Warkocz Komety

[Warkocz Komety]

Do Immanora razem z Budowniczym Ruin pod posągiem Immanora:

// Kontynuacja wątku ze Świątyni

On i jego rajski towarzysz stanęli przed kamienną podobizną Immanora. Nari nie wyglądał na takiego, który miałby pomysł jak zacząć. Wasak też nie wiedział, postanowił więc improwizować. Odchrząknął, acz głos nadal miał naturalnie skrzekliwy.
– Immanorze, przybyliśmy do ciebie, by prosić cię o pomoc! – Uf, chyba trochę za głośno. No nic. Jak pierwsze zanurzenie przy nauce pływania. Najtrudniej zawsze zacząć. – Mój przyjaciel Nari bardzo chciałby mieć skrzydła, bo niestety urodził się bez nich. Proszę cię Immanorze o skrzydła dla mojego przyjaciela, byśmy mogli wspólnie latać i cieszyć się wolnością. – Każde kolejne słowo przychodziło łatwiej i bardziej gładko. I o dziwo, Wasak naprawdę wierzył, że jego słowa mogą być usłyszane.

Echo prośby przebrzmiało. Piastun spojrzał na Skrzącego nefrytowymi oczami i zachęcił go wskazując ruchem łba na posąg.

Skrzący Kolec

Rajski smok zapatrzył się w lico Immanora. Imię tego boga i jego pozycję Nari poznał dosłownie przed chwilą, ufając słowom Wasaka.
Nari skulił nieco uszy, kiedy doniosły głos towarzysza odbił się echem po ścianach świątyni. Sam Wasak też chwilę potem chyba się zreflektował. Dokończył jednak gładko i składnie, a Nari już teraz wiedział, że nie będzie w stanie w taki sam sposób zebrać swoich myśli. Po spojrzeniu bagiennego smoka wyczuł, że teraz on powinien coś powiedzieć. W końcu to przecież o jego skrzydła chodziło.
– Proszę, Immanorze! – Odezwał się w końcu, zdobywając się na odwagę. – Mogę tylko patrzeć, jak moi towarzysze latają po niebie, a ja nie jestem w stanie ich sięgnąć. Choćbym biegł nie wiem jak szybko, nie potrafię ich dogonić! – Nie był tak elokwentny jak Wasak, ale postarał się powiedzieć coś z sensem, a najważniejsze, że było to szczere. Marszczył przy tym brwi w uczuciu niesprawiedliwości, smutku i niezrozumienia, dlaczego właśnie on nie dostał takiego daru od losu.

[Immanor]

Echo głosu Skrzącego Kolca rozbrzmiało w świątyni, odbijając się od jej ścian. Zdawać by się mogło, że podobnie jak wielu innych przed nim, jego modlitwa zostanie tylko wysłuchana, jednak grzbiet młodzieńca otuliło łagodne ciepło, niczym promienie wczesnego letniego słońca.
– Patrz nie w górę, lecz przed siebie. Nie każda podróż wymaga lotu, i nie każda wysokość zdobywana jest w powietrzu. – Rozbrzmiał w jego głowie głos Immanora.

Nawet po paru minutach ciepło nie osłabło, choć nie niosło ze sobą mocy, która mogłaby odmienić ciało młodego smoka. Było jedynie obecnością. Cichą, niezmienną, akceptującą. Jak promień słońca, który ogrzewa, lecz nie zmusza do wzrostu.

[Warkocz Komety]

Po bardzo interesującym spotkaniu na świątynnym placu, Nari stwierdził, że wejdzie do świątyni, choć nie był pewien, czy tego potrzebuje, ani czego właściwie chce w jej wnętrzu szukać. Pamiętał mniej więcej układ jaskiń, wiedział, że do drewnianego posągu Aterala trzeba zejść wąskim i krętym korytarzem. Tam dzisiaj nie miał ochoty wchodzić.

Poszedł dalej, do głównej komnaty i rozejrzał się. Przypomniał sobie gdy dawno temu przyprowadził go tu Wasak i zwiedzali posągi, trochę bardziej jak muzeum niż miejsce kultu. W końcu jednak pomodlili się przez posągiem wybranym boleśnie przypadkowo i wtedy po raz pierwszy było mu dane usłyszeć głoś boskiej istoty. To, co wtedy usłyszał niekoniecznie spełniło jego pragnienia, ale z pewnością pozostawiło ślad w pamięci, który mógł co jakiś czas wspominać.

Jego kroki skierowały się w lewo, do groty z ołtarzem. Na piedestale rajski smok zatrzymał wzrok tylko na chwilę, by móc zatrzymać go na dłużej na posągu smoczycy, która wyglądała tak, jakby z jej oczu toczyły się kryształowe łzy. Przy pierwszej wizycie tylko się jej przyglądał, ale tym razem zdecydował się podejść bliżej. Odważył się też wyciągnąć łapę ku kamiennemu policzkowi i choć ledwie sięgał, dotknął go, palcem śledząc drogę brylantowych łez.
– Dlaczego płaczesz? – zapytał szybciej, niż zdążył pomyśleć. Jego głos miękko osiadł na echu groty, przepełniony współczuciem i empatią. Nariemu było szkoda nawet kamienia. – Dlaczego bogowie płaczą?

Lahae

[Lahae]

Atmosfera wokół stała się gęsta i ciężka. Nari czuł, jakby coś goprzygniatało; jakby grawitacja stała się silniejsza, powietrze mocniejsze, a światło słabsze. Tkwił na nim wzrok; nie ie oczy, lecz spojrzenie, wrażenie bycia obserwowanym, choć żadnego stworzenia w pobliżu nie widział.

Trwało to dosłownie przez pół mgnienia oka; sylwetka zielonej smoczycy pojawiła i zniknęła, niczym któtkie odbicie światła. Czy Nari ją znał...? Możliwe... ale na pewno nie tak wyglądającą. To był jednak koniec wizji. Powietrze powoli zaczęło się rozrzedzać, stopniowo wracając do normy.

Poczucie ciężaru utrzymywało się jednak w Narim jeszcze długo.

Warkocz Komety

[Warkocz Komety]

Nari poczuł na sobie jakiś dziwny ciężar. Choć nic na niego fizycznie nie naciskało, miał wrażenie, że powietrze zgęstniało i zrobiło się jakoś duszno. Zmrużył ślepia a potem zamrugał nimi kilka razy, gdy i wizja zaczęła mu płatać figle, a szersze rozwarcie powiek nie sprawiło, że stało się jaśniej (chwilę temu na pewno było jaśniej!).
Spojrzał na posąg bogini, a potem rozejrzał się dookoła. Jego wzrok zawisł na zielonej smoczycy.
– Lahae? – zapytał, spodziewając się, że może to być bogini, w końcu przed sekundą pytał ją o coś. Na próżno jednak ruszał pyskiem, bo w ułamku sekundy to, co widział, zniknęło, zupełnie tak, jakby nigdy nic oprócz niego w danej chwili i miejscu nie istniało.
Może właśnie tak było. Może to tylko zmysły płatały mu figla? Słyszał o Lahae, że jest panią snów. Być może był zbyt rozbudzony, by móc ją widzieć dłużej.
Stał jeszcze chwilę przed posągiem, ale im więcej czasu mijało, tym bardziej był pewny, że nic więcej się nie stanie. Pozostał tylko dziwny ciężar, bez wątpienia duchowy...
Uzdrowiciel westchnął zrezygnowany. Nim odszedł, jeszcze raz spojrzał na kamienną sylwetkę Lahae. W przypływie impulsu wyciągnął z torby pojedynczą gałązkę kwitnącej lawendy, którą wetknął podobiźnie bogini za ucho w ramach prezentu czy może "ofiary", choć sam tak by tego nie nazwał.
Potem wrócił do domu.

/zt