Prastare Drzewo

[Widząca Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Słuchała w spokoju opowieści Krzyku Honoru, czując zarazem narastającą fascynację jak i zdezorientowanie. Informacji było dużo, choć na szczęście były dość logiczne i uporządkowane. A więc w skrócie... miała przy pomocy magii tworzyć osłony. Mogły mieć różne właściwości przypisane różnym żywiołom. Mogła również łączyć różne warstwy.
– Po co łączy się lód z magmą? Skąd mam wiedzieć, że ktoś ukrył magmę w takim kolcu? – dopytywała się w trakcie, nim Krzyk Honoru zdążył skończyć swoją opowieść. Skubała każdy kawałek wiedzy. Wszystko może się przydać... nie może być przecież bezbronna w przyszłości, nawet jako Uzdrowiciel.
Wysłuchała wykładu do końca i pokręciła głową na znak, że więcej pytań nie ma. Chwilę czasu zajęło jej zorientowanie się, że Krzyk najwyraźniej coś zrobił – nie była w stanie ujrzeć kuli ognia. Słyszała jedynie syk towarzyszący spaleniu, prawdopodobnie spalaniu maddary Honoru. Leciała stosunkowo powoli, a Czarodziej z pewnością nie zamierza jej zranić. Nie stresowała się więc zbytnio. Wszystko na spokojnie.
Skupiła się i sięgnęła po zapasy maddary, skryte w jej małym światku, który wizualizowała jako ogromne jezioro pełne magicznej mocy. Zadanie nie wyglądało na skomplikowane. Wyobraziła sobie kopulę, szczelnie otaczającą ją ze wszystkich stron. Miała przepuszczać powietrze, ale zarazem być (tylko od zewnętrznej strony) na tyle lodowata, aby z łatwością pokonać płomienie. Bez większego wahania tchnęła w swój twór maddarę.

[Krzyk Honoru]

-Myślę, że to będziesz w stanie zauważyć. W końcu lód nie jest nieprzezroczysty. Choć nie wszystkie ataki są tak oczywiste. Czasem ciężko zauważyć, że zmieszane są dwie substancje. A łączymy je po to, by atak był skuteczniejszy i bardziej groźny. – odparłem spokojnie.
Patrzyłem jak młoda zabiera się za tworzenie osłonki. Wybrała kopułę. Cóż, niezbyt trafny wybór, ale o tym później. Ognista kula dotarła do samicy i zderzyła się z jej tarczą. Usłyszeli syk, kiedy lód zaczął topnieć pod wpływem gorących płomieni. Kula wypaliła w tarczy samicy dziurę, a jednocześnie sama malała. Dlatego też, gdy w końcu przebiła się przez osłonę Łuski była już na tyle zmniejszona, że nie mogła skrzywdzić samicy.
-Na przyszłość. Jeśli jesteś pewna gdzie uderzę nie używaj takiej bariery, szkoda energii, wystarczy zwykła, miejscowa tarcza. A poza tym, jeśli bronisz się w ten sposób, pamiętaj, że twoja tarcza musi być wystarczająco gruba. Bo tak, jak się stało teraz, może nie wytrzymać. – powiedziałem łagodnie.
-To teraz może lodowy kolec.– uprzedziłem ją o swoich zamiarach, po czym wyobraziłem sobie dług na około trzy szpony kolec, tempo zakończony, by nie zrobił jej krzywdy. Lód skrzył się w promieniach słońca, gdy pomału zbliżał się do prawego skrzydła samicy.

[Widząca Łuska]

//Kłopot jest niewidoma, przypominam też xD

Skinęła niepewnie na odpowiedź na swoje pytanie. Choć czuła się dalej niepewna o to, w jaki sposób miałaby dowiedzieć się, że w środku lodu ukryta jest magma.
– Nawet jeśli jest przezroczysty, to za bardzo nie mam możliwości – powiedziała w przepraszającym tonie, łagodnie się uśmiechając. Po wykonaniu ataku skinęła łbem ponownie, ukazując, że rozumie o co chodzi.
Skupiła się ponownie, słysząc informację o zbliżającym się kolejnym ataku. Jak widać musiała sama jakoś dojść do tego, gdzie nadejdzie atak. Jeśli ciężko go usłyszeć... pozostaje użycie czegoś innego. Nagle odkryła, że jest w stanie, jak gdyby dodatkowym zmysłem, wyczuć kolec. Było to uczucie czegoś w rodzaju obcej maddary. Zmarszczyła czoło w zaskoczeniu. Zbliżał się do prawego skrzydła, o ile się nie myliła. Dobrze. Krzyk raczej jej nie skrzywdzi, a może właśnie udało jej się samej do czegoś dojść. Skupiła się, sięgnęła po własną moc twórczą i wyobraziła sobie, jak wokół jej skrzydła pojawia się bańka. Była na tyle gruba, aby żaden lodowy kolec nie mógł jej przebić. Zarazem od zewnętrznej strony bardzo ciepła. Mogła stopić lód, zarazem nie czyniąc krzywdy samej sobie oraz Widzącej. Tchnęła w dzieło magię, czekając na efekty.

[Krzyk Honoru]

//Zauważyłam, dlatego mówić ci jak zamierzam atakować inaczej bym tego nie pisała :D Ale z tym lodem i magmom to faktycznie gafa....sorka:D


-No tak, przepraszam.– gdybym umiał, to zapewne spaliłbym teraz buraka ze wstydu. Ale wtopa! – Jak się przemieszczasz to używasz sondy, która ostrzega cię przed przeszkodami prawda? Tutaj możesz zrobić to samo, tylko twoja sonda powinna reagować na temperaturę. Nie wiem, czy będziesz w stanie zrobić to już teraz, ale w przyszłości może ci się uda. Bo nawet jeśli magma jest w lodzie, to utrzymuje swoją wysoką temperaturę, dzięki temu możesz to odróżnić. – podpowiedziałem, choć sam nie byłem pewien swoich słów.
Patrzyłem jak samica się broni.– Lepiej.– pochwaliłem widząc, jak mój kolec topnieje nie niszcząc tarczy Łuski.– No to teraz pnącze. – oznajmiłem ostrzegając ją przed moimi planami.
W stronę Widzącej zmierzał wątły, gumowaty twór o brązowo-zielonym zabarwieniu. Nie mógł raczej zrobić krzywdy, choć był na tyle giętki, by opleść się wokół przedniej łapy samicy i lekko ją ścisnąć, ale nie za bardzo. Widząca mogła poczuć lekkie łaskotanie ocierającego się o jej łapę pnącza, które pomału zawijało się jak wąż boa. Dzięki temu wiedziała co atakuję i mogła wyczuć czym jest mój atak.

[Widząca Łuska]

Nie była pewna co do tej sondy... ale cóż może zrobić z tym, że ma ograniczone możliwości. Chyba tylko tworzyć jak najdoskonalsze tarcze mimo swojej ślepoty.
Nagle wyczuła lekkie łaskotanie wokół przedniej łapy. Pnącza? Och, świetnie, ktoś tu ją próbuje udusić. Najchętniej by je po prostu spaliła... było to o wiele prostsze, niż je odepchnąć. Przy tym straciłaby mniej maddary, niż Krzyk. Uśmiechnęła się pod nosem. Wyobraziła sobie swój nowy twór. Bańka wokół kończyny. Miała być bardzo gruba i mocna, nie do przebicia nawet przez o wiele silniejsze pnącza. W dodatku rozciągliwa i twarda, wytrzymała. Z zewnętrznej strony płonąca – w sposób nieszkodliwy dla stwórczyni, rzecz jasna. Ogień miał pochłonąć pnącza i kompletnie je zniszczyć. Banka, rozciągając się coraz bardziej i zmuszając pnącza do tego by pękły, w dodatku mogła je najzwyczajniej w świecie... spalić. Doprawdy, genialny plan. Nawet o wiele silniejsze pnącza nie miałyby szans. Tchnęła w dzieło maddarę.

[Krzyk Honoru]

-Nieźle. – pochwaliłem, gdy mój twór zniknął w odmętach czerwieni i pomarańczu, by został z niego tylko proch.
-Teraz kamień. Dokładniej kamienny kolec- poinformowałem dla ułatwienia zadania. No i zabrałem się za tworzenie tego, co zapowiedziałem. Kolec miał średnicę trzech szponów, a więc nie był niesamowicie wielki. Jego czubek nie był zaostrzony, a zaokrąglony. Szara lita skałą z nierównymi kształtami powoli, choć może troszkę szybciej niż do tej pory przemieszczała się w kierunku Łuski. Celowałem w jej prawą przednią łapę.

[Widząca Łuska]

//wybacz, że tak późno, miałam lenia.

Postanowiła wypróbować sztuczkę z sondą, przy okazji bronienia się przed kamiennym kolcem. Skupiła się i sięgnęła po swoją maddarę, w sposób który miała już opanowany w małym pazurze. Wykreowała sondę, która miała być aktywna na obcą magię Krzyku Honoru. A więc kolec był wycelowany w przednią, prawą łapę. Najchętniej odruchowo by się odsunęła, ale jednak nauka magii to nauka magii.
Skupiła się ponownie. Wyobraziła sobie wokół prawej łapy niesamowicie twardą, twardszą od kamienia osłonę, bankę. Nie czyniła krzywdy, zatrzymując krążenie, choć była szczelna. Mocna. Jeśli dobrze pójdzie, to kolec przy dużej szybkości mógłby się o nią po prostu rozbić. Teraz wystarczyło tylko tchnąć w dzieło maddarę... przemieściła się w umyśle aż do miejsca, gdzie ją składowała. Następnie wykorzystała ją w swoim tworze.

[Krzyk Honoru]

-Świetnie. Ale teraz nie możesz używać już takiej obrony. Coś innego niż takie bańki, buciki, kołnierze. Jest tyle rodzajów obron, a ty się uczepiłaś tej jednej...– spróbowałem być surowy, ale mój głos był dalej łagodny i przyjazny. Oj, nawet tego nie potrafię!
-Dwie ogniste kule.– oznajmiłem.– Po obu twoich stronach- dodałem i wytworzyłem dwie małe, ale gorące czerwone kule. Płomienie syczały cicho przeszywając powietrze i mknąc z lewej i prawej strony samicy. Miały uderzyć w boki Łuski. Kule przemieszczały się już szybciej, ale jeszcze dałem jej jeszcze tyle czasu, by ze spokojem się obroniła.

[Widząca Łuska]

Na pysk wpłynął nieco pełen poczucia, można powiedzieć przepraszający, uśmiech. Racja. Uczepiła się robienia tych baniek. Z drugiej strony, jej leniwa strona podpowiadała cicho, że to wcale nic tak bardzo złego. W końcu jeśli okazywały się skuteczne, czemu nie?
Słyszała zbliżające się szybko syczące kule ognia. Nieprzyjemne było to wrażenie, że zaraz coś ci przysmoli łuski. Skupiła się i sięgnęła po swoją maddarę. Czas na wykorzystanie faktu, z którym żywiołem właściwie teraz ma do czynienia. Najlepszy w tym wypadku jest lód. Nie dość że twardy, to jeszcze jest w stanie zgasić płomienie. Nie pozostało nic więcej, jak wziąć się do pracy. Zanurzyła się w swojej wyobraźni, aby stworzyć w niej po obu swoich stronach okrągłe tarcze stworzone z lodu. W razie gdyby nie zdołał on w pełni powstrzymać ognia, zawsze zostawała warstwa solidnego kamienia po wewnętrznej stronie. Tchnęła w dzieło magię.

[Krzyk Honoru]

//Ostatni post, tylko proszę niech będzie długi i dokładny.

Patrzyłem na kule wbijające się w lodową tarczę. Dosłyszałem syk, gdy ogień zaczął wtapiać się lód. Mimo że zgasł wypalił dziury na wylot.
-Musisz uważać, gdyby atak był mocniejszy ten lód by nie wystarczył.– ostrzegłem.– Albo rób grubszą warstwę albo utwardzaj, ewentualnie dodaj coś z wewnętrznej strony. – zaproponowałem.
-Ostatni atak. Najtrudniejszy. Dwa żywioły. Zewnątrz lód wewnątrz trucizna. – ostrzegłem. Stworzyłem lodowy kolec. zaostrzony co prawda tępo, ale jednak mógłby przebić się przez łuski samicy. Jego celem było dotrzeć do prawego skrzydła Łuski, a gdy go dotknie otworzyć się i wylać truciznę. Była niegroźna, miała powodować jedynie chwilowy paraliż ciała.
-Prawe skrzydło. -dorzuciłem przypomniawszy sobie o tym szczególe.

[Widząca Łuska]

//dodałam z wewnętrznej strony kamień ;3 Tak jakby co. Chyba nie zauważyłeś.

Prawe skrzydło. Skinęła głową, przyswajając informację i uśmiechnęła się przy tym trochę mdło, świadoma że bez problemu by zlokalizowała pocisk i nie była jej potrzebna. Z przyzwyczajenia wypuściła swoją ulubioną sondę, aby skanowała ruch pocisku i go śledziła, wysyłając informację o położeniu względem jej ciała. Następnie skupiła się na celu, czyli właściwej obronie. Skupiła się najlepiej jak potrafiła, aby dotrzeć do źródła maddary. Teraz wystarczyło tylko dobrze ją zastosować. Mruknęła pod nosem z irytacją. Lód i trucizna. Dziwniejszej mieszanki nie dało się zastosować? W gruncie rzeczy, na każdą z nich dało się po prostu obronić skałą. Ale za pewne nie tego oczekiwał od niej Krzyk Honoru. Westchnęła pod nosem. No, do dzieła. Dla nauki. Więc niech lód zostanie roztopiony przez płomienie, a jeśli trucizna da radę jakimś cudem przemknąć przez pożogę, rozprawi się z nim substancja neutralizująca. Potrafiła sobie mniej więcej ją wyobrazić, zwłaszcza że o sztuce Uzdrowicielstwa już trochę wiedziała. Te dwa elementy umieściła w postaci banki na swoim prawym skrzydle. Tchnęła w dzieło maddarę.

[Krzyk Honoru]

//Zauważyła, ale nie wszystko może ci wychodzić :P A ponieważ Krzyku nie wiedział co chcesz stworzyć, więc powiedziałam to w ten sposób :P

Skinąłem łbem. –Dobrze.– mruknąłem pod nosem patrząc jak mój twór niknie w płomieniach. Przymknąłem na moment oczy i potarłem kark. Spać.
-No to to byłby chyba koniec. – oznajmiłem wracając do swojej uczennicy. -Chyba, że potrzebujesz pomocy jeszcze w czymś. –dodałem patrząc badawczo na Łuskę.

//Raport MO

[Widząca Łuska]

Bogatsza o nową wiedzę pragnęła sięgać po jeszcze więcej. A na cóż czekać, skoro przed nią jest wyszkolony czarodziej Ognia? A jeśli proponuje jej swoje usługi, to chętnie skorzysta. Nauki nigdy dosyć.
– Bardzo dziękuję ci za twoje szkolenie – powiedziała z wdzięcznością, pozwalając wpłynąć na pysk delikatny uśmiech. – Czy moglibyśmy teraz spróbować pouczyć się magii ataku, jeśli oczywiście masz dla mnie odpowiednio dużo czasu?

[Krzyk Honoru]

-Jak rozumiem od podstaw.– bardziej stwierdziłem, niż zapytałem. – Powiedz mi więc w jaki sposób możemy atakować za pomocą maddary. Z czego tworzymy ataki, jakie są najskuteczniejsze, o czym należy pamiętać?– zadałem szereg najistotniejszych pytań tak, by zorientować się na jakim poziomie jest wiedza Adeptki.

[Widząca Łuska]

Pytania były jak zwykle celne i konkretne, a odpowiedzieć było ciężko, mając tak małą, początkującą wiedzę. Ale poradzi sobie w swój sposób. Zawsze da się coś wymyślić. Zwłaszcza, że przed chwilą miała prezentację ataków, które stosował czarodziej.
– Ataki tworzymy z różnych żywiołów,, mogących ranić. Mogą to być zarówno płomienie, jak i ostre kolce przebijające skórę, jak i duszące pnącza. Aby zachować skuteczność ataku, musimy pamiętać o celowaniu w konkretne, wrażliwe miejsca. Jeśli pragniemy szybkiego upływu krwi, można stosować ataki przebijające łuski na szyi, zadzie, udach łap. Duszenie pnączami najlepiej sprawdza się rzecz jasna na szyi. Z kolei ogień można stosować praktycznie wszędzie.

[Krzyk Honoru]

Wysłuchałem dokładnie słów samicy po czym wolno kiwnąłem łbem.
-Zgadza się. Pamiętaj, tak jak przy magii precyzyjnej, czy obrony, żeby być dokładną. Musisz tworzyć wszystko z niezwykłą precyzją, ponieważ jeśli o czymś zapomnisz, maddara tego za ciebie nie poprawi. Najlepiej tak, jak przy precyzyjnej kieruj się zasadą od ogółu do szczegółu. Pamiętaj też by mierzyć siły na zamiary. Jeśli wydaje ci się, że jakiś atak może kosztować cię zbyt wiele, lepiej stworzyć coś mniejszego, ale nie ryzykować. Maddara co prawda się odbudowuje, ale jeśli zużyjesz jej w krótkim czasie bardzo dużą ilość możesz w najlepszym razie doprowadzić do omdlenia i osłabienia organizmu. – dorzuciłem swoje trzy grosze.
-No a teraz proponuję żebyś przeszła do praktyki. -uśmiechnąłem się lekko cofając kilka kroków. -Zacznij od ognia. Możesz atakować mnie.