Wypalona plaża

[Piórko Nadziei]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– O jak fajnie. Nigdy czegoś takiego nie widziałem To lodem też można ziać. Ciekawe jaka tym kieruje mechanika. O jej, jak fajnie. –
Piórko prawie zatańczył podekscytowany wokół Szarej Łuski.
– Ale to pożyteczne. Możesz zamrozić mięso w upalne dni. Albo ochłodzić wodę. Albo kogoś ostudzić. Ha ha. Jakie to fajne –
Piórko nigdy jeszcze tak bardzo się nie ekscytował.
– Ciekawe jakbyśmy tak zamiast rzucać kamieniami we mgłę, postarali się ją zamrozić, albo podpalić. Tyle że chyba wtedy musimy trochę bliżej do niej podejść. –

[Niezłomna Cisza]

Szara na początku była zaskoczona wybuchem radości Piórka, ale po chwili sama śmiała się z radości.
– Ogień też może być przydatny. W środku zimy można nim rozpalić ognisko i się ogrzać albo upiec szybko mięso. – powiedziała kiedy przyjaciel zaczął wychwalać zastosowania ziania lodem.
Spojrzałą niepewnie w stronę mgły.
– Nie sądzę, by to coś dało, ale zawsze można spróbować.

[Piórko Nadziei]

– Trochę się boję. Ale podejdźmy razem do znaku elfickiego. Nie będziemy go przekraczać, a nawet będziemy stać tylko tyle aby mieć zasięg do mgły, ale tak aby między nami a nią była ta runa. Znak powinien nas ochronić. Zioniemy razem ale w różne miejsca, tak by ogień nie działał na lód, a lód na ogień, bo to by nic nie dało. Ja idę na prawo od znaku, ty stań po lewej stronie. Dobrze? Pewnie nic się nie stanie ale lepiej to zobaczyć. Jak zioniemy, ja ogniem, a ty lodem, nie będziemy patrzeć co się stanie. Od razu uciekamy dalej do tyłu. Lepiej na efekty patrzeć z dystansu.–
Piórko powoli poszedł w kierunku znaku, aby ustawić się za nim ale tab by być z jego prawej strony. Czekał aż Szara Łuska dołączy.

[Niezłomna Cisza]

Szara pokiwała głową i podeszła ostrożnie do znaku. Uważała, by nie nie nadepnąć na żadną linię krwi i nie uszkodzić runy. Ustała po lewej stronie tajemniczego znaku i przygotowała się do użycia lodu.
– Na trzy. Raz... Dwa... – Adeptka wzięła głębszy wdech. – Trzy!
Szara wypuściła chłodne powietrze, a z jej pyska "wylał" się strumień lodu. Tym razem był większy niż poprzedni. Wpadł we mgłę.
Smoczyca z oszronionym pyskiem odbiegła jak najdalej. Sprawdziła, czy z Piórkowym Kolcem wszystko dobrze i spojrzała w stronę mgły, gotowa w każdej chwili do kolejnego biegu.

[Piórko Nadziei]

Na TRZY Piórko z całych sił zionął ogniem we mgłę. Strumień był również większy niż zwykle, a przecież poprzednio też wychodziły mu nie małe. Natychmiast po zionięciu ogniem poderwał się do skoku w tył aby czy prędzej się oddalić od ewentualnego zagrożenia. W bezpiecznej odległości, tuz przy Szarej Łusce przystanął i również wlepił ślepka w szaro-zieloną masę. Czy znowu nic?

[Mistrz Gry.]

Młode smoki nie zamierzały poddawać się w swych działaniach i to im się chwali. Tym razem samiec i samiczka postawili na ogień i lód. Gdyby smoki na bieżąco dzieliły się jeden z drugim swoimi odkryciami, każdy wiedziałby już pewnie, jaki efekt odniesie ta próba, ale większość wolała jednak zatrzymać dla siebie wyniki swoich eksperymentów, dlatego też dwójka smoków próbowała teraz swoich sił w zianiu. Ogień i lód uderzyły w mgłę niemalże jednocześnie i o ile atak Szarej nie uczynił mgle żadnej krzywdy, to płomienie Piórkowego paliły mgłę tam, gdzie się z nią zetknęły. Co prawda, gdy sine obłoki przestały być atakowane przez Adeptów, wróciły do swej poprzedniej postaci i nie pozostał ani jeden wyraźny ślad po tym, co uczyniły płomienie, ale to był zawsze jakiś drobny krok naprzód.

[Niezłomna Cisza]

Szara spojrzała podekscytowana na miejsce w którym przed chwilą były płomienie Piórka.
– Ogień działa na mgłę! A gdyby tak na przykład spróbować pobiec wzdłuż linii mgły i ją podpalić...? Nie po chwili znów wróciłaby na miejsce. – rozmyślała na głos. – Albo może spróbować zrobić coś odwrotnego? Gdyby jakiś smok spróbował wejść we mgłę i ciągle ziać w nią ogniem? Może gdyby Wolne Stada posłały taką grupę udałoby się dojść na jej drugi brzeg i znaleźć te mroczne elfy...? Albo nie to może być misja samobójcza. A może gdyby spróbowali stworzyć wokół siebie barierę z magii? To też nie... Po chwili i tak mogłaby zniknąć... – żaden z zaproponowanych pomysłów raczej nie wskazywał na sukces. Czego by nie powiedziała i tak znajdywała rozwiązanie w którym to mgła wygrywa. Nawet gdyby najsilniejsi magowie z terenów Wolnych Stad zebrali się i spróbowali pomysłu z zianiem ognia i tarczę, prawdopodobieństwo powodzenia misji byłaby niewielkie. Więc zamiast snuć domysły Szara postanowiła coś zrobić. – Spróbujmy zrobić coś podobnego jak z kamieniami...? Tylko tym razem weźmy jakiś patyk i podpalmy go.

[Piórko Nadziei]

– Tak. Myślę że to fajny pomysł. Musimy sprawdzić czy mgła reaguje na smoczy ogień, czy też na ogień z zapalonej pochodni. Bo jeśli tak, to naznosimy drewna i podpalimy je. Ale z tą bezsensownością tej sytuacji to masz rację. Smoki są takimi malutkimi kropeczkami w obliczu tak ogromnej masy mgły. Nawet jakby wszystkie zionęły, to co. Bo ile można mieć powietrza w płucach. Naprawdę trzeba pogłówkować –
Piórko z Szarą zafascynowani odkryciem reakcji mgły, a co gorsza, odkryciem bezsensowności działań z mgłą, sami zaczęli myśleć nad dalszym badaniem zjawiska.
– Na początek znajdźmy jakąś wielką gałąź i podpaloną wrzućmy do ognia. Zobaczymy jak długo będzie się palić. Sprawdzimy też jak blisko do ognia odważy się zbliżyć ta mgła.–

[Niezłomna Cisza]

Szara zaczęła szukać długiego kija i w między czasie wpadła na kolejny pomysł.
– A może poszukalibyśmy dwóch gałęzi? Obie podpalimy, ale jedną wrzucimy, a drugą spróbujemy odgonić mgłę. Będziemy ją trzymali... Gdyby ta grupa smoków rzeczywiście miała wyruszyć... – wróciła do mało realnego pomysłu. – Lepiej by było, gdyby uzbierali dużo takich kijów i jeśli pomysł rzeczywiście wypali, zamiast ziać mogli by zapalać patyki i spalać mgłę. – powiedziała po czym zaśmiała się cicho sama do siebie. Pomysł "wypalił". Nie wiedziała, czy pomysł rzeczywiście wypali, ale była pewna, że to własnie stanie się z ich kijem.
W końcu się wypali, a wtedy zapewne będą dalej myśleli nad tym jak przepędzić mgłę.

[Piórko Nadziei]

– Ale do mgły lepiej sami nie wchodźmy. Zresztą powinniśmy kogoś zawiadomić o naszym odkryciu. Ale zanim to zrobimy wypróbujemy kilka rzeczy. po pierwsze, jak blisko do ognia dojdzie mgła. Dowiemy się w ten sposób w jakich odległościach trzeba rozstawić pochodnię od pochodni, aby mgła się nie prześlizgnęła. Potem sprawdzimy czy machanie ogniem we mgle rozprasza mgłę na tyle długo aby w tą mgłę wejść. Poszukajmy jak najwięcej dużych patyków. Masz dobry pomysł –
Zaproponował Piórko i ruszył szukać suchych gałęzi. Musiały być znacznych rozmiarów, ale nie aż tyle aby utrudniać ruchów. Zamierzał znosić je na stos w pobliżu mgły.

[Niezłomna Cisza]

Szara skiwnęła głową. Nie zamierzała wchodzić we mgłę, ale zamierzała po powrocie do obozu, powiadomić Ciche Wody o tym czego się dowiedzieli.
Szukała uważnie potrzebnych im kijów. W końcu znalazła trzy bardzo długie patyki i położyła je w miejscu od którego zaczęła ich szukać. Usiadła wpatrując się we mgłę w oczekiwaniu na przyjaciela.
Miała już dosyć tej mgły. Gdyby mogła zamroziłaby ją swoim oddechem nie zależnie od tego jak wiele czasu by jej to zajęło... Niestety chyba jeszcze nikt na terenach Wolnych Stad nie znalazł sposobu na pozbycie się mgły, a przeciw niej jej lód nie był zbyt przydatny.

[Piórko Nadziei]

Piórkowy Kolec również znalazł kije. Z tym że trzy były dość długie, oraz ze cztery małe szczapki, mniej więcej dwa razy dłuższe od palców Piórkowego.
– Ja mam taką propozycję. Wbijemy patyki tutaj. Ja je podpalę zionięciem, ale tak aby paliły się od połowy w górę. Wtedy chwycimy za te nie zapalone końce i rzucimy we mgłę ale tak aby twój upadł we mgłę, daleko, a mój obok, po prawej stronie ale w odległości na przykład pół ogona. Potem rzucimy kolejne dwa patyki w tym samym kierunku ale nieco słabiej. I kolejne trzy, też tak samo, ale o wiele słabiej niż poprzednio. W ten sposób powstanie taka krótka alejka szerokości pół ogona. Jeśli między tymi pochodniami, nie pojawi się mgła i alejka zostanie czysta, poczekamy wtedy i zobaczymy, czy mgła nie przedrze cię aż ogień z tych pochodni się nie dopali. –
Piórko wbił trzy swoje patyki w ziemię, tak aby sterczały do góry jednym końcem. Czekał aż Szara Łuska zrobi to samo, wtedy je podpali i będą rzucać razem.

[Niezłomna Cisza]

Szara wysłuchała Piórka i powiedziała:
– Te ostatnie zamiast wrzucać we mgłę, może lepiej byłoby wbić tutaj, tuż przed nią? Wiedzielibyśmy wtedy, że kije nie wylądowała obok siebie i kiedy się wypalą.
Podniosła swoje trzy patyki i podeszła do ognistego. Wbiła je w ziemię tak jak zrobił to wcześniej jej przyjaciel i odsunęła się od niego, by przez przypadek jej nie poparzył.

//Informacja dla Wiecznego: Oba smoki: 1x rana lekka

[Piórko Nadziei]

– Może masz rację ale ja się boję podejść tak blisko do mgły aby wbić patyk tuż przed nią. A jak się nagle ruszy? To ja teraz podpalę wszystkie patyki ale zamiast wrzucać lub podchodzić samemu aby je tam wbić, to można by to zrobić za pomocą maddary? Uniosę po jednym patyku i będę je przenosił i wbijał coraz dalej. Chyba że masz odwagę i wejdziesz we mgłę z zapaloną pochodnią w zębach. Zrobię jak ty. Teraz podpalam.–
Piórko cofnął się i ustawił tak aby móc podpalić wszystkie gałęzie z jednego miejsca. Zionął od połowy ich wysokości w górę. Drzewo zajęło się mocnym płomieniem.
– Co teraz? –

[Niezłomna Cisza]

Szara tak właściwie nie pomyślała o tym, że żeby wbić tam te kije musiałaby podejść niebezpiecznie blisko mgły. Zastanowiła się chwilę. Rozsądek mówił, by tego nie robić, ale z drugiej strony... Piórkowy Kolec ciągle korzystał z maddary, a teraz jeszcze to on będzie ziać ogniem, by mogli coś zrobić. Źle się czułą z myślą, że jej przyjaciel ciągle musiał robić takie rzeczy, kiedy ona stała obok... Nawet jeśli nie wymagało to z jego strony zbyt wiele wysiłku.
– Podzielimy kije po równo. Ja wbiję jedną połowę podchodząc do mgły, a ty wbijesz resztę za pomocą maddary... Co ty na to? Nie będę wchodzić we mgłę. Po prostu wbiję te patyki tuż przed jej granicą... A żeby mieć większą pewność, że się nie ruszy, zrobię to blisko runy. – zaproponowała uruchomiając swoją upartość. W tej chwili przekonane jej by tego nie robiła mogłoby okazać się trudne.

[Piórko Nadziei]

– Dobrze. Zróbmy tak. To ty wbij jako pierwsza. Ale proszę abyś bardzo uważała na siebie. Odważna jesteś –
Piórko poczekał aż Szara Łuska wbije trzy patyki na linii z mgłą. Gdy Szara zbliżała się do tej dziwnej mgły z zapaloną pochodnią, chyba ona nawet się cofnęła, dzięki czemu adeptka Wody mogła wbić pochodnie w wyznaczonym miejscu. Zaraz potem Piórko uchwycił po kolei po jednej pochodni, wyobrażając sobie wielką smoczą łapę, która była jednak przezroczysta i poza Piórkiem, nikt nie domyślał się jej istnienia. Tak przenosił zapalone pochodnie wbijając je w odległości pół ogona w głąb mgły, od pochodni wbitych przez Szarą.
– Cofnijmy się teraz szybko i będziemy patrzeć co dalej. –

[Słodki Kolec]

/Oba smoki: 1x rana lekka

Drugi dzień po powrocie, może raczej po odzyskaniu jakiejkolwiek chęci i celu życia. Wyruszyłem z mojej groty w nieznane. Nie przejmowałem się gdzie dojdę. Wszędzie dobrze byle daleko i nie w mojej grocie czy tej od niej...
Me łapy pokierowały mnie w stronę wypalonej plaży. Nie wiem ale coś tam musiało się wydarzyć, że instynkt włączył tam naprowadzanie..
Po dotarciu na miejsce ujrzałem dwójkę adeptów. Moją córkę i młodzika którego uczyłem walczyć i bronic się za pomocą maddary, a obok nich płonące drzewo. Uderzyłem łapą w zol cicho mrucząc do siebie, a ono zgasło przez uniemożliwienie dostępu tlenu do ognia.
–Witaj córko i młodziku – posłałem im miły uśmiech. Wtedy moje oczy ujrzały ich lekko ranne łapy – Curuś powiedz mi co tu się wydarzyło i czemu jesteś ranna. To samo tyczy sie ciebie młodziku z ognia. – usiadłem przed córką i wziąłem jej ranną łapę. Zwykłe krewiąca zadrapanie. Ale jak na uzdrowiciela przystało lekko zdramatyzowałem, bo wiem czym kończą się takie rany...
Szamę na łapie najpierw przemyłem wodą oczyszczając ja z wszelkich zanieczyszczeń typu piasek, futro i tym podobne. Następnie wyjąłem z torby babkę lancetowata i zgniotłem ja w łapie tak aby wypuściła sok, nas przykładając do rany. Pierwszy etap zrobiony.
–O Panie, Święty Ogniu, miej miłosierdzie.
O, jak święta, jak pogodna, jak łaskawa
Jak miła, o lilio czystości.
Złącz to co zostało rozłączenie.
Oczyść to ze zła i zbliżając ja do ideału. – na wydźwięk mych słów maddara zebrała się w łapie Arkanum, gdzie przyspieszyła regeneracie tkanek, łącząc wszytko w pierwotna całość. Sam efekt miał być taki sam jak przed zranieniem.
Przeniosłem wzrok na samca
–Teraz czas aby cie skleić – wziąłem jego ranną łapę do ręki i powtórzyłem tan sam proces co na mojej córce. Czyli gniotłem babkę lancetowatą i przyłożyłem do oczyszczonej rany. Potem znowu zacząłem śpiewać swoją krótką modlitwę, czy zaklęcie. Te same słowa co wcześniej, ta sama reakcja organizmu ma mą maddarę. Sklejenie skóry i odbudowa zniszczonej łuski.
Po chwili skończyłem z miłym uśmiechem.

[Niezłomna Cisza]

Szara wzięła pochodnie, które miała wbić tuż przed mgłą. Szybko podbiegła do miejsca tuż obok elfickiej runy i wbiła tam kije. Następnie szybko odbiegła z tamtego miejsca. Obserwowała mgłę gotowa w każdej chwili uciec... I zobaczyła jak Uzdrowiciel Wody się do nich zbliża.
Poczuła radość znów widząc swojego ojca. Gdzie był przez ten cały czas?
– Cześć – powiedziała po czym słysząc zadane pytanie zastanowiła się nad odpowiedzią. Jeśli tak po prostu powie, że się cieli może pomyśleć, że chcieli popełnić samobójstwo... Więc jak mu to wytłumaczyć... – Chcieliśmy zbadać mgłę i potrzebowaliśmy do tego naszej krwi – w końcu powiedziała dość lakonicznie.
Skinęła głową w podzience i przyglądała się jak pasiasty smok opatruje Piórkowego Kolca.

[Piórko Nadziei]

Cały misterny plan, zbieranie gałęzi, podpalanie ich i ryzykowny wypad na linię z mgłą na nic. Wzywany rykiem tata Szarej łuski przybył, i jeszcze widząc z daleka małe młode smoki, w tym swoja córkę, gasi magicznie ogień. Ląduje i prosząc o wyjaśnienia co tutaj się dzieje, opatruje adeptom rany, najpierw Szarej potem Piórkowi. Po całej akcji uzdrowicielskiej dochodzi do wyjaśnień.
– To może ja po kolei powiem. Jako smok starszy od twojej córki powinienem wziąć całą odpowiedzialność na siebie. Tak więc przyszliśmy tylko zobaczyć jak wygląda mgła. Nic nie mieliśmy robić, tylko zobaczyć. Ale na miejscu ujrzeliśmy ten oto elficki znak i w naszych głowach zaświtał pomysł aby skopiować jego symbol na kamieniach i rzucić w mgłę. Wypaliłem go na kamieniach maddarowym ognikiem i wykonaliśmy rzut. Ale to nic nie dało. Wtedy wpadł nam pomysł do głów aby ten znak był jak i znak elfów krwią robiony. Nacięliśmy więc nasze łapy aby wydobyć jej trochę. Stąd nasze rany ale wiedz że mimo najwierniejszego odwzorowania znaku nasza krew nic nie dała. Wtedy Szara rykiem przyzwała ciebie bo nasze rany nie wyglądały najlepiej. Sądziłem że nie usłyszysz i tak ryku, ale twoja córka twierdzi że nie umie posługiwać się wezwaniem mentalnym. Ja jednak ufałem że z rykiem wysłała do ciebie mimowolny mentalny przekaz, więc cierpliwie czekaliśmy sobie. I wtedy postanowiliśmy zobaczyć czy umiemy ziać ogniem. Ja już wiedziałem że jestem smokiem ognia. Ale twoja córka odkryła zianie lodem. Chcieliśmy sprawdzić przy okazji jak mgła reaguje na lód i ogień.
Więc z bliskiej odległości od mgły zrobiliśmy zionięcie. Na lód mgła pozostała obojętna lecz ogień zapalił ją tak że się cofnęła. Odkrywając działanie ognia chcemy podzielić się odkryciem z wszystkimi smokami aby przegnać mgłę. Ale nadal czekaliśmy na twoje przybycie. Wtedy ułożyliśmy plan że z pochodni zrobimy zaporę. Zbadamy jakie odstępy muszą być między pochodniami aby mgła się cofnęła. Zapaliliśmy więc 6 żagwi z zamiarem umieszczenia ich na linii z mgłą, trzy na samej jej granicy a trzy głębiej. Twoja córka właśnie wbijała dwa gdy przyleciałeś i zgasiłeś wszystko. Ale nie wiedziałeś przecież dlaczego cię córka wzywała więc na wszelki wypadek ugasiłeś płomienie.
Myślę że naszym odkryciem trzeba podzielić się z wszystkimi dowódcami smoczych plemion.–
Piórko jak mógł najlepiej streścił całość wydarzeń.

[Mistrz Gry.]

Nic nie przeszkodziło młodym smokom w ustawianiu patyków, zaś gdy Piórkowy zionął płomieniami, prowizoryczne pochodnie zajęły się ogniem dokładnie tak, jak to zaplanowali – przy okazji znajdująca się za nimi mgła na moment się wycofała, ale to tylko w chwili, gdy miała styczność z płomieniami smoka, bowiem już po chwili wróciła na swoje miejsce, wijąc się groźnie. Jeśli była blisko pochodni, nie zbliżała się do nich za bardzo, jakby obawiając się ognia. Zupełnie niczym zwierzę, które po burzy ucieka na widok płonącego drzewa. Ten sukces nie trwał jednak zbyt długo – w pewnej chwili z mgły wysunęły się błyskawicznie macki. Każda z nich chwyciła gałęzie w miejscu, które nie zdążyło zająć się ogniem i szarpnęły gwałtownym ruchem, wywracając pochodnie i gasząc je na śniegu. Po chwili mgła wróciła do swojego poprzedniego stanu, wijąc się groźnie, niczym śpiący drapieżnik.

[Niezłomna Cisza]

Szara spojrzała na mgłę. A więc sam pomysł był dobry, trzeba go tylko inaczej wykonać.
– A gdybyśmy zapalili całe kije i dopiero wtedy je wybili? Mgła sięgnęła w miejsce w którym drewno się nie paliło. Nie może dotknąć ognia. Ale jeśli kije będą całe płonęły...? Nie będzie miała za co złapać. – zaproponowała.