Czarny Staw

[Uskrzydlony Marzeniami]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Skrzydło jednak z łatwością uniknął ciosu Krzyku, po prostu odskakując w tył. Jego ruchy były znacznie zwinniejsze, płynniejsze, niż ruchy Czarodzieja. Ale co się dziwić. W końcu Złudzenie właśnie na tym się opiera. To dzięki swojej zwinności wciąż stąpa po tych terenach.
– Nieźle, choć wykonując taki obrót w powietrzu za bardzo się odsłaniasz. Twoje ruchy są zbyt niepewne, by taki atak mógł się skończyć powodzeniem. – wyjaśnił, po czym zmrużył lekko swoje żółte ślepia i kiwnął łbem. Niech Ognisty znowu spróbuje.

[Krzyk Honoru]

Skinąłem łbem na znak, że przyjąłem do siebie radę Złudzenia. Cóż, pewnie coś w tym jest, bo nawet gdybym chciał nie byłbym w stanie uniknąć ciosu, gdyby próbował go sparować.
Stojąc dość blisko samca postanowiłem tym razem po prostu uderzyć łapą. Wypadałoby jednak najpierw wybrać punkt ataku. No więc po raz kolejny traciłem cenny czas na zanalizowanie sylwetki Życia.
W końcu zdecydowałem na uderzenie mniej więcej w okolice mostku. Napiąłem mięśnie łap, rozczapierzyłem pazury i zamachnąłem się na samca. Starałem się, by mój ruch był dość szybki i płynny. Chciałem przejechać pazurami mniej więcej od mostka jakieś cztery łuski w dół. Włożyłem w uderzenie tyle siły, ile dane mi było mieć. Gdyby mi się udało zapewne nie zrobiłbym Złudzeniu wielkiej krzywdy, ale jakieś tam zadrapanie i siniaki może udałoby mi się osiągnąć.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Skrzydło mógł zablokować uderzenie, ale postanowił odskoczyć, aby utrudnić Ognistemu kolejny atak. Dlatego też zanim łapa Krzyku wylądowała na jego torsie, Złudzenie był już kawałek dalej, lądując miękko na lekko ugiętych łapach z uniesionym ogonem.
– Nieźle. Zanim jednak zaczniesz atakować, przyjrzyj się temu, jak wygląda twój przeciwnik. Jesteś Czarodziejem, twoja wyobraźnia i patrzenie poza zmysłowe jest znacznie lepiej rozwinięte. Stwórz w umyśle obraz przeciwnika, zapamiętaj szczegóły. Dzięki temu będzie ci łatwiej zaatakować, bo wiesz mniej więcej gdzie celować. – podpowiedział, po czym kiwnął lekko łbem. Czas na kolejny atak.

[Krzyk Honoru]

-Za każdym razem przed atakiem wyobrażasz sobie przeciwnika i jego słabe punkty?– zapytałem szczerze zainteresowany. Zawsze wydawało mi się, że Wojownicy po prostu atakują. Są bardziej impulsywni i raczej nie zastanawiają się nad swoimi ruchami. Najwyraźniej było to błędne postrzeganie tych smoków.
No ale, nie czas i nie miejsce na takie rozmyślania.
Stosując się do rady Złudzenia postanowiłem najpierw dobrze mu się przyjrzeć. Łuski na podbrzuszu- twarde i raczej nie do zdarcia, przynajmniej przeze mnie.
Ale reszta ciała- futro. Mięciutkie, delikatne futerko, które nie chroni tak dobrze, jak łuski. Może więc lepiej będzie atakować w każde inne miejsce, ale nie brzuch. Tak, to jest dobry pomysł!
Choć skóra na szyi jest grubsza i bardziej wytrzymała, to jednak bez łusek i tak jest niezłym celem. I w taki oto sposób wybrałem cel swojego kolejnego ataku.
Ponieważ Złudzenie znajdował się kawałek ode mnie wybiłem się z łap doskakując do niego. Starałem się, by moje ruchy był płynne i zwinne. Będąc w powietrzy machnąłem dwa razy skrzydłami, dzięki czemu znalazłem się nad Ziemnym. Teraz złożyłem skrzydła i z całym impetem opadłem w dół. Moja rozcapierzona łapa z pazurami miała uderzyć w szyję Złudzenia Życia. Ze względu na to, że atakowałem z powietrza uderzenie powinno być dość silne, a dodatkowo to, że łapa przesuwała się po szyi samca, gdy lądowałem tuż przed nim, powinienem stworzyć na jego szyi dość długą, głęboką szramę. Wylądowałem miękko na łapach przed Złudzeniem.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Skrzydło uniósł kąciki pyska w lekkim uśmiechu.
– Kiedyś uważnie przyglądałem się przeciwnikowi podczas wyzwania. Sposób, w jaki się poruszał wiele mi mówił o tym, jak walczy i gdzie mogę atakować. Teraz robię to instynktownie. Stoczyłem tyle pojedynków, że jest to dla mnie naturalne jak oddychanie. – wyjaśnił i uniósł lekko łeb, obserwując poczynania Krzyku. Bądź co bądź księżyce treningów sprawiły, że ciało Wojownika było smukłe, choć przez grube futro nie było tego widać. Żółte ślepia śledziły Honor, po czym zamiast odskakiwać uniósł po prostu lewą przednią łapę i szybkim, choć silnym uderzeniem odbił łapę Ognistego tak, że przejechała w powietrzu, a samiec zachwiał się podczas lądowania.
– Nieźle. Ale nie mieszaj skoku i lotu. Albo jedno, albo drugie. W ten sposób niepotrzebnie się męczysz. – odparł.

//opisuj proszę, którą łapą atakujesz, smok ma je cztery ;)

[Krzyk Honoru]

//Hłe hłe hłe o tym nie pomyślałam. Dobra, będę tak pisać

Skinąłem łbem. Analiza przeciwnika faktycznie jest korzystna. Muszę się nad tym zastanowić. Do tej pory moja analiza ograniczała się do tego, czy jest to Czarodziej, czy Wojownik. Z tym drugim zazwyczaj jest więcej problemów, bo skacze i miota się na wszystkie strony....irytujące.
Zmarszczyłem nos. Zachwiałem się, ale jakoś udało mi się nie przewrócić. Co to by był za wstyd! Upaść tylko dlatego, że Złudzenie zrobił jeden odpowiedni ruch łapą. Grrr jak ja nie lubię walki fizycznej! Albo może inaczej, nie lubię Wojowników. Skąd u nich tyle siły?
Skinąłem łbem. Coś w tym jest. Jakoś nigdy nie zastanawiałem się nad tym czy to jest męczące, czy nie. Owszem, przy magii zawsze biorę pod uwagę to, jaki efekt wywoła u mnie użycie zbyt skomplikowanego czaru, ale tutaj....Właśnie okazuje się jak mało o tym wszystkim wiem.

Przeanalizowawszy wszystkie uwagi Złudzenia przystąpiłem do kolejnego ataku. Tym razem, jako że znajdowałem się bardzo blisko Złudzenia nie musiałem robić jakiś dodatkowych skoków, czy innych tego typu rzeczy.
Po prostu zwinąłem lewą łapę w pięść. Moje mięśnie napięły się do granic możliwości. Miałem zamiar uderzyć w szczękę Złudzenia. Moja pięść powędrowała od dołu w kierunku żuchwy samca. Włożyłem w to uderzenie tyle siły ile tylko byłem w stanie. Moje ciało przy całym manewrze najpierw wygięło się lekko w łuk, dzięki czemu nie uderzałem tylko z łapy, ale całym ciałem. Zapewne nie będzie to cios, który zrobi Krzywdę złudzeniu, ale może komuś, kto nie umie się bronić przetrąciłbym w ten sposób piękny pyszczek?

[Uskrzydlony Marzeniami]

Taki cios nie powaliłby nikogo. Nawet Adepta, który niewiele potrafi. Skrzydła uniósł prawa przednią łapę i szybkim ruchem postawił ją na drodze łapy Honoru. Nie trzymał jej jednak sztywno, ale napiął mięśnie i wykonał gest w przeciwnym kierunku, aby łapa Ognistego została odbita. No i znowu to nieprzyjemne mrowienie.
– Jeśli chcesz tak uderzać, atakuj otwartą łapą. Jej twardą częścią. Jeśli zwiniesz łapę jak teraz, możesz sobie połamać kości, albo dźgnąć się pazurami przy złym uderzeniu. Lepiej minimalizować własne szkody. – odparł i znowu kiwnął łbem. Czas na kolejny atak. Jednak Złudzenie miał tutaj drobną uwagę.
– Poproszę coś innego niż łapa czy ogon.

[Krzyk Honoru]

No tak, właściwie to była słuszna uwaga. Pazury zaciśniętej łapy wbiły się lekko w moja wewnętrzną część łapy i faktycznie trochę zabolało.
Skinąłem więc łbem przyjmując uwagę do siebie.
Spojrzałem na Złudzenie Życia zdumiony. Czym jeszcze można atakować prócz łapą i ogonem? Skupiłem się przypominając sobie wszystkie swoje walki na arenie z Wojownikami. Jak jeszcze atakowali?.....Jakoś nie mogłem przypomnieć sobie niczego innego, więc przez jedną krótką chwilę stałem skonsternowany wpatrując się w Złudzenie.
W końcu jednak mnie olśniło!
Może wyda się to dziwne, ale cofnąłem się o krok od Wojownika Życia. Patrzyłem na niego badawczo szukając miejsca, w które mógłbym uderzyć. Przez moment wybierałem miejsce tak, jak do ataku magicznego. Szukałem słabego punktu, w którym najlepiej byłoby stworzyć atak przy łuskach. Właściwie, gdybym mógł użyć magii atak już miałbym wyśmienity atak, ale że tego mi nie wolno...
Stanąłem nieco szerzej na łapach i wyprostowałem się. Wciągnąłem mocno powietrze w płuca. Ooo jak dawno tego nie robiłem. Poważnie, już nie pamiętam kiedy po raz ostatni używałem płomieni ze swojej własnej paszczy. Zawsze bazowałem na tych magicznych...
No nic, wziąłem powietrze w płuca. Zaciągnąłem się głęboko, głęboko, aż w końcu poczułem ten nieprzyjemny posmak siarki. Poczułem jak wzbiera we mnie gaz, kumuluje się, by w końcu uwolnić się. Wyplułem płomienie, które zwartym strumieniem pomknęły w kierunku prawej łapy Złudzenia. Gorące języki ognia wprawiały w drganie powietrze wokół. Nieprzyjemny posmak w pysku pozostał nawet, gdy wyzionąłem już wszystko, co byłem w stanie wyzionąć.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Ogień jednak nawet nie osmolił futra Wojownika, bowiem ten zdążył odskoczyć na lewo, zwinnie i z niezwykłą gracją, której zazwyczaj próżno szukać u samców. Ale on tak miał już od wyklucia.
– Jeśli atakujesz ogniem, spróbuj jakoś zakamuflować swój zamiar. To zbyt przewidywalne. – w głosie Złudzenia dało się usłyszeć nutkę dezaprobaty, jakby przygany. Przez chwilę patrzył na Ognistego. No tak, czasami ciężko jest się przerzucić.
– Atakuj dalej. Te same wymagania.

[Krzyk Honoru]

-W jaki sposób mam kamuflować zianie?– zapytałem spoglądając na Złudzenie badawczo. Rozumiem, że można maskować atak ogonem, łapą, czy nawet magią, ale przecież nie zamaskuję tego, że wciągam powietrze płucami. Cokolwiek zrobię będzie to widać po mojej klatce piersiowej. Chyba, że się mylę, co nie byłoby dużym zaskoczeniem biorąc pod uwagę moją nikła wiedzę na temat ataku fizycznego.
Dezaprobata Złudzenia nie była dla mnie zaskoczeniem. No ale przecież uprzedzałem, że nie jestem dobry w te klocki. Co nie zmienia faktu, że się staram. Spojrzałem na Wojownika nieco sfrustrowany. Jak zwykle coś mi nie wychodzi, ale nic na to nie poradzę.
Dobra, atakować dalej. Nie ogonem, nie łapami, teraz już nie ogniem....Co mi pozostaje?
Skrzywiłem się lekko. Nie.... Zęby.
Na moment przeniosłem się znad Czarnego Stawu za barierę. Przez chwilę znów miałem przed oczyma Równinnych ich zęby i pazury wbijające się w moje ciało.
Westchnąłem ciężko. Tego jednego chciałem unikać. Wróciłem do rzeczywistości i przyjrzałem się badawczo Złudzeniu.
Odetchnąłem głęboko. Doba, dam radę...
Odwróciłem się do Złudzenia. Odepchnąłem łapami od zimnej, ośnieżonej ziemi i doskoczyłem do niego. Moje ruchy miały być szybkie i zwinne. Starałem się nie potknąć i nie przewrócić. Doskoczywszy do Złudzenia otworzyłem pysk ukazując swoje ostre zęby, zazwyczaj używane tylko do posiłków. Zarzuciłem łbem kierując zęby ku ofutrzonej szyi Złudzenia. Chciałem wbić się w nią, a następnie pociągnąć tak, by wyrwać kawałek skóry.
No właśnie chciałem.....Moje zęby zatrzymały się łuskę od ciała Wojownika. Zastygłem przez moment nie wiedząc co tak właściwe się stało. Gdy odzyskałem świadomość wyprostowałem się, odstąpiłem od Wojownika.
-Przepraszam, ale gryźć nie będę.– oznajmiłem twardo. Chyba jednak przeceniłem swoje możliwości. Patrzyłem Wojownikowi w oczy, świadom, że ma prawo być wściekły. Cóż, najwyraźniej jestem za słaby....
– Obiecałem ci posłuszeństwo, ale akurat tego jednego nie zrobię, a chyba nie ma innego sposobu na zaatakowanie bez użycia łap i ogona.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Przechylił lekko łeb na bok.
– Wystarczy wykonać ruch, który wymaga od ciebie tego samego. Jeśli chcesz wyskoczyć w powietrze, nabierasz powietrza w płuca, więcej niż przy normalnym oddechu. Nie wiedzieć czemu, robimy to automatycznie. Możesz też ewentualnie odwrócić się, udając atak ogonem, albo oślepić chwilowo przeciwnika. – wyjaśnił, odpowiadając na pierwsze pytanie Ognistego. Gdy tylko to zrobił, przyjrzał się uważnie jego pyskowi. Widział bitwę toczącą się w jego ślepiach, a gdy Czarodziej zaatakował, gra jego mięśni była zbyt czytelna dla tak doświadczonego Wojownika, więc Marzenie nawet nie drgnął. Po kolejnych słowach wypowiedzianych przez Czarodzieja, białofutry jedynie uniósł kąciki pyska ku górze.
– Mylisz się, Czarodzieju. Jesteś po prostu niedoświadczony. Wojownicy wiedzą, że nie tylko łapy, ogon i kły służą do atakowania. My walczymy naszym ciałem. – uniósł łapę i dotknął rogu na łbie samca.
– Chodzi o twoje ciało. Masz łeb, rogi, barki, skrzydła. Spróbuj przewrócić przeciwnika, przyduś go. Istnieje cały ogrom opcji. – wyjaśnił.

[Krzyk Honoru]

-Rozumiem.– skinąłem łbem wysłuchawszy wypowiedzi Złudzenia. Czyli jednak da się zamaskować wzięcie głębszego oddechu. Muszę to zapamiętać, bo na pewno przyda się w przyszłości.
-No tak...– westchnąłem ciężko.– Cóż, wy walczycie ciałem, ja umysłem, dlatego nie potrafię wykorzystać wszystkich swoich nikłych atutów...– mruknąłem. – Wymyślę ogrom ataków magicznych, ale moja wyobraźnia kończy się, gdy mam wymyślać atak fizyczny... ale spróbuję to zmienić.– powiedziałem uspokajając się już po mojej ostatniej wtopie.
Odsunąłem się od Złudzenia przyglądając mu się badawczo. A więc mam wykorzystać swoje ciało zrobić coś niespodziewanego, coś niekonwencjonalnego. No dobra....
Ugiąłem łapy przysiadając bardziej na tylnych. Naprężyłem ciało i wyskoczyłem do przodu. Zamierzyłem się łapą tak, jakbym chciał nią uderzyć w lewy bok Złudzenia, ale będąc tuż przy nim pochyliłem łeb do przodu i wystawiłem swój jedyny róg. Chciałem dźgnąć nim Złudzenie w szyję, w okolicach lewej strony. Starałem się jak mogłem, by nieco ukryć swoje zamiary, a przy okazji, by nie stracić równowagi i nie popsuć całego ataku.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Białofutry Przywódca Życia po prostu się odturlał na prawo, po czym jednym, płynnym ruchem podniósł się, od razu stojąc na ugiętych łapach, gotów do kolejnych akcji. Uniósł lekko kąciki pyska.
– Masz za małą świadomość własnego ciała. – odparł. Nie był to jednak zarzut, a stwierdzenie faktu.
– Jeśli próbujesz zaatakować mój bok, to nie uda ci się trafić rogiem w szyję. Jestem za duży. Może w walce z młodym Adeptem dałbyś radę tak zrobić. – wyjaśnił, po czym podniósł się i zbliżył do Oceanu.
– Pamiętaj, żeby zmyłki wykonywać możliwie tą samą kończyną, którą atakujesz. Oszczędzasz czas. A teraz zamknij ślepia, – polecił, stając pysk w pysk z Ognistym. Skrzydło górował nad nim, nie tylko przez wzgląd na swój wiek, ale także profesję i rasę, gdyż grube futro robiło swoje, dając Złudzeniu przewagę.

[Krzyk Honoru]

Stwierdzenie Złudzenia zabolało, choć nie mogłem temu zaprzeczyć. Doskonale znam zakamarki swojego umysłu, wiem jak "wyłączać" swoje myśli, wiem jak kontrolować emocje, ale o tym, co mogę a czego nie mogę zrobić z własnym ciałem nie wiem nic. Nigdy go nie używałem, więc i nie zastanawiałem się nad tym w jaki sposób mam ustawić łapę, żeby zadać najlepszy cios, czy jeszcze inne tego typu sprawy....
Wysłuchałem więc z uwagą słów Złudzenia starając się zapamiętać, jak najwięcej. Skrzywiłem się....zamknąć ślepia?
Przypomniałem sobie naukę magii ataku z zamkniętymi oczyma i wcale nie wspominam tego dobrze. Niegasnąca maglowała mnie dość długo. Tylko że tam przynajmniej mogłem używać swojej maddary.
Z cichą nadzieją, że wcale ta nauka nie będzie przypominać nauki z Niegasnącą zamknąłem oczy oddychając głęboko. Moje zmysły wyostrzyłem na tyle, ile to było możliwe. Z chęcią otoczyłbym się barierą, żeby się zabezpieczyć ale... cóż, Złudzenie chyba nie byłby zachwycony.

[Uskrzydlony Marzeniami]

Oczywiście, że nie byłby zachwycony. Złudzenie zawsze uważał, że należy wychodzić poza schematy. Zwłaszcza w takich sytuacjach. Odczekał chwilę, aż Ognisty przyzwyczaił się do tego, że zabrano mu wzrok. Wówczas uniósł prawą przednią łapę i jednym z pazurów przejechał samcowi po lewej łapie, od barku po sam jej koniec. Oczywiście na tyle delikatnie, żeby go nie zranić, ale na tyle mocno, żeby to poczuł.
– Zazwyczaj posługujesz się magią. Dzięki niej nie musisz się zbliżać do zagrożenia. Traktujesz swoje ciało jak coś obcego. Musisz je zaakceptować. Poczuć jak reaguje. Każdą ranę odczuwasz całym ciałem. Każdy dotyk odczuwasz całym ciałem. – zamilknął, a Ocean mógł poczuć delikatny podmuch wiatru na lewym poliku, po czym delikatny, niemal jak muśnięcie płatków kwiatów dotyk na ogonie, od nasady po jego końcówkę.
– Zaakceptuj swoje ciało. Poczuj krew, która płynie w twych żyłach. Poczuj grę mięśni, gdy unosisz łapę.


//chcesz atak tylko na IV czy na V też?

[Krzyk Honoru]

//Tylko na IV :)

Poczułem, że Złudzenie jest bardzo blisko i wcale mi się to nie spodobało. Z zamkniętymi oczyma, z zakazem używania maddary czułem się jak bezbronne pisklę. Gdy pazur Złudzenie przejechał po mojej łapie przeszył mnie dreszcz. Wzdrygnąłem się lekko, a mięśnie łapy instynktownie napięły się gotowe odeprzeć w jakikolwiek sposób atak. Choć Złudzenie nie sprawił mi wielkiego bólu, poczułem jednak pewien dyskomfort. Odgłos, jaki wydawał jego pazur, gdy Złudzenie przeciągnął go po moich łuskach wcale nie należał do przyjemnych. Poruszyłem ogonem w nieskładny, chaotyczny sposób, którego nawet nie mogłem kontrolować.
Ciche słowa Życia brzmiały mi w uszach. Traktuję swoje ciało jak coś obcego? Hmmm umysł znam doskonale, wiem co zrobić, by szybko go oczyścić, by jak najlepiej wykorzystać jego walory i ukryć ubytki. Ale nigdy nie próbowałem zapanować nad swoim ciałem jako takim. Ono po prostu jest. Nie zastanawiałem się jakie odczucia towarzyszą mi przy takim, czy innym dotyku. Najwyraźniej to odróżnia mnie od Wojownika stojącego tuż obok. On zna doskonale swoje ciało, a ja swój umysł.
Podmuch wiatru był delikatny, a jednak wyczuwalny. Powietrze owiało mnie sprawiając, że instynktownie odwróciłem w tamtym kierunku łeb, a łapa powędrowała do góry. Przejechałem pazurem po policzku z blizną. Wiatr, który musnął mój pysk wywołał łaskotanie. Nie lubię tego. Pazur, którym przejechałem po swoim policzku zatrzymał się na bruździe. Nie lubię jej....nie lubię swojego pyska. Blizny przypominają tylko o tym, co za wszelką cenę chciałbym wyprzeć z pamięci...
Kolejny bodziec, który pojawił się nagle i równie nagle zniknął. Mój ogon zakołysał się chaotycznie. Mięśnie całego ciała napięły. Obróciłem się wokół własnej osi. Czerń, która mnie otaczała była coraz bardziej przytłaczająco. Czułem się niepewnie, a sztuczki Złudzenia jeszcze bardziej mnie przytłaczały.
Zaakceptować swoje ciało? Skrzywiłem się lekko. Mam zaakceptować to wątłe ciało? To, które nie potrafiło wytrzymać ataku Równinnych? To, które zawiodło za barierą? Zabawne... Odetchnąłem głęboko. Moje napięte mięśnie zaczynały boleć z wysiłku. Dlaczego byłem tak spięty? Może dlatego, że czuję się w tej sytuacji dość niepewnie?
Spróbowałem postąpić z moim ciałem tak, jak robię z umysłem. Co robię przed użyciem magii? Wyciszam się, uspokajam oddech, oczyszczam umysł.
Odetchnąłem dwa razy głębiej. Spróbowałem zapanować nad oddechem. Pomału stawał się coraz głębszy i spokojniejszy – to nie było takie trudne, do tego już przywykłem.
Pomału spróbowałem wejść w soje ciało tak, jak wchodziłem w umysł. Bez pośpiechu rozluźniałem mięśnie. Z każdym wydechem powietrza pozbywałem się też napięcia z całego ciała. Pozwoliłem by ogon, który do tej pory sztywno wiszący w powietrzu opadł nieco. Klatka piersiowa poruszała się spokojnie.