Polanka

[Administrator]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Smoczyca dostała informację od Wojownika Ziemi, że w obecnej chwili nie jest w stanie skończyć nauki jej córki.
Jakież mogłoby być jej zdumienie na wieść, że jej córka żyje, gdyby nie fakt, że zaledwie wczorajszego wieczora odkryła go sama. Z kilkoma niespodziankami, które wywoływały w niej mieszane uczucia.
Tak, czy inaczej nie zamieszała zostawić Aileen samej i gdy tylko dostała wiadomość, przybyła w miarę swych możliwości, jak najszybciej.
Dostrzegła młodego, czarnofutrego samca w towarzystwie jej prześlicznej córeczki, która jaśniała na tle buro zielonej trawy, która poddawała się sennej szacie.
Przymrużyła powieki, unosząc dumnie łeb i skinęła młodemu samcowi na znak, że może odejść, jednocześnie dziękując mu za chęć pomocy w edukacji nowego pokolenia.
Tak, wiedziała, jakie zadał pytanie, dlatego nie zamierzała Aileen odpuścić.
– Śladów mamy wiele, zostawiają je smoki, zostawiają je... zwierzęta i inne stworzenia. Czy dzięki temu potrafisz określić, co dzięki śledzeniu możesz wytropić? – zaczęła bez zbędnych ceregieli, przystając jakieś dwa ogony od córki.

[Aroganckie Piękno]

Nagłe pojawienie się matki nieco zdziwiły młodą samiczkę, spojrzała na nią złotymi ślepiami, nieco rozkojarzona tym nagłym zmienieniem mentora. Po chwili jednak zastanowiła się nad pytaniem matki. Cóż, wciąż nie była pewna tego, co jej po głowie chodziło, więc znów raczej zapytała, niż odpowiedziała.
– Zapach? – no co mogła poradzić, że nie zwracała wcześniej uwagi na takie detale. W końcu jak kogoś szukała, to po prostu wiedziała, gdzie iść, albo kogoś po drodze zaczepiała. Jeszcze nie miała okazji nikogo...śledzić.

[Administrator]

Zauważyła zaskoczenie córki, które skwitowała typowym kpiącym półuśmiechem, gdy przekrzywiła trójkątny, złoty łeb.
Nozdrza drgnęły, kiedy usłyszała odpowiedź młodej samiczki.
Obwiodła pysk rozwidlonym jęzorem, przysiadając na zadnich łapach czując, że ta nauka może nieco potrwać.
– Nie pytam, dzięki czemu możesz coś wyśledzić, ale co mozesz wyśledzić zwłaszcza na swych polowania, gdy na takowe wyruszysz. Na co ci ta umiejętność – wyrzekła, zachowując spokój.
Wiedziała, że Aileen, chociaż piękna, nie błyszczała na niektórych polach. Tutaj niestety nie odziedziczyła po niej tej przydatnej tendencji, chociaż kto wie, może z czasem się wyrobi, miała tylko... osiem księżyców, względnie.

[Aroganckie Piękno]

Mała zmarszczyła pyszczek w konsternacji. Po czym westchnęła ciężko. Popatrzyła spode łba na matkę, ale i tak zrobiła to w tak uroczy sposób, że nie sposób było tego odebrać jako jakiś przytyk.
– No przecież już mówiłaaaam. – jęknęła. – Do tropienia zwierząt. Do ich znajdowania. Jeśli chodzi o polowanie, bo raczej tylko tam będę z tej umiejętności korzystać. – powiedziała nieco naburmuszona, że musi ponownie powtarzać coś, co już mówiła.

[Administrator]

Smoczyca obnażyła koniuszki mlecznobiałych kłów, a z jej nozdrzy wysunęły się wstążki szarawego dymu, kiedy młoda samica wykrzywiła się, burmusząc się przy tym.
Kolczasto pierzasty ogon uderzył o ziemię, gdy rzuciła smoczycy spokojne, ale zdecydowane spojrzenie lazurowych ślepi.
– Być może mówiłaś, jednak zupełnie się nie starasz, jakbyś zapomniała, że zamiast pustki we łbie powinnaś mieć mózg. Radzę ci z niego korzystać. Ale skoro tak ci ciężko się wysilić, podpowiem, co też już zrobiłam wcześniej, że dzięki temu wyśledzisz praktycznie wszystko, jeżeli posiadasz pewne predyspozycje i mózg – spojrzała na nią karcąco spod przymrużonych powiek. – Zwierzynę łowną, drapieżniki, zwierzynę magiczną, a nawet dzięki odrobinie szczęścia stworzenia inteligentne. Skoro też zaczęłaś temat, co może okazać się tropem? Na co powinnaś zwracać uwagę, jeżeli chciałabyś kogoś znaleźć? Oprócz zapachu, oczywiście..

[Aroganckie Piękno]

Popatrzyła na matkę z niechęcią. Jej słowa zabolały. Chyba myślała, że każde pisklę powinno wiedzieć o świecie i dopiero co poznawanych umiejętnościach już wszystko. Po co więc nauczyciele? Teraz to ogon Aileen śmigał w powietrzu to na lewo, to na prawo, w podirytowanym geście. Jej pyszczek jednak wyrażał tylko i wyłącznie rezygnację.
– Najwyraźniej tego mózgu nie mam, bo nie wiem co jeszcze – mruknęła w końcu.

[Administrator]

Ogon smoczycy śmignął przy przednich łapach, kiedy spojrzała na samiczkę uważniej, obserwując ją przez chwilkę w przedłużającym się napięciu.
W końcu mięśnie ramion samicy rozluźniły się, a oblicze się wygładziło.
Wstała i wskazała pyskiem młodej, aby ruszyła za nią.
– Oprócz zapachu, ważne są odciski łap, kopyt, racic czy pazurów. Szukasz ich przeważnie na ziemi. Lepiej widoczne będą w wilgotniejszej glebie, chociaż sam deszcz może rozmazać ślady i zmyć zapach, a jednocześnie potrafi wzmocnić twój osobisty zapach skóry. Możesz też nasłuchiwać dźwięków. Może zwierzę zdradzić oddech, szelest przedzierania się przez krzewy, trzask łamanych gałązków. Możesz znaleźć też kępki futra na krzewach, korze, piórka, odchody. Woń moczu, fragmenty łusek, krew. Ważne, aby wiedzieć, czego szukać. Tutaj, na polance mozesz znaleźć bażanty, króliki i zające, czasem sarny, które wychodzą na żer z lasów. Skup się na otoczeniu, zacznij słuchać dźwięków, które cię otaczając, węsz w powietrzu, starając się ich w kierunku wiejącego wiatru, szukaj śladów bytności zwierzyny. Klucz od prawej, do lewej, idąc takim slalomem, musisz zachowywać się cicho, idąc na ugiętych łapkach, ogon uniesiony, skrzydła przy sobie. Spróbuj, prosze – zachęciła małą.

[Aroganckie Piękno]

Czekała na kolejną naganę, jednakże ta nie nadeszła. Za to zdziwiło ją to, że matka nie wyzywa już jej, tylko z lekkim uśmiechem każe jej iść za sobą. Biała posłusznie więc podążyła za nią, słuchając uważnie każdego słowa matki i wpatrując się w pozostawione przez większą smoczycę ślady. Tak, to wszystko miało teraz sens i powoli docierało to do Aileen, że faktycznie nie miała o tym bladego pojęcia. Nie wpadła by na to sama, na pewno. Po ułożeniu sobie w myślach, na co warto zwracać uwagę i dostaniu polecenia, od razu świeżo upieczona adeptka zaczęła węszyć. Ale najpierw znalazła kierunek, z którego wieje wiatr, by ustawić się pod niego, aby jej zapach nie niósł się przed nią. Tak jak podczas skradania, które to już miała opanowane w jakimś stopniu. Gdy już ustaliła skąd wieje wiatr, ruszyła. W pozycji do skradania poruszała się w miarę możliwości cicho. Węszyła raz po raz, by móc wychwycić jakąś nieznaną jej jeszcze woń. Przyglądała się także uważnie podłożu. Poszukiwała czegokolwiek, co można by było uznać za trop. Czy to odcisków łap, czy to odchodów, czy połamanych elementów otoczenia. Prócz przyglądaniu się podłożu, Aileen także nasłuchiwała. Zgodnie z radą matki była nastawiona na zaburzenia naturalnych odgłosów przyrody. A więc nagłego szelestu nie spowodowanego wiatrem, a może nawet i odgłosu samego zwierzęcia. Srebrzysta chodziła od lewej strony polany, do prawej po dość ciasnym slalomie.

[Administrator]

Smoczyca pozostała jakieś pół skoku za córką, pozwalając jej wyjść na przeciw nowym doświadczeniom. Wiatr wiał mniej więcej z północnego wschodu, co mogła stwierdzić już po chwili, gdy próbowała ustawić się pod wiatr.
Trawa była mokra, a z nieba sączył się drobny deszczyk, sprawiając, że otoczenie blakło, szarzało.
Ziemia zapadała się pod naciskiem nawet tak drobnych łap, jak te należące do Aileen. Mimo to samiczka dostrzegła drobne tropy na odsłoniętej błotnistej, czarnej ziemi, wokół której rosła zilono żółta trawa, drżąca od kropli wilgoci, które na niej osiadły.
Co ważniejsze, tropy musiały nalezeć do jakiegoś ptaka. Długość odcisku nie przekraczała zbytnio smoczego szponu (10cm). Po środku szła długa linia, zagłębiająca się po pazurze w ziemi. Od prawej szła mniejsza linia, a od lewej nieco dłuższa tworząca kurzą łapkę. Ślady zmierzały na północ, gdy nagle samiczka wyczuła jakiś obcy zapach w powietrzu, napływający z północnego wschodu.

[Aroganckie Piękno]

Szła i szła. W zasadzie z początku nic nie zauważyła i już chciała się poddać, gdy wtem dostrzegła upragnione ślady. Nie miała pojęcia jakie zwierzę pozostawiło te tropy. Jednak po chwili stwierdziła, że musiał to być jakiś ptak. W końcu bardzo podobne kształtem łapy miała feniksica mamy. I tylko dzięki temu wydedukowała, że ma do czynienia z odciskami łap ptaka. Aileen podeszła ostrożnie do znalezionych śladów, uważając by ich nie zatrzeć i uważnie je obwąchała, zapamiętując woń. Wtem do jej nozdrzy doleciał jeszcze silniejszy, identyczny zapach, a przynajmniej tak uważała Aileen. Odwróciła pysk w kierunku, z którego wyczuwała woń i poszła w tamtą stronę. Poruszała się cicho. Uważając na to co ma pod łapami. W końcu przez nieostrożność, zaalarmowana jednym bodźcem, nie chciała przegapić innych. Dlatego prócz ciągłego węszenia dalej przyglądała się podłożu, czy nasłuchiwała uważnie. W końcu jak znajdzie się blisko, to pierwsze co będzie alarmujące o obecności czegoś żywego może być właśnie dźwięk.

[Administrator]

Ślady były wyraźnie świeże, tego samiczka mogła być pewna. Wyraźne, jeszcze nie zatarte przez deszcz czy wiatr.
Heulyn obserwowała, jak się im przygląda, a następnie wywęszywszy coś w powietrzu, ruszyła nagle zamiast na północ, to za zapachem napływającym z północnego wschodu.
Uśmiechnęła się pod nosem. Pamiętała, jak sama popełniła ten podstawowy błąd.
Ruszyła bezszelestnie za samiczką, ciekawa jej reakcji na to, że im dalej szła za zapachem, ten ulatniał się, a żadnych nowych śladów nie była w stanie dostrzec pośród traw. Żadnych odcisków, żadnych piór, żadnych odchodów.
Zerknęła na córkę.
– Jest to podstawowy błąd chyba każdego początkującego. Kiedy widzisz tropy zwierzyny idące w jedną stronę, a ich zapach napływający nagle z innej, lepiej udać się za tropem, który widzisz. Wiatr może nieść zapach zupełnie skądinąd, trop widoczny jest zatem pewniejszy. Spróbuj odnaleźć trop kierując się w kierunku, w którym zmierzał – wyrzekła.

[Aroganckie Piękno]

Cóż, rozczarowała się. Faktycznie pomyślała, że zapach będzie pewniejszym tropem. W końcu skoro napływał silnym aromatem do jej nozdrzy, to była wręcz pewna, że trop ten jest świeższy. W końcu ślady...ślady można znaleźć, gdy zwierzę było tu jakiś czas temu. Czy chwilę wcześniej, czy o wiele później Aileen jeszcze nie potrafiła określić, jednak wzięła słowa matki do serca i pokiwała głową, wracając po własnych śladach do wcześniej odnalezionego tropu odcisków łap. Znów im się przyjrzała, upewniła się, że wiatr nie niesie jej zapachu przed nią i ruszyła ostrożnie niedaleko tropu, aby go nie zatrzeć i móc ewentualnie wrócić tam, gdzie go zgubi, ale miała nadzieję, że to tego nie dojdzie. Przed ruszeniem jeszcze określiła w którą stronę szedł ptak, w końcu nie chciała się od niego oddalić, tylko właśnie zbliżyć i ruszyła w tą samą stronę, w którą udał się ptak. Po drodze Aileen znów prócz obserwowania uważnie śladów, by ich nie zgubić, rozglądała się dodatkowo za kolejnymi możliwymi wskazówkami. Czy to odchodami, piórami, czy może samym ptakiem. Prócz tego węszyła również, chcąc określić, czy się zbliża, czy zapach jest intensywniejszy. No i wykorzystywała też oczywiście słuch, który był chyba ostatecznym dowodem na to, że coś w pobliżu się znajduje. Aileen wyczulona była na wszelkie dźwięki odstępujące od teraźniejszych, naturalnych dźwięków otoczenia. Starała się iść cicho i ostrożnie.

[Administrator]

Smoczyca obserwowała, jak jej córka w milczeniu przyjmuje do wiadomości to, co usłyszała. A następnie cofa się, aby odnaleźć wcześniej znaleziony trop.
Nie było to proste zadanie, zważywszy na deszcz, który począł zacinać ze zdwojoną siłą, uderzając werblami o ich łuski, rozpryskując się na nich na miliony fragmentów, zamazując również to, co znajdowało się na ziemi.
Strumyczki wody płynęły pośród kępami traw, niczym meandry rzeczne.
Mimo to po dłuższych poszukiwaniach znalazła połowicznie zatarty trop i ruszyła nim na północ.
Nie udało jej się znaleźć innych odcisków, jednak pośród traw zamajaczyło jej jakieś ciemne, brunatne pióro, sklejone od wody.
Jej uszu też doszedł odległy trzepot, napływający gdzieś mniej więcej nieco bardziej z zachodu.

[Aroganckie Piękno]

Cóż, ten trop w tym deszczu zaraz będzie praktycznie bezużyteczny. Znalezione pióro okazało się dość cennym znaleziskiem, bo świadczyło o tym, że faktycznie ptak tutaj był. Aileen obwąchała znalezisko i ruszyła dalej, wciąż wykonując te same czynności. Ale podążała za nim aż do momentu słyszenia trzepotu skrzydeł. Cóż, to na pewno nie był naturalny odgłos. Aileen ponownie zwróciła pysk w kierunku, z którego usłyszała ptaka. Nie była jednak pewna, czy aby na pewno powinna ruszyć w kierunku, skąd go usłyszała. Równie dobrze może ptak właśnie odleciał? Cóż, jak to mówią, bez ryzyka nie ma zabawy. Aileen ruszyła w kierunku, skąd usłyszała odgłos. Wciąż uważnie nasłuchiwała, chcąc określić gdzie znajduje się zwierzę. Ale nie zaniedbała także innych zmysłów. Wciąż czujnie obserwowała podłoże, ale także otoczenie w poszukiwaniu poszukiwanego ptaka. Węszyła też co jakiś czas w powietrzu, by móc wychwycić woń, którą poczuła przy śladach. I wciąż szła raczej cicho, starając się, aby wiatr nie niósł przed nią zapachu, ani by nie narobić zbytecznego hałasu.

[Administrator]

Trop był pojedynczy, ale wyraźnie wskazywał, że ptak, którego śledziła musiał gdzieś tutaj być.
Smoczyca była ciekawa, co też zrobi jej córka, a gdy ta ruszyła za dźwiękiem, uśmiechnęła się samymi kącikami gadzich warg, zapewne z cieniem aprobaty widniejącym w jej lazurowych slepiach.
Im dalej samiczka za dźwiękiem, dostrzegała więcej szczegółów. Widziała miejsce, gdzie przedzierał się ów ślad, trawa tworzyła widoczny ślad, widziała jeszcze kilka piór. A nawet coś, co musiało przypominać biały kleks ptasich odchodów.
A potem, ni stąd, ni zowąd pół ogona przed nią, z bujnej kępu traw rosnącej, niczym drzewa na samotnej wyspie, wyskoczyła para bażantów, która okładała się skrzydłami ze skrzekiem, a potem ptaki dostrzegłszy zagrożenie, wzleciały ku niebu, zostawiając smoczyce same.
– Dobrze sobie poradziłaś[/color] – wyrzekła smoczyca.

/Śledzenie I, II

[Aroganckie Piękno]

Spojrzała ze zdziwieniem za odlatującymi ptakami. Przecież i tak było to niemądre, bo ona też potrafiła latać i mogła zacząć je gonić. Ale nie była głodna, więc nie było sensu ich dodatkowo stresować. Potem popatrzyła z szerokim uśmiechem na rodzicielkę i pokiwała z zadowoleniem głowę.
– Dziękuję! Wracajmy już... – oznajmiła z lekkim uśmiechem, po czym skierowała się w stronę terenów Cienia. Zaraz jednak odwróciła się do matki. – Idziesz? – zagadnęła wesoło, i poczekała aż Heulyn do niej dołączy i dopiero potem ruszyła ponownie w kierunku terenów ich domu.

[Administrator]

Uśmiechnęła się pod nosem, a następnie zrównała się z córką.
Tak, to był dobry czas, aby wrócić do Cienia. Sprawdzić, czy wszystko dobrze, a Mgła nie ruszyła na nich szturmem, tak jak na Ziemię.
Zatrzymała się jeszcze na chwilkę, patrząc za odlatującymi ptakami.
Jakiś cień pojawił się w jej ślepiach, a potem zniknął, a ona trąciła córkę skrzydłem i ruszyła ku Obozowi.

zt

[Figlarne Serce]

Figlarna Łuska zdecydowała się przybyć w to miejsce, aby posilić się w spokoju, gdyż ostatnio w grocie ciągle miała coś do roboty. A jako, że jeść jednak trzeba wzięła tu ze sobą trochę mięsa (2/4) i owoców (2/4) i usiadła wygodnie na ziemi posilając się z apetytem. Zjadła do końca wszystko, całą porcję, a następnie to, czego nie dało się zjeść zakopała w ziemi i zabrała się za staranne mycie po jedzeniu. Gdy tylko wyczyściła dokładnie swój pysk i łapy uznała, że najwyższa pora wracać do obozu i wzbiła się w powietrze. Po niedługim czasie odleciała stąd kierując się ku terenom należącym do Stada Wody.

[Zmierzch Gwiazd]

*dzwoneczki*

Opoka w dalszym ciągu się nie poddawała i dalej szukała dzwoneczków. Może to czysta ciekawość, może chęć uczestnictwa skłoniły ją do tego, nie wiadomo. A może po prostu jakiś šwiąteczny duszek w nią wstąpił? Możliwe.
Tak czy siak, dalej szukała. Rozglądała się pilnie zarówno na boki, jak i przed siebie daleko. Łeb trzymała wysoko, starając się wychwytywać każdy nawet najmniejszy szczegół otoczenia. Od czasu do czasu również obniżała łeb, aby zobaczyć otoczenie z innej perspektywy. Szukała dzwoneczków i mimo iż nie wiedziała jak one wyglądają, to bardzo się starała. Szukała dokładnie, nieśpiesznie, zaglądając za każdą skałę czy krzak. Buszowała w trawie starając się wypatrzeć jakichś błysków, czy ogólnie rzecz mówiąc czegoá, co mogłoby wskazać jej lokalizację dzwoneczków.

[Zawierzony Kolec]

Jednak i teraz nie udało ci się odnaleźć magicznego dzwoneczka. Szukałaś i szukałaś, ale żaden piękny dźwięk nie zagłuszył ciszy zimowej pory, ani żaden połysk złota nie zalśnił sprowokowany promieniami Złotej Twarzy, która walczyła z chmurami o władze nad niebem. Nie wszystko było widocznie takie łatwe – tylko czy to oznacza, że należało się teraz poddać? Nie, na pewno nie! Czemu się poddawać, skoro nagroda mogła być cenna? Raz się nie udało, drugi też nie... A może trzeci? Albo czwarty? Tego nie można wiedzieć napewno.

[Szkarłatny Księżyc]

Szkarłatny przybył tutaj wraz ze swoim nowym uczniem – Ciemnym. Postanowił kontynuować jego naukę nie ze względu na to, że ktoś go o to poprosił. Sam do końca nie wiedział, dlaczego zaproponował dalszą edukacje malcowi. Tym bardziej, że miała to być nauka samodzielna. Przywrowadził młodszego samca, w pewnym momencie zatrzymując się bez ostrzeżenia. Polanka, na której się znajdowali, będzie odpowiednim miejscem na trening lotu, w o który prosił go Ziemny. Szkarłatny wlepił w niego ślepia, przez dłuższą chwilę milcząc i po prostu przyglądając się jego osobie chłodnym spojrzeniem.
– Ile wiesz o lataniu? – zapytał, niemalże od razu przechodząc do nauki.