Szumiąca polana

[Melodia Ciał]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Słysząc że jeszcze się nie przedstawił, klepnął się w łepetynę
– Ano tak, nie powiedziałem ci nawet jak mam na imię. Melodyjny Kolec. Poza tym co do tych wojowników...Jest ich kilku ale powiedzmy że ostatnio mam z częścią z nich niezbyt dobry kontakt. Powiedzmy, że nie zgadzam się z pewnymi decyzjami jakie podjęli kilka księżyców temu. – słysząc kolejne pytanie zastanowił się. Miał mistrrzynię, ale ona chciała mu urwac łeb, poza tym jej nie lubił
– No niby mam mistrzynię, ale ona jest jednym z głównych smoków z którymi moje poglądy rozmijają się bardzo daleko, no i który chętnie urwałby mi łeb gdyby mógł. Dlatego wolałbym pobierać nauki u kogoś, kto może nie konieczne najpier odgryza łeb a potem pyta o racje

[Horyzont Świata]

To co usłyszał od Melodyjnego, zrodziło kolejne pytania. Dlaczego więc nie odejdzie z Plagi? Nie wygląda tam na bardzo zadowolonego. Jego słowa o jego niby mistrzyni oraz innych wojownikach, jak można było się spodziewać, w cale nie poprawiły mu opinii o stadzie Plagi. Wydał z siebie cichy, poirytowany, gardłowy ale krótki warkot
– Chore podejście. Przecież każdy najpierw się musisz nauCZyć... Ehh dobrze, tyle mi wystarCZy. Podszkolę cię a jeśli chcesz, mogę zostać twoim Mistrzem
W jego głowie znowu działo się dużo, wyzywał wojowników Plagi od najgorszych, siarczyście i chętnie by im to powiedział prosto w pysk. W środku siebie był w stanie to zrobić, jednak nie na zewnątrz. Miał nadzieję, że Melodyjny będzie najlepszy ze wszystkich wojowników swojego stada. Tweed wstał a Se'ze odleciała gdzieś na bok, przypatrując się uważnie obcemu smokowi. Nawet jeśli ona znała już jego imię, dalej mu nie ufała tak jak innym obcym
– No, to pokaż co potrafisz. Zaatakuj mnie jakoś

[Melodia Ciał]

Samiec bez zbędnych ceregieli, przybrał pozycję odpowiednią do walki, ugiął nieznacznie łapy, uniósł trochę ogon i docisnął skrzydła do ciała, wszystko po to by nie zabijac się o własne kończyny i by mieć lepsze pole do popisu. Gdy był gotowy, doskoczył do Tezy unosząc prawą przednią łapę zwiniętą w pięść. Miał samiar uderzyć nią w lewy bok Ziemnego, na wysokości żeber z użyciem na tyle dużej siły by (gdyby to była prawdziwa walka) złamać kilka żeber. Oczywiście przy całym ataku starał się zachować odpowiednią równowagę i przyczepność, nie chciał się zbłaźnić wywalając się przed nowym nauczycielem, racja?

//sorry że tak krótko, musze się znów rozkręcić w pisaniu ataków siłowych

[Horyzont Świata]

Teza również przygotował się do treningu, przyjmując tą całą postawę i tak dalej. Obserwował uważnie jak Melodyjny przyjmuje swoją pozycję, właściwie była dośc dobra jak na aspirującego wojownika. Ruszył na niego, chociaż od razu zauważył jeden drobny błąd. Teza przygotował się i swoją własną, prawą łapą złapał kończynę samca i po prostu wyhamował ją a następnie odepchnął ją w bok nie za mocno.
– Nie jest źle. Ale masz problemy z równowagą. Dokładnie rozkładaj swoją masę na łapy aby nie było łatwo cię przerwócić. Teraz się broń...a potem od razu mnie zaatakuj jak się obronisz
Teza wziął po prostu wdech i zamierzał zionąć ogniem w przednie łapy samca, tak to przynajmniej wyglądało, bo w rzeczywistości płomienie trafiłyby parę szponów przed jego łapami gdyby ten nie zdołał się obronić.

[Melodia Ciał]

Samiec w takich przypadkach żałował, że jego mocną stroną nie jest zręczność, wtedy wystarczało odskoczyć i tyle, ale z jego gracją odskakiwanie nie miało sensu więc musiał w miarę szybko wytrącić Tezę z równowagi, tak aby ten nie dał rady zionąć, lub by jego płomień czy czym on tam ział, poleciał w druga stronę. Samiec poprawił szybko swoją pozycję, wbił mocniej szpony w ziemię dla lepszej równowagi (wiosenna pora już taka była, że bywało ślisko czy to od bagna czy to od śniegu) po czym ruszył w stronę nauczyciela, tak by zrównać się z nim swoim prawym barkiem. Po co? Ano chciał go odepchnąć, na tyle mocno by tamten stracił równowagę, by nie mógł wycelować swojego ataku, no i w efekcie by ciało melodyjnego pozostało nienaruszone. nie był to żaden kontratak, nawet jeśli drugi wojownik okaże się na tyle niestabilny że się wywróci (choć w to wątpił) nie powinien sobie zrobić żadnej krzywdy. Przy całej tej obronie Mohawk starał się pamiętając o własnej równowadze. Głupio by było gdyby uderzył mocno w bark Tezy, ten straciłby równowagę i już, razem leżeliby na mokrej ziemi. Także siła to jedno, ale równowaga tez ważna.

[Horyzont Świata]

Może Melodyjny się tego nie spodziewał, jednak płomienie o dziwo się nie pojawiły. Dlaczego? Ano dlatego, że Tweed wiedział co robi i jak to robi. Jednak obrona Melodyjnemu wyszłą dobrze, on jednak twardo stał na łapach i nie dał się tak łatwo przewalić. Zachwiał się ale złapał równowagę, otrzepał się i powiedział
– Taka obrona zajmuje za dużo CZasu. Jak ktoś atakuje smoczym oddechem, najlepiej uderzyć go w bok lub spód szyi albo szczęki, żeby nie dopuścić – w przypadku ognia – do powstania zapłonu.
Dał mu kolejną radę. Jego obrona nie była zła ale w walce liczy się czas reakcji
– No, to pokaż mi swój następny atak

[Melodia Ciał]

Skinął mu łbem na znak że przyjął radę do serca, no w końcu chciał by Teza go uczył a nie klepał po grzbiecie mówiąc:"świetnie, masz wszystko, całą wiedzę świata", nie on miał go poprawic i Melodyjny był za te poprawki wdzięczny. Teraz przyszła pora na jego atak, stał dość blisko więc postanowił wykorzystać swój ogon i ostrą, kostną "płetwę' na jego końcu. Napiął mocniej mięśnie i zaczął sie obracać, chciał się obrócić tak by stanąć bokiem do przeciwnika, ma kiedy już to zrobił, usztywnił ciało tak by nie przewrócić się pod wpływem ruchu ogona i siły uderzenia. Walczył siłowo więc nie musiał rozpędzać ogona, mógł nim uderzyć jak ankylozaur, po prostu ruchem mięsni u jego nasady i to też zrobił. Miał zamiar uderzyc buławą kończąca ogonisko, celując nią w przednie łapy Tezy, w prawdziwej walce miałby zamiar połamać je silnym uderzeniem. Po wykonaniu ataku miał zamiar stanąc znów stabilnie, naprzeciwko przeciwnika by być gotowym do obrony.

[Horyzont Świata]

A więc teraz zamierza atakować ogonem? Wcześniej nie zauważył jego bulwy na końcu ogona, to na pewno był duż atut Melodyjnego. Niewiele widział smoków, które miały tak specyficznie obrośnięte ogony. Jak już widział, to przeważnie były to kolce bądź ostre wyrostki. Ale dość rozmyślania, Teza wyczekał moment aby unieść łapy i złapać za nasadę bulwy na ogonie, żeby następnie sam ogon odepchnąć.
– No, idzie ci coraz lepiej. Tylko podCZas takich ataków nie spuszCZaj celu z pola widzenia, bo to znaCZnie może utrudnić atak ogonem
Powiedział a następnie skinął na Se'ze, która chowała się gdzieś za jakimś krzakiem.
– A teraz obroń się przed jej atakiem, używa magicznych ataków i obrony, więc musisz coś wymyślić. Pamiętaj też, że Se'ze jest odporna na fizyCZne ciosy....Da ci chwilę na namyślenie się a potem zaatakuje
Powiedział znowu, a Se'ze zaśmiała się cicho, co brzmiało raczej jak świst wiatru niż faktyczny śmiech.
Minęło kilka uderzeń serc, po czym żywiołaczka zamierzała wyczarować piorun kulisty, wielkości smoczej pięści, by następnie cisnąć nim i posłać go w prawą łapę smoka. Oczywiście tak to tylko wyglądało, bo odpowiednio ukształtowała maddarę, by twór znikł w nicości zanim dotarłby do celu.

[Melodia Ciał]

Obrona przed magicznym tworem nie była niczym dziwnym jeśli walczyło się ze smokiem, magicznym chochlikiem czy jednorożcem, ale żywiołak? Stwór, który był odporny na odepchnięcie? Którego nie dało się rozproszyc fizycznym ciosem ? Ale jakoś ją rozproszyć trzeba było? Racja? W pierwszym odruchu samiec chciał odskoczyć od miejsca, w którym miała pojawić się kula, ale potem uświadomił sobie, że przecież zbyt gibkim nie był. Pewnie obrona magiczna byłaby skuteczna, gdyby tylko maddara chciała się go słuchać, wpadł więc na inny pomysł dzięki, któremu MOŻE odwróciłby uwagę żywiołaka. Nabrał powietrza w płuca, po czym zionął gdzieś w okolice Se'ze, nie w nią, ale obok, mimo wszystko nie był pewien jak nie ognisty żywiołak reaguje na ogień, ale może taki atak ogniem byłby jakimś sposobem na to, by atakująca na moment straciła skupienie?

[Dar Tdary]

Pamiętał dosyć dobrze, później znów znajdował się w miejscu którego nie kojarzył.
Do kroćset turzych odchów i tyle zostało z pięknego umysłu? Kupka dymiącego się łajna. Przez chwilę jesteś tym który widział Giganta, pierwszych obcych i pękającą barierę, a chwilę później... no właśnie, co się dzieje w chwilach gdy najpierw siedzę w grocie, a później budzę się przy Zimnym Jeziorze. Zacisnął kły które z złowrogo chrupnęły.
– Nienawidzę cię!
ryknął nagle pełnią swoich płuc.
Był sam, morze traw szeleściło wokół niego jak okiem sięgnąć. Siadł ciężko na ziemi i opuścił łbem.
Czym się stałeś na stare lata. Samotną, nie wartą uwagi pleśnią. Chciałeś po sobie coś zostawić i co... udało ci się?
Wyobraził sobie tych wszystkich którzy kpili sobie z niego przez te lata. Zmarszczył brwi i wypuścił gęsty dym z nozdrzy co doprowadziło tylko do tego, że zachciało mu się kaszleć. Złapał się na pierś i drgnął w spazmie bólu. Ciało zwróciło się przeciw niemu. Umysł również... Czy powinien pokazywać się w tym stanie swojej pierworodnej? Przekrwione oczy teraz mętne uniosły się ku niebu. Ryknął w kierunku Wody.
Nie wiedział czy przybędzie i szczerze mówiąc nie płakałaby gdyby nie przyszła. Wszakże jak już wszyscy wiedzieli... był fatalnym rodzicem. Nienawidził słabości i głupoty, okazywania uczuć zwłaszcza przez samców. Przeżył jednak większość swoich piskląt i dwie partnerki. Odetchnął ciężko i splunął lekko zaróżowioną flegmą na ziemię.
Chciał ją zobaczyć...

[Kojąca Głębia]

Usłyszała donośny ryk samca, nie wiedziała jednak od kogo on pochodzi. Czuła, że to było ważne, niezwłocznie więc udała się w stronę, z której dochodziło wezwanie. Niedawno wróciła zza bariery po długim czasie, znała jednak dość dobrze okolicę, więc nie zgubiła się. W końcu, tu się wychowała. Mimo wszystko jednak droga z terenów jej stada była daleka, trochę więc zajęło jej dotarcie, szczególnie, że nie przepadała za lataniem. Ruszyła pieszo.
Nie spodziewała się, że wołanie pochodziło od jej własnego ojca... Nie widziała go od czasu, kiedy jej matka zginęła. Nie zabiegał o kontakty z Krizą, a ona sama również nie widziała potrzeby, żeby utrzymywać z nim jakiekolwiek kontakty. Był jej ojcem, jednak ich relacje były raczej... neutralne. Mimo to, w jej sercu zawsze pozostanie kimś znaczącym.
Wyłoniła się z pobliskich zarośli, idąc prosto w jego kierunku. Jej również nie oszczędzał czas, miała w końcu już ponad 80 księżyców, jej ciało za niedługo również zacznie zawodzić i stawać się coraz słabsze. Mimo to jednak, Dar mógł zauważyć nieznacznie zaokrąglony brzuch. Podeszła do niego na odległość ogona, wpatrując się w niego swoimi szarymi ślepiami, nadal pełnymi blasku.
– Witaj, ojcze... Jak się czujesz?
Od razu widać, że nie było z nim zbyt dobrze... Mimo to jednak zapytała. Martwiła się o niego w pewnym sensie. Nigdy w końcu nie życzyła mu źle.

[Dar Tdary]

Czekał i chyba nawet udało mu się na chwilę przysnąć. Nie to żeby tego chciał... czasem po prostu tak się zdarzało. Przymykał ślepia i otwierał kiedy słońce było w innym miejscu na niebie. To i tak lepiej niż zmiana miejsca siedzenia... co też się zdarzało. Zmarszczył ciężkie, krzaczaste brwi widząc nadchodzącą samicę. Na bogów... chyba dlatego Kaskada umarła tak szybko. Wyglądała okropnie! To znaczy... no była jego córką, oczywiście, że nie myślał o niej w "ten" sposób. Była jednak podobna do Kaskady, podobna, a jednak bardzo inna. Przez to, że była podobna wyobraził sobie jakby Kaskada wyglądała w tym wieku. Uch... szkarada. Dobrze, że zdechła. Otrząsnął łeb wyrzucając myśli o partnerce z łba. Och... to strzyknięcie w karku.
– Khrizuaenta.
rzucił w końcu.
– Jakim cudem tyle księżyców...
Nie, nie... ugryź się w język. Przybyła. Ostatnie z trójki żyjących dzieci, pierworodna. Bądź miły ty stary dziadu.
– ... przeżyłaś.
Dar niestety miał trudności z byciem kochanym. Odkaszlnął i znów splunął czymś czerwonawym na ziemię. Pochylił się mocno czując, że kark nie przepada już za pozycja wyprostowaną.
– Cały czas w Wodzie... nie to co twoje rodzeństwo.
sapnął.
– Czemu na Kurhanie Wody nie było imienia twojej matki.
spojrzał swoim mętnym spojrzeniem w jej ślepia. Chciał brzmieć władczo, a brzmiał... po prostu jak stary, zmęczony życiem smok.
– Mam nadzieję, że samiec jest czystej krwi.
mruknął pod nosem i skrzywił się czując ból świdrujący jego zdecydowanie zbyt długi kręgosłup.
– Dzięki, że przybyłaś...
ostatnie powiedział bardzo cicho. Khrizuaenta musiała mocno się wysilić by usłyszeć chyba pierwsze miłe słowa od... od zawsze, od swojego ojca.

[Kojąca Głębia]

Uśmiechnęła się nieznacznie, jakby rozbawiona, słysząc jego pytanie. Jakim cudem tyle przeżyła? Możliwe, że los sobie zażartował z ich rodziny, pozostawiając przy życiu najsłabszą jednostkę, którą była właśnie Kryza. Samica ciągle tęskniła za Niespokoją Tonią, która odeszła nagle i niespodziewanie. Nie miała nawet okazji, żeby się pożegnać z siostrą. Szkoda, że spędziły ze sobą tak mało czasu. Teraz, będą mogły się spotkać dopiero po śmierci.
– Przeżyłam, bo nie spieszy mi się, aby oddać swą duszę w łapy Aterala. Przykro mi, że zostałam jako jedyna z twojej krwi... Tęsknisz za nimi? Za Szarańczą? Za Tonią?
Zaraz jednak jej wzrok nabrał zmartwionego wyrazu, gdy zobaczyła, w jakim stanie był Dar. Zdecydowanie nie było z nim zbyt dobrze. Był już słaby, jakby... Wezwał ją tutaj, żeby się pożegnać? Miała nadzieję, że to nie to, chociaż rzeczywistość wyraźnie dawała znak, że jest inaczej.
– Nie przemęczaj się... Powinieneś odpoczywać.– Nachyliła się w jego stronę, patrząc nieco smutnym wzrokiem – Wiesz, jaka była matka... Nikt nie pałał do niej taką sympatią, jak ty. A ja nie miałam okazji, żeby tego zrobić, nie potrafiłabym napisać czegokolwiek na jej kurhanie.
Nie potrafiła pisać, nigdy nie wydawało jej się to potrzebne. Dla niej matka była... po prostu matką. Nikim więcej. Od zawsze to z ojcem miała lepsze kontakty, mimo, że nie widywali się prawie w ogóle. Raczej nie tęskni za Goryczą.
– Tak, jest czystej krwi.
Dar nie wydawał się tym specjalnie zainteresowany, więc nie rozwinęła tego tematu. Ciekawe, czy poznał jej Titie? Zapyta go o to później.
Ostatnie słowa ojca z trudem, ale usłyszała. Na jej pyszczku pojawił się mimowolny uśmiech.
– Też się cieszę, że cię widzę... tato
Chyba pierwszy raz go tak nazwała...

[Dar Tdary]

Pokręcił łbem słysząc słowa córki.
– Jest jeszcze Sztorm Stulecia moja droga, ale fakt... ku mojemu żywemu zaskoczeniu ty ostałaś się najdłużej. Może inni zbyt silnie trzymali się życia. Któż wie.
powiedział poważnie lustrując samicę. Wszystko w co wierzył burzyło się gdy patrzył na nią. Nigdy nie wierzył w jej siłę i pewność siebie. Ba, przecież i chciał się jej pozbyć niczym nieudanego eksperymentu. Teraz oto stała przy nim, spokojna... uosobienie wody. Westchnął ciężko i przymknął ślepia. Dobrze, że mógł ją zobaczyć. Dobrze, że każde z nich mógł zobaczyć po raz ostatni.
– Wierzę, z resztą pewnie musiałbym usunąć każde słowo. Wodni nie widzą ile dla nich zrobiła. Mniejsza jednak... twojemu przywódcy już mówiłem ale i tobie powtórzę. Nie zapominajcie aż tak szybko o zmarłych... chociaż skromny kamień przy rzece by się przydał.
kłapnął zębami i poczuł przypływ zmęczenia. Ruszył w przeciwnym kierunku. Musiał iść pogadać jeszcze z Remedium!
– To dobrze. Wiesz, że nienawidzę kazirodztwa.
rzucił pod nosem ale jakby już nie zainteresowany córką. Zerknął na nią znad barku.
– Żyj Kojąca.
powiedział niemal bezgłośnie na jej radość i odszedł...

/zt

[Maros]

Szukając dla siebie jakiegoś spokojnego miejsca trafiła właśnie tutaj – sama dokładnie nie wiedziała gdzie, tu jeszcze łapy ani skrzydła jej nie zaniosły. Cisza, brak żywej duszy zachęcił ją do wylądowania na niewielkiej polanie. Idealne miejsce do odreagowania ostatnich porażek na arenie.... niestety było ich sporo, co nie poprawiało młodej na duchu.
Rozejrzała się dookoła wypatrując miejsca gdzie mogła by wygodniej ułożyć obolałe ciało. Prawa łapa nawet po leczeniu dawała o sobie znać. Ostatecznie wybrała miejsce w północnej części polany.
Podeszła do niego powoli, nie śpiesząc się – bo i po co?
Nikt nie patrzył, nie oceniał tak więc oaz ogródek opadła na ziemie. Uważając na skrzydła przetoczyła się przez prawy bark, pozwalając aby promienie słońca ogrzały jej brzuch oraz klatkę piersiową. Łeb ułożyła w prostej linii, przymykając ślepia rozluźniła całe ciało.

[Strażnik]

Spójrz, smoczyca!

Interesujące. Sarna nie musiała nawet posługiwać się imieniem, żeby wiedział o kim mowa. Samo odczucie wystarczyło. Naturalnie, żeby kompan mógł cokolwiek dostrzec, pierw musiał zrobić to smok, ale w tym przypadku – choć nauczył się przekazywać sarnie konkretny obraz – nie interpretował wszystkiego dokładnie i w ten sposób zdołała wyróżnić coś, co sam by zignorował.
Istotnie. Smoczyca.

Czy obrońca wyląduje, żeby mogli się jej przyjrzeć?

W zasadzie mieli dokończyć naukę, ale ostatnimi czasy nie miał najlepszego podejścia do "kończenia" rzeczy. To również nie było dla sarny zbyt zrozumiałe, ale nie dopytywała, przyjmując że Strażnik musiał mieć po prostu określoną ilość niewyjaśnionych żali. Kto wie, może bez nich nie potrafiłby w ogóle funkcjonować? W każdym razie tęsknota kopytnego, za samym obrazem Filie zdołała wpłynąć na jego osąd, mieszając się zresztą z jego własną, przez co w końcu zapikował do niej i sprawnie wylądował. Obraz dostarczany ssakowi był jedynym zbliżonym do lotu doświadczeniem, jakie mógł posiąść, ale choć wyjątkowo go interesowało, nie reagował na nie tak namacalnie, jak na interakcje z innymi smokami. Było w tym coś martwiącego, bo powinien nawiązywać znajomości z jemu podobnymi, a nie liczyć na doświadczenie dostarczone mu przez obrońcę.

– Nic ci nie jest? – zapytał szorstko, zbliżając się do uczennicy, bo zgodnie ze swoją zasadą, przy lądowaniu zostawił parę ogonów odstępu. Gdy był jeszcze w powietrzu nie zastanawiał się aż tak nad jej pozycją, ot smoki wypoczywały na różne sposoby, ale gdy znalazł się bliżej zmartwił się, że jednak coś mogło być nie tak. Prędko przerodziło się to w nienaturalną, głupią myśl, że być może dolega jej coś poważnego, ale postanowił pierw poczekać na jej reakcję, żeby nie robić z siebie idioty.

[Maros]

Wiatr delikatnie poruszał zaroślami na około, wywołując przy tym delikatny szum – całkiem przyjemny dla ucha. Dźwięk raz przybierał na sile, by chwile później przerodzić się w niemal idealną cisze – gdy podmuch wiatru tracił na swej sile. Czy można było to nazwać melodią lasu? Brakowało jedynie melodyjnego śpiewu jakiegokolwiek ptaka lub też odległego ryku innej zwierzyny.
Mimo wszystko, było to jak najbardziej odprężające – a przynajmniej dla młodej smoczycy, przybitej sromotnymi porażkami poniesionymi w ostatnim czasie.
Coś przemknęło po niebie, zasłaniając ogrzewające ją słońce. Nie trwało to dłużej niż jeden oddech – zbyt szybko na zwyczajną chmurę – tak więc coś zaalarmowało ją do ruszenia zadu. Łapy nieznacznie spięły się, gotowe do odepchnięcia ewentualnego napastnika. Coś opadło na ziemie, uchyliła ślepia w tym samym momencie słysząc głos przybysza.
Uśmiechnęła się pod nosem, wewnętrznie śmiejąc się z własnych obaw – zapewne jak najbardziej uzasadnionych, w końcu nigdy nie wiadomo co za licho spotkać można na samotnej tułaczce.
Gdy Strażnik znalazł się bliżej, przekręciła się na bok, aby chwile później stanąć przed nim.
– Nic mi nie jest – Przysiadła na zadzie, lewą łapą powoli wybierając pozostałości podłoża z kosmków grzywy.
– Czyżbyś chciał się przyłączyć? – odpowiedzi mogła by domyślić się z łatwością, liczyła jednak, iż samiec zaskoczy ją swoją decyzją.

[Strażnik]

Ahhh, zatem to nie żadna reakcja na ból, tylko zwyczajny wypoczynek. To dobrze, choć Chaotyczna niewątpliwie wyglądała na surowiej ociosaną, w porównaniu z ich ostatnim spotkaniem. Kilka blizn rysowało się w okolicy jej barków, czy łokcia, dobrze zasklepionych w prawdzie, ale nie wątpił, że sama ich obecność wpływała na psychikę młodej. Jej pytanie zaskoczyło go, nie dlatego że nie rozumiał co oznaczało, ale ponieważ nie podejrzewał że młoda mogłaby widzieć wypoczynek w jego towarzystwie, za coś komfortowego.

Inne zwierzęta często tak robią. Po prostu leżą obok siebie, nawzajem się pilnując.

Nie. U smoków nic nie było takie proste. Każda decyzja wiązała się z serią przemyśleń i ukrytych motywacji. Nie lubił ich nie znać.
Koniec końców milczał przez chwilę, nie kryjąc się z tym, że obserwuje jej rany – choć nie robił tego zbyt nachalnie. Ostatecznie jednak przeniósł wzrok na jej przyjazne ślepia.
Zadała mu pytanie retoryczne!! Ah, niemal zapomniał o ich istnieniu. Pozwolił sobie zatem na nie nie odpowiadać.
– Ostatnim razem w pośpiechu przerwałem naszą naukę, a domyślam się, że potrzebne ci będzie jeszcze trochę praktyki do magicznych pojedynków – rzekł nauczycielskim tonem, nawet nie siląc się na sympatię.

Dlaczego?

... – Jak oceniłabyś swoje dotychczasowe walki na arenie? – Raczej nie było potrzeby zaznaczać, że dało się z niej wyczytać kiedy brała w nich udział.

[Maros]

Żadnego zaskoczenia niestety nie było, podobnie jak odpowiedzi na wcześniej zadane pytanie. Za to szybkich oględzin stanu jej ciałka nie dało się nie zauważyć. Zatem nie musiał nawet pytać, aby wiedzieć, iż zawitała już na arenie. Nie komentowała jednak tego, każdy mógł zauważyć ślady jej porażek – nikomu nie mogła zabronić przyglądania się im.
Upewniwszy się, że w grzywie nie pozostał ani jeden zabłąkany liść czy też gałązka łapa powróciła na ziemie odciążając nieco prawą.
Nad odpowiedzią dotyczącą jej walk, nie musiała zastanawiać się długo.
– Po ostatnich porażkach, raczej fatalnie.... – uśmiech znajdujący się na jej pyszczku jeszcze chwile temu zniknął, jego miejsce zastąpił wyraźny grymas irytacji wywołaniem miernotą swych umiejętności. Z każdą kolejną patrzyła na siebie coraz bardziej krytycznie.
Wracając do tematu nauki. Zostało ich niewiele, tak, że czas kiedy to strażnik pełnił role jej mentora powoli dobiegał końca. Zapewne będzie zadowolony z zakończenia ich, w końcu będzie miał więcej czasu dla siebie.
– Jeśli nie masz zbyt wiele czasu, możemy od razu przejść do kolejnej z nauk – dawała mu tutaj wybór. Czaiła się w tym jednak pewna doza nadziei, iż wybierze coś innego. Czyżby młoda szukała kogoś kto zwyczajnie podniesie ją na duchu?

[Strażnik]

Wiedział z doświadczenia jak dobijające były porażki na arenie, zwłaszcza gdy uzależniało się od nich swoją wartość, ale na przygnębione stwierdzenie samiczki, początkowo jedynie skinął łbem. Dopiero później, gdy zauważyła że mógłby nie mieć czasu, zorientował się, że być może i dla niego – jako nauczyciela – nie czuje się dość dobra.
– Na ten moment mam czas – skomentował ostrożnie i jakby chcąc to lepiej udowodnić, przysiadł na tylnych łapach – Kiedy byłem młodszy, na każdą porażkę zwracałem zdecydowanie większą uwagę, niż na sukcesy. Nie ma w tym nic błędnego, ponieważ umożliwia ci dostrzeganie swoich błędów, ale powinnaś uniknąć przesadnej surowości – Łatwiej mówić niż zrobić, ale choć nie wierzył w bycie łagodnym dla samego siebie, być może parę pustych słów zdoła poprawić jej humor. Z drugiej strony czuł się jak kłamca, gdy zastanowił się nad swoją wypowiedzią drugi raz – Oczywiście trudno przestać się karać – odchrząknął – Ale każdy, nawet najlepszy wojownik może natrafić na okres w życiu, podczas którego większość jego walk kończy się porażką. Zamiast myśleć, że ty jesteś słaba, możesz swojego przeciwnika nazwać bardziej wykształconym i skupić się na tym co on zrobił lepiej – A tego koniec końców nie dało się uniknąć, bo zawsze ktoś musiał być lepszy. Czy to jednak jakkolwiek ją pocieszyło? I czy był to jej jedyny problem?

[Maros]

Możliwe, że właśnie tak było. Najwyraźniej nie wystarczyły jej słowa samego boga które miała okazje usłyszeć przy ostatniej wizycie w świątyni.
Sądząc po następnym ruchu samca, nie zamierzał przechodzić on od razu do nauki. No chyba, że pierwszą częścią będzie teoria – tylko czy całości nie przerobili na tej pierwszej związanej z maddarą?
W ciszy słuchała co do niej mówił, w teorii całość wydawała się bardzo łatwa do wykonania... znacznie gorzej było z wprowadzeniem tego w życie.
– Nawet nie wiesz jaką euforię odczuwałam po tej pierwszej walce którą udało mi się wygrać.... – zaczęła powoli, chyba po raz pierwszy jej głos jak i zachowanie były całkowicie wyprane z uczuć. Chłodny ton oraz nijaki wyraz twarzy nijak nie pasowały do pełnych błysku ślepi młodej – Przy ostatniej wizycie w świątyni Kammanor nawiązał właśnie do porażki. Do tego, że bez niej nie docenię zwycięstwa, żeby po każdej podnieść się... – odwróciła wzrok gdzieś na lewo, nie chcąc widzieć tego krytycznego spojrzenia które zapewne pojawi się u nauczyciela.
– Dla mnie było to bardziej upokarzające.... w końcu od córki przywódcy wszyscy spodziewają się więcej, niż padnięcia na arenie bez najmniejszej rany u przeciwnika.... – dlaczego mu to mówiła? Czyżby, aż tak musiała się komuś wyżalić, najwyraźniej tak bo po wyrzuceniu tego z siebie, zrobiło jej się tak jakoś lżej.