Czarny Staw

[Niezdecydowana Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Wsłuchała się w spokoju w głos samicy, utrwalając owe polecenie w pamięci. Miała wytworzyć kulę światła. Okej, wydawało się łatwe jednak jak niby miała zmusić magie by jej posłuchała? Najwidoczniej miała wpaść na to samodzielnie.
Powoli wyciszyła wszystkie myśli i zmysły. Magia była w każdym smoku. Wystarczyło ją odkryć i zmusić do działania, jednak nie wiedziała jak. Siedziała tak w skupieniu jeszcze chwilę, gdy przypomniała sobie to dziwne uczucie gdy spotkała Aterala, gdy unieruchomił jej łapy swoją magią, to uczucie które wypełniło całe jej ciało i wprawiało w drganie niemal całe jej ciało. To pewnie to uczucie było tu kluczowe, czuła wtedy wibracje energii wypełniającej jej ciało. Musiała ją po prostu zebrać i zmusić do działania.
Przywołała do siebie po chwili owe dziwne uczucie, zaś końcówka jej ogona zaczęła drżeć lekko, samoistnie. Zaczęła zbierać ową energię w jednym punkcie, by potem przelać ją w swoje wyobrażenie.
Co dokładnie sobie wyobraziła? Już mówię.
Wyobraziła sobie jak na jej wyciągniętej lekko w przód łapie, pojawia się niewielka kula, może miała szpon średnicy. Kula nie była zbyt ciężka, tworzywo z którego była zrobiona przypominała bardzo przeźroczyste szkło. W środku kula miała być pusta, jedyne co ją wypełniało to jasne, żółte światło, promieniujące na zewnątrz i oświetlające obie smocze sylwetki. Sama kula była krucha i ciepłą.
W ten twój właśnie przelałą swą maddarę i czekała na efekty

[Zwiastująca Łuska]

Kula niby się pojawiła, ale po dość dłuższej chwili. Nie była jednak absolutnie zadowalająca. Samica przekonała się o tym. Zwiastująca zamachnęła się delikatnie łapą by sprawdzić materialność kuli, ale dłoń zwyczajnie przeszła przez nią.
~ Tchnij w to więcej maddary, aby kula miała jakąś twardość a potem spraw, by zaczęła obracać się wokół własnej osi ~ powiedziała, obserwując twór uważnie. Niezdecydowana musiała bardziej się skupić, zapomnieć o tym, co ją otacza, myśleć jedynie o tworze. Zwiastująca pamiętała własną naukę magii kilka księżyców temu. Miała podobne problemy.

//Brak weny = słabe posty. Wybacz.

[Niezdecydowana Łuska]

Mruknęła cicho niezbyt zadowolona z swojego tworu, i tak jak poleciła Zwiastująca, przelała w niego nieco więcej maddary, tak by twór był materialny. Następnie wyobraziła sobie jak na kuli pojawia się ciemniejsza plamka, mająca na celu ułatwienie obserwacji jej ruchu. Plamka miała nie być zbyt wielka, jedynie na tyle by być wyraźną.
Gdy się upewniła że plamka się pojawi, a kula zachowa swoje dotychczasowe właściwości, wyobraziła sobie jak ta zaczyna się obracać, powoli, nie za szybko. Obracała się tak jak nakazała fioletowa – według własnej osi. Na koniec przelała w to maddarę i obserwowała czy jej się uda.

/kurde :D Mi też wychodzą słabe, napisz jeden dłuższy, ja napiszę jeden dłuższy i się rozkręcimy :D

[Zwiastująca Łuska]

Twór faktycznie się poprawił. Najpierw nabrał odpowiedniej "konstystencji", a potem zaczął się powoli obracać. Samica kiwnęła łbem i uśmiechnęła się delikatnie w ramach pochwały.
~ Dobrze, teraz coś trudniejszego. Spróbuj zrobić to samo, co ja ~ powiedziała, po czym wyobraziła sobie małego, smoczego duszka. Był niewielki, w całości stworzony z ognia, stale płonął. Był zbudowany jak każdy zwyczajny smok. Cztery łapki, ogon, mała główka z uroczymi, bursztynowymi ślepkami. Duszek wyglądał jak urocze pisklę, i uśmiechało się radośnie, latając w kółko. Mruczało i piszczało, nie ze strachu, a ze zwykłej wesołości. Następnie samica tchnęła maddarę w swój twór, który pojawił się po kilku sekundach. Teraz Niezdecydowana musiała zrobić to samo.

[Niezdecydowana Łuska]

Mruknęła cicho, nieco niezadowolona z polecenia. Jak ona miała sobie to wszystko na raz wyobrazić? Miała bujną wyobraźnie jednak nie możliwe by nie popełniła żadnego błędu. Twór był za bardzo skomplikowany. Tylko straci maddarę i będzie wyczerpana no ale dobra. Skoro takie jest polecenie, to ona nie zamierzała go nie wykonać.
Wyobraziła sobie ognistą kulę. Od tego postanowiła zacząć. Kula miała pojawić się jakiś ogon od niej. Następnie wyobraziła sobie jak kula powoli przybiera różne kształty, zaczęły z niej formować się łapki, szyja z łepkiem, skrzydła i ogon. Jej kształt zaczął powoli przybierać kształt pisklaka. Teraz zaczęła wyobrażać sobie jego postawę, pozycję, ułożenie skrzydeł, ogona. Łba. Podczas tego wszystkiego starała się pilnować wszystkich szczegółów a przede wszystkim tego by ogień nie zgasł. U niej pisklę po prostu siedziało. Nie dałaby rady wyobrazić sobie szalejącego smoczka. Za dużo tego było. Wyobrazić sobie ruch łap i inne takie. Łatwiej było wyobrazić sobie smoczka siedzącego, co też zrobiła. Na koniec dodała do niego cichy pisk, podobny do tego jak ona piszczała będąc pisklakiem i tchnęła w swój twór maddare, z nadzieją że pojawi się taki jaki planowała.

[Zwiastująca Łuska]

I twór się pojawił, a lekki uśmiech i kiwnięcie łba było oznaką aprobaty.
~ Świetnie. Teraz wyobraź sobie, że duszek zamiast z ognia staje się stworzony z wody ~ powiedziała, wciąż obserwując smoczka uważnie. Niezdecydowanej szło całkiem dobrze jak na początkującą, co było widoczne gołym okiem. Ale zobaczymy jak jej pójdzie w następnych zadaniach, bo to oczywiście jeszcze nie koniec. Są dopiero w połowie, nie dalej. Jeszcze trochę czasu trzeba poświęcić na tą naukę.

[Niezdecydowana Łuska]

No cóż, jeszcze nie koniec a ona już była zmęczona od używania maddary, nic na to jednak nie mogła poradzić a jedynie uspokoić myśli i oddech do spokojnego tempa. Dobrze że kolejne zadanie było łatwe. Wystarczyło zmienić nieco twór, jednak to było za łatwe a ona chciała skończyć naukę szybko, dlatego postanowiła zrobić też nieco więcej.
Wyobraziła sobie jak płomienie lekko przygasają, a powoli zastępuje je cienka warstewka wody, budująca smoczka. Dodatkowo postanowiła nieco urozmaicić swój twór, bowiem wyobraziła sobie jak pisklakowi powoli zaczynają wyrastać niewielkie, ostre kolce wzdłuż kręgosłupa, zaś on sam zaczął machać delikatnie skrzydłami, powodując lekkie podmuchy wiatru, poruszające okoliczną trawą. Na koniec zamierzała roztoczyć delikatny zapach wokół niego, był to zapach nie inny jak ziół, delikatna wo, która miała przyjemnie umilić pobyt tutaj.
Przelała w ów twór maddarę czując że ogon zaczyna jej lekko drgać, a przed ślepiami pojawiają się niewielkie mroczki, gdy jednak zamknęła na chwile oczy i ponownie je otworzyła, wszystko wróciło do normalności. Nie zamierzała okazać słąbości w takiej sytuacji a tym bardziej swojej przypadłości

[Zwiastująca Łuska]

Twór wyglądał dobrze, więc adeptka kiwnęła łbem.
~ No to teraz ostatnie zadanie, żeby już Ciebie bardziej nie męczyć. Wyobraź sobie moją kopię. Podobna wielkość, łuski i tak dalej. Jak nie dasz rady to trudno, ale spróbuj chociaż ~ powiedziała, uśmiechając się lekko. Była ciekawa efektu, o ile Niezdecydowana zaraz nie zemdleje ze zmęczenia. Musi się przyzwyczaić do tak intensywnego używania maddary, szczególnie, jeśli ma być uzdrowicielem. W przeciwnym razie będzie to wyglądało nieciekawie.

[Niezdecydowana Łuska]

Eh. No dobra! Chociaż zdecydowanie wyczarowanie smoka o takich rozmiarach będzie trudne, dlatego zamierzała nieco zmniejszyć go.
Wyobraziła sobie fioletowy kształt, był on mniej więcej o połowę mniejszy niż Zwiastująca. Zaczęła z niego formować łapy, szpony, ogon, łeb i skrzydła, do każdego elementu przywiązując sporą uwagę, tak by dobrze je odwzorować. Starała się ubrać swój twór w łuski, fioletowe, w odcieniu podobnym do jej towarzyszki. Dodała też szpony na końcach łap zaś na pysku, wyobraziła sobie jej ślepia.
Dodatkowo dodała niewielką kryzę wzdłuż jej grzbietu nadając jej nieco ciemniejszy kolor, zaś łuskom na brzuchu i podbrzuszu jaśniejszy. Na koniec poprawiła wszystkie proporcje, zwracając głównie uwagę na długość szyi, ogona i tułowia, a gdy upewniła się że wszystko jest dobrze, przelała w swój twór maddarę. Jej iluzja miała być o połowę mniejsza od oryginału, jednak liczy się efekt a nie wielkość.

[Zwiastująca Łuska]

Adeptka przyjrzała się tworowi, który pojawił się po dość dłuższej chwili. Oprócz koloru szponów wszystko było w porządku. Taki szczegół.
~ Nie wiedziałam, że zostałam obdarzona aż taką dużą porcją aparycji ~ powiedziała żartobliwie, uśmiechając się. Żart ten był wyrazem dużej aprobaty co do realistycznego i szczegółowego tworu.
~ Świetna robota. To wszystko jeśli chodzi o magię precyzyjną. Coś jeszcze mogę dla Ciebie zrobić? ~ zapytała się ognistej. Cały czas siedziała, bo nie było sensu stać. Końcówka jej ogona, czyli śnieżnobiała strzała lekko drgała i uderzała o podłoże, nie z irytacji. Taki miała zwyczaj.

//Raport: MP I

[Pradawna Łuska]

Nie wnikając w szczegóły, smoczyca przystąpiła do nauki pływania. Powoli i ostrożnie weszła do wody. Niepewnie, najpierw przednimi łapami, potem tylnymi. Podeszła kilkanaście kroków dalej i gdy poczuła jak odrywa się od dna zaczęła zagarniać wodę pod siebie wszystkimi łapami. Rytmicznie, nie chaotycznie, żeby nie wpaść w panikę i kłopoty. Najważniejsze jest zachowanie spokoju. Ogon spokojnie unosił się nad taflą wody, służąc za ster. Woda napierała na klatkę piersiową adeptki, utrudniając nieznacznie oddychanie i samą czynność, jaką było pływanie. Ta jednak ignorowała trudności i nie poddawając się płynęła dalej. Woda była chłodna, ale nie zimna. W przeciwnym razie samica nie byłaby w stanie nawet zanurzyć łapy. Mogłoby w końcu przyjść to lato, a nie ciągle wiosna lub zima. Na pewno nikt nie miałby temu za złe. Samica miała złożone skrzydła i uniesiony dumnie łeb. Płynęła coraz głębiej, a serce zaczęło bić coraz wolniej. Plugawą zaczęły opuszczać siły. Szala zwycięstwa powoli przechylała się na stronę napierającej wody. Samica nie odpuszczała jednak i w końcu zaczęła ćwiczyć skręcanie. Wygięła całe swoje ciało w lewo. Głowa, tułów i ogon, w przeciwieństwie do biegu, gdzie ten wędruje w odwrotnym kierunku. Lewe łapy jako zewnętrzne musiały się bardziej wysilić, aby skręt był wykonany prawidłowo. Następnie Plugawa wyprostowała ciało i po chwili wygięła się w lewo, by wykonać zwrot właśnie w tym kierunku. Całe ciało pracowało bez przerwy, mimo ciężkich warunków. Woda jednak nadal napierała na ciało samicy. Ta czując, jak opuszczają ją siły skierowała się w stronę brzegu. W sumie to też można było zaliczyć do nauki. Przecież pływała. Łapy zaczęły zagarniać wodę coraz wolniej, jakby coś je zatrzymywało. Prąd w stawie nie był wielki, ale zaczął ciągnąć młodą adeptkę z powrotem ku głębszej wodzie. Ale zebrała w sobie siły i płynęła dalej, do brzegu, od czasu do czasu skręcając by ominąć przeszkody. Męczyła się, ale nie poddawała. Wierzyła w swoje siły, wierzyła, że da radę. Machała łapami zamaszyście, mimo zmęczenia nasilającego się z każdą chwilą, minutą, sekundą. Zmęczenie trzymało ją w swoich szponach, ale ona starała się wydostać. Z trudem utrzymywała głowę nad wodą, aby nie utracić oddechu i nie utonąć. Śmierć w tak młodym wieku nie byłaby niczym satysfakcjonującym. No, może pisklakiem nie była, ale jednak nie była jeszcze taka stara. Czuła trudności z oddychaniem, gdyż prąd napierał na klatkę piersiową Azlopei. Ale ta płynęła dalej. W końcu przestała się nad sobą użalać i zapominając o zmęczeniu, kontynuowała naukę. Tym razem postanowiła zrobić ósemkę. Wygięła więc swoje ciało najpierw w lewo, pracując bez przerwy, ogonem utrzymując równowagę w wodzie. Następnie kilka metrów na skos i zwrot w prawo. Potem znowu na skos i powrót do punktu wyjścia. Jeszcze trochę. Jeszcze trochę. Tym razem ostatnim zadaniem było nurkowanie. Niebezpieczne, ale kiedyś może się przydać. Samica nabrała więc powietrze w płuca, zatrzymała je, i zanurzyła się w wodzie. Może to nie był dobry pomysł, zważając na jej zmęczenie. Które znowu zaatakowało, i dla samicy, niezbyt dobrze wprawionej w pływaniu zaczęła się walka o przetrwanie. Nie miała sił, by wypłynąć na brzeg. Chaotycznie machała łapami, ale ciągnęło ją w dół, ku większym głębinom. Powoli traciła przytomność, brak tlenu sprawiał, że mózg i reszta organizmu odmawiały posłuszeństwa. Walka z każdą sekundą przechylała się na stronę wody, czyli śmierci. Adeptka nie chciała już walczyć, nie miała sił, ale desperacja wróciła w ostatniej chwili. Samica wypłynęła na zewnątrz i zaczęła płynąć do brzegu, oszołomiona i w lekkim szoku. Machała łapami szybko, aby jak najprędzej znaleźć się na bezpiecznym brzegu, na lądzie. Ogonem sterowała w wodzie, aby utrzymać się na powierzchni tafli wystarczająco długo. Sytuacja była beznadziejna. Plugawa opadała z sił, machała łapami coraz wolniej i wolniej. Niby taka dorosła, a z pływaniem miała problemy. W końcu, po długich męczarniach, wyskoczyła na brzeg. Ciężko dyszała. Lepiej żeby umiejętność pływania nie była dla niej specjalnie potrzebna.

[Niosący Zgubienie]

Gdyby nie ta brzydka pogada Nefrytowy miałby całkiem inny charakter. Zmrużył ślepia i westchnął ciężko, zastanawiając się nad paroma sprawami. Dlaczego tutaj jest tak zimno? Ile by dał, żeby poczuć kilka promieni Złotej Twarzy na swoim ciele.
Wszystko było męczące.. niestety, samiec nikogo nie znał.
Nie czuć było od niego żadnej woni, gdyż nie miał okazji nikogo spotkać. Życie stawiało go w niekomfortowej sytuacji. Musiał wybierać pomiędzy bardzo ważnymi rzeczami. Przysiadł on spokojnie nad Czarnym Stawem. Oby się tylko nie utopił.
Życie bywało bardzo zaskakujące... jednakże dalej trudno było mu zrozumieć jak to tutaj jest wiele smoków. Żadnego nie spotkał..
Było tutaj pusto..
Martwo.
Tak więc Nefrytowy czekał i spoglądał w bezchmurne niebo, czuł jak przez łuski przechodzi mu zimny wiatr, nasłuchiwał delikatnego śpiewu ptaków, zamykając oczy.

[Ćmienie Maddary]

/Proszę, nie rób size. Mam bardzo kiepski wzrok i w ogóle powinnam ograniczać komputery. Dasz mi link do Twojego avka? xD Ładny

Czarny staw, Czarna Ćmienie. Jej zachowanie znów się chwiało. Nie aż tak bardzo. po prostu na jej pysku, wiecznie poważnym, pobrzmiewało coś jeszcze. Może jakieś rozdrażnienie? W oczach nie tliły się ogniki jak często bywało. Mogło to świadczyć o pochmurnym nastroju. Dokładnie takim jak pogoda. Ale ileż można by było poznać, gdy było się obcym? Dlatego Cienisty nie mógł dostrzec nic więcej na pysku masywnej, baardzo masywnej smoczycy. Jej szerokie łapy niedbale układane na ziemi wstrząsały aksamitnym futrem na jej ciele. Krótka szyja utrzymywała ciężki łeb wyglądający na groźny. Wyglądała na bardzo silną mając taką posturę. Czy tak było?
Podeszła do tafli wody i przechyliła swój łeb w dół delikatnie zanurzając wargi i nieco chrapy zaczynając pić zimną wodę. Ogień prześmiardł siarką i nawet woda tam miała dziwny posmak. Ach, góry północny były zupełnie inne.

[Niosący Zgubienie]

// ok, ok. Prześlę Ci na PW.. *niechcemisięszukaćhehe*

Nefrytowy zmrużył ślepia, uważnie obserwując smoczycę. Nie był pewien kimże ona mogła być, bynajmniej obserwował ją uważnie.
Dawno nie widział innych smoków, pozostawała więc pewna niepewność. W końcu ostatnimi smokami jakie napotkał były bezskrzydłe, zwane tutaj równinnymi. Niepewnie spoglądał on na nią, gdyż jej pysk wyrażał bardziej.. powagę i brak zaufania.
W sumie się jej nie dziwił.
Pozostało mu więc siedzieć i obserwować wodę. Nic więcej nie zamierzał, bynajmniej miał sporo czasu... potrzebował się zrelaksować i odpocząć.
Długo podróżował, tak więc nie mógł się doczekać odpoczynku.
Niestety nie był pewny, jak zachowają się w stosunku do niego pozostałe smoki. Nigdy nic nie wiadomo, na kogo można natrafić..
Nagle uniósł wzrok ku górze i podszedł do smoczycy.
– Witaj. Jestem Nefrytowy Kolec z Cienia. Czy mógłbym Cię prosić o pewną przysługę? Jestem tutaj od niedawna.. potrzebuję nauczyciela.. – Powiedział z delikatnym uśmiechem, patrząc na nią spokojnie.

[Ćmienie Maddary]

Północ. Wieczna zima. Jak to się stało, że trafiła akurat tam, gdzie śnieg nie istniał? Gorący świat inny od tego, który znała. Uniosła swój łeb. Spomiędzy chrap spłynęło kilka kropel wody. To samiec, którego zapach nadgryzł mrok podszedł do niej. Była zbyt czujna i zbyt nieufna wobec obcych, zwłaszcza Cienistych. Nie miała zamiaru wejść im sobie na łeb... ale mieli sojusz. Nie powinna być wobec nich agresywna. No, a przynajmniej sojusz miał powstać... No. Nie ważne. Na razie nie miała zamiarów robić sobie wrogów. Na to przyjdzie czas kiedy indziej. – Ćmienie Maddary z Ognia. – Powiedziała prosto. Jej ton jak zwykle nie wyrażał absolutnie nic. Tylko powaga. To samo na jej pysku. A nawet... w umyśle. Nie myślała o niczym, interpretowała tylko, zbierała informacje. Czujne ślepia obserwowały adepta. – Co to za przysługa? – Prosić można zawsze. Głosem ponagliła cienistego do odpowiedzi. Z nią nie będzie miał tak lekko jak miał Czerwony. Nie ten humor, nie ten zapach.

[Niosący Zgubienie]

Młody samiec zmrużył ślepia, skupiając się na smoczycy. Uśmiechnął się tylko lekko i przekrzywił łeb w bok. Nefryt był raczej pokojowym smokiem, nie za bardzo widziało mu się granie bydlaka, który nie pragnie żadnej pomocy. On właśnie jej potrzebował.
– Mogłabyś nauczyć mnie skradania? – Zapytał po czym rozluźnił lekko mięśnie. Cóż, myślał, że mu pomoże. Skoro smoki były tutaj nastawione do siebie pokojowo.. to czemu by nie?
On prosił tylko o naukę i też jej potrzebował. By stać się jak najszybciej łowcą. Dzięki temu miałby jakieś zajęcie, nie nudził by się...
A przy okazji mógłby służyć stadu.
Czego chcieć więcej, prawda?

[Ćmienie Maddary]

Patrzała na Nefrytowego jeszcze chwilę, jakby wyczekująco. Jakby się dla niej nie liczył. jednocześnie w jej oczach pojawiła się nuta zamyślenia. – Dlaczego nie poprosisz o naukę smoka z twojego stada? Nie masz mistrza? – Zapytała dość nieciekawym tonem, ale nadal nie było w nim nic specjalnego. Tylko powaga lekko się umyła. – Czy wiesz o co prosisz? – Zapytała. To pytanie jednak było dwuznaczne. – Czy wiesz na czym polega skradanie? Jakie warunki muszą być spełnione aby wykonać tę czynność? – Zapytała poważnym tonem nie wyrażającym uczuć, których wcale nie było w jej łbie. Gdzieś tam się zagubiły. Gdzieś na dole w jej sercu. O, tam się kłębiły, nigdzie indziej.

[Niosący Zgubienie]

Samiec uśmiechnął się jedynie lekko i pokiwał przytakująco łbem. W sumie miała rację, jednakże.. istniały pewne problemy.
– Przybyłem tu niedawno i niestety.. znam tylko jednego smoka. Jednakże słyszałem, że smoki z innych stad być może mogą się zgodzić na naukę mnie. – Wyznał cicho, niemal szeptem po czym wyprostował się.
– Cóż, skradanie polega na szybkim podejściu niezauważonym do zwierzyny. Trzeba pamiętać z której strony wieje wiatr, ustawić się w pozycję do tego przypisaną, oraz zamaskować się, jeśli to konieczne. Jednakże myślę, że te dwie pierwsze opcje są najważniejsze. Oczywiście nie zapominajmy o tym, że trzeba zachowywać się cicho i spokojnie, tak aby zwierzę nam nie uciekło. – Wyjaśnił spokojnym głosem, po czym uważnie się jej przyjrzał. Była ciekawą smoczycą, lecz jej sprawy.. to jej sprawy. Nie zamierzał jej się podlizywać czy starać się wywołać uśmiech na jej pyszczku, oj nie. To sprawa indywidualna, poza tym wątpił, czy chciałaby się z nim nią podzielić.

[Ćmienie Maddary]

Tylko jeden smok nakłonił ją do szczerego uśmiechu. Ten jednak zginął niedługo po tym, jak się poznali. A jej pisklęta? Cóż. Czy jej zachowania nie były trochę wymuszone? No, ale nie ma co się tym teraz przejmować. Uwielbiała swoje pisklęta. Teraz nie o tym. Jak zawsze, ostrożnie lustrowała swoim wzrokiem adepta. Niezbyt przychylnym, ale brakło w nim jakiejkolwiek agresji. – Zatem rozpytaj w stadzie o smoki, które nauczyliby cię polować i walczyć. – Mruknęła już ostatnie słowa. Relacje ze stadem były ważne. A może to tylko Ćmienie nie wychylała nosa poza swoje stado. Chociaż wiedziała, że powinna zbudować jakiekolwiek relacje z innymi smokami była zamkniętym w sobie samotnikiem. Tak niestety nie spełni swoich planów.
Skinęła łbem kolejnym słowom jakie wypowiedział smok. Jednak wzrok jej był nieujarzmiony. Skinęła by utwierdzić adepta w przekonaniu, że zrozumiała co do niej mówi. Potem zamyśliła się na chwilę. – Nie na szybkim podejściu. Prawdą jest, że nie możesz się ociągać, jednak co z pośpiechu, gdy ofiara zauważy cię i ucieknie? Zaś kamuflaż nie zawsze jest potrzebny... zwłaszcza z twoim zabarwieniem. – Powiedziała co uważała za niedociągnięcie w wypowiedzi adepta – Skradając się starasz się iść pod wiatr by cię nie zwęszono. Przechodzisz z kryjówki do kryjówki, gdzie możesz odwrócić uwagę ofiary od siebie. I obserwujesz. Otoczenie jak i cel. Pytania? – To chyba wszystko, co? Trzy ogony dalej pojawiła się sarna. Piła ona wodę. Powoli i niespiesznie. Las w tym miejscu szczególnie poschodził blisko wody sprawiając, że nie było tam właściwej plaży. Wiatr wiał delikatnie, ale wyraźnie, od strony lasu do jeziora. Prostopadle do linii jeziora. – Przyjmij pozycję biegu i ugnij bardziej łapy. To zapewni cichsze poruszanie się, bardziej miękkie kroki. I spróbuj upolować sarnę. – Powiedziała jeszcze do adepta. Ton jej był twardy, sugerujący, że nie spodziewa się buntów. Z drugiej strony skąd mogła wiedzieć, że ten adept nie opanował jeszcze żadnych, tak potrzebnych mu umiejętności...?

/A co? Szkolisz postać na łowcę ogólnie?

[Niosący Zgubienie]

// tak, na łowcę. (;

Nefrytowy nigdy nikogo nie miał i nigdy nikogo nie stracił, toteż nie miał żadnych przeciwwskazań do poznawania innych smoków z różnych stad. Im więcej znajomości tym lepiej, prawda? Samiec przechylił łeb w bok i oblizał delikatnie wargi.
– Z pewnością popytam. – Rzekł po czym przechylił się lekko. Już wiedział, kim zamierzał być. Mimo to uważał, że wybór rangi był tu bardzo ograniczony.. w stadach zza bariery było tam tego wszystkiego mnóstwo. Przestał jednak o tym rozmyślać i najzwyczajniej w świecie uważnie słuchał wypowiedzi Ćmienia. Cóż, była ona mądrą smoczycą. Może ciut za bardzo nie ufną, ale sprawiała dobre wrażenie.
Tak czy siak kiedy zapytała o pytania, samiec skinął lekko łbem.
– Kiedy znajdziemy się w sytuacji, kiedy otacza nas spora ilość zwierząt.. czyli, że są dookoła nas, to jak mamy się podkraść do tej jedynej? Nie można przecież wszystkich obserwować.. czyli zakładam, że z góry takie działanie jest skazane na niepowodzenie, prawda? – Wyznał cicho po czym wyprostował się lekko. Poza tym samiec zamierzał wiedzieć wszystko o technikach polowania. Magia była z pewnością fascynująca, ale niebezpieczna.
Słysząc jej polecenie, mimo to na jego pysku pojawiło się zniesmaczenie. Zabawne było to, iż nic nie potrafił.
Bardzo komiczne.
Mimo to wiedział mniej więcej co i jak. Ugiął tylne łapy, nisko do ziemi, a skrzydła przycisnął do boków. Ogon uniósł delikatnie w górze, jednakże uważał, aby nie za sztywny ani za giętki. Następnie szyję nieco obniżył, a łeb ustawił w wysokości tej samej co grzbiet i ogon. Myślał, że mniej więcej tak to wyglądało. Jako, że nie posiadał przednich łap znacznie bardziej utrudniało mu to zadanie.
Następnie spojrzał na sarnę. Miał ją upolować? Łatwe to nie będzie... Ustawił się tak, aby wiatr wiał wprost na niego. Dzięki temu nie będzie niósł on swojego zapachu.
Cienisty zaczął ostrożnie stawiać łapy przed siebie, uważając aby nie natknąć się na coś twardego i szorstkiego. Wbity miał wzrok w sarnę, która jak widać jeszcze go nie widziała. Zatrzymywał się gdy ta tylko zerknęła w jego kierunku. Był wolny, ale.. w końcu dopiero rozpoczynał swoją 'karierę''.
Oddychał cicho, nie wykonując żadnych gwałtownych ruchów. Uważał też aby o nic nie zahaczyć skrzydłami.
Zobaczymy jak mu poszło.

[Ćmienie Maddary]

Może nie wyglądała, ale zawsze była dumna i zadowolona, kiedy uczniowie zadawali jej pytania. Wiedziała, że jej praca nie spełza gdzieś do rzeki... w której zostanie zniesiona nie wiadomo gdzie. Jednak pytanie samca było nieco... nietypowe? Cóż, nie wiedziała jak ma to nazwać. – Polowanie zaczyna się od elementu tropienia. Jeżeli nie będziesz dość bystry stracisz trop, ale skoro dostrzeżesz tropy dostrzeżesz też zwierzynę. Będziesz wiedział kiedy zacząć się skradać. Zwierzyna sama cię nie otoczy, jeżeli nie będzie to zwierzyna drapieżna... a do tej się nie zakradniesz. Jeżeli nie szkolisz się na wojownika czy czarodzieja najlepiej w tej sytuacji wezwać pomoc z racji przewagi liczebnej wroga. Powiem ci też, że gdybyś spróbował wylądować wśród roślinożerców lub jakimś przypadkiem by cię otoczyły, to kiedy tylko pierwszy osobnik cię dostrzeże cała reszta ucieknie. – To chyba całkiem wyczerpująca odpowiedź, co? W jej głosie brzmiała tylko powaga. Być może też jakieś niezadowolenie? Nie, to nie było niezadowolenie, po prostu w jej mocarnej sylwetce i spojrzeniu jasnych ślepi ciężko było dostrzec przyjaźń.
Nawet, kiedy Nefrytowy nie potrafił to musiał wielokrotnie przyglądać się smokom, które to już umiały. Długo mu zajęło przybranie odpowiedniej pozycji i Ćmienie nie powstrzymała się od zbędnego chyba pytania. – Nie nauczyłeś się biegać? – No, bardzo zbędne! A jak! Zaś trudno mu było ustawić się pod wiatr, ponieważ on i sarna tworzyli linię niemal równoległą do brzegu, a wiatr wiał z lasu do wody, czyli wiał w bok samca, ale tutaj Ćmienie nie miała co ingerować, prawda? Kiedy ruszył naprzód po kilku ledwie krokach nadepnął na gałązkę. Powoli położona łapa na pewno stłumiła dźwięk, ale też go wydłużyła. Na szczęście Nefrytowy miał doskonały odruch. Zamiast uciec za krzaki on się zatrzymał i ruszył gdy sarna powróciła do picia. – Korzystaj ze swego umaszczenia. Ten las ci sprzyja adepcie. I staraj się obserwować też podłoże najbliżej ciebie. – Znając już odpowiedź na wcześniejsze pytanie dopowiedziała cicho po chwili swoim szorstkim, niskim głosem: Szczególnie pamiętaj o skrzydłach ogonie. Było to w sumie przypomnienie, ale!