Polana

[Pasja Uczuć]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Paqu nie była by tego taka pewna. Już pobiłeś Gaja, więc nie zostawi cię z nim samego. To nie jest alena, aby pozwalać na bicie kompana Pasji. – odezwała się do niego, nieco marszcząc przy tym pysk. Zdecydowanie nie wyglądała na zadowoloną. Spojrzała na Gaja, który zbliżył się do nich. Może powinni jednak wrócić do obozu i pouczyć się samemu? Uznała, że tym razem sama będzie bardziej obserwować jego poczynania i uważniej słuchać poleceń.
– Ale na polowaniu nie zobaczysz żadnych kololów w zapachu, więc – po co one tutaj? Przyzwyczajanie do ułatwień nie splawi, że będzie sobie dawał ladę ze zwykłym tlopem. – wyraziła swoje wątpliwości co do jego sposobów. Gaj przysiadł tuż obok Pasji. Zabrano mu zabawkę, więc nie będzie już tak chętny, by znów iść za tą samą. Powtarzanie tego samego na tym samym obiekcie, tylko w trudniejszej wersji jest nudne. Wolał by już chyba serio ćwiczyć na prawdziwych śladach gdzieś w środku lasu.

[Legenda Samotnika]

Niełatwo mnie było wyprowadzić z równowagi dzięki optymizmowi – zawsze tak uważałem. Teraz jednak czułem powoli, jak kończy mi się cierpliwość. Wysłuchałem słów Paqui i westchnąłem ciężko.
– Jak już mówiłem – przepraszam. Nie umiem obchodzić się ze zwierzętami, ale przecież próbuję to naprawić, prawda? – mój głos był mieszaniną skruchy, opanowania i lekkiego zniecierpliwienia. Pasja odpowiedziała, a mój pysk na chwilę stracił spokojny wyraz i drgnął nieprzyjemnie. Szybko jednak naprawiłem ten błąd, nim mógłby zostać zauważony.
– Jak już zdarzyło mi się wspomnieć – popełniłem błąd. Nie wiem już, jak mam traktować Gaja – jak drapieżnika? Na równi ze smokiem? Jak małe, nieme pisklę? – głos drgnął mi niecierpliwie pod koniec, ale przymknąłem oczy, zrobiłem głęboki wydech i skupiłem się.
– Dobrze, koniec tego ćwiczenia. Robimy inaczej. – wyminąłem smoczycę i jej kompana i skierowałem kroki z powrotem na polankę. Odwołałem schowane twory, rozpłynęły się bez śladu w powietrzu. Gdy wyszliśmy na polanę, usiadłem i zaczekałem, aż smoczyca z kompanem dołączą. Gdy tak się stało, odchrząknąłem i zacząłem mówić, choć ton mojego głosu nie był zbyt zadowolony.
– Za bardzo skomplikowałem. Gaju, masz jedno zadanie – wytrop lisa, który się tu pojawi. – skupiłem się i ponownie użyłem maddary, tworząc rude stworzenie z podobnego materiału, co jego poprzednicy. Siedział spokojnie i wpatrywał się czarnymi jak onyks oczkami w mantykorę. Nadałem mu zapach lisa, jego łapy miały podobny wygląd do prawdziwego, by zostawiał realistyczne ślady, a ogon pokryty był futerkiem, aby mógł zacierać swój trop, jak to bywa w naturze. Nim jednak zwierzak ruszył do lasu, wyjaśniłem zasady wciąż nieco spiętym głosem.
– A więc tak. Lisy są szybkie i spytne. Zostawiają małe odciski i zacierają je ogonem, gdy mają do tego okazję. Poruszają się tak, aby ich zapach był trudny do wyczucia. Ty, Gaju, musisz uważać na wszystko. Szukaj śladów na ziemi, podeptanej trawy, połamanych gałązek na krzewach, kępek rudej sierści. Jednak przy polowaniu na zwierzynę przede wszystkim polegaj na zapachu. Podążaj jego tropem, aż natrafisz na zwierzynę. Tu jednak już w grę wchodzi skradanie, ale nie wiem, czy czuje się na siłach, aby przekazać tą naukę. – westchnąłem i przeniosłem spojrzenie na lisa. Ten jak na komendę podniósł się i pobiegł na północny wschód, szybko chowając się za krzakami. Przebiegł nieco zawiłą drogę i przyczaił się, czekając na mantykorę.
– Ruszaj. Ja tymczasem posiedzę i poczekam tu, aby nie być w stanie dać ci odpowiednie wskazówki lub poprawić błędy, gdyż twoja towarzyszka mi nie ufa. – zerknąłem z nutą urażenia na Pasję, ale szybko przeniosłem spojrzenie na Gaja, obserwując, jak znika w krzakach. Jeśli zniknął, oczywiście.

[Horyzont Świata]

Udało mu się znowu wyciągnąć Urzarę na spokojny spacer, musieli korzystać z ostatnich dni ciepła i bezchmurnego nieba. Tweed naprawdę nie cieszył się na kolejne ochłodzenia, jeszcze zbyt dobrze pamiętał poprzednią porę opadających liści oraz tą gdzie śnieg utrudnia normalne funkcjonowanie. Zatrzymał się w pewnym momencie i spojrzał na Urzarę, chcąc jej o czymś – znowu – powiedzieć
– Urzaro CZyt ty modlisz się może do bogów? Bo zauważyłem, że to dość dziwny temat. Wiadomo, że istnieją ale coś sprawiło, że przez długi czas nie mieli z nami kontaktu...pojawiły się za to jakieś dziwne duszki... Wiesz coś więcej o tym? Bo ja CZuję się zagubiony
Powiedział i położył się na miękkiej, zielonej trawie, ukradkiem mocniej wciągając jej zapach. Zawsze czuł jakąś taką melancholię związaną ze zmianami jakie znowu nadejdą w przyrodzie.

[Światłość Wspomnień]

Oj tak, Urzara nie znosiła zimy. Nie dość, że jest nie przystosowana do takiej pogody, to jeszcze początki zimy bardzo źle się kojarzą. Za każdym razem ma jedne wspomnienia, które chciałaby z chęcią pozostawić gdzieś w tyłach swojej świadomości. Dlatego, spacer w taką pogodę, w takie miejsce było idealne. No i jakże miałaby nie towarzyszyć Innemu w podróżach, czyż nie?
Pytanie jednakże było bardzo interesujące.
– Hmmm... Nie do każdego boga, nie. Kamanora uznaję, może i bym z Erycalem porozmawiała, gdyby był... -wyjaśniła dość krótko, zastanawiając się. Ułożyła się zaraz obok swojego partnera – A jakieś to znowu duszki? Wiem o istnieniu kilku... może to te? -spojrzała się zaciekawiona. Może dziwny temat, ale ciekawy do pogaduszek

[Zgubna Słodycz]

Ciekawe miejsce sobie rodzice obrali do spędzania razem czasu. Zorza szukała ich od dłuższego czasu, ale na szczęście parę smoków pokierowało ją w kierunku terenów wspólnych. Smoczyca długo się wahała, czy może powinna się tam udać, czy nie. Uznała jednak, że weźmie odpowiednią obstawę i powiadomi kogo trzeba.
Zorza posłała mamie mentalną wiadomość z pytaniem o ich lokalizację i na szczęście dostała odpowiedź.
Pierwsza na polanę przyszła Łuna. Złota klacz wysunęła się zza drzew bardziej obserwując niebo, niż okolicę. Zorza przybyła zresztą dosłownie chwilę później. Miała przy sobie torbę z paroma smakołykami, a na plecach trzymała małą, szarą kulkę. Dobrze, że jeszcze małą, bo mogła go jeszcze nosić. Smoczyca skinęła smokom łbem na powitanie i uśmiechnęła się do nich delikatnie.
– Witaj mamo i tato. Nie przeszkadzam? Chciałabym wam kogoś przedstawić. – Zapowiedziała cicho. Zasłaniała skrzydłami swojego syna, ale jak się uprze, to pewnie zaraz dorwie się do dziadków, których przecież zna z imienia i z wyglądu. Teraz pozna ich osobiście.

[Agnar]

Na grzbiecie słodyczy leżała szara kulka. Był to mały smoczek wtulony w smoczyce. Dopiero po chwili zdecydował się obudzić. Powoli otwierał oczka i zaspanymi oczkami spojrzał na smoki. Trudno mu było rozpoznać swoich dziadków bo był zbyt zaspany. Ale nie na tyle by zwątpić w wszystkowiedzącą mamę. Podczołgał się do jej szyi o która się oparł i spytał.
-Mamu co to są za smoki?
Biedak naprawdę potrzebował trochę snu cały dzień budował sobie mini jaskinię w jaskini mamy i ćwiczył ochranianie innych co polegało na machaniu łapką w niewidzialne stworki by nie podeszły do jego kamyków. Nazywał to treningiem do zostania bogiem. No cóż młody umysł ale jakiś to był cel.

[Światłość Wspomnień]

Urzara relaksowała się jak nigdy nic, spoglądając się na zamyślonego Tweeda. Ale szybko zauważyła Łunę i uśmiechnęła się na widok kompana. Ciekawe co tu robi? Ale szybko też jej wzrok przykuła Zorza. Oh? Szukała ich może? Była nieco zaskoczona... Podniosła się do góry, chcąc przywitać się z swoją córką.
–Witaj Zorzo. Oczywiście że nie, jak najbardziej chodź do nas -powiedziała. Przedstawić mówi? Wyczuła swoim nosem inny zapach niż zwykle, a teraz jej ślepia zobaczyły szarą kulkę. Czyżby to był.... Oh! Aczkolwiek grzecznie zaczeka aż Zorza dokona tego zaszczytu! Póki co, uśmiechnęła się kiedy mały zapytał się swojej mamy. O rany rany, nie pomyślałaby że to tak szybko będzie. Urzara starała się trzymać swoją ekscytację na wodzy. Zaglądała co jakiś czas za siebie, chcąc by Tweed przyszedł do niej.

[Horyzont Świata]

Pokiwał głową w zamyśleniu na jej odpowiedź, nie spodziewając się, że zaraz pojawi się tutaj Zorza. Nie był jednak w stanie konkretniej odpowiedzieć na jej słowa, więc tylko wzruszył barkami. Chciał coś jeszcze powiedzieć, że trochę mu głupio że nie rozmawiał z bogami ale też, że ta rozmowa z bytem potężniejszym od ciebie byłaby bardzo niezręczna. Wtedy jednak pojawiła się Zorza i od razu wstał, kto wie, może coś się stało? Jej obecność nie przeszkadzała Tweedowi jednak chyba bardziej nastawiał się na miłe popołudnie w Urzarowym towarzystwie.
Widok małej, szarej i co ciekawe (co gorsza?) puchatej kulki na jej grzbiecie od razu wywołał w nim zainteresowanie. Zbliżył się zaraz jak tylko Urzara się ruszyła, patrząc na pisklaka zaskoczony. Futro zrozumiał ale ten szary kolor? Może rodzice Wulkanu takie mają... czasami to jak działa mieszanie krwi (ale nie w negatywnym tego słowa znaczeniu) go zadziwiało. Uśmiechnął się w końcu pod nosem, położył delikatnie chociaż stanowczo swoją łapę na ramieniu Urzary i powiedział żartując
– No, to oficjalnie jesteśmy starzy

[Zgubna Słodycz]

Zorza powstrzymała się od wywrócenia oczami, gdy dziecię pytało o to kim są jego dziadkowie. Przecież mu pokazywała i to wcale nie tak dawno. Smoczyca obróciła łeb i złapała młodego smoka w zębiska. Postawiła go przed sobą i popchnęła w kierunku starszych smoków.
– To są Twoi dziadkowe. – Popchnęła go do przodu i uśmiechnęła się delikatnie do malucha. Zaraz przeniosła spojrzenie na rodziców, którzy mogli się przyjrzeć wnuczkowi. – Mamo, tato, poznajcie Agnara. – Zapowiedziała i podeszła do nich wraz z dzieckiem, jeśli ten postanowi się zbliżyć. Zawsze mógł cofnąć się do niej i wtulić się w jej łapy.

[Agnar]

Agnar jednak był stosunkowo odważnym smokiem jak na pisklaka. Mimo wszystko jednak powoli podszedł do dziadków a dokładnie do złotej smoczycy. Stanął przed nią wpatrzony i się chwilę zastanowił. Następnie oparł małe przednie łapki o jej dużą przednią i się uśmiechnął.
-Babcia!
Pamiętał ją z tego co pokazywała mu mama. Była o wiele większa niż się spodziewał. Ale i dziadek był tez duży. Szybko przeniósł na niego swoją uwagę i podszedł do samca. Dziadek to trochę jak drugi tata. Wszedł pomiędzy jego przednie łapy i usiadł zadzierając łepek do góry.
-Dziadek jest duży
Zaśmiał się też. Już wiedział że polubił dziadków i to bardzo. Byli nieco inni ale jednak bardzo podobni do niego. Normalnie jak by byli jego częścią. Dziwne.

[Horyzont Świata]

Przyglądał się uważnie ich pierwszemu wnukowi, zastanawiając się gdzie ten czas uciekł. Patrzył jak opiera się o łapię Urzary a potem idzie od niego. O nieeee...Tweed był specyficznym smokiem i być może Agnar kiedyś się o tym przekona, jeśli w ogóle będą mieli jeszcze okazję się poznać. Bo teraz był małym smokiem i pewnie niewiele jeszcze rozumiał, tak przynajmniej wyglądało to w głowie smoka. A co do tej specyficzności wyglądało to teraz tak, że cofnął się aby nie pozwolić młodemu usiąść między jego łapami. Nie... nie lubił jak tak naruszało się jego przestrzeń osobistą. Obniżył się nieco na łapach aby młody nie musiał wyginać karku w górę żeby na niego potrzeć, bo jeszcze go sobie nadwyręży
– JeszCZe będziesz miał okazję spotkać duże smoki, większe ode mnie nawet. Mama ci mówiła, że masz bardzo dużą rodzinę? Musisz jeszcze poznać Aza, Kwariego, Arazru, Nilai i Ariesme na pewno cię polubią
Powiedział do młodego chociaż to były słowa wymyślone na szybko, trochę od niechcenia ale na szczęście udało mu się to powiedzieć normalnym tonem głosu, żeby się nie zdradzić. Zupełnie nowa i obca dla nieco sytuacja. Poczochrał jeszce delikatnie łapą małego smoka, przypominając sobie jak to jeszcze niedawno jego dzieci były takie małe. Spojrzał na Zorzę i zapytał się jej
– Złożyłaś tylko jedno jajo?
Było to pytanie podyktowane czystą ciekawością a nie na zasadzie "Zorzu dawaj więcej wnucząt". Patrząc jednak po tym ile jaj złożyła Urzara jest szansa, że jednak trochę ich będzie. Może trzy?

[Światłość Wspomnień]

Gdyby nie to że jest już trochę starsza i wypadałoby robić jakieś pozory mądrości i godności, prawdopodobnie w tym momencie ciućkałaby i robiła ciche "awww" patrząc się na swojego wnuczka. Kiedy mały podszedł do niej po to by ją sprawdzić, uśmiechnęła się jak to zwykle ma w zwyczaju
–Witaj Agnar. Miło mi cię poznać. -powiedziała. I zanim nie uciekł, pochyliła pysk i go liznęła! Tego nikt jej nie zabroni w żadnym bądź razie. Spoglądała się później na Tweeda oraz na małego urwipołcia. Mimika Innego trochę ją bawiła, bo wiedziała że ma swoje małe problemy, ale z drugiej strony jak można być złym na pisklę, prawda?
–Oj tak, i kto wie, może i oni też kiedyś sprawią kolegów do zabawy -zamruczała pod nosem. Wtedy też Tweed zadał pytanie i zerknęła na Zorzę. Była równie ciekawa, ale z drugiej strony jak odpowie że "tak" to co to szkodzi. Zawsze lepiej mieć jedno a zdrowe pisklę, czyż nie?

[Zgubna Słodycz]

Zorza obserwowała, jak zwykle zresztą, jak jej syn podchodzi i bada dokładnie dziadków. Smoczyca sama podeszła wraz z potomkiem do smoków i usiadła blisko, tak, aby mieli siebie na wyciągnięcie łapy. Obserwowała tatę, który wyraźnie się odsunął.
– Agnar, jak dziadek nie chce, to nie podchodź. Zawsze się możesz przytulić do mnie. – Powiedziała cicho do syna, licząc, że zrozumie. Nie powinien dotykać smoków, jeśli tego nie chcą. Młody trochę podrósł, więc może nawet się posłucha. Może.
Sam temat jaja był dość...nieprzyjemny. Zorza zachowała neutralny wyraz pyska, ale w środku ją delikatnie ukłuło. Wierzyła w dobre intencje rodziców, ale jednak bardzo ją martwiło potencjalne rodzeństwo Agnara.
– Są jeszcze dwa, ale nie wiem...co z nimi. – Odpowiedziała szybciutko i wbiła wzrok w smoka. Jeśli za bardzo wystartuje do dziadka, to może być pewien, że mamina maddara go zaraz od smoka odsunie.

[Agnar]

Trochę się zmartwił że dziadek się od niego odsunął ale mimo wszystko posłuchał się mamy i zostawił go w spokoju. Nie przyszedł jednak się przytulić do mamy lecz ze zmartwioną miną podszedł do babci i wtulił się w jej łapkę. Chciał sprawdzić kto będzie bardziej ciepły. Mimo iż mama nadal była na przodzie jeśli chodzi o tulenie to jednak babcia siedziała jej na ogonie. Poczuł się bezpiecznie przy rodzicach mamy ale i miał dużo pytań które go trapiły.
-Czemu dziadek nie chcę się tulić?
spytał babcie z nadzieją że jeśli jest z nim dłużej niż mama to będzie znała odpowiedź na to pytanie.
-Czy da się go naprawić?
zapytał z nadzieją że będzie mógł sprawdzić jak to jest tulić się do dziadka. Był zmarźlakiem więc chciał znaleźć najlepsze źródło ciepła. Jak na razie przytulasy mamy były w czołówce na równi z tatą.

[Horyzont Świata]

Czy pytanie o jaja było nie na miejscu? Sądząc po rekacji Zorzy to tak, jednak kompletnie tego nie przemyślał i trochę się speszył. W sumie czy miał prawo aby go to obchodziło? Czekaj, wróć – to brzmiało bez sensu. Mniejsza z tym bo to co przed chwilą powiedział Agnar było... urocze? Cóż, nic dziwnego, że młody tego nie rozumiał
– Wiesz co Agnar... może kiedyś się do mnie przytulisz ale póki co to trochę skomplikowane
To właściwie co teraz? Czy powinni się rozejść? Uh... Tweed do dzisiaj nie wiedział co należy robić w grupie kiedy nie wie się o czym mówić. No ale może samice jakoś podtrzymają rozmowę?

[Maros]

// Inny czas

Szybowała nad terenami wspólnymi, gdy z nieba zaczął prószyć śnieg. Warunki do lotu stały się niezbyt przyjemne, tak więc od razu zaczęła wypatrywać miejsca nadającego się do lądowania. Przy okazji rozejrzała się za Ennoratch, tego jednak nigdzie nie wypatrzyła. Z każdym kolejnym dniem spędzonym z nią, stawał się coraz bardziej pewny siebie, co za tym idzie oddalał się coraz bardziej. Zapewne nie było w tym nic złego, przecież nie siedział by wiecznie obok jej zadu przyglądając się każdemu z kimś się zadawała.
W końcu udało jej się wypatrzeć wystarczająco dużą lukę między koronami drzew. Obniżyła lot i ostrożnie przeleciała przez nią.
Tu jeszcze jej nie było, a zwiedziła już całkiem sporo na wspólnych. Rozejrzała się na około, licząc, że w którymś z cieni dojrzy znajome białe ślepka.