Białe drzewko

[Gonitwa Myśli]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Westchnęła przeciągle i drżąco, gdy zszedł z niej ciężar Zmory Opętanych. I było jej lżej. Nawet nie w sensie fizycznym. Odeszło podniecenie i rozognienie, zaspokojone bliskością. Zszedł tłumiony gdzieś stres. Zastąpiło go ukontentowanie i satysfakcja. Z jednym małym, odstającym elementem.
Gonitwa zmrużyła ślepie, obracając łeb, by móc spojrzeć na smoczycę. Było ciemno, więc wzrok naturalnie przykuwało to, co jasne – białe. Ponownie odetchnęła, tym razem z jakaś nutą skrywanej irytacji.
Pojawiła się myśl.
Obniżyła nieco łeb, by przytknąć czuły nos do szyi Zmory, nabierając powietrza, w tym jej zapachu, głęboko w płucach. Zapachu i jej, i swojego, wymieszanych w powietrzu gorącym od zażyłości.
– Zmoro Opętanych – odezwała się mrukliwie. – Nie waż się żadnej innej tak dotykać – dokończyła stanowczo, ale nadal z chrapliwością w głosie.

[Zmora Opętanych]

___Liliowe, świecące w mroku ślepia z zaintrygowaniem przejeżdżały po sylwetce Gonitwy, jakby Zmora próbowała wyłapać każdy szczegół – chociaż, można śmiało by rzec, widziała już wszystko. A jednak nie mogła przestać. Kalectwo Gonitwy tak bardzo przypominało wywernie jej matkę, że przez chwilę miała wrażenie, jakby to właśnie ona leżała obok niej. Jakkolwiek odrzucające mogłoby się to w tym kluczowym momencie wydawać.
___Łowczyni uniosła delikatnie prawy łuk brwiowy, jakby w geście zdziwienia. Kącik jej pyska uniósł się w subtelnym, drwiącym uśmiechu. A więc wojowniczka myślała, że teraz ma cienistą na wyłączność i nikt innej jej nie tknie?...
___– Domniemam, że konsekwencje takiego czynu byłyby tragiczne – stwierdziła z rozbawieniem – Możesz być jednak pewna, że na nikogo nie spojrzę tak samo, ani nie uczynię ku niemu podobnych kroków – nagle spoważniała, uniosła łeb, patrząc na Gonitwę bardzo uważnie.
___– Należysz do mnie. Dotknij kogoś tak jak mnie... – przerwała na chwilę, syknęła cicho – A będzie to twoje ostatnie wspomnienie związane z twoimi łapami – zakończyła, bezceremonialnie kładąc rogaty łeb na ciele Ziemnej.

[Gonitwa Myśli]

Nie udzieliło się jej początkowe rozbawienie w tonie smoczycy. Była śmiertelnie poważna. Stado i rodzina było czymś, czemu była bezwzględnie lojalna nie oczekując niczego w zamian. Ale Zmora była inna, tak samo stosunek Gonitwy był inny, musiał być inny.
Mogła być wierna, lojalna i oddana ale tylko wiedząc, że jest jedyna.
Zmiana w głosie i wzrok smoczycy uspokoiły nieco Gonitwę. Ufała jej słowom i reakcji. Bo nie miała powodu, by wątpić, prawda? Po tym uśmiechnęła się z satysfakcją, tryumfem. O tak, należała do Zmory. Tak samo jak Zmora należała do niej. Nieważne, kto leżał na górze.
– Nie spodziewałabym się niczego innego – odparła pewnie. Bo była pewna; że groźby wywerny nigdy nie musiałyby stać się rzeczywistością.
Przyszła tu z wieloma kłębiącymi się, niejasnymi myślami. Teraz zmieniło się jedno, że wśród tego pojawiała się jedna stabilna i pewna, punkt odniesienia, chciałoby się rzec.
– Twoje imię – zaczęła po krótszej ciszy. – To faktyczne, trudniejsze do wymówienia i zapamiętania – sprostowała, parafrazując wcześniejsze słowa smoczycy. Wcześniej nie była zainteresowana, nie chcąc ośmieszać siebie i smoczycy, ale teraz... zapragnęła poczuć się specjalnie. Jeszcze bardziej specjalnie, biorąc pod uwagę to, co zaszło. A domyślała się, że niewiele smoków znało imię inne, niż Zmora Opętanych.
– Jak brzmi?

[Zmora Opętanych]

___Gonitwa musiała chwilę poczekać, aż otrzymała odpowiedź. Można by stwierdzić, że cienista zastanawiała się, czy powinna zdradzać swoje prawdziwe miano. Zrobiła to tylko raz w życiu, bo sądziła, że może zaufać temu smokowi. Jak się okazało, była w błędzie. Czy teraz nie będzie tak samo? Czy Gonitwa nie zniknie pewnego dnia bez słowa, nie odejdzie, tak po prostu? Czy warto jest angażować się w to wszystko, dzielić z nią ciało, a nawet, co ważniejsze – uczucia?
___– W Cienistym Kręgu nazywają mnie Keezheekoni Niezgłębioną. – Powiedziała, wzdychając cicho. Ale to nie była odpowiedź, jakiej oczekiwała Gonitwa. Ona chciała poznać pełne, prawdziwe miano swej cienistej wybranki.
___– Keezheekoni Nar'larie Aer Malekithea. – Zdradziła w końcu, przejeżdżając językiem po swoim pysku. Patrzyła jak dotąd przed siebie, ale tym razem rzuciła przelotne spojrzenie Ziemnej samicy. Gdzieś w głębi serca łowczyni pojawiło się coś nowego, jakby dyskomfort. Jakby wymawiając te cztery słowa pozbyła się cząstki siebie.
___– A ty? Wiem, że w innych stadach niż Cień nie przywiązujecie tak dużej wagi do imion nadanych za młodu, ale zdradź mi swoje. – Poprosiła, można by rzec. Nie lubiła o nic prosić, czuła się wtedy upokorzona, ale nie zdradzała tego. Nawet będąc z Gonitwą pewne zasady nadal Zmorę obowiązywały.

[Gonitwa Myśli]

Obiło się jej o uszy, że w Cieniu "młodsze" imiona są ważniejsze od tych starszych. Dla Gonitwy to było obce, wbrew tradycji. Zmiana imienia symbolizowała zmianę smoka, jego priorytetów i obowiązków. Isdnir uczyła się zgrabnie chodzić, Swarliwa polować i walczyć, Gonitwa natomiast przekazywała zdobytą wiedzę innym w stadzie. To było... logiczne. Bo zawsze tak było.
Mogła zrozumieć sentyment. Prawie wszyscy, którzy znali Isdnir już odeszli. A za czterdzieści księżyców już nikt nie będzie pamiętał, młodszym przez myśl nie przejdzie że Gonitwa nie zawsze nazywała się Gonitwą. Smutna myśl.
Skinęła pierwszy raz łbem, słysząc imię. To krótsze, z przydomkiem. Skinęła i drugi raz, na to dłuższe, a na czole smoczycy pojawiła się zmarszczka skupienia, przecinająca jasną plamkę. Racja, trudniejsze do zapamiętania. Pysk Gonitwy poruszył się bezgłośnie, gdy ta "na sucho" próbowała powtórzyć. Zwykle imiona były krótkie, łatwe, bo złożone ze znajomych członów. Gonitwa wtedy kiwała na nie łbem, nie myśląc nad nimi długo. Teraz było inaczej. Teraz chciała świadomie wysilić się, i wyryć w pamięci głos Zmory. Zapamiętać sposób, w jaki wymawiała słowa.
– Isdnir – odpowiedziała. Sama również poczuła się dziwnie. Tak dawno nie mówiła tego na głos. Ostatni raz może na Mistycznym Kamieniu, gdy Chłód mianował ją adeptką. Albo na granicy z Ogniem, gdzie po raz ostatni widziała ojca. Przez moment przesiąkła ja panika, czy na pewno akcept był dobry, czy nie spartaczyła wymowy własnego imienia... Ale nie, nie mogła. Odetchnęła cicho.
Może lepiej dla Cienistych, że pamiętali swoje młode imiona?
Uniosła spojrzenie, by spotkać liliowe ślepia Keezheekoni.
– Tak teraz będziesz na mnie mówić? Czy Gonitwa? – spytała, być może chcąc pozbyć się trochę przygnębiających refleksji. Przemijanie, pamięć czy jej brak... smutne, smutne. – Gonitwa brzmi chyba tak... ciekawiej, Isdnir nic po naszemu nie znaczy... – zastanowiła się. Nigdy nie pytała Pawiookiej, czy był jakiś ukryty sens w jej imieniu. I teraz, gdy wojowniczki nie było, pewnie się nie dowie.

[Zmora Opętanych]

___Cóż, dla Cienistych liczyło się tylko pierwsze imię. jedyne i prawdziwe. To ono miało moc wiążącą, sprawiało, że smok był unikatowy. Bo w przyszłości Zmor, Gonitw, nie wspominając o Ogniach czy Wodach będzie jeszcze wiele. Tymczasem małe jest prawdopodobieństwo, by więcej niż jeden smok miał na imię Isdnir, czy Keezheekoni. Chociaż... Ostatnio Kalina jakoś dziwnie rzucała się na imiona, które się powtarzały, jak Lilith czy Tiernan. Ale łowczyni nie wnikała. Może uzdrowicielka miała w tym jakiś poważniejszy zamysł.
___– Isdnir to imię, które nadano ci tuż po wykluciu. Swarliwa Łuska, czy Gonitwa Myśli... To tylko miana zastępcze, które trzeba wybrać, bo tak nakazuje kodeks tutejszych ziem. – Wyjaśniła, przypominając sobie o Khagarze. Ten uparty samiec nigdy nie przyjął miana adepckiego, pozostawał, w teorii, pisklakiem, dopóki nie został wojownikiem. Cóż, można i tak.
___– Dla mnie liczy się tylko pierwsze imię, to ono mówi, kim naprawdę jesteś. Taką zasadę wyznawali moi przodkowie na moich ziemiach, tak jest i w Cieniu. Dlatego też dla wolnych stad będziesz Gonitwą Myśli. Dla mnie jednak byłaś, jesteś i będziesz Isdnir. – Stwierdziła, poruszając nozdrzami, wdychając zapachy przynoszone przez delikatny, chłodny wiatr. Była łowcą. Nawet teraz, gdy czuła się bezpiecznie i mogła się rozluźnić, jej zmysły mimo wszystko działały na pełnych obrotach. Bo Zmora... Była tak naprawdę kimś więcej, niż tylko łowcą. Jej życie nie ograniczało się do zabijania zwierzyny i karmienia innych.
___– Miałaś kogoś przede mną? – Zapytała, chociaż nie można było nic wywnioskować z tonu jej głosu. Wątpliwym było, by po uzyskaniu twierdzącej odpowiedzi rzuciła się i próbowała rozszarpać Gonitwie gardło. Chciała po prostu wiedzieć. Miała prawo.

[Gonitwa Myśli]

Gonitwa skinęła po krótkiej chwili łbem, jakby w akceptacji decyzji Zmory, co do używanego imienia. Nie przeszkadzało jej to. Może gdzieś z tyłu głowy jeszcze czaiła się myśl, że to trochę dziwne, bo dla niej Isdnir była brązowym podrostkiem, ale była tez jakaś prawda w słowach wywerny.
Tutejsze ziemie były dla Ziemnej nadal jednak jej ziemiami, to i z ich zasadami identyfikowała się bardziej, ale przecież nigdy nie żyła samymi regułami.
Milczała jeszcze trochę po pytaniu smoczycy. Zastanawiała się. Chciała powiedzieć "nie". Bo to była po części prawda. Nie miała nigdy nikogo wcześniej tak, jak miała Zmorę. Ale były inne sytuacje.
– Miałam samców, którzy mieli dać mi pisklęta – odpowiedziała rzeczowym, klinicznym wręcz tonem. "Uniesienia" z płcią przeciwną nie wzbudzały u niej większych emocji. Robiła to z chęci posiadania piskląt, nie głodu bliskości.
– Była smoczyca, która mi się... podobała – dodała chwilę po tym, uśmiechając się sama do siebie. Teraz w głosie smoczycy pojawiły się jakieś emocje. Rozbawienie, pewnie własnym szczeniactwem z tamtego okresu, gdy pierwszy raz widziała srebrzystą i jak myślała o niej wtedy długo.
Spojrzała w stronę Zmory. Nie tylko by zaobserwować reakcje smoczycy, ale też by przypomnieć samej sobie, ze teraz inna będzie okupować jej myśli, nie pozostawiając miejsca na poprzednią.

[Wirtuoz Szeptów]

Po raz kolejny zdecydowałem się na spacer. Tylko, że tym razem wybrałem się na niego jako ojciec, jednak wolałem zostawić Aro samego w grocie wejście zagradzając magiczną barierą tak na wszelki wypadek.
W Szklistym Zagajniku było coś magicznego. Zawsze chciałem tu wrócić... Poobserwować drzewa, które delikatnie bujały się wraz z wiatrem, posłuchać śpiewu ptactwa, a przede wszystkim przemyśleć wydarzenia ostatnich dni oraz porozmawiać z nim. Jednak on na razie się nie odzwywał, więc ja spokojnie usiadłem sobie widząc niedalego Białe Drzewko i rozpocząłem bardzo zajmujący proces myślenia...

[Zmora Opętanych]

___Dla samicy te wszystkie dwuczłonowe imiona brzmiały dziwnie, były niepotrzebne. Dziwna tradycja. Smok dostaje imię przy narodzinach i z takim powinien umrzeć. Cień to respektował, ale inne stada już nie. Przywykli, przecież byli na tych ziemiach znacznie wcześniej, niż Mroczny Krąg.
___Zmora prychnęła cicho, jakby dławiąc w sobie bezdźwięczny śmiech. Ach, samce. Większość z nich myślała tylko o jednym. Robili to dla czystej przyjemności z samego aktu. Dla łowczyni tak nie było, zabawy z płcią przeciwną były dla niej co najwyżej koniecznością. Jakoś trzeba przekazywać geny.
___– Kiedyś miałam w stadzie pewną samicę o srebrzystobiałych łuskach, córkę naszej uzdrowicielki. Odznaczała się niebywałą aparycją... I miała wielkie szanse, by dzięki niej wiele osiągnąć. Ale była zbyt pyszna, pewna siebie, zbyt arogancka, by wyciągać korzyści. Mało kto zostaje tak obdarowany. Ona wygrała główną nagrodę, ale totalnie zaprzepaściła jej potencjał. – Powiedziała, wspominając szczerozłote ślepia młodej Aileen. Tak, była piękna. Ale i głupia, niestety. Nie potrafiła nauczyć się korzystania z pewnych przywilejów. Może by się kiedyś nauczyła? To nieistotne. Odeszła z tego świata, by nigdy do niego nie wrócić, więc Zmora i tak nie przywiązywała się zbytnio do wspomnień z nią związanych. I tak wiele ich nie było.
___– Rozumiem, że nigdy nie zdradziłaś tej tajemniczej samicy swojego zaintrygowania? – Spytała Zmora nieco retorycznie, spodziewając się odpowiedzi. Smoki rzadko kiedy zwierzały się z takich uczuć. Gonitwa pewnie nie była wyjątkiem... Ale, kto wie?

[Gonitwa Myśli]

Ściągnęła lekko łuki brwiowe. Samica o srebrzystych łuskach, niebywała aparycja... To się zgadzało. Tylko ta pyszność nie. Ale, nic dziwnego. Gonitwa nie miała okazji nigdy rozmawiać ze smoczycą.
O co wywernowa oczywiście, być może nieświadome, zahaczyła.
– Srebrzysta, co... – mruknęła najpierw, wciąż czymś lekko rozbawiona. – Hm, to nie taka tajemnicza ta samica, jak mówisz. Ale nie, nigdy jej nic nie zdradzałam – dodała zaraz, przeciągając się nieco. – Zawsze był ktoś jeszcze, nigdy nie udało mi się jej złapać samej. A nawet jeśli, cóż... młodsza byłam. Pewnie nie umiałabym zasygnalizować tego mojego całego zaintrygowania.
Wzruszyła delikatnie barkami, zerkając po smoczycy.
– A ty? Miałaś kogoś? – zapytała, mrużąc ślepie z zainteresowaniem. Zmora zauważyła niebywałą aparycję Srebrzystej, ale czy myślała o niej kiedyś w podobnych kategoriach, co Gonitwa?
Albo może był jeszcze ktoś inny?

[Cień Kruka]

Teraz już nie szła spokojnie, a rwała przed siebie ile tylko miała sił w łapach. W którymś momencie drogi między Urwiskiem, a granicą, dotarło do niej, że śledzący ją kompani to nie eskorta – raczej zabójcy. Została oszukana. Przecież pozwolono jej odejść! A teraz? Dwa potwory szły jej tropem, żądne jej krwi.
Dlaczego? Przecież nie była niebezpieczna... Chciała tylko nie sprawiać już nikomu problemu. Chciała tylko opuścić miejsce, gdzie każdy liść przypominał jej o tych, którzy odeszli.
To zbrodnia?
Nie zdradziła. Nieważne, co sądzili na ten temat, Ferida nie zdradziła. To, co widziała, mówiło jej jednak jasno, że została zdradzona. Przywódczyni, wobec której zachowała się w porządku, którą pytała o pozwolenie, przed którą nie ukryła niczego, postanowiła ją zabić.
Może jeszcze ktoś coś powie o Cienistej Rodzinie? Tak wygląda rodzina? Obce smoki i wrogie spojrzenia, ukradkowe oblizywanie kłów, nasyłanie drapieżników na nią – bezbronną?
Gdy tylko przekroczyła granicę Cienia, zaczęła nadawać mentalki. Rozsyłała je wszędzie, dookoła, tak daleko jak umiała. Pozbawione szczegółów, nasycone strachem wezwanie pomocy, przetykane od czasu do czasu obrazami śledzących ją bestii.

[Ostatnie Ogniwo]

Przechodziłem terenami wspólnymi, kiedy nagle poczułem zapach cienia, nasilał się on coraz bardziej. Po chwili usłyszałem bieg, ktoś się gdzieś spieszył. Wtedy dostałem nietypową wiadomość mentalną, była lekko niezrozumiała ktoś chyba się spieszył przesyłając ją. Rozejrzałem się po okolicy i zauważyłem Feridę. Wyszedłem na przeciwko jej, to ona chyba wysłała wiadomość proszącą o pomoc. Stanąłem jej na drodze i uśmiechnąłem się, może i nie była to najlepsza chwila na radość, ale skąd mogłem wiedzieć?
~ Witaj Ferido! Dokąd tak pędzisz, coś się dzieje? ~ zapytałem mentalnie, nie mogłem mówić przez tą całą akcję z siostrą.

[Zorza Poranku]

Zorza leciała ponad terenami wspólnymi, bystrymi oczami wypatrując jakiegoś ruchu. Nie wszystko poszło po jej myśli; kiedy wyszła z ceremonii za Feridą, zamierzając zatrzymać ją i porozmawiać – dlaczego, do cholery, nie zrobiła tego wcześniej? – nie zobaczyła jej nigdzie. Znikła. Etain, nie zamierzając rezygnować z poszukiwania, wzbiła się w powietrze i poleciała nad tereny wspólne. I taki stan rzeczy się utrzymywał, dopóki nie otrzymała mentalnego wezwania; ku jej zdumieniu i niepokojowi, wołała ją Ferida. Czyżby znalazła się w kłopotach? Przecież dopiero co opuściła tereny Cienia...
Zorza mocniej machnęła skrzydłami, kierując się w wyznaczone miejsce. Miała złe przeczucia.
Kiedy wylądowała, podbiegła do siostrzenicy.
– Co się dzieje? – zapytała krótko, badawczo rozglądając się wokół i witając Krwistego lekkim skinieniem głowy. Była gotowa na ewentualny atak. Z jej głosu bił niepokój. Była gotowa pomóc Feridzie, jeśli tego potrzebowała. Była jej to winna.

[Zmora Opętanych]

___Odprowadzić jakieś smocze bydlę pod barierę? Co za bezsens. Od kiedy byłam jakimś cholernym strażnikiem? Ja byłam od zabijania, od rozrywki! To ten durny koń powinien się tym zajmować. No dobra, był razem ze mną. Ale... Po co ja, po co ja? To strata czasu. A przynajmniej tak sądziłam początkowo, bo okazało się, że futrzasta paskuda idzie gdzieś indziej. Powiadomiłam też przez więź Zmorę. Niech wie, co się dzieje. I nagle dobiegły do tej młodej dwa inne smoki! Co za głupie istoty. Podeszłam ostrożnie bliżej, warcząc zajadle, ze śliną skapującą mi z pyska. Zatrzymałam się w odległości ogona od zbiorowiska, przyjmując bojową postawę, z krwistoczerwonymi ślepiami przeskakującymi z jednego smoka na drugiego.

___Wolałem nie zastanawiać się nad tym, co teraz myśli sobie o tym wszystkim moja demoniczna znajoma. Pewnie przeklinała wszystko, jak zwykle. Ja ostrożnie i dumnie szedłem za celem, którego miałem pilnować. Nie ufałem Banshee, była zbyt porywcza. Nie doceniała tego, że skoro Zmora dała nam zadanie, to na pewno bardzo nam ufa. Byłem za to wdzięczny. Nie chciałem walczyć, ale nie miałem wyboru, bo szarofutra szła w kierunku terenów wspólnych. Nie, tak to to nie będzie. Już chciałem atakować, demonica najwyraźniej również, ale oczywiście nagle pojawiła się odsiecz. To chyba jakiś żart. Zatrzymałem się kawałek za Banshee, prostując się dumnie, patrząc na smoki z niechęcią. Niech dwułapa smoczyca się tym zajmie, ja się jednak nie mieszam.

___Keezheekoni mogła podejrzewać, że tak to będzie. Młódka miała odejść za barierę, a nie na wspólne. Ech, cholerne powiązanie z Chaosem... Obie były siebie warte. Wywerna wzleciała w przestworza i jak najszybciej leciała w kierunku Białego Drzewka, gdzie kiedyś poznała Gonitwę. Gdy zjawiła się na miejscu, wylądowała gładko obok kompanów, demonicę uspokajając cichym syknięciem.
___~ Miałaś odejść za barierę, młódko. Nie sądzę, by pomyłka była winą twojej nie orientacji w terenie. Nie odebrałam ci skrzydeł, nie odebrałam ci życia, bo wierzyłam, że postąpisz słusznie. Z Cienia nie można odejść ani do innego stada, ani żyć samotniczo na ziemiach dla każdego. ~ Wyjaśniła zimno, ale spokojnie, odzywając się w umysłach zebranych. Posłała Krwistemu dłuższe spojrzenie. Co ten kretyn tutaj robił?

[Cień Kruka]

Ktoś zareagował na jej wezwanie! Poczuła ulgę, widząc aż dwa smoki. Dwa smoki przeciwko dwum kompanom – to mogło się udać.
Zaraz jednak równowaga sił zachwiała się, gdy Przywódczyni wylądowała na miejscu. Zbyt szybko, by młoda miała czas chociażby wyjaśnić sytuację. Zbyt szybko, by zareagować.
Kolce na grzbiecie Feridy się uniosły.
– Nie było słowa o barierze, Keezheekoni. Dałaś mi odejść. Co znaczy ten pościg? Mam prawo tutaj być. To nie twoje ziemie, są, jak sama powiedziałaś, dla wszystkich.
Teraz nie zamierzała już ustąpić. Pokorę i smutek, które odczuwała jeszcze chwilę temu na Urwisku zastąpił żal za zdradę i determinacja. Poczucie zagrożenia jeżyło sierść na karku Feridy. "Poczucie zagrożenia", bo to przecież brzmi lepiej, niż strach.

[Stłuczona Klepsydra]

Siedząc tak i w patrując się w płomienie nagle dostrzegła błysk złotych łusek. Serduszko jej zabiło na chwilę szybciej gdy ujżała matke. Zaczęła się już o nią martwić. Tyle że... czy ona idzie za Feridą? Co chciała zrobić? Co właściwie chciała zrobić. Wystarczyło już że Epilleth była wystarczająćo skołowana. Wzbiła się w powietrze i ruszyła za matką. W pewnym momencie oberwała spanikowaną mentalką od Feridy. Eh to wszystko... nie miało sensu. Szczególnie decyzja Przywódczyni, wystarczyłoby porozmawiać z Feridą i można było oszczędzić sobie utraty kolejnego członka stada.
Gdy zauważyła że matka zniża lot adeptka zaczęła powoli kołować obserwując sytuacje z góry. Młoda samotniczka, matka, kompani Zmory i.... Krwisty? Chwilę później gdzieś pod nią śmignęła Przywódczyni. Zaczęły... rozmawiać ale... sytuacja nie wyglądała dobrze. Wylądowała więc gdzieś zbok w takiej odległości by nie ... "przeszkadzać" samicą. Odwróciła miedziany łeb w stronę Zorzy.
– Mamo? – spojrzała na nią pytająco.

[Ostatnie Ogniwo]

No tak i nagle zjawili się tu wszyscy, Rytualna, ta samica, którą spotkałem podczas ostatniej kary z Feridą, Zmora i chyba jej kompani oraz ta pustynna jak ona miała? Epolath czy jakoś tak, nie pamiętam to było w sumie dawno na pustyni, równie dobrze mogła być przewidzeniem. Zaczęła się ostra wymiana słów, znaczy pół słów, bo Zmora nie mogła mówić, haha dobrze jej tak! W sumie sam nie mogłem mówić, ale mniejsza z tym. Wyszedłem naprzód spoglądając prosto w ślepia Zmory.
~ Dobra co tu się dzieje, jakie pościgi, jakie odbieranie życia? Kolejna walka w punkty witalne ma nastąpić czy co? Można to przecież załatwić inaczej po co odbierać innym życie,
obie strony wiedzą, że to nie skończy się dobrze. Ja to bym rozszedł się w swoje strony lub zjadł coś dobrego, a nie walczył o tej porze ~ mentalna wiadomość pojawiła się w umysłach innych, co oni znowu wyrabiają to jedyne co krążyło mi w głowie.

[Zorza Poranku]

Pojawienie się Epilleth jeszcze bardziej wszystko skomplikowało. Zorza słuchała uważnie rozmowy prowadzonej przez Feridę i Zmorę, gotowa wtrącić się jeśli będzie trzeba. Na razie jednak postanowiła nie wcinać się w rozmowę. Zwróciła się łbem w stronę córki i posyłając w jej stronę zaniepokojone spojrzenie, stwierdziła:
– Nie powinnaś była za mną lecieć.
Wiedziała, że sytuacja w tym miejscu za chwilę może stać się bardziej niż nieprzyjemna, rzuciła więc półgłosem w stronę Epilleth:
– Wracaj do groty. Wrócę tam niedługo.
Mając nadzieję, że córka zastosuje się do polecenia, odwróciła głowę z powrtoem w stronę dyskutujących. Słysząc wypowiedź Krwistego, miała ochotę westchnąć z irytacją. Co prawda był po ich stronie, ale takie wypowiedzi były odrobinę nie na miejscu, chociaż zgadzała się z ideą, aby nikogo nie zabijać. Postąpiła więc krok w stronę Przywódczyni, spojrzawszy jej w oczy.
– Też uważam, że przelewanie krwi nie ma w tym momencie sensu. Ferida ma rację, kiedy do niej mówiłaś, nie powiedziałaś nic o tym, że ma wyjść poza Barierę. Ma prawo żyć na Terenach Wspólnych jako Samotnik.
Jej głos był spokojny. Nie zamierzała, jak na razie, tracić zimnej krwi. Może uda się załatwić to pokojowo.

[Zmora Opętanych]

___To musiała być kara od Otchłani, doprawdy. Takich cudów nie widziała chyba nawet Ankaa. Nie w tak krótkim odstępie czasowym. Ale cóż, przywództwo nad stadem to odpowiedzialność i gigantyczne wyzwanie. Zmora nigdy nie sądziłaby, że to będzie łatwe. Wysłuchała ze spokojem każdego, najpierw mentralnie – inaczej nie mogła – odpowiadając Feridzie. Jej i Zorzy, nikomu innego.
___~ Wiem, jak wyglądał Cień na długo przed moimi narodzinami, nawet przed przybyciem na te ziemie mojej przeklętej matki. Kiedy chcesz opuścić Krąg, masz do wyboru dwie opcje. Albo odejście za barierę, bez możliwości powrotu, albo śmierć na miejscu. Nie możesz żyć na ziemiach wspólnych. Zakładam, że rozumiesz, dlaczego. Te prawa były pielęgnowane od czasów pierwszych Cieni. Kalhaira, Kheldara. Gdy wyryto nasz kodeks na dobrze ci znanym głazie, nie określono tego dokładnie, to jest prawdą. Nie oznacza to jednak, że to prawo nie obowiązuje. Nie pozwolę ci stąpać po ziemiach czterech stad po twoim wyborze. Możesz odejść za barierę, znając konsekwencje wynikające z ewentualnego powrotu, lub zginąć. ~ Zakończyła lodowato, patrząc na Zorzę beznamiętnie. I pojawiła się kolejna? Co za cholerne, młode pokolenie. Owszem, mieli prawo mówić, ale Zmora szczerze wątpiła, by Epilleth miała do wtrącenia coś inteligentnego i wartościowego. Następnie zwróciła się w kierunku Krwistego, do którego powoli traciła cierpliwość.
___~ Ty zaś wracaj do swoich spraw, adepcie. Nie mieszaj się w to, czego nie rozumiesz i co ciebie w żadnym aspekcie nie dotyczy. To są kwestie mojego stada, nie twojego. ~ Odpowiedziała ostro adeptowi, tym razem rozbrzmiewając w umysłach każdego z zebranych. Zmrużyła liliowe ślepia. Powietrze przeszył donośny, wściekły warkot demonicy, jakby tylko czekała na możliwość zatopienia w kimś kłów. A pegaz zachowywał spokój, przyglądając się smokom ze znużeniem.
___~ Powiem więc to w sposób ostrzejszy, chociaż chciałam tego uniknąć. Nałożyłam na Feridę karę śmierci bądź wygnania poza barierę, bo nie pozwolę na to, by ktoś, kto był członkiem Cienia chodził po ziemiach wolnych stad, do Kręgu nie należąc. To jest moje słowo i jest ono ostateczne, Etain. Nie chcę wzbudzać w was nienawiści do mnie, ale musicie zrozumieć, dlaczego podejmuję takie decyzje. One nie są łatwe, na klątwę Otchłani, ale nie mam wyboru. Trzymam się prawa, które istnieje z Cieniem od początków jego istnienia, zanim jeszcze przybyli na te tereny.. ~ Zwróciła się do młodszej łowczyni, nadal ze spokojem. Nie mogła pozwolić, by wtrąciły się w to jej emocje, bo decyzje staną się instynktami. Przywódca, który się nimi kieruje jest głupcem niezdolnym do racjonalnego myślenia.
___~ Opoko Ziemi, pod Białym Drzewkiem znajduje się Rytualna Łuska z mojego stada, na której ciąży kara śmierci. W ewentualnym wykonaniu wyroku przeszkadza mi jednak Krwisty Kolec, który wtrąca się w sprawy Cienia, nie mając do tego żadnych uprawnień. Proszę, abyś go stąd zabrała. I przy okazji dała lekcję dotyczącą tego, jak walczyć ze smokami ze stada sojuszniczego. ~ Wysłała mentalną wiadomość do przywódczyni Ziemi. Upiorna nie chciała wywoływać kolejnej wojny, ale jak widać przez niektórych było to trudne. Jeżeli Opoka zabierze bezmyślnego adepta ze sobą, to będzie dobrze, a Zmora będzie mogła zająć się w spokoju własnym stadem. Jeżeli nie, pojawią się problemy.

[Zmierzch Gwiazd]

Krew, wszędzie krew i ciała. Potem nie było nic. Budziła się gwałtownie, jakby ktoś ją uderzył, jakby ktoś chwycił ją za serce z zamiarem jego wyrwania. Była zmęczona, cholernie zmęczona tym wszystkim. Nie wysypiała się, nie była w stanie normalnie funkcjonować. Niestety, nie mogła zaszyć się w swojej dziurze, czekać na koniec męki, musiała się pokazywać. Była przywódczynią, musiała dawać jakiekolwiek znaki życia, nie mogła rozpłynąć się w powietrzu...
Chwilę później do uszu całego zgromadzenia doszedł trzepot skrzydeł, po ziemi przemknął cień smoczej sylwetki. Jednak wbrew oczekiwaniom, nie wylądowała koło Zmory, a za Grzmotem. Złożyła pierzaste skrzydła, przyciskając je do boków z cichym szelestem piór. Uniosła pysk, a jej zmęczony wzrok przeniósł się po kolei po każdym ze zgromadzonych. Zatrzymała ślepia na Ziemistym. Wiedziała o co chodzi i nie była oczywiście zadowolona z tego powodu.
Warknęła przeszywająco i podeszła bliżej futrzastego. Pokazała kły, jednak nie zamierzała stać z nim twarzą w twarz. Stanęła tuż za nim. Jej blizny jedynie dodawały jej groźnego wyglądu. Jej łapa powędrowała w kierunku ogona smoka, chwyciła go, przygniatając do podłoża. Była w bardzo złym humorze na takie pogawędki.
– Jakim prawem mieszasz się w sprawy obcego stada, adepcie? Na jesteś dość myślący, aby wypowiadać się w sprawach Ziemi, a co dopiero negocjować z Cieniem na jakikolwiek temat. Jeszcze bronisz tego cholernego pisklaka, którego ośmieliłeś się wpuścić na nasze tereny, złamać prawie wszystkie obowiązujące cię zasady. Męczy mnie twoje zachowanie. Wracasz ze mną do obozu. Albo po dobroci, albo siłą cię tam zaciągnę, jasne?
Zacisnęła mocniej łapę na jego ogonie. Nie przyjmowała sprzeciwu, nie zamierzała się też nikomu tłumaczyć. Była Przywódczynią.

[Ostatnie Ogniwo]

Coś bardzo duże zgrupowanie smoków się tu zrobiło. Ostra wymiana zdań. W międzyczasie kątem oka obserwowałem kompanów Zmory. Jeśli jeszcze raz to coś warknie to osobiście wypcham mu paszczę piórami, a potem dalej rozwiążę sytuację.
~ Nie wiem Zmoro czy znasz takie pojęcie jak przyjaźń? To takie coś gdzie jeden smok lubi drugiego smoka i jest gotów mu pomóc. Ja może i wtrącam się w nie swoje sprawy, ale przyjaźń może wytrwać dłużej niż stado. Nie wrócę do obozu, ale jak tak bardzo chcesz to mogę pokazać drogę tobie i twoim śmiesznym kompanom gdzie jest wasze miejsce. Obejdzie się bez rozlewu krwi ~ wiadomość pojawiła się w wszystkich umysłach. Cały czas stałem patrząc prosto w oczy smoczycy. Wtedy poczułem jak coś przygniata mi ogon. Opoka, dlaczego mama musi być wszędzie. Jeszcze ta śmieszna groźba wezmę Cię siłą do groty. Proszę bardzo droga wolna.
~ Jest jakaś trzecia opcja żeby ci się to udało? Pierwsza, że niby dobrowolnie pójdę, druga, że siłą co jest mało prawdopodobne, bo ciężko jest przepchać taką kupę tłuszczu i mięśni. Może i jestem zbyt głupi, żeby pomóc stadu, Ferida to nie jest głupi pisklak, ale jasne nic nie zrozumiesz, bo każdy dorosły nie był pisklakiem lub adeptem. Ferida ma prawo żyć bogowie dali jej życie i bogowie jej zabiorą. Chcesz, żeby wrócił do groty? Po moim trupie ruszę się z tego miejsca. Nie musisz tu być, mogę nawet wylecieć ze stada, ale i tak pomogę Feridzue czy ci się to podoba czy nie i zostaw mój ogon! ~ powiedziałem, ale tylko Opoka mogła to usłyszeć w swojej głowie, wyrwałem ogon spod jej uścisku i znowu wróciłem wzrokiem na Zmorę.
~ Naprawdę Zmoro chcesz zabić Feridę? Wiesz, że część z nas stanie do walki, ty i twoi kompani nie dacie rady. Po co przelewać znowu krew, jaki w tym sens? Znowu ma się powtórzyć sytuacja z wojny, w której nikt nic nie zyskał?