Polanka

[Słodycz Zbawienia]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zmrużyłam ślepia, słysząc jego żart. Żart. Taak. Chyba tylko w jego łbie, w którym coś się poprzestawiało. Prychnęłam cicho. A gdy dotknął mnie swoim nosem, cóż, w pewnym sensie sama do tego doprowadziłam. Czy miało to dla mnie jakieś głębsze znaczenie? Chyba nie. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że jego słowa mogą znaczyć coś więcej. No, ale czego się spodziewać po samicy, która obcowała jedynie z samcami, którzy należeli do jej rodziny? No właśnie. Dopóki Oko mi tego nie uświadomi, cóż. A tak, z mojej gardzieli dobyło się ciche prychnięcie, choć na pysku nie było już tej złości i chłodu, które jeszcze przed chwilą go zdobiły.

[Jaskiniowy Kolec]

Nikt nie powiedział, że Sumienny ma łatwy charakter. No bo w sumie nie miał. Nie było co się czarować. Widocznie siedział w nim jeszcze niezdecydowany pisklak. Wiele smoków się już o tym przekonało. Nawet Słodycz.
Był jednak pisklęciem buntowniczym. Starał się rujnować plany każdego, kto chciał mu coś zaproponować. Nadszedł jednak czas na zmiany. Na uspokojenie swoich myśli. Trzeba zachowywać się jak dorosły smok, a nie parszywy adept... Teraz już to wiedział...
"Uśmiechnij się. Zostaniesz Uzdrowicielem. Wszystko Ci się układa. Może niedługo będziesz miała pisklęta i samca przy boku...? Tutaj stoi taki jeden kandydat do tego...
Podniósł łapę wskazując łapą gdzieś w dal, a potem nią zakręcił i wskazał na siebie.
Życie jest piękne i nieprzewidywalne... Hah. Gdyby tylko słyszała teraz jego myśli, ale tego akurat jej nie powiedział.

[Słodycz Zbawienia]

Patrzyłam na niego, wciąż zła. Jeśli myślał, że tak szybko mi przejdzie, był w błędzie. Jego słowa, cóż, miał trochę racji. Zostanę uzdrowicielem, tak jak o tym marzyłam. Ale czy naprawdę wszystko jest tak idealnie? Końcówka jego wiadomości z początku nie zrobiła na mnie wrażenia. Pewnie dlatego, że w ogóle nie przykładałam wagi do tych spraw. Minęło kilka uderzeń serca, a ja zdążyłam mrugnąć kilkanaście razy, nim zareagowałam. Przechyliłam łeb na prawo, a w moich ślepiach widać było zmieszanie i zdziwienie. – Że co proszę? – tym razem mój głos był porównywalny do szeptu i biło z niego zdziwienie.

[Jaskiniowy Kolec]

"Pełno w Tobie pytań..." W myślach Słodyczy zabrzmiał krótki śmiech, a na pysku samca widać było szczery uśmiech.
"Młody, głupi wojownik, zawsze szukający zaczepki... Jak mógłby zwrócić uwagę na smukłą samicę, która mogła koić jego ciało z bólu oraz myśli, ze złych wspomnień..."
Wyjaśnił dość okrężną drogą, ale nie miał w zwyczaju czekać na odpowiedzi, a tym bardziej reakcję. Po prostu odszedł na kilka kroków do przodu, podnosząc łeb, a po chwili go obracając. Patrzył na Słodycz z rozbawieniem. Jednak jego myśli były zbyt poważne, aby można było to obrócić na żart.

[Słodycz Zbawienia]

Ja jednak wciąż byłam w kropce. Nie docierało do mnie to, że on patrzy na mnie w inny sposób. Bardziej samczy, jeśli można to tak nazwać. Okej, martwię się o niego, ale nie sądziłam, że on może właśnie tak o mnie myśleć. I znowu nie wiedziałam co zrobić. Moje ciało zareagowało więc samo. Usiadłam na zadzie, uginając tylne łapy. Niestety nie obyło się bez niezbyt przyjemnego dla ucha plasku. Po chwili z mojego gardła dobyło się westchnięcie, a Oko mógł stwierdzić, że jestem skołowana. Potrząsnęłam łbem. – Teraz to nie wiem co powiedzieć. – stwierdziłam, dość cicho.

[Jaskiniowy Kolec]

Sumienny wyglądał na pewnego siebie, a zakłopotanie Słodyczy, wręcz podsycało jego zdecydowanie.
"Nie musisz nic mówić. Nie musisz mnie nawet lubić. Nie będę Cie do niczego zmuszał."
Jego głos wydawał się ciepły i zdecydowany. Może po prostu chciał, aby tak brzmiał? Ile w tym było prawdy?
Niewiele. Samica mogła zauważyć na pysku Sumiennego nieśmiały uśmiech. Ostatnio tyle się działo... Nie chciał odpychać przynajmniej tej jednej samicy. Zranił swoją siostrę, ale tak było lepiej. Dla niej, dla niego, dla nich. Niemniej ich romans pozostawił owoc. Nie wyprze się oczywiście Sekretu.
Ahh... To nieistotne. Trzeba było dużo czasu, aby ten smok nauczył się żyć, aby nauczył się postrzegać świat takim jakim jest...
W końcu się udało. Czasami popełniał błędy. Czasami postępował słusznie. Ale starał się.

[Słodycz Zbawienia]

Kiwnęłam lekko łbem, niejako z ulgą przyjmując to, że nie muszę nic mówić. To mi odpowiadało. Bo nie wiedziałam co zrobić. Jak się zachować. Nigdy nie znalazłam się w takiej sytuacji. I nie wiedziałam, czy chcę się w niej znaleźć. Tysiące myśli krążyły po moim łbie, ale ja nie zwracałam na niego uwagi. Byłam jakby oderwana od tego wszystkiego, jakby ktoś sprawił, że jestem po prostu obserwatorem. No i w pewnym sensie tak było.

[Jaskiniowy Kolec]

Słodycz wyglądała oczywiście na zszokowaną, ale to norma przy tym wszystkim co mówił. Zawsze był bezpośredni, albo przynajmniej był taki od pewnego czasu... Zmiany przychodziły same, z czasem.
To Sumienny był tutaj obserwatorem. To on spoglądał na samice i patrzył na jej zachowanie.
W końcu udało mu się odezwać pomiędzy tymi wszystkimi myślami.
"Nie musisz rozmyślać o tym w ten sposób. Po prostu powiedz mi co Ty czujesz. Nie lubię nie wiedzieć na czym stoję..."

[Słodycz Zbawienia]

W końcu udało mi się pokręcić łbem. I podniosłam się, cały czas na niego patrząc. – Nie wiem. Potrzebuję nieco czasu, aby to wszystko przemyśleć. – obróciłam łeb na północny-zachód, spoglądając ku terenom Ognia. Na moim pysku pojawiło się zamyślenie. Odwróciłam łeb, znowu patrząc na samca. – Zaskoczyłeś mnie. Moje życie jest ostatnio stertą zaskoczeń, treningów i polowań. Muszę się upewnić czy to, co czuję jest tym, co powinnam ci w zamian oferować. Daj mi księżyc, proszę. – niby prosiłam, ale nie czekałam na jego odpowiedź. Skinęłam mu łbem, krótko i szybko po czym odwróciłam się i odeszłam, znikając między zaroślami. Szłam, szybko, ale niepewnie, nie wiedząc co robić.

[Jaskiniowy Kolec]

Sumienny więc się nie odzywał. Po prostu obrócił się w stronę stada Życia i odleciał. Nie było zbędnych słów. Życie ostatnio było takie proste...
Nie było też co się zbytnio napalać na samicę. Sama będzie musiała zadecydować czego ogólnie chce. Czy potrzebuje po prostu kogoś do rozmowy, na poziomie kogoś jak jej bracia czy może kogoś więcej. Ale czy w ogóle Sumienny był dobrą partią?
Sama będzie musiała to ocenić...

[Iskra Nadziei]

Od bardzo dawna nękały ją różne myśli, ale o tych chciała z kimś pogadać. Może i dziwną osobę wybrała do rozmowy, bo ledwo poznała tego smoka, a już chce znów porozmawiać. Wysłała więc mentalną wiadomość do cienistego i przyleciała na umówione miejsce. Miała nadzieje że się zjawi, bo bardzo chciała rozmowy, wręcz potrzebowała jej. Może ona właśnie przechodzi kryzys wieku średniego. Nie to nie możliwe, przecież nie jest aż tak stara. Co prawda ma już za sobą 40 księżyców i trochę, ale to nie powód do załamki. Stąpała niecierpliwie w tą i z powrotem po polance. Wciąż zastanawiała się czy to dobry pomysł rozmowy o tym i w ogóle myślenia o tym. Miała wyrzuty sumienia, lecz ideała była piękna.

[Jaskiniowy Kolec]

Jaskiniowy przybył na wezwanie oczywiście. Był na tyle szybko, że samica nie musiała się nawet martwić jego przybyciem.
Nieco zdziwiło go to, ale cóż poradzić. Iskra była mu już znana. Miała więc i prawo go wezwać.
Porozmawiać zawsze można, prawda?
–Czego potrzebujesz Iskro Nadziei?-Zapytał zaraz po tym jak wylądował i kulejąc zbliżył się do samicy. Na jego łapie było widać dość poważną ranę, która bardzo powoli się goiła.
Wojownicy...
Czego było się spodziewać po Jaskiniowym? Był prawdziwym samcem. Chciał samic i chciał walk. A nie każda walka była wygrana niestety...

[Iskra Nadziei]

Gdy tylko zobaczyła lecącą sylwetkę Jaskiniowego, stanęła i patrzyła jak ląduje. Kiwnęła łbem na przywitanie, było widać że jest trochę zestresowana. Już nie ma odwrotu, pomyślała.
-Witaj, po prostu chciałam porozmawiać. Słyszałeś o stadzie Wody? -spytała zaciekawiona. Pewnie nie wiedział że ona stamtąd pochodzi i bardzo tęskni za tymi czasami, kiedy to ojciec był zastępcą, a dziadek przywódcą. To były takie radosne czasy. Ona mimo upływu czasu nadal była wierna swojemu rodowemu stadu. Zawsze chciała wychować tam swoje pisklaki, choć nie było jej źle w Życiu. Mimo bycia zastępczynią owego stada nie czuła się jak w domu, nadal szukała swojego miejsca tutaj.

[Jaskiniowy Kolec]

Jaskiniowy zmrużył ślepia i spojrzał w oczy samicy.
–Stado Wody zostało wchłonięte przez Ziemię kilkadziesiąt księżyców temu...
Odpowiedział tyle ile pamiętał z rozmowy o stadach. Nikt więcej nie rozwodził się nad tym tematem. Niewiele było takich, którzy mogli mu powiedzieć coś więcej o wodzie. Było to po prostu stado, które się pojawiło i zniknęło. W końcu kiedyś też było stado Wiatru...
Jaskiniowy patrzył na aurę samicy. Była dziwna... jakby rozdwojona.
–Pochodzisz z Wody...
Dodał na koniec. W końcu nie bez powodu mówi mu o tym, a Jaskiniowy nie należał do niemądrych smoków. Niewiele rzeczy mogło go zaskoczyć...

[Iskra Nadziei]

-Tak zostało wchłonięte i tak powstało Życie. -powiedziała kończąc wypowiedź Kolca. Nie wiedziała jak dalej to powiedzieć więc postanowiła że wyjaśni dlaczego zaczęła nagle rozmowę o tym stadzie. Wiele smoków było przywiązanych do swoich korzeni. Iskra szczególnie czuła tą wieź, jakby to był jej jedyny dom, a wszędzie indziej czuła się jakby była w gości tylko na chwilę.
-Tak pochodzę wraz z Niebem z tego stada. Wtedy przywódcą był Nieposkromione Wody Oceanu, czyli mój dziadek, a zastępcą był mój ojciec Szum Czasu. Spędziłam tam swoje lata pisklęce i bardzo żałuje że się rozpadło. Było bardzo mocnym stadem z równie silnym przywódcą, który był czarodziejem. Gdyby nie walka z Ogniem i Cieniem nadal było by potężnym stadem. -powiedziała z melancholią w głosie. Ciekawe czy Jaskiniowy zrozumie dlaczego tak bardzo była oddana wodzie. Zawsze to stado pozostanie w jej sercu jako rodzinne korzenie.

[Jaskiniowy Kolec]

Szczerze to nie obchodziło go jej podejście do stada. Jaskiniowy był dobrym smokiem, ale przede wszystkim dbał o swoje interesy. Tak właśnie postępował prawdziwy smok... Taka była prawda.
Nie okazywał jednak swojego podejścia i kiwnął lekko łbem, słuchając co ma do powiedzenia Iskra.
–Wojny wyniszczają wszystkich. Każde stado w końcu musi ujrzeć kres. Jedyne co można zrobić to zbudować nowe na zgliszczach starego...
Odpowiedział w końcu siadając na zadzie. W jego łbie narodziła się natychmiastowa myśl.
–To oczywiste, że jesteś duszą w starym stadzie. Tak samo jak Twój partner... To zrozumiałe, tam był Twój dom...
Dodał starając się mówić mniej szorstko niż do tej pory. Starał się być łagodny. Zaszczepić w głowie Iskry wątpliwości co do jej pobytu w stadzie Życia.
–Wszystko się jeszcze może zdarzyć, Iskro. Ten zapewnia Cie, że kiedyś odnajdzie się na tyle silny korzeń Wody, aby ponownie wyrosnąć...– Nadzieja. Ona budowała zwątpienie. A zwątpienie właśnie zamierzał wykorzystać.
Zły? A czym jest zło? Zły dla Życia, dobry dla przyszłości. Tak samo jak Iskra. Mogła być zła dla Złudzenia, zła dla reszty. Ale ona wie, że jej marzenia są dobre i prawidłowe.