Las przy Skałach

[Oświecona Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Kwintesencja Chaosu? Cóż za wieloznaczne imię! O ile Endria rozumiała chaos jako nieporządek, coś co powstaje podczas dłuższej nieuwadze podczas zabawy w grocie. Zaś kwintesencja była dla niej po prostu nieznanym słowem.
Zaraz potem jednak usłyszała jej pisklęce (a zatem o wiele łatwiejsze do zapamiętania) imię futrzastej mówczyni. Kiedy ta się uśmiechnęła, młoda odwzajemniła to przez wyszczerzenie kiełków i dumne rozłożenie błonek. Ba, nawet jej ogon kilka razy żywiej łupnął o wodę! Oczywiście pokiwała łepkiem kiedy usłyszała o Ogniu, przecież tam żyją tylko smoki takie które pachną jak ona.
Uważnie wysłuchała propozycji Fillie, i przekrzywiła ciekawie łeb. Jak można nie lubić wody? Była na coś chora że nie mogła do niej wejść? A może to futro zbyt długo by schło? W każdym razie aby ta nie czuła się samotna, Endria wygramoliła się ze strumyczka i szybko otrzepała się z wody delikatnie ochlapując wszystko wokół. Jeszcze raz wydała z siebie pomruk, tym razem bardziej wyczekujący na coś. Nie mówiła, więc ta "rozmowa" będzie raczej monologiem Kwintesencji.

[Maros]

Sam gest łebkiem odebrała jako pytanie.
– Nie lubię uczucia mokrego futra, przykleja się do ciała. O wiele bardziej wole zdobywać przestworza – wyjaśniła po krótce. Co do lotu, tak lubiła go o wiele bardziej niż pływanie.
W całym ich spotkaniu, młodą tknęła jedna rzecz. Jej nowa towarzyszka, nie odezwała się ani słowem. Młodsze smoki zazwyczaj należały do tych bardziej wygadanych, a po mimice jej ciałka do smutnych raczej nie należała, aby się nie odzywać. Nie chce, czy może nie może?
– Mam wrażenie, że nie odzywasz się do mnie nie dlatego, że nie chcesz. – zaczęła, jednocześnie ścierając krople wody z nosa ~Jeśli chcesz, mogę nauczyć Cię takiej oto sztuczki ~ wiadomość miała trafić do łebka smoczycy i rozbrzmieć w nim spokojnym głosem. Jeśli rzeczywiście nie mogła mówić, może okazać się to dla niej ogromnym ułatwieniem.
Jeśli nie pokazała sprzeciwy, zaczęła od wyjaśnień.
– Pewnie miałaś okazje widzieć, jak inne smoki używają maddary. To taka moc którą czerpiesz ze źródła, umiejscowionego gdzieś w twoim ciałku. Mój nauczyciel... – zamilkła na chwile walcząc z gulą rosnącą w gardle, za wszelką cenę próbują odepchnąć od siebie myśli o nim – Uważał, że źródło umiejscowione jest w konkretnym miejscu i właśnie je trzeba na początku odnaleźć. Aby to zrobić, musisz wyciszyć się. Odsunąć od siebie wszystkie niepotrzebne myśli oraz to co dzieje się na około. Zamknięcie ślepi potrafi to znacznie ułatwić. Skup się na źródle i powinnaś je poczuć. Nie śpiesz się, jeśli ci się uda daj mi znać skinieniem łebka – spokojnym tonem przedstawiła jej pierwszy etap, który dla niej samej był nie lada wyzwaniem – zapewne bardziej miały na to wpływ warunki w jakich to robiła.
Czekała spokojnie, cichutko siedząc na swoim miejscu.

[Oświecona Łuska]

Wiedziała że z tą nieznajomą jest coś nie tak! Sierść czy inne włosie na pewno ma mnółstwo wad, w przeciwieństwie do jej łusek! Pewnie kiedyś ktoś jeszcze upoluje dla futra... ach, szkoda myśleć nad losem futrzastych smoków. Ale może to całe zdobywanie przestworzy było tego warte? Takie jakby pływanie nad ziemią?
Ścieranie kropelek wody z nosa skwitowała ledwo powstrzymanym chichotem, który szybko zasłoniła sporawą łapą. Jakkolwiek by to nie zabrzmiało ochlapywanie innych smoków wodą było dla niej co najmniej interesującym sposobem na spędzanie czasu. Oczywiście przekrzywiła ciekawsko łeb kiedy usłyszała o maddarze, ale przecież to nie był dla niej nowy termin! Tata już dawno ją wszystkiego nauczył i nawet pokazał jak wygląda taki przykładowy twór.
Źródła?
Otworzyła pyszczek zdziwiona próbując wyobrazić sobie coś tkwiącego w niej, jednakże niewidocznego na pierwszy i drugi rzut ślepia. Chyba Błysk coś o tym wspominał ale nie przywiązała wtedy do tego większej wagi. W każdym wypadku chciała jak najlepiej wykonać polecenia jej nauczycielki, więc powoli zamknęła ślepia i wykonała głęboki wdech. Miała się wyciszyć, tak? Spróbowała wyobrazić sobie wszystkie swoje myśli jako duże gąsienice, które wyglądały dokładnie jak Pan Ferguson. Były duże i co najważniejsze dużo jadły, a ich pokarmem było nic innego jak jej skupienie. Było ich sporo, więc chyba naturalne zdawało się pozbycie się ich w celu odnalezieniu tego całego źródła. Powoli przestawała myśleć o Misiu, Panu Fergusonie, mamie, Aedalu a także nawet jej nowej towarzyszce.
To było to!
Wyobraziła sobie że unosi się w środku całkowicie czarnej pustki. Wokół niej nie było nic, choćby promienia światła czy czegoś o co można się chwycić. Mogła się w końcu skupić, i spróbować poszukać czegoś zakrytego jej własnymi łuskami oraz niefrasobliwością. Gdzie mogła to mieć? W palcu, sercu, którymś z rogów? Czuła coś w stylu dreszczy przechodzących przez całe jej ciało, ciągle przeszkadzając jej w jeszcze pełniejszym skupieniu. Dopiero za trzecim – czwartym dreszczem zorientowała się, że zaczynają i kończą się w tym samym miejscu.. Jakby gdzieś w okolicy jej gardła. Dokładniej mówiąc tuż za podgardlem, w okolicy najważniejszych arterii biegnących przez jej szyję. Nie wiedziała po czym poznać że to jest dokładnie to. Im bardziej koncentrowała się na tym specyficznym punkcie w jej ciałku, tym bardziej sceptycznie była do tego nastawiona. Próbowała jakoś wywnioskować czy aby nie musiała zrobić jakiegoś gestu aby dokonać cudownej zmiany i uaktywnić swego źródła czy coś. Kilka wdechów intensywnego myślenia zdążyło przeminąć, nim uderzyła ją fala ciepła. Zachwiała się na młodych łapach, i gorączkowo nabrała haust powietrza do płuc. Ciepło nie ustępowało a jej źródło zdawało się niemalże ją topić od środka. Otworzyła pyszczek chcąc z całych sił wrzasnąć, ale w jednej chwili wszystko zniknęło. Ino tylko skrawek niegdysiejszego gorąca buchał żarem w jej podgardlu, przypominając młódce o tym co przed chwilą przeżyła.
Otworzyła szeroko ślepia i jedynie pokiwała swej nauczycielce głową. Ta nauka stawała się coraz dziwniejsza.

[Maros]

Spokojnie siedziała na zadzie, obserwując młoda smoczyce. Starała się zachować względną ciszę, by nie utrudniać jej zadania. Zupełnie jak podczas skradania, kontrolowany oddech był ledwie słyszalny. Tyle, że tu pozostawała w bezruchu. Zachwianie oraz nagle otworzenie pyszczka nieco zaniepokoiło ją, do całości dołączyły jeszcze ślepka przez moment znacznie większe niż dotychczas. Już miała się odezwać, jednak ugryzła się w języku. Zbędne komentarze i pytania jedynie rozproszyły by ją. Samo kiwnięcie łebka zwiastowało sukces poszukiwań, tak więc przeszła do kolejnej części nauki.
– Aby wysłać mi wiadomość, sięgnij do źródła. Wyobraź sobie, że łączysz je z moim umysłem. Im lepiej kojarzysz danego smoka, tym łatwiej twojej maddarze zaczepić o niego i przekazać wiadomość. Poza zwykłymi słowami, możesz przesłać emocje jakie odczuwasz lub obraz. Chciała bym, abyś skupiła się i wysłała mi krótką wiadomość, nacechowaną emocjami oraz sam obraz. Wybór pozostawiam tobie – spokojnym głosem wytłumaczyła o co chodzi i ponownie dała młodej tyle czasu ile tylko potrzebowała.

[Oświecona Łuska]

Uch, nie mogli skończyć po prostu na tym? Zapał trzeba oszczędzać jak dobry nastrój, nie należy go marnować na sytuacje zbędne.
Spojrzenie, jeszcze nie do końca znormalniałe w mig stało się niemalże znudzone. Podgardle znów buchnęło żarem, kiedy znowu wróciła umysłem ku źródle. Nie mogła choćby zdecydować się co powinna zrobić aby "zaczepić" się o umysł nauczycielki. Nie znała jej wcześniej, więc spodziewała się trudności ale nie takich jak teraz... No po prostu nie wiedziała co zrobić. Spróbowała choćby "tyknąć" swe źródło aby nakierowało madarę w dowolne inne miejsce. Uh, czemu ona w ogóle się w to pakowała?
Po przydługiej chwili milczenia i gapienia się gdzieś przed siebie prychnęła. Jej zapału nie zgasi choćby taka przeszkoda! Wyobraziła sobie jak jej maddara zaczepia się o źródło smoczycy stojącej przed nią, i w niezbyt subtelny sposób z całej siły się na niej zaciska. Ot nie chciała, aby połączenie okazało się zbyt słabe aby przesłać ten cały obraz na raz. Nie próbowała się wysilać z tym całym obrazem i zaczęła przesyłać to co teraz widziała. Jej mentorka na tle zielonego lasu, skałek i niebieskiego nieba. Obraz nie był zbyt ostry więc je futro wyglądało raczej jak brązowo – biała plama, a las wyglądał jak po prostu nierównomiernie zielone tło. Pewnie byłoby cudem gdyby dało się dostrzec kolor ślepi, lub wyraz pyska Kwintesencji Chaosu.
Sama się skrzywiła czując że może to nie być dokładnie to co chciała Wodnista. Ale co mogła na to poradzić?

[Maros]

Spokojnie czekała, gdy w końcu przed jej ślepiami pojawił się obraz jej samej. Co prawda nie posiadał wieku szczegółów, jednak jak na pierwszy raz było świetnie. Zaczekała jeszcze kilka uderzeń serca spodziewając się reszty elementów ćwiczenia, jednak te nie pojawiły się.
– Jeśli chcesz wysłać innemu smokowi konkretną wiadomość, powinnaś skupić się na tej jednej konkretnej myśli. Następnie sięgnąć do swojego źródła i połączyć ją z odrobiną maddary. Spróbuje, na pewno Ci się uda – zachęciła ją, uśmiechając się.
– Przy obrazie jaki chcesz przekazać, warto skupić się na ważniejszych szczegółach. Jeśli chcesz pokazać obraz smoka wyobraź go sobie jak najdokładniej. Pomyśl czy ma gęste futro, czy też łuski, jakiego one są koloru. Jakiego kształtu ma rogi, czy sam łeb. Wraz z obrazem łatwo przesłać emocje, najłatwiej te które właśnie odczuwasz. – wyjaśniła w najprostszy sposób, jaki tylko potrafiła. Ponownie dała jej czas, aby mogła podjąć następna próbę. Jeśli jej się uda, będą mogły przejść do kolejnego ćwiczenia.

[Oświecona Łuska]

Och, było to trochę za dużo teorii.
Skwitowała jej wyjaśnianie cichym, i nijakim pomrukiem. Nie łapała zbytnio tego co właśnie usłyszała, ale musiała jakoś przekazać nauczycielce swe emocje oraz coś w rodzaju dźwięku. Po raz kolejny sięgnęła do źródła i spróbowała sięgnąć ku umysłowi(Czyli dla niej źródle) Wodnistej. Co teraz czuła? Szczerze mówiąc była to mieszanina ekscytacji i powoli narastającej pewności siebie. Pewnie po jeszcze kilku takich zadaniach zaczęłaby się bardzo nużyć, ale póki co jeszcze interesowała się tym co mówiła Kwintesencja.
Jeszcze raz? Po prostu w pytę.
Przymrużyła ślepia gapiąc się intensywnie w swą mentorkę, próbując znaleźć szczegół na którym można by się skupić. Więc tak: Fillie miała podłużny pysk, szpiczaste odchylone do tyłu uszy, tak samo pochylone rogi oraz śmieszną kępkę futra ciągnącą się dokładnie przez środek jej łba. W końcu wybrała sobie właśnie tą śmieszną kępkę – Była chyba najbardziej charakterystyczna. Widziała że jest raczej gruba, a przez to musiało znajdować się tam multum włosków. Nie zapominała także o białawym kolorze będącym właśnie umaszczeniem tego kawałka jej ciała. Podczas tego procesu czuła tylko skupienie – chciała jak najlepiej wykonać swe zadanie ku czci Ognia! I oczywiście musiała jeszcze przesłać swe pomruki! Wybrała ten, którym podsumowała całą przemowę Chaosu. Cichy, nijaki.
Z całej siły "ruszyła" swą maddarą w kierunku źródła samicy – Przewalając do niej wszystkie te rzeczy za jednym razem w akompaniamencie coraz większych drgań maddary.

[Maros]

Tym razem poza obrazem dotarła do niej cała reszta, uśmiechnęła się delikatnie. Nie zamierzała męczyć jej z tym więcej, więc przeszła do kolejnego ćwiczenia.
– Dobrze, spróbujemy teraz stworzyć jakiś przedmiot. Aby to zrobić, musisz wyobrazić go sobie w łebku, a gdy już to zrobić, tchnąć w to wyobrażenie nieco maddary. Pamiętając o wszystkich jego cechach, im więcej mu ich przypiszesz, tym lepszy twór stworzysz. Na przykład, tworząc najzwyklejszy kamień pomyśl o jego kolorze, jaka w dotyku była by jego powierzchnia, czy byłby twardy i wytrzymały, a może kruszył by się pod dotykiem łapy. – tłumaczyła powoli, tak by młodej nie poplątały się informacje – Czy byłby chłodny w dotyku, czy może raczej nagrzany przez promienie słoneczne. Trzeba określić jego wielkość, kształt oraz ciężar. – zamilkła na chwile i sama zabrała się za tkanie przykładu. Przed jej łapami, miał pojawić się kamień wielkości smoczej pięści, nieco spłaszczony, o gładkiej i przyjemnej w dotyku powierzchni. Koloru ciemno szarego, z kilkoma jaśniejszymi punkcikami. Chłodny niczym kamień wyjęty z rzeki – takowy właśnie przypominał. Miał być wytrzymały, tak by uderzenie w niego nie odłupało, nawet najmniejszego fragmentu. Zaraz po pojawieniu zapadł by się nieco w resztkach roślinności rosnącej na podłożu.
– Do niektórych rzeczy warto również dodać smak, czy też zapach. Pamiętaj również o otoczeniu w którym go tworzysz i to, że tak jak ten kamień, ugiął rośliny, tak twój twór również może na coś wpłynąć. – to chyba wszystko – Chcesz spróbować, to nie musi być kamień. Masz pełną dowolność w co stworzysz – zaproponowała i spokojnie czekała.

[Oświecona Łuska]

Przedmiot?
Przekrzywiła łeb słuchając co też takiego na temat tworzenia takich rzeczy powinna wiedzieć. O ile wyobrażanie sobie było dość proste o tyle pchnięcie w takie coś maddary było sprawą trudniejszą. Zdążyła już zauważyć kilka prawidłowości jeszcze przed tym jak opowiedziała o nich Kwintesencja, jak chociażby przypisywanie jak największej ilości szczegółów. Powolutku zaczynała sobie wyobrażać coś co mogłoby posłużyć za taką rozgrzewkę wyobraźni.
Nie było jej dane choćby dobrze wybrać zarysu przedmiotu o którym chciałaby więcej pomyśleć gdyby nie pojawienie się kamienia. Od razu pochwyciła go w łapska i obróciła nie mogąc się nadziwić jego prawdziwości. Pewnie był tak magiczny dałoby się nim co najmniej rzucić, albo i uderzyć innego smoka! A skoro część teoretyczna dobiegła końca, młoda mogła się w końcu wykazać! A skoro miała dowolność to ograniczała ją tylko wyobraźnia! Więc na początek spróbowała poszukać w swej wyobraźni czegoś co byłoby dość łatwe do stworzenia, ale nie byłoby także zbyt sztampowe Co by mogło spełnić oba te warunki... No przecież Pan Ferguson!
Dokładnie wyobraziła sobie tą wściekłozieloną spasioną gąsieniczkę, jej podłużne ciało i dziesiątki małych nastroszonych włosków przebiegających przez cały jej grzbiet. Włoski były postawione na sztorc, a ich faktura przypominała smoczą sierść. Dało się je ugiąć przy pomocy minimalnej siły ale po jej zabraniu natychmiast wróciłyby do stanu pierwotnego. Miała mięciutkie ciałko, ale była dość chłodna i obślizgła w dotyku jak to na robaka przystało. I oczywiście nie ważyła zbyt wiele! Wyobraziła sobie jak ta znajduje się naprzeciwko jej nauczycielki, i po prostu egzystuje na zielonej trawie. Jeszcze tylko zaczęła powoli przelewać maddarę w ten zaiście przedziwny twór i... Gotowe!

[Maros]

Niewątpliwie nie była najlepszą nauczycielką, zwłaszcza jeśli chodziło o maddarę. Starała się jednak, mając cichą nadzieję, żę młodej uda się wpoić nieco wiedzy na ten temat. Gdy przyglądała się kamieniowi, utrzymywała twór, by nie stracił swych właściwości.
Drgnięcia powietrzy zwiastowały powstawanie tworu, a oddech później jej ślepią ukazał się urocza gąsienica. Pochyliła łeb, by przyjrzeć jej się dokładniej.
– Dobrze. Teraz spróbujemy czegoś trudniejszego. Maddara nie może bezpośrednio wpływać na inne przedmioty. Za to, można je na przykład ruszyć, przy pomocy tworu. Gdy ja uczyłam się tego, mój nauczyciel wrzucił kryształ do bagna. Miałam go wyjąć bez użycia łap i oczyścić z brudu. Spróbujemy zrobić coś podobnego, tylko w innych warunkach. – sięgnęła do torby pod skrzydłem i wyjęła z niego zielonkawy kamień szlachetny. Ułożyła go mniej więcej w połowie dystansu jaki dzielił samice, po czym przysypała drobnymi kamyczkami zgarniętymi w podłoża. Były one o wiele mniejsze niż sama błyskotka.
– Spróbuj wyjąc go spod nich, tylko z pomocą tworów jakie stworzyć i utrzymać nad ziemią. Twór nie musi być jeden. – wycofała łapę, by nie przeszkadzać.

[Oświecona Łuska]

Niemalże instynktownie odcięła dopływ maddary do swego tworu słysząc kolejne zadanie. Oczywiście nieco się skrzywiła na myśl o jeszcze jednej rzeczy do zrobienia, która to mimo wydawania się ciekawym wyzwaniem nadal wymagała od młodej wysiłku. Niby jeszcze nie była śmiertelnie zmęczona, ale... No co mogła poradzić na powoli narastające znużenie?
A skoro miała podnieść i utrzymać w powietrzu ten cały kamień, to musiała chwilę się zastanowić. Nie mogła użyć łap, a jedynie swych maddarowych tworów co nieco komplikowało sytuację. Przekrzywiła łeb próbując się zastanowić co do ewentualnej techniki pozbycia się kamyczków, a po chwili wydała z siebie nieco bezbarwny pomruk. Miała pomysł, ale nawet jej wydawał się nieco dziwny i dość naciągany jak na wykonanie drugiej części zadania. Zaczęła sobie wyobrażać jak pod spodem sporawego kamienia formuje się wściekle zielony, nieco owalny, nieco podwinięty na końcach(na tyle aby tworzyć coś w rodzaju miseczki) i sporawy liść. Cienki na tyle, aby móc bez problemu wcisnąć się w wolną przestrzeń między zielonkawym kamieniem a ziemią, lecz także na tyle "mięsisty" i wytrzymały aby przypadkiem nie rozerwać się pod przyszłym ciężarem obiektu bądź jego ostrymi krawędziami. Ostrożnie zaczęła przelewać maddarę w swój twór, przekrzywiając swój łeb niemalże do granic możliwości. I oczywiście dokładnie pod tym całym kamieniem zmaterializował się jej wymyślony liść. Już w tym momencie poprzednio przekrzywiony łeb wrócił do normalnej pozycji, w końcu już nie musiała martwić się o powodzenie swego planu. Zielonkawy przedmiot siłą rzeczy musiał zostać w liściu uformowanym w kształt wgłębienia, kiedy Endria zaczęła powoli poruszać liściem w górę – na jakieś 2 szpony jak nie mniej. Nie potrzebowała unosić go wyżej, ino po prostu pokazać nauczycielce że potrafi sprostać takim banałom. Następnie nieco przechyliła liść, aby kamyczki ułożone na jej celu mogły z niego się swobodnie zsunąć, o zielonkawy kamień szlachetny się nie martwiła bo w końcu był bezpieczny przez wgłębiony kształt jej maddarowego tworu!

[Maros]

Cierpliwie czekała na znajome drgnięcia powietrza powstające w wyniku używania maddary. Tak jak w walce pomagało to określić, gdzie też czarodziej planuje umieścić swój twór, tak tutaj oznajmiało początek podjętego zadania.
Kamyczki skrywające pod sobą cenny kamyczek drgnęły lekko gdy twór pojawił się między nimi. Kilka sztuk stoczyło się z niewielkiego stosiku, aż do samej ziemi. Kolejne osypały się już znacznie liczniej gdy liść się uniósł. Rozległ się stukot i wraz z każdym jego przechyleniem oczyszczał się ze zbędnych odłamków skalnych. Pokiwała łbem na znak poprawnego wykonania zadania, gdy błyskotka pozostała jedynym przedmiotem znajdującym się w roślinnej miseczce.
– Brawo, udało Ci się za pierwszym razem. – pochwaliła ją z uśmiechem – Jeśli chcesz, możemy od razu przejść do nauki walki przy pomocy maddary. Nie robię tego na co dzień, jednak podstawy znam. – zaproponowała.

// możesz złożyć raport z MP I

[Jutrzenka Serc]

Samica chciała odpocząć od Ziemi. Ostatnia ceremonia ją wyczerpała psychicznie. Samica spacerowała spokojnie przez las. Nie bała się. Może głupio, może nie, ale chciała po prostu spędzić miło czas. Usiadła pod jednym z drzew i westchnęła cicho do siebie. Czas na chwilę ciszy i spokoju.

[Aria Ciszy]

Tak się złożyło, że Aria podobnie jak ziemna, chciała nieco pobyć sama, i powodem również była ceremonia. Nieobecność rodziców, dużej części smoków przy ważnym dla niej dniu była dla niej dość przykra, widać tak musiało być. Poza tym, była obca, została znaleziona.. może to ma jakieś znaczenie. Na duchu ja podtrzymywało, że było jednak kilka osób, które ją wspierały, siostra Chaos, brat Pełnia, mama, jak nie spała.. ciocia Gawęda, Axarus.. Chyba nieco wyolbrzymiała z tym poczuciem pokrzywdzenia. Zapuściła się daleko na tereny wspólne. Jej kompan gdzieś latał w okolicy, jednak było jej na rękę, ze zajął się sobą. Potrafił być irytujący, gdy chciał ją na siłę pocieszać.
W trakcie spacerku zauważyła znajomą smoczycę, Iskra! Raz tylko z nią rozmawiała, jak była malutka, oraz jak brali udział w tym paskudnym spotkaniu młodych.
– Witaj, co Cię tu sprowadza? – powiedziała śpiewnym głosem w kierunku samiczki. Nawet miała ochotę pogadać z kimś? Rzadkość.

[Jutrzenka Serc]

Do uszu jutrzenki dotarł melodyjny głosik błękitnej smoczycy. Ślepia błysnęły łagodnie, gdy ujrzały Arię. Jak się dawno nie widziały.
– Och, witaj Modraszko! Chciałam trochę pospacerować. Odpocząć. – Wyjawiła swój plan na najbliższe parę chwil. Przechyliła lekko łebek i uśmiechnęła się lekko do niej. – Miło Ciebie widzieć. Dawno się nie widziałyśmy... – Kolejne poczucie winy wypłynęło z jej głosu. Żałowała, że nie utrzymywała bliższych kontaktów ze znajomą smoczycą, która przecież była jej znajomą. Szczególnie po tym dziwnym spotkaniu, gdzie mało ich nie pożarł żywiołak. Powinna była się z nią kontaktować. Sen przecież jej nie usprawiedliwiał, prawda?

[Aria Ciszy]

Ucieszyła się na widok Jutrzenki. Łagodna, spokojna, cicha.. nie to co reszta tych hałaśliwych, nie szanujących strefy komfortu dziadów. Oczywiście miała na myśli głównie smoczycę, która ją zdenerwowała na ceremonii. Tak czy inaczej, obecność koleżanki podniosła ją na duchu.
– Też mi bardzo miło Cię widzieć. Podobnie jak Ty chciałam trochę pospacerować, odpocząć od innych. Muszę sobie trochę rzeczy poukładać w głowie. – powiedziała śpiewnym głosem do koleżanki.
Zauważyła, że ta podobnie jak ona, nie jest w najlepszym nastroju.
– Wydajesz się nieco przybita, czy coś się stało? – zaćwierkała pytająco. Oczywiście nie musiała jej odpowiadać, jak nie chciała. Ale może uda naszej bohaterce jakoś nieco.. podnieść ją na duchu.

[Jutrzenka Serc]

Aria wyglądała dziś pogodnie i Iskra nie chciała jej się za bardzo żalić. Z jednej strony mogło jej ulżyć po tym, ale z drugiej strony nie chciała wyjść na marudę.
– Dopiero się wybudziłam ze Snu, który mnie zmógł na parę księżyców. Dużo się w tym czasie zmieniło. – Taka odpowiedź była z jednej strony trochę zdawkowa, ale z drugiej powinna w zupełności wystarczyć. Mogła dopytać, albo porzucić temat. – Znam tereny stada dość dobrze i dlatego wybrałam się na spacer na zewnątrz. – Dodała znowu i przesunęła lekko ogonem po ziemi.

[Aria Ciszy]

Ten paskudny sen.. Czy wszystkie smoki na niego chorują? Jak często? Da się to leczyć? Będzie musiała pomęczyć nieco brata uciekiniera, może coś więcej jej o tym powie.
– Ten sen.. też zapadłam na tą.. przypadłość, trwało to u mnie koło trzech księżyców, zastanawiam się, co to wywołuje.. Moi rodzice za to śpią nadal, już bardzo długo, mam nadzieje, ze kiedyś się obudzą. – odpowiedziała, po czym po ostatnich kilku słowach posmutniała. Nie chciała nawet brać pod uwagę najgorszego.
– Znasz jakieś ładne tereny? Jakieś ulubione miejsca? – zaćwierkała pytająco, chcąc jak najszybciej zmienić temat. Nie lubiła stanowczo zagadnienia tego dziwnego snu, chciała teraz miło spędzić czas ze znajomą, a nie się zamartwiać.

[Jutrzenka Serc]

Samica pokiwała lekko łbem na słowa samicy. Sen był straszliwy, bo tak naprawdę nie można było być pewnym, czy ktoś się obudzi. Samica westchnęła, jakby była starą emerytką, ale zaraz zabrała głos.
– Sen przychodzi nagle i bywa okrutny, ale...ale chyba najgorsze jest to, że smoki rzadko się z niego wybudzają. Czasami wybudzą się, przetrwają, bo i ciężko nazwać to życiem, a potem gasną. – Wyraziła swoje uczucia o tym zjawisku i otuliła się ciaśniej skrzydłami. Kolejne pytanie było weselsze, więc samica lekko się uśmiechnęła. – Wraz z moimi...przyjaciółmi, znalazłam piękną jabłoń. Niewielkie jezioro i nieco jaskiń. Uwielbiam ten kącik przez to jak pięknie tam jest, ale...ale nasza przyjaźń nie przetrwała, niestety. – Nie chciała jej pokazywać iluzji tego miejsca, bo jednak to obóz, więc taki opis musiał wystarczyć.

[Aria Ciszy]

Zadrżała na słowa rówieśniczki. Z tym snem to była prawda, jej udało się wybudzić, ale jej rodzice.. budzili się, zasypiali.. było to conajmniej dziwne. Na jej pysku pojawił się cień smutku.
– Moi rodzice tak śpią, budzą się na chwile i znowu znikają. Inni mnie zapewniają, że ten sen się zdarza, plus mają już nieco księżyców na karku, ale ja i tak uparcie doszukuje się.. zastanawiam, czy to nie jest jakaś choroba. – zaćwierkała w odpowiedzi, ton jej głosu był bardzo smutny. Cóż, oboje jej rodziciele byli już w podeszłym wieku, może po prostu potrzebowali dużo odpoczynku? Powtarzała się, ale.. nie mogła tego wyrzuci z głowy.
– To musi być piękne miejsce, a co do przyjaciół, to zawsze masz mnie. – zaśpiewała łagodnym głosem. To ostatnie dodało się jej niespodziewanie.. zwykle nie robi takich obietnic nikomu, jednak lubiła ziemną, była spokojna, cicha. Aria bardzo cebula u kogoś takie cechy charakteru. Uśmiechnęła się nawet, co również było niespotykany, gdyż zawsze miała mimikę nie wyrażająca żadnych emocji.

[Jutrzenka Serc]

Samiczka pokiwała lekko łbem. Nie działo się wśród smoków dobrze, bo część uciekała, część nie wracała do obozu, a część spała.
– Dziękuję, Modraszko. Dziękuję, że chcesz się spotykać... – Powiedziała ciszej i delikatnie otuliła się ogonem. – A jak u Ciebie w stadzie? Jak się czujesz? Jeśli mogę zapytać. – Zagaiła cicho, licząc, że wejdą na ciekawszy i przyjemniejszy temat dla obojga.