Diamentowy Strumień

[Diamentowe Serce]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Przyjemne strzelanie w ognisku wypełniło przestrzeń między nimi. Blask ogniska rozświetlił polankę otoczoną gęstwiną drzew. Okolica zrobiła się przyjemna, swojska. Bezpieczna. Ogień swobodnie przeskakiwał między gałązkami, a rybie mięso nabierało charakterystycznego rumianego koloru i – o czym przynajmniej jeden ze smoków miał się zaraz przekonać – wyśmienitego smaku. Smoczyca istotnie była mniejsza od Przejawu Anomalii i dzięki temu lżejsza i zręczniejsza. Poruszała się lekko, a każdy jej krok był starannie wyważony, ale było w tym coś jeszcze – naturalność. Zachowywała się swobodnie i nie zdradzała żadnych oznak napięcia. Jej zafascynowanie wyglądem białego samca, było jak najbardziej zdrowe i niewinne. Tak jak propozycja podzielenia się posiłkiem. I mimo, że otrzymała odpowiedź odmowną, nie wzięła jej sobie aż tak poważnie do serca. Smoczyca jedynie delikatnie się do niego uśmiechnęła. Ona także rozkoszowała się przyjemnym aromatem węsząc nad paleniskiem. A gdy uznała, że rybka dosyć się już napiekła, wygmerała ją z żaru.
– No, spróbuj chociaż trochę. Zobaczysz, że ci zasmakuje – zachęciła go i chwyciła rybę za głowę, dokładnie za połowę. Ogon i cała reszta wisiała przy jej pysku skierowanym do smoka, czekając na odgryzienie.

[Przejaw Anomalii]

Przejaw westchnął znowuż, gdy smoczyca zaproponowała posiłek po raz drugi, ostrożnie wyciągając rybę z paleniska. Wciąż nalegała – miała w tym jakiś cel? Była istotnie tak honorowa, by wepchnąć mu rybę w gardziel, byleby się odpłacić za udzieloną wcześniej pomoc? Może robiła to z własnych pobudek? Samiec nie wiedział, jednak chyba wolał w to obecnie nie wnikać. Wypuścił kłęby zimnej pary z nozdrzy, przypatrując się martwemu już, smakowicie upieczonemu stworzeniu, trzymanemu przez Ognistą w pysku. Skoro tak zachęcała, a on sam chętnie by coś zjadł... Nie miał chyba innego wyjścia.
Nie przysunął pyska, by odgryźć swoją część. Zamiast tego, wyciągnął w jej kierunku skrzydło, przysiadając jednocześnie na ziemi. Powoli, z ostrożnością zbliżył do niej palczaste kończyny lotne. Obserwował cały czas jej reakcję, by niepotrzebnie jej nie przepłoszyć zbliżeniem do jej łba ostrych pazurów. Kolejno, upewniwszy się, że nie przestraszył Diamentowego Serca, jednym z palców ująłby tuszkę, a zakrzywionym szponem drugiego z nich odciąłby część dla siebie. Była to połowa, może nieco mniejsza. Gdy fragment ten wisiał już ledwo na pojedynczych strzępkach, Chaber pochwyciłby go całkowicie w oba pazury, odrywając go delikatnie. Finalnie, zabrałby skrzydło do siebie, chwytając kłami połowę upieczonej ryby, raz tylko rozdrabniając ją odrobinę za ich pomocą. Puściłby ją palcami i rozwarłby bardziej szczęki, by mięso zaczęło wślizgiwać się głębiej w jego pysk, a kolejno gardło. Przełknąłby płetwiastego, wodnego stworka z łatwością, a po tym jedynie zacząłby się z większą częstotliwością oblizywać.
– Dziękuję. – rzuciłby jedynie w stronę fioletowej, zaraz jednak reflektując się. – Czemu tak Ci zależało?

[Diamentowe Serce]

Smoczyca zerknęła na skrzydło, które niebezpiecznie zbliżyło się do jej pyska. Czarne szpony robiły wrażenie z daleka raczej pozytywne, ale kiedy zaczęły się zbliżać do jej oczu, zadziałał instynkt, nad którym jak dotąd panowała. Była jak dotąd pewna siebie, ale kiedy samiec sięgnął pazurami w pobliże jej głowy, straciła odwagę i delikatnie się cofnęła. Nie na tyle by mu uciec poza zasięg skrzydła, ale był to wyraźny sygnał, że ów manewr nieco ją zaniepokoił. Samiczka wstrzymała oddech. Pierzasty czubek ogona zaszurał po śniegu i zadrgał nerwowo buszując w zaspie. Łypała uważnie na lśniące czarne szpony na palcach i wydawało się jej, że to oddzielanie połówki ryby trwa już wieczność. Na ułamek sekundy spojrzała lodowymi ślepiami na pysk białego samca, starając się wychwycić każdy negatywny sygnał, ale dopatrzyła się w nim jedynie skupienie. Potencjalnie niegroźne.
Gdy już było po wszystkim i samiec skonsumował swój prezent, odczuła dopiero teraz jak mocno zesztywniała z tych nerwów. Rozluźnienie napiętych mięśni było uczuciem podobne do opadnięcia na miękki obłok. Przyjemne wrażenie.
W międzyczasie schrupała trzema kłapnięciami szczęk swoją część ryby i oblizała pysk z jej resztek. Przymrużyła oczy zadowolona z ciepłego i pysznego posiłku, który z małą pomocą udało się jej przygotować pomimo początkowych przeciwności losu. Nie pomyślałaby, że ta przygoda będzie miała miły oddźwięk pod postacią podzielenia się swoim talentem z kimś obcym. Toteż pytaniem smoka nie była ani trochę zdziwiona. Nie pierwszy raz w życiu usłyszała to pytanie. Już pogodziła się z tym, że była nieco za bardzo zaangażowana w nawiązywanie dobrych relacji. Szykując się do odpowiedzi przeciągnęła swój ogon zakończony wachlarzem kolorowych piór w pobliże swoich przednich łap, a następnie przysiadła na śniegu i zajęła się wyłuskiwaniem lodowych kryształków spomiędzy różnych zakamarków w futrze.
– Czasami chciałabym się poddać i wrosnąć w tłum, który widzi jedynie czub własnego nosa, ale tak nie potrafię. Po prostu jestem sobą. W zasadzie trochę wcześniej sam odpowiedziałeś na to pytanie. Chyba pod tym względem jesteśmy do siebie podobni – zauważyła przyglądając się mu.

[Przejaw Anomalii]

Przejaw obserwował reakcje smoczycy, a także kolejne czynności, jakich ta się podjęła, począwszy na zjedzeniu swojej części upolowanej przez siebie ryby, na wydobywaniu lodowych drobinek z futra skończywszy. Wysłuchał tego, co powiedziała, gdy przyglądała mu się jednocześnie, a sam pokiwał łbem. Mruknął cicho w zamyśleniu, zanim odezwał się dopiero po chwili.
– Często trudno jest się na to zdobywać, kiedy otoczenie nie pali się do oddania pomocy, która mogłaby posłużyć za swego rodzaju wynagrodzenie za wsparcie. – odpowiedział, milcząc kolejno chwilę. Chociaż bezinteresowność to całkiem dobra cecha, empatię bardzo szybko potrafiła zabić oziębłość w stosunku do pomagającego. Oferuje się siebie, aby kolejno dostać za to po łbie, prędzej czy później. – Mimo wszystko, to będzie wciąż niezmienne, jeśli wrastanie w tłum stanie się normalnością.
Wojownik podniósł łeb, wpatrując się w trzaskający przed nim ogień. Płomienie tańczyły, rzucając chaotyczne plamy światła na jego pysk i futro. Zapatrzył się na ogniste jęzory, wypuszczając powietrze. Ognisko zdawało się być nieco mniejsze, niż było wcześniej, zapewne za sprawą padającego śniegu. Chaber nie chciał, by zgasło, więc wziął nieco mniejszy oddech, a tylko lekko podrażnione gruczoły zaraz zaczęły pracować, jednak nie tak intensywnie, jak wcześniej. Z jego pyska znów zaczął uchodzić dym, by smok posłał zaraz w kierunku paleniska kolejny, nieco mniejszy, strumień ognia. Gałązki stęknęły ponownie, łamiąc się w kilku miejscach, a płomień powiększył się odrobinę, by utrzymać się przy życiu i dać więcej ciepła i światła tym, którzy przy nim siedzieli
– Dobrze byłoby, gdyby dorzucić nieco gałęzi. – odezwał się znowu samiec, podnosząc wzrok niebieskich oczu na smoczycę. – Nie wiem, czy planujesz spędzać tutaj noc, jednak dobrze byłoby pilnować ognia, co jakiś czas oddając mu część drewna.
Zdołał zauważyć, że gałęzie trawione przez ogień były w stanie zwiększyć jego żywotność i wydłużyć proces utrzymywania płomieni, toteż zaraz poinstruował Serce. W końcu nie będzie z nią tu siedział całą noc jeśli faktycznie zamierzała tutaj zostać, prawda?

[Diamentowe Serce]

Smoczyca wysłuchała jego słów w głębokim zamyśleniu. Nie rozmawiała o tym z nikim. Właściwie to dawno z nikim nie rozmawiała. Wstyd się przyznać, że żyła w stadzie tak zajętym swoimi sprawami, że nie mieli czasu sobie pogadać nawet o bzdurach.
Uśmiechnęła się pod nosem gdyż zauważyła, że ostatnio najczęściej rozmawia tylko z kimś spoza stada. Ciekawe spostrzeżenie wydawało się jej tym zabawniejsze im więcej obrazów nowych pysków pojawi się w jej życiu, których właściwie nie ma już siły poznawać. Chęci? Może tak, ale może tu kryła się jej dzika natura, która wypychała ją jak najdalej od innych smoków.
Smoczyca wzdrygnęła się, kiedy z zamyślenia wyrwało ją buchnięcie płomieni. Poderwała się trochę zbyt gwałtownie i odsunęła od ogniska zanim jeszcze spostrzegła, że to sprawka Przejawu Anomalii i smok panował nad tym trawiącym wszystko strumieniem. Zamrugała szybko czując się niezręcznie przez swoją reakcję. Na szczęście samiec rzucił praktyczną poradą i mogła szybko czymś się zająć.
– Tak, tak. Dołożę jakieś gałęzie – pokiwała głową i odwróciła się od niego rozglądając się za czymś co by się nadawało. Dostrzegła nieopodal piękne powalone drzewo z mnóstwem konarów i gałęzi, więc udała się ciągnąc ogon po ziemi. Smoczyca wplotła się w labirynt gałązek i za pomocą zębów i łap odłamała parę sztuk. Potem przyszła kolej na wyplątanie się z tego gąszczu, ale tu akurat popisała się mistrzowską wręcz zręcznością pokonując tor przeszkód praktycznie bez kłopotu. Tylko jakiś krzaczek jemioły wplątał się w jej futro za rogami, ale najwyraźniej tego nie poczuła, bo z taką jemiołową koroną wróciła nad ognisko taszcząc w zębach i pod prawym skrzydłem spory zapas zmrożonych, acz suchych gałęzi. Przysiadła przed ogniskiem i wsunęła pierwszą do żaru, który najwidoczniej nie chciał dzisiaj jej ani trochę pomóc.
– A ty gdzie się wybierałeś? – zagaiła.

[Przejaw Anomalii]

Posłał lekki uśmiech przestraszonej towarzyszce. No cóż, nie spodziewał się, że wprawi ją tym w takie zakłopotanie, stąd też nie pomyślał o tym, by ją uprzedzić. Tym bardziej, że uznał za łatwe do przewidzenia zianie, gdy zapach gazu znów rozniósł się po otoczeniu. Samiec odkaszlnął znów, a kolejno podążył spojrzeniem za Diamentowym Sercem. Obserwował, jak uwija się z zadaniem, jakie jej zlecił, by ostatecznie dzierżyć w pysku gałązki, których szukała. Pokiwał jej łbem, kiedy przysiadła z powrotem przy ogniu, zabierając się do powolnego dorzucania gałązek.
Gdy zapytała, milczał chwilę.
– W zasadzie w żadne szczególne miejsce. Zwiedzałem, wszak jeszcze nie było mnie na każdym z terenów. – odpowiedział zgodnie z prawdą, zerkając znów na tańczące przed nim płomienie. No tak, chyba wypadało się już zbierać. – Nie lubię siedzieć bezczynnie w swojej grocie, choć jest przytulna.
Nic więcej się nie odzywał, a bynajmniej nie do momentu, w którym podniósł się z ziemi. Otrzepał się jeszcze z wielu śnieżynek osiadłych na jego futrze na nowo, a kolejno po prostu zlustrował wzrokiem Ognistą. To chyba byłoby na tyle z ich spotkania – musiał wracać do groty, o której wspomniał. Nie był nawet pewien, co Frange myślała o tych jego spacerach, szczególnie o tych nocnych. Dobrze wiedziała, że powrót trochę mu zajmuje. Nie był już pisklęciem, a wyrośniętym Wojownikiem, potrafił walczyć i bronić się przed drapieżnikami. Zawsze była jednak możliwość, że to uczuciowe serduszko wyjątkowo się o niego martwiło. Nie chciał, żeby głowiła się nad tym, gdzie zniknął na tak długo.
– Dziękuję za posiłek i krótką gościnę. – powiedział bez żadnej konkretnej sympatii w głosie. Ot, krótkie podziękowania, bo czuł, że tak wypada. – Oby następnym razem ognisko bardziej Cię posłuchało.
Znów delikatny uśmiech poprzez uniesienie jednego kącika pyska.
Po wszystkim, jeśli nie zostałby zatrzymany, cofnąłby się lekko, by kolejno odejść w ciszy.

~ prawdopodobne zt

[Jad Grzechotnika]

Samiec leciał nad Terenami Wspólnymi, tak tylko by nieco rozprostować skrzydła. Rzadko wychylał łeb poza obozowisko, jednak czuł, że po ostatniej prywatnej rozmowie z Naedą – będzie trzeba popracować nad tym aspektem. Rozglądał się po ziemi by upewnić się, że nikt nie narusza ustalonego pokoju i rozejmu na tych ziemiach. Wtedy też dojrzał znajomy fioletowy błysk. Futro Mory było nie do pomylenia z żadnym innym. Powoli obniżył lot i usłyszała za sobą delikatny świst i szelest skrzydeł. Zatrzymał się w powietrzu po czym wysunął łapy ku ziemi, łagodnie na nich opadając. Otrzepał się, wprawiając swoje kolce w ruch. To klekotanie znał już chyba każdy.
– Witaj Moro. Sama?
Zapytał, chociaż pociągnął nosem i czuł unoszącą się jeszcze woń innego smoka. Nikogo innego jednak tutaj nie widział. Cisza i spokój. Tak się wydawało.

[Diamentowe Serce]

Po odejściu białej wywerny Serce jeszcze sobie leżała przy ognisku czerpiąc przyjemność z buchania ciepłych promieni, które rozgoniły mroki nocy i mroczne myśli. Patrzyła w hipnotyzujący taniec iskierek wzlatujących ku niebu i pewnie dzięki temu zauważyła cień, który przesłonił gwiazdy nad jej głową. Od razu czujnie postawiła uszy i nasłuchiwała i nawet jeśli usłyszała jakiś klekot zza ciemnych drzew, nie od razu się tak rozluźniła. Znała, co prawda, tylko jednego smoka, o tak charakterystycznych umiejętnościach zagrywania na kolcach, ale przecież on wcale nie musiał być jedyny. Łowczyni nie wstawała z wygodnej pozycji leżącej, jedynie uważnie wpatrywała się w rozkołysaną łuną ogniska ścianę drzew oczekując na wyłonienie się przybysza. I oby to był...
– Oh, Turkus... Znaczy Jad – odetchnęła z ulgą, bo nie miała ochoty na kolejne spotkania z obcymi.
– Tak. Jestem sama. A ty? – zapytała z lekka zaciekawiona. Widok Azphela za granicami Ognia był bardzo rzadkim widokiem.

[Jad Grzechotnika]

Samiec przekrzywił głowę i powoli zbliżył się do paleniska nie odpowiadając początkowo na pytanie Mory. Usadowił się wygodnie przy ogniu, jednak na przeciwko niej. Nie zbliżał się zbyt mocno do ciała samicy.
– Tak, robiłem obchód okolicy. Z powietrza. Khm. Rany...obchód czy odchód...
To ostatnie powiedział cicho do siebie, jednak Mora mogła usłyszeć. Zdarzało mu się mylić słowa. Ale odmieniał je już na prawde sprawnie.
– Tak...więc. Sprawdzałemć czy wszystko dobrze. I zauważyłem to wylądował..em.
Wzruszył lekko skrzydłami, bo w sumie to nic takiego.

[Diamentowe Serce]

Smoczyca czekała na jego odpowiedź badawczo się mu przyglądając. Nie była uzdrowicielem, ale i tak przyjrzała mu się oceniając jego zdrowie i kondycję. Smoki czasem nie przyznawały się do swoich słabości. Coś o tym wiedziała. Gdy wszedł w światło ogniska wszystkie jego łuski zatańczyły niezliczoną ilością małych płomyczków, które odbijały się od ich błyszczących powierzchni. Cały samczyk wyglądał jak wysadzany drogimi kamieniami szlachetnymi. A jego ostre kolce na szczycie karku rzucały na drzewa za nim groźny demoniczny cień. Serce podziwiała ten kontrast czekając na jego odpowiedź, która wreszcie nadeszła. Zdziwiła się, że się zawahał, bo przecież zdanie brzmiało dobrze. Potem wszystko zrozumiała i uprzejmie skwitowała jego zażenowanie łagodnym uśmiechem.
Łapą wepchnęła do ogniska gałązkę, której koniec w żarze już się dopali. Posłała w ten sposób ku niebu całą armię iskier, a płomień chętnie przeskoczył na świeże paliwo.
– To miło, że postanowiłeś wylądować i przywitać się ze mną. Ja wyszłam zaczerpnąć świeżego oddechu i popodglądać nieznane smoki. Czyli w sumie trochę tak jak ty – wyznała dziobiąc pazurem kolejną w kolejce do spalenia gałąź.
– Całkiem nieźle już mówisz w języku wolnych stad. Ktoś cię uczy? – zagaiła.

[Jad Grzechotnika]

Samiec, opatulony ciepłem bijącym od ogniska, nieco się rozluźnił. Otulił się swoimi skrzydłami szczelnie mimo wszystko, jakby nie chciał by to ciepłe powietrze od niego odeszło. Słuchał Mory i kiedy zadała pytanie przekrzywił swoją głowę.
– Uczyć sam. Słuchać inne, Naeda pomaga.
Powiedział, choć już nieco mniej pewnie. Faktem było, że ubiegał się ostatnio o wysokie stanowisko, a na takim trzeba mówić zrozumiale i nie przynosić hańby stadu prawda?
– Jak idą polowania.
O to już lepiej. Te dziwne końcówki słów go czasem męczyły.

[Diamentowe Serce]

– Uczę się sam. Słucham innych – powtórzyła poprawiając odmianę. Może mu pomoże, może go zawstydzi? Nie chciała go urazić, czy irytować. – Jak chcesz mogę ci pomóc i wskazywać poprawną odmianę – zasugerowała kierując na chwilę wzrok na niego.
– Ogólnie słabo – odpowiedziała na jego pytanie całkiem szczerze. – Albo się starzeję, albo mnie Thahar nie lubi. – Westchnęła.

[Jad Grzechotnika]

Samiec otrzepał się nieco słuchając jego słów. A niech poprawiają, za chwilę nie będzie ku temu potrzeby. A potem Mora dodała jeszcze ostatnie zdania co wywołało na pysku Azphela całkiem wredny uśmiech.
– Przypuszczam to pierwsze stary zadzie.
Zamruczał kompletnie nie obawiając się tego jakie mogłyby byc tego konsekwencje. Są z jednego stada, przecież go nie zabije. Chyba.

[Diamentowe Serce]

To co usłyszała z ust wojownika brzmiało jak żart, ale przez płomienie dzielącego ich ogniska nie dostrzegła w jego minie ani odrobiny uśmiechu. Czy on z niej drwił? Tak otwarcie? Postradał rozum, albo chciał ją obrazić. Na szczęście do tego drugiego było bardzo daleko, bo jej zad nie był ani trochę stary. Wiele młodszych samic pozazdrościłoby jej tak jędrnego i zgrabnego ciała. Właściwie nigdy się nie przyznawała Turkusowi ile liczyła księżyców, a gdyby się uparła mogłaby mu z powodzeniem wmówić, że nie liczyła więcej niż 45, bo na tyle wyglądała.
– Odważne to słowa w pysku wojownika, który ukrywa się za ścianą ognia – uśmiechnęła się przebiegle przyjmując ten swój drapieżny wyraz pyska, jakby patrzyła na smakowitą zdobycz. – Może gdy już coś ci wyrośnie między łapami odważysz się pokazać mi co potrafisz?
Przewiercała wzrokiem wojownika. Końcówka jej ogona drała nerwowo, strosząc pierzasty wachlarz nad śniegiem.

[Jad Grzechotnika]

Samiec głośno zaśmiał z jej słów, kompletnie się nie przejmując.
– Z całym szacunkiem Moro, ale wydaje mi się, że nie trafiłaś ze swoimi słowami.
Spojrzał na nią przenikliwym spojrzeniem, bardzo poważnym tho.
– Jestem odpowiedzialny, nie mam zamiaru latać za samicami mimo że miedzy nogami nic mi nie brakuje. Jeśli nie znajdę takiej, której mógłbym poświęcić każdy dzień swoje życia, której mógłbym być lojalny i która będzie to samo czyniła wobec mnie – nie szkodzi. W moim byłym stadzi liczyły się szacunek oraz więzy. Nie w głowie mi hulaszcze życie. Szczerze? Jak smok może być lojalny wobec stada skoro nie potrafi byc lojalny wobec jednego smoka

[Diamentowe Serce]

Ta wymiana "uprzejmości" przeniosła się na temat, którego nie chciała poruszać z Azphelem. Patrzyła na samca z nieodgadnionym wyrazem pyska, gdy prowadził swój wykład w zupełnie innym kontekście niż pierwotnie zakładała. Wiedziała, że turkusowy wojownik z dnia na dzień zaczął traktować ją jak powietrze. I to takie nieświeże, śmierdzące, którego wręcz unikał. Z tyłu głowy miała domysły czemu tak się stało.
Gdy skończył mówić, zapanowała sroga cisza. Zrobiło się zimniej i nic nie zmieniał nawet szalejący między nimi ogień. Zwykle gadatliwa smoczyca, nie wiedziała co mu odpowiedzieć. Nie był pierwszym, który oskarżał ją bezpodstawnie, i nie będzie ostatnim, którego nie będzie wyprowadzała z błędu. Jej wyraz pyska złagodniał, a poprzednia zadziorność stopiła się i odparowała.
– Chciałam ci tylko zaproponować trening bojowy, a nie pouczać w kwestiach sercowo-obyczajowych – powiedziała gapiąc się w płomień. Znowu zapadła cisza.
– Możesz... sobie pójść? Jednak chcę zostać sama – powiedziała po chwili namysłu.