Wysepka

[Agnar]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Agnar po ciężkim dniu wrócił na wysepkę zdecydował się że tutaj będzie jego nowy dom. Przynajmniej narazie. Wiedział jednak że nadal jest narażony na atak, dlatego właśnie kolejną noc bedzie musiał nie zmrużyć oka. Położył się się pod drzewem i nasłuchywał. Jego oczy powoli go zawodziły a że jedno nadal miał zakryte kawałkiem materiału to jego wzrok się pogorszył jeszcze bardziej przez brak snu. Skupił się więc na słuchu. Było to trudne ale spanie w czasie gdy każdy może przyjść i cię zabić bez żadnych skrupułów było całkowicie złym pomysłem. Dlatego właśnie trwał. Mając nadzieję że ciemność nieco złagodzi jego obolałe oczy.

[Diamentowe Serce]

Dzisiejszego popołudnia miała naprawdę masę roboty. Musiała porozdzielać mięso, zrobić standardowy obchód po obozie. Doglądnąć nowych wyvern no i jeszcze zrobić porządek w Lodziarni. No i jeszcze posprawdzać zastawione sidła. To zbyt wiele jak na jedną osobę, ale smoczyca i tak znalazła chwilę czasu na wyjście wieczorne na Wspólne Tereny. To już był rytuał. To ciągłe tropienie Agnara i sprawdzanie co porabia. Jak dotąd robiła to z ukrycia i dobrze zacierała swoje ślady, bo zwyczajnie nie chciała żeby myślał, że się przy nim kręci. Dzisiaj nastąpił przełom.
Smoczyca wylądowała na skrawku plaży. Szelest jej skrzydeł o tej porze brzmiał niewiarygodnie głośno i nawet wprawiona łowczyni nie mogła tego ukryć. Na lądzie może była cichsza od węża, ale w powietrzu nie dało się nic zrobić z tarciem piór.
Wysepka nie była duża, więc znalezienie Agnara nie było niczym trudnym. Mora stała za drzewami, po idealnym skradaniu. Obserwowała go przez jakiś czas w milczeniu i bezruchu. Krótko zamrugała rozmyślając nad losem smoka. Lecz minę miała poważną... wręcz chłodną. Bo była jedną z tych, która skazała go na śmierć. Czy wyrzut sumienia, gdyby rudogrzywego już zabito, byłby większy, od tego, który teraz odczuwała? A może to nie wyrzut sumienia? Może to żal? Niedosyt? Jeśli to ostatnie, to stało na przeszkodzie, żeby go tu teraz zamordować i zatrzeć ślady? Była w tym mistrzynią. Nigdy by się nie dowiedział. Zrzuciłaby winę na drapieżnika. Ale na szczęście to tylko krótkie, chore fantazje uśpionego demona, które czasem słyszała w swoim łbie.
Wyszła zza drzew niczym zjawa. Podeszła bezgłośnie do Agnara i fuknęła głośno przez nos, aby zwrócić na siebie uwagę.
– Więc tu zamieszkałeś... – powiedziała sztucznie neutralnym tonem. Zadarła łeb ku niebu. Było tu... biednie. Agnar nie zadbał nawet o dach nad głową. – I jak się miewa nasz wygnaniec? – zagaiła nie patrząc nawet na niego.

[Agnar]

Usłyszał jak ktoś ląduje niedaleko więc lekko uchylił oko i nasłuchiwał. Po chwili jednak zaówżył kto go zachodzi. Mora fałszywa przyjaciółką która bez mrugnięcia okiem wygrała go ze stada. Spiorunował ją wzrokiem i ustawił się w odpowiedniej pozycji do ataku lub ucieczki. Nie potrafił powstrzymać warczenia gdy ta się zbliżała. Słowa które wypowiedziała wydawały się pogardą co go jeszcze bardziej rozłościło.
– A więc jednak Ogień postanowił mnie zabić tak? Tego można było się spodziewać po Zorzy i tobie. Najpierw ona kłamie a ty słuchasz tego jak głupia. Miałem cię za lepszego smoka. Ale widać zawsze patrzyłaś na mnie jak na gorszego. Teraz to widzę. Więc albo atakuj mnie albo spadaj.
Warknął głośniej. Nie mógł zdzierżyć jej szczególnie że rozmowa z Zorzą podniosła mu ciśnienie wystarczająco. Pewnie też będzie chciała by się kożył bez samemu przyznania się do błędu.

[Diamentowe Serce]

Dźwięki warczenia nie zrobiły wrażenia na Morze. Może zwyczajnie tego się spodziewała? Pozornie spokojna, przeszła jeszcze parę kroków w bok, zdając się nie zważać na zagrożenie z jego strony. Czy może ona tu była największym zagrożeniem?
Słowa Agnara były nasączone jadem. Zdążył w tych kilku warkliwych zdaniach obrazić Ogień, Zorzę i ją. I to było coś co ją zezłościło wewnętrznie.
Mora energicznie machnęła ogonem, szeleszcząc piórami. Głowa obróciła się gwałtownie ku niemu. Lazurowe ślepia, niegdyś łagodnej jak baranek łowczyni, teraz spoczęły na Agnarze i świdrowały go chłodno. Wręcz lodowato. Nic nie odpowiedziała. Tylko patrzyła na niego jak na obcego. Pech. A przyszła tu zobaczyć jak się czuje. Uznała, że skoro jest tak bojowo nastawiony, to nic tu po niej.
Za jednym mrugnięciem powiek jej chłód w oczach jakby zelżał. Smoczyca spełniła jego życzenie i gwałtownie machnęła skrzydłami odbijając się od ziemi. Wyrzuciła ku niemu huraganowy podmuch nasiąknięty jej zapachem. Chwilę potem, zanim znikła za koronami drzew, na jego pusty łeb spadł kawałek diamentu. Szelest skrzydeł potem smoczyca zniknęła na tle czarnego nieba.


// zt
// diament dla Agnara

[Agnar]

// inny czas.

Minęło parę dni od czasu gdy Agnar widział kogokolwiek na swojej wysepce. Powoli robiło mu się trochę samotnie. Jedynym towarzystwem było o dziwo smocze jajo. Samiec zabrał je a nie mając serca zostawiać na pastwę losu życie które było w środku. Było pewnym że było porzucone ale czy zasługiwało na śmierć? Agnar ogrzewał je własnym ciałem ale powoli zaczął się martwić. Nie wiedział jak sprawdzić czy wszystko jest dobrze z pisklakiem w środku dlatego wezwał jedynego smoka któremu ufał w kwestiach zdrowia. Była dodatkowo samicą więc miała instynkt macierzysty, a kto lepiej zna się na jajach niż matka. A na dodatek była jego partnerką. Wyglądało na to że może zostaną rodzicami.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Przyleciała na miejsce, lądując na skraju tego niewielkiego zagajniku i od razu weszła między drzewa, żeby się ochłodzić. Wysepka nie była wcale taka ciasna, jak by jej się wydawało z nazwy. Wręcz przeciwnie! Miejsca tu było jak w kilku grotach, a nawet więcej. – Hej Kochanie! – Zawołała z daleka do partnera, widząc jego odznaczającą się czerwoną grzywę między drzewkami. Gdy podeszła bliżej zauważyła dopiero, że miał coś owalnego przy sobie.. trochę jak... – A skąd TO masz? – Zapytała trochę zdziwiona, zatrzymując się kilka kroków przed smokiem. Czyżby kolejna znajda? Czy może coś innego?

[Agnar]

Ucieszył się gdy zobaczył partnerkę. Każdy dzień za nią tęskni. Oczywiście spodziewał się że będzie zaskoczona gdy zobaczy jajo. oczywiście już śpieszył z wyjaśnieniem.
– Witaj cieszę się że się zjawiłaś. Od razu zapewniam cię że cię nie zdradziłem, jesteś moją jedyna miłością nie zrobiłbym tego z nikim bez twojej zgody. Jest to jajo które znalazłem na brzegu rzeki. Było porzucone więc nie miałem serca je zostawiać. Zadbam o to by się wykluło i cokolwiek z niego wyjdzie będę się tym opiekował. Potrzebuję w życiu celu. Pomoże mi przeżyć. Tylko mimo iż jest cały czas w cieple bo ogrzewam je futrem to nie wiem czy jest w pełni zdrowe. Dlatego chcę cię prosić o pomoc Jesteś samica i najlepiej będziesz wiedziała. Mimo iż nie masz jeszcze jaj.
Miał nadzieję że nie powie mu że ma skoro w końcu jeszcze tego nie robili.

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Tak wieeem – polizała go po pysku. Co do wierności jej partnera nie miała najmniejszych wątpliwości. Potem zachichotała.
– A co ja tam mogę wiedzieć, tylko jedno w życiu trzymałam. O, w sumie to chciałam ci to wcześniej powiedzieć. Ja też znalazłam jajko! Wykluł nam się z niego piękny synek, Kamyczek. – Uśmiechnęła się i wzięła jajo w łapy, żeby je obejrzeć dokładnie. Och, ciężkie było.
– Nie no, wygląda normalnie jak jajo. Chyba nie ma z nim nic nie taaa... czekaj chwilkę. Cicho. – Przyłożyła bok łba do jajka i nasłuchiwała. Otworzyła szerzej ślepia.
– Słyszę coś, jakby.. skrobanie – powiedziała, nasłuchując dziwnych dźwięków z wnętrza.

[Aerdie]

Smoczyca nie myliła się mówiąc, że słyszy skrobanie. Młodziutka wiwerna ruszała się w jaju, chcąc się z niego wydostać. Pisklak instynktownie uderzył zakończeniem pyska, lekko przypominającym dziób ptaka o ścianę jaja, a potem kolejny raz i jeszcze kolejny. Do momentu aż na skorupie zaczęły pojawiać się pęknięcia i w końcu fragment, w który uderzał pisklak, odleciał.
Dwa dorosłe smoki mogły zobaczyć jak z otworu wystaje pyszczek smoczka, a następnie większa część pyska i w końcu cała głowa. Następnie zobaczyli jak na brzegu skorupy samiczka oparła skrzydło zakończone pazurem próbując dalej wyjść z jajka, jednak zanim na brzegu oparła drugie skrzydło zwróciła uwagę na trzymającą ją smoczyce i drugiego smoka stojącego obok. Przekręciła głowę jakby ich obserwowała, po czym gwałtowniej potrząsnęła nią otrzepując, reszty płynów zawartych wcześniej w jaju, od którychjej futerko było jeszcze lekko mokre.
– M...a ma? –
Powiedział cicho i niepewnie niewielki pisklak, patrząc swoimi dużymi, jak na pisklaka przystało uroczymi oczami na smoczyce.

[Agnar]

Agnar na wspomnienie o synu uśmiechnął się bardziej. Nie wiedział że urodził się samczyk. Nawet nie wiedział że znalazła jajo.
– czyli to oznacza że mam... Syna?
Rozpromienił się że szczęścia. Nie zdołał nic więcej powiedzieć gdyż oto z jego jaja zaczeło się coś wyklówać. I w tymomencie zaczął panikować. A co jak nie będzie mógł się wydostać? A jak utknie i zostanie w środku? Bał się bardzo. A co jak będzie to samo co z jego bratem? A co jak poprostu umrze po urodzeniu? Jednak chwilę później mała główka pojawiła się na powierzchni. Agnarowi pociesza łza szczęścia. Jeszcze na dodatek te słodkie dźwięki które tak bardzo przypominały jak by wypowiadała swoje pierwsze słowa. TUŻ PO URODZENIU.
– to samiczka. Mamy córkę! I jeszcze syna! Jestem tatą! A ty mamą!
Pochylił się lekko i spokojnie podłożył łapkę by mała miała się czego chwycić. Nie mógł z niej spuścić wzroku.
-Jest taka piękna. Zupełnie jak ty Mirri
Może i nie była ich genetyczną córką ale czy miało to jakieś znaczenie?

[Ślepa Sprawiedliwość]

Samica odsunęła lekko łeb od jaja, dając trochę miejsca pisklęciu, które się właśnie wykluwało. Obserwowała z szeroko rozwartymi ślepiami każdy ruch jaja, pęknięcia, potem dziób który przebił się na zewnątrz, oraz kolorowe skrzydła opierające się o skorupkę. Łzy polały jej się z oczu, gdy usłyszała głos córki.
– Tak.. mama a.. er.. – powiedziała cicho z drżącymi wargami, próbując się uspokoić. Przechyliła delikatnie jajo i podstawiła przednią łapę przed maleństwem, stykając z łapą partnera, żeby łatwiej było wyjść córeczce. Wylizała ją całą gdy udało jej się już wygramolić, czyszcząc ją z resztek wnętrza jajka, a gdy skończyła czyszczenie, musnęła kruszynkę czubkiem swojego pyska.
– Aerdie... Moje maleństwo, moja ptaszyno! Tak będziesz miała na imię. Aerdie – powtórzyła cicho i uśmiechnęła się.
– Jest taka piękna – dodała, przylgnąwszy do futra Agnara.

[Aerdie]

Samiczka trzymała się jeszcze niezbyt poradnie łap swoich rodziców i przekręcając lekko głowę patrzyła na oba dorosłe smok.
– Ma! – zawołał pisklak otwierając pyszczek jakby w uśmiechu i lekko ruszając ogonem na boki, na co jej rodzice zniżyli powoli trzymane przez siebie piskle tak aby samiczka sunęła się z ich łap na ziemię.
– Ma ma! – powtórzyła radośnie szybciej przesuwając ogonem po ziemi co przypominało merdanie ogonem szczeniaka oraz podnosząc głowę żeby ich znowu dobrze widzieć.
Następnie Aerdie spróbowała się podnieść. Jednak gdy tylko próbowała wyprostować skrzydełka starając się na nich chociaż odrobinę oprzeć, te rozjeżdżały się na boki przez co wiwerna rozpłaszczała się na ziemi wyglądając z góry dla dorosłych jak dość osobliwy latawiec. Jednak drobna wiwerna nie poddawała się w próbach podniesienia się z ziemi. Za kolejną już próbą z lekką pomocą taty który ją podtrzymał łapą udało jej się stanąć. Dość nieporadnie, z ogonem wyprostowanym sztywnie niczym ster co z pewnością wyglądało dosyć zabawnie.

[Agnar]

Agnar był zapatrzony w córkę jak na najwspanialszy skarb jaki mogli mu sprawić bogowie. Oczywiście położył się przed nią gdy ta próbowała wstać łapką podparł maleństwo a gdy Mirri wypowiedziała jej imię Agnar popatrzył na partnerkę.
-Z kont wiedziałaś że tak chce ją nazwać?.
Był zaskoczony ale pozytywnie. Zbliżył bliżej głowę do jej by się bliżej przyjrzeć a potem wziął ją na ręce tak by było jej wygodnie i zaliczył do swojej piersi. Futerko sprawiało że było jej ciepło a sam tata nał się że na tej wysepce może być trochę dla niej za zimno.
– nasza kochana córeczka, Nasza kochana Aerdie.

[Ślepa Sprawiedliwość]

– Ja nie wiem.. tak poczułam, że to to.. – odpowiedziała, przecierając załzawione ślepia. To wszystko było takie piękne. Pozwoliła pisklęciu zejść na chwilę na ziemię, które ku jej uciesze, całkiem szybko nauczyło się stać. Była taka dumna. Jej córka zrobi w przyszłości wielkie rzeczy, czuła to. Przytuliła się do Agnara, czyszcząc jeszcze językiem małą z ostatnich resztek jajka. Wtedy zamyśliła się trochę.
– Zaopiekujesz się nią, jak będę w obozie? W końcu.. wykluła się na wspólnych, więc nie należy do żadnego ze stad i.. chyba nie mogę jej ze sobą wziąć – zapytała się partnera, patrząc na słodką pociechę, wtuloną przez północnego w jego miękkie futro. Oj, czy nie byłoby jej trochę samotnie, tak samej? Znaczy.. miała tatę, i mama też by często przychodziła, ale..
– Mogę przyjść jutro z Kamyczkiem. Poznałbyś swojego synka! A Aerdie miałaby się z kim pobawić. – Uśmiechnęła się i polizała pisklę po główce. – Masz starszego braciszka, wiedziałaś Aerdie? Mama przyjdzie i razem się pobawicie! Nazywa się Kamyczek – dodała słodko i położyła głowę na ramieniu partnera, nie mogąc się napatrzeć na córeczkę.

[Aerdie]

Mała wiwerna wtulała się w ciepłe futro swojego taty. Starała się słuchać tego co mówiła do niej mama, jednak jedyne co zakodowała to, że ma rodzeństwo. Brata! Do tego jutro go pozna! Nie mogła już się tego doczekać!
Jednak mimo dużej ekscytacji tym pomysłem samiczka przez przyjemne ciepło bijące od dorosłego smoka robiła się senna. Aerdie ziewnęła i mocniej wtuliła pyszczek w futro samca przymykając oczka.

[Agnar]

Agnar popatrzył na partnerkę z uśmiechem. Wiedział że nie mogła jej wziąć do ziemi. Wiedział też że dla samotnika wychowanie pisklaka będzie bardzo trudne. Musiał jednak podołać dla Córki i dla Mirri.
– Dopóki żyję nic się jej nie stanie. Jeśli będzie trzeba oddam za nią życie. I oczywiście że chcę poznać syna. Mam nadzieję że się polubią. Zgaduję że Kamyczek ma już trochę księżycy.
Uśmiechnął się jeszcze raz z skupił się na małej. Widok pisklaka który się w niego wtula był tak bardzo kojący że całkowicie zapomniał że jest wygnańcem. Teraz przede wszystkim był ojcem i musiał się jak taki zachowywać.
– Śpij maleńka, dzisiaj i tak już wiele się nauczyłaś jak na swój wiek. Mirri czy mogę liczyć na twoją pomoc? Twój przywódca udostępnił mi tereny do polowań ale nie wiem czy będę dawać radę upolować wystarczająco by wykarmić nas oboje. Mam jeszcze jakiś zapas ale warto mieć plan b w razie co.