Gratka Niedźwiadka

Niedźwiedź przywędrował do świątyni i skierował się pod posąg Naranlei. Nie miał nic przy sobie i siedział tak sobie chwilę zbierając w sobie odpowiedni rytm, który wystukiwał pazurem w posadzce. Stukot niósł się echem po szerokim pomieszczeniu.
Księżycu, srebrny księżycu, oświetl nasze ziemie
Jak świetliste ćmy na nocnym niebie

Obudź się Księżycu, przegoń cienie
Niech umkną na twej magii mgnienie

Wątpliwości zimne kajdany
Zagubienia ciąg przerwany

Dla tych którzy szukają światła i wierzą w ciebie
szukają nadzei w Księżycu na nocnym niebie

Niech świat na nowo pozna
i twojego światła dozna!

Milczał chwilę, po tym jak jego pieśń ucichła. Nie był ani zbyt długa, ani skomplikowana, ale kryło się w niej proste, pierwotne uwielbienie dla tajemniczej mocy dostojnej bogini.

– Dzień dobry Naranleo. Przyszedłem by ci podziękować za nominację nowej prorokini i jednocześnie chciałem zapytać... Wyglądała na bardzo mądrą smoczycę, zwłaszcza po tym co zaczęły wyprawiać Mgły. Zachować zimną krew w takiej sytuacji, nie jest łatwo. – sam miał ich za bandę chciwych hipokrytów. Korzystać z boskiej mocy każdy jeden obdartus chciał, ale przystać na respektowane przez Ziemię i Słońce zasady już nie było komu! – Ale miałem wrażenie, że kryje się w niej smutek. Nie wiem jak to określić. To przeczucie. – widział ją wtedy pierwszy raz, ale miał wrażenie że nie jest mu tak zupełnie obca jak inne smoki. – Czy mogę jej jakoś pomóc? Czy w ogóle będzie chciała ze mną porozmawiać? – zapytał, podnosząc wzrok na boginkę.

Siderius to było co innego – był jego mistrzem i członkiem stada. Z kolei Bezczas Gwiazd, wydawała mu się bardziej, odległa, niedostępna, niczym boski posąg w świątyni. Zaproszenie na kompot z jagód, pieczonego dzika i prosta rozmowa wydawały mu się być bardzo nieodpowiednie w jej przypadku.

[inspiracja muzyczna]

Naranlea

Echo pieśni jeszcze unosiło się w świątyni, gdy księżycowa poświata wokół posągu rozjaśniła się delikatnie.
– Piękna piosenka – odezwała się cicho Naranlea, z nutą melancholii. – Dziękuję, że się nią ze mną podzieliłeś.

Po zadanym przez niego pytaniu przez chwilę trwała cisza, nim bogini udzieliła na nie odpowiedzi:
– W sercu każdego długo żyjącego smoka kryje się wiele żalu. – Jej ton przygasł jeszcze bardziej. – Jeśli chcesz jej pomóc, najpierw musisz ją poznać. Prorokiem się jest jedynie z powołania, nie z natury, a Arel jest smokiem tak samo jak ty.

Światło wokół posągu lekko zadrżało, nim zniknęło całkowicie, pozostawiając wojownika sam na sam z ciszą świątyni.

Smoki Wolnych Stad