Mały Wodospad

[Brak Słów]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Białołuska adeptka przyszła, niosąc w pysku jakieś mięso, które wcześniej dostała od Aterala. Nie do końca wiedziała nawet, z czego pochodziło – ale cóż tam, Bóg Śmierci czy nie, to wciąż Bóg, więc można mu zaufać – czyż nie?
Wrzos idąc musiała opierać sobie ochłap mięsa o pierś i odginać do tyłu łeb, gdyż jej szyja sama by takiej ilości nie utrzymała. Gdy tylko młoda przystanęła i wyciągnęła w przód szyję, ta opadła z lekka, ciągnąc ją za pożywieniem ku ziemi. Jedyne, co mogła zrobić, to puścić mięso, więc tak też uczyniła. Ochłap plasnął o ziemię w niesmaczny sposób. Cóż, może dla obserwatora. Wrzos się tym bowiem w ogóle nie przejęła, tylko bez ceregieli usiadła przy swej "zdobyczy", przycisnęła połowę pazurem, a od drugiej zaczęła odrywać zębami kawały mięsa, które szybko połykała.
Mięso się kurczyło i wkrótce ostatni kęs został zjedzony. Samiczka położyła się więc w lekkim oddaleniu i zaczęła oblizywać sobie pazury prawej łapy, którą to przytrzymywała mięso. Nie omieszkała, tak przy okazji, raz po raz wydłubać sobie owymi pazurkami kawałek mięsa spomiędzy kłów – w końcu i tak nikt nie patrzył, a i miała je tak blisko zębów, że szkoda by było nie skorzystać.

Dodano: 2016-04-13, 21:31[/i] ]
Wróciła po niespełna kilku godzinach dokładnie w to samo miejsce, taszcząc ze sobą równie wielką porcję mięsa, co wcześniej. Ona sama już miała pełen brzuch, o czym świadczyła lekka krągłość w jego okolicy, ale nie dla niej był ten kawałek.
Wiedziała, że nie ma co go szukać na terenach stadnych. Wolał chadzać samemu, rozmyślając nad różnymi rzeczami, które Wrzos pojmowała z trudem lub wcale. Teraz się jednak postarała, wyjątkowo, nie być ostentacyjna ze swoim niezrozumieniem. By nie narobić hałasu, zamiast zaryczeć w celu zawołania brata, ta skupiła swą maddarę w formie dźwięcznej nici. Była ona przeznaczona tylko dla uszu jej brata, a gdy popłynęła w świat, tylko tam miała zamieszkać – w umyśle jednego, jedynego brata...
Po chwili mozolnego skupienia impuls wołający Bez został mu dostarczony, a siostrze pozostało cierpliwie czekać.

[Bezsensowny Kolec]

Szczęśliwie się złożyło, że Bezsensowny akurat był w okolicy. Wobec tego już po niespełna kilku minutach wyłonił się spomiędzy krzaków mentalnie posyłając odpowiedź na zawołanie:
– Jak widać nieustannie poprawiasz się w magii. – Miał dobry humor, więc zdobył się nawet na powitanie siostry bez szyderstw. Nie mógł się oprzeć zainteresowania czymś magicznym, chociaż tak prozaicznym jak telepatia; jedną z nielicznych acz bardzo nieprzyjemnych wad odosobnienia był właśnie brak istot świadomie manipulujących maddarą. Jego siostra dobrze zdawała sobie sprawę jak wybawić brata z lasu; najoczywistszy nawołujący go ryk zwyczajnie spotkałby się z brakiem odpowiedzi.
Przysiadł zaraz koło niej i badawczym wzrokiem obejrzał dojrzewającą z każdym ich spotkaniem smoczycę.
– O cóż chodzi, siostro? Chcesz się pochwalić jakąś wyjątkowo rzadką zdobyczą czy kolejną "przyjaźnią" – zapytał w duchu błagając by Brakującej chodziło o jak najdalsze wymienionym tematy.

[Brak Słów]

Uśmiech urósł na jej pyszczku, gdy tylko usłyszała odzew od Bezsensownego. Cieszyłaby się już z samego faktu, że pojawi się przed nią jej brat. A tu proszę! Otrzymała tak wielki dar, jakim jest pochwała!
Dobrze, że go nie było jeszcze w zasięgu wzroku. Brakująca bryknęła wesoło, niby małe źrebię, które właśnie zwietrzyło przednią zabawę. A ona się poprostu cieszyła. Szybko się jednak postanowiła opanować, aby Bez nie musiał oglądać jej "pisklęcego zachowania".
Gdy w końcu przybył, powitała go wesołym uśmiechem, będąc całej wyprężona, jak struna.
– Cześć, brat! – zawołała na dzień-dobry. – Nie, nie, przyniosłam ci trochę dziczyzny. Pomyślałam, że może jesteś głodny.
Gdy już wyćwierkała mu, o co chodzi, wzięła w zęby wielki kawał mięsa leżący przed nią i z widocznym trudem przesunęła go symbolicznie bliżej brata.

[Bezsensowny Kolec]

Spojrzał to na siostrę to na kawał mięsa leżący na ziemi niepewnie. Z jakiegoś powodu czuł się źle przyjmując jedzenie od łowcy, nawet siostry, podczas gdy ostatnio nareszcie dostał pozwolenie na polowanie. Z drugiej strony silne ssanie w żołądku stanowiło argument wystarczający by stłumić ten cień dumy. Nie zwlekając ani chwili dłużej pochłonął kilkoma kęsami cały posiłek.
– Dziękuję za myśl – Podziękował oblizując się z resztek osocza – Zajmujesz się ostatnio karmieniem każdego odludka? – Dodał z lekkim prześpiechem. Ostatnio znów bardzo długo unikał smoków więc nie czuł potrzeby unikania rozmowy.

[Brak Słów]

Z nieprzerwaną radością i zadowoleniem patrzyła, jak jej brat je. Podzięka też nie uszła jej uszom, więc skinęła na nią zamaszyście, okazując ciche "nie ma za co". To była jej praca poniekąd, co już po krótkiej chwili Bez zauważył ze śmiechem w głosie.
Wrzos przechyliła na bok łepek.
– Wszyscy moi klienci jak na razie to odludki – zaśmiała się. – No, wiesz. Ciebie pierwszego karmię jako Łowca.
Widać było, jak się chwilę zastanawia nad swoimi słowami, gdyż uśmiech jej zelżał, a oczy, mimo że niby patrzyły na brata, to zdawały się biec za niego, gdzieś dalej, na niewidoczny horyzont. Chrząknęła cicho, jakby z mniejszą pewnością.
– Już wykonałam swoje zadanie. Przyjdziesz na moją ceremonię? – spytała, obarczając teraz Bez przeszywająco-pytającym spojrzeniem, które się desperacko domagało odpowiedzi.

[Bezsensowny Kolec]

Spojrzał na siostrę z lekkim zaskoczeniem. Już wykonała swoje zadanie? Naprawdę szybko jej poszło biorąc pod uwagę, że sam Bezsensowny raptem kilka dni temu dostał pozwolenie na polowanie. W jego odczuciu musiała mieć albo wielkie szczęście szybko napotykając trop odpowiedniego zwierzęcia albo w jakiś sposób oszukiwała. Obejrzał ką badawczym spojrzeniem próbując odczytać jej emocje; czy była dumna, radosna czy przestraszona.
– Ekhm, nie wiem czy chcę się pojawiać w obozie.. – zawahał się odpowiadając. Zwyczajnie był zbyt leniwy by pojawiać się na ceremonii Brakującej; nie obchodziło go jak ważnym było dla niej to wydarzenie. Z drugiej strony nie mógł jej odmówić zaraz po tym jak go nakarmiła. – Ale niech będzie. Dla Ciebie pojawię się na chwilę lub dwie...

[Brak Słów]

Brakująca szybko ubrała na pyszczek szeroki uśmiech, w którym zaprezentowała jeszcze młodciane, bielutkie ząbki. Zgoła wyglądała jeszcze dość pisklęco, jakby ją ktoś zatrzymał na pewnym etapie i nie kazał dalej rosnąć. Krew drzewnych potęgowała tylko ten efekt.
Brakująca odeszła kawałek na bok, aby pozostawić w spokoju brudną od mięsa trawę i usiąść na powrót skierowana w stronę brata. Przekrzywiała na bok łepek.
– Dziękuję! – odparła wesoło. – Co robiłeś przez ten czas? – spytała ciekawsko wlepiając weń ślepia.
Tak dawno z nim nie rozmawiała. Wiedziała, że mimo bycia jednym z najbliższych Bezsenownemu smoków, ich ilość kontaktu jest znikoma. Zwłaszcza zważając na fakt, że Wrzos mogła to sobie porównać z tym, ile rozmawiała z innymi. A różnica była kolosalna.

[Bezsensowny Kolec]

–Zgadnij.. – Odburknął ponuro. Wachlarz czynności jakie wykonywał w wolnym czasie był bardzo ograniczony więc pytanie "Co robiłeś gdy Cię nie było?" skierowane do Bzu było.. bezsensowne. Spojrzał więc wymownie na siostrę jakby próbując bez maddary wpoić jej mentalnie myślenie. Intensywne pełne napięcia spojrzenia utrzymał przez kilka sekund ciszy, która z boku mogła wydawać się niezręczna.
Wreszcie prychnął oznajmiając tym, że łaskawie zapomni tą sytuację i zmieni temat na rozsądniejszy.
– Więc już wypełniłaś swoje zadanie? Jak udało Ci się to tak szybko? – Był szczerze zainteresowany tą tajemnicą, więc szybko zmienił wyraz pyska na łagodniejszy i zachęcający do szczerej odpowiedzi.

[Brak Słów]

Wrzos nieczęsto oddwracała spojrzenie, gdy ktoś się w nią wpatrywał. Ale teraz, gdy brat patrzył na nią tak przeszywająco, lekko uciekła wzrokiem na bok, na ziemię, by póżniej zacząć ruszać końcówką ogona i przyglądać się jej – ot, by było na tę chwilę na czym zawiesić oczy.
Nie odpowiedziała mu na to, nie poczuła się bowiem, jakby to było pytanie. Zamiast tego wymyślała sobie, co mógł robić – no bo co? Bez na pewno sobie myślał. Zawsze lubił spędzać długie wschody na kontemplacji, której ona nie pojmowała. Więc może przez cały ten czas on po prostu szwendał się tu, myśląc, jak filozof?
Spojrzała na niego gdy zadał jej pytanie i gdy spostrzegła, że już nie patrzy tak przeszywająco, znów się uśmiechnęła i na powrót zawiesiła na nim spojrzenie. Odpowiedziała mu z lekką dumą wybrzmiewającą w jej głosie i pozie:
– Pół polowania go śledziłam u południowego podnóża Pasma Bliskiego! Jak już go znalazłam, to mi się udało podkraść do niego no i mu rozorałam szyję. To nie była jakaś tam mocna rana, ale zemdlał, a to wystarczyło, nie? Ucięłam mu ogon i sobie poszłam.
Miała po swojej wypowiedzi dość ciekawskie spojrzenie. Czy brat skomentuje jakoś to, że nie dobiła tamtego centaura? Jeszcze się nikomu do tego nie przyznała.

[Niezłomna Cisza]

Słonko mocno grzało, kiedy Szept stawiał to kolejne kroki wśród skał otaczających rzeczkę. Szła spokojnym krokiem, ale choć skały mogły zachęcić do wygrzewania się... Szept nie zamierzała tego robić. Wręcz przeciwnie. Szła powoli, lecz uparcie przed siebie. Zmierzała... No, właściwie to nie miała żadnego konkretnego celu. Po prostu szła i próbowała dać upust emocją. Zarówno tym negatywnym... Jak i niektórym pozytywnym. W sumie mogło się to wydawać dziwne. Po co miałby to robić tak spokojna smoczyca? Ano, może dla tego, że nie może być wiecznie spokojna. Kiedyś kamień w murze może wypaść. Wtedy bariera spokoju może się zawalić... Szybko lub dzień po dniu wystawiona na siły zewnętrzne może się zawalić. A nawet jeśli smok i bez owego muru pozostaje spokojny... Nie może być taki przez cały czas.
Mniej-więcej to czuła Szept. Czuła też jak bezsilność i stres zaczynają wpływać na jej mur tworząc w nim wyrwę. Co prawda była wojowniczką... W dodatku dość upartą... Ale mim to nie zdoła po wieki chronić tego co skrywa się za murem. Kiedyś wyrwa w nim ziejąca zrobi swoje i Szept zatraci swoją, już i tak lekko zachwianą, równowagę.
Ale co takiego mogło to wszystko spowodować? Smoczyca miała powody dwa. Pierwszym z nich była mgła. Już miała okazję przekonać się jak groźnym... i ciężkim do pokonania jest przeciwnikiem. Z każdym dniem bała się, że mgła może się przesunąć... W końcu widziała smoki Życia. Co się stanie, kiedy mgła zakryje Cień, Ogień... A później także Wodę? Co wtedy zrobią?
Drugim powodem było to, że lekko obawiała się tego, że we mgle mogą się czaić jakieś stwory. W końcu różne rzeczy mówiono na Skałach Pokoju, a nigdy nie wiadomo co mogło być prawdą. Szept mimo, że była wojowniczką lekko stresowała się przed walką, która mogłaby nastąpić. Jej szczęście w walkach jest... Bardzo zawodne. Zwłaszcza na początku. W końcu jak to możliwe, by za każdym razem nie udawał jej się pierwszy unik? Niby nie znaczącego... Ale mimo wszystko. To robiło się podejrzane. Czy miała to być klątwa? Pech? A może po prostu bogowie sobie z niej kpili?

[Cichy Potok]

Cichego dawno nie było w Wolnych Stadach. W zasadzie opuścił Wodę na trzy księżyce i nie był pewien, czy dalej zamierza im przewodzić. W końcu był już dość stary. Nie jakoś wybitnie, ale młode pokolenia miały nowe wizje, nowe postawy niekoniecznie takie same, jak jego własne. Powoli Cichy stawał się przeżytkiem i należało odsunąć się w cień, póki Woda jeszcze miała kogoś, kto obejmie nad nim opiekę, gdy jego nie daj Immanorze, zabraknie. Nie planował jednak swojej śmierci, co to, to nie. Ale różne wypadki chodzą po smokach, a otrzymanie drugi raz rany tak poważnej, że prawie zginął na arenie dało mu do myślenia. Przechadzając się po terenach wspólnych wraz z dwójką swoich kompanów. Milczących, cichych, czarnych niczym cienie i tak jak one podążające za nim, smok zauważył w oddali znajomą postać. Szept. Uśmiechnął się lekko, bowiem zawsze lubił ten człon imienia, które niegdyś sam dzierżył. Miedzianołuski podszedł do wojowniczki i przechylił lekko łeb na bok, przyglądając się jej. – Czy coś cię trapi? – zagadnął cichym, spokojnym głosem...w zasadzie jak zawsze. W ślepiach samca widać był troskę. W końcu Woda i jej członkowie faktycznie byli jego rodziną i w zasadzie każdego członka traktował niczym swoje pisklęta.

[Niezłomna Cisza]

Zamyślona Szept, idąca wzdłuż rzeczki, nie zauważyła Cichego do póki ten się nie odezwał. Co prawda były to ciche słowa, ale wypowiedziane spokojny głosem przywódcy przyciągnęły uwagę smoczycy. Burza nie wiedziała czy się cieszyć, czy nie. Z jednej strony wolała chyba zostać sam na sam ze swoimi przemyśleniami... ale z drugiej, lubiła przywódcę i pomyślała, że może jednak lepiej byłoby z kimś pogadać. W każdym bądź razie, smoczyca postanowiła pozostać i porozmawiać z przywódcą... który też nie wyglądał najlepiej. Najwyraźniej i jego coś trapiło.
– Nic szczególne...no a przynajmniej nic czym nie martwiłby się w tej chwili każdy inny smok. Po prostu zaczynam się dość mocno nie pokoic ta mgłą... – powiedziała dość wymijająco ze wzruszeniem barkami. Jednak nie wspominała nic o walkach. W końcu to pewnie tylko zwykły pech, prawda? To nie powód do robienia wielkiego szumu... Następnie smoczyca spojrzała na miedzianołuskiego modrymi, prawie że sinymi, w tej chwili, oczami. Przypomniała sobie o umuwionym patrolu na Skałach Pokoju i spytała: – Panie Cichy... z tego co pamiętam, miałeś wziąć udział w patrolu nad terenami Życia... Czy coś zobaczyliście?
Potem Szept niepewnie przysiadła na zadzie i spojrzała wyczekująco na przywódcę. Nie posiadała żadnych informacji na temat tego jak poszło... ale to przecież nie znaczy, że nic nie dostrzeżono, prawda? I na razie tyle jeśli chodzi o pytania. Nie będzie w końcu pytać o dziesięć rzeczy na raz... Wszystko po kolei.

[Cichy Potok]

//patrol nadal trwa, więc niezbyt mogę coś mówić na ten temat :P

Cichy przyglądał się uważnie Szeptowi, najwyraźniej coś ją gryzło. – Jak każdego, to prawda. Ale czy tylko ta mgła jest problemem, czy coś jeszcze? I co konkretnie zaprząta twoje rozmyślania nad tą mgłą? – zapytał, wszak każda opinia była dobra odnośnie tej dziwacznej mgły. – Próbujemy robić co w naszej mocy, by zbadać ją i sprawić, by zniknęła...ale to nie takie proste. – oznajmił, po czym pokręcił łbem. – Nic szczególnego, w zasadzie mam wrażenie, że utknęliśmy w martwym punkcie odnośnie tej sprawy. – odpowiedział na pytanie Burzy, wciąż jednak nie będąc przekonany, czy z nią wszystko w porządku, w końcu wyglądała na taką strapioną...

[Niezłomna Cisza]

Szept wysłuchała Cichy Wód... Czyli nadal byli w martwym punkcie?
– Przede wszystkim sama próbuję dojść do tego jak ją pokonać... Kiedyś, wiele księżycy temu, jeszcze kiedy byłam pisklakiem, razem z przyjacielem próbowaliśmy zbadać mgłę... Wpadliśmy nawet na pewien pomysł... Ale nie wyszło nam. Śnieg pokrzyżował nam plany – zaczęła mówić Szept, wracając wspomnieniami do tamtej chwili. – Wpadliśmy na pomysł, żeby za pomocą pochodni utworzyć tunel. Zapalaliśmy całą powierzchnię kija. Później wbijaliśmy je kolejno między granice mgły, a kawałek ziemi w jej wnętrzu. Chcieliśmy utworzyć w ten sposób tunel... Ale śnieg, który wtedy pokrywał ziemię, przeszkodził nam w tym. Zgasił dolne części kijów, na tyle, by mgła mogła je wyrwać z ziemi swoimi mackami... – skończyła swoją opowieść i doszła do sedna sprawy. – Zastanawiam się, czy teraz by to nie zadziałało. Teraz nie ma śniegu... Mgła nie mogłaby złapać patyki za zapalone części, a jeśli ich dolne części nie zgasną... Może okaże się bezbronna wobec takich pochodni – powiedziała dość niepewnie Szept. Pomysł w tej chwili wydawał się dobry... Ale tak samo było, kiedy wymyślili to w ten zimowy dzień... Może i teraz nie było śniegu, ale nigdy nie wiadomo co tym razem wymyśli mgła... A poza tym pozostawała jeszcze ta groźba stworzeń, które mogły w niej czyhać... Gdyby mgła mogła rzeczywiście okazać się bezbronna, stwory mogłyby interweniować...

[Cichy Potok]

Cichy nie omieszkał nie zauważyć faktu, że Szept zignorowała jego pytanie. Cóż, najwyraźniej samica nie chciała o tym rozmawiać. Cichy uśmiechnął się lekko, gdy rzuciła swoim pomysłem. – To dobry pomysł, ale ma swoją wadę. Jak długo taka pochodnia się utrzyma, nim wypali się? Smok prócz tego, żeby wejść we mgłę, musi jeszcze z niej wyjść. Nie wiem, czy znalazłby się taki śmiałek ale podsunęłaś mi pewną myśl. Może i mgła jest odporna na ataki magiczne, ale może stworzenie takiej magicznej, płonącej bariery, albo tej, co to podgrzewa temperaturę wokół siebie nie byłaby głupia...ale to tylko domysły i nigdy nie wiadomo, jak faktycznie zachowa się ta mgła... – Cichy podchwycił ten temat, w zasadzie zastanawiając się nad tym, czemu wcześniej nie wpadł na taki prosty plan. Może dlatego, że w zasadzie nie chciał nikogo narażać, a nie było przecież powiedziane, że po wejściu we mgłę, maddara nie zniknie...Chociaż...zawsze najpierw można spróbować z jakimś kamieniem otoczonym taką powłoką...cóż, Szept dała mu do myślenia, to na pewno.

[Niezłomna Cisza]

Uff... Nie napierał. Mimo wszystko Burza odczuła ulgę, kiedy Cichy nie drążył tematu.
Szept pokiwała głową.
– Rzeczywiście nie jest to idealny pomysł... Ale przecież można jakoś od niego wyjść, prawda? A na sam początek lepiej by było spróbować stworzyć sam korytarz... Jak mówiłam, wtedy nawet to nam się nie udało. Ale też mieliśmy wtedy gorsze warunki. Śnieg mocno nam przeszkadzał. -powiedziała z lekką melancholią. Wciąż pamiętała dobrze tamto spotkanie z mgłą. Był to jedne z nielicznych momentów jej życia, kiedy naprawdę była wściekła... A z natury była niezwykle spokojna. Nawet jako pisklę była, wręcz podejrzliwie, spokojna. Irytowanie się na coś lub kogoś zdecydowanie nie leżało w jej naturze.
Szarołuska jednak nie zamierzała drążyć tego tematu. Rozmowy o mgle zdecydowanie nie były jej ulubionym zajęciem. Zamiast tego uważniej przyjrzała się miedzianołuskiemu przywódcy. Nawet jeśli teraz nie było to widoczne, to już wcześniej smoczyca zauważyła, że i przywódcę chyba coś gnębi.
– Panie Cichy... Czy pana też coś trapi? – spytała. Wody najwyraźniej także martwił się o swoje stado... Jednak on p prostu martwił się o to jak to będzie się toczyło dalej bez niego. Burza nie wiedziała o co chodzi... Ale była gotowa pocieszyć, a nawet pomóc przywódcy z każdym problemem. W końcu pomaganie smokom Wody to nie tylko obowiązek Cichego. Także inne smoki z tego stada powinny wspierać siebie nawzajem... Przywódcę także.