Polana

[Wściekły Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Uścisk od mamy przemilczał, nie żeby mógł jakoś szczególnie zaprostestować, ale jego górna warga drgnęła kilkukrotnie, gotowa ukazać szereg lśniących psich kłów. Nie odważyłby się jednak obnażać zębów na Spuściznę, może i był agresywny, ale wiedział gdzie warto przyhamować. Nie mógł się jednocześnie powstrzymać przed zamerdaniem ogonem na widok matki.
– Cześć. – Mruknął, usiłując odsunąć się nieco od Rakty. Nie przepadał za dotykiem, a to czy będzie miała mu za złe niewiele go obchodziło. – W Ogniu? Dobrze, u ojca i Aqena też, choć o tym już pewnie wiesz. – Wytłumaczył, nie mogąc się doczekać by podzielić się ze smoczycą jego wybrykiem sprzed paru księżycy.
– Prawie okaleczyłem inne pisklę. Gdyby nie Sztorm to skończyłby ze złamanymi kośćmi. – Prychnął i spojrzał na matkę, szczerząc rządek przednich kłów. – Zabawne, czyż nie? –

[Spuścizna Krwi]

Przechyliła lekko głowę, spoglądając na syna. Nie lubimy czułości, tak? To dobrze. Ona w zasadzie – nie licząc własnej rodziny – również za tym nie przepadała. Nie miała nic przeciwko temu, że Vulkin się odsunął, a w myślach zanotowała, że gdy jej podpadnie, będzie mogła "ukarać go" przytulaniem. Niech tylko spróbuje się sprzeciwić!
Wyszczerzyła kły w dumnym uśmiechu, słysząc o jego pierwszych "osiągnięciach". Jej krew!
– Gratuluję, doskonała robota. Mam nadzieję, że nie skończysz tylko na tym. A Sztorm... Powinna przestać wpychać swój tłusty nos w nie swoje sprawy – tu zmarszczyła pysk w grymasie irytacji. Sztorm naprawdę zaczynała jej działać na nerwy. Najpierw ukradła Aqena, teraz przeszkadzała Vulkinowi w dobrej zabawie i odpowiednim wychowaniu. Chyba musi wyrwać jej kilka łusek... Znaczy rozmówić się, jak matka z matką. Przeklęty sojusz...
– Opowiedz o tym więcej – zachęciła Vulkina. Jej syn od małego wykazywał odpowiednie tendencje, nie mogła odpuścić sobie usłyszenia o jego wspaniałych dokonaniach, prawda?

[Wściekły Kolec]

Właściwie to mała cząstka Vulkina uważała, że Rakta potępi go za takie zachowanie, a tu proszę. Najwidoczniej słabo ją znał, w końcu widział ją tylko jeden raz w życiu, ale skoro go za to chwaliła.. to takie poczynania musiały być dobre.
– Sztorm jest w porządku, przynajmniej ja nie mam nic jej wbrew, a ty? – Spytał, a na jego pysku ponownie wymalował się pusty, neutralny wyraz. Sztorm traktował prawie jak drugą matkę, bądź ewentualnie nianię, jednak nie był pewien czy słusznie..
Zastrzygł uszami, słysząc prośbę Rakty.
– A co tu opowiadać? Bawiliśmy się, wkurzył mnie to się na niego rzuciłem, choć.. Adeala całkiem lubię. Wydaje się mały i bezbronny, więc łatwo mógłbym się na nim wyżywać. Jest jednak synem naszej zastępczyni i jakiegoś smoka ze stada Ziemi, więc nie chcę wyrządzić mu większej krzywdy, bo wtedy ja będę miał przechlapane. – Wytłumaczył, będąc ciekaw co Rakta będzie miała na ten temat do powiedzenia. Póki co znajdywali wspólny język.

[Spuścizna Krwi]

Miałaby karcić syna za to, że zachowywał się jak przystało na smoka? Nigdy w życiu! Tak powinno się pokazywać, kto jest lepszy. Większy, silniejszy, jak każe kochana Matka Natura. Rozmowami nie osiągnie się prawdziwej wielkości.
– Poza tym, że wmówiła Aqenowi, że jest jego matką, kradnąc cudze pisklę podczas gdy doskonale wiedziała, że ma rodziców, którym się to nie podoba, to raczej nie – nie zabrzmiało to zbyt szczerze, ale mówi się trudno. nawet lubiła Sztorm, dopóki ta nie ukradła jej dziecka. Nikt nie lubi złodziei piskląt, tym bardziej, jeśli jest się wredną, zaborczą jaszczurką jak Rakta. Patrząc na reakcje Vulkina, Sztorm nie skończyła z tradycją kradzieży cudzych dzieci. Chyba jednak urwie jej głowę...
– Dobrze. Lepiej nie pakować się w kłopoty, dopóki nie masz wystarczająco siły, by wywalczyć sobie drogę odwrotu – skwitowała z zadowoleniem. Takiej reakcji chyba również się nie spodziewał, prawda? Rakta była idealną mamusią i chyba nikt nie mógł temu zaprzeczyć. Powinna jednak przestać oddawać swoje pisklęta do Ognia wiedząc, ze czai się tam podła złodziejka... Ale o tym podyskutuje z Akaerem, który miał się nimi odpowiednio zając, zamiast pozwalać je kraść.

[Wściekły Kolec]

Zmarszczył subtelnie brwi.
– Czyli uważasz że powinienem bić słabszych, tak? – Spytał zaciekawiony. Nie żeby miał coś przeciwko – lubiał drapać, gryźć i ogółem zadawać ból, w szczególności czemuś lub komuś słabszemu od siebie. Słysząc to co Sztorm zrobiła z Aqenem prychnął w lekkim rozbawieniu. Może i w pewien sposób go podziwiał, lecz głównie przez to jak szybko osiągnął dorosłą rangę pomimo swoich.. niesprawności.
– Codziennie staję sie silniejszy, lecz tym samym więcej ważę. Sam nie wiem czy to dobrze.. – Tu zrobił krótką przerwę. – Nie znaczy to jednak, że potrafię już walczyć. – Dodał i spojrzał wymownie na Raktę.

[Spuścizna Krwi]

Popatrzyła na syna z rozbawieniem, ale w żadnym razie nie złośliwym. Po prostu jego podejście było zabawne.
– Ciężko byłoby ci być silniejszych – zauważyła, przekrzywiając lekko głowę. Oczywiście gdy stanie się dużo silniejszy, będzie mógł bić każdego, kogo zechce. Nie było w tym nic złego, dopóki tak jak w Pladze, nie groziła za to śmierć. Tego by nie chciała, ale chętnie posłuchałaby na starość o zwycięstwach swoich dzieci i liczbie oderwanych przez nie głów. Fuj, starość...
Na jego wymowne spojrzenie nie mogła się powstrzymać, żeby nie przewrócić oczami. manipulacje, nie w jej stylu. Tu musiał się wdać w ojca, Akaer miał zdecydowanie lepsze gadane niż ona. Ona nie miała cierpliwości do podobnych gierek.
– Po prostu poproś, jeśli chcesz się czegoś nauczyć. Nie jestem twoim wrogiem, żeby trzeba mną było manipulować – zazwyczaj po prostu udawała, ze nie widzi prób manipulacji lub nie rozumie aluzji. Nie chciało jej się reagować na podobne próby, co dodatkowo złościło jej "wrogów". Vulkin był jednak jej synem, więc miał pozwolenie na nieco więcej niż inni.
– Zacznijmy jednak od razu. Skoro wiesz, jak bić, to powiedz, w co najlepiej uderzać. Jakie punkty na ciele smoka są najbardziej wrażliwe na atak? – zapytała syna, od razu przechodząc do nauki.

[Wściekły Kolec]

– Nie martw się. Przetrącę pewnie jeszcze wiele karków i wygryzę dużo krtani. – Zapewnił, szczerząc siekacze w nieprzyjemnym uśmiechu. Gdyby miał bić silniejszych, to jedynie dla treningu. Póki co miał zamiar znęcać się nad mniejszymi, ewentualnie słabszymi psychicznie smokami. To była dobra zabawa, a zachęta matki jeszcze bardziej go do tego przekonała.
Przekrzywił łeb, słysząc reakcję Rakty. Nie lubiła tego typu gierek, hm? Ciekawe jak wyglądały jej rozmowy z Aqenem..
– No dobrze. Będę bardziej bezpośredni. – Wtedy też usłyszał pierwsze pytanie, dosyć trudne, biorąc pod uwagę że zawsze po prostu celował w tułów. – Szyja i oczy. – Powiedział to co pierwsze przyszło mu do głowy. Coś co łączyło łepetynę z resztą ciała musiało być słabym punktem, a oczy.. cóż, bez nich nie można było widzieć.

[Spuścizna Krwi]

Rakcie nigdy nie przeszkadzało zabijanie wrogów. Przeszkadzało jej nie zabijanie ich. Nie rozumiała, dlaczego niektórzy woleli rozmawiać zamiast działać. Oczywiście niektórzy byli zbyt słabi, żeby robić cokolwiek innego. A jeśli chodzi o jej rozmowy z Aqenem.. Cóż ostatnia skończyła się potyczką z niedźwiedziem, w której próbowała "wytłumaczyć mu", ze udawanie martwego to bardzo zły pomysł.
– Na to liczę. A co do twojej odpowiedzi... Tak, szyja i oczy. Szyja dlatego, że po jej bokach, blisko skóry znajdują się tętnice, których rozerwanie może powodować śmierć. Z przodu szyi masz natomiast gardło. Krtań, tchawica i samo gardło, po uszkodzeniu również najczęściej doprowadzają do śmierci. Wyrywanie ich to świetna zabawa. Co do oczu... owszem, są bardzo wrażliwe na uszkodzenia, ale nawet utrata oczu raczej nie powadzi do śmierci. Można żyć bez oczu, ale tracisz wtedy wzrok poza tym dobrymi punktami do ataku są pachy i pachwiny, w których podobnie jak po bokach szyi, ważne arterie przebiegają blisko skóry. Stawy i ścięgna, których uszkodzenie może utrudnić poruszanie się. Poza tym kark i kręgosłup szyjny, bo skręcenie karku równa się śmierci, a uszkodzenie kręgosłupa paraliżowi całego ciała. Dalej głowa, cała. Czaszka chroni mózg, ale gdy ją przebijesz, w zasadzie nie ma co zbierać. Nozdrza są miękkie, a uszkodzenie dróg oddechowych bywa zabójcze. Wyrywanie szczeki, wybijanie zębów, wyrwanie języka. Poza tym błony skrzydeł są bardzo delikatne i chociaż niezbyt groźne dla życia, możesz trwale uziemić swojego przeciwnika. Nie zapominaj o podbrzuszu. Płuca i serce chronione są przez żebra, ale w podbrzuszu kryją się narządy wewnętrzne, od których twoje pazury oddziela jednie futro lub łuski, skóra i mięśnie – wyjaśniła synowi, tłumacząc, dlaczego dane cele warto atakować.
– Teraz podaj mi przykład ataków oraz obron, które ty sam mógłbyś zastosować w walce – nakazała Vulkinowi. Nauka z nią wymaga myślenia od obu stron. Zwłaszcza od tej uczącej się...

[Wściekły Kolec]

Siedział naprzeciwko matki słuchając jej z zaciekawieniem. Opisy Rakty jedynie wzbudzały w nim chęci stoczenie pierwszej, poważnej walki, bez żadnych zahamowań. Jednak na razie nie miał co na to liczyć, bowiem taka walka skończyłaby się na tę chwilę niezbyt przyjemnie. Na arenie niby nie było zobowiązań, lecz przy takiej postawie Vulkin mógłby nie dożyć otrzymania dorosłej rangi.
– Zabiłaś kogoś kiedyś? Czy na arenie często ktoś umiera? – Zapytał nie z obawy, a z czystej ciekawości. Podejrzewał że większość smoków nie wykorzystywała pełni swoich możliwości podczas potyczek, ale nie zaszkodziło zapytać. – Czy ogon to punkt witalny? – Vulkin nie znosił ciągnięcia go za ogon, lecz nie na tyle by uważał go za wrażliwe miejsce. Wszystko mogło być jednak możliwe.
– Natomiast co do ataków. – Zmienił nieco kurs rozmowy, wstając na wszystkie łapy. – Pazurami mógłbym wydrapać ci oczy lub zmasakrować nozdrza, kłami natomiast wygryźć ci tchawicę albo połamać kości, albo zaszarżować i przebić cię porożem. – To były jedynie przykłady, ale Vulkin myślał że to w zupełności wystarczyło. – Obronić się mógłbym uderzając atakującego barkiem by wytrącić go z równowagi, lub po prostu odskoczyć by uniknąć ataku.

[Spuścizna Krwi]

Mała, krwiożercza bestia. Jej syn coraz bardziej jej się podobał. Oczywiście kochała wszystkie swoje dzieci i nie faworyzowała żadnego, ale mogla przecież cieszyć się z tego, że niektóre z nich interesowały się walka już od najmłodszych księżyców.
– Tak, zabiłam. Nazywała się Pień Opatrzności – powiedziała, a w jej głosie zabrzmiała satysfakcja, która wciąż odczuwała. Pomniejszona oczywiście przez to, co nastąpiło potem, jednak nic nie smakowało tak, jak pokonanie wroga i oderwanie mu głowy.
– Odcięłam również głowę innej smoczycy, Freirze, chociaż to był raczej ostatni gest ku jej śmierci. Zabijałam wiele drapieżników, ludzi, krasnoludów... A co do areny. Nie, nie zdarza się to obecnie zbyt często, ale czasem bywa, że można zginąć. Niestety, ciężko znaleźć teraz godnego przeciwnika. Większość to tchórze stroniący od prawdziwej walki i jedynie udających, że są Wojownikami czy Czarodziejami. Przynoszących wstyd swoim przodkom – pokręciła z niesmakiem łbem. Nie podobało jej się to, wcale. Sprawiało to, że życie stawało się nudne.
– Ogon nie jest punktem witalnym, ale niedaleko odbytu biegnie nim kilka grubszych tętnic i żył. Jeśli na nie trafisz, może stać się to groźną raną. oczywiście oderwanie ogona również może skończyć się śmiercią. Co do twojej odpowiedzi, jest dobra, ale połowicznie. Patrząc na twoje ciało wnioskuję, że należysz do smoków silnych, ale niestety niezbyt szybkich. W związku z tym powinieneś unikać uników, odskoków i odturlania się, skupiając się na parowaniu i blokowaniu ciosów. Co do ataku nie próbuj nic, co wymaga szybkości i precyzji, więc nie ciecia, a mocne ugryzienia i wszystko, co ma za zadanie wyrwać części ciała, połamać kości, zmiażdżyć, spalić czy zamrozić.
Ataki polegające na sile to głównie uderzenia, mające za zadanie połamać kości lub zmiażdżyć tkanki. Skręcenie karku silnym uderzeniem lub chwyceniem kłami i przekręceniem głową. Kopnięcia, próba staranowania przeciwnika, wbicie mu jak najgłębiej w ciało rogów lub pazurów. Ugryzienie jak najmocniej i wyszarpniecie kawałka mięsa. Zianie ogniem, lodem lub plucie kwasem. Atak szybki jest w zasadzie prosty. Szybkie, precyzyjne cięcia, mające na celu spowodować płytkie, ale rozległe rany lub wycelować je konkretnie tam, gdzie wyrządzą przeciwnikowi najwięcej szkód przy jednoczesnym jak najmniejszym wysiłku własnym.
Co do obrony musisz nauczyć się blokować ciosy lub zbijać je z toru lotu. Obrona siłą prawie zawsze wymaga kontaktu z drugim smokiem. Tu dochodzi jeszcze walka z czarodziejem. Smok niezbyt szybki nie uniknie czaru, więc musi albo zbić atak z toru lotu, jeśli jest to coś, w co można uderzyć lub rozerwać, albo po prostu rozproszyć Czarodzieja, żeby ten nie mógł użyć magii. Można go popchnąć, nawet spoliczkować, ale tak, by nie wyrządzić mu krzywdy – wyjaśniła synowi i przerwała na moment, by mógł wszystko przetrawić.
– Przyjmij pozycję, w której najłatwiej byłoby ci walczyć. To tak zwana pozycja gotowości, ale chce zobaczyć, jak ty ją "czujesz" – powiedziała do Vulkina, obserwując młodego samczyka.

[Wściekły Kolec]

Czyli było tak jak sądził. Wolne stada były przepełnione tchórzami bojącymi się porządnej walki, no cóż, Vulkin nie miał zamiaru się powstrzymywać podczas walk na arenie, w końcu tam nic nie mogą mu zarzucić za zabicie kogoś.
– No to chcę walczyć z tobą, jak dorosnę. – Rzucił niespodziewanie. – Ty chyba jesteś godnym przeciwnikiem, hm? – Głupie pytanie, oczywiście że tak. Ktoś kto nie bał się odrąbać innej smoczycy głowy w obecności innych musiał być godny walki z nim. Swoją drogą, ciekawe jak to wyglądało.
Teorię wysłuchał, i zaczął przyjmowanie pozycji od rozstawienia wszystkich czterech łap w rozsądnej od siebie odległości by nie potknąć się podczas ataku. Łeb zniżył, wyrównując go perfekcyjnie z linią barków, a dla zachowania równowagi ogon usztywnił i lekko uniósł do góry. Spiął wszystkie mięśnie, jakby szykował się do ataku lub uskoku. Cóż, wojownik musiał jeszcze wyglądać groźnie, więc zjeżył futro od karku aż po ogon i obnażył kły, warcząc głośno.

[Spuścizna Krwi]

Wyszczerzyła drapieżnie kły, puszczając synowi oko.
– Czyżbyś w to wątpił? – zapytała, błyskając białymi kłami oprawionymi w "skrwawione" łuski dookoła szczęk. Barwa ciała idealnie dobrana do jej zamiłowania krwi. Szkoda, ze tak rzadko miała okazję ją przelewać. Zaraz porośnie grzybem z nudów.
Obrzuciła krytycznym spojrzeniem postawę, jaką przyjął jej syn.
– Ugnij łapy, lekko, aby krok pozostał sprężysty. Nie usztywniaj ogona. Unieś go, ale niech pozostanie luźny, żebyś mógł nim manewrować. Nie napinaj mięśni. Twoje ciało musi być w pogotowiu, ale przez ciągłe, zbyt duże napięcie mięśni zmęczysz je za szybko i może cię złapać skurcz. Głowa odrobinę wyżej. Nie odsłaniaj gardła, ale nie możesz również pozwolić, by twój kark pozostał odsłonięty – skorygowała lekko pozycje, jaką przyjął Vulkin.
– Dobrze, teraz trochę praktyki. pamiętaj o tym, co ci mówiłam i spróbuj mnie zaatakować. Potem ja zaatakuje ciebie, a ty musisz spróbować się obronić. Przestajemy kiedy powiem, że wystarczy – powiedziała.
Sama przyjęła podobną pozycje do Vulkina – Skrzydła przy bokach ciała, łapy rozstawione i lekko ugięte, głowa pochylona, ale nie za bardzo, żeby nie odsłaniać karku, ogon luźno uniesiony do góry. Złote ślepia uważnie badały każdy ruch młodego samca.

[Wściekły Kolec]

Bursztynowe oczy wilczura monitorowały nieustannie smoczycę, wyłapując miejsca które mógłby potencjalnie zaatakować. Zmianę przybranej przez siebie postawy zaczął, wedle poleceń matki, od spuszczenia nacisku ze wszystkich swoich mięśni i ugięcia subtelnie łap, nadając krokowi sprężystości. Ogon powędrował ku górze gdy samiec dał mu trochę luzu by w razie czego mógł złapać równowagę. Głowę uniósł do góry, lecz na tyle, by nie odsłaniać gardła i osłonić kark ostrymi rogami. Zachowując czujność upewnił się raz jeszcze że łapy są odpowiednio oddalone od siebie by się nie wywrócić, i cóż.. pozostało tylko zaatakować.
Vulkin zacisnął kły i obnażył je ponownie, a z jego gardła wydobył się nieprzyjemny dla ucha warkot. Może to i była tylko lekcja, ale on był zdetermimowany. Chciał wygrać, choć wiedział że praktycznie nie ma szans. Teraz w rodzicielce widział wroga, którego trzeba pokonać, a najlepiej zabić. Napiął mięśnie tylnich łap i wybił się do przodu, by jednym, drapieżnym susem skrócić dystans pomiędzy sobą a Raktą. Gdy wylądował przed nią, miał w zamiarze stanąć na dwóch łapach niczym niedźwiedź i po skoncentrowaniu całej swojej energii w prawej przedniej łapie uderzyć Raktę z całej siły w policzek, charatając jej lewą stronę pyska pazurami. Nie widział powodu dla którego miałby się hamować – uważał że jego matka da radę się obronić, a jeśli nie, to cóż.. jej problem.

[Spuścizna Krwi]

Smoczyca uśmiechnęła się lekko, gdy jej syn zaatakował Cóż, warkot niczemu nie przeszkadzał, nawet jeśli rzadko zdarzało się, by smoki zaczynały właśnie od tego. A szkoda, robiło odpowiednie wrażenie. Odczekała trochę, dając synowi czas na stanięcie na żadnych łapach. Mogłaby teraz smagnąć ogonem po jego kostkach, przewracając go na ziemię, ale postanowiła nauczyć go właśnie podstaw.
Przy takim ataku obrona była stosunkowo prosta, Smoczyca nie stawała na tylnych łapach, przynajmniej nie całkowicie. uniosła jednak przednią część ciała, głównie prawą przednia łapę. Wykonała silne uderzenie, celując w nadgarstek atakującej ja kończyny Vulkina. Od dołu, aby podbić łapę w górę, odrzucając zarówno łapę, jak i syna – bo przy takich ruchu istniała szansa na stratę równowagi – od swojego ciała.
– Nie tnij pazurami, wbijaj je w ciało. lepiej by ci wyszło, gdybyś próbował wbić pazury, a potem szarpnąć łapą, żeby oderwać kawałek ciała, może nawet cała żuchwę. Albo w ogóle próbował połamać mi kości. Jeśli chcesz ciąć, wbijaj pazury jak najgłębiej. Rozległe, płytkie rany są dobre dla szybkich słab... Szybkich smoków, a tobie nie brakuje siły – powiedziała do syna i natychmiast nabrała powietrza w płuca.
Zgromadziła w pysku łatwopalny gaz, kierując pysk w stronę prawej przedniej łapy Vulkina.
Otworzyła pysk, wypuszczając z niego gaz i jednocześnie wypuszczając z płuc powietrze. gaz, zmieszany z tlenem natychmiast zajął się złocistymi płomieniami, których zadaniem było spalenie prawej przedniej łapy młodego smoka. Dotkliwe poparzenia, jak to zazwyczaj w przypadku ognia.

[Strażnik Gwiazd]

Niosąc w zębach kolejną porcję pożywienia od obrońcy, sarna zastanawiała się dlaczego był dla niej taki miły. Definitywnie nie był taki dla innych smoków, więc dlaczego aż tak zależało mu na pojedynczym ssaku? Jako sarna trudno żeby znała, bądź ze szczególną pasją szukała odpowiedzi, ale ta nierozwiązana refleksja jakoś nie chciała opuścić jej głowy.
Niepomna smoczego świata pożywiła się zostawionymi jej wcześniej owocami i napełniona nową siłą mogła kontynuować nierozważania, a jednocześnie badanie tereny wolnych

//zt.

[Impulsywny Kolec]

Obóz Ziemi powoli przestawał być interesujący dla pisklaka. Wszędzie te same zapachy. O innych stadach niby coś tam słyszał, ale nie pamiętał zbyt dobrze o co z nimi chodziło. Są to są, po co drążyć temat? Jakimś cudem młodzik zatrzymał się na terenach wspólnych. Całe szczęście, że jego uwagę przykuł kolorowy motyl. W innym wypadku kto wie, czy łapy nie zaprowadziłyby go na tereny, któregoś z innych stad. Drzewny zniżył nieco ciało, chcąc skryć się lekko w trawie. To była jego szansa. Mógł złapać to latające coś i zanieść bratu. Wtedy mógłby udowodnić, że jest lepszy. Więc czekał, aż ofiara będzie w odpowiedniej odległości.