Wydrążony pień

[Pajęcza Lilia]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Kolejne ćwiczenie udane powodzeniem. Wiadomo tu nie chodzi, żeby Koral faktycznie chwyciła czy podrapała. Ma po prostu to dobrze zacząć, a końcowy efekt z pewnością się uda. Kiwnęła wojowniczce rozumiejąc co ma dalej zrobić. Przygotowała się do kolejnej akcji gdy tylko jej łapa została puszczona wolno.
Ustawiła łapy i ciało w pozycję bojową lustrując smoka wody. Pełna w gotowości, by zareagować na atak w jej stronę gdy tylko szczęka Kwintesencji Chaosu pomknęła w kierunku jej prawej łapy wężowa gwałtownie zerwała ją w górę. Moment, w jakim to zrobiła był raptem opóźniony by mogła zrobić podobną rzecz, jaką skrajna smoczycza zrobiła, czyli zamknąć jej pysk. Uniosła kończynę, by dłonią solidnie stuknąć o żuchwę oponentki skutecznie zatrzymując jej atak. W jej teorii powinno się udać skoro na własne oczy widziała jak czekała na odpowiednią chwilę i jej zamknęła pysk łapą, w którą celowała.

[Maros]

Łeb pomknął w kierunku celu, z lekko uchylonymi szczękami. W szybkości ruchu nie było wielkiej różnicy, w porównaniu do normalnej walki. Młoda poderwała atakowaną kończynę, w tak dobranym momencie, by ta uderzyła w jej dolną szczękę. Pozwoliła by ta pod wpływem uderzenia zamknęła się, z cichym zgrzytem zębów. Wycofała łeb, by ponownie przysiąść na zadku.
– To była by obrona siłowa, aby się powiodła musisz dobrze wybrać miejsce w które chcesz uderzyć i włożyć w to wystarczająco siły. Najlepiej uderzać mniej więcej w środek dolnej szczęki, jeśli uderzysz za blisko gardła nie zamkniesz rozwartych szczęk, zaś celując w ich koniec, możesz omyłkowo trafić łapą wprost do pyska drugiego smoka. – wyjaśniła, zastanowiła się moment, czy powinna wspomnieć coś jeszcze.
– Masz wiele czasu, by doszlifować swoje umiejętności. Wypróbować nie jedną rzecz, pamiętaj tylko o dokładności. Chyba pora wracać do obozu, idziesz? – wstała, jeśli młoda podążyła za nią powoli ruszył w kierunku terenów wody.

//Raport z A i O I

[Posępny Czerep]

Było to ponoć miejsce pisklęcych zabaw – Aank jednak nie wydawała się mieć w tej kwestii jakieś obiekcję. Ot, zwykła rodzinna troska, karmienie swego potomstwa. Czyż było coś piękniejszego?
Biegła wraz z Destrukcyjną, igrając z wieczornym powietrzem. Były północnymi – nie bały się mrozu. Białe kły starej smoczycy iskrzyły się jasno, jak śnieg, odcinając się od ciemniejącego nieba. Wołała za córą:
– Kto ostatni, ten nie zje kolacji! – I przyspieszała, nie dając jej już zbyt wielkich forów. Astralis nie była już małą, bezbronną kuleczką, o ile w ogóle kiedykolwiek można było tak o niej powiedzieć. Czerep lubiła myśleć, że jej młody potwór jest najzwyczajniej weteranem przeżycia, a jej perspektywa nie była dość szeroka, wiedza dość zasobna, by widzieć w niej pęczniejącego psychopatę. Może gdyby ktokolwiek powiedział jej jakie skutki niesie za sobą kanibalizm...
– To tu! Patrz jak ciekawie! Jak się postaram, to może nawet zmieścimy się razem. – Parsknęła, opierają ciężar piersi na przedniej łapie, którą oparła o Wydrążony Pień. Na razie jednak nie wchodziła do środka, pozwalając młodej ogrzać się ciepłem martwego drzewa.
Z juków wyjęła poćwiartowane fragmenty ciała Pioruna. Było tego sporo, dość dużo, by napełnić brzuchy, ale nie dość, by się przejeść . W blasku księżyca i cieniu drzewa – czerwone włókna mięsa wydawały się niemal smoliście czarne. Położyła całość przed Astralis, a sama wyjęła sobie parę owoców i drobne ptactwo, bo dopiero co została wykarmiona przez Vul.
Spoglądała ciekawsko na córkę.
– Jak chcesz mogę Ci powiedzieć jak było wyprawie, na której je zdobyłam. Ale to nie jest opowieść dla dzieci. – Zamruczała, świecąc na nią białą źrenicą opętańczo.


// 3/4 smoczego mięsa dla Astralis. Do 27.02 :3

[Oblubienica Mroku]

Astralis lubiła wieczorowe biegowe spacerki ze swoją matką, nadążała za nią coraz lepiej, chociaż wciąż dziwiła się jakim prawem biega szybciej od niej, nadal nie ma łapy! Gdy dobiegły do celu szybkim susem wpakowała się do środka martwego pnia, słuchając matki i patrząc co robi. Zauważyła że wyjmuje jej ulubioną przekąskę! Gdy położyła mięso przed nią szybko i agresywnie rzuciła się do jedzenia. Separując kolejne kawałki mięsa i szybko je pożerając jej pysk robił się coraz bardziej czerwony od krwi, a ona sama stawała się bardziej pochłonięta rządzą rozrywania kolejnych kawałków pożywienia. Usłyszała w międzyczasie propozycję opowieści. Złapała większy kęs i gryząc go spojrzała błyszczącym oczkiem z ogromnym zainteresowaniem na rodzicielkę:
-Ofofieśc do jedsonka? Bafdzo chemtnie! Opofiedz mi! – Rzekła do niej z pełnym pyskiem jedzenia licząc że jakimś cudem ją zrozumie.

[Posępny Czerep]

Zaśmiała się serdecznie, widząc jak młode z ochotą pałaszuje swoje mięsko. Cóż w tym było dziwnego, że zadowolona jest ze świeżej przekąski? Starsza wcisnęła pierś i głowę w otwór Pnia, zaś resztę cielska zostawiając poza nim, by blokowac wpływ zimnego powietrza i zarazem pozostawić im nieco miejsca w środku. Sama rozgryzła zębami nieco już wyschniętą ze starości brzoskwinie i pomyślała pokrętnie, że ma z nią aż zbyt wiele wspólnego. Parsknęła do siebie, po czym wróciła do spoglądania na swojego ślicznego, niewinnego aniołka, który ciekawy był jej bajdurzenia.
Rozsiadła się wygodniej, ozorem przerzucając pestkę między kłami, by następnie wypluć ją w śnieg, gdy pozbierała odpowiednie słowa:
– Ja, ciocia Mora, Uzdrowicielka Zaćmienie Słońca i moja ukochana przyjaciółka Orkan, na którą wolę mówić Sztorm, wybraliśmy się za barierę. – Tu się na moment zatrzymała, a bok szyi otarła o grubą korę, chcąc pozbyć się swędzenia, o ile nie był to tylko wyraz zamyślenia. – Bariera to, hm, nie ważne, bariera już nie istnieje. – Zaplątała się i wydęła policzki w niezadowoleniu. – Yrrh. Chodzi o to, że Wolne Stada mają swój teren. Tak jak Ogień, Ziemia i tak dalej, tak my, jako całość Wolnych smoków, chronieni byliśmy niegdyś przez Bogów, a teraz swoich ziem strzec musimy bardziej na własną rękę. Bo, koniec końców, liczyć możemy tylko na siebie! – Odsłoniła na moment zęby, ale zła była jedynie na siebie. Chciała opowiadać, a coś nie pozwalało jej się skupić. Czy to to niepokojące uczucie, gdy patrzyła na Astralis z apetytem pochłaniającą kogoś z jej bratwy? Skądżeee znowu.
– Można jednak opłacić błogosławieństwo u naszego proroka, Strażnika Gwiazd, tego uroczego wiecznego młodzieńca z złotą obrożą na szyi, co zawsze jest na ceremoniach. Wtedy możemy zebraną drużyną wybrać się hen, po za nasze tereny, gdzie spotkać można naprawdę wszystko – Zawołała, odzyskując wyraźnie entuzjazm. Przekręciła się nieco w bok, oczami strzelając gdzieś w przestrzał.
– Nooooo w każdym razie – miałyśmy znaleźć Iskrę, a znalazłyśmy osikane kawałki sztyletu, ukradliśmy pisklaka, niziołka i jego walącą się chatę, po czym zabiliśmy ojca tego bachora, bo wydawał się być beznadziejnym tatą. I jego właśnie jesz, tak, haha! – Dodała szybko, bezsensownie i ewidentnie mając wewnętrzny problem z usłyszeniem tego, co właśnie powiedziała. Nawet jej śmiech był sztywny i nerwowy. Doskonale...
Po tym uśmiechnęła się do swojej córki jakby nigdy nic, znów patrząc na nią jak oczarowana i przymykając oczy, jak szczęśliwy żbik.

[Agnar]

Wydrążonym pień był wspaniałym miejscem na prywatne spotkanie z partnerką, nikt tu nie chodzi i są też zakryci. Mam Mirri ważną rzecz do powiedzenia. Musiał jakoś dobrze ułożyć wszystkie informacje by się ie poplątała. Wyłożył pień swoją peleryną i wysłał partnerce mentalnie.
~ Mirri spotkajmy się mam ci coś do powiedzenia.
Wysłał wiadomość razem z lokalizacją.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Głuche uderzenie łap u bujną trawę i krótkie szurnięcie zaraz po tym, ogłosiło przybycie uzdrowicielki. Nie wiedziała dokładnie co partner chciał jej powiedzieć więc stawiała też trochę niepewnie kroki w stronę wydrążonego pnia. – Cześć Agnar! – przywitała się zaglądając do wnętrza. Było ładnie wyściełane futrzaną peleryną, choć wydawało się trochę ciasno. Chociaż, oni sami nie byli tak wielcy jak na przykład olbrzymie smoki, więc może jakoś się tam zmieszczą. W każdym razie nie obejdzie się bez mocnego przytulania. – O co chodzi? – zapytała, nie wchodząc jeszcze do środka.

[Agnar]

Agnar na widok Mirri zbliżającej się do pnia uśmiechnął się. A gdy podeszła bliżej polizał ją po pyszczku na powitanie. Nie wiedział w prawdzie jak zareaguje na nowinę więc tym ruchem nakreślił że nie jest to zła wiadomość.
– Hej, chciałem ci powiedzieć że sprawa tego że jesteśmy z jednej rodziny została rozwiązana więc pozostajemy tylko spokrewnieni przez krew. Mam nadzieję że to chociaż trochę unormuje nasz związek.
Agnar przeciągnął się i ułożył na boku. Miękka peleryna była idealnym posłaniem na takie wypady. Ale marzyło mu się coś jeszcze szczególnie że słońce mocno prażyło i przydało by się coś wypić.
– W skrócie ma... Zorza chyba mnie wydziedziczyła. Nie jestem już częścią jej rodziny. W prawdzie nie jestem tego do końca pewien ale tak to dała do zrozumienia. Dlatego chciałem swój pierwszy dzień jako sierota spędzić z moją ukochaną smoczycą.
Powiedział z uśmiechem. W końcu nie musiał się martwić czy ich zaakceptuje czy nie. To było jego życie i jego związek więc miał teraz nad nim pełną kontrolę.

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Oł... – Trochę nie spodziewała się takiej nowiny. – Znaczy.. mi się wydaje, że nigdy nie było to jakimś wielkim problemem. – Uśmiechnęła się lekko, po czym jeszcze bardziej ją zaskoczyła kolejna część nowin. – Och, to straszne! Ale.. jeśli to nie powód do zmartwień to dobrze. – Był dziwnie szczęśliwy jak na kogoś, kto ostatnio stracił obu rodziców. Czy na prawdę było mu z Zorzą tak źle? W duchu podziękowała bogom, że ona sama nie miała takich problemów z rodzicami.

– No to wchodzę, ty moja sierotko – powiedziała z uśmiechem, zaglądając do wnętrza pnia. Wydawało się tam całkiem wygodnie. Wczołgała się kawałek do środka, a potem, opychając się łapami od ścian tunelu, wsunęła się obok partnera, ocierając się o jego ogon, łapy i pierś. Oj, pień był na tyle wąski, że nie dało się nie stykać klatkami piersiowymi, czując bicie serca partnera, splatając ze sobą łapy i ogony. – Mmm.. przytulnie tu. Przygotowałam specjalny wywar na tą okazję, słodzony żurawiną i miodem. – Wyciągnęła z torby na boku dwa skórzane bukłaki. Jeden podała partnerowi, a zawartość drugiego opróżniła w kilku łykach, oblizując wargi po wypiciu. Szczęśliwa polizała nos Agnara, i skubnęła zębami trochę futra przy jego policzku.

– Wiesz.. ja też ci muszę coś powiedzieć – powiedziała niepewnie. Musiała się mu przyznać. – Ja.. ja wtedy jak rozmawialiśmy z Sahidą.. ja cię wtedy okłamałam. Ja na prawdę kocham Sahidę i to nie była tylko żądza. I to co ja jej proponowałam, o zniewoleniu ciebie.. to też była prawda. Ja przepraszam.. nie wiem co wtedy we mnie wstąpiło. Ja musiałam wybrać między nią a tobą i to mi się wydawało wtedy jedynym wyborem, w którym miałabym was obu. Bogowie, jaka byłam wtedy głupia. Zraniłam was obu, szczególnie Sahidę, a ciebie omal nie straciłam. Ja bałam się, że ty mi nigdy tego nie wybaczysz. – Objęła jego tułów przednimi łapami i wtuliła się łbem w jego szyję, mocząc łzami jego futro. – Przepraszam. To nie tak, że ja tylko jestem z tobą dla moich zachcianek. Ja nigdy nie wiedziałam do końca czym jest miłość i czym jest partnerstwo. Nigdy nie czułam z nikim tego "czegoś", wiesz? Tego wzajemnego zaufania, możliwości obnażenia się. Możliwości otworzenia się przed kimś, że gdyby chciał to mógłby mnie zniszczyć. Ja chce czuć to szczęście ze spędzania z tobą każdej chwili. Ja chcę wątpić i tęsknić, gdy ciebie przy mnie niema. Ja chcę ciebie prawdziwie kochać... Tylko, że ja nie umiem. – Przycisnęła go mocniej do siebie. – Ale nie że ciebie, tylko że ogólnie nie umiem. Ja się staram, ale przy nikim nie czuję tego "czegoś", o czym wszyscy mówią. Żądzę czuję, do bliskości, do czyjejś uległości, ale co z tego? Żądzę można czuć do każdego, bo to mamy wypalone w głowie od kiedy dorośniemy. Ale.. ja chce czuć coś więcej, tą miłość. Do ciebie, albo nawet do kogokolwiek. Tylko, że ja nie umiem, nie jestem w stanie. Nie wiem.. chyba mnie Uessas przeklął za tamte rysunki.... – Prychnęła, ale zaraz wybuchła płaczem, nie będąc już w stanie powstrzymywać w sobie tego wszystkiego. Agnar nie zasługiwał na tak obrzydliwą partnerkę. A ona nie zasługiwała na takiego dobrego partnera.

[Agnar]

Zapowiadał się miły dzionek a dodatkowo Mirri przyniosła swoje wspaniałe wywary. Jednak chciała jeszcze coś mu powiedzieć? Wspaniale, przynajmniej nie będzie napiętej atmosfery. Jednak Agnar z czasem gdy słuchał swojej partnerki czuł że było jej ciężko a łzy jeszcze tylko to potwierdzały. A więc tak to wyglądało. Agnar przytulił partnerkę by mogła wylać na niego wszystkie łzy. Pozwolił też by wyrzuciła wszystko co jej ciążyło i dopiero gdy płacz stracił na sile odezwał się.
– Mirri rozumiem twoje obawy. Może nie powinienem określać co jest miłością a co nie ale skoro tak bardzo chcesz mnie kochać to właśnie jest dla mnie dowód twojej miłości. Jednak nie słuchaj tych którzy mówią jak powinna być miłość. To uczucie to coś co jest indywidualne dla każdego smoka a nie rzeczą którą można osądzić czy jest poprawna czy nie. Dla mojej mamy to co do ciebie czuję to nie miłość. I jeśli miałbym przyjąć jej definicje uczucia nie było by mnie tu teraz z tobą.
Polizał ją po czole i spojrzał w oczy. Uśmiechnął się pocieszająco. On wiedział że to co do niej czół było szczere i nigdy nie zamienił by tego na nic.
– Wiedz że samo twoje pragnienie odczucia miłości do mnie jest najlepszą rzeczą którą możesz mi dać. Jednak to ty zdecydujesz czy chcesz ze mną być czy nie, wiedz że moje uczucie do ciebie się nie zmieni i zawsze będę cię kochać. Moją miłością. Ale więcej mi nie kłam tylko od razu mów o co chodzi. W związkach też trzeba sobie wybaczać.

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Wieeem... – odpowiedziała trochę zawstydzona, po czym popatrzyła mu w ślepia – Obiecuję, że to był ostatni raz. Teraz tylko prawda i nie będę nic ukrywać. Obiecuję.. – przylgnęła głową do jego szyi i uściskała go mocno. Nie wiedziała jak on to robił, ale zawsze udawało mu się ją pocieszyć. Był taki.. delikatny.. uczuciowy.. pełen troski. Nie rozumiała czemu jego mama chciała go wydziedziczyć. No.. może robił czasem przypadkiem głupstwa, ale czy to powód, żeby od razu się kogoś wyrzekać? – Kocham cię. – Przejechała pyskiem od szyi Agnara do jego policzka. – Chcę być z tobą, Agi. I nie chcę tego zmieniać. – Mówiąc to polizała partnera czule po pysku.

[Agnar]

Tym razem to on wtulił się w Mirri słysząc jej słowa. Według niego naprawdę go kochała. I to mu wystarczyło. Spojrzał jej prosto w oczy i po tym jak potwierdziła swoją miłość też odwdzięczył się długim liźnięciem jej pyska. Następnie uwagę przerzucił na coś innego. Wywar który stał obok nich już jakiś czas. Pochwycił go w łapę i podniósł wąchając.
– W takim razie wznoszę toast za naszą miłość. I przysięgam ci wierność aż do śmierci. Tylko powiedz mi co to właściwie jest za wywar.
Zapytał się ale nie czekał długo na odpowiedź i od razu zaczął pić wywar tym razem nieco wolniej i ostrożniej pamiętając co było ostatnio.

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Za miłość aż do śmierci! – uśmiechnęła się i podniosła swój pusty bukłak w do góry, starając się nie zaryć łapą o sufit. Swoją część wypiła już wcześniej, gdy podawała partnerowi bukłak. A co to było? –Ziele napalonej kozy, słodzone żurawiną i miodem. Trochę słaby mi wyszedł, ale jakoś tam działa. Powinien podwyższyć ciśnienie krwi, szczególnie tam w niższych rejonach, pozwolić mocniej odczuwać dotyk i inne bodźce, no i ogólnie czuć się przyjemniej. – Szału nie było, bo jeszcze nie udało jej się opracować dobrego sposobu na wzmocnienie właściwości leczniczych ziół, ale może kiedyś się uda. Poczekała aż wypije całą zawartość, odrzuciła bukłak na bok i wgramoliła się na niego, tak żeby leżał na grzbiecie, a ona na nim na brzuchu. Stykała się z nim piersią, czując jego bicie serca, a jako że była trochę mniejsza, nie musiała się martwić, że zaraz coś się na nią nadzieje tam niżej. Przytulając się tak do Agnara, polizała go po pysku i skubnęła trochę futra pod okiem. – Nie bój się teraz, Agi, bo muszę wniknąć maddarą, żeby wywar zadziałał – mruknęła mu do uszka, po czym, przykładając łapę do jego pyska, rozwarła go lekko i pocałowała go namiętnie, splatając się z nim językami. Wtedy mógł poczuć jak ciepłe fale maddary przepływają przez całe jego ciało, rozprowadzając "lecznicze" działanie wywaru po całym jego organizmie. W swoim organizmie również rozprowadziła działanie ziół, przez co zamiast czekać pół godziny, aż zioła by zadziałały, osiągnęli efekt już po krótkiej chwili. – Mmm... – mruknęła, bo całowanie stało się o wiele przyjemniejsze.

[Agnar]

Gdy wypił wszystko zaczął powoli odczuwam skutki działania wywaru. Poczuł przyjemne ciepło ale nie spodziewał się tego że Mirri na niego wejdzie. Była naprawdę napaloną smoczycą.
– widzę że wszystko zaplanowała zawczasu. Moja ty kochana uzdrowicielko.
Zaśmiał się i uspokoił gdy Mirri powiedziała że chce wniknąć maddarą do jego ciała. Nie protestował a przy pocałunku odwzajemnił czułość splatają ich ogony. Wtedy poczuł napięcie w dolnych częściach ciała. Jego przyrodzenie po raz kolejny pokazało się samiczce a on przerwał pocałunek kładąc łapkę na jej policzku.
– aż tak bardzo chcesz się nim pobawić? A próbowałam już ze sobą jak ci zaproponowałem?

[Ślepa Sprawiedliwość]

Rozpływając się w rozkosznym złączeniu pysków i języków, poczuła jak ciepły, pulsujący członek partnera zaczął naciskać na jej ogon. Poruszyła nim delikatnie na boki, ocierając się łuskami o gładką powierzchnię, dając Agnarowi namiastkę tego co będzie. Przymknęła ślepia, czując ciepłą łapę na policzku, słysząc dokładnie każdy swój oddech i jego, w tym ciasnym wydrążonym pniu. Potem wpatrzyła się w oczy Ognistego, uśmiechając się i szczerząc ząbki, po czym przysunęła pysk do jego ucha.
– Nie tylko nim, ale całym tobą, moja ty zabaweczko – wyszeptała, przesuwając powoli pazurami przedniej łapy wzdłuż jego szyi. Odsunęła lekko łapę partnera, trzymającą jej pysk, podając mu do niej małą buteleczkę, z ciemną, bardzo barwiącą cieczą, którą "pożyczyła" z wioski dwunogów. – Mmm.. tak, sprawdzałam. Wiesz.. nie chcę żebyś się Agusiu nudził. Tyn płyn pięknie barwi łuski. Możesz namalować mi coś ślicznego – mruknęła, dając jeszcze jednego liza w nos partnera, po czym zmieniła pozycję. Trochę wymagała to gimnastyki i ocierania się o ciało partnera, żeby obrócić się wewnątrz tego ciasnego tunelu, ale w końcu jej się udało. Postawiła tylne łapy na ziemi, po obu stronach łba Agnara, prezentując mu pięknie nad nim swoje podbrzusze. Ona zaś, kładąc się na nim piersią, leżała łbem przy jego pachnącym członku, uderzając w niego wypuszczanym ciepłym powietrzem z nozdrzy.

[Agnar]

A więc Mirri lubiła się bawić innymi tak? Dobrze jemu nawet by pasowało bycie jej zabawką. Szkoda tylko że nie nadal nie może zrobić tego na co tak oboje czekali. Jednak teraz musiał się skupić na jednej rzeczy. Otóż dostał w swoje łapy barwnik do łusek i miał go użyć. Wtedy Mirri zaczęła się gramolić na jego piersi. Nim zdążył coś powiedzieć jego oczom ukazało się krocze samiczki. Jeszcze nigdy nie widział tego miejsca tak blisko. Mógł aż poczuć jego wspaniałą woń. Ale czy na pewno powinien jej dotknąć? Była przecież tak nieskalaną i delikatna. A co jak coś źle zrobi? Co wtedy?
– n na pewno mogę cię tu dotknąć? Pewnie jeszcze nikt tam nie dotykał.