotne prędkości, a także poruszać się na tylnych łapach, choć to robią już nieco nieporadnie. Są wszystkożercami, zimą zapadającymi w hibernację, a przed tym okresem zawsze dbają o swoją masę tłuszczową oraz odpowiednie przygotowanie gawry.
- Dieta: wszystkożerność
Występowanie: Lasy, Góry
Typ: 3
Mięso: 4/4
PA do rozdania: 8
Sposób walki: Bazują na swojej sile i pokaźnej masie.
Statystyki: S: 5 |W: 3 |Z: 1 |M: 0 |P: 2
Inne: –
Bardzo duży ptak o smukłej, umięśnionej sylwetce. Całe jego ciało pokrywają pióra w odcieniach brązu, jednak w zależności od odcieni każdy przedstawiciel gatunku może mieć nieco odmienny wzór kolorystyczny. Posiada żółto-czarny, zakrzywiony w dół, niesamowicie ostry dziób i imponujące szpony. Samice tych ptaków są większe od samców.
Są silnie terytorialne, co odbija się zarówno na innych osobnikach swojego gatunku (wyjąwszy partnera), jak i na smokach.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Góry, Lasy, Równiny
Typ: 2
Mięso: 1/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Wykorzystuje zarówno ostry dziób jak i imponującej wielkości szpony. Lubi pikować na swoje ofiary z góry.
Statystyki: S: 2 |W: 2 |Z: 2 |M: 0 |P: 2
Inne: może latać. Nie może pływać.
Smukły, stosunkowo duży kot. Futro ma zwykle barwy piasku lub żwiru, a bystre ślepia przyjmują bursztynową, zielonkawą ub brudnobrązową barwę. Ma silne, muskularne łapy, pewnie stąpające nawet po najtrudniejszym terenie. Ponadto ma niezwykle groźne kły oraz szpony, których nie waha się użyć w razie potrzeby. Ogon, długości niemalże tej samej co reszta ciała, umożliwia zachowanie równowagi w każdej sytuacji. W większości prowadzą samotniczy tryb życia poza okresem godowym.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Góry, Pustynie, Równiny
Typ: 2
Mięso: 2/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Walczy szponami i zębami.
Statystyki: S: 4 |W: 2 |Z: 4 |M: 0 |P: 2
Inne: –
Czasem zwane saharbisami, zwłaszcza przez osoby spoza Wolnych Stad. Wyższe od wilka o połowę i znacznie smuklejsze, o przystosowanej do sprintu sylwetce otulonej drobną łuską, pod którą dobrze zarysowane są solidne mięśnie. Kończyny tych drapieżników są śmiertelnie niebezpieczne – przednie łapy o dłuższych szponach tną tkanki niczym papier, a kopnięcie tylnych może gruchotać kości. Długi ogon gońców służy im za przeciwwagę, zaś biegnąca z tułowia długa szyja zwieńczona jest głową węża. Mienią się różnymi wzorami, przyjmując najczęściej neutralne odcienie szarości, brązów, czy złota.
Pustynne Gońce prowadzą stadny tryb życia. Są skrajnie agresywne i terytorialne. Polują na wszystko to, co tylko się rusza, także na siebie nawzajem. Ich paszcze uzbrojone są w bardzo ostre zęby i gruczoły kwasowe, a wzrok ich drapieżnych oczu jest równie ostry, co u łownych ptaków, w związku z czym ofiary dostrzegają z daleka i żadna odległość nie zatrzyma ich przed polowaniem.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Pustynie
Typ: 3
Mięso: 2/4
PA do rozdania: 9
Sposób walki: Piekielnie trudne do trafienia. Agresywnie tną pazurami, nie dając przeciwnikowi czasu na wytchnienie. Z bliska gryzą, posługując się kwasem, a mając oponenta z tyłu – kopią.
Statystyki: S: 6 |W: 2 |Z: 6 |M: 0 |P: 1
Inne: –
Dorosłe osobniki długością ciała mogą dorównać przeciętnym smokom.. Mają opływowy, wrzecionowaty tułów, duży łeb uzbrojony w kilka rzędów ostrych zębów i masywną płetwę ogonową. Zazwyczaj są srebrzystych barw, z ciemnym grzbietem i jaśniejszym spodem ciała. Ich skórę chronią malutkie, ale twarde łuski, zapewniające opływowość i doskonały kamuflaż w środowisku wodnym, gdyż redukują wibracje wody wywoływane przez ruchy rekina.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Zbiorniki słonowodne (głębiny)
Typ: 3
Mięso: 4/4
PA do rozdania: 8
Sposób walki: Wykorzystuje ostre zęby do szarpania ofiar, a także masywne rozmiary i silną płetwę ogonową do taranowania.
Statystyki: S: 5 |W: 3 |Z: 1 |M: 0 |P: 3
Inne: Nie może wychodzić na ląd. Ma -1 ST do atakowania zranionych przeciwników.
Cętkowany kot o sierści w barwie szarej, brązowawej lub rudej. Ma krótki ogon i uszy zakończone charakterystycznymi pędzelkami. Mniejszy i słabszy od pumy. Potrafi wytrzymywać bardzo niskie temperatury, a duże stopy pomagają im poruszać się po głębokim śniegu.
Zwykle rysie prowadzą samotniczy tryb życia, ale niekiedy formują niewielkie podróżujące lub polujące wspólnie grupy.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Lasy, Równiny, Góry
Typ: 2
Mięso: 2/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: preferuje ataki z zaskoczenia.
Statystyki: S: 2 |W: 2 |Z: 2 |M: 0 |P: 2
Inne: –
Licznik słów: 1455
| Link: | |
| BBcode: | |
| Ukryj linki do postu |
[ ■ CHAŁKA | ■ KRUCZKE | ■ WAŻKA ]
Jeżeli potrzebujesz pomocy, rady lub zauważyłeś jakieś
nieprawidłowości – sprawdź do kogo najlepiej się zwrócić!
Czasami lawina uzależniona jest od pojedynczego płatka śniegu.
Czasami kamyk zyskuje szansę odkrycia, co mogłoby się stać, gdyby tylko odbił się w innym kierunku.
Jeżeli potrzebujesz pomocy, rady lub zauważyłeś jakieś
nieprawidłowości – sprawdź do kogo najlepiej się zwrócić!
Czasami lawina uzależniona jest od pojedynczego płatka śniegu.
Czasami kamyk zyskuje szansę odkrycia, co mogłoby się stać, gdyby tylko odbił się w innym kierunku.
- Administrator
- Smoków Wolnych Stad
-
- Posty: 20719
- Rejestracja: 30 paź 2022, 23:51
Drapieżniki
Opisy Drapieżników :: część S-W
Salamandra Lodowa/Ognista
Jaszczur mniejszy od smoka, niezdolny do wyprostowania się na łapach. Jego ciało okryte jest grubą, pomarszczoną i zawsze wilgotną skórą o ciemnych barwach, które, w zależności od żywiołu drapieżnika, zdobione są plamami bądź cętkami o ciepłych, bądź chłodnych odcieniach. W zębatej paszczy ma rozwidlony język, a nad szerokimi oczami paciorkowe, czarne oczy. Porusza się dość szybko, ale jego królestwem jest woda. Potrafi oddychać pod wodą.
Salamandry lodowe pojawiają się jesienią oraz zimą, zaś wiosną i latem hibernują głęboko pod ziemią. W tym czasie do życia budzą się salamandry ogniste, które w okolicach września szukają nor, bądź gawr, aby przespać chłodniejsze miesiące.
Ptaki imponujące swoim rozmiarem i rozpiętością skrzydeł; o upierzeniu najczęściej brązowo-szarym, czasem z białymi elementami. Łeb i szyja może być zupełnie pozbawiona piór, a może być pokryta jasnym puchem. Dziób jest ostry i zakrzywiony na końcu, a duże ślepia – czarne.
Sępy najczęściej spotyka się w sporych grupach, gdy gromadzą się wokół wyczutej padliny lub krążą po niebie w celach poszukiwawczych. Niechętnie inicjują walkę; czekają na okazję, by ukraść drapieżnikowi zdobycz i korzystają przy tym ze swojej przewagi liczebnej.
Jej głowotułów, który osłonięty jest różnych kształtów pustymi w środku zrogowaciałymi wyrostkami, wielkością można by przyrównać do skręconego w kłębek rysia, a długość ośmiu ramion do lisiego ciała. U podstawy łączą się one elastyczną, skórną błoną, tworząc iluzję parasola, a po ich wewnętrznej stronie ciągną się przyssawki. Jedna para ramion jest dłuższa i posiada przy końcu haczyki, którymi ośmiornica może sprawniej zaczepiać się o większe ofiary, aby kąsać je wytrzymałym i niemożliwym do złamania dziobem, który kryje się między ramionami.
Siedmiornice występują w wielu różnych barwach oraz wzorach i potrafią naturalnie przyjmować odcienie otoczenia, w jakim się znajdują, dzięki czemu świetnie sobie radzą w atakach z zaskoczenia. Posługują się charakterystycznym tuszem, który ogranicza widoczność, a po dostaniu się do oczu, bądź skrzeli, budzi piekącą sensację.
Długością dorównująca smokom wężowym, wizualnie praktycznie niczym nie różni się od swoich rzeczywistych rozmiarów odpowiedników. Jej ciało chronią grube płyty w odcieniach rdzy, brązu, bądź złota, niekiedy przepasane cętkami, innym razem pręgami, a kolejnym – jednolite. Tworzą trzydzieści segmentów, każdy uzbrojony w parę odnóży zakończonych ostrymi i bardzo wytrwałymi pazurami, dzięki którym skolopendra nie tylko może sprawnie przekopywać się przez piaski pustyń, pod którymi żyje, ale również przez piaskowce oraz kamienie.
Te ostatnie często zmiękcza kwasem, którym nie może pluć, ale jest w stanie wstrzykiwać go bezpośrednio w tkanki ofiar dzięki ukrytej w paszczy, zaraz za potężnymi żuwaczkami, parze jadowych zębów. Skolopendry olbrzymie prowadzą samotniczy tryb życia. Są agresywne, terytorialne i reagują przede wszystkim na drgania podłoża.
Wielkością porównywalne do wilka, choć wizualnie, ze względu na uniesiony ogon, znacznie większe. Ich ciała są najczęściej czerwone, bądź rdzawe, niekiedy z różowawym połyskiem. Chronione grubym pancerzem pełnym pręg, bądź cętek, są zaskakująco szybkimi oraz zręcznymi łowcami, preferującymi ataki z zaskoczenia – spod piasku, pod którym zazwyczaj się kryją.
Ich szczypce są śmiercionośną bronią. Same w sobie mogą kruszyć kości, a w związku z tym, iż w ich wnętrzu znajduje się rząd ostrych kolców, niektórzy pechowcy kończą z całościowo obciętymi częściami kończyn. Kolce jadowe skorpionowych ogonów potrafią paraliżować zwierzęta wielkości saren, a w pogoni za posiłkiem są niepowstrzymane – nawet pod wodą, pod którą mogą wytrzymać naprawdę długo, spacerując po dnie.
Przybiera postać bardzo chudego stwora. Ma cztery proporcjonalnie przydługie kończyny na których chodzi i wykrzywiony w łuk kręgosłup, którego kręgi można policzyć z daleka. Cała sylwetka istoty jest w sinych odcieniach, a cienką skórę w wielu miejscach zdobią przebarwione plamy oraz napuchnięte od działania wody wypustki. Skowycząco zawodzą, klekoczą i bulgoczą, a z ich paszczy zawsze wywieszony jest długi język.
Są bardzo agresywne i strzegą swych zbiorników wodnych. Topią nieostrożnych, pływając zwinnie niczym ryba.
Olbrzymich rozmiarów jaszczurki, o dużej głowie, szerokiej i grubej szyi oraz baryłkowatym tułowiu barwy ciemnobrązowej, zwieńczonym morderczym ogonem, którego cios potrafi łamać kości. Drapieżniki te są w walce nieustępliwe i często atakują stworzenia znacznie większe od siebie. Polują z zasadzki, najczęściej sięgając po gardło, bądź delikatne partie ciała zwierzyny, którą doprowadzają do wykrwawienia. Ich ślina jest niezwykle toksyczna w związku z pozostającymi między zębami resztkami gnijącego miejsca, które jest pożywką dla wielu różnych bakterii.
Prowadzą dzienny tryb życia, noce przesypiając w wykopanych norach.
Dłuższy nawet od smoka wężowego, o średnicy ciała długości lisa, ten niesamowicie silny i morderczy drapieżnik potrafi powalić nawet największe zwierzęta, jeśli tylko uda mu się owinąć wokół ich ciał. Nie tyle dusi ofiary, co dosłownie je miażdży, po czym połyka w całości. Nie poluje jednak za często – jeden sowity posiłek raz na kilka długich księżyców jest w pełni satysfakcjonujący dla jego dużego organizmu.
Występuje głównie na terenach podmokłych, gdzie nie sposób go dostrzec. Ciało tego przerośniętego gada zdobią ciemne łuski, zazwyczaj zielonkawe, bądź brązowawe. Płaskie głowy o bystrych oczach i kociej źrenicy niekiedy zdobione są "zaczesanymi" do tyłu kolcami, które widać także na ogonie. Niektóre osobniki posiadają kobrze kołnierze o powierzchni zarówno gładkiej, jak i opisanej błoną. W tym wydaniu rzeczone błony również znajdują się bliżej końca ogona.
Najpowszechniej spotykany psowaty na terenach Wolnych. Wzrostem sięga smokowi do piersi, jest smukłej budowy, a gęsta sierść przybiera barwy od białoszarych, przez rudawe, po odcienie czerni. Tworzy hierarchiczne, terytorialne grupy zwane watahami, toteż wilki najczęściej spotyka się w sporych grupach, choć można natknąć się też na samotnicze młode samce. Są świetnymi tropicielami i łowcami; dzięki współpracy potrafią powalić zwierzęta o wiele większe od siebie.
Salamandra Lodowa/Ognista
Jaszczur mniejszy od smoka, niezdolny do wyprostowania się na łapach. Jego ciało okryte jest grubą, pomarszczoną i zawsze wilgotną skórą o ciemnych barwach, które, w zależności od żywiołu drapieżnika, zdobione są plamami bądź cętkami o ciepłych, bądź chłodnych odcieniach. W zębatej paszczy ma rozwidlony język, a nad szerokimi oczami paciorkowe, czarne oczy. Porusza się dość szybko, ale jego królestwem jest woda. Potrafi oddychać pod wodą.
Salamandry lodowe pojawiają się jesienią oraz zimą, zaś wiosną i latem hibernują głęboko pod ziemią. W tym czasie do życia budzą się salamandry ogniste, które w okolicach września szukają nor, bądź gawr, aby przespać chłodniejsze miesiące.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Mokradła, Zbiorniki słodkowodne i słonowodne (brzeg).
Wiosna i lato – tylko salamandra ognista. Jesień i zima – tylko salamandra lodowa.
Typ: 2
Mięso: 2/4
PA do rozdania: 8
Sposób walki: W zależności od rodzaju posługują się magią bazującą na żywiole ognia i lodu, i są na taką magię odporne. Również na smoczy oddech. Ognista salamandra nie spłonie, lodowa nie zamarznie. Nie można ich ogłuszyć, oszołomić i oślepić.
Statystyki: S: 3| W: 2 |Z: 3 |M: 3 |P: 1
Inne: Niewrażliwe na swój żywioł (ogień lub lód), może przebywać w głębinach.
Ptaki imponujące swoim rozmiarem i rozpiętością skrzydeł; o upierzeniu najczęściej brązowo-szarym, czasem z białymi elementami. Łeb i szyja może być zupełnie pozbawiona piór, a może być pokryta jasnym puchem. Dziób jest ostry i zakrzywiony na końcu, a duże ślepia – czarne.
Sępy najczęściej spotyka się w sporych grupach, gdy gromadzą się wokół wyczutej padliny lub krążą po niebie w celach poszukiwawczych. Niechętnie inicjują walkę; czekają na okazję, by ukraść drapieżnikowi zdobycz i korzystają przy tym ze swojej przewagi liczebnej.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Pustynie, Góry
Typ: 2
Mięso: 2/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Atakują z poziomu nieba, pikując. Posługują się głównie pazurami.
Statystyki: S: 2| W: 1| Z: 2| M: 0| P: 2
Inne: Nie może pływać.
Jej głowotułów, który osłonięty jest różnych kształtów pustymi w środku zrogowaciałymi wyrostkami, wielkością można by przyrównać do skręconego w kłębek rysia, a długość ośmiu ramion do lisiego ciała. U podstawy łączą się one elastyczną, skórną błoną, tworząc iluzję parasola, a po ich wewnętrznej stronie ciągną się przyssawki. Jedna para ramion jest dłuższa i posiada przy końcu haczyki, którymi ośmiornica może sprawniej zaczepiać się o większe ofiary, aby kąsać je wytrzymałym i niemożliwym do złamania dziobem, który kryje się między ramionami.
Siedmiornice występują w wielu różnych barwach oraz wzorach i potrafią naturalnie przyjmować odcienie otoczenia, w jakim się znajdują, dzięki czemu świetnie sobie radzą w atakach z zaskoczenia. Posługują się charakterystycznym tuszem, który ogranicza widoczność, a po dostaniu się do oczu, bądź skrzeli, budzi piekącą sensację.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Zbiorniki słonowodne (głębiny)
Typ: 2
Mięso: 3/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Owija odnóża wokół ciała ofiary i próbuje je miażdżyć.
Statystyki: S: 4 |W: 2 |Z: 3 |M: 4 |P: 1
Inne: Na polowaniu może podszywać się pod ośmiornice i tylko udany rzut na Percepcję i Wiedzę sprawi, że smok nie zaatakuje niechcący drapieżnika.
Długością dorównująca smokom wężowym, wizualnie praktycznie niczym nie różni się od swoich rzeczywistych rozmiarów odpowiedników. Jej ciało chronią grube płyty w odcieniach rdzy, brązu, bądź złota, niekiedy przepasane cętkami, innym razem pręgami, a kolejnym – jednolite. Tworzą trzydzieści segmentów, każdy uzbrojony w parę odnóży zakończonych ostrymi i bardzo wytrwałymi pazurami, dzięki którym skolopendra nie tylko może sprawnie przekopywać się przez piaski pustyń, pod którymi żyje, ale również przez piaskowce oraz kamienie.
Te ostatnie często zmiękcza kwasem, którym nie może pluć, ale jest w stanie wstrzykiwać go bezpośrednio w tkanki ofiar dzięki ukrytej w paszczy, zaraz za potężnymi żuwaczkami, parze jadowych zębów. Skolopendry olbrzymie prowadzą samotniczy tryb życia. Są agresywne, terytorialne i reagują przede wszystkim na drgania podłoża.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: pustynie
Typ: 3
Mięso: 4/4
PA do rozdania: 9
Sposób walki: Preferuje ataki z zaskoczenia; owija się dookoła przeciwnika, próbując przebić go na wylot ostrymi pazurami odnóży. Żuwaczkami odrywa głowę.
Statystyki: S: 8| W: 3| Z: 8| M: 0| P: 3
Inne: Nie może pływać.
Wielkością porównywalne do wilka, choć wizualnie, ze względu na uniesiony ogon, znacznie większe. Ich ciała są najczęściej czerwone, bądź rdzawe, niekiedy z różowawym połyskiem. Chronione grubym pancerzem pełnym pręg, bądź cętek, są zaskakująco szybkimi oraz zręcznymi łowcami, preferującymi ataki z zaskoczenia – spod piasku, pod którym zazwyczaj się kryją.
Ich szczypce są śmiercionośną bronią. Same w sobie mogą kruszyć kości, a w związku z tym, iż w ich wnętrzu znajduje się rząd ostrych kolców, niektórzy pechowcy kończą z całościowo obciętymi częściami kończyn. Kolce jadowe skorpionowych ogonów potrafią paraliżować zwierzęta wielkości saren, a w pogoni za posiłkiem są niepowstrzymane – nawet pod wodą, pod którą mogą wytrzymać naprawdę długo, spacerując po dnie.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: pustynie
Typ: 2
Mięso: 2/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Atakuje przy użyciu wielkich szczypiec oraz groźnego ogona.
Statystyki: S: 4| W: 1| Z: 4| M: 0| P: 2
Inne: Nie może pływać, ale może spacerować po dnie zbiorników wodnych. W kolcu jego ogona znajduje się kwas.
Przybiera postać bardzo chudego stwora. Ma cztery proporcjonalnie przydługie kończyny na których chodzi i wykrzywiony w łuk kręgosłup, którego kręgi można policzyć z daleka. Cała sylwetka istoty jest w sinych odcieniach, a cienką skórę w wielu miejscach zdobią przebarwione plamy oraz napuchnięte od działania wody wypustki. Skowycząco zawodzą, klekoczą i bulgoczą, a z ich paszczy zawsze wywieszony jest długi język.
Są bardzo agresywne i strzegą swych zbiorników wodnych. Topią nieostrożnych, pływając zwinnie niczym ryba.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Zbiorniki Słodkowodne i Słonowodne (brzeg), Mokradła
Typ: 2
Mięso: 0/4, zatrute
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Próbują wciągnąć przeciwnika pod wodę i utopić.
Statystyki: S: 3| W: 2| Z: 3| M: 0| P: 1
Inne: Może przebywać w głębinach. Odporny na ataki bazowane na żywiole wody.
Olbrzymich rozmiarów jaszczurki, o dużej głowie, szerokiej i grubej szyi oraz baryłkowatym tułowiu barwy ciemnobrązowej, zwieńczonym morderczym ogonem, którego cios potrafi łamać kości. Drapieżniki te są w walce nieustępliwe i często atakują stworzenia znacznie większe od siebie. Polują z zasadzki, najczęściej sięgając po gardło, bądź delikatne partie ciała zwierzyny, którą doprowadzają do wykrwawienia. Ich ślina jest niezwykle toksyczna w związku z pozostającymi między zębami resztkami gnijącego miejsca, które jest pożywką dla wielu różnych bakterii.
Prowadzą dzienny tryb życia, noce przesypiając w wykopanych norach.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Lasy
Typ: 2
Mięso: 2/4
PA do rozdania: 6
Sposób walki: Uderzeniem masywnego ogona próbują przewrócić przeciwnika, aby następnie zębami sięgać po punkty witalne.
Statystyki: S: 3 |W: 2 |Z: 3 |M: 0 |P: 1
Inne: –
Dłuższy nawet od smoka wężowego, o średnicy ciała długości lisa, ten niesamowicie silny i morderczy drapieżnik potrafi powalić nawet największe zwierzęta, jeśli tylko uda mu się owinąć wokół ich ciał. Nie tyle dusi ofiary, co dosłownie je miażdży, po czym połyka w całości. Nie poluje jednak za często – jeden sowity posiłek raz na kilka długich księżyców jest w pełni satysfakcjonujący dla jego dużego organizmu.
Występuje głównie na terenach podmokłych, gdzie nie sposób go dostrzec. Ciało tego przerośniętego gada zdobią ciemne łuski, zazwyczaj zielonkawe, bądź brązowawe. Płaskie głowy o bystrych oczach i kociej źrenicy niekiedy zdobione są "zaczesanymi" do tyłu kolcami, które widać także na ogonie. Niektóre osobniki posiadają kobrze kołnierze o powierzchni zarówno gładkiej, jak i opisanej błoną. W tym wydaniu rzeczone błony również znajdują się bliżej końca ogona.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Mokradła
Typ: 2
Mięso: 3/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Atakuje znienacka, hakowatymi zębami próbując wczepić się w ciało przeciwnika. Następnie oplata się dookoła i miażdży kości oraz organy. Kiedy mu się nie udaje, posiłkuje się kwasem.
Statystyki: S: 4| W: 2| Z: 4| M: 0| P: 1
Inne: pluje kwasem. Nie ucieka, o ile w poprzednim miesiącu był nakarmiony.
Najpowszechniej spotykany psowaty na terenach Wolnych. Wzrostem sięga smokowi do piersi, jest smukłej budowy, a gęsta sierść przybiera barwy od białoszarych, przez rudawe, po odcienie czerni. Tworzy hierarchiczne, terytorialne grupy zwane watahami, toteż wilki najczęściej spotyka się w sporych grupach, choć można natknąć się też na samotnicze młode samce. Są świetnymi tropicielami i łowcami; dzięki współpracy potrafią powalić zwierzęta o wiele większe od siebie.
- Dieta: mięsożerność
Występowanie: Lasy, Równiny
Typ: 2
Mięso: 2/4
PA do rozdania: 7
Sposób walki: Gryzą, szarpią, ściśle współpracują ze sobą. Czasem wyją, by wezwać posiłki. Nie boją się przeciwników większych od siebie, szczególnie w grupie.
Statystyki: S: 3| W: 2| Z: 3| M: 0| P: 1
Inne: –
Licznik słów: 1390
| Link: | |
| BBcode: | |
| Ukryj linki do postu |
[ ■ CHAŁKA | ■ KRUCZKE | ■ WAŻKA ]
Jeżeli potrzebujesz pomocy, rady lub zauważyłeś jakieś
nieprawidłowości – sprawdź do kogo najlepiej się zwrócić!
Czasami lawina uzależniona jest od pojedynczego płatka śniegu.
Czasami kamyk zyskuje szansę odkrycia, co mogłoby się stać, gdyby tylko odbił się w innym kierunku.
Jeżeli potrzebujesz pomocy, rady lub zauważyłeś jakieś
nieprawidłowości – sprawdź do kogo najlepiej się zwrócić!
Czasami lawina uzależniona jest od pojedynczego płatka śniegu.
Czasami kamyk zyskuje szansę odkrycia, co mogłoby się stać, gdyby tylko odbił się w innym kierunku.
- Administrator
- Smoków Wolnych Stad
-
- Posty: 20719
- Rejestracja: 30 paź 2022, 23:51
Drapieżniki
Opisy Drapieżników :: część Ż
Żmijoptak
Długie niczym przeszło dwa smocze ogony stworzenia, które przypominają skrzydlate węże. Ich głowy są jednak ptasie, zwieńczone solidnym dziobem, czoła najczęściej przyozdobione bujniejszą pierzastą grzywą, jako że mniejsze pióra, stosunkowo twarde i gładko do siebie przylegające, otulają całe ich ciała oraz trzy pary skrzydeł na nich rozmieszczone. Żmijoptaki nie posiadają żadnych innych kończyn, a barwy ich ciał są zawsze pięknie kolorowe – nigdy czarne, białe, czy brązowe. Końcówki ich ogonów zdobi najczęściej pierzasty wachlarz.
Ptaki te całe życie spędzają wśród chmur otwartych przestrzeni, gdzie polują. Na ląd schodzą tylko w celu zniesienia jaj, których nie muszą ogrzewać. Gniazda ulokowane są najczęściej na wysokich nadmorskich klifach i samice zażarcie ich strzegą.
To wyglądające jak zwierzęta, magiczne istoty wielkości dorosłego wilka. Część żywiołaków wygląda jakby były bezpośrednio zrobione z pierwotnej formy swojego żywiołu, a inne są niezwykle podobne do zwykłych zwierząt i pokryte całkowicie namacalnymi piórami, łuskami lub futrem. Nawet takie żywiołaki zawsze mają jakąś cechę zdradzającą ich żywioł (np. koń z płomienną grzywą, wilk z lodowymi kolcami na karku, jeleń z porożem wyglądającym jak gałęzie drzewa, czy ptak przez którego rozwiane pióra przebiega prąd). Jeśli jednak uda się zranić żywiołaka to okaże się, że w środku nie zobaczymy krwi. Natomiast wcześniej wspomniane pokrywy ciała, odczepione od właściciela, rozpadają się. Nie jest wiadome skąd pochodzą, chociaż niektóre legendy sugerują ich połączenie z nimfami.
Smok
Odnotowywane są także nieczęste przypadki kanibalizmu wśród smoczej rasy. Pełne ciało smoka jest warte 6/4 mięsa: po 1/4 za każdą kończynę i ogon. Skrzydła same w sobie nie stanowią pożywienia, gdyż ich umięśnienie tkwi głównie w torsie. Smoki wywernowe są warte 4/4 mięsa ze względu na brak przedniej pary łap, natomiast cała masa smoków wężowych tkwi w ich torsie. Smocze jaja i smoki, które nie ukończyły jeszcze 15 księżyców życia, nie niosą ze sobą żywieniowej wartości.
Występowanie drapieżników:
Żmijoptak
Długie niczym przeszło dwa smocze ogony stworzenia, które przypominają skrzydlate węże. Ich głowy są jednak ptasie, zwieńczone solidnym dziobem, czoła najczęściej przyozdobione bujniejszą pierzastą grzywą, jako że mniejsze pióra, stosunkowo twarde i gładko do siebie przylegające, otulają całe ich ciała oraz trzy pary skrzydeł na nich rozmieszczone. Żmijoptaki nie posiadają żadnych innych kończyn, a barwy ich ciał są zawsze pięknie kolorowe – nigdy czarne, białe, czy brązowe. Końcówki ich ogonów zdobi najczęściej pierzasty wachlarz.
Ptaki te całe życie spędzają wśród chmur otwartych przestrzeni, gdzie polują. Na ląd schodzą tylko w celu zniesienia jaj, których nie muszą ogrzewać. Gniazda ulokowane są najczęściej na wysokich nadmorskich klifach i samice zażarcie ich strzegą.
- Dieta: wszystkożerność
Występowanie: Równiny (w powietrzu)
Typ: 3
Mięso: 4/4
PA do rozdania: 9
Sposób walki: atakują przy pomocy magii.
Statystyki: S: 7 |W: 3 |Z: 7 |M: 7 |P: 2
Inne: Może latać. Może używać magii.
To wyglądające jak zwierzęta, magiczne istoty wielkości dorosłego wilka. Część żywiołaków wygląda jakby były bezpośrednio zrobione z pierwotnej formy swojego żywiołu, a inne są niezwykle podobne do zwykłych zwierząt i pokryte całkowicie namacalnymi piórami, łuskami lub futrem. Nawet takie żywiołaki zawsze mają jakąś cechę zdradzającą ich żywioł (np. koń z płomienną grzywą, wilk z lodowymi kolcami na karku, jeleń z porożem wyglądającym jak gałęzie drzewa, czy ptak przez którego rozwiane pióra przebiega prąd). Jeśli jednak uda się zranić żywiołaka to okaże się, że w środku nie zobaczymy krwi. Natomiast wcześniej wspomniane pokrywy ciała, odczepione od właściciela, rozpadają się. Nie jest wiadome skąd pochodzą, chociaż niektóre legendy sugerują ich połączenie z nimfami.
- Dodatkowe uwagi:
– Żywiołak utrzymuje tę samą formę przez całe życie.
– Gatunek formy żywiołaka musi występować na terenach Wolnych Stad i nie może być zwierzęciem fantastycznym (gryf, demon itp.)
– Aby zdobyć żywiołaka o formie "egzotycznego" gatunku (nie występującego na SWS np. lew, surykatka, paw, człowiek) należy użyć nagrody z loterii, zdobyć na misji lub użyć atutu wierny druch. Więcej info tutaj.
– Skrzydlata forma umożliwia latanie nie-powietrznym żywiołakom. Powietrzne żywiołaki mogą latać nawet bez posiadania skrzydeł.
– Wielkość "wilka" jest umownym określeniem wzrostu wielkości żywiołaków. W przypadku czworonogów sprawa jest prosta, wysokość w kłębie żywiołaków mieści się w obrębie 50-100 cm zależnie od gatunku zwierzęcia. Natomiast do innych kształtów ciała, trafniejszym określeniem byłaby "objętość". np. Żywiołak człowiek byłby wysokości wilka stojącego na dwóch łapach. Natomiast żywiołaki przybierające formy zwierząt bardzo długich, jak węże, łatwiej jest określić gdy są zwinięte. Rozmiarem przypominają pytony siatkowe lub anakondy.
- Żywiołak ognia
Prawdziwą esencją żywiołaków ognia są płomienie kryjące się wewnątrz ich ciał zbudowanych z popiołu i węgla. Z rzadka pojawiają się elementy z zastygłej lawy. Dzięki wbudowywaniu tego co spalą we własne ciała, są w stanie przeprowadzać interakcje z otoczeniem bez palenia wszystkiego, równocześnie chroniąc wewnętrzne płomienie przed łatwym zgaszeniem. Zawsze są gorące w dotyku, zazwyczaj miękkie, chociaż zdarzają się osobniki o twardych łuskach i szorstkiej sierści. Ich namacalne części występują w kolorach od bieli do czerni, czasem brunatnym, żółciach i pomarańczach, natomiast różne żarzące lub płonące elementy dodają im kolorytu.
Najlepszym sposobem na walkę z żywiołakiem ognia jest próba zgaszenia go, np. wodą lub piaskiem. Wiatru trzeba używać ostrożnie, bo słaby podmuch może podsycić płomienie stworzenia. Jeśli jednak nie mamy do dyspozycji nic innego niż nasze własne łapy, należy działać niezwykle szybko! Smok da rade zranić żywiołaka ognia pazurami, ale chwila zawahania i skończymy z poparzoną łapą. Jeśli używasz kwasu, natychmaist po splunięciu należy się wycofać bo wytworzą się toksyczne opary!
Znane zachowania: Wiedzie samotniczy tryb życia. Nie lubią żywiołaków wody, lubią żywiołaki powietrza (bez wzajemności), neutralne w stosunku do ziemi. Znane jest obserwowanie zachowań takich jak "zjadanie" gałązek i innych łatwopalnych przedmiotów.
Sposób walki: tylko ogniste ataki magiczne.
Dieta: kamieniożerność.
Inne: niewrażliwy na ataki związane z ogniem ; podatny na wodę i zimno i zasypanie piaskiem; zanurzenie w wodzie nawet na chwilę może być śmiertelne ; napastnik atakujący fizycznie ma +2ST do akcji (nie wliczając rodzajów, na które żywiołak jest podatny) ; napastnik otrzymuje ranę lekką, jeśli złapie/przytrzyma żywiołaka mając z nim bezpośredni kontakt fizyczny.
Forma: dowolna, poza wodnymi stworzeniami
Typ: 3
PA do rozdania w momencie oswojenia: 8
Populacja: spora
Statystyki:
S: 0| W: 3| Z: 0| M: 6 | P: 1
Mięso: 0, po zabiciu smok znajduje kamień szlachetny.
Żywiołak ziemi
Są to najcięższe ze wszystkich żywiołaków, ponieważ ich ciała są stworzone z różnego rodzaju skał i gleb. Przywodzą na myśl ciasno ze sobą złączone ożywione skały, do tego nie raz są porośnięte gęstą roślinnością. Ze względu na różnorodność materiałów z których są zbudowane, mogą występować w naprawdę wielu kształtach i kolorach. Chociaż rośliny je porastające technicznie nie są częścią ich ciała, z pomocą swojej magii podświadomie je żywią i kształtują tak, by spełniały rozmaite funkcje estetyczne i sensoryczne.
Żywiołaki ziemi to chyba najłatwiejsze do zrozumienia żywiołaki. Można je bez problemu dotknąć, a one mogą dotknąć ciebie. Aby je zranić trzeba próbować odrywać kawałki ich ciała. Unikaj drapania, nie zrani to skały, ale zaboli twoje uszy.
Znane zachowania: Wiedzie samotniczy tryb życia. Neutralne nastawienie do innych żywiołaków.
Sposób walki: ataki magiczne związane z ziemią i roślinami, może też walczyć czysto fizycznie bez użycia magii.
Dieta: kamieniożerność.
Inne: niewrażliwy na ataki związane z ziemią i rany cięte (drapanie) ; podatny na kwas; napastnik atakujący fizycznie ma +2ST do akcji (nie wliczając rodzajów, na które żywiołak jest podatny) ; nie może pływać, ale potrafi chodzić po dnie zbiorników wodnych.
Forma: dowolna, poza zwierzętami latającymi i stworzeniami, które nie mogą poruszać się na lądzie (ryby, delfiny itp.)
Typ: 3
PA do rozdania w momencie oswojenia: 8
Populacja: spora
Statystyki:
S: 6| W: 3| Z: 1| M: 6 | P: 1
Mięso: 0, po zabiciu smok znajduje kamień szlachetny.
Żywiołak wody
Ciała żywiołaków wody składają się wody lub lodu. Żywiołaki będące poruszającą się płynną wodą, bez zewnętrznej okrywy, reagują bardzo agresywnie na próbę wpychania łap do ich wnętrza. Ich formę trzyma w miejscu bardzo silne napięcie powierzchniowe, przez co od zewnątrz w dotyku przypominają chłodną galaretkę. Natomiast okrywy (futro/łuski/pióra) żywiołaków wyglądających jak zwykłe zwierzęta są zawsze mokre. Kolory żywiołaków wody się różnią w zależności od wód z jakich pochodzą. Od krystalicznie czystej, po błotnisto brązową najczęściej obserwowaną wśród żywiołaków z bagien. Zdarza się nawet widzieć głębokie barwy mórz.
Ogień i wysoka temperatura są bardzo niebezpieczne dla żywiołaków wody, dlatego z siarczystą wzajemnością nie cierpią żywiołaków ognia. Najbardziej krzywdzące są dla nich ataki, które zmniejszają ilość wody w ich ciałach, a więc można próbować rozchlapać płynne żywiołaki i rozkruszyć te zlodowaciałe.
Znane zachowania: Wiedzie samotniczy tryb życia. Nie lubią żywiołaków ognia. Zaobserwowano żywiołaki wody używające zlodowaciałych łapek aby podnosić przedmioty i nie zostawiać mokrych śladów za sobą.
Sposób walki: wodne i lodowe ataki magiczne, mając lodową formę może walczyć fizycznie.
Dieta: kamieniożerność.
Inne: niewrażliwy na ataki związane z wodą i lodem ; podatny na ogień, ciepło i kwas ; napastnik atakujący fizycznie ma +2ST do akcji (nie wliczając rodzajów, na które żywiołak jest podatny) ; nie może wędrować po terenach pustynnych
Forma: dowolna
Typ: 3
PA do rozdania w momencie oswojenia: 8
Populacja: spora
Statystyki:
S: 0| W: 3| Z: 0| M: 6 | P: 1
Mięso: 0, po zabiciu smok znajduje kamień szlachetny.
Żywiołak powietrza
Są najlżejsze ze wszystkich żywiołakow, a może i zwierząt ogólnie. Ich ciała są zrobione z trudnego do określenia puszystego („piankowego”) materiału wizualnie przypominającego chmury oraz z gwałtownie wirującego powietrza. Zdarza się że wściekłe żywiołaki przybierają ciemną barwę i ciskają błyskawicami w obiekt zirytowania. Należą do bardziej różnorodnych i kolorowych żywiołaków. Nie tylko mogą przybierać barwy chmur ale również świetliste kolory wzięte prosto z mieniącej się tęczy. Bardzo źle reagują na ekstremalne temperatury, w tym smoczy ogień i lód, w innym przypadku należy próbować przerwać ciągłość ich ciała.
Znane zachowania: Wiedzie samotniczy tryb życia. Nie lubią żywiołaków ognia. Ich sposób interakcji ze światem to podmuchy wiatru oraz powietrze pod wysokim ciśnieniem utrzymywane np. na łapach by coś chwycić.
Sposób walki: tylko powietrzne ataki magiczne (w tym elektryczne).
Dieta: kamieniożerność.
Inne: niewrażliwy na ataki związane z powietrzem (w tym elektryczność) oraz kwas; podatny na skrajne różnice temperatur, w tym lód i ogień ; napastnik atakujący fizycznie ma +2ST do akcji (nie wliczając rodzajów, na które żywiołak jest podatny). Nie potrafią się zanurzyć w wodzie, unoszą się po jej powierzchni jak balon.
Forma: dowolna
Typ: 3
PA do rozdania w momencie oswojenia: 8
Populacja: spora
Statystyki:
S: 0| W: 3| Z: 0| M: 6 | P: 1
Mięso: 0, po zabiciu smok znajduje kamień szlachetny.
- Żywiołak ognia
Smok
Odnotowywane są także nieczęste przypadki kanibalizmu wśród smoczej rasy. Pełne ciało smoka jest warte 6/4 mięsa: po 1/4 za każdą kończynę i ogon. Skrzydła same w sobie nie stanowią pożywienia, gdyż ich umięśnienie tkwi głównie w torsie. Smoki wywernowe są warte 4/4 mięsa ze względu na brak przedniej pary łap, natomiast cała masa smoków wężowych tkwi w ich torsie. Smocze jaja i smoki, które nie ukończyły jeszcze 15 księżyców życia, nie niosą ze sobą żywieniowej wartości.
Występowanie drapieżników:
Równiny: chochlik, goblin, kobold, licho, orzeł, ryś, kotołak, hipogryf, puma, cudorośl lądowa, gryf, żywiołak ziemi, żmijoptak (w powietrzu)
Lasy: chochlik, ekimma, goblin, kruk, kuroliszek, licho, orzeł, ryś, harpia, waran, wilk, hazyliszek, indrik, cudorośl lądowa, leszy, niedźwiedź brunatny, bies, demon, żywiołak ziemi
Góry: chochlik, ekimma, kobold, kruk, kuroliszek, orzeł, ryś, chmurnik, harpia, hipogryf, puma, feniks (przy wulkanie), gryf, niedźwiedź brunatny, bies, demon, mantykora, żywiołak ognia (przy wulkanie), żywiołak powietrza
Pustynie: kąsacz, kobold, sęp, chmurnik, kondor wielki, kotołak, hiena, klejnotnik, skorpion olbrzymi, feniks, manta piaskowa, pustynny goniec, demon, skolopendra olbrzymia, żywiołak ognia
Mokradła: błotnik, kobold, kuroliszek, mamuna, brzeginia, salamandra lodowa/ognista, topielec, aligator, wąż błotny, błotoryj, cudorośl lądowa, amemait, hydra, żywiołak wody
Rzeki i jeziora: goblin (na brzegu), kobold (na brzegu), mamuna (na brzegu), salamandra lodowa/ognista, topielec, aligator, błotoryj (na brzegu), cudorośl wodna, kelpie, hydra, żywiołak wody
Morze (brzeg): goblin, kobold, mamuna, salamandra lodowa/ognista, topielec, harpia morska, helpie, hydra, żywiołak wody
Morze (głębiny): barakuda, delfin, druzgotek, gorgonida, murena, brzeginia, meduza tygrysia, siedmiornica olbrzymia, harpia morska, lampart morski, cudorośl wodna, kelpie, rekin, lewiatan, żywiołak wody
Licznik słów: 1648
| Link: | |
| BBcode: | |
| Ukryj linki do postu |
[ ■ CHAŁKA | ■ KRUCZKE | ■ WAŻKA ]
Jeżeli potrzebujesz pomocy, rady lub zauważyłeś jakieś
nieprawidłowości – sprawdź do kogo najlepiej się zwrócić!
Czasami lawina uzależniona jest od pojedynczego płatka śniegu.
Czasami kamyk zyskuje szansę odkrycia, co mogłoby się stać, gdyby tylko odbił się w innym kierunku.
Jeżeli potrzebujesz pomocy, rady lub zauważyłeś jakieś
nieprawidłowości – sprawdź do kogo najlepiej się zwrócić!
Czasami lawina uzależniona jest od pojedynczego płatka śniegu.
Czasami kamyk zyskuje szansę odkrycia, co mogłoby się stać, gdyby tylko odbił się w innym kierunku.
