Mała plaża

[Pasterz Kóz]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Poranek kolejny raz westchnął, nieco zniecierpliwiony podejściem Grzmiącego. Nie będzie z niego najlepszy mediator.
– Będąc martwym i tak to jest obojętne, a może kupić sobie czas w oczekiwaniu na pomoc albo skłamać, że trzeba pójść po więcej. Co do Twojej odpowiedzi, jest to jedno z rozwiązań, ale spójrz na to szerzej. Sprawisz im przykrość, zdenerwujesz ich rodziców. Co jakby to były Twoje dzieci, jakbyś zareagował gdyby ktoś im zabrał kamień? Spróbuj bardziej... Wczuć się w sytuację i szukać innych wyjść z niej – odpowiedział, miarowo stukając pazurami prawej łapy o ziemię. Choćby mieli tutaj siedzieć długi czas, wyciśnie z niego bardziej konstruktywną odpowiedź, aż okaże się, że coś załapał z tej całej nauki.

[Płonące Niebo]

Uwypuklające się zniecierpliwienie Poranka było coraz bardziej wyraziste i zarysowane, co Grzmiącego na swój sposób po prostu bawiło. Pewnie. Z biegiem rozmowy zauważał, że mógł wybrnąć z pewnych sytuacji inaczej, mógł nie marnować swoich sił na walkę z byle kim, mógł robić za bohatera rozdzielającego pisklęta, ale jednocześnie postanowił iść po prostu w zaparte, jako że swoje rozwiązania wciąż widział jako te poprawne, pomijając już fakt, że albo Astral mieszał się w swoich bajkach, albo coraz lepiej mu szło branie syna Pełni pod łuskę.
– Jeśli rodzice domniemanych piskląt są w pobliżu, sami mogą ruszyć zady i je rozgonić. Po co mam się w ogóle w to mieszać? – zadał pytanie retoryczne, jako że w ogóle nie oczekiwał odpowiedzi. Sprawi przykrość pisklętom? Trudno. Życie łatwe nie było, nie pierwszy i nie ostatni raz przyjęłyby siarczystego liścia w pysk. Rozgniewa rodziców? Co zatem robili do tej pory?
– Gdyby moje dzieci zaś pozwoliły komuś obcemu wyrwać sobie kamień, mogłyby zapomnieć o nazywaniu mnie ojcem – podsumował krótko.

[Pasterz Kóz]

Najwidoczniej tyle musiało wystarczyć. Adept ewidentnie był niereformowalnym smokiem. Wspomnienie miał wyjątkowo trudnego syna, najwidoczniej jednak tak go wychował, a Poranek nie był od naprostowywania smoków. On jedynie przekazywał wiedzę.
– Zabranie kamienia jest prawdopodobnie najlepszym rozwiązaniem, najbardziej sprawiedliwym i pouczającym, a dzieci i tak długo nie pamiętają takich drobnostek. Co do Twoich pozostałych odpowiedzi, mam nadzieję, że Wspomnienie będzie bardziej wyrozumiały, gdy ktoś zabierze Ci kamyk – uśmiechnął się jak najserdeczniej i milej. Niech nawet zrozumie to jako ironię.
Astral przekazał wiedzę teoretyczną, podał parę przykładów, Grzmiący zaś miał swoje sposoby rozwiązywania problemów. Jeśli kiedyś uzna pokojowe wyjścia z sytuacji za interesujące, z pewnością z nich skorzysta. Jeśli nie to cóż, to będzie jego problem.
– Masz jakieś przemyślenia co do tej umiejętności? Może masz sam jakiś problem, pytanie albo sytuację z życia, którą chciałbyś omówić? – spytał, unosząc łuki brwiowe w oczekiwaniu na odpowiedź.

[Płonące Niebo]

Zadarł kanciasty łeb i spojrzał w kierunku obozu. Usłyszał wezwanie od Wspomnienia Nocy, a woli ojca nie należało ignorować, zwłaszcza że jego perswazja była silna u podstaw i argumentami zgniatała przypowiastki Poranka kciukiem. Najwidoczniej działo się coś ważnego i nie powinien kazać rodzicowi czekać, toteż rozłożył skrzydła i bez słowa wzbił się ku niebu, by ruszyć w drogę powrotną.

zt

[Pasterz Kóz]

Ostatnia nauka z pewnym smokiem była wyjątkowo nieudana. Cóż, strata tego pędraka skoro nie umiał się zachować, a po Poranku jego zachowanie i tak spłynęło jak po kaczce. Oby tym razem następnemu uczniowi poszło lepiej, ale już go znał, więc wiedział, że tak będzie. Z resztą, nie było to trudne.
Poranek wylądował na Małej Plaży i spokojnie usiadł na piasku. Chaber miał niedługo przybyć, tym razem samemu. Mieli kontynuować naukę, którą przerwały... Pewne wydarzenie w Świątyni. Dużo się działo ostatnio. W każdym razie, Astral czekał i rozglądał się w międzyczasie za Księżycowym.

[Przejaw Anomalii]

Poinformowany o kolejnym podejściu do nauki perswazji, przytaknął matce i krótko po tym wzbił się w powietrze. Dotarcie tutaj dość spokojnym lotem nie zajęło mu specjalnie długo, jednak nie był też przy tym jakąś błyskawicą. Czerpał przyjemność z powiewów wiatru, niosących go bez wysiłku w kierunku terenu, ku któremu zmierzał. Gdy ostatecznie dotarł na miejsce, rozłożył skrzydła szeroko pozwalając sobie wytracić prędkość i swobodnie wylądować, zataczając koła nad Gwieździstym Porankiem, którego zdążył już zauważyć. Ostatecznie machnął kilka razy skrzydłami nad ziemią, zaraz opadając na grunt i otrzepując się. Po tym, jak jego futro bywało zmierzwione przez wiatr po biegu czy locie, otrzepywanie się stało się chyba jakimś jego nawykiem.
– Mam nadzieję, że nie musiałeś zbyt długo czekać. – uśmiechnął się w kierunku smoka, może trochę przepraszająco. Cóż, dzisiaj zdecydowanie podchodził do wszystkiego spokojniej, mniej aktywnie. – Możemy zaczynać... znowu. W zanadrzu jest jeszcze jedna próba.
W końcu do trzech razy sztuka. Chabrowy, mimo dzisiejszego lenistwa, miał całkiem dobry humor.
Przysiadł na przeciwko Astrala, wbijając w niego wzrok. No, co ciekawego miał mu do opowiedzenia? Zamieniał się w słuch.

[Pasterz Kóz]

Iiiiiii wylądował po chwili na ziemi czy tam piasku. Świetnie, choć trochę mu zeszło.
– Nie narzekam, mamy tutaj piękną przyrodę do oglądania w trakcie czekania. W każdym razie, druga próba. W ramach przypomnienia, bierzemy dziś na warsztat perswazję. Jest to zdolność przekonywania kogoś do swoich racji oraz rozwiązywania konfliktów. Pomaga w kłótniach, jest pomocna przy oswajaniu kompanów i tym podobne. To tak w skrócie – odpowiedział, po czym uśmiechnął się lekko. Poprawił złożone skrzydła, odchrząknął, a potem kontynuował.
– Dam Ci jakiś przykład konfliktu do rozwiązania. Musisz rozłożyć go na mniejsze części, przeanalizować każde za i przeciw oraz dojść do jak najlepszego wyjścia z sytuacji, tak aby każda strona była jak najbardziej zadowolona. Powiedzmy... Chciałbyś na pewno, abym nauczył Cię jakiejś rzadkiej umiejętności. Tworzenia run przykładowo. Problem w tym, że nie tylko mi się nie chce, ale wymagam też wysokiej ceny, abym ruszył swój zadek. Tobie runy mogą przydać się do walki czy do wojny. Jakbyś próbował przekonać mnie? – zadał proste zadanie, tak na początek. Nie musieli od razu rozwiązywać konfliktów międzystanych i ratować życie innych smoków.

[Przejaw Anomalii]

Wysłuchał tłumaczenia Astrala dotyczącego tego, czym będą się zajmować i czym właściwie jest sama perswazja, kwitując to skinięciem łbem. Brzmiało to całkiem dobrze – szczególnie trafiało do niego oswajanie zwierząt, by te stały się kompanami. Ciekawiła go ta kwestia już jakiś czas, w końcu miał styczność z kompanami swoich matek, toteż samemu również zechciał podobnego posiadać. Jeśli wystarczy czasu, być może podpyta później o to swojego obecnego nauczyciela.
Otrzymał polecenie, zaraz także otrzymując co do niego informacje. Opuścił wzrok na ziemię, myśląc przez chwilę. No tak, żądanie wysokiej ceny mogło być dość prawdopodobne – w końcu zapewne nie był jedynym, który upodobał sobie błyskotki, a tutaj szczególnie chodziło o naukę innych czegoś specjalnego. Wziął pod uwagę, że naprawdę chciałby posiąść tę umiejętność, a cena byłaby dla niego nie do spłacenia.
– To zależy od tego, czym miałaby być zapłata. – zaczął, powoli przenosząc wzrok na Poranek. Milczał jeszcze przez chwilę, zanim odezwał się ponownie. – Bo być może mógłbym spłacić część w runach, które później stworzę za pomocą tej umiejętności. Tobie odejdzie roboty, a dla mnie być może będzie to mniejsza cena niż wysoka zapłata od razu.
Nie znał się na runach, więc nie do końca wiedział, czy jego odpowiedź miała sens.
– Ewentualnie spróbowałbym przekonać Cię, że lepiej przyjdzie mi wtedy ewentualna obrona stada i sojusznika. – dodał, szczerząc się w kierunku samca.

[Pasterz Kóz]

Poranek powoli pokiwał głową.
– W porządku, zasugerowanie zapłaty, przekonanie o odciążeniu smoka i oczywiście powołanie się na sojusz. Co jeśli jednak miałbym już wytrenowane inne smoki, które jednak nie byłyby na tyle zdolne, aby nauczyć Ciebie? Wtedy też część roboty odchodzi, w końcu nie potrzeba codziennie robić setek run. Jeśli o walkę zaś chodzi, to kiedy ostatnio była jakaś wojna? Kiedy będzie następna? Smoki zgnuśniały i nie chcą się bić, popyt na takie runy spada, a nie wiadomo czy sojusz przetrwa do czasu jakiejkolwiek bitwy między stadnej. Masz może inne propozycje? – zapytał, punktując wady rozwiązań. Oczywiście miał też pozyty, które wymienił samiec, niemniej nie każdego takie argumenty zdołają przekonać. Może Kolec zdoła wpaść na coś jeszcze, może nawet na coś co byłoby hiperkluczowe? Nie żeby Astral miał taki pomysł, po prostu chciał zmotywować ucznia do głębszej analizy.

[Przejaw Anomalii]

Chabrowy skinął łbem, gdy Astral wymienił aspekty przedstawionego rozwiązania z obu stron. Na dopowiedzenie do scenariusza i kolejne pytania, zmrużył jedynie ślepia, ściągając łuki brwiowe. Tego nie było w początkowej fazie pytania. Postanowił jednak postarać się wykrzesać z siebie jakieś rozwiązanie – ofertę, którą mógłby Porankowi przedstawić w zamian za naukę umiejętności. Skoro smok tak się znał na byciu skąpym, może Adept będzie musiał podpytać Chaos, jak udało jej się przekonać samca do nauczenia go czegokolwiek...
– To... cóż. – zaczął odrobinę niepewnie, wciąż będąc zamyślonym. Po tym chrząknął jednak i ciągnął swoją wypowiedź dalej, tym razem nieco bardziej ją rozwijając, bez przerwy pomiędzy zdaniami. – W takim razie, być może udałoby mi się Ciebie przekonać, żebyś zamiast żądać czegoś, czego nie jestem w stanie spłacić, wybrał na zapłatę coś o równej dla Ciebie wartości. Może akurat łatwiej przyszłoby mi oddać Ci w zamian coś innego. Jeśli nie byłoby niczego takiego... Nie mam więcej pomysłów. Zrezygnowałbym wtedy i poszukał innego nauczyciela. Jeżeli nie znalazłbym żadnego, machnąłbym na to łapą. Trudno – nadrobię tę sztukę czymś innym. Ewentualnie posiedzę nad tym pięćdziesiąt kolejnych księżyców, starając się jakimś cudem na to wpaść. W końcu ktoś kiedyś musiał.
Chaber wzruszył po tym barkami i wpatrzył się uważnie w nauczyciela, oczekując jego oceny. A może uświadomi go, że był jednak jeszcze jakiś sposób?

[Pasterz Kóz]

I ponownie pokiwał głową, wysłuchując słów Chabrowego.
– Nie samą walutą smok żyje. Oferta innego odwdzięczenia się, i nie to o czym myślisz, mogłaby poskutkować, bo są rzeczy, które nie kupi się za żadne kamienie. Towarzystwo, pomoc na zwiadzie, może nauka czegoś innego, może bardzo cenna rzecz zza Wolnych Stad. Opcji jest dużo. Rezygnacja to też jedna z opcji, choć lepiej ją upozorować, bo mogłoby to przekonać mnie, bo jednak lepiej zarobić niż nic nie dostać. Całkowita rezygnacja to już poddanie się, a my się nie poddajemy, jasne? – spytał retorycznie, spoglądając uważnie na ucznia. – Inaczej jeśli faktycznie nie ma już sensu i ktoś jest uparty. Wtedy nawet najlepszy mediator nie podoła. Dobra, to teraz inne ćwiczenie. Będziesz miał za zadanie uspokoić drapieżnika. Jest to ważna część przy oswajaniu, pomaga zdobyć zaufanie, aby potem przejść do zakładanie więzi. Skupmy się jednak na pierwszym etapie. Jest sporo sposobów. Można nucić, położyć się, unikać gwałtownych ruchów czy nawet pochylić się, aby wyjść na mniejszego, mniej groźnego. Niektórzy nawet przekupują dając trochę mięsa. Spróbuj coś wykombinować, postaraj się – uśmiechnął się, bo uspokajanym drapieżnikiem miał być nie kto inny jak Brodacz! Tak, kompan Poranka znalazł się tutaj magicznie, pewnie krążąc w okolicy w oczekiwaniu na sygnał. Teraz kruk wylądował nieopodal dwójki smoków, na piasku. Nie za blisko, raczej w takiej odległości w jakiej byłby zwykły kruk przed spłoszeniem. Udawał, że nie jest kompanem, dziobał sobie coś w piasku, czasem zakrakał czy poprawił skrzydła. Teraz pora na Chabrowego!

[Przejaw Anomalii]

I tej wypowiedzi uważnie wysłuchał, przechylając łeb na jedną ze stron. Nie to o czym myśli...? Nie załapał, jednak darował sobie pytanie, o czym rzekomo miałby myśleć, jeśli chodziło o tę kwestię. Przytakiwał cały czas krótkimi skinięciami, kiedy Astral mówił dalej. Racja, każdy różne miał wartości – dla jednego liczyły się szlachetne kamienie, dla drugiego – nauka lub coś rzadkiego. Dla jeszcze innego – czyjaś obecność, tak, jak smok mówił.
Ochoczo skinął łbem również wtedy, kiedy Poranek powiedział o niepoddawaniu się, uprzednio jeszcze podrzucając pomysł pozorowania rezygnacji. Zdecydowanie postara się to zapamiętać, wszak miało to sens.
Przeanalizował polecenie i informacje, które nauczyciel mu kolejno przedstawił. Ah, tak, to, czego był ciekaw – oswajanie zwierząt. Teraz mógł spróbować po raz pierwszy na, jak się okazało, kruku. Nie był do końca pewien, w jaki sposób ten się tu znalazł – nie zdawał sobie w końcu sprawy z tego, że ptak miał być kompanem jego rozmówcy, jednak faktycznie zdecydował się cokolwiek zdziałać.
Chabrowy studiował sobie w głowie raz jeszcze wszystkie podpowiedzi, które przed chwilą otrzymał. Westchnął cicho i ostrożnie zaczął zbliżać się do kruka. Upewniwszy się, że ten zwrócił na niego uwagę, gdy zwierzak odwrócił się w jego stronę, powoli rozłożył skrzydła na boki. Nie chciał pokazać mu, że się jakoś specjalnie skrada, żeby go zaatakować. Nie miał jednak przy tym na celu wyjść na wielkiego i strasznego, czego rozłożone skrzydła nie ułatwiały, z tego też powodu faktycznie pochylił się, lekko uginając tylne kończyny. Co on jeszcze miał zrobić...?
Przekupstwo. Ciekawe czy w tym przypadku też mogło zadziałać? Problem był w tym, że Chaber nie miał przy sobie zupełnie nic. Rozejrzał się z wolna, analizując otoczenie. Ostatecznie jego spojrzenie napotkało niezbyt duży, ładny kamyk, leżący na kupce piasku nieopodal. Kolec sięgnął po niego ostrożnie, ujmując przedmiot palcami jednego ze skrzydeł, aby zaraz dokładnie go obejrzeć. Kamień był zupełnie zwykły – szary, całkiem gładki. Adept zwrócił się w kierunku kruka, aby ponownie powoli się zbliżyć. Ostrożnie położył podarunek przed zwierzęciem, wciąż zachowując między nimi, jak mu się wydawało, komfortową odległość. Zaraz cofnął się niespiesznie, przybliżając brzuch do ziemi.
I czekał.
Zwierzak zainteresuje się kamykiem i zdecyduje się podejść do Chabra uznając, że ten nie zrobi mu krzywdy?
A może spłoszy się i ucieknie?

[Pasterz Kóz]

Brodacz przekrzywił główkę, gdy spojrzał na Chabrowego i to co wyczynia. Wpierw wszedł w zasięg wzroku, potem skrzydła, obniżenie się i jakiś losowy kamyk. Nawet ładny i błyszczący, pobratymcy kruka z pewnością byliby za niego wdzięczni, ale nie Brodacz. On wolał te cenne, najlepsze. Niemniej to była tylko nauka, a Poranek wręcz naciskał na więzi, aby się zachowywać porządnie. Kompan wziął kamyk końcówką dziobu i położył go przed sobą. Dalej obserwował Adepta, a wtedy przemówił Astral.
– Dobrze, choć mogłeś najpierw ustawić się, a potem poinformować drapieżnika o swojej obecności. Przede wszystkim, takie pochylenie się może być odebrane za skradanie, czyli za niebezpieczeństwo. Gdybyś od razu się położył, byłoby nieco lepiej. Kamień to dobry sposób na przekupstwo, choć na jakieś niedźwiedzie czy wilki może nie zadziałać, to raczej tylko kruki czy inne ptaki lubią świecidełka. W porządku, teraz może bardziej... Stresowa sytuacja – uśmiechnął się szeroko. – Walka! Drapieżniki można uspokoić nawet podczas walki, trzeba tylko się postarać. Oczywiście gdy nas atakują to lepiej tego nie robić, ale gdy jest moment wytchnienia między atakami, wtedy możesz użyć swojego uroku. Masz dwie opcje, jakoś załagodzić przeciwnika, między innymi właśnie spokojną, bierną postawą czy nuceniem, albo możesz spróbować go przestraszyć. Stań się większy, wyprostuj się, rozpostrzyj skrzydła i ryknij głośno! Od Ciebie zależy jak do tego podejdziesz. Spróbuj coś wykombinować – polecił, a w tym samym momencie Brodacz wzbił się w powietrze. Zamarkował atak na Adepta, że niby podlatuje i go atakuje, ale tylko sprzedał mu liścia ze skrzydła. Odleciał trochę do tyłu, zakrakał i poczekał, aż Adept zacznie działać. To tylko nauka, więc mogli nieco nagiąć warunki. W walce Chabrowy musiałby reagować natychmiast.

[Przejaw Anomalii]

Przytaknął skinięciem łba na tłumaczenie Astrala, rozważając je jeszcze w milczeniu. Nie poszło mu w takim razie aż tak źle, jak się spodziewał, że mu pójdzie. Tyle dobrego – w końcu miał się nie poddawać. Zainteresował się również tym, co smok mówił dalej. Oswajanie w trakcie walki... Tak, to brzmiało dość ciekawie. W końcu sprawa staje się trudniejsza, kiedy z początku dany osobnik jest wrogo nastawiony. Przekonanie do siebie zwierzaka czy innego smoka musi być w końcu cięższe, gdy pierwsze wrażenie raczej nie jest zbyt ciekawe, skoro znajomość rozpoczęła się starciem.
Wtem, znikąd, dostał pierzastym skrzydłem po pysku. Spokojnie słuchał słów nauczyciela, a tu nagle czarne ptaszysko oburzająco wyprowadziło swój atak. Chabrowy był tym tak zaskoczony, że w pierwszej chwili zapomniał w ogóle o nauce i tym, na czym miał się tym razem skupić. Jak gdyby automatycznie, za sprawą charakterku, z jego gardzieli wydobyło się przeciągłe, głośne warczenie, zwieńczone obnażeniem kłów w kierunku unoszącego się w powietrzu kruka. Wlepił w niego nieprzyjemnie zmrużone ślepia, zastanawiając się, które pióra wyrwać mu w pierwszej kolejności, zaraz przypominając sobie, że właściwie zastraszenie było jednym ze sposobów na, jak to powiedział Gwieździsty, załagodzenie. Nie wiedział, jak ma wydać się groźniejszym, temu odtworzył sobie w głowie słowa Poranka sprzed chwili. Uniósł wyżej łeb, prostując skrzydła w stawach, by zaraz gwałtownie rozłożyć szeroko ich błony. Błysnęły one w słabym świetle praktycznie nieprzebijającego się słońca, a Kolec zaryczał donośnie. Odgłos rozniósł się po okolicy, poprzedzony chrapliwym nabraniem powietrza, a sam Adept postąpił jeszcze krok do przodu. Machnął górnymi kończynami, zaraz cofając je szybko w tył.
Stał wyprostowany, rzucając zwierzęciu pewne spojrzenie. Nie do końca wiedział, czy jego zachowanie wystarczyło, toteż przelotnie zerknął kątem ślepi w stronę morskiego. Jak tym razem skwituje jego postępowania? Może nie powie nic, a zrobi to dopiero po tym, jak kruk odpowie na działania Chabra?

[Pasterz Kóz]

//Jak coś to w trakcie walki da się tylko uspokoić, żeby drapek sobie poszedł, nie da się oswajać jak już walka się zacznie / drapek nas zauważy :D

Brodacz oczywiście nie bał się smoka. Może po części dlatego że był nieustraszonym krukiem, może bo wiedział iż to tylko nauka i żadnego niebezpieczeństwa nie było. Do tego Poranek był w pobliżu, tak w razie wu. Wycofał się nieco do tyłu, zakrakał i zarządził taktyczny odwrót, udając że zwiewa z pola walki.
Poranek odchrząknął, zwracając na siebie uwagę.
– Bardzo dobra strategia. Warknięcie, ryknięcia, groźna mina, wyprostowana postawa, skrzydła wyprostowane szeroko i machnięcie łapami. Myślę, że niejeden drapieżnik przestraszyłby się tego, bo skoro jego przeciwnik nie boi się i nie ucieka to znaczy, że jest pewny swoich sił i zwycięstwa. Tyle wystarczy z perswazji, radzisz sobie z konfliktami i z drapieżnikami, więc nie ma co się więcej głowić. Życie zweryfikuje Twoje umiejętności, a realne sytuacje często są... Bardziej niebezpieczne i nieprzewidywalne – uśmiechnął się do ucznia i skinął mu lekko głową. Czyli raczej to będzie wszystko, o ile Adept niczego więcej nie chciał.

//Raport – Perswazja I

[Jadowity Jeż]

Szalej wybrał się na przechadzkę dość daleką. Pogoda była kijowa, no, ale jakoś tak nabrał ochoty do zwiedzania. Siedzenie w obozie ziemi, na terenach stada na dłuższa metę było nudne. Dotarł do urokliwej plaży nad jakimś jeziorkiem. Przysiadł, wyjął kolejny kawałek drewna, ostry kamień, i zaczął rzeźbić. Był to jego sposób na rozładowanie negatywnych emocji, których był pełen. Wojownik.. będzie ciekawie, zyska dzięki temu respekt, będzie silniejszy i dawanie w morde stanie się efektywniejsze. Cóż, tylko żeby sam nie padł ofiara dostania łomotu. Uśmiechnął się do swoich myśli, strugając systematycznie, odejmując raz za razem coraz to większe kawałki drewna.
Herman wylądował nieco dalej, łopocząc dość mocno skrzydłami, jednak dotykając ziemi łapami z wielką gracją i wyczuciem. Następnie klekocząc z cicha, wszedł do płytkiej wody, wypatrując jakiejś ryby, czy innego raka do zjedzenia. Jak nie uda mu się znaleźć, to przecież kompan na pewno coś ma, a jak nie, to będzie musiał znaleźć, nie ma innej opcji.

/Mglista Łuska

[Szczerozłota]

Łopot skrzydeł mógł zakłócić tę sielankową ciszę czerwono-grzyweg smoka. Bowiem smoczyca ze stada Plagi również postanowiła wybrać się na zwiedzanie nieznanych dla niej terenów Wspólnych. Z początku się bała, nie wiedziała jak inne smoki mogą być nastawione do obecności kogoś obcego, wiedziała jak zagmantwana potrafi być polityka.
Wylądowała zgrabnie, pozostawiając odciski łap na miękkim i mokrym plażowym piachu. Z oddali widziała sylwetkę smoka, na jej oko, dosyć młodego. Z początku zawahała się, czy podejść i się przywitać, czy może po prostu posiedzieć chwilę w samotności i ciszy, a następnie oddalić się w swoją stronę.
Wzięła głębszy wdech i zrobiła kilka niepewnych kroków w kierunku smoka, patrząc z ciekawością na to, co trzyma w łapach. Wraz z przybliżaniem się do niego, obraz tego czegoś, co trzymał w łapach stawał się coraz bardziej wyraźny, aż w końcu mogła sama już wywnioskować, że nieznajomy smok coś rzeźbi. Uniosła łeb nieco bardziej, wręcz stając na palcach, chcąc się lepiej przyjrzeć jego dziełu.

[Jadowity Jeż]

Szalej był tak zaabsorobowany struganiem w drewnie, że nie usłyszał czającej się nieopodal, podglądającej jego pracę. Natomiast Herman był czujny, mimo intensywnych łowów, dostrzegł Mglistą. Wystartował w powietrze, wydając z siebie głośne dźwięki, zwane klangorem, czyli zbliżone do instrumentu używanego przez dwunogi, mianowicie trąbki. Łopocząc skrzydłami poleciał w stronę nieznajomej, łopocząc intensywnie skrzydłami, latając dookoła niej, zbliżając i oddalając, starając się przepłoszyć. Po chwili zawrócił w kierunku kompana, dalej trąbiąc.
– Co u licha? – warknął zaskoczony, aż mu jego niedokończone dzieło wyleciało z łap.
Rozejrzał się dookoła i dostrzegł przybysza. Przyjął pozycję bojową, obnażył kły, zawarczał, zderzył grzywę i podszedł kilka kroków przed siebie. Węsząc odgadł, do jakiego stada należy, do tego najmniej przychylnego ziemi. Poza tym był nieufny i miał dość specyficzny charakter.
– Nie jest roztropnie zakradać się w ten sposób, może to się różnie skończyć.. – odwarknął, świdrując wzrokiem. Po chwili uspokoił się, emocje nieco opadły, pozostała nieufność.
– Jestem Szalej Jadowity, wojownik stada ziemi, nieco za nerwowo zateagowałem, ale bardzo nie lubię, jak ktoś tak mnie tak zaskakuje, szczególnie będąc członkiem niezbyt przychylnego stada, jak Cię zwać? – powiedział już dużo spokojniejszym, ale nadal nieco zirytowanym głosem. Jak był pisklakiem, to określał rzeczy bardzo dostanie i był niezwykle nieprzyjemny, jednak od jakiegoś czasu uczył się empatii, starając się zrozumieć, że dawanie na starcie w morde jest niewłaściwe. Mimo, że nie było to zgodne z jego naturą, to pohamował się. Z pewnością takie nastawienie się opłaci.
Żuraw w pozycji bojowej, z podniesiono wysoko głową i i wzrokiem wbitym w Mglistą, cicho trąbił ostrzegawczo.. istny Herman pogromca.

[Szczerozłota]

Cóż, ptaszysko sprawiło, że smoczyca prawie zeszła na zawał. Nastroszyła się jak przestraszony kot i podskoczyła nieco w tył. Łapą próbowała nieco odpędzić żurawia, lecz robiła to delikatnie nie chcąc mu zrobić krzywdy
– No już cicho! Przecież nic Ci nie robię! – zakrzyknęła piskliwie w stronę kompana nieznajomego. Sama zaraz skierowała wzrok na bezskrzydłego smoka.
– Przepraszam, chciałam się nieco przyjrzeć temu co robisz. Nie widziałam tu smoków rzeźbiących w drewnie – oznajmiła nieco spokojniej i zrobiła nieco pewniejszy krok w stronę czerwonego smoka.
– Mam nadzieję, że Cię nie przestraszyłam? Co tam dziergasz? – ton jej głosu całkowicie złagodniał i posłała samcowi szeroki uśmiech. – Ah! przepraszam! Gdzie moje maniery, nazywam się Mglista Łuska. Jestem ze stada Palgi. – usiadła na zadku owijając przednie łapy długim, puszystym ogonem.

[Jadowity Jeż]

– Mości Herman czujniejszy ode mnie, brawo gałganie. – pochwalił kompana i wręczył średniej wielkości ukleje. Herman trąbiąc, tym razem wesoło, zjadł od razu całą rybę, wpierw podrzucając ją do góry, następnie łapiąc i połykając w całości, czyżby to pelikan, czy żuraw? W sumie czemu nie oba? Próbował już być nawet orłem! Po spałaszowaniu nagrody, powrócił do lekkiego stroszenie piór, i obserwowania nieznajomej.
– Raczej zaskoczyłaś, niż przestraszyłaś. – odwarknął. Przecież Szalejowy Kolec, wojownik ziemi nie boi się niczego! No, może za wyjątkiem wysokośc.. cicho, niczego znaczy, że brak, i koniec.
– Tworzę różne figurki z drewna, jedną zgubiłem gdzieś w trawie, jak mnie zaskoczyłaś. Mam przy sobie inne, jak chcesz zobaczyć. – powiedział, z lekką dozą zadufania w głosie, jednak już dużo spokojniej. Wyciągnął jedną, swoją ulubioną.
– Oto Gwieździsty Astral, piastun ziemi. Figurka niezwykle oddaje jego wygląd, obecny stan i takie tam. – odparł, parskając śmiechem.
No i zaprezentował, wyciągając drewnianą rzeźbę przed siebie na prawej łapie, próbując powstrzymać śmiech.
Ano, figurka była ciekawa, głowa za wielka, cielsko małe, ale z wielkim bebechem, rozstaw oczu za duży, i jedno wyżej, drugie niżej.
Rzecz jasna oddaje rzeczywistość idealnie, bez fałszu!
– Staremu się przytyło. – zaśmiał się, irytacja mu przeszła całkowicie.
Stado plagi, potwierdziły się jego przypuszczenia.
– Stado plagi.. Czy to prawda, że zjadacie własne pisklaki, jak się zdenerwujecie? Mogę mieć fałszywe informacje. – zapytał, sprawnie kryjąc ironię, brzmiąc zupełnie wiarygodnie. Tylko w oczach świeciły mu się wesołe ogniki.
Herman, nie rozumiejąc wahań nastroju kompana, nastroszył się jeszcze bardziej i wydał nieco głośniejszej ostrzegawcze trąbienie.

[Szczerozłota]

Westchnęła, coś ostatnia wpada w kłopoty, a to nie wróżyło nic dobrego. Na szczęście samczyk okazał się bezpieczny, choć nieco nieuprzejmy.
Samica zrobiła tym razem pewniejszy krok w jego stronę i spojrzała na figurkę, zakrztusiła się śmiechem.
– Ooo tak, niezły z niego przystojniak – zaśmiała się cicho i posadziła zadek obok nieznajomego.
– Z moich stron ludzie i smoki tworzyli różne rzeczy z drewna, meble, figurki, domy. Z gliny również im wychodziły ciekawe rzeczy – przejechała łapą po swojej srebrzystej kicie za uchem.
Wlepiła wzrok w figurkę i zmarszczyła nieco nos. Fakt, nie była ona arcydziełem i proporcje się nie zgadzały, ale cechy jakie miał drewniany smok, kogoś jej przypominały.
– Jakiś czas temu weszłam przez przypadek na Wasze ziemie i spotkałam tam dwa smoki, jeden samiec, niebieski emm... miał błony na grzbiecie, nawet odrobinę podobny do tej z figurki – pokazała na nią szponem – A druga to była smoczyca, zielona i na pewno pachniała ziołami! – uderzyła łapę o łapę jakby właśnie doznała olśnienia. – Wiesz kim oni są? Chciałam im jakoś... podziękować. Byli całkiem mili dla mnie, a mogli mi rozszarpać gardło – westchnęła cicho.
Na pytanie ziemistego zamrugała kilka razy. Fakt, Gerna którą się zajmowała ostatnio była arcysłodka, ale żeby ją jeść?
– Ooooo jasne! Urządzamy w nocy wieczerze, stawiamy ogromny gar na ogniu i gotujemy w nim niegrzeczne pisklęta! – powiedziała z grozą w głosie.