Cicha Jaskinia

[Nieustająca Zamieć]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

//Hyc. Odniesienie do tego: https://smoki-wolnych-stad.pl/viewt ... 813#393813 A ten temat, bo prawidłowy zajęty.
  Po chwili, pojawiła się ta szara Uzdrowicielka Wody z którą nie miała problemów. Jak to dobrze, że zawsze była to ona! Wpierw została wybudzona, a potem zagadana, najpewniej chcąc odciągnąć myśli samicy. Hmmm... w sumie nie była pewna jak to postrzegać. Masochizm? Zwykła walka? Bardzo ważne starcie? potyczka treningowa? To było akurat ważne do właściwej odpowiedzi! Może więc trening? Wszak nie była na to gotowa.
   – To zależy, ale obecnie to... jakoś mnie to nie rusza? W sensie, walka jak walka, ale przeciwnik walczy jak ty... czy tam jest tobą. Jak w ogóle na to patrzeć? Jako sobowtór, ja, czy ktoś obcy? – spytała się z wyczuwalną nutą poważnych rozważań i prawdziwego pytania.
  Zaczęła rzuć roślinę, słuchając dalszego ciągu wywodu. Ciekawego wywodu! To istnieją dwa identyczne smoki?! Czy to znaczy, że gdzieś na świecie jest taka druga Neira?! Ale w sumie, mowa tylko o wyglądzie, czy charakter też się łapie? I jak z myśleniem? Potrafią wpaść na to samo? Wypluła zioło.
   – Oooooo, serio?! Byłyście tak prawdziwie identyczne?! I jak rozumiem to tylko wyglądała? Reszta była już inna? Czy to znaczy, że gdzieś na świecie może więc istnieć taka druga ja? – zalała smoczycę pytaniami, nie kryjąc entuzjazmu i zaciekawienia...
   – Chwila! Nie ma jej tu? Co się z nią stało?! Została? Poszła gdzie indziej? – dopytała jeszcze, próbując sobie przypomnieć poszczególnych członków Wody. Z pewnością by zapamiętała dwa identyczne pyski...

[Bogini Piękna]

Na zewnątrz hulał mróz i wiatr, więc logicznym byłoby pozostanie w ciepłym legowisku, prawda? Otóż tak, lecz Mango naprawdę miał ochotę gdzieś wyjść. Odkąd się obudził wprost rozpierała go energia i już umyślał sobie, że przeleci się na tereny wspólne. Co z tego, że jego kompani woleli grzać zadki w futrach? Mógł się tam wybrać sam! Tylko nie drogą powietrzną, bo jednak nie chciał rozbić pyska na samym początku podróży. Zamiast tego zwyczajnie się przejdzie. Jak trudne może być chodzenie w śniegu?
Trudne. Może być bardzo trudne. Zwłaszcza, gdy robiło się zimniej z każdą chwilą. Na początku było całkiem znośnie i owocek maszerował skocznym krokiem, nucąc pod nosem wymyśloną melodyjkę. Nie przejmował się zbytnio wiatrem czy chłodem, bo choć obie te rzeczy były uciążliwe to wciąż dawał radę je sprawnie ignorować. Dopiero kiedy wchodził na tereny wspólne zaczął odczuwać konsekwencje tej decyzji i momentalnie przystąpił do szukania schronienia przed gryzącą mu łuski naturą.
W ten oto sposób znalazł się w Cichej Jaskini wśród Czarnych Wzgórz.
-Zachciało mi się na spacery i teraz mam. Lodowe łuski – pomarudził do siebie, otrzepując się ze śniegu i szronu, po czym od razu wyczarował spory przyjemnie pomarańczowy ognik, który rozświetlił wnętrze i zaczął je również ogrzewać przyjemnymi falami ciepła.
Z westchnieniem ułożył się na boku, zastanawiając się czy ktoś może do niego nie dołączy. Na wspólnych zawsze wpadał na smoki, choć w taką pogodę to kto inny oprócz Mango gdziekolwiek by wychodził?

[Legenda Samotnika]

Już od czasów, gdy w środku nocy z nieba spadł fioletowołuski młodzik, lądując mało zręcznie w czarnym mrocznym lesie, utworzyło się u niego mimowolne skojarzenie tych terenów z własnymi. Nie miały co prawda absolutnie nic wspólnego, a jednak była to pierwsza lokacja na Wolnych Stadach, jaką poznał Delavir. Tak też te tereny znał najlepiej, a czasem mu się zdarzało nawet chodzić na "patrole". Od kiedy jednak wyruszył ponownie w świat, zrozumiał, jak bardzo to ponure, rzadko odwiedzane i tak niepasujące do jego natury miejsce był bliskie jego sercu. Spędził tu w końcu większość życia.
Powrócił ledwo parę dni wcześniej, ale czuł ogromną ulgę, że jest na znajomym terytorium. Tak też z braku rzeczy do roboty postanowił powspominać naiwne młodzieńcze czasy. Tak oto wyruszył na samozwańczy patrol, delektując się ciszą wśród czarnych, wykrzywiających się strasznie drzew. Któż by przypuszczał, że gadzie ciało z zamiłowaniem do wysokich temperatur tak szybko się ochłodzi? Z pewnością nie Delavir, pogrążony z zamyśle. Gdy dotarło do niego, że marznie, czyli dość szybko, przez chwilę chciał zawrócić. Jednak już rozpoczął patrol, szkoda by było zawracać... Więc ruszył dalej, słuchając się swojej głupoty. Miał szczęście, że w jego żyłach płynęła krew grzywiastych wężowych i wytrzymałych olbrzymich, bo inaczej dawno zamieniłby się w sopel lodu. W połowie patrolowania w końcu dał sobie spokój i skręcił do najbliżej kryjówki. Los sprawił, iż była to właśnie Cicha Jaskinia.
Już przy wejściu smok zauważył nienaturalne światło, bijące z zewnątrz. Kolorem przypominało ogień, więc może ktoś również postanowił się tu zatrzymać i ogrzać? Może więc nie będzie mieć nic przeciwko, jeżeli dołączy do niego zmarznięty bard... Taką przynajmniej nadzieję miał Delavir, wchodząc do jaskini.
Gdy pierwsza fala ciepła napotkała ciało fioletowołuskiego, ten aż przymknął oczy z zadowolenia. Tak, chłód to zdecydowanie nie był jego żywioł. Smok strzepnął niedbale śnieg z nieczesanej dawno grzywy i wszedł głębiej.
Wzrok szkarłatnych ślepi szybko padł na znajomą owocową sylwetkę, a smok uśmiechnął się ze zmęczeniem, ale radośnie.
– Mango! Piękny i kolorowy jak zwykle. Nawet nie wiesz, jak miło mi cię widzieć. Ciepłe kolory są pociechą w taką białą pogodę. – zagadał przyjaźnie. Nie brakowało mu zmęczenia w głosie, ale ono chyba już nie zniknie po tym, przez co Delavir przeszedł. Nie myślał teraz jednak o negatywach. Chciał zwyczajnie porozmawiać z dobrym przyjacielem.
– Jak się u ciebie sprawy mają, owocku? Dalej popularny i głośny jak papuga? – zażartował ze śmiechem, siadając pod ścianą naprzeciwko towarzysza. Dość ciasno przycisnął skrzydła i ogon, odruchowo starając się rozgrzać, ale dzięki ciepłemu ognikowi powinien wkrótce odzyskać komfortową temperaturę.

[Bogini Piękna]

Owszem ktoś dołączył i to ktoś kogo Mango dawno nie widział. Gdy owocek z półprzymkniętymi ślepiami wygrzewał się w blasku płomyczka, do groty wślizgnął się jego dobry przyjaciel, którego powitanie sprawiło, że Łupieżca rozświetlił się radosnym uśmiechem i prędko przesunął ślepia na fioletowego samca.
Pacnąwszy ogonem z ekscytacji, zlustrował Delavira od łba do ogona i momentalnie stwierdził, iż wygląda na zmęczonego. Może i by go to zmartwiło, gdyby nie fakt, że na zewnątrz hulał mróz i śnieg, więc aktualny stan samotnika był dość zrozumiały. Zwłaszcza, jeśli wciąż nie dołączył do żadnego stada i mieszkał głównie na terenach wspólnych.
-Ah wspaniały Delavirze, kiedy ja cię ostatnio widziałem? Tyle księżyców bez wieści, czyżbyś próbował się przede mną ukryć w którymś ze stad? – zapytał w żartobliwie dramatycznym tonie, kładąc wierzch łapy na czole i wzdychając ciężko. Gra aktorska nie trwała długo, bo już chwilę później z pyska Ziemistego wyrwał się rozbawiony chichot.
Ognik zabłysnął kilka razy w rytmie śmiechu owocka. Ziemisty wojownik podniósł się z kamiennego podłoże i dotruchtał do boku samotnika. Następnie bez ostrzeżenie runął na niego, praktycznie kładąc się na jego grzbiecie, ignorując kompletnie koncept przestrzeni osobistej.
-Oczywiście, że tak. Tak samo piękny, wygadany i wypatrywany przez smoki jak zwykle. Choć od paru księżyców chodzi mi po głowie pewna smoczyca, której spojrzenie mnie nieco bardziej interesuje od innych – zagadnął, układając się wygodniej i zerkając na Delavira z błyskiem w oku.

[Legenda Samotnika]

Ach, stary przyjaciel! W półmroku nawet w oświetleniu ognika nie było tak dobrze widać soczystych kolorów smoka, lecz mimo to Delavir nie wątpił, że jego przyjaciel ani trochę nie stracił na wyglądzie. Został powitany jako "wspaniały", coś nowego, ale zrobiło się cieplej na duszy. Wcielenie się w dobrze znaną rolę barda, pragnącego uwagi i podziwu było w jakimś sensie pocieszające.
– Oh cudowny Mango! Jakżebym śmiał usiłować uchować się przed twym spojrzeniem? Jest ono przecie zaszczytem, bowiem twa uwaga zwrócona na marnego smoka jest niemal jak zesłanie błogosławieństwa przez bogów! – wzdychał teatralnie, kontynuując grę owocołuskiego. Przyłożył nawet łapę do czoła i przymknął ślepia, unosząc pysk. Zamilczał na chwilę, po czym uniósł jedną powiekę, zerkając na chichoczącego Łupieżcę. Odetchnął z uśmiechem i położył łapę z powrotem na ziemię, zmieniając ton na normalny. – Postanowiłem się wybrać poza Wolne Stada, jak mi kiedyś radziłeś. To była spontaniczna decyzja... W środku nocy właściwie. Nikomu nie powiedziałem, śpieszyłem się, żeby nie zmienić zdania. Hah... wybacz, że nie uprzedziłem. – mruknął z uśmiechem.
Śledził wzrokiem jak Mango wstaje i z lekkim zdziwieniem mruknął, gdy ten bez wahania się na niego zawalił. Tak było zdecydowanie cieplej, ale ku zaskoczeniu samotnika nie tylko tam, gdzie stykały się ich ciała. Dziwnie pocieplało mu także w piersi i na pysku. Potrząsnął lekko głową, odpychając dziwne myśli. Odwrócił głowę na tyle, by dalej było mu wygodnie, ale też żeby móc widzieć pysk Owocka. Zaśmiał się dziwnie nerwowo na odpowiedź smoka i zignorował niewyjaśnione rozczarowanie, które pojawiło się na wspomnienie o niejakiej smoczycy. Odchrząknął lekko i kontynuował temat, skupiając się jedynie na rozmowie, a nie na dziwnych emocjach.
– Ooh... Smoczyca? I kimże jest ta szczęściara? Jak udało jej się przykuć uwagę najładniejszego samca z Ziemi? Jeśli nie z całych Wolnych Stad! – dodał z uśmiechem. Słuchał uważnie odpowiedzi, bo nie wiedzieć czemu bardzo interesował go sposób, w jaki ta póki co bezimienna smoczyca zawładnęła myślami Łupieżcy.

[Bogini Piękna]

Ah jak dobrze było znów spędzić trochę czasu z Delavirem. Ich charaktery mieszały się idealnie, pasując do siebie jakby zostali do tego stworzeni. Dla takiego spotkania nawet wyjście na mróz nie brzmiało jak zły pomysł.
W oczach Mango samotnik był właśnie bardem pragnącym uwagi w podobny sposób do niego i pokazujący się światu, jakby życie było zebraniem, na którym wszyscy cię oglądali. Przykuwał uwagę, przyciągał wzrok, otwierał serca. Nie znał jego smutków czy rozterek. Nie myślał także, aby ich szukać. Pragnął, aby te spotkania pozostawały pozytywne, nawet jeśli obu ich dotknie ich nieszczęście.
-Hmm masz to wybaczone. Następnym razem prześlij chociaż krótki sygnał, że zamierzasz zniknąć na dłużej. Wolałbym się nie zastanawiać czy jeszcze kiedyś uda nam się spotkać. – powiedział melodyjnym głosem. -Wyprawa poza Wolne Stada mówisz? Czyżbyś szukał więcej przygód do swych historii? Czy znalazłeś coś czym chciałbyś się ze mną podzielić? – zapytał zaintrygowany i nieświadomy burzy emocji jakie nawiedzały teraz fioletowołuskiego.
Nim jednak ten odpowie to Mango będzie musiał się nieco wypowiedzieć na temat jego uczuć do Ważki. Dopiero otrzymawszy pytania od samotnika, owocek uświadomił sobie, że zwierza się smokowi, którego też po części nimi darzył. Minęło sporo czasu i długo o tym nie myślał, ale... Wciąż z nim były. Nie tak mocne, jak kiedyś, choć tego można się było spodziewać. Jednak Łupieżca nie należał do nieśmiałych i nie zamierzał się wycofać z tego, co sam zaczął.
-Potrafisz mi cudnie słodzik Delavirze dziękuje. Imię jej to Wątpliwości Ważek. Jest jedną z uzdrowicielek w naszym stadzie i oglądała się za mną już od dłuższego czasu. Wcześniej nie zwracałem na to tak wiele uwagi, bo którzy nie zerka na me barwne łuski, ale z biegiem czasu i mój wzrok wędrował w jej kierunku... I coś mnie do niej przyciągnęło. – wytłumaczył najlepiej jak potrafił. Skojarzyło mu się to odpowiedzią, jaką dał samej smoczycy, kiedy ta zapytała o tą samą rzecz.

[Legenda Samotnika]

Gdyby Delavir czytał w myślach, zgodziłby się z Mango. Spotkania z nim były niemal jak oderwanie się od rzeczywistości i po prostu cieszenie się tym, co się ma. Dlatego też tak je cenił – Owocek był naprawdę dobry w odciąganiu uwagi samotnika od poważnych czy niezbyt przyjemnych spraw.
Zachichotał cicho na oficjalne udzielenie przebaczenia i skupił się na kolejnych słowach smoka.
– Oczywiście. Zostanie ci dostarczony list z dokładnym celem podróży oraz prognozowany czas powrotu wraz z mapą i dokładną moją lokalizacją, żebyś nie musiał się już martwić. – kiwnął głową poważnie i nie utrzymał śmieszku pod koniec. – A tak nieco na poważniej, raczej się już nigdzie nie wybieram. Nazwiedzałem się, a teraz zamierzam nieco ustabilizować swoje życie. Mam ku temu powody. – uśmiechnął się tajemniczo. Niee, póki co nie chciał zdradzać o co chodzi. Chociaż... zmienił zdanie, gdy został zapytany o efekty, jakie dała ta podróż. Przysunął bliżej skórzaną torbę, którą wszędzie ze sobą nosił i lekko uchylił wieko, ukazując wnętrze. W środku pośród siana, puchu i piór leżało jajo w kolorach dnia i nocy. – Jak widzisz, nie wróciłem sam. – uśmiechnął się ciepło, patrząc na niewyklute dziecko.
Im dłużej Mango niemal na nim leżał, tym spokojniejszy stawał się fioletowołuski. Ostatecznie uznał, że nagły napływ emocji był skutkiem tego, że kiedyś darzył Owocka czymś więcej, niż przyjaźnią. Nagłe zbliżenie musiało przywołać te uczucia, lecz gdy tak sobie o tym myślał, coraz bardziej dochodził do wniosku, że już mu to minęło. Jednak... trudno nie reagować w taki a nie inny sposób, gdy twoja pierwsza (świadoma) miłość nagle się na ciebie zawali. Nie był już jednak niedojrzałym młodzikiem. Właściwie to niedługo będzie ojcem i niedawno stracił... Potrząsnął głową, pozbywając się tej myśli. Nie teraz, nie z Mango. Powrócił do słuchania o wybrance jaskrawołuskiego, wobec której początkowa zazdrość powoli zamieniała się w coś w rodzaju ulgi. Cieszył się, że jego przyjaciel kogoś sobie znalazł i ten ktoś zdawał się nie być wobec Owocka obojętny. Chociaż chwila, mowa tu o Mango, jak niby można być wobec niego obojętnym? Głupia myśl.
– Mmm, powiało romantycznością. Wątpliwości Ważek? Ciekawe imię. Lubię imiona, które można rozumieć na różne sposoby. No i Uzdrowicielka, podziwiam każdego w tym zawodzie. Już mi się podoba, dobry masz gust, Owocku! Życzę wam szczęścia. – wyszczerzył się i zauważył, że czuł się niemal, jakby powrócił do dawnych księżyców, kiedy beztrosko zaczepiał losowe smoki i gawędził z nimi o wszystkim i o niczym. Ta energia... okazuje się, że jeszcze w nim została. A może powróciła dzięki Łupieżcy?

[Bogini Piękna]

Mango z ciepłym uśmiechem wysłuchał odpowiedzi Delavira, na którą też się cicho zaśmiał. Otrzymanie listu byłoby nieco niezręczne z racji, że nie potrafi czytać, ale uznał, że będzie tego komentować i jedynie kiwnął głową z powagą, akceptując taki układ. W końcu chciał wiedzieć, kiedy samotnik gdzieś zniknie i przyjąłby każdą formę wieści jaką ten mu zaoferuje. Choć z tego co słyszy nie musiał się o to więcej martwić.
Zaintrygowany poruszył uszami i w milczeniu wyczekiwał na wyjaśnienie, które przyszło w formie jaja w torbie. Mango westchnął zaskoczony i aż przybliżył łeb do delikatnego pakunku. Szczerze nie spodziewał się, że jego przyjaciel zostanie rodzicem!
Owocek oczywiście nawet nie pomyślał o matce jaja. Nie miał konceptu jak ma wyglądać "normalna" smocza rodzina i sam bardzo nie lubił, gdy ktoś określał jego własną sytuacje z dwoma mamami jako coś dziwnego. Mirri miała trzech ojców i dodatkowo jego jako matkę. Ważkę wychował jedynie Błysk, więc kto powiedział, że samotny samiec nie może być jedynym rodzicem?
-Gratulacje i tobie drogi Delavirze! Zostaniesz mamą! Znaczy się ee tatą – zawahał się, przypominając sobie, że większość samców woli to określenie, które jemu samemu się wyjątkowo nie podoba -Sam mam trójkę dzieci. Co prawda nie z mojej krwi, ale tak samo moje jak każde inne. Pozbierałem je z terenów Ziemi, kiedy się dowiedziałem, że nie mają innych opiekunów. Awokado, Purchawka i Skarabeusz. Są już o wiele starsi od tego twojego, ale może kiedyś uda im się poznać – powiedział pogodnie, przyglądając się pięknym kolorom na skorupie jaja. -Oh i tak też bardzo cenię zdolności uzdrowicielskie Ważki, choć zaczynam sądzić, że nie podoba jej się to jak często i mocno obrywam w czasie walk, ale cóż zrobić? Taka dola wojowników – powiedział żartobliwie, odrywając wzrok od torby na pysk przyjaciela. -Czy za pojawieniem się dziecka kryje się jakaś historia? – zapytał melodyjnym głosem.

[Grad Skał]

Czy był młodzikiem słabym? Cóż... w oczach stada na pewno tak. Porwany płaczek który na domiar złego zemdlał na własnej ceremonii. Był to zaledwie czubek góry lodowej. Starał się poradzić sobie ze strachem, niepokojem, wspomnieniami. Musiał też odrzucić swoje marzenia by być jak legenda Cienia która jak się okazało – spała już od bardzo długiego czasu.
Koszmary noce pojawiały się rzadziej, najczęściej wtedy kiedy się ich nie spodziewał. Wiele umiejętności poznał sam, polował już nawet – ale nadal czuł na sobie pobłażliwe spojrzenia. Nienawidził ich, nienawidził też samego siebie.
Tyle emocji powodowało iż miał ochotę wybuchnąć.
Wszedł na tereny wspólnego mając już dwanaście księżyców. Nie wiedział czy kompan ojca nadal go śledził, ale jeśli tak – to tylko pogłębiało frustrację młodzika.
Zaszył się w Cichej Jaskini w której zaczął rysować po ścianach. Nadal miał barwniki otrzymane od Veir. Mazał więc rysując głównie odcięte kończyny i wielkie ślepia o szeroko rozwartych źrenicach. Po środku jaskini paliło się ognisko które sam przygotował by widzieć ściany. Z pyska wystawała mu fajka Ha'ary.

[Maros]

Jak tu trafiła? Podobnie, jak w większość miejsc w jakie zapuściła się na terenach wspólnych – zupełnym przypadkiem. Tym razem powodem było również piekące słońce, szczególnie doskwierające futrzakom oraz takim jak ona. Mimo, że futro pokrywało ledwie połowę powierzchni jej ciała, nadal potrafiło utrzymywać ciepłotę ciała, prowadząc do przegrzania.
Wlazła do jaskini, licząc na chłód jaki oferowały skalne ściany oraz ciszę. Jak się okazało, nie była tu samo, czego dowodem było niewielkie, palące się ognisko oraz młodzik. Nie znała jego imienia, jednak widziała go już gdy poszła wyleczyć kalectwa. Przystanęła w wejściu i jedynie przyglądała się temu co robi, zastanawiając się, czy zwyczajnie nie odejść.

[Grad Skał]

Mazał sobie dając się zająć jak jakiś pisklak...
Jaki z niego łowca był skoro na to pozwolił? Odwrócił się by sięgnąć po białą papkę i wtedy ją ujrzał. Po jej futrze i łuskach tańczyły cienie od ogniska nadając jeszcze większego wrażenia. Widział pod jej skórą mięśnie, dużo mięśni. Samica wydawała się upiornie silna, taka która jednym kłapnięciem pyska by go rozgryzła na pół. Cofnął się z początku instynktownie pod ścianę, fajka wypadła mu z pyska na ziemię.
Nie, nie, nie – miał się już nie bać.
Zacisnął zęby i zjeżyłby sierść gdyby tylko takową miał. Kryształów raczej jeżyć się nie dało. Zmarszczył więc łuski na grzbiecie nosa.
– Jeśli chcesz mnie zabić to chociaż zacznij od szyi.
warknął i wziął fajkę z ziemi. Zaczął ją otrzepywać lekko drżącymi łapami. Oczywiście, że się obawiał ale wolał szybką śmierć niż... przełknął ślinę starając się odgonić natarczywe wspomnienia.

[Maros]

Nie chciała go wystraszyć, ani przeszkadzać w tym co obecnie robił, dlatego też nie odezwała się zaraz po zjawieniu w wejściu. Widząc jednak pierwszą jego reakcje, zwątpiła, że się to udało. Czemu się jej bał, przecież nie okazywała w żaden sposób agresji. Postawę miała raczej rozluźnioną, pysk pozbawiony jakiegokolwiek grymasu.
– Dlaczego miała bym Cię zabijać?– spytała spokojnym tonem, nie za głośnym. Przysiadła na zadzie, chcąc dać mu znak, że nie ma złych zamiarów.
– Niczym mi nie zawiniłeś, a i nawet się nie znamy, więc nie mam powodów, aby nawet krzywo na ciebie spojrzeć.– dodała na koniec, tak dla wyjaśnienia i może uspokojenia młodzika?

[Grad Skał]

– Dlaczego?
uniósł brew i spojrzał na nią z niedowierzaniem i pobłażliwością. Wyszczerzył zęby w wymuszonym uśmiechu i pokręcił łbem. Nigdy mu nie odpowiedzieli czemu więc czemu i ona miałaby to zrobić.
– Bo jesteś głodna skąd mam wiedzieć.
warknął w końcu zirytowany, że traktowała go jak głupka. Z reszta i jej postawa. Rozluźniła się i siadła, zagrodziła wyjście. Zwęził powieki i wypuścił dym z nosa.
– Smok nie musi znać drugiego by go zabić. Myślałem, że dorosłe smoki to wiedzą.
rzucił lodowato. Aohę nie było niestety łatwo podejść. Jeśli więc Kwintesencja chciała mogła opuścić grotę i zostawić małego furiata samego.

[Maros]

Gdyby tylko smoki mogły unieść brwi w geście zdziwienia, właśnie by to zrobiła.
– Wydaje mi się, że w twoim wyobrażeniu, wykreowałeś sobie ze mnie takiego bezlitosnego potwora.– Tu zamilkła na moment przyglądając się nieznajomemu. Nieco bolesnym było, że tak właśnie ją postrzegał, ale nie znała też przyczyn jakie to spowodowały. Ktoś mu coś nagadał?
– Nie jestem taka. To, że jestem większa i pokryta bliznami po wielu pojedynkach, nie czyni ze mnie twojego wyobrażenia- wstała i jeśli nie została zatrzymana, oddaliła się, by nie przeszkadzać Plagijczykowi.

//zt jeśli nie zostanie zatrzymana

[Zgubna Słodycz]

Zorza wiedziała, że musiała sobie ułożyć parę spraw w głowie. To co powiedziała jej Sasanka, to co wydarzyło się w Lesie. Arena. Strażnik. Ceremonia. To wszystko huczało w niej, aż przyszła na rozmowę, z...nim. Z Jaahem. Z Szarą Rzeczywistością. Musnęła jego umysł łagodnie, gdy zanurzyła się w jaskini. Chciała tę odrobinę dyskrecji zachować, ostatni raz skryć się przed światem. Z jednej strony lękała się tego spotkania. Z drugiej strony, jeśli będzie wiecznie uciekać, to żadne nie będzie w stanie ruszyć dalej. Bała się go, bo jeśli Sasanka nie kłamała, to on był niebezpieczny. Mógł zrobić co chciał. On. Ten, który ją ocalił. Samica usiadła w cieniu skał i zamknęła ślepia. Cokolwiek miało się dziać, niech Uessas ma nad nią swoją opatrzność.

[Szara Rzeczywistość]

Nic nie zapowiadało, aby w ciągu następujących po sobie kolejno nudnych dni, coś nagle przyniosło straszną odmianę, a na pewno nic nie zapowiadało wydarzeń, które się staną.
Jaah zwyczajowo przebywał w grocie, starał się nie ruszać zbyt często skoro miał problemy z chodzeniem. Skoro został jednak wezwany to przybył. Mając w pamięci jej ostatnie słowa, że miał na nią czekać... cóż, był szczęśliwy, że wreszcie się odezwała.
Przybył tak szybko jak mógł.
Wszedł do groty dość powoli dosłownie kicając na tej swojej jednej łapie. Nadal brakowało mu wprawy w chodzeniu bez tej drugiej przedniej łapy, ale powoli się uczył... Niemniej liczył, ze niedługo zmieni swój los i pozostanie przy bólu tylnej, ale finalnie wszystkie łapy będą na miejscu.
– Już myślałem, że coś się stało... długo się nie odzywałaś, martwiłem się.
Fakt faktem nie brzmiał na jakoś bardzo zmartwionego, ale same wypowiedziane słowa świadczyły o tym, że coś jednak czuł. Może też podświadomie zdawał sobie sprawę, że to nie będzie przyjemna pogawędka skoro tyle czasu musiał czekać.
Chciał się zbliżyć, ale przezornie stanął pół ogona przed nią.

[Zgubna Słodycz]

Przybył. On, Jaah, Szara Rzeczywistość. Przestąpiła z łapy na łapę, gdy otworzyła ślepia. Pamiętała jak się czuła w grocie i pamiętała, jak rozmawiali o...wszystkim. Samica uśmiechnęła się lekko na jego widok, ale nie poczyniła kroku.
– Ach... miałam rozmowę z Prorokiem, Morą. Długo by mówić... – Westchnęła cicho na wspomnienie tego co się ostatnio działo. Za dużo tego było, jak na jej nerwy nawet. – Chciałam Ci podziękować za pomoc...wtedy. – Powiedziała jeszcze ciszej. To był drażliwy temat. – Mam nadzieję, że zebrane agaty się przydadzą. Wiem, że Popiół tez ma ich dla Ciebie trochę. Jak się czujesz? – Podniosła na niego spojrzenie. Przesunęła je po szarym pysku. Zawsze jej się podobał, ale kiedy przychodziła, o ironio, rzeczywistość, to wiedziała, że w jego własnym ultimatum tylko jedna opcja może mieć miejsce.

[Szara Rzeczywistość]

Brzmiało to... neutralnie? Może mu się wydawało, ale przyjął to za dobrą kartę.
Pokiwał łbem potwierdzająco rozumiejąc to w ten sposób, że zwyczajnie nie miała czasu dla niego, ale to nic ... w końcu przyszła, prawda? Teraz już źle nie będzie.
– Rozumiem, że ostatnimi czasy nie było ci łatwo i nie będę Ci prawił morałów na temat tego czego nie powinnaś robić. Czasami faktycznie jedynym dobrym wyjściem wydaje się... po prostu wszystko skończyć.
Zagaił i szczerze mówiąc gdyby był na jej miejscu to zrobiłby to za granicami stad, aby nikt mu nie przeszkadzał. Nie żeby miał teraz jakieś myśli samobójcze... nie w tej chwili znaczy. Ogółem to ktoś po jego przejściach mógł odnaleźć przyjemność w zadawaniu samemu sobie bólu, albo wręcz szukaniu śmierci. Cieszył się, że metnalna wiadomość pożegnalna okazała się być może sposobem na uratowanie jej.
– Mam tylko nadzieję, że już jest lepiej i zrozumiałaś... że problemy można rozwiązać niekoniecznie samą siebie trując.
Na wiadomość o kamieniach machnął łapą.
– Z pewnością przydadzą się. Kiedy tylko odzyskam łapę, zacznę szukać kamieni i oddam wam je... i to bez dyskusji, ma się rozumieć.
Uzdrowiciel nie lubił mieć długi, poza tym wcale nie wymagał od nich pomocy, a chcieli pomóc. W nagrodę przynajmniej niech nie będą stratni.
Uhh, jak się czuł? Jak kaleka...
– Bywało lepiej, ale liczę na to, że już... niedługo.
Dodał nieco z przekąsem powoli rozluźniając się ze stanu w którym przezornie nie chciał się zbliżyć do Żagwi.

[Zgubna Słodycz]

Samica spoglądała na niego podczas rozmowy. To co wtedy zrobiła było bardzo nagłe, nieprzemyślane i też głupie. Zorza wolała jednak sama to ocenić i rozgryźć ten problem. Przynajmniej bez otwartej krytyki, a Jaah umiał na jej granicy balansować.
– To wszystko mnie przytłoczyło i dlatego też przestanę być przywódczynią, niedługo. – Wyznała swoje plany na przyszłość. Trochę badała grunt, bo była ciekawa, co samiec jej odpowie na to. Kiedy wspomniał o kamieniach pokręciła lekko łbem. – Nie musisz mi oddawać. Mam dwójkę kompanów, więc pomogą mi zawsze, jeśli potrzebuję. – Wyznała. Rozmowa, jak rozmowa, ale samica nieco uważniej mu się przyglądała. Obiecała mu, że przyjdzie, więc przyszła. Jak jednak wcześniej się zaczepiali, tak tym razem powstrzymywała się przed dotykiem. Wciąż pamiętała Las przecież. Las, który był dla niej tak ważny. Nie, Mora była dla niej ważna. Drugi raz tego błędu nie powtórzy. Przeniosła spojrzenie na jego łapy, chwilowo pozwalając mu na zadanie pytań.

[Szara Rzeczywistość]

Cóż, na wieść o rzuceniu przywództwa mogła zobaczyć uśmiech na jego pysku i to nie szyderczy, ale ten przyjemny, jakby samiec widział pisklę, które pierwszy raz wybiega samodzielnie z legowiska.
– To dobrze, będziesz miała mniej zmartwień na łbie. I tak podziwiam to, że byłaś w stanie zarządzać całym stadem... Będziesz, hm. Wolna...
Nie wiedział jak inaczej to określić, ale tak właśnie czuł. Wielka odpowiedzialność i wielkie nerwy, które odpuszczasz i wtedy możesz już zrobić ze sobą co chcesz. To tak jak stać się starszym stada i wtedy już nikt finalnie nie wymaga od Ciebie niczego oprócz stanięcia w obronie stada.
– Ale chcę oddać. Nie lubię mieć długów u nikogo. Może nie oddam Ci konkretnie agatów, ale sam również dobrze sobie radzę... radziłem. Mam też kompana, nie poznałaś go co prawda... ale to chyba zbędne. Niemniej odzyskam kamienie dla was.
Dystans go nie rozpraszał, nawet częściowo mu nie przeszkadzał, ale zapadła chwilowa cisza, a ona przestała patrzeć na jego pysk.
– Coś... nie tak?
Odwrócenie wzroku mogło oznaczać wiele rzeczy... na przykład... zmęczenie.

[Zgubna Słodycz]

Zorza była zmęczona, ale dlatego, że bała się jego reakcji. Podniosła na niego ślepia i podeszła do niego o ten drobny krok. Miał ją na wyciągnięcie łapy. Była blisko, ale jednocześnie tak daleko.
– Po prostu, po tej sytuacji w jaskini padło dużo słów. To było...kochane co wtedy powiedziałeś, ale pamiętam Twoje ultimatum. Ty lub Mora. – Samica zadrżała z emocji. Miała mu to powiedzieć w pyszczek. Może i Sasanka jej nagadała, ale co miała zrobić, że jej się podobał. To tylko jej strona, tak? Z jednej strony, tak i może mogłaby to zignorować, ale miała też rozum. Głupiec pchał by się w jego łapy, po tym wszystkim.
Jej łapa się uniosła, a szpon musnął jego pierś. Delikatnie, aby go po prostu rozproszyć, jeśli wstrzymałby oddech. – Byłeś mi wielką opoką, ale rozumiesz, że nie mogę zostawić mojej partnerki... Nie po tym co się wydarzyło. Nie teraz, kiedy jest sama. – Samica wzięła głębszy wdech. Powiedziała. Uzyskał swoją odpowiedź, o którą ją poprosił. Spoglądała w jego ślepia dłuższą chwilę, aż powoli przerwała ich kontakt, aby nie wywierać na nim presji. Mogła mu opowiadać, jaki był cudowny i wspaniały, ale wiedziała...jak to denerwuje. Wolała milczeć, niż go ranić dodatkowymi słowami.