Szklista skała

[Dzika Gwiazda]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Dzika potrzebowała spokojnego, dość odludnego miejsca by spotkać się ze starą znajomą. Nie widziała Ciotecznej Kołysanki całe wieki, a teraz jak nigdy chciałaby z nią pomówić. Problem polegał na tym, że nie mogła nawiązać z nią kontaktu, chociaż próbowała wielokrotnie. Nie słyszała także o niej żadnych wieści, jakby białouska przepadła niczym kamień w wodzie. Przybyła wiec na Szklistą Skałę i wystosowała następującą wiadomość: "Potrzebuje twojej porady, Piastunie lub Piastunko Ognia, potrzebuję twojej porady. Przybądź proszę na Szklistą Skałę." Nie była do końca pewna kogo przyniesie jej wezwanie. Miała cichą nadzieję na Kołysankę, ale po tak długim czasie... Jedno wiedziała na pewno – jeśli była przewodniczka Ognia nie zginęła śmiercią nagłą i gwałtowną, na pewno zostawiła po sobie ucznia lub uczennicę. A z całą pewnościa był to ktoś z kim warto było poruszyć temat tego co niepokoiło ją ostatnio najbardziej – braku bogów.

[Poszept Nocy]

Smok który odpowiedział na wezwanie Dzikiej Gwiazdy z pewnością nie był Cioteczną Kołysanką.
Mocno zbudowany samiec pokryty gęstym, aksamitnym futrem spłynął gładko z nieba, wzburzając kurz z ziemi ruchami potężnych skrzydeł. Północny wylądował miękko, złożył wygodnie skrzydła i potrząsnął nieznacznie łeb, porządkując grzywę. Jego srebrne ślepia rozświetlały ciepłe ogniki, a pysk wykrzywiał delikatny uśmiech.
Młody smok ruszył pewnym krokiem w stronę Ziemnej i powitał ją uprzejmym skinieniem łba, z ciekawością rejestrując jej wiek – bo co jak co, ale akurat po tej smoczycy było widać ciężar księżyców. Co przyciągnęło uwagę Ognistego, który kochał opowieści i historie. I szukał ich gdzie tylko było to możliwe.
– Nazywam się Poszept Nocy i jestem nowym Piastunem Ognia. Miło mi Cię poznać...? – Przekrzywił delikatnie łeb.

[Dzika Gwiazda]

Dzika uniosła łeb, słysząc szelest skrzydeł. Tak jak podpowiadał jej rozum, smok którego dostrzegła w powietrzu nie mógł być Kołysanką. Była to kolejna rzecz, która przypomniała jej jak bardzo jest już stara. Kołysanka była nieco młodsza od niej, ale niewiele. Być może śniadała już z bogami. Mimo ciężaru, który osiadł na jej sercu, uśmiechnęła się ciepło obserwując podchodzącego samca. Smoczak jak dąb i postanowił zostać piastunem? To było niemalże marnotrawstwo, ale co komu pasuje. Odkłoniła się przybyszowi uprzejmie. Źrenice jej żółtych ślepi pozostawały okrągłe jak u zrelaksowanego kota.
– Witaj, Poszepcie. Jestem Dzika Gwiazda, łowczyni i starsza Ziemi. – przedstawiła się. – Wezwałam cię tutaj, ponieważ chcę się czegoś od ciebie dowiedzieć. Jesteś młodym smokiem. Wyklułeś się lub przybyłeś do nas w czasie bez bogów, w świecie gdzie Bariera nie zapewnia nam już bezpieczeństwa. – spojrzała na samca badawczo. – Ale z pewnością wiesz o tych dwóch rzeczach choćby z opowieści. Powiedz mi, czy chciałbyś aby bariera odzyskała swą świetność, czy wprost przeciwnie by znikneła zupełnie? A bogowie? Czy chciałbyś aby powrócili? – urwała na moment. – To nie są zwykłe pytania, wiem. Zajmuję się tą sprawą od... – zmarszczyła nos. – ...od dawna, a im dłużej to trwa, tym bardziej osamotniona czuję się w swoich wysiłkach. Dlatego postanowiłam zadać sobie i innym pytanie czy chcą tego. Powrotu bogów i bariery. Być może dostrzegę lub zrozumiem coś co jest dla mnie ukryte. – wyjaśniła, bo chwili kręcąc głową. – Brzmię jak okropna kaznodzieja, prawda?

[Poszept Nocy]

Krótki, ciepły śmiech zabrzmiał na chwilę nisko w gardzieli smoka, a ten przekrzywił nieznacznie łeb na ostatnie pytanie Dzikiej Gwiazdy.
– Nie dla mnie. Miło poznać kogoś, komu zależy na naszych opiekunach. – Piastun Ognia był głęboko wierzącym smokiem, choć nie zostało mu to wpojone przez rodzinę. Serce Płomieni nie wierzyła jakoś szczególnie, ale zaprowadziła go raz do świątyni.
– Co do Bariery – nie mam zdania, choć zauważ że nie wypowiadam się w imieniu mojego stada. Z tego co mi wiadomo nie funkcjonuje ona już od jakiegoś czasu, a mimo to żyjemy. Można by powiedzieć że mamy się bardzo dobrze, bo po tylu księżycach ochrony moglibyśmy o wiele gorzej znieść jej utratę. Była darem, ale dała nam czas na nabranie sił do samodzielnej obrony.
Oczywiście ataki były szokiem, ale mimo wszystko dali sobie radę. A jedyne smoki zginęły z łap innych mieszkańców Wolnych Stad...
– Co do bogów... Nie uważam, że muszą wrócić. Oni po prostu są, zawsze – nawet jeśli nie mogą lub nie chcą odpowiedzieć. Chmury mogą zasłonić gwiazdy, ale wiatr prędzej czy później je przegoni. – Uśmiechnął się delikatnie. – Rozumiem jednak, że to Ty chciałabyś być tym wiatrem.

[Dzika Gwiazda]

Dzika rozluźniła się nieco, słysząc przyjemny dla ucha śmiech piastuna i jego kolejne słowa. Przymknęła na moment żółte ślepia i również zaśmiała się cicho, murcząco. Dobrze było wiedzieć, że Poszept nie ma jej za nawiedzoną wariatkę, przynajmniej na razie. Z uwagą wysłuchała jego słów, milcząc po nich dłuższą chwilę. Czy o to chodziło Alalei? Czy to miała być dla niej nauka? Wtedy uważała, że przywrócenie bariery stanie się priorytetem dla stad, ale najwyraźniej było inaczej.
– Ja... Jestem zaskoczona. Myślałam, że smoki będą chciały odbudowy bariery, tymczasem niemal dla każdego z kim rozmawiałam była ona obojętna. Relikt z przeszłości, coś na co nie warto poświęcać zasobów i uwagi. Jest, ale równie dobrze mogłoby jej nie być. – powiedziała zamyślona, poruszając się niespokojnie. W tej myśli było dla niej coś niepokojącego. Może w barierze widziała siebie? Starą, nieprzydatną już dla nikogo? A może to świadomość tego, że się myliła co do bariery? – Tak czy inaczej, dziękuję ci za szczerą odpowiedź. Dała mi ona sporo do myślenia. – dodała uśmiechając się lekko, a jej wyraz jej pyska rozpogodził się.
– Owszem. – kiwnęła przytakująco głową. – Przykro mi patrzeć na smoki, które utraciły wiarę, ale jednocześnie trudno mi je o to winić. Bariera, napady, gigant, to wszystko może sprawiać wrażenie, że zostaliśmy sami. Ale wiem, że tak nie jest. – powiedziała z przekonaniem. – Wiem, że tam są. Coś nas od nich odgradza. Coś co działa wbrew ich woli. – spojrzała na Piastuna. – Tak nie powinno być i to nie jest kwestia tego, że patroni mają prowadzić nas za łapę. Zostaliśmy przez nich stworzeni i powinniśmy być blisko nich, bo jesteśmy ich częścią. Jeśli coś im grozi, to grozi również i nam. – urwała na moment. – Ich nieobecność wzbudza mój niepokój, bo za każdym razem gdy bogowie znikali, pośród wolnych działo się coś złego.

[Słodycz Życia]

Dużo czasu spędzałam na terenach mojego stada. Nie mogłam powiedzieć że mi to nie pasowało. Czułam się tam bezpieczna i chciana. No i nikt nie zwracał uwagi na to jakim karłem byłam. Mi tam mój wzrost w sumie pasował. Mały cel przecież trudniej trafić a ja chciałam być wojowniczką. Kiedy tak wędrowałam ponad terenami wspólnymi ujrzałam coś co błyszczało. Kiedy obniżyłam lot okazało się że była to po prostu jakąś skala. Wylądowałam koło niej jednak chwilę potem z nudów albo ciekawości, nie byłam tego pewna, weszłam na nią kładąc się tam. Skrzydła rozłożyłam na boki z leniwym pomrukiem. Słońce tak ładnie grzało, dzięki wszelkim bogom że moje futerko nie miało jakoś specjalnie ciemnego koloru.

[Ninkasi]

Przechadzała się po terenach.. i poza nimi. Ciągle maszerowała na łapach, latanie nie sprawiało jej szczególnej przyjemności, jednak czasami cóż- po prostu trzeba. Gdy dostrzegła coś dużego i błyszczącego wiedziała że to właśnie cel tej podróży. Chwyciła jej ściankę łapami, i zatrzepotała skrzydłami by przyśpieszyć tą drobną wspinaczkę.
Okazało się że na głazie już ktoś urzędował, to też lekko się zakłopotała. Nie znała tego smoka, i przyszła z nikąd. Nie ładnie, nie ładnie. By nie psuć sobie dalszego pierwszego wrażenia serdecznie się uśmiechnęła i skinęła łbem.
–Dzień dobry! Jak się nazywasz? I z jakiego jesteś stada?-spytała i przysiadła niedaleko leżącej smocycy. Miała trochę inne skrzydła niż ona, takie bardziej.. pierzaste? I była większa. W przeciwieństwie do Ninkasi cała była pokryta futrzastym włosiem, o blękitnej barwie. Posiadała grzywę, o zielonym ubarwieniu. Była ładna, ale.. oryginalna.

[Słodycz Życia]

Słysząc trzepot jakiś małych skrzydłek uniosłam leniwie łeb do góry by spojrzeć w miejsce skąd ten dźwięk dochodził. Ujrzałam... Pisklaka! Takiego prawdziwego, małego pisklaka! W moim stadzie nie było takich oprócz tej jednej z którą rozmawiała kiedyś ciocia ale jej nie znałam. Od razu kiedy mała weszła na kamień wstałam na równe łapy merdając z podekscytowaniem ogonem na boki.
–Hej! Jestem Wieczorna Łuska i jestem adeptką ze stada ognia!– Odpowiedziałam radośnie się uśmiechając i bez ostrzeżenia podchodząc do pisklaka. Tyknęłam ją delikatnie w bok jednocześnie węsząc by zapamiętać jej zapach. Po tym otarłam się o nią bokiem i skończyłam przed nią z uniesionym zadem i prostymi wysuniętymi przed siebie przednimi łapami tak ułożonymi że łeb miałam bkisko przy ziemi. Chciałam żeby się ze mną pozbawiła. Przecież wszyscy lubią się bawić!

[Ninkasi]

Nieznajoma nie wyglądała na kogoś inteligentnego, a raczej lekko myślnego, i dawającego się ponieść emocjom, co nie należało do pozytywnych cech. Mimo tego że Nink bywała sztywna to miała jakieś swoje rozrywki, by nie zaschnąć z nudy. Skinęła łbem na przedstawienie się smoczycy po czym zmarszczyła nieznacznie nos, gdy ta zaczęła ją poznawać od bardziej zewnętrznej strony. O ile dotyk boku i wąchanie nie było czymś nad wyraz dziwnym, to pocieranie się o bok było dla młodej bynajmniej niepokojące. Ha! Albo trafiła na specyficznego smoka, albo całe stado jest jakieś nie teges.
Albo ona się nie zna, co jest raczej najbardziej prawdopodobną opcją, zważywszy na fakt że młodsza nie stroni od towarzystwa innych smocząt. Gdy smoczyca ze stada ognia wyciągnęła ku niej łapy kompletnie nie wiedziała co powinna robić. To samo? Nie, raczej nie. No stać jak słup też raczej nie wypada, chociaż to jest lepsze od zrobienia czegoś źle.
Pięknie.

[Słodycz Życia]

Westchnęłam ciężko kiedy to piskle nie reagowało. Czy ono nigdy się z nikim tak nie bawiło? A może to przez jej stado? Pachniała jak stado wody może tam też nie było piskląt do zabawy? W moim stadzie raczej już przyzwyczaili się że nie lubię się nudzić. Chociaż ostatnio jak gratulowałam braciszkowi zachowywał się dziwnie. Poczekałam moment zanim stanęłam już normalnie na łapach. Na moment ukazałam zielony język kiedy w nerwowym odruchu przejechałam nimi po swoich lekko fioletowych zębach.
-Nie lubisz się bawić pisklaku?– Rzuciłam kładąc się zaraz potem z powrotem na skale. Była miło rozgrzana co tylko zapraszało do krótkiej drzemki.

[Ninkasi]

Poczuła się mocno zakłopotana, trudno komuś takiemu powiedzieć że uważa się zabawę za stratę czasu, coś mocno nie przydatnego do życia, i że o wiele bardziej preferuje się nauki, których niestety nie miała- jeszcze. Uśmiechnęła się krzywo na pytanie i pociągnęła cicho nosem- w końcu nie ma pytań na które na da się zadać dobrej odpowiedzi.
–Nie przepadam.– odpowiedziała dyplomatycznie, aczkolwiek przyjaźnie, siadając u boku leżącej smoczycy, która miała.. futro! Nie przypominało jej się by kiedykolwiek widziała podobnego smoka z bliska, pomijając oczywiście zgromadzenia. Spojrzała na nie zaciekawiona, przypominając sobie co kiedyś powiedziała jej Męczennica, czyli zdecydowanie jeden z nudniejszych piskląt.
–Mogę dotknąć? Nie przypominam sobie by ktokolwiek w moim stadzie takie miał. Oczywiście mogę się mylić.– rzuciła zafascynowana, wskazując małym szponem na bok adepta. Może z tego spotkania wyniknie coś ciekawego, bo ostatnio brakuje jej wrażeń. Posłała spojrzenie niemal białych oczu smoczycy, i uśmiechnęła się półgębkiem. Bogowie, dajcie jej chociaż jeden ciekawszy dzień!

[Słodycz Życia]

Pisklak nie lubiący się bawić. Co się dzieje z wolnymi stadami na bogów?! Pisklaki powinny się bawić i cieszyć z młodości! Miałam nadzieję że reszta pisklaków na tych terenach nie będzie aż tak sztywna. Ja sama miałam jeszcze przed sobą tą całą dorosłość i zamierzałam to wykorzystać. Właściwie nawet jak będę już wojowniczką to nic się raczej nie zmieni. Po prostu będę musiała uważniej słuchać innych. Słysząc pytanie pisklaka zwróciłam łeb w jego stronę z ciepłym uśmiechem.
-Oczywiście że możesz, ah no i nazywam się Wieczorna Łuska- Odpowiedziałem na jej pytanie przy okazji przedstawiając się. Może pisklak też się w końcu przedstawi bo nazywanie jej ciągle pisklakiem było raczej dosyć dziwne.

[Milknący Szept]

Świat rządził się przypadkami. Zawsze. Każdego dnia. Przypadkiem było i to, że zasnęła na... dwadzieścia księżycy. Tak wiele... Przybyła tu na piechotę i zenit już oznaczał świat jasnym blaskiem. Mieniąc się srebrem, błękitem i fioletem, przycupnęła na szczycie Szklistej Skały. Była niewielka, drobna, pozwalająca tańczyć refleksom na jej delikatnym ciele. I na skale. Dość dużej, aby wylądował tutaj jeszcze jeden smok, bądź po prostu wdrapał, nawet taki większych rozmiarów. Sama nawet położyła się z boku... nie wiedząc, że szuka towarzystwa innego niż to, które zna.

[Berius]

Akurat tego samego dnia młody adept ziemie wędrował przez Miejsce pokoju w poszukiwaniu nauczycieli, był bardzo do tyłu z nauką więc chciał jak najszybciej kogoś znaleźć nagle w oddali ujrzał białą smoczyce którą już kiedyś widział. To był ten sam smok który prowadził Spotkanie dla Młodych. Milknący Szept się chyba nazywała. To była dla niego szansa na Spróbowanie czy może ona będzie chętna go nauczyć mediacji. Młody smoczek zaczął wskakiwać kwawłek po kawałku na szczyt skały i gdy znalazł się na szczycie centralnie za nią w duchu liczył że uda mu się ją przekonać. W końcu odezwał się.
Em.. Dzień dobry
Pokłonił się lekko. Zawsze miał szacunek dla starszych.
Wiem że tak od razu ale czy może mnie pani nauczyć mediacji

[Milknący Szept]

Usłyszała go, zanim się do niej dostał. To mogło oznaczać tylko, że nie był łowcą. Pazury zaczepiały się o skały, dając jej znać, że ktoś niewprawiony wspina się w jej kierunku. Ktoś od niej zdecydowanie większy. Odwróciła pysk o łagodnym uśmiechu w jego stronę. Miała jasne niczym jezioro oczy, pełne wewnętrznego spokoju.
– Witaj młodzieńcze. – Rzekła melodyjnym półgłosem, czystym i delikatnym jak aksamit. W jej ślepiach pojawiła się głębia. A skromny wyraz jej pyska napomknął o dziesiątkach księżycy, które niosła na karku bez trudu – przynajmniej jeszcze. Lśniła wszak bielą, błękitem i fioletem.
– Połóż się. – Zaprosiła go uniesieniem skrzydła, wskazując jego łokciem miejsce obok siebie. – Mediacja to skomplikowane dla Piastunów narzędzie, lecz początki jego użytkowania nie są zbyt trudne. Zapewne napotkałeś nie jedną kłótnie bądź spór. Mediacja zajmuje się rozwiązaniem ich. Mediatorem jest osoba, która rozwiązuje problemy. Zwykle to trzeci, obcy smok niezwiązany ze sprawą, jednak będziesz nim też ty, gdy staniesz się elementem kłótni. Dobrego mediatora wyróżnia spokój i bystry umysł. Najłatwiej jest poznać ją dzięki przykładom. Wyobraź sobie, że pisklęta twojego stada znalazły kamień szlachetny i nie potrafią się nim podzielić, żądając go od siebie nawzajem. Co mógłby zrobić mediator? Czy byłbyś w stanie wczuć się w pisklęta? – Zapytała ze spokojem. Choć mówiła powoli, jej słowa były niezwykle wyraziste, czyste i układały się w... pieśń. Spokojną, może podobną do kołysanki.

[Berius]

Poszło... o wiele szybciej niż się tego spodziewał od razu został zaproszony obok niej więc podszedł powoli nie spuszczając starszej ze wzroku. Położył się obok i i od razu dostał pierwszy dylemat. Dwa pisklaki kłócące się o kamień, takie proste a jednak dość skomplikowane. Jego natura podpowiadała mu że żeby rozwiązać ten spur wystarczy jedna szybka walka ale szybko opamiętał się bo nie o to chodzi w mediacji. Wiec skoro nie mógł skorzystać z najprostszej dla niego opcji musiał znaleźć coś innego. Miał jednak za mało informacji by to odpowiednio rozwiązać.
Nie wiem czy dobrze myślę ale czy nie powinienem się ich najpierw zapytać o kilka podstawowych informacji?
Powiedział nie pewnie zbierając w głowie wszystkie pytania których odpowiedzi mogłyby być dla niego jakkolwiek pomocne.
Na przykład kto pierwszy zauważył kamień, czyj pomysł był by w ogóle takowych szukać? Można nawet spytać się ich o wiek czasem starsi odstępują coś młodszym gdy dowiedzą się że ci będą im bardzo wdzięczni a sami zyskają wiele plusów w oczach starszych. Niestety sam nie umiem wczuć się w ich rolę bo sam nigdy w takiej sytuacji nie byłem.
Było tyle możliwości że nie wiedział od czego zacząć więc na chwilę obecną czekał aż nauczycielka albo pochwali go za dobrą odpowiedź lub naprowadzi na inną.

[Milknący Szept]

Rek uśmiechnęła się łagodnie na słowa młodego samca. Powoli, krok po kroku. – Właściwie to wczułeś się wystarczająco. – Pochwaliła go melodyjnym wersem. – Sam fakt, że chcesz się najpierw rozeznać w tym co było przed świadczy o tym, że zabierasz się za to we właściwy sposób. Dopiero kilka odpowiedzi pomoże ci zastanowić się nad uczuciami jednej i drugiej ze stron konfliktu. Załóżmy, że pisklęta te nie szukały kamieni szlachetnych. Po prostu buszowały po świecie, aż natknęły się na spory rubin. Wiedziały, że jest bardzo kosztowny w naszym świecie i zapragnęły go zabrać. Tutaj wybuchła kłótnia. Pisklęta są w tym samym wieku i podobnie myślą, że kamień może im się bardzo przydać, więc go chcą. Do tej pory w moim życiu padły przynajmniej trzy odpowiedzi na ten problem. Mam nadzieję, że zaproponujesz przynajmniej dwa rozwiązania, na wypadek, gdyby pierwszy nie miał ugłaskać młode wystarczająco. – Uśmiechnęła się po raz kolejny. Delikatne łuseczki na jej pysku lśniły pod Złotą Twarzą, acz jej błękitne oczy wydawały się studnią zmęczenia.

[Berius]

Płomienny zaczął się zastanawiać jak mógłby rozwiązać tą sytuację i wpadł na kilka pomysłów.
więc jest kilka możliwości na przykład mogą spróbować dojść do kompromisu i poszukać jakiejś rzeczy z której oboje by się cieszyli przecież nie mogą się całkowicie od siebie różnic. Kolejną obcją jest poprostu zagranie o niego, podejrzewam że jak by chcieli to mała walka do dwóch uderzeń też by wystarczyła. Istnieje też możliwość by przekonać ich na oddanie kamienia do skarbca nauczy też to ich że takie czyny nie tylko pomagają stadu ale i zaowocują w przyszłości. Mogą ostatecznie też ostatecznie wymienić cały kamień na dwa, każdy o połowie wartości tego pierwszego
Naprawdę bardzo się wysilił by znaleźć cztery rozwiązania problemu.

[Milknący Szept]

– Żaden z moich uczniów nie zaproponował tego typu rywalizacji. – Uśmiechnęła się do młodego samca. Łuski na jej ciele nieco zalśniły podczas ruchu. – Walka o kamień mogłaby być dobra, jednak nigdy nie wiesz, czy nie przesadzą zanim nie będzie za późno. Mogą jednak próbować popisów. Mogą też powziąć się na odnalezienie drugiego kamienia. Oddanie go do skarbca również bardzo mi się podoba jako twoja propozycja. Dobrze oddałeś jej sens. – Podsumowała, łagodnie przechylając trójkątny pyszczek. Jasne, zimowe oczy spojrzały na niego przez moment z czułością. Ale wrażenie to szybko musiało ulecieć, gdy znów otworzyła pyszczek.
– Skupmy się na czymś co znasz. Opowiedz mi o problemie, którego byłeś świadkiem jako gap albo i uczestnik. To mogło być coś, co było dawno temu, albo też coś, co dzieje się już teraz. Coś nad czym chciałbyś pogdybać, rozwiązać. Jest coś takiego? – Zapytała starsza ciepłym, spokojnym głosem.
Na wojnie będzie kimś innym.

[Berius]

Sięgną pamięcią do przeszłości i jedyne co przychodziło mu do głowy było starcie z driadami na którym był nie tyle gapiem ale chciał obronić uwięzione pisklaki.
Nie wiem czy pamiętasz ale byłem na spotkaniu dla młodych na którym zaatakowały nas driady. Stanąłem w tedy jako wojownik a nie jako mediator więc skupiłem się na utrzymaniu pisklaków w bezpieczeństwie ale teraz jak patrze na całą sytuacje mogłem to rozegrać kompletnie inaczej. np. skupić się na uspokojeniu driad ale to gryzie się z moją naturą bo stawiam bezpieczeństwo innych na pierwszym miejscu.
Faktycznie zaczął się nad tym dogłębniej zastanawiać. Było bardzo dużo scenariuszy jak mogła się ta sytuacja zakończyć jednak całe szczęście skończyło się dobrze. Do głowy w pewnym momencie wpadło mu nietypowe pytanie.
Wiem że to dziwnie zabrzmi ale czy istnieje sposób by inne stworzenie jakoś uspokoić, przynajmniej na tyle by dało się z nim jakkolwiek negocjować?

[Yamikarasu]

Po raz pierwszy wymknąłem się z groty matki tak daleko poza obóz stada. Nawet wyszedłem poza jej tereny umykając patrolującego granicę smoku. Wędrowałem przed siebie nie myśląc za wiele, jedynie podziwiałem jak zieleń ustępuje czerwieni i brązu.
Przekroczyłem granicę zagajnika, był piękny, a życie w nim powolutku umykało i zbierało zapasy na gorsze i zimniejsze dni. Nagle zobaczyłem w oddali dużą błyszczącą skałę. [color=#c3444]" Co tam jest?"[/color] zapytałem siebie półszeptem i ruszyłem w jej kierunku. Na miejscu ujrzałem skałę błyszcząca w słońcu i można z jej powierzchni ujrzeć cześć zagajnika.