Smoki Wolnych Stad

Poruszające się pod jego łuskami mięśnie piekły, jak gdy by każdy ich ruch powodował wbicie w jego skórę tysiąca igieł. Pragnął się przeciągnąć, pobiec gdzieś daleko i rozgrzać zastałe kończyny, które niemalże krzyczały w agonii spowodowanej bezruchem. Czuł, jak jego serce głośno bije, że w jego cielsku nadal pełno było życia, które chwytało się pazurami o wszystko, byleby spróbować jakoś przetrwać. Strach, ból, to wszystko mieszało się w jego głowie, z każdą kolejną sekundą jedynie narastając w sile.
Jego świadomość również zaczęła powoli odpływać w nieznane mu głębiny. Na całe szczęście robiła to powoli i bezboleśnie. Jeszcze kilka sekund bystre myśli zaczęły słabnąć. Czy on aby na pewno był Niemym? A może jednak był pustynnym gońcem? A może był jednym i drugim? A może jedynie obserwatorem, który pojawił się w umyśle bestii?
Tak, musiał być tym ostatnim. Nie panował w końcu nad swoim ciałem. Mógł jedynie próbować, nasuwać pomysły, które dopiero stwór wykonywał.
Czuł jego strach i w pokrętny sposób był w stanie go zrozumieć. Czuł się w końcu niemalże identycznie jak w swoich chorych, zawiłych snach, gdzie świadomość odchodziła gdzieś na boczny plan. Goniec nie był jednak w tym wszystkim sam. Miał w końcu po swojej stronie smoka, który przez przypadek wdarł się w jego umysł.
Nic więc dziwnego, że Niemy próbował dalej uspokajać gońca. Jedynie zwierze spokojne byłby skore do współpracy z nim, pozwoliłoby mu w końcu przejść do jakiegoś realnego działania.
A nawet jeśli nie miał wpływu na to, jak sytuacja się potoczy, to jednak gdzieś w głębi serca wierzył, iż lepiej było umierać, zachowując, chociaż garstkę spokoju.

[Małe wykolejenie do rozwinięcia, jakby się komuś chciało czytać]
Musieli się uspokoić. Wdech i wydech: powtarzał w myślach, zachęcając bestię do tego samego. Niech spróbuje chociaż trochę rozluźnić swoje mięśnie, niech przestaną tak szczypać. Zamiast tego chciał ponownie ruszyć swoją obolałą szyją w prawą stronę, ciekaw tego, co działo się w klatce obok.

Lekko wzdrygnął się, kiedy ten objął go jeszcze mocniej swoim skrzydłem. Nadal nie przepadał za dotykiem innym, ale widocznie zdążył się już do tego na nowo przyzwyczajać. W końcu na jego pysku ponownie pojawił się delikatny uśmiech, jak gdyby część jego smutków na chwilę odpłynęła gdzieś daleko, gdzie umysł wężowego nie potrafił się już nimi przejmować.
— Hisseth rozmawiał już z Barwami na ten temat. Sprawa nie jest jednak aż tak prosta z powodów naszego kodeksu i tego, jak bardzo są z nim zżyte niektóre smoki. Gdyby nie to, dawno coś w tej sprawie zostałoby już zrobione. — i po tych słowach na krótką chwilę zamilkł, jak gdyby zastanawiając się nad pomysłem wstęgi dla Razzmy.
Również i Friren bez problemów mógł poczuć, jak serce Niemego dziko bije. Chociaż po nim również nie było tego zbyt dobrze widać, tak szalały w nim przeróżne emocje. Zmieszane i połączone ze sobą były dla niego równie obce co te, które odczuwał na co dzień. Ich obecność zdawała się mu jednak znacznie bardziej wadzić, jak gdyby podświadomie myślał, że robi właśnie coś złego.
— Nie musisz. I tak smoki Ziemi nie znały mojej siostry, jej imię byłoby jedynie pozbawionym znaczenia zlepkiem słów. Już zresztą odnalazła miejsce spoczynku wśród grobów innych poległych mglistych. — i gdzie również i on planował położyć się w wiecznym śnie, chociaż tego już nie ośmielił się powiedzieć na głos.
W końcu stuknął ramieniem uzdrowiciela, cicho się śmiejąc.
— Tylko później nie płacz, że życie pośród mgły jest trudne i chcesz wrócić do mamy, bo obawiam się, że tak szybko już ode mnie nie uciekniesz. — rzucił półżartem, chcąc trochę rozluźnić atmosferę. W końcu czy naprawdę musieli zawsze rozmawiać jedynie o własnych tragediach i problemach? W pewnym stopniu zaczynał o nich zapominać, kiedy tylko przychodziła okazja rozmowy z Doliną.

Dolina Paproci

Wsłuchiwał się w jego słowa, niemalże walcząc z samym sobą. Dobrze wiedział, że znacznie łatwiej było to wszystko powiedzieć, że to wszystko mogło być jedynie kłamstwem, a jednak w jakiś dziwny sposób potrafił mu zaufać. Jego wzrok w końcu podniósł się na szalejący płomień, a następnie na pysk uzdrowiciela. Nie był w końcu tak głupi, aby nie zauważyć korelacji między madarrowym tworem a emocjami panującymi we łbie ich twórcy. Nawet na arenie miał z tym do czynienia.
— Hisseth planuje zawiązać ze stadem Ziemi współprace. Nie jestem pewien jednak czy to się uda… — dodał, przez kilka chwil siedząc tak w niezręcznej ciszy.
W końcu głośno westchnął, jak gdyby poddając się panującej w jego głowie wojnie myśli.
— Rób, co uważasz za słuszne. Nie mogę w końcu Ci tego zabronić. — stwierdził zwięźle i mimo znaczenia tych słów, w jego głosie po raz pierwszy od dawna zapanowała dziwna ulga, jak gdyby w końcu powiedział coś prosto od serca.

Dolina Paproci

Jego uszy mimowolnie położyły się wzdłuż jego łba w widocznym niezadowoleniu. Znowu musieli rozmawiać o tym, o czym Niemy zdążył się już jasno wypowiedzieć.
— Moje zdanie się nie zmieniło. — stwierdził krótko, a jego wzrok mimowolnie zaczął wędrować po ziemi.
Nieprzyjemne uczucie lekko ścisnęło jego klatkę piersiową. Było to coś, czego na dobrą sprawę jeszcze nigdy wcześniej nie doświadczył i podobnie jak zresztą innych emocji, nie potrafił tego dobrze opisać.
Propozycja w końcu brzmiała tak słodko w jego uszach. Mógłby w końcu pokazać jajko uzdrowicielowi, nawet odwiedzić ten przeklęty grób Razzmy, a teraz? Teraz mogli jedynie rozmawiać na granicy. Dziwna chciwość podpowiadała mu, by w końcu sięgnął po więcej.
— Może i chciałbym, żebyś dołączył do mojego stada, ale nie jestem egoistą i nie dam ci zmarnować twojego własnego życia. — w końcu dodał stanowczo, jakby kłócąc się bardziej z samym sobą niż z Friren.
— To nie jest wycieczka, że sobie ze mną pójdziesz i jak tylko mi się polepszy, to wrócisz na swoje. — kontynuował, próbując odnaleźć w swojej głowie jak najwięcej dowodów na to, iż było to zwyczajną głupotą.
— Będziesz musiał zaakceptować kodeks, porzucić dawne stado. To nie jest coś, co po prostu się robi, bo ktoś ma gorszy dzień i trzeba mu poprawić humor.

Dolina Paproci

To nie pierwszy raz, kiedy Niemy znajdował się nie w swoim własnym ciele. Już raz w śnie doświadczył okropnego żywotu mrówki, a teraz? Teraz nawet nie był pewny tego, kim dokładnie się stał. Zresztą czy aby na pewno „stał” się czymś? Mimowolnie czuł, że nie miał kontroli nad aktualnym ciałem, jak pierwotne odruchy brały czasami górę, otumaniając jego umysł. Ten z kolei wędrował w przeróżne strony. Zastanawiał się, gdzie jest, co dokładnie się stało i co najważniejsze, czy jajko było nadal w jednym kawałku?
Cóż, w tym miejscu raczej ciężko byłoby odnaleźć odpowiedzi na wszystkie te pytania. Musiał podjąć jakieś działanie. Pierwsze co zrobił, to spróbował przechylić swój łeb w takim kierunku, aby kątem oka spojrzeć na swoje własne ciało, albo przynajmniej łapy o ile takowe go podtrzymywały. Spróbował poruszyć długą szyją wyjątkowo powoli jak gdyby niepewny jeszcze siły jego nowych mięśni. Dla Niemego z pewnością było to dziwne uczucie tkwić w takim umięśnionym ciele, gdzie czuł każde ich napięcie pod łuskami. Świerzbiły go, jak gdyby gotowe do ataku na klatkę, która krępowała jego ruchy. Pomimo tego starał się zachować spokój i nie dać się pierwotnym instynktom. Dobrze wiedział, że próba wydostania się z krępującego go więzienia nie zakończy się zbyt dobrze. Oczami wyobraźni był w stanie zobaczyć, jak z łomotem klatka opada na ziemię, skupiając na sobie uwagę wszystkich tych dwunogów. Gdyby tylko mógł w jakiś sposób porozumieć się z innymi stworzeniami i obmyślić jakiś plan działania… Może gdyby wszyscy spróbowali uciec w jednej chwili, dwunogi nie miałyby szansy na reakcję?
To jednak zdawało się marzeniem ściętej głowy. Czuł w środku, iż nie ma w sobie nawet odrobiny magii, którą mógłby drgnąć, a co dopiero utworzyć jakąś mentalną wiadomość.

// Zgaduje, że jestem pustynnym gońcem

Jego wzrok niemalże od razu powrócił w stronę Dalekiej, która wylądowała nieopodal. Na jego pysku w końcu pojawił się lekki uśmiech, a sam wygodnie usiadł tam, gdzie stał, wyciskając resztki wody z końcówki swojego ogona.
— A pomimo tego ruszyłaś za mną, twój wzrok ciekaw tego, czy aby na pewno nie opadnę na dno jak kamień. — stwierdził, tłumacząc, co skłoniło go do zadania wcześniejszego pytania. Nikt przecież nie był w pełni pewny wszystkiego, a ciekawość łatwo brała górę w tak błahych tematach.
Wzmianka o nieznanym miejscu lekko go zaskoczyła. Smoczyca widocznie należała do tej garstki smoków, które swe korzenie miały w zupełnie innym miejscu niż wolne stada. Nad tym jednak wolał zbyt długo się nie zastanawiać, ani też niepotrzebnie nie pytać.
— Nazywam się Nieme Przekleństwo, zastępca w stadzie Mgieł. — w końcu się przedstawił, spoglądając na ziemistą, jak gdyby sam oczekiwał jej miana.

Daleka Łuska

Ach tak, głupie zwyczaje ukrywania swojego imienia. Dla Niemego było to jednak czymś pozytywnym. Nienawidził swojego własnego imienia, tkwiąc w przekonaniu, że „Rairish” umarł wraz z momentem, kiedy całe jego życie przybrało formę ciągu niepowodzeń i przekleństw, które go dotykały. Zresztą, teraz kiedy Razzmy nie było obok niego, straciło ono większość swojego znaczenia. W końcu ojciec specjalnie nazwał ich tak, aby nawet i imionami wzajemnie się dopełniali.
A jak już mowa o Razzmie.
— Ona… Już jej z nami nie ma. — stwierdził chłodno, spoglądając na wcześniej drżący płomień. Już miał sięgnąć w jego kierunku madarrą, aby utrzymać go przy życiu, kiedy to uzdrowiciel ponownie się na nim skupił.
— To brzmi głupio, ale w pewnym stopniu się tego spodziewałem. Chociaż wybudziła się ze snu, to zdawała się nieobecna. Nawet kiedy próbowałem z nią rozmawiać to. — mówił spokojnie, aż do ostatniego słowa, które zdołało opuścić jego gardło.
Reszty nie potrafił już wypowiedzieć, czując, jak traci swój własny głos gdzieś w plątaninie emocji. Położył po sobie i ciężko westchnął.
— Nie jestem pewny, czy na pewno była świadoma w tych ostatnich chwilach. — dodał, chociaż nawet i te słowa ledwo co przeszły przez jego gardło.
Miał nadzieję, że pomimo tych pozorów ona była świadoma. Wiedziała, że był z nią aż do samego końca i nie umierała samotnie.

Dolina Paproci

Dotarł tutaj wczesnym rankiem wraz z dziwnie przepełnioną wszelakimi klejnotami torbą, którą zarzucił na swoje plecy. Miał spotkać się tutaj w sprawie kupna paru sztuk szkarłatnej szałwii od niezbyt znanej mu jeszcze czarodziejki ze stada Ziemi. Dziwny stres powoli zżerał go od środka, chociaż z zewnątrz nie pozwalał tego po sobie zauważyć. Jedynie jeden szpon jego prawej łapy rytmicznie stukał o ziemię w wyczekiwaniu na nieznajomą. Martwił się, iż zażyczy sobie jakiejś bajecznie wygórowanej ceny za kilka kawałków tego jakże ciężkiego w zdobyciu zioła. Nie dość, że stracił już wystarczająco dużo kamieni szlachetnych w mieście kwiatów, to teraz najprawdopodobniej pozbędzie się całej reszty na kupno potrzebnych resztek od innego smoka.

Okowy Przeszłości