Diamentowe źródełko

[Pasterz Kóz]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Kula pojawiła się, dokładnie taka jak Plugawa sobie wyobrażała. Bezchmurny wziął ją w łapy, zbadał oraz dokładnie obejrzał. Po chwili kiwając głową odstawił ją z powrotem na ziemię.
-Niech zmieni kształt i kolor, co do pozostałych właściwości mogą zostać takie same. By to zrobić, zaprowadź zmiany w wyobrażeniu w umyśle, a później znowu tchnij maddare. Iluzja powinna również się zmienić- wyjaśnił.

[Pradawna Łuska]

Obserwowała, jak Bezchmurny brał kulę i ją oglądał. W końcu ją odstawił, więc smoczyca skierowała na niego wzrok. Kiwnęła jedynie łbem, była raczej oszczędna w słowach, nie było sensu marnować śliny na bezsensowne gadanie.
Wyobraziła sobie jak kula zmienia kształt na kwadratową. Miała to być kostka – a przynajmniej coś w tym stylu. Kolor miał być fioletowy, a sam twór miał być stworzony z miękkiego futra. Ot, futrzasta, przyjemna w dotyku, i lekka kostka. Lekka, ponieważ miała ważyć zaledwie pół kilograma, a nie pięć jak poprzednio ważyła kula. Następnie smoczyca tchnęła maddarę w wyobrażenie i czekała.

[Pasterz Kóz]

Bezchmurny jeszcze raz podniósł twór. Nawet lekko się uśmiechnął badając kostkę dotykiem, a potem parę razy ją podrzucił. W końcu powróciła jeszcze raz na swoje miejsce.
-Teraz unieś ją w powietrze i wpraw w jakiś ruch. Przebiega to tak samo jak poprzednio, czyli po prostu wyobraź sobie jakąś akcje i przelej maddarę. Musisz jednak zadbać o to, czy ma to być ruch stały czy nie- stwierdził. Może szybko im pójdzie ta nauka. Ciekawiło go, kto polecił Plugawej jego osobę jako nauczyciela. Albo może był już tak znany jako łowca? Z czego mógłby słynąć... Z karmienia, posiadania dużej ilości piskląt albo właśnie z dobrego nauczania? Nie wiedział tego, ale był ciekaw.

[Pradawna Łuska]

Wprawić w ruch. Powinno pójść łatwo. Powinno.
Smoczyca wyobraziła sobie tym razem, jak pluszowa kostka unosi się na wysokość łba Azlopei i zaczyna powoli, spokojnie poruszać się wokół własnej osi. Nie miał to być szybki ruch, raczej uspokajający i powolny, ot, taki zwyczajny, nie chaotyczny. Następnie przelała w to kolejną porcję maddary. Miała nadzieję, że zaraz nie zemdleje, bo zaczęła czuć lekkie, ale nieprzyjemne bóle głowy. Oby były tylko chwilowe.

[Pasterz Kóz]

Bezchmurny przyglądał się przez chwilę ruchom kostki, ale potem bardziej się przejął stanem Plugawej. Jego bystremu wzrokowi niewiele umknie.
-Jeszcze trochę i będziesz mogła odpocząć. Niech twór zniknie. Są na to dwa sposoby: mały wybuch lub spalenie przez tego sobie wyobrażenie, lub po prostu zaprzestanie skupienia się na nim. Potem, jest jeszcze mowa mentalna. Wyobraź sobie przezroczystą linkę lub nić, ale niematerialną – może to głupio brzmieć, choć jest bardzo ważne, bo w następnych etapach nadanie jej jakiś konkretnych właściwości co do wykonania źle się dla nas skończy. Przechodząc więc dalej: spróbuj w wyobrażeniu zaczepić nić o umysły, mój i Twój, by następnie przesłać mentalnie przez nią jakiś obraz. Dowolny- polecił, szykując się na "wtargnięcie" do jego umysłu.

[Pradawna Łuska]

Smoczyca wykorzystała najłatwiejszy sposób, by pozbyć się wyobrażenia – zwyczajnie wymazała je z umysłu. Kostka zniknęła, a smoczyca zabrała się za następne zadanie.
Wyobraziła sobie natomiast niematerialną, więc niewidzialną linę, która owinęła się pętlą wokół umysłu smoczycy, a drugi jej koniec wokół umysłu Bezchmurnego. Następnie wzięła się za przesyłanie obrazu. A była to zwyczajna łąka. Ot, zielona, bujnie rosnąca trawa, wokół mnóstwo drzew. Kolorowe, polne kwiaty, latające motyle i błękitne niebo pełne lecących na nim ptaków. Kurczę, chyba zawroty głowy naprawdę wpływały na Azlopeę, skoro była w stanie wyobrazić sobie coś pozytywnego.

[Pasterz Kóz]

Łowca dostał obraz, bo zaczął kiwać lekko głową.
-Dobrze. To by było na tyle z magii precyzyjnej. Chcesz może odpocząć chwilę, przed magią ataku? A może zmieniłaś decyzję co do następnej nauki?– spytał, lekko się uśmiechając. Chętnie pogadałby w przerwie między uczeniem. Niewiele bowiem wiedział o Plugawej, praktycznie tyle co nic. Coś zdołał wywnioskować, ale trudno o jakiś szczegół, kiedy praktycznie prawie nie rozmawiali, jedynie polecenia, pytania i odpowiedzi.

//Raport – Magia Precyzyjna I

[Pradawna Łuska]

No, w końcu. Smoczyca w duszy cieszyła się, że to koniec.
~ Myślę, że nauka kamuflażu będzie lepszym wyjściem. Nie potrzebuję na razie odpoczynku ~ powiedziała, gotowa do następnego treningu. W sumie była w trakcie nauki ataku, obrony, śledzenia i mediacji. Brakowało jej tylko kamuflażu i osiągnęłaby dorosłą rangę, co byłoby naprawdę motywujące do dalszych nauk.

[Pasterz Kóz]

Pokiwał głową. Skoro tak uważała, to nie pozostaje mu nic innego jak kontynuować.
-W takim razie powiedz mi co to jest kamuflaż i po co go używamy- spytał. Ile razy on już to przerabiał, ile razy testował w praktyce. Jakim cudem on nigdy nie miał tego dość. Trudno stwierdzić. Może kierowała nim powinność, może dobre chęci, pragnienie pomagania innym. Jednakże, czy uczenie smoków spoza Życie nie jest nieopłacalne? Praktycznie uczy wroga na przyszłe wojny, ale za to lepiej obronią się przed niespodziewanymi, czyli chociażby wyvernami. Wojny zaś nie są aż tak częste, by się obawiać. Jak nie on to kto inny. Tak to już jest. Mimo tych rozmyślań, chętnie nauczał, więc szkoda sobie zawracać głowę.

[Spiżowa Łuska]

Jej wzrost jak na wiek był niewielki. Raczej była wzrostu między pięcio a sześcio księżycowym pisklęciem. Nie siedmio, niemal ośmio! Poza tym była chuda. Odmawiała sobie jedzenia, przez co wyglądała naprawdę miernie. Spać chyba też nie bardzo mogła, co widać było po jej pustawych oczach. A może po prostu była bardzo zamyślona? Dlaczego przybyłam aż tutaj? To bardzo daleko od domu. Zmęczyłam się. Pomyślała. Podeszła do bijącego źródełka wody zostawiając za sobą rozwiany po lądowaniu puch i bardzo płytkie ślady na śniegu. Usiadła i potrząsnęła łbem gdy się jej w nim zakręciło. Wyglądała raczej ślamazarnie. Mała, ssłaba Thea. Syknęło w jej głowie. Westchnęła głęboko. Ale może znajdę kogoś, kto nauczy mnie polować. Nie mogę teraz prosić o to brata. Nie mogę! Nie mogę! Bękarciik. Wychowywał mnie inny, a teraz poznałam ojca. Jak powinnam zareagować? Poza tym... są okrutni. Wszyscy. Bawią się moim zmieszaniem. A Shurikan... Przerwała uderzając łapą w cienki lód na źródełku. Spojrzała w swoje rozmazane odbicie. Westchnęła głęboko. Trochę zrozpaczona.

[Niepamięć Świtu]

Ktoś tu już był. Łowczyni leżała cicho w cieniu drzew otaczających źródełko i polanę, w pozycji sfinksa. Ciemne łuski pomagały jej pozostać niezauważoną na pierwszy rzut oka, nawet pomimo lepkiego śniegu. Żółte ślepia były wpółprzymknięte, niewątpliwe było jednak to, że smoczyca zachowywała cały czas czujność. A gdy tylko poczuła obcy, chociaż kojarzący się jej, zapach, rozwarła szerzej powieki. Zmrużyła ślepia, patrząc przenikliwym wzrokiem w stronę przybyłego smoka. Wyglądał dosyć mizernie, nawet jak na pisklaka. To dlatego nie wyłapała odgłosów jego kroków. Odetchnęła głębiej, chociaż nadal cicho. Rozpoznała zapach stada Cienia. No tak, to w końcu tereny wspólne, a za tym niosło się ryzyko spotkania kogoś z tego stada.
Prychnęła cicho, aczkolwiek słyszalnie, dopiero teraz dając znać o swojej obecności.

[Spiżowa Łuska]

Usłyszała nagle prychnięcie. Kiedy się przyjrzała zobaczyła w cieniu drzew smoczycę. Tego szzzukałaśśś Syknął ironicznie ten ponury głos w jej wnętrzu. Znalazłam... Pomyślała. Spojrzała na tamtą smoczycę bardzo skonsternowanym głosem. Wstała i ustawiła się przodem do tej, co pachniała siarką, co właśnie poczuła Thea. Młoda wyglądała, jakby była przestraszona. I wyglądała jak siedem nieszczęść trochę. – Pani... – Mruknęła, ale tamta chyba nie mogła dosłyszeć, więc zbliżyła się na odległość jakiegoś półtorej ogona. Jej krok był trochę chwiejny i niepewny, nie unosiła też wysoko szyi, jakby w geście uległości. Chwiejność jej kroku nie był oznaką słabości, chociaż to właśnie miał mówić. Thea wynalazła sobie własny sposób na samoobronę starając się być nieatrakcyjną i łatwą ofiarą. – Jestem Theakra... kleryczka. – Przedstawiła się najpierw. Pisklęce imię? Raczej tradycja Cienia. Imię, które nadał jej... brat przywarło do niej. Poza tym w Cieniu tylko tak była nazywana. Wyglądała na bardzo niezdecydowaną, jakby jej słowa miały obrazić Ognistą. – Ja... Ja szukam kogoś, kto pomógłby mi nauczyć się polować... Chociaż troszkę. Czy pani... pani zna kogoś, kto mógłby mi pomóc? – Jej wzrost raczej przypominał pięcio, może sześcioksiężycowe pisklę, ale po pysku widać było coś innego, coś starszego. Nigdzie nie zajdę tak się jąkając. Muszę umieć prosić o to, chociaż wiem, że jestem tylko utrapieniem... Muszę nauczyć się polować by nim nie być... Muszę! Spojrzała nieco naiwnie, ale z nadzieją. A może to naiwność wynikała z nadziei? Zaraz spuściła wzrok, jakby miała zostać za te słowa zganiona i przepędzona z tego miejsca. – Ja pójdę sobie, jeżeli pani nie chce, żebym przeszkadzała. – Szepnęła na tyle głośno, by tamta ją usłyszała.

[Niepamięć Świtu]

Skrzywiła aż pysk, widząc jak Cienista niedorajda się do niej zbliża. Zlustrowała ją krytycznym spojrzeniem, nie kryjąc pogardy. Gdyby pisklak był z Ognia, a nawet Życia, Świt okazałaby nieco... ciepłoty? Tyle, że tutaj miała do czynienia z bachorkiem Cienistych, a to trochę sprawę zmieniało. W ogóle co z nich za stado, skoro pozwala wypuszczać z obozu takie niedołęgi?
W dodatku to kolejny smok z tego cholernego stada, który nie umie polować... i w celu nauczenia się tego szuka smoków po innych stadach. Na Thahara, czy Łowca Cienia nie może ruszyć zadu w troki i zająć się jakoś tymi wszystkimi ciemniakami? Zrobiła dziwną minę, jakby wręcz zniesmaczona pytaniem młodej smoczycy.
– Może znam, może nie – burknęła. – Najpierw ty mi coś powiesz. Nie masz może w tym swoim przeklętym stadzie kogoś, kto zwany jest Łowcą? Myśliwym, Tropicielem? – zapytała zrezygnowanym tonem, wzdychając cicho.

[Spiżowa Łuska]

Nienawidzi Cienia. Kiedy przeklęła jej stado spojrzała dziwnym wzrokiem. Ale z pewnością nie pogardliwym, czy negatywnym. Chociaż wątpię, by wiedziała co tam się dzieje... Ciekawe skąd ma takie uprzedzenia. Muszę wziąć się w garść. Muszę. Westchnęła gwałtownym ruchem, chociaż niewielkim i uniosła łeb. Może będzie skłonna mi pomóc? – Ja... ja nie mogę iść do niego. – Powiedziała nieco posmutniała. Spojrzała w ziemię. Gdyby łowczyni się przyjrzała bliżej tej małej poczwarze z przeklętego stada dojrzałaby paski uniesionych łusek na przedniej łapie, z pewnością efekt dosyć głębokich, wygojonych już zadrapań. Ale czy sama skaleczyłaby się tak rozlegle? – Jeżeli mi pomożesz mniej osób będzie musiało prosić kogoś ze stada Ognia... – To chyba jej jedyny argument na tę chwilę. Spojrzała na dużo większą smoczycę z pewną nadzieją. Jeżeli mnie nie zaatakuje... może będzie dobrze. Powiedziała sobie zbierając w sobie otuchę. Zwątpienie pojawiło się na jej pysku. Może powinnam wrócić do brata...

[Niepamięć Świtu]

Spojrzała dziwnie na smoczycę. Jak to, nie może? Co to za patologia się dzieje, aby smok nie mógł poprosić kogoś z własnego stada o przysługę w nauce...? A może chodziło raczej o relacje tej tutaj z łowcą Cienia? Hm, możliwe, ale w każdym wypadku, coś było nie tak. Niemniej, Łowczyni wolała raczej się do tego nie mieszać. Podobnie jak do edukacji młodej cienistej, przynajmniej na ten moment.
Ponownie prychnęła, słysząc argument.
– Uczyłam już tyle, że nauczycieli w twoim stadzie powinno być i nadto – zauważyła, wywracając ślepiami. Natomiast jeśli chodzi o jakąkolwiek... wrogość w stosunku do Theakry, to objawiała się ona jedynie w tonie głosu Łowczyni. Bo jak zawsze, słowa dobierała raczej uważnie, a tym bardziej nie było w jej intencji podniesienie łapy na cienistą. W końcu to jeszcze pisklę, przynajmniej w ślepiach Świtu, nawet jeśli ta przedstawiła się jako kleryczka.
Nie wiedziała, czy w Cieniu stosowano przemoc jako pomoc w wychowaniu najmłodszych, ale przy Niepamięci młode by jej nie doświadczyło, nawet jeśli już pochodziło z tego stada.
– Czy będę miała cokolwiek z tego, że bym cię czegoś nauczyła? – zapytała po chwili ciszy, ale w jej tonie nadal brakło jakiejkolwiek nuty ciepła. Nigdy wcześniej nie rozważała żadnych spraw przez pryzmat materializmu, ale dlaczego by nie spróbować? Rzecz jasna, jakiekolwiek zapewnienia o domniemanym braku próśb ze strony Cienistych jej nie interesowały. Przekrzywiła lekko łeb, lustrując smoczycę.

[Spiżowa Łuska]

Jakaż od razu patologia? Gdyby Thea usłyszała te myśli... poczułaby się dziwnie. Ale ją możnaby nazwać i opornym dzieckiem, jak czasem się zdarza. Wzrok łowczyni speszył Theę. Ona wcale mnie tu nie chce. Jej argument jest trafny. Jeżeli tylu ich uczyła... powinnam poprosić kogoś innego. Prychanie tylko bardziej odstręczało Theakrę. Przynajmniej jest rozluźniona. Wiem przynajmniej, że nie chce mnie zaatakować. Potem Thea była niemal zaskoczona. Potem Świt, po zaskoczeniu świeżego kleryka, mogła we wzroku małej dostrzec rezygnacje i zawiedzenie się. Była zwykłym pisklęciem, z nazwy adeptem od zaledwie paru chwil. Była młoda, nie miała nic. Ciepła rodzinnego, obecnie nauczyciela. W jej oczach przemknęła chwilowo gorycz. Ogień. Stado materialistów. Gorsze niż Cień, zdecydowanie. I tak rodzą się uprzedzenia. Theakra niczym nie zawiniła Świtu, starała się być przyjazna, niegroźna, ale w zamian otrzymała agresję, choćby w głosie, niechęć i materializm. Nie miała kontaktów z Ogniem. Tylko raz, kiedyś poprosiła o coś. – Teraz żadnych... – Stwierdziła cicho. Nie leczyła, nie polowała, a zaproponowano jej, młodej, wymianę. Inne słowa są zbędne. Czemu mam starać się dla kogoś takiego? Kogoś kto chce być nieprzyjemny i... i... taki? Wycofała się pół ogona w tył i z tym samym rozczarowaniem rozwinęła Powietrzne skrzydła i wybiła się w górę. Czujnie obserwowała Świt dopóki nie oddaliła się na kilkanaście ogonów, bo skierowała swoje ciało w kierunku Cienia.

[Niepamięć Świtu]

Owszem, Theakra niczym nie zawiniła ognistej Łowczyni. Ale jej stado owszem i Świt nie zamierzała zmieniać swoich stosunków wobec tej grupy tylko ze względu na jedno zabiedzone pisklę. Nie zmieniała tak łatwo zdania.
Odlatującą Cienistą pożegnała jedynie chłodnym wzrokiem, który śledził ją, aż ta zniknęła łowczyni z oczu. Westchnęła ciężko, próbując się jakoś ułożyć, coby móc w końcu spocząć. Ku swojemu niezadowoleniu, nie mogła znaleźć równie wygodniej pozycji co wcześniej, przed przybyciem Theakry. Zmarszczyła z niezadowoleniem pysk, w końcu wstając na cztery łapy i znikając gdzieś w cieniu, pomiędzy pobliskimi drzewami Dzikiej Puszczy, udając się w swoim kierunku.

[Dwuznaczna Aluzja]

Dzika Puszcza. Zazwyczaj ciemna, gęste korony drzew nie dopuszczały tutaj światła słonecznego. Teraz nie było liści, lecz grube połacie zimnego śniegu. Ale i tak było ciemno. Był bowiem niezwykle wczesny poranek... Właściwie jeszcze nie świt. Niebo było ciemnoszare.
Cienista lubiła mrok. W sumie jak każdy Cień. Tym razem zapuściła się do lasu na terenach Wspólnych. Szła spokojnie, omijając krzewy i drzewa. Nie kierowała się drogą, to nie było w jej stylu. Ona była cichym zabójcą szukającym ofiary. Stawiała łapy bezszelestnie, złotymi ślepiami rozglądając się wokół i z należytą czujnością brnąc przez Puszczę.

[Pani Wojny]

Runa wybrała się na samotny spacer. Potrzebowała kilku chwil wytchnienia od stada i obozowego życia, a spacer po terenach wspólnych miał na celu odgonic jej myśli od życia codziennego. I tak się stało. W takim stopniu, że nie zauważyła Dwuznacznej Aluzji i niemal na nią wpadła.
Cofnęła się o parę kroków i przyjrzała młodszej smoczycy uważnie.
– Eee... Witaj? – powiedziała, zastanawiając się, czy ta Cienista przypadkiem nie rzuci się jej do gardła przy okazji.

[Dwuznaczna Aluzja]

Rzucić do gardła? Bardzo prawdopodobne. A gdyby wiedziała, kim jest Runa – a była ognistą przywódczynią – pewnie zrobiłaby to z przyjemnością. Gdy nieco starsza od niej smoczyca omal na nią nie wpadła, złote ślepia zabłysły ostrzegawczo. Wyczuła zapach siarki, a więc smoczyca z Ognia.
– Zobaczymy, czy będziesz chciała to mówić przy następnym spotkaniu – stwierdziła cienista ze złośliwym uśmiechem.
– Dwuznaczna Aluzja – dodała po chwili, lekko się skrzywiając. Nienawidziła tutejszej tradycji zmieniania imion. Jak widać Cień był w sam raz dla niej.

[Pani Wojny]

. No proszę. Jakie to przewidywalne. Kolejny smok nieprzyjemny na siłę. I bez sensu.
– Podejrzewam że tak. Zwykle to można mówić przy spotkaniach. Lub cześć. Lub dzień dobry. Język od tego nie usycha i nie odpada – wzruszyła ramionami, przyglądając się Dwuznacznej Aluzji z rozbawieniem – Ale bez wątpienia miło cię poznać. Wydajesz się być ciekawą smoczycą.
Kącik jej pyska zadrgał lekko.