Smoki Wolnych Stad

* * *

Tym razem zrezygnował z późnonocnych godzin i osiadł przy parującym źródle o wczesnym świcie, po czym wiadomością mentalną wezwał swojego ojca. Byli umówieni już jakiś czas temu, toteż Pełnia na pewno miał świadomość, że któregoś dnia się spotkają. Sprawa była wyjątkowo prosta – Amaurot osiągnął już stosowny wiek, dzięki któremu mógł rozwinąć swoje maddarowe zdolności. Jego ciało potrafiło znieść gęstszą moc, większą jej ilość, a umysł przerobić to w potężniejsze twory, toteż nie było co zwlekać, jak tylko się na tym skupić, a nikt inny jak Wspomnienie nie był tak dobrym nauczycielem.

/daddy

Zadarł kanciasty łeb i spojrzał w kierunku obozu. Usłyszał wezwanie od Wspomnienia Nocy, a woli ojca nie należało ignorować, zwłaszcza że jego perswazja była silna u podstaw i argumentami zgniatała przypowiastki Poranka kciukiem. Najwidoczniej działo się coś ważnego i nie powinien kazać rodzicowi czekać, toteż rozłożył skrzydła i bez słowa wzbił się ku niebu, by ruszyć w drogę powrotną.

zt

Nie dość, że został wydelegowany do jakiegoś dziwnego zwiadu z kimś zupełnie obcym, pochodzącym z Ziemi, to jeszcze miał za to płacić. Płacić, co ważniejsze, swoimi ciężko zdobytymi skarbami, które tak, jak wszystkie inne, otrzymał w prezencie. Rozumiał jednakże, że był to kolejny krok aby nabył choć krztę ogłady i pokory, by zdobył się na pomoc innym i by zrozumiał, że dobro materialne nie było wszystkim.
Albo po prostu dał się zrobić w konia.
Był głupi jak but, mogło tak być.
Rzucił dary na ziemię i przymrużył żółto-niebieskie ślepia, podejrzliwie łypiąc na znajdującą się tu smoczycę. A więc to ona. W porządku.

/onyks, 8/4 pożywienia (mięso) za misję 21.08

Uwypuklające się zniecierpliwienie Poranka było coraz bardziej wyraziste i zarysowane, co Grzmiącego na swój sposób po prostu bawiło. Pewnie. Z biegiem rozmowy zauważał, że mógł wybrnąć z pewnych sytuacji inaczej, mógł nie marnować swoich sił na walkę z byle kim, mógł robić za bohatera rozdzielającego pisklęta, ale jednocześnie postanowił iść po prostu w zaparte, jako że swoje rozwiązania wciąż widział jako te poprawne, pomijając już fakt, że albo Astral mieszał się w swoich bajkach, albo coraz lepiej mu szło branie syna Pełni pod łuskę.
– Jeśli rodzice domniemanych piskląt są w pobliżu, sami mogą ruszyć zady i je rozgonić. Po co mam się w ogóle w to mieszać? – zadał pytanie retoryczne, jako że w ogóle nie oczekiwał odpowiedzi. Sprawi przykrość pisklętom? Trudno. Życie łatwe nie było, nie pierwszy i nie ostatni raz przyjęłyby siarczystego liścia w pysk. Rozgniewa rodziców? Co zatem robili do tej pory?
– Gdyby moje dzieci zaś pozwoliły komuś obcemu wyrwać sobie kamień, mogłyby zapomnieć o nazywaniu mnie ojcem – podsumował krótko.

Uśmiechnął się litościwie do Poranka, ale nie powiedział ani słowa, nie chcąc mu już przerywać. Był jednak coraz bardziej przekonany o mocnej teoretyczności tych nauk i braku ich zastosowania w rzeczywistości. Skoro Ziemisty nigdy nie znalazłby się w takiej sytuacji to skąd mógł mieć pojęcie, jak sobie z nią poradzić i czy jego technika naprawdę by zadziałała? Dlaczego w ogóle dawał przykłady i uczył o czymś, o czym w praktyce nie miał zielonego pojęcia? W ogóle mu się to nie podobało, ale jak już tu był to nie miał innego wyjścia jak spotkanie po prostu odbębnić. Ostatecznie niczego z tego zbioru bajek nie będzie musiał stosować w końcowym rozrachunku.
– Zawsze mogą najpierw na Tobie zarobić, a później Cię zabić, pozbywając się tym samym jedynego świadka. Ja bym tak zrobił, będąc wściekłym Plagijczykiem. – Co do wojny z całym sojuszem to nie był tego taki pewien. Sprawa była mimo wszystko delikatna i szczerze wątpił, aby Ziemia wypowiedziała wojnę Pladze tylko dlatego, że ta narobiła sobie mniejszej lub większej kaszany u Wody. Nie uważał umowy dwóch stad za aż tak wiążącą. Sojusz można zerwać w każdej chwili, a w chwili wojny nie poniesie się konsekwencji, będąc zaledwie czyimś wsparciem po drugiej stronie barykady.
– To proste – powiedział – zabrałbym kamień dla siebie. Gdzie dwóch się bije tam trzeci korzysta. – Taaa... chyba nie można po nim było oczekiwać żadnej innej odpowiedzi.

Przechylił łeb na bok. Walka na argumenty z pewnością niewiele tu zdziała, jako że na praktycznie każde pytanie i stwierdzenie Poranka Grzmiący posiadał już stosowną ripostę, lecz większość postanowił zachować dla siebie. Nie przyszedł tu zderzać z nim swoich własnych przekonań i argumentów. Miał go wysłuchać i na tylko tyle oraz aż tyle był w stanie się zdobyć.
– Dobrze wiesz, że Plagusy dedukcję mają nie większą niż pluskwy. Są ostatnim sortem z którym starałbym się dyskutować, tak samo jak dzikie smoki, ale załóżmy, czysto hipotetycznie, że masz rację, że opłaca się marnować czas na udowadnianie byle ścierwu, aby dało sobie spokój – zaczął, dając swojemu mini-mistrzowi szansę na wykazanie się, jako iż to nie Grzmiący Kolec był tu od przekazywania wiedzy, ale niegdysiejszy adept Zmąconego Błysku, a idąc tym tokiem myślenia to nie mięsisty przygłup winien doszukiwać się rozwiązania trudnych sytuacji. Uważał, że miały być mu one podstawione pod nos jak na złotej tacy.
– Powiedz mi, jak Ty załatwiłbyś taką sytuację. Smok, który pierwej woli gęgać, niżeli pozbawiać języka.

Bystre posunięcie. Zdecydowanie za bystre, jak na możliwości Grzmiącego. Sam z pewnością nie wpadłby na to, żeby po prostu czymś się osłonić, ale inteligencja nie zawsze kroczyła w parze z siłą, a już na pewno nie kiedy część jednego i drugiego była wypychana przez ślepą pychę.
– ... – że co, przepraszam? Rozwiązywanie konfliktów drogą pokojową? Grzeczne przekonywanie kogoś do swoich racji? Nie. – Żartujesz sobie – syknął niewdzięcznie i z niedowierzania aż otworzył szerzej oczy. Przecież to brzmiało jak najbardziej bezużyteczna umiejętność świata. Po co miałby suszyć sobie język, marnować czas i nadwyrężać struny głosowe, kiedy konflikt mógł pokojowo zakończyć przyjacielskim mordobiciem?
Teraz wiedział, dlaczego ojciec był tak tajemniczy w kwestii tych nauk i dlaczego jasno dał mu do zrozumienia, jak bardzo są ważne. Kpina.
– Strzelę Ci w łeb i albo zaczniesz się bronić, albo będziesz miał problem.

Tym razem w miejscu pisklęcia zjawił się jednak Amaurot. Nie można powiedzieć, że na szczęście Gwieździstego Poranka, jako że użeranie się z pełnymi energii i ciekawości pisklętami z pewnością mogło być przyjemniejsze niż przyuczanie tego wojennego osła, który w praktycznie każdym napotkanym smoku widział tuzin wad, kwalifikujących delikwenta na natychmiastowe ścięcie, podczas gdy na czubku swojego łba widziałby jedynie złotą koronę z laurów. Niemniej jednak jeśli Pełnia coś mówi, to Pełni należy się słuchać, nawet przechodząc nastoletni bunt.
– Gwieździsty Poranku. – Przywitał się ze swoim 'uzupełniającym' mistrzem skinieniem łba. Miał szczerą nadzieję, iż się dogadają i nie będzie konieczności by wybuchać i szerzyć niesnaski, co w przypadku Grzmiącego Kolca działo się wręcz na porządku dziennym. Ups.
– Jeśli powiesz, że nie zwołałeś tej cholernej ulewy tylko po to, aby mieć wymówkę do zawinięcia się stąd w przeciągu pięciu minut to nie uwierzę – fuknął z przekąsem, może i nieco żartobliwie, acz ewidentnie będąc niezadowolonym z tego, że musiał w tak żenujący sposób moknąć. Nie musieli przecież sterczeć na deszczu. Jedno słowo i Astral dostałby specjalne zaproszenie do groty Wspomnienia Nocy... i Pełnia wcale nie musiałby o tym wiedzieć.
– Ojciec chciał, żebym zapoznał się z... czymś nowym. Brzmi tajemniczo. Oświeć mnie – zażądał, sadzając swój kolczasty kuper na piasku.

Unoszony przez ciepłe prądy powietrza wznosił się wysoko pośród chmur, nim w końcu dotarł w dobrze znane mu miejsce. Jeszcze kiedy był młody, krnąbrny i niechętny do nauki, ojciec targał go na swoim grzbiecie do Świątyni by niskim nakładem pracy a wysokim skarbca nabrał nowych sił. Od tamtego czasu zmieniło się wiele, ale nie ukrywał, że w przypadku niektórych aspektów życia warto sobie nieco ułatwić drogę ku sukcesowi.
Stanął dumnie przed Kwarcem i przyjrzał mu się uważnie, nim złożył podarki u jego stóp. Przybył tu w celu zwiększenia swojej wytrzymałości i owszem, zapewne mógł długimi wojażami oraz naukami osiągnąć to samo, lecz tym razem wyjątkowo mu się spieszyło. Był młody, niesamowicie młody, a już nie brakowało mu mocy, lecz im szybciej rósł w siłę tym mniej miał w sobie cierpliwości. Było to niesamowicie zgubne. Czekał.

/Wytrzymałość IV: 8/4 pożywienia (w tym 4/4 pierogi, 4/4 pierniczki i makowiec), ametyst, onyks, tygrysie oko, koral, szmaragd, malachit

Magia precyzyjna. Ojciec proponował mu nauki, jęczał mu o nich od dawna i nie dawał mu spokoju, ale Amaurot od zawsze chodził wyłącznie własnymi królewskimi ścieżkami. Z dwójką kompanów staruszka poleciał tam, gdzie nauczył się wszystkiego. Był bogaty, był rozpieszczany i nauczył się z tego korzystać w pełni. Zadowolony z siebie jak nigdy postawił zapłatę przed kamieniem i czekał.

/8/4 mięsa za Magię Precyzyjną 1.

Świątynia stawała się dla niego drugim domem, bywał tu częściej niż ktokolwiek przewidywał. Przestawał rozglądać się na boki, ponieważ coraz lepiej znał to miejsce. Przybył jako stały klient z kompanami ojca u boku. Tatakae i Buruu byli jego strażą oraz tragarzami, gdyż przynieśli ze sobą całą garść kamieni szlachetnych. Amaurot spojrzał wyniośle na kwarce.

/2x nefryt, turkus, bursztyn, granat, ametyst za Wytrzymałość 3

Wycieczka z kimś innym niż ojciec stanowiła dobrą odmianę. Młody książę nigdy nie ukrywał, że gardził Pajęczą Lilią i powodem jej ucieczki tak samo jak łączącymi ich więzami krwi, na które ostro spluwał, a teraz na jej miejscu pojawiła się inna smoczyca. Ostoja Zimy została zmierzona oceniającym spojrzeniem Amaurot. W jego oczach zasługiwała przynajmniej na odrobinę uznania, jako że ulepiono ją z pewniejszej gliny niż Pajęczą. Nie odezwał się, kłapnął paszczą w kierunku kwarców i podsunął im zapłatę. / 6/4 mięsa i 2/4 jaj za Skradanie 1 i 8/4 mięsa za Śledzenie 1.

Amaurot również był coraz bardziej rozdrażniony ciągłymi wycieczkami. Dlaczego nie mogli tego załatwić za jednym razem? Prychając zniesmaczony wbijał ostre pazurki w grzbiet ojca mocniej niż była konieczność. W ten sposób okazywał swoje niezadowolenie wynikające z przerwanej drzemki, aczkolwiek nauka lotu brzmiała jak coś pożytecznego. Nareszcie. / 4/4 mięsa i 4/4 owoców za Lot 1.

Średnio zadowalała go kolejna wyprawa do już raz odwiedzonego miejsca, jednakże miało to być mniej bolesne niż kłapanie dziobem i powolne przyswajanie wiedzy, które przychodziło mu wyjątkowo ciężko. Tak naprawdę mu się nie chciało, a lecąc na grzbiecie ojca mógł obserwować otoczenie. Zmierzywszy nieprzyjemnym spojrzeniem podrostka przepchnął się do kamieni. Wyraźnie oczekiwał pierwszeństwa. // 4/4 mięsa, onyks za Pływanie 1.

Amaurot obijał się w pełni korzystając ze swojego książęcego tytułu i wysokiego urodzenia. Mało się odzywał – o ile w ogóle to robił – i stronił od towarzystwa. Wycieczka nie uśmiechała mu się bardziej niż długie, żmudne klapanie dziobem nazywane naukami, w których nie chciało mu się brać udziału. By ojciec dał mu spokój będąc na miejscu postawił kamienie w odpowiednim miejscu i wyzywająco warknął w oczekiwaniu na efekty.

// Ametyst, turkus za Bieg 1.